collega

Afscheidscocktail

Deze maandag december zijn er weer een aantal collega’s die onze organisatie verlaten. Altijd jammer om vertrouwde gezichten te zien vertrekken, zelfs al gaat het om mensen met een contract van bepaalde duur, zoals de collega waarmee ik maandagavond iets ging drinken in The Dominican. Hij startte net als ik op 1 januari 2018 in een nieuwe job en in de twee jaren dat we samen hetzelfde landschapskantoor deelden, waren wij twee vaak de laatsten op post. We hadden een running joke dat we streepjes zouden trekken om bij te houden wie van ons twee het vaakst als laatste naar huis ging. Degene die uiteindelijk het meeste streepjes achter zijn of haar naam zou hebben staan, zou getrakteerd worden door de verliezer. Uiteindelijk erkende hij al snel zijn meerdere in mij en won ik deze mini-competitie met vlag en wimpel.

Alleen kwam het er maar niet van om samen iets te gaan drinken, tot hij zijn voorlaatste werkweek inging en ik me opeens realiseerde dat we nog steeds niet samen op stap geweest waren. Snel een datum geprikt en zo zaten wij op maandagavond gezellig te babbelen met een cocktail voor onze neus. Het was een zeer aangenaam gesprek en ik leerde een collega kennen met een passie voor muziek en informatica. Omdat het nog maar maandag was, hielden we het bij één cocktail en kozen we verstandig voor een glaasje wijn als tweede drankje. En jawel, belofte maakt schuld: mijn collega trakteerde. Al voelde ik me daar wel een beetje slecht bij, want hij heeft niet meteen uitzicht op een nieuwe job en The Dominican is nu niet meteen het goedkoopste café in de buurt. Maar ondanks mijn aandringen om de rekening te delen, wilde hij van geen wijken weten. Sympathiek!

Hoe het gesprek exact op dit onderwerp uitkwam, weet ik niet meer, maar ik wil jullie beslist de ‘bumblebee’ gerelateerde links niet onthouden die mijn collega me de dag nadien doorstuurde:

Afscheidsfeestje

Yep, alweer een collega die de deur van ons bedrijf achter zich dicht trekt. De zoveelste op rij en ongetwijfeld niet de laatste. De naweeën van de reorganisatie zullen we maar zeggen. Ik had een afspraak toen het feestje begon, dus kon ik pas aansluiten na de speeches. Het contrast met de vorige afscheidsfeestjes die ik bijwoonde, kon echter amper groter zijn. Op het tijdstip dat ik het feestje vervoegde, zo rond half vijf, was iedereen al bijna naar huis. En ik moet zeggen dat ik dit ergens wel begrijp: ik heb zelf ook nooit echt een band met deze collega opgebouwd en als ik heel eerlijk moet zijn, denk ik dat het voor zowel de organisatie als haarzelf beter is dat ze andere oorden opzoekt. Soms is een job gewoon geen goeie fit voor beide partijen.

Ik praatte voornamelijk met een collega van een ander team die er duidelijk nood aan had om zijn hart eens te luchten en dronk ondertussen braaf een watertje (moest de cava van de dag voordien nog verteren). Wel jammer dat er zo weinig volk was komen opdagen en iedereen zo vroeg vertrok: er waren gigantisch veel hapjes op overschot. Ik denk dat ik in mijn eentje ongeveer een hele bloemkool heb binnen gestopt (rauwe bloemkool is mijn favoriete snack).

Alleszins zat ik mooi op tijd op de trein naar Leuven voor de officiële opening van de twee tentoonstellingen in het kader van het Arenberg Festival: Macht en Schoonheid en Adellijk wonen. Geen uitspattingen vandaag!

Alweer een afscheidsfeestje

Deze avond namen we alweer afscheid van een collega. Toegegeven het feestje was bij lange na niet zo druk bevolkt als mijn fenomenale afscheidsfeestje en iedereen was meer dan vroeg genoeg weg opdat er geen boze bewaker aan te pas moest komen om de laatste feestvierders buiten te zetten, maar het was desalniettemin gezellig. Er waren lekkere broodjes voorzien (wat misschien een beetje raar was, zo om drie uur in de namiddag) en veel te veel aperitiefhapjes. Het afscheidnemend feestvarken (die net als ik op 14 juli ons bedrijf verlaat) moest helaas zelf al om half vijf vertrekken omdat hij zijn zoontje bij de crèche moest ophalen (het was een verrassingsfeestje en zijn vrouw zat net nu een weekje in Rome). Dus kaapte ik het feestje een beetje om mijn eigen afscheidsfeestje nog eens dunnetjes over te doen en bleef ik nakeuvelen met een aantal collega’s in een poging het broodjesoverschot weg te werken.

Er moet wel degelijk iets misgelopen zijn bij de bestelling van die broodjes ofwel hebben er veel mensen last minute hun kat gestuurd, want er waren bijna twee volle manden met elk een stuk of dertig broodjes over. Doodzonde om die lekkere broodjes te moeten weggooien, dus trok ik met een collega de stad Brussel in om als wilde weldoeners broodjes uit te delen aan de clochards en daklozen. Dat bleek al bij al een moeilijkere opgave dan verwacht. Zelfs clochards nemen niet zomaar het eerste het beste broodje aan. We werden voornamelijk op erg wantrouwige blikken onthaald en sommigen weigerden zelfs ons vriendelijke aanbod. Uiteindelijk lieten we het overschot achter op een plek waar we hoopten dat er nog daklozen zouden passeren die er iets aan hadden.

Spijtig, want ik hou niet van voedselverspilling.

Afscheidslunch bij Intermezzo

And so it has begun. De eerste in een, naar alle verwachtingen, lange rij van afscheidsmomenten. Een lunch met een collega die een tijd geleden van job veranderde en speciaal voor mij op haar vrije dag naar Brussel afgezakt was om samen te lunchen, omdat ze niet naar mijn officieel afscheidsfeestje kon komen. Tot mijn grote verbazing vonden we een vrij tafeltje op het terras van de Intermezzo (een bijzonder populaire Italiaanse lunchplek) om te genieten van een werkelijk uitstekende al dente pasta. Het was zo warm onder onze parasol dat ik niet anders kon dan als dessert een tartufo bianco bestellen om af te koelen. 😉

Dat mijn collega zo vriendelijk was om de ganse lunch te betalen, was een prettige verrassing. Helemaal niet nodig, want ik was al aangenaam verrast dat ze voor mij naar Brussel wilde komen, maar uiteraard enorm geapprecieerd.

spaghetti cozze

Mijn collega’s zijn geweldig

Ik schreef al eerder dat mijn collega’s een beetje in shock waren bij het vernemen van het nieuws van onze verhuis naar Genève. Gelukkig is de eerste ontzetting nu achter de rug en blijf ik nog lang genoeg op mijn huidige werk om mijn medewerkers aan het idee te laten wennen en ervoor te zorgen dat ze in goede handen achter blijven.

Eén van mijn collega’s stond erop mijn vriend en mij nog een laatste keer uit te nodigen alvorens mijn vriend naar Genève zou verhuizen. Het was niet makkelijk nog een moment te vinden, maar nu donderdag was het dan zover. Op de valreep, want zondag is de verhuis naar Genève gepland. Naast mijn vriend en ik had mijn collega ook de teamgenote waarmee hij het nauwst samenwerkt uitgenodigd. Oorspronkelijk waren mijn vriend en ik van plan om met de fiets te gaan, maar een plaatselijke wolkbreuk boven Leuven, deed ons van gedachten veranderen. Gelukkig konden we meerijden met mijn collega en haar man die zo vriendelijk waren ons een lift met hun Cambiowagen te geven. Anders hadden ze mijn vriend en mezelf na die fietstocht zeker kunnen uitwringen!

Het regende nog de ganse weg naar Bierbeek, maar eens we daar aankwamen, trok de hemel open en konden we zelfs aperitieven op het mooie terras van mijn collega. Weliswaar ingepakt in een fleece dekentje, maar toch, we zaten buiten. Na het aperitief verhuisden we naar binnen en genoten we van al het lekkers dan mijn collega en zijn vrouw hadden klaargemaakt. De ceviche was wellicht een beetje aan de zure kant (citroenen door limoenen veranderen heeft dat effect natuurlijk), maar ik hou van zuur, dus ik vond het heerlijk. Het hoofdgerecht (en de wijn!) mocht er trouwens ook zijn. Mijn collega had nog een leuk grapje uitgehaald: als hoofdgerecht presenteerde hij mijn vriend hersenen op een bord verstopt onder een deksel. Mijn vriend gaat immers werken voor het Blue Brain project.

ceviche

hoofdgerecht

Omdat mijn collega en haar man op tijd hun trein terug naar Antwerpen moesten halen, was er niet meer voldoende tijd voor een uitgebreid dessert. Gelukkig gaan truffels van Tartufo er altijd wel in! We hadden nog uren kunnen kletsen, maar de NMBS wacht niet, dus kwam het afscheid helaas vroeger dan gewenst.

Terug onderweg naar het station werd mijn lieve collega helaas geflitst. Een klein12e domper op een fantastische avond.

Onverwacht lunch-succes

Maandag kreeg ik een berichtje van ex-collega S dat hij woensdag in Brussel was voor een vergadering en of ik zin had om samen met hem te lunchen. Andere collega’s waren uiteraard ook welkom. Aangezien S een behoorlijk populaire collega was, stuurde ik de uitnodiging ruim uit, in de veronderstelling dat de meeste collega’s toch op verlof zouden zijn tijdens de paasvakantie. Maar hey, opeens zaten we daar in Restaurant National met 12 personen aan tafel!

Helaas was ik door een vergadering wat later en zat ik helemaal aan het andere uiteinde van de tafel waardoor ik heel de lunch geen twee zinnen tegen mijn ex-collega heb kunnen zeggen en het oorspronkelijke doel van de lunch: gezellig bijpraten, niet echt bereikt werd. Heel jammer, maar zo kwam ik er wel achter dat een andere collega net als ik fan was van Casey Neistat. Who knew?

Dus misschien moet bij nader inzien de titel van deze blogpost eerder ‘Gemengd lunch-succes’ zijn.

NMBS humor

Het was vandaag een zware dag. Een uur vroeger opgestaan dan normaal om mij voor te bereiden op een heel belangrijke vergadering die ik moest voorzitten. Een ramp voor een niet-ochtendmens als ik. Gelukkig verliep dat vergadering vlekkeloos. Ik denk zelfs dat ik een goeie beurt gemaakt heb. Zenuwen voor niets, dus. Ik wilde na de vergadering, die van tien tot drie uur in de namiddag geduurd had, niet meer al te lang op het werk blijven, maar ja, je kent dat: er heeft zich een fijn voorraadje mails opgestapeld en er komen wat mensen met dringende vragen aan je bureau en voordat je het beseft is het toch weer laat geworden.

Op het perron van Brussel centraal stond ik dan ook vol ongeduld te wachten op mijn trein. Ik zag de trein naar Aarschot-Hasselt van 43 voorbijrijden en verwachtte elk moment de trein naar Leuven-Landen-Genk. Toen de volgende trein aankwam op spoor 1 werden de schermen op het perron plots zwart. Ik aarzelde om in te stappen (en met mij vele anderen) en terecht, zo bleek, want de stem van de omroepster meldde dat de trein op spoor 1 de trein naar Aarschot-Hasselt van 43 was. Tiens, hadden we die trein niet een drietal minuten geleden zien wegrijden van exact hetzelfde perron? Verwarring alom. De opgestapte mensen, stapten weer af, terwijl de omroepster bleef verkondigen dat dit toch echt wel de trein naar Aarschot-Hasselt was. Wat me deed vermoeden dat de vorige trein waarschijnlijk de trein naar Leuven-Landen-Genk was. Het feit dat deze trein ook niet meer aangekondigd stond op de tv-schermen, bevestigde mijn vermoeden.

Diepe zucht en een gevoel van gelatenheid. Dan maar de stoptrein genomen en een boekje gekocht om de tijd te doden. Ik had mijn Russisch bij om wat grammatica te oefenen, maar de moed was me eensklaps in de schoenen gezakt. Ik zat echter vol goede voornemens om vanavond zeker wat grammatica te doen, tot we in het restaurant waar we snel een hapje gingen eten, een collega van mijn vriend tegenkwamen die erop stond om ons op één of meerdere drankjes te trakteren. Ik voelde me moreel verplicht om mee te gaan (vooral omdat de collega in een gulle bui ook ons eten trakteerde), maar de goesting ontbrak me wat en ik voelde een vermoeidheidshoofdpijn opkomen. Enfin, ik ben gebleven voor één drankje en ben dan braaf naar huis gegaan. Waar ik nu helemaal geen Russisch zit te doen. 😉

Een beetje saai

Mijn vriend en ik zijn vanavond gaan eten met een collega van mijn vriend. De collega in kwestie had mij uitdrukkelijk meegevraagd, anders was ik zelfs niet meegegaan. Ik gun mijn vriend zijn pleziertjes.

Ik weet niet hoe het komt, maar het gesprek kwam maar niet op gang. Nog niet zo vaak meegemaakt, want meestal vind ik wel een gemeenschappelijk thema om het gesprek op gang te trekken en gaande te houden. Heel erg vreemd, want naar het schijnt is de collega in zijn gewone doen een grappenmaker eersteklas. Het leek wel alsof hij totaal dichtklapte omdat ik erbij was en zich op de één of andere manier dacht te moeten inhouden of zo. Raar, raar. Op den duur heb ik het dan zo’n beetje opgegeven. Tot mijn grote opluchting wou de collega na het eten niks meer gaan drinken want ik vond het maar een saaie bedoening. De collega waarschijnlijk ook. 😉
Ik ben mij er van bewust dat het niet met iedereen kan klikken, maar ik dacht dat ik het sociaal converseren ondertussen toch al wat in de vingers had. Niet dus. Zelfs mijn vriend moest toegeven dat het een beetje saai was.

Eerste kennismaking

Vandaag moest ik met een collega van een andere afdeling naar een externe vergadering. Na de vergadering liepen we samen terug naar het werk. Een mooie gelegenheid om mekaar wat beter te leren kennen, dus ik vraag haar waar ze woont. Zegt ze gortdroog: “Nergens. Ik heb het dit weekend uitgemaakt met mijn vriend.” Qua introductie kon dat wel tellen. :-) Wat is dat toch met mijn collega’s en hun liefdesproblemen?