Gisteren was ik nog eens op stap met de Leuvense dames van mijn werk. Allez, een lichtelijk afgeslankte versie van ons normale groepje. Eén dame moest studeren, een andere had de bof (niet ideaal om op babybezoek te gaan) en een derde moest werken. Ik vrees dat ons eens zo toffe groepje langzaam aan het uiteen vallen is. Het valt op dat, nu steeds meer leden van ons groepje mama zijn geworden, de prioriteiten veranderd zijn. Begrijpelijk dat op stap gaan met de vriendinnen niet meer top of mind is als je thuis een gezin hebt om voor te zorgen. Het gevolg is dat als ik niet het initiatief neem om de bende bijeen te krijgen, er helemaal niets gebeurt.

Maar goed, passons. We gingen dus met z’n vieren op babybezoek in Kessel-Lo. Onze in maart bevallen vriendin zag er stralend uit, ondanks de moeilijke eerste periode. Haar knappe zoon had namelijk last van reflux, waardoor hij de eerste weken heel veel huilde. Ocharme het manneke. Gelukkig schreef de dokter medicatie voor die hem transformeerde in een modelbaby. De twee jaar oude grote zus was duidelijk trots op haar kleine broertje. Geen spatje jaloezie te bekennen. In het begin was de grote zus wat schuchter, maar al snel slaagden we erin het ijs het breken door haar om te kopen met een aantal cadeautjes. 😉 Al een echte dame trouwens, die grote zus, want ze heeft de ganse avond rondgelopen op de hakken van haar mama (horendol werd ik van het geluid dat die hakken maakten op laminaat, bij mij zou het geen waar zijn –> hypothetische uitspraak waarvoor mama’s aller landen mij wellicht zullen afstraffen).

We werden volgestopt met hapjes en cava en trokken, na de baby, de grote zus en de ouders uitgebreid gecomplimenteerd te hebben, met de drie overblijvende dames richting stad voor een snelle hap. Onze eerste poging (een pizzazaak in Kessel-Lo) bleek dicht te zijn en ook mijn vaste fallback optie, L’Etoile d’Or, was al dicht. En dat op een woensdagavond! Uiteindelijk vonden we een tafel bij Van de Weyer, een simpele brasserie op het Martelarenplein. Helaas, de asperges die ik wilde bestellen waren niet voorradig, dus koos ik noodgedwongen voor mijn favoriete Belgische klassieker: tomaat garnaal. Een voltreffer, want de berg garnalen op mijn bord was behoorlijk indrukwekkend.

We kletsten met z’n drieën over werk en leven tot mijn vriend ons op het einde van de avond vervoegde. Recht van het vliegtuig uit Frankfurt, waar hij een conferentie had bijgewoond. Mijn vriend bestelde een Belgisch bier om te vieren dat hij, ondanks de onweersbuien boven België, zonder problemen geland was. Dus kon ik kon ik niet onderdoen en bestelde ik nog een glaasje cava. 😉

Een fijn einde van een goed gevulde avond.

Het wordt een steeds grotere uitdaging om af te spreken met ons vriendinnenclubje van Leuvense collega’s. Deze keer twee maanden op voorhand een datum geprikt en dan zegt de eerste dame af omdat ze moet studeren en vallen kort daarop twee andere dames ziek. Ik moet zeggen dat ik het persoonlijk een beetje verdacht begin te vinden dat er elke afspraak wel wat zieken te betreuren vallen. Ik denk dat het al meer dan twee jaar geleden is dat we nog eens voltallig geweest zijn.

Enfin ja, soit, we zakten dus met een uitgedund groepje van vier personen af naar Heverlee om onze pas bevallen collega te feliciteren met de geboorte van haar prachtige dochter L. Het was meteen ook de eerste kennismaking met de partner van mijn collega én haar nieuwe woonst. Drie vliegen in één klap! Dochter L was echt een dotje. Geen kik gegeven tijdens gans ons bezoekje. Wat we ook wel een beetje jammer vonden, want zo konden we haar oogjes niet bewonderen.

Na uitgebreid getoost te hebben op dit nieuwe leven namen we afscheid en trokken we met de bus richting Leuven centrum alwaar ik een tafeltje voor zeven (nu dus vier) gereserveerd had in restaurant Gloria. Op aanraden van de serveerster bestelden we alle tapas op het menu en dat bleek effectief genoeg om net nog een gaatje te hebben voor een lekkere crème brûlée met als afzakkertje een grand marnier. De tapas waren lekker, maar minder fabuleus dan de beschrijving deed uitschijnen. Geen erg, met het gezelschap zat het wel snor. Op zich vond ik het zelfs aangenaam dat we maar met z’n vieren waren, nu was er meer tijd om dieper in te gaan op bepaalde onderwerpen. Met achten rond een tafel zijn er immers altijd gesprekken die je niet kan mee volgen.

Voor mij was het vervolgens nog een korte wandeling naar huis. Een fijn begin van de werkweek!