afscheid

Afscheid op Brussels Airport

Aan alle mooie liedjes komt een eind… Zo ook aan de periode die mijn vriend en ik samen doorbrachten rond de feestdagen. Ik kan niet klagen, want het was al van Cuba geleden dat we nog zo lang samen geweest zijn. Uiteindelijk is hij van 19 december 2019 tot en met 7 januari 2020 in België geweest (lang leve thuiswerk!). Al moet ik zeggen dat de dagen voorbij gevlogen zijn.

Om niet tijdens de ochtendrush afscheid te moeten nemen, spoorde ik vandaag na het werk naar Brussels Airport. Mijn vriend had net zijn valiezen ingecheckt en zo hadden we de gelegenheid om samen iets te eten in de Exki. Helaas heeft Brussels Airport niet zo veel leuke eetgelegenheden vóór de security (na de security ook niet, hoor). Maar goed, een slaatje of een stukje quiche van de Exki gaat er altijd wel in en zo konden we op een deftige manier afscheid nemen.

Op naar de volgende reünie!

Afscheidsontbijt

Zoals ik al zei: de laatste volledige werkweek van het jaar stond volledig in het teken van afscheid nemen. Na de informele drink op dinsdagavond, was het donderdagochtend tijd voor het officiële afscheidsontbijt. We namen tegelijkertijd afscheid van de collega met wie ik donderdag Thais was gaan eten en een collega jurist. Beiden zullen erg gemist worden, zowel om wille van het vele werk dat ze verzetten als om wille van hun fijne persoonlijkheid. Tegelijkertijd zijn we blij voor hen dat ze elders een fijne uitdaging gevonden hebben.

De speeches waren heel mooi en persoonlijk. Ik was oprecht geroerd door de warme woorden en sympathieke wensen die beide collega’s meekregen. Het deed me plezier dat ik aanwezig kon zijn om hen allebei officieel uit te zwaaien. En natuurlijk zullen we in de toekomst elkaar nog zien. De wereld is klein genoeg en dankzij sociale media is met elkaar afspreken tegenwoordig een fluitje van een cent.

Afscheidscocktail

Deze maandag december zijn er weer een aantal collega’s die onze organisatie verlaten. Altijd jammer om vertrouwde gezichten te zien vertrekken, zelfs al gaat het om mensen met een contract van bepaalde duur, zoals de collega waarmee ik maandagavond iets ging drinken in The Dominican. Hij startte net als ik op 1 januari 2018 in een nieuwe job en in de twee jaren dat we samen hetzelfde landschapskantoor deelden, waren wij twee vaak de laatsten op post. We hadden een running joke dat we streepjes zouden trekken om bij te houden wie van ons twee het vaakst als laatste naar huis ging. Degene die uiteindelijk het meeste streepjes achter zijn of haar naam zou hebben staan, zou getrakteerd worden door de verliezer. Uiteindelijk erkende hij al snel zijn meerdere in mij en won ik deze mini-competitie met vlag en wimpel.

Alleen kwam het er maar niet van om samen iets te gaan drinken, tot hij zijn voorlaatste werkweek inging en ik me opeens realiseerde dat we nog steeds niet samen op stap geweest waren. Snel een datum geprikt en zo zaten wij op maandagavond gezellig te babbelen met een cocktail voor onze neus. Het was een zeer aangenaam gesprek en ik leerde een collega kennen met een passie voor muziek en informatica. Omdat het nog maar maandag was, hielden we het bij één cocktail en kozen we verstandig voor een glaasje wijn als tweede drankje. En jawel, belofte maakt schuld: mijn collega trakteerde. Al voelde ik me daar wel een beetje slecht bij, want hij heeft niet meteen uitzicht op een nieuwe job en The Dominican is nu niet meteen het goedkoopste café in de buurt. Maar ondanks mijn aandringen om de rekening te delen, wilde hij van geen wijken weten. Sympathiek!

Hoe het gesprek exact op dit onderwerp uitkwam, weet ik niet meer, maar ik wil jullie beslist de ‘bumblebee’ gerelateerde links niet onthouden die mijn collega me de dag nadien doorstuurde:

Bonsoir Clara

Ongeveer een week nadat ik had afgesproken met haar toekomstige ex-echtgenoot, hadden mijn vriendin en ik een date bij Bonsoir Clara. Kwestie van de neutraliteit hoog te houden en ook de andere kant van het verhaal te horen. Hoewel ik rationeel gezien weet dat er bij scheidende koppels veel opgekropte gevoelens naar boven komen en ik echt mijn best doe om beide kanten van het verhaal te zien, voelde ik dat mijn eerdere afspraak in Zaventem mij beïnvloed had. Hoe zeer je dat ook zou wensen, volledige neutraliteit bestaat niet.

Het eerste wat me opviel tijdens ons gesprek, was hoe anders mijn vriendin omging met de breuk. Waar haar bijna ex-echtgenoot vol met opgekropte woede zat, zag ik bij haar vooral veel verdriet, verdriet om het verlies van zoveel jaren samen. Verdriet ook, omdat de laatste jaren zo moeilijk waren geweest en ondanks haar inspanningen de brokken nu niet meer te lijmen waren. Heel bizar ook om uit haar mond bijna identiek dezelfde verhalen te horen als degene die mijn kameraaed mij verteld had, maar dan helemaal anders. De feiten waren ongeveer hetzelfde, de interpretatie die ze er beiden aan gaven verschilde dag en nacht.

Na onze avond samen wist ik dat het schip van hun relatie definitief gezonden was. Zo spijtig voor hen beiden dat het niet lukt om zo’n belangrijk hoofdstuk in hun leven op een beschaafde manier af te sluiten. ‘t Is een cliché, maar liefde en haat liggen zo verdomd dicht bij elkaar dat het soms beangstigend is.

Oja, het eten was lekker, uiteraard.

Huisbereide grijze garnalenkroketten met een coulis van schaaldieren:
IMG_6268

 

Gebakken sint-jakobsschelpen, Mousse van zoete aardappel met notenolie, blanke boter met citroengras:
IMG_6273

Afscheid nemen

Deze voormiddag spoorde ik onder een stralend zonnetje richting Deinze. Het was de allereerste keer dat ik deze stad aan de Leie bezocht. Helaas was de reden dat ik naar Deinze spoorde bijzonder triestig: vandaag namen Goofball en haar gezin afscheid van haar vader, de grootvader van haar twee zonen. Een afscheid dat ondanks alles toch nog onverwacht kwam.

De Onze-Lieve-Vrouwekerk zat goed vol en de viering was prachtig. Heel mooi dat ook de twee jongste kleinkinderen hun steentje konden bijdragen door een kaars aan te steken en een witte roos op de kist van hun grootvader te leggen. Erg onder de indruk van de mooie, persoonlijke teksten die voorgelezen werden. Het is duidelijk dat de vader van Goofball in zijn leven veel mensen geraakt heeft. En hoewel elke afscheid moeilijk is, ben ik er zeker van dat al die mooie herinneringen langzaam de overhand zullen nemen en de laatste wat moeilijkere jaren naar de achtergrond zullen verdringen.

IMG_4767

IMG_4768b

Afscheidslunch bij Jour de Fête

Het moest er eens van komen natuurlijk: na anderhalf jaar teamverantwoordelijke geweest te zijn, verlaat een eerste medewerker mijn team. De medewerker in kwestie werkte het laatste half jaar samen met een ander bedrijf aan een bijzonder moeilijk project. Uiteraard bleef haar talent daar niet onopgemerkt en jawel, het bedrijf deed haar een aanbod dat ze niet kon weigeren: een boeiend takenpakket in combinatie met een locatie op fietsafstand. Geen NMBS-pendelpret meer voor haar.

Het is met spijt in het hart dat ik haar zie vertrekken, niet alleen omdat ik haar zelf vijf jaar geleden heb gerekruteerd, maar vooral omdat het zo’n topcollega met een gouden hart is. Dat ik niet de enige ben die daar zo over denkt, bleek uit het feit dat een aantal collega’s spontaan een afscheidsetentje georganiseerd hadden.

Terwijl we herinneringen ophaalden aan vroeger, genoten met z’n achten van het lekkere eten van Jour de Fête (voor mij: een bordje met drie tapas als voorgerecht en een heerlijke salade met forel, appeltjes en radijsjes als hoofdgerecht). Ik kan het niet genoeg herhalen: grote fan van de autovrije Anspachlaan. Heerlijk dat je nu op een terrasje van de zon kan genieten op een plek waar het vroeger stikte van de auto’s. Een mooie herinnering om in te kaderen.

IMG_4717

IMG_4725

Een pakkend afscheid

Gisteren naar de tweede begrafenis van het jaar geweest. We namen afscheid van de vader van een vriendin, in het verre Kortrijk dan nog wel. We twijfelden even of het logistiek zou lukken om er te geraken. Met het openbaar vervoer zouden we er bijzonder lang over doen (en ik had geen zin om weer maar eens op een ontiegelijk vroeg uur op te staan) en ook de carpoolopties bleken eerder beperkt. Maar kijk: een meevaller, onze in allerijl aangevraagde cambio kaart viel net op vrijdag in de brievenbus. En omdat mijn vriend al van donderdagavond in het land was voor onze trip naar Cuba, kon hij chauffeur spelen.

Het overlijden van de vader van onze vriendin was heel onverwacht. Drie dagen nadat hij in het ziekenhuis werd opgenomen, is hij overleden. Een agressieve vorm van longkanker. Wellicht moet hij al langer geweten hebben dat hij ziek was, maar koos hij ervoor zijn kanker niet te laten behandelen om tot op het laatste moment zo kwaliteitsvol mogelijk te leven. Een beslissing die ik uiteraard begrijp, maar omdat hij zijn ziekte met niemand had gedeeld, had niemand van zijn naasten het einde zien aankomen en waren ze er mentaal ook niet op voorbereid.

De afscheidsviering was erg pakkend. Maar liefst vier van de kleinkinderen (tussen negen en veertien jaar oud) lazen iets voor. Heel knap, want het verdriet was duidelijk hoorbaar in hun stemmen en één van de kleinkinderen had een paar minuten nodig om de tranen te verbijten voordat hij verder kon lezen. Ook mijn vriendin bracht een eerbetoon aan haar vader, met tranen in de ogen, gelukkig gesteund door haar man die naast haar stond. Ik voelde mijn eigen wangen nat worden. Zo’n viering brengt je terug naar de momenten waarop je zelf afscheid genomen hebt van dierbaren en je leeft mee met het verdriet dat zo voelbaar in de ruimte hangt.

Omdat ik nog een paar losse werkeindjes aan mekaar moest knopen, konden we niet lang blijven op de koffietafel. Maar onze vrienden maakten duidelijk dat ze onze aanwezigheid erg op prijs hadden gesteld. Ondanks mijn initiële twijfel (“o neen, een begrafenis de dag vóór we op reis vertrekken”) ben ik blij dat we gegaan zijn. En die eerste cambio ervaring is vlekkeloos verlopen.

Dubbele afscheidsdrink

Na mijn bezoek aan Z33 spoorden mijn collega’s en ik terug naar Brussel. We namen immers diezelfde dag afscheid van maar liefst twee collega’s. De ene collega gaat rentenieren in Spanje en de andere collega vertrekt om een meubelwinkel te openen in Parijs. Vooral dat laatste vind ik een bijzonder knappe prestatie, wetende dat de collega in kwestie als tiener samen met haar familie vanuit Albanië naar België vluchtte. Stel je voor: hals over kop uit je land moeten vertrekken omdat het leven van je ouders in gevaar is en vervolgens op een plek terecht komen waar je de taal niet beheerst en je helemaal vanaf nul moet herbeginnen. Mij lukte dat zelfs niet met twee universitaire diploma’s én een hoop talenkennis. En nu verhuist mijn collega dus naar Parijs, zonder zelfs maar haar middelbare schooldiploma gehaald te hebben. Ik kan alleen maar bewondering hebben voor de onbevreesdheid waarmee ze deze uitdaging tegemoet gaat.

Natuurlijk werd er geklonken op beide dames en wensten we hen veel geluk met hun nieuwe leven, maar tegelijkertijd hing er een rare sfeer tijdens het afscheid. Net die dag was immers bekend gemaakt dat de contracten van bepaalde duur van een aantal collega’s niet verlengd zouden worden en dat er in het team van beide dames grondige wijzigingen zouden plaatsvinden. Er moest dus vooral veel geventileerd worden. Ik schrok ervan hoe verslagen één van mijn collega’s, met wie ik jaren nauw samen gewerkt hebt, eruit zag. Ik ken hem nochtans als iemand die nooit opgeeft en altijd vol vuur voor zijn thema blijft strijden. Het leek wel alsof hij gekrompen was, zo hard hingen zijn schouders af. Ik had er echt mee te doen.

Na de drink verstuurde ik nog één dringende mail en daarna trakteerde ik mezelf op ramen bij de Samourai. Als er één zekerheid in het leven is, dan is het wel dat ramen altijd troost biedt.

Yet another afscheidsfeestje

Het is (gelukkig) even rustiger geweest op het vlak van afscheidsfeestjes op ons werk, maar vandaag namen we helaas afscheid van mijn super getalenteerde, lieve en slimme collega, die elders een job heeft gevonden die helemaal haar ding is. Ik wist dat ze al een tijdje op zoek was naar iets anders en ik snap perfect waarom ze de beslissing genomen heeft, maar het doet altijd extra pijn als iemand vertrekt die ik zelf heb aangenomen. Zelfs al werkt die iemand ondertussen al lang niet meer in mijn eigen team. Ik wens haar alleszins het beste en ik twijfel het niet aan dat ze het schitterend zal doen in haar nieuwe positie.

En ja, er waren roze bubbels omdat het Valentijn was. En uiteraard vloeiden er wat traantjes en trokken we achteraf met een paar hongerige die hards Brussel in. Ditmaal kwamen we terecht bij de Italiaan Divino. Wat geen onverdeeld succes bleek, want het feestvarken en ikzelf kregen eerst een foute pasta voor onze neus gezet. Maar uiteindelijk kwam alles goed en kregen we toch nog die Tagliatelle Con Gamberi Diabolo die we besteld hadden.

IMG_1591

En ik had nog ruimte voor een ijsje van Häagen-Dazs om op te smikkelen op de terugrit met de trein. Een beetje chocolade om de pijn van het afscheid te verzachten. Maar zelfs al werkt ze niet meer voor ons bedrijf en woont ze ondertussen in Brussel, ze blijft toch voor altijd lid van ons Leuvense dames clubje!

IMG_1596