Vergaderen en een namiddag aan het strand – 18 mei 2022

Samen met mijn vriend en zijn collega’s geniet ik van ons derde ontbijt op het dakterras van ons hotel. Gelukkig is het enthousiasme van de mannen om supervroeg op de conferentie te zijn al wat afgenomen, dus vandaag zitten we op een iets redelijker uur aan het ontbijt. Kan ik alleen maar blij om zijn.

De voormiddag en middag breng ik door op de hotelkamer, omdat ik een belangrijke managementmeeting heb, die ik niet wil missen wegens een aantal belangrijke beslissingen op de agenda. Over één van de (lastige) beslissingen moet ik deze week nog terugkoppelen aan de betrokken personen. Ik besluit zo snel mogelijk door de zure appel heen te bijten en boek een Teams-overleg in met mijn collega om 13.45u.

Uiteraard klopt om 13.30u de kuisploeg op de deur, maar ik vraag hen vriendelijk in het Spaans om over een uurtje terug te komen. Het brengen van de vervelende boodschap verloopt beter dan verwacht. De ontvanger nam het tot mijn grote opluchting goed op. Wat maakt dat ik om 14u eindelijk de deur van de hotelkamer achter mij kan dichttrekken.

Ik besluit het middagmaal te skippen en koop mezelf een ijsje bij Llinares: roodkapjes-ijs en rumrozijnen. Het prijswinnende roodkapjes-ijs is wat te zoet naar mijn goesting. Misschien had ik toch het bloedworst-ijs of het gazpacho-ijs of het ansjovis-in-azijn-ijs moeten uitproberen…

Na mijn ijsje opgesmikkeld te hebben, loop ik naar een drukke straat vlakbij ons hotel en hou een taxi aan om mij naar het strand te brengen. Een dik kwartier later kom ik aan bij Playa de las Arenas. Mijn eerste missie: een strandhanddoek kopen. Ik vind een mooie, grote vierkante handdoek in Ale-Hop, een prullariaketen die je zowat overal in Spanje vindt.

Ik zoek een plekje op het brede strand en nestel me op mijn handdoek. Na een tijdje ben ik toe aan wat verkoeling en spreek ik in mijn beste Spaans drie oudere dames aan om te vragen of ze even op mijn rugzak met mijn smartphone willen letten. Aan het onbegrip in hun ogen te zien, begrijpen ze er niets van. Blijkt dat de drie dames afkomstig zijn uit de UK en geen woord Spaans spreken. En ik had nog zo’n mooie Spaanse zin gebrouwen! Gelukkig willen ze op mijn rugzak passen. Ik geniet met volle teugen van mijn zwempartijtje in de Middellandse Zee!

Rond 17u neem ik een taxi terug naar het hotel om een uitgebreide douche te nemen. Iets voor 18u vervoegt mijn vriend mij en trekken we samen met zijn twee collega’s naar het dakterras van ons hotel voor het aperitief. De twee collega’s moeten hun bon voor een gratis agua de Valencia nog omruilen. Mijn vriend en ik houden het op een glaasje cava (of twee). Het is aangenaam vertoeven op het mooi terras en we hebben fijne gesprekken. Tot ik erachter kom dat het verhaal van de lispelende koning Koning Ferdinand die in zijn eentje verantwoordelijk zou zijn voor de Spaanse uitspaak van de ‘z’ en de ‘c’, een urban legend is. Onze leerkracht Spaans heeft ons dus gewoon iets voorgelopen toen ze dat verhaal vertelde. En ik heb dat verhaal jarenlang geloofd en zelf tegen talloze mensen verteld. Wat een ontgoocheling!

Voor het avondmaal trekken we met ons vieren naar Orio, een Baskisch restaurant in de buurt van ons hotel. De Baskische oestertjes vallen wat tegen, maar de pintxos en de marmitako (een stoofpotje van tonijn) zijn erg lekker. Hoogtepunt van de avond is het feit dat ik van de ober zelf de cider mag uitschenken. De fles is van zo’n speciale schenktuit voorzien, waardoor ik vanaf een kleine halve meter zonder veel problemen de cider in het glas kan mikken. Leuk! Ik sluit de maaltijd af met een lekker kaasbordje.

Ook vandaag kruipen we mooi op tijd in bed. De mannen zijn moe van de conferentie en ikzelf kan ook wel een goeie nachtrust gebruiken.

Dinner at Taste

Gisterenavond had ik afgesproken om met een vriendin samen te gaan dineren bij één van mijn favoriete Leuvense restaurants: Taste. Het was lang geleden dat we elkaar gezien hadden, dus stof genoeg om over bij te praten. En ook fijn om te kunnen vooruitblikken op ons beider vakanties. Mijn vriendin vertrekt exact een week later dan mijn vriend en ik.

De ontvangst was zoals gewoonlijk zeer hartelijk en de gerechten zelf waren om duimen en vingers af te likken. De chefkok was er opnieuw in geslaagd prachtig gepresenteerde gerechten met originele smaakcombinaties op ons bord te toveren. Omdat ik vandaag op het vliegtuig stap, hield ik het wijselijk bij de bob-formule: ideaal om te proeven van alle wijntjes zonder een overdaad aan alcohol binnen te krijgen.

De avond vloog voorbij en we waren bij het afscheid nemen nog lang niet uitgepraat. Ik kijk al uit naar onze volgende afspraak om vakantieverhalen uit te wisselen!

Paling – kers – wasabi – sorbet rucola:

Little trip to Ibiza:

Mossel – waterkers – shiso – burata – chorizo:

Junior beef – maïs – bordelaise – krokant zoete aardappel

Perzik – braambes sorbet – violette – pistache:

Zoetigheden bij de koffie en thee:

Knokke-Heist with friends

Toen mijn vriendin uit Antwerpen tijdens ons diner bij Convento Wijnbistro zei dat haar zus die in Italië woont, net als vorig jaar, opnieuw een dikke week aan de kust zou verblijven, schreef ik meteen die data in mijn agenda. En de sterren stonden goed, want het weekend dat onze vriendin uit Ternate aankwam in België was het weekend voordat wij op vakantie vertrokken naar Puglia en dat we om die reden hadden vrijgehouden.

Dus spoorden we zondagochtend in een goed gevulde trein richting de kust. Omdat we plannen hadden om samen te fietsen en er in Duinbergen geen blue-bikes waren, beslisten we af te stappen in Knokke, erop gokkende dat dit station het meeste blue-bikes zou hebben. Helaas, er stonden welgeteld drie blue-bikes in het fietsenrek en dan nog van die slimme blue-bikes zonder fysiek slot. Eén fiets had platte band, de tweede fiets kregen we, na wat geklopt op het zadel, ontgrendeld en de derde fiets kregen we gewoonweg niet geopend. We kregen steeds de melding dat de fiets zich niet bij een blue-bike locatie bevond. Euh, sure.

Na heel wat gepruts gaven we het op en besloot ik alvast met de ene fiets die we ontgrendeld kregen naar het appartement van onze vriendinnen te rijden. Mijn vriend zou te voet volgen en ergens onderweg een fiets huren, zodat we alsnog samen konden fietsen. Dat plan lukte wonderwel en even later waren we allemaal herenigd in het appartement. Een blij weerzien!

Vanaf centrum Knokke-Heist maakten we samen met onze twee vriendinnen en de jongste zoon van onze vriendin uit Italië een fijne fietstocht in de omgeving. We passeerden het charmante dorp Ramskapelle om te eindigen bij de Zes Bochten voor een heerlijke lunch. Op het terras van de Zes Bochten vervoegden we de moeder van onze vriendinnen en de oudste zoon van onze vriendin uit Italië, die al voor ons daar waren aangekomen.

Onze plannen om ook in de namiddag nog een grote fietstocht te maken, borgen we al snel op. Te warm. Ideaal weer om van een mooie namiddag aan het strand te genieten. Veel meer dan luieren en af en toe zwemmen deden we dus niet. Oja, de jongens speelden oorlogje. 😉

‘s Avonds aten we gezellig samen boterhammetjes op het appartement. De oudste zoon van onze vriendin zorgde voor de aperitiefhapjes.

Na het eten namen we afscheid. Ik fietste terug naar Knokke, mijn vriend volgde te voet (hij had zijn huurfiets al in de namiddag binnen gedaan). Tot mijn verbazing lukte het vlot om de blue-bike opnieuw te vergrendelen aan het station.

Het eerste stuk van onze treinrit verliep vlotjes. Bij onze overstap in Brugge was het echter gedaan met ons geluk: gigantische treinvertragingen. Uiteindelijk had onze trein meer dan twintg minuten vertraging en was het zoeken om nog ergens een plaatsje te vinden. Gezellig samen zitten, zat er niet in. En dat beterde er niet op naarmate de rit vorderde. Zo spijtig voor al die mensen die kiezen voor het openbaar vervoer en die na een vermoeiende dag aan zee moeten rechtstaan. Pas na Brussel kwamen er plaatsen vrij in de wagons. Uiteindelijk waren we om twintig voor twaalf ‘s nachts thuis en kropen we meteen in bed na een fijne, maar vermoeiende dag.

Een spontane lunch bij Frank

Mijn laatste werkdag op kantoor voordat mijn vriend en ik op reis vertrokken, lunchte ik ‘s middags samen met drie collega’s op het terras van Frank. Gewoon spontaan, zonder dat die afspraak weken op voorhand in de agende gepland moest worden en vervolgens een drietal keer verzet. Zo kan het dus ook! En mijn savoury pancakes smaakten me geweldig!

Lunch bij Barba

Zaterdag vlak voor onze vakantie naar Puglia hadden mijn vriend en ik geen plannen gemaakt. Kwestie van genoeg tijd te hebben om de laatste loodjes weg te werken. Maar hey, een mens moet eten, he. Dus reserveerde ik voor ‘s middags een tafeltje bij Barba, het restaurant met de beste prijs-kwaliteitsverhouding van heel Leuven.

En ja, onze verwachtingen werden ruimschoots voldaan. Genoten van de heerlijke nieuwe zomermenu!

Smakelijke appetizers:

Krab/ Lamsoor/ bloemkool/ kroket:

Roodbaars/ Tomaat/ venkel/ zwarte look:

Entrecôte/ Béarnaise/ bimi/ aardappelmousseline:

Kwartel/Rabarber/ wortel/ spitskool:

Parfait/ Passievrucht/ chocolade/ munt:

Op de tribune van het Nationaal Defilé

Wat doe je als je uitgenodigd wordt om het Nationaal Defilé bij te wonen vanaf de tribune tegenover het Koninklijk Paleis? Gaan, natuurlijk! Niet dat ik zo koningsgezind ben, verre van eigenlijk, want ik vind het koningschap een totaal achterhaald concept, maar hey, het is wel eens bijzonder om zo’n defilé mee te maken vanaf een bevoorrechte plaats. En zeker na twee jaren corona.

De namiddag begon met een beetje stress omdat mijn trein vertraging had en het door de nadarhekken en het vele aanwezige volk niet zo makkelijk was om de ingang aan het Paleizenplein te bereiken. Maar gelukkig kon ik een groepje volgen dat ook een uitnodiging had. De veiligheidscontrole bij de security verliep vlot en ik zocht me een plekje uit op de tribune.

De koningskinderen namen eerst plaats op de koninklijke tribune, gevolgd door de zus, broer en halfzus (Go Delphine!) van onze koning. De koning en de koningin arriveerden onder begeleiding van de koninklijke escorte te paard. Het defilé startte stipt op tijd met eerst het militaire gedeelte, gevolgd door het civiele defilé. Van al de deelnemers kregen de oudstrijders, de jonge kadetten en de helden van de zorg en de brandweer duidelijk het meeste applaus.

Het was boeiend om dit eens mee te maken, maar op den duur had ik het wel gehad met al die marcherende mensen. En de dynamische demonstratie door de militaire en civiele onderdelen van defensie werkte soms een beetje op de lachspieren (en die van mijn buren op de tribune). Al vermoed ik dat dit op tv heel cool overkwam. Ik zag de cameramensen hollen om de demonstratie zo mooi mogelijk in beeld te brengen. Wel cool: de gasten die met een helicopter op het koninklijk paleis gedropt werden en vervolgens zich aan touwen via het dak naar beneden lieten zakken.

Van de overvliegende helicopters en vliegtuigen zag ik helaas niet zoveel, daarvoor zat ik te ver naar achter op de overdekte tribune. Te onthouden voor een eventuele volgende keer.

De dynamische demonstratie van Defensie:

Wat coole voertuigen en een hond:

Het civiele defilé:

Applaus voor de federale politie:

Onze brandweerlieden:

Eigenlijk vond ik de afsluiter het mooiste: muziek gebracht door de koninklijke muziekkapellen van de Marine en van de gidsen:

Het Europese volkslied, een klassieker van Beethoven die me altijd weet te raken:

En het Belgisch volkslied waarvan duidelijk echt helemaal niemand (inclusief mezelf) de tekst kent:

Na het defilé bedankte de koninklijke familie de muzikanten en wuifden ze beleefd naar de aanwezigen op de tribunes.

Het moment waarop Mathilde bijna tegen de grond ging omdat naaldhakken en kasseien nu eenmaal geen ideale combinatie zijn:

Grote fan van de schoenen van Delphine!

Afscheid van een collega

Deze middag trok ik met de collega’s van mijn voormalige team naar het schaduwrijke terras van restaurant Cabardouche op de Vrijheidsplaats in Brussel om afscheid te nemen van een fijne collega. De collega in kwestie heeft een tijdje ad interim mijn job over genomen toen ik afdelingshoofd werd en we op zoek waren naar een vervanger. En ik zal hem eeuwig dankbaar zijn voor de inzet en verantwoordelijkheidszin die hij toen getoond heeft. Ik zie hem dan ook met lede ogen vertrekken. Maar goed, een beter betaalde job, dicht bij huis. Daar valt iets voor te zeggen, natuurlijk.

Het was zeer aangenaam zitten onder de mooie bomen op de Vrijheidsplaats en het team was voltallig, op een paar collega’s na die met vakantie waren in het buitenland. Jammer genoeg viel het eten tegen. De dagschotel: een Thaise curry met scampi was echt desastreus. In de waterige en smaakloze currysaus dreven met moeite een drietal scampi en de rijstnoedels in dat waterige goedje waren niet lang genoeg gekookt. Zo’n maaltijd zou ik mijn gasten nooit durven voorschotelen… Bovendien had ik een whisky sour als aperitief besteld die pas ná mijn hoofdgerecht arriveerde. Echt, abominabel.

Gelukkig maakte het gezelschap veel goed en was onze collega heel blij met zijn afscheidscadeau: een bon voor AS Adventure (hij is nogal een fan van kamperen met zijn gezin).

Na de lunch hadden we nog meer dan plek genoeg voor een ijsje van Bargello, Italiaanse gelato in het hartje van Brussel. Ik koos voor twee klassieke smaken: de crema fiorentian en de crema vespucci. Zoveel beter dan mijn miezerige curry!

Ik wens mijn collega veel succes met zijn nieuwe uitdaging, maar we houden zijn stoel warm voor het geval hij zou willen terugkeren. 😉

A very fancy business lunch

Op de warmste dag van het jaar waren mijn collega’s en ik te gast bij onze vrienden van de Nederlandse ambassade in Sint-Pieters-Woluwe voor een zeer lekkere business lunch. We hadden een stevige agenda af te werken, maar de sfeer zat goed en de voorzitter hield er het tempo in.

Het aperitief werd geschonken op het overdekte terras van de mooie tuin. Al werd het ons daar snel te warm en vluchtten we opnieuw naar binnen om te ontsnappen aan de hitte. Tot onze grote opluchting kregen we geen broodje kroket voorgeschoteld, maar een heerlijke driegangenmaaltijd. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat de chefkok een Franstalige Belg was. Vandaar ook het Franstalige menu hieronder. De vertaler zal met vakantie geweest zijn. 😉

Les tomates anciennes en gaspacho, framboises, vinaigre de riz, tomate cerice plurielle, saumon fumé, billes de mozzarella, micro herbes:

Filet de lotte, cuisson à basse température, carottes, nouvelles, petits pois en feuilles de brick, gnocchi, crème de poisson à la chlorophylle:

Panna cotta, parfumée aux râpures de citron et au yaourt bio, éventail de fruits d’été, telle une salade de fruits, lemon cress:

Met dank aan mijn collega die me ‘s ochtend is komen ophalen aan Diegem station en me na de lunch ook mooi weer daar afgedropt heeft.

Dinner at Kosmopol

Omdat mijn vriend en ik op het Martelarenplein altijd op het terras van Van de Weyer belanden, besloten mijn vriend en ik vanavond de Kosmopol nog eens een kans te geven. Vorige bezoeken waren niet echt toppers geweest, maar hey, misschien hadden ze zich ondertussen herpakt.

Niet dus. Op onderstaande foto zien jullie een tomaat garnaal van 28,5 euro! Het enige positieve dat ik over dit gerecht kan zeggen, is dat de tomaat ontveld was zoals het hoort. Maar verder: dit moet wel de meest fantasieloze versie ooit van deze Belgische klassieker zijn. Dit kan ik thuis zelf beter maken…

Ik zweer dat dit effectief ons laatste bezoek ooit aan de Kosmopol geweest is.

Summer barbecue!

Omdat mijn broertje en zijn vriendin begin juli getroffen werden door COVID-19 en daardoor hun geplande trip naar Ierland ter gelegenheid van hun twintig jaar samen zijn, moesten afzeggen, spoorden we zondag naar Limburg om hen een hart onder de riem te steken.

Een lekker aperitiefje, gevolgd door een copieuze barbecue met als afsluiter een paar glazen goeie whisky, dat helpt om het verdriet te verdrinken (en te vereten). In tegenstelling tot onze vorige poging scheen de zon nu volop en kon de partytent dienst doen om ons van schaduw te voorzien ipv ons te beschermen tegen regen. Extra pluspunten voor het marshmellow dessert, met dank aan de Albert Heijn, natuurlijk. (Ik vind het nog altijd spijtig dat de Albert Heijn vestiging in Leuven moest sluiten na de beslissing van mededingsautoriteiten).

Laat het ons erop houden dat mijn vriend en ik een behoorlijk vrolijke reisgezelschap waren op de trein terug naar Leuven. 😉

Yet Another Blog

Life on my side