Vandaag trekken we voor het ontbijt naar Daisy Café, helaas, het café beschikt wel over zitplaatsen, maar alleen buiten en daarvoor is het toch net iets te fris, zo vroeg op de morgen. Dus wandelen we terug naar Cafe & bäckerei, alwaar we een heruitgave eten van ons ontbijt van gisteren. Geen erg, zolang er eieren zijn, ben ik tevreden. Terwijl we ontbijten, houden we de weersvoorspellingen in het oog. Ik heb namelijk voor morgenochtend een drie uur durende street art wandeling ingepland. Al de voorspellingen geven echter de ganse voormiddag regen. En wie heeft er zin om drie uur in de regen te wandelen? Zeker onze twee pubers niet! Er rest mij dus geen andere keuze dan de wandeling te annuleren. Gelukkig kan dat tot 24u vóór de start van de wandeling gratis. Snik, doodjammer. Mijn tweede teleurstelling deze vakantie na de afgezegde catamarantocht.

Vandaag staat een bezoek aan het Neues Museum op het programma. Onze vrienden hebben samen met hun kinderen een aantal jaren geleden Egypte bezocht en zijn net zoals mijn vriend en ik gefascineerd door de tijd van de farao’s. Dan mag een bezoek aan dit museum natuurlijk niet ontbreken. Wat deze plek voor mij zo bijzonder maakt, zijn de zichtbare littekens van de bombardementen tijdens Tweede Wereldoorlog. Het gebouw zelf bleef na de oorlog een ruïne tot de DDR een poging deed om het gebouw herop te bouwen in 1986. Uiteindelijk vielen die werken stil na de val van de muur en kon de reconstructie pas echt goed beginnen in 1997. In het museum zelf zijn her en der nog vroegere muur- en plafondschilderingen te bewonderen. Echt een fantastische plek en dan heb ik het nog niet eens gehad over de collectie, die we ook zeer wisten te smaken. Met als hoogtepunt natuurlijk de buste van Nefertite, de prachtige, maar raadselachtige koningin die samen met haar echtgenoot een nieuwe monotheïstische godsdienst uit de grond stampte, die echter ten onder ging met het einde van de regeerperiode van de ‘ketterse’ farao. Het is trouwens enkel toegelaten foto’s te maken van de buste op een zeer eerbiedwaardige afstand, dus pluspunten voor de persoon die op de foto’s hieronder Nefertite weet te vinden. Een eervolle vermelding gaat naar de gouden ceremoniële hoed die in de prehistorie dienst deed als maan- en zonnekalender.

We nemen de tijd voor ons bezoek, want ik heb geen reservaties voor deze namiddag gemaakt. Als optie hou ik een bezoek aan het Tränenpalast achter de hand (gratis te bezoeken en geen reservatie nodig), maar als het mooi weer is, kunnen we ook een boottochtje maken ter compensatie van de gemiste catamarantocht gisteren.

Rond half twee staan we opnieuw buiten en de magen van de pubers rammelen. We wandelen naar het Humboldtforum voor een lunch in Bistro Lebenswelten, een bijzonder drukke self service zaak met een kwaliteitsvol aanbod en een zeer mooie salad bar. Kijk, zo kan het dus ook! Ik heb na het copieuze ontbijt niet zoveel honger, dus hou het bij een soepje. Alhoewel soepje, mijn kom soep is echt gigantisch en boordevol groentjes. Lekker!

De weergoden zijn ons nog steeds gunstig gezind, dus worden de plannen voor een bezoek aan het Tränenpalast ingeruild voor een boottochtje. We zijn jammer genoeg net te laat en zien de eerste boot onder onze neus vertrekken, maar gelukkig komt de volgende een kwartier later aan. De boot volgt hetzelfde parcours dat mijn vriend en ik al eerder aflegden in 2010. Toch jammer van die catamaran, want die had ons langs een heel andere route gebracht. Onze gids doet zijn best om zowel in het Duits als het Nederlands toelichting te geven bij de gebouwen die we passeren, maar het valt op dat zijn uitleg in het Duits veel uitgebreider is dan die in het Engels. Gelukkig versta ik redelijk goed Duits, maar onze pubers haken na een tijdje helemaal af, want ze verstaan er niets van.

Na genoten te hebben van ons boottochtje is de namiddag al goed gevorderd. Het is al kwart na vier gepasseerd. We besluiten van de mooie dag te profiteren om de benen te strekken en te voet naar Markthalle Neun te gaan. Vanavond is het daar immers Street Food Thursday en ik heb online gelezen dat het daar dan gewoonlijk bijzonder druk is. Street Food Thursday start om vijf en we zouden ongeveer rond kwart na vijf aankomen. Dat lijkt mij ruimschoots op tijd om er een fijne avond van te maken.

We genieten van de wandeling die ons langs Bethaniendamm voert, een langgerekt groen park dat vroeger een kanaal was dat de Spree met het Landwehrkanal verbond en tegelijkertijd de grens tussen Oost- en West-Berlijn vormde. Fijn, zo’n groen spoor doorheen het midden van de stad.

Om kwart na vijf komen we aan in Markthalle Neun en tot onze grote verbazing is het daar al bijzonder druk. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik de overdekte markthal op basis van de foto’s die ik online vond, iets groter had ingeschat. Ik verwachtte een tweede Mercat La Boquería, maar Markthalle Neun is veel kleiner en de weinige picknickbanken bieden geen plaats voor ons gezelschap van zes. Ik begin me al schuldig te voelen dat ik deze plek heb voorgesteld voor het avondmaal, maar besluit me niet te laten kennen en even geduld uit te oefenen tot er een plek vrij komt. En jawel, na tien minuutjes wachten, slaag ik erin een plaats voor vier personen te veroveren. Ik wuif naar mijn gezelschap (we hebben ons wat verspreid om onze kansen op een zitplaats te verhogen) dat ze mij kunnen vervoegen. Op zich is het niet zo erg dat we maar plek hebben voor vier personen, want er is altijd wel iemand weg naar een standje om eten of drinken te halen. En het geluk is aan onze kant, na een tijdje komen er twee plaatsen vrij aan de picknicktafel vlak naast ons en kunnen we toch met zessen samen zitten.

We proberen allerlei verschillende gerechtjes: dumplings, tacos, okonomiyaki, Oekraïense pannenkoeken, ceviche en een kaasschotel als dessert. Aan alle standjes is het druk, maar we moeten nergens echt lang wachten. En natuurlijk drinken we daarbij enkele heerlijke biologische wijntjes aan een zeer scherpe prijs. Ik begrijp volkomen waarom dit zo’n populaire plek is. Rondom ons horen we trouwens ongeveer alle talen ter wereld, dus ik vermoed dat deze plek ook in de toeristische gidsen staat. Na een tijdje hebben we de ganse tafel voor ons zessen en komen er zo nu en dan mensen vragen of ze even bij ons mogen aanschuiven. Met acht aan zo’n picknicktafel gaat net, al is het wel wat krap zitten en zo maak ik kennis met een Turkse jongedame en haar ouders, die op bezoek waren in Berlijn. We hebben echt een supertof gesprek. Turkse dames zijn geweldig!

Van al die wijntjes moet een mens naar het toilet en daar ontmoet ik een zeer sympathieke Zuid-Amerikaanse toiletmeneer. Nadat hij me eerst teruggestuurd heeft omdat ik geen eurostuk bij me heb om te betalen, mag ik bij terugkomst direct doorlopen naar de mannentoiletten en kan ik zo de lange wachtrij bij de vrouwen overslaan. Dankbaar sla ik na mijn sanitaire stop een praatje met hem in het Spaans. Uiteraard vindt hij het geweldig dat ik Spaans kan en wanneer ik hem zeg dat ik uit België kom, zegt hij spontaan dat ze in België heel knappe vrouwen hebben. Haha, zo’n compliment is altijd welkom! Bij mijn tweede toiletbezoek van de avond krijg ik zowaar de VIP-behandeling: ik mag naar het kraaknette toilet voor het personeel gaan, uitgerust met lekker geurende handzeep. Fan van deze toiletmeneer!

Ik durf gerust zeggen dat Markthalle Neun één van de hoogtepunten van mijn bezoek aan Berlijn is. Heerlijk eten en supertoffe vibe. Wel blij dat ik na al die wijntjes gewoon de taxi naar ons appartement kan nemen.