Wijntjes proeven bij Ad Bibendum
Zondag spoorden mijn vriend en ik naar Limburg om voor de tweede keer dit jaar samen met mijn broer en zijn vriendin wijntjes te proeven bij Ad Bibendum. Het voorstel van mijn broer kwam net op het geknipte moment. Onze voorraad witte wijnen liep immers op zijn laatste benen en met een lang herfstvakantieweekend met twee liefhebbers van witte wijnen in het vooruitzicht, moesten mijn vriend en ik dringend onze voorraad aanvullen. Het concept was een beetje anders dan de vorige keer: geen gereserveerde tafels waaraan een sommelier de wijn kwam toelichten en uitschenken, in de plaats daarvan kon iedereen zich vrij bewegen langs tafels met talloze flessen wijn gerangschikt per land. Het was erg druk, maar we hadden gelegenheid genoeg om te proeven. Wij proefden voornamelijk Franse, Italiaans, Duitse, Spaanse en Oostenrijkse wijnen. En bestelden meteen een voorraad die groot genoeg was om een tijdje mee toe te komen. Wel handig dat al die wijnzaken tegenwoordig aan huis leveren. Ik zag ons in gedachten al sleuren met een hoop kartonnen dozen op de trein.
Na onze bestelling geplaatst te hebben, reden we naar afhaalrestaurant Thai Station in Sint-Truiden om ons avondmaal op te halen. Ditmaal durfde ik het wel aan om de Thai pikante versie van de Tom Yam Kung te bestellen. You only live once! In een naar heerlijk Thais eten ruikende wagen reden we naar het huis van mijn broer en zijn vriendin. En amai, de tuin van hun huis had een heus metamorfose ondergaan. De met onkruid begroeide berg was volledig verdwenen en de grond rond hun huis was opgehoogd en mooi gelijk getrokken. Nu nog wat gras en bloemen zaaien en dat wordt in de zomer zalig buiten zitten!
Het Thaise eten was werkelijk uitmuntend en de Thai pikante versie van de Tom Yam Kung was perfect. Bij het eten genoten we van een flesje wijn van, hoe kan het ook anders, Ad Bibendum.
Blijgezind spoorden we zondagavond terug naar Leuven, na een goedgevuld weekend.
Een avond met vrienden in Bistro Mariette
Ik durf mezelf al eens bestempelen als een foodie en er zijn weinig Leuvense toprestaurants die ik nog niet uitgeprobeerd heb, maar ik moet eerlijk toegeven dat Bistro Mariette bij mij helemaal geen belletje deed rinkelen toen onze vrienden dit voorstelden voor een avondje uit. Toegegeven, Wilsele ligt nu eenmaal iet of wat buiten de actieradius van mijn vriend en mij, maar ik had zelfs nog nooit van het restaurant in kwestie gehoord. Maar hey, iets nieuws uitproberen is altijd leuk! Dus fietsten mijn vriend en ik op onze bluebikes naar Wilsele voor een eerste kennismaking met Bistro Mariette.
Ik had op voorhand niets opgezocht, dus was aangenaam verrast door de stijlvolle inrichting en vriendelijke ontvangst die ons meteen duidelijk maakte dat we in een kwaliteitsvolle zaak beland waren. Een blik op de menukaart leerde ons dat de associatie met ouderwetse, volkse gerechten die de naam Bistro Mariette in mijn hoofd had opgeroepen, niet verder van de realiteit kon liggen. Integendeel, de gerechten waren hip en modern. Onze vrienden vervoegden ons een tiental minuten na onze aankomst aan ons gezellig tafeltje. Wat volgde was een leuke avond waarop we reisverhalen uitwisselden (met zijn tweeën waren ze ondertussen al drie keer in Afrika geweest, twee keer samen en één keer elk apart) en we onze werkperikelen met elkaar deelden.
Ik moet toegeven dat ik erg onder de indruk ben van de job van de (ondertussen niet meer zo nieuwe) vriendin van onze kameraad, die als prof een onderzoekslabo aanstuurt dat bezig is met de ontwikkeling van vrij revolutionaire toepassingen. Altijd al een zwak gehad voor slimme dames!
En oja, het eten was echt om duimen en vingers af te likken. Heerlijke verfijnde gerechtjes om al dan niet te delen, vergezeld van fenomenaal lekkere cocktails en wijntjes. Meer moet dat echt niet zijn om mij gelukkig te maken.
Lazy red cheeks met krokante bloemkool, gezouten pinda’s, sriracharoomkaas:
Zeeuwse creuse, gratiné, “Duroc de Riegel’, spinazie, champagne en Wilselse aardappel, lauwe patatjes van Geleyns, gerookte zalm van Wauters witte wijn, zure room:
Vitello tonnato 2.0, kalfsvlees, kalfstong, tomatenpesto, Romeinse sla:
Taco, zeebaars, koolrabi, leche de tigre, krabsla, avocado:
Garnaalcocktail, handgepelde grijze garnaal, Romeinse sla, groene groeten:
Open ravioli, catch of the day, knolselder, kreeft, witloof:
Wilde eend, rode ui, vijg, witloof, kruidenpuree:
Ribeye, “Ten Halve”, gourgères, knolselde, spitskool carbonara:
Kaas van het Nijswolkje, St-Felicien Fermier, Abondance AOP, Munster met komijn:
Banana split, “OYFR”, amandel, chocolade, vanille-ijs:
Een dinner dat die smaakte naar meer.
Jeremy Loops in Het Depot
Gisterenavond woonde ik samen met een vriendin het concert van Jeremy Loops in Het Depot bij. Een concert waarbij we gelukkig veel minder lang moesten wachten dan de eerste keer dat ik de man en zijn band aan het werk zag in Londen en waar we op het gemak konden genieten van de muziek en de positieve vibes in de comfortabele zeteltjes van Het Depot. Toegegeven, ook nu was het voorprogramna niet veel soeps, maar Engelsman Casey Lowry slaagde er wel in ons aan het lachen te brengen met zijn voorliefde voor Duvel. En ik was zelfs aangenaam verrast door zijn onverwachte cover van Beggin’.
Het concert van Jeremy Loops zelf was fantastisch. Een uitgekiende opeenvolging van bekende en minder bekende nummers afgewisseld met toffe momenten van interactie met het publiek. Een show die gewoon klopte van begin tot einde en geen enkel moment verveelde. De sfeer zat er dan ook goed in en veel nummers werden luidkeels meegezongen. Jeremy en zijn band slaagden er zelfs in mij uit mijn zeteltje te laten opveren tijdens de twee laatste nummers en dat na een vermoeiende werkweek! Echt een concert waar ik energie van kreeg.
Na het concert kwam mijn vriendin nog iets drinken op ons appartement, waar mijn vriend zich een ganse avond op zijn eentje had moeten bezig houden, terwijl wij met ons tweetjes op stap waren. We deden een flesje wijn open en hadden nog een gezellige babbel tot een uur of één.
Ontmoetingsdag in Vilvoorde
Het was van voor de coronacrisis geleden dat we nog eens met deze specifieke groep collega’s waren samen gekomen. Dus trokken we voor deze bijzondere gelegenheid naar Vilvoorde voor een dag ervaringen uitwisselen en tussendoor gewoon wat bijbabbelen. Na een interessante voormiddag lunchten we samen in Bistro d’Office. Een simpele lunch, maar mijn slaatje met zalm smaakte.
Voor het namiddagprogramma moest ik helaas verstek laten gaan, want er waren last minute twee vergaderingen in mijn agenda verschenen waarop ik echt aanwezig moest zijn. Ik zocht dus een cockpit op in het gebouw waar de ontmoetingsdag plaatsvond en bracht daar de namiddag door. Ik kon nog net aansluiten voor het allerlaatste gedeelte van de namiddag, waarna het ganse gezelschap opnieuw de straat overstak om de dag af te sluiten met een gezamenlijk aperitief bij Bistro d’Office. Het moet gezegd: de schotel met aperitiefhapjes was werkelijk indrukwekkend te noemen.
Helaas kon ik maar een klein kwartiertje babbelen met de collega’s, want om 17u werd ik verwacht op een digitale spoedvergadering ingepland om een paar belangrijke personeelszaken te bespreken. Alweer een vergadering waar ik moeilijk onderuit kon. Ik zocht dus een tafeltje uit in het café, zo ver mogelijk verwijderd van de babbelende groep en deed mijn best om me niet te laten afleiden. Lang leve noise cancelling headphones, zou ik zo zeggen! Gelukkig waren mijn collega’s zo lief om mij een bordje met hapjes en een glaasje wijn te komen brengen. Het moet gezegd vergaderen met een glaasje alcohol in de hand is zoveel toffer. En het viel niet op, want door de slechte verbinding moest ik noodgedwongen mijn camera afzetten. 😉
Toen mijn vergadering eindelijk gedaan was, was bijna iedereen vertrokken. Ik praatte nog even na met mijn teamverantwoordelijke en wandelde samen met haar naar het station van Vilvoorde, alwaar onze wegen scheidden. Zij trok naar Vilvoorde en ik spoorde na een goed gevulde dag terug naar Leuven.
Verjaardagsdrink in de Brewdog
Na alweer een bijzonder drukke dag begaf ik me rond vijf uur naar de Brewdog voor de verjaardagsdrink van een collega. Toegegeven, ik had even getwijfeld om niet te gaan, omdat er nog zoveel werk op de plank lag, maar goed, laten we eerlijk zijn, dat is elke dag zo en op den duur komt een mens niet meer buiten. Bovendien zijn informele contacten met collega’s essentieel voor het bevorderen van de samenwerking en de goede werksfeer.
Het gezelschap was iets beperkter dan ik had verwacht, maar daardoor was het eigenlijk makkelijker om het gesprek aan te gaan. Helaas, net toen ik mijn eerste drankje besteld had, ging mijn telefoon. Een collega die dringend advies nodig had. Toen ik het nummer zag verschijnen op mijn iphone, wist ik meteen waarover het ging. Ik verontschuldigde mij dus bij mijn gezelschap en stond bijgevolg meer dan een half uur buiten op het terras te telefoneren. Laat ons hopen dat ik mijn collega telefonisch een duwtje in de juiste richting heb gegeven.
Teruggekeerd naar mijn feestvierende collega’s dronk ik snel mijn glas cava leeg (er zaten amper nog bubbels in mijn drankje) en bestelde ik meteen een tweede. Want een verjaardag, dat moet gevierd worden met bubbels en na dat niet zo eenvoudige telefoongesprek vond ik stiekem dat ik het wel verdiend had.
Na een derde glas cava hield ik het voor bekeken. Ik nam afscheid van mijn collega’s en keerde naar huis terug om toch nog wat mails weg te werken. Kwestie van mijn achterstand niet té zeer de spuigaten te laten uitlopen.
Tomaat garnaal, done right
Vijf jaar Hal 5!
Na een week vol feestelijkheden deden mijn vriend het rustig aan deze zondag. Voor de lunch begaven we ons naar Hal 5, dat dit weekend zijn vijfde verjaardag vierde. Ik bestelde falafel en shakshoukeh van Falafel Habibi en mijn vriend ging voor de Napolitaanse pizza van Pizza Antico. Heel lekker en niet duur. Bovendien was het warm genoeg om buiten op het terras te genieten van een aarzelend herfstzonnetje. Gezellig!
Na de lunch pikten we nog een streepje feestelijkheden mee, maar echt lang bleven we niet rondhangen in Hal 5. We kochten nog wat kerstomaatjes bij Het Perron en keerden vervolgens op het gemak terug naar huis. Soms moet dat echt niet meer zijn.
De officiële opening van het mooiste museum van het land
Na de preview en het galadiner was het zaterdag dan eindelijk zover: na elf jaar gesloten te zijn, werd het mooiste museum van het land feestelijk heropend. Dus begaf ik mij voor de derde keer in één week tijd naar Antwerpen, ditmaal in het gezelschap van mijn vriend, die er uiteraard ook naar uitkeek om al dat moois met zijn eigen ogen te aanschouwen.
Helaas wilden de weergoden zaterdag niet meewerken. Net op het moment dat de feestelijke opening van start zou gaan, viel de regen letterlijk met bakken uit de hemel. Gelukkig waren er paraplu’s voorzien in de VIP-zone en kwamen ze wat later rond met plastic poncho’s. Het programma werd met een half uur verlaat in de hoop dat het zou stoppen met regenen, maar helaas, dit uitstel bracht geen soelaas en die arme ballerina’s en balletdansertjes mochten in hun spierwitte, dunne maillots de aftrap geven van de voormiddag. Ik had echt te doen met die bibberende kinderen die moesten dansen op een gladde vloer in de gietende regen. Maar goed, the show must go on, zeker? En zeggen ze op een huwelijksdag ook niet dat regen geluk brengt? Hopelijk is dat ook zo voor het KMSKA!
Enkele uitgeregende sfeerbeelden:
KMSKA rules the world:
Ode an die Freude:
Het lint wordt doorgeknipt:
Muzikaal eerbetoon aan Rubens:
Nadat het KMSKA officieel was open verklaard voor het grote publiek begaven mijn vriend en ik ons naar binnen. Het was er bijna over de koppen lopen en op bepaalde momenten maakte ik me toch wel zorgen over de kunstwerken zelf. Sommige mensen kwamen wel heel dicht in de buurt van deze onbetaalbare topstukken. Continue reading
Galadiner in het KSMKA
De feestelijkheden volgen mekaar in snel tempo op en ik kijk al vol ongeduld uit naar de échte officiële opening dit weekend. Wat niet wegneemt dat ik genoten heb van een avondje in mijn favoriete feestoutfit klinken met de VIP’s op het prachtige eindresultaat van een tumultueus project. Natuurlijk startte de avond met een aantal (korte) speeches van hoogwaardigheidsbekleders, waarna het museum met een feestelijke aria werd ingezongen. Alleen jammer dat het gezoem van de aanwezigen nooit helemaal ging liggen.
De hapjes waren bereid door Madonna Grand Café en ik kan alleen maar zeggen dat die hapjes de verwachtingen voor het restaurant zelf meteen hoog gezet hebben. Amai, lang geleden dat ik nog zo onder de indruk was van een walking dinner. Moet geleden zijn van het Flanders Finissage Diner op dezelfde locatie. Alles was letterlijk tot in de puntjes verzorgd en om duimen en vingers af te likken zo lekker.
Last minute had een oud-collega nog ergens toegangstickets weten te bemachtigen en kon zij ook genieten van dit bijzondere moment. Met de hand op het hart kan ik zeggen dat het effectief mijn bedoeling was om mijn lieve oud-collega een rondleiding te geven doorheen de mooiste zalen, maar omdat we om de haverklap bekend volk tegen kwamen, geraakten we uiteindelijk niet verder dan de eerste twee zalen in het nieuwe gedeelte. Ach ja, een reden voor mijn oud-collega om nog eens terug te komen, he. Ook zeer tof dat ik tijdens het galadiner een andere oud-collega tegen het lijf liep die momenteel in Parijs werkt. Door de coronacrisis hadden we elkaar al heel lang niet meer gezien en tijdens mijn vorige bezoek aan Parijs was het niet gelukt om elkaar te treffen. Onverwachte ontmoetingen zijn vaak de beste.
Mijn baas was zo vriendelijk om mijn oud-collega en mezelf een lift van Antwerpen naar Leuven aan te bieden, want het openbaar vervoer is na een bepaald uur gewoon geen optie meer. Een spijtige zaak, maar goed, het is niet anders. Naar goede gewoonte liep er weer iets mis: ditmaal weigerde het gratis parkeerticketje van mijn baas dienst en dreigden we dus niet uit de parking te geraken. Uiteindelijk betaalde ik de parking voor mijn baas, want er zat enige tijdsdruk achter. Mijn collega moest immers in Leuven de allerlaatste trein naar Aarschot halen. Nu, mocht dit niet gelukt zijn, dan kon mijn collega uiteraard bij mij in Leuven blijven slapen, maar ik was daar niet echt op voorzien. En als er gasten komen, zet ik graag op voorhand mijn appartement wat op orde.
Maar zorgen om niks, we waren mooi op tijd om mijn collega op de laatste trein naar Aarschot te zetten. Eind goed, al goed.