Is dat je tegenwoordig nog eind november buitenseks kan hebben. ]:-)
Gratis! Film!
Twee van mijn favoriete woorden in de titel! Mijn avond kan bij voorbaat al niet meer stuk. Nog twee uurtjes en ik zit op kosten van een groot IT-bedrijf naar The Illusionist te kijken. Om te vieren dat ze verhuisd zijn, of zoiets. Van mij mogen ze daar vaker verhuizen.
Maar eerst gaan mijn vriendje en ik de Brusselse horeca verkennen. ‘t Moet niet altijd Leuven zijn, he.
Sommige dagen…
Gaat gewoon alles naar wens. En vandaag was zo’n dag.
Vanavond ben ik speciaal vroeger gestopt met werken om nog voor sluitingstijd in de Acco te zijn. Ik was er namelijk in geslaagd mij twee identieke bronnenboeken aan te schaffen ipv één bronnenboek en één handboek. (Don’t ask, die twee boeken leken nu eenmaal als twee druppels water op mekaar en ik heb last van een chronisch slaapgebrek.) Ik had mijn twee bronnenboeken gekocht bij de cursusdienst en die nemen geen boeken terug. Bovendien was ik het kassaticketje ergens kwijt geraakt.
Maar goed, wie niet waagt niet wint. Ik dus naar de Acco om te proberen dat bronnenboek om te ruilen. Voor een boek van 35 euro, kan je al eens wat moeite doen, nietwaar? Dus ik naar de infobalie van de Acco. Ik had geluk, de infobalie werd bemand door een manspersoon en meteen zag ik mijn kansen op succes stijgen.
Met mijn beste ik-ben-toch-zo-zielig-blik heel de kwestie uitgelegd. De vriendelijke meneer aan de infobalie wees mij erop dat het normaal niet de policy van de Acco is om boeken zonder kassaticket te ruilen, maar allez vooruit, voor één keer. En moest hij dan ineens het handboek voor mij bestellen, want dat was momenteel uitverkocht. Resultaat: een glunderende yab en een bon van 35 euro van de Acco, waar ik binnenkort mijn handboek mee kan betalen. 
Na deze succesvolle transactie ben ik nog even op het secretariaat van het CLT binnengesprongen om mijn opleidingscheques binnen te doen. Twee dagen voor de deadline. Ik ben een vurige aanhanger van het just-in-time-principe. 😉 Twee minuutjes werk en het was geregeld. En binnen twee weken zou het geld op mijn rekening staan.
Anyway, de service van de Acco rocks! Als’t goed is, mag het ook gezegd worden.
He’s back!
Nonkel K. Sinds gisteren. Mijn vriend is hem in Zaventem gaan ophalen. Ondertussen hebben we al wat foto’s van zijn reis naar de Kaapverdische eilanden mogen bewonderen. En ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat hij stiekem hoopte dat we ondertussen al naar ons appartement verhuisd zouden zijn. Niet dus. Sorry, nonkel.
Leroy aka Scarlett
Gisterenavond zijn mijn vriend en ik naar een optreden in het Rock Café op de Oude Markt in Leuven geweest. Een kennis van ons speelde basgitaar (correctie: gitaar) in het groepje dat optrad en we voelden ons moreel verplicht om onze steun te betuigen. 😉 (En natuurlijk waren we gewoon nieuwsgierig naar zijn muzikale kwaliteiten.)
‘t Was de eerste keer dat ik in het Rock Café kwam en ‘t moet gezegd, ik had het mij allemaal net iets grootser voorgesteld. Het Rock Café is een beetje klein uitgevallen, waardoor er maar een man of veertig binnen kon voor het optreden. Ik was aangenaam verrast door de kwaliteit van de gebrachte muziek. Stevige rock die mij beslist kon bekoren. Het enige wat nog ontbrak was een knappe zanger of zangeres om de zangpartij voor zijn of haar rekening te nemen.
We zijn niet gebleven tot het einde van het optreden, want we waren in het gezelschap van een bevriend koppel dat we al lang niet meer gezien hadden en praten als er loeiharde muziek uit de luidsprekers schalt, is niet echt evident. Dus hebben we het Rock Café achter ons gelaten en zijn we verhuisd naar de Mezzanine. Beetje reis- en werkverhalen uitgewisseld. Beetje gedronken, beetje gelachen. Gewoon een gezellige avond gehad.
Oja, het groepje in kwestie waar we naar gaan luisteren zijn, heette toen nog Leroy, maar kondigde tijdens het optreden een naamsverandering aan. Voortaan gaan ze als Scarlett door het leven. Men zegge het voort.
Aanvulling: Scarlett is ook op My Space te vinden.
An inconvenient truth
An inconvenient, but very scary truth. Ik wil hier geen doemscenario’s uitschrijven over smeltende ijskappen, wereldwijde overstromingen en rampen. Ik onthoud van An inconvenient truth vooral de positieve noot op het einde. Het is níet te laat om het tij te doen keren. De publieke opinie wordt zich langzaam maar zeker bewust van het probleem dat de opwarming van de aarde vormt. Bovendien kan ieder van ons een steentje kan bijdragen om het probleem te verminderen door energiezuiniger te leven. Spaarlampen, groene stroom, zuinigere wagens, het openbaar vervoer nemen, bomen planten, het zijn allemaal stappen in de goede richting.
En oja, mocht je dat nog niet gedaan hebben, ga dan vooral de film zien! We hebben maar één thuisplaneet, laten we er een beetje zuinig mee omspringen.
Tot zover deze boodschap van algemeen nut.
Even snel winkelen
Of dat was althans de bedoeling. Het toeval besliste daar echter anders over. Zaterdagnamiddag is blijkbaar het uitverkoren moment voor onze kennissen om de nodige levensmiddelen in te slaan. Het liep in de Delhaize vol met bekenden. En tja, dan moet je natuurlijk een praatje slaan, want ‘t was toch al lang geleden dat we elkaar gezien hadden en zo. Door dat alles hebben we wel drie keer zo lang over onze winkelbeurt gedaan dan normaal.
Sociaal doen, is een leuke, maar tijdrovende bezigheid. 😉
De hamvraag
Zal het nog lukken om vóór 2007 in ons appartementje te trekken? Ik begin er eerlijk gezegd sterk aan te twijfelen.
Een kleine troost: deze week werd eindelijk onze keuken geïnstalleerd.
De tijd vliegt
En dat is verdorie beangstigend. 
Treinproblemen
Problemen tussen Aarschot en Leuven tijdens de vrijdagavondspits. Een vernielde spoorwissel en een hoop ellende voor de treinreizigers. Mijn trein had een achttal minuten vertraging. Niets om van wakker te liggen. In het station van Leuven was het daarentegen chaos troef. Afgeschafte treinen, gestrande studenten met grote rugzakken, gepakt en gezakt voor het weekend, ‘t was me wat. Alleen de Panos kon zich in de handen wrijven, want veel van die uitgehongerde studentjes hadden wel zin in een broodje of een koffiekoek.
Mijn vriend, die uit de richting van Antwerpen komt, zat ook vast in Aarschot. Beetje vervelend, want we hadden afgesproken om vanavond gezellig te gaan dineren in restaurant Himalaya. Gelukkig kreeg ik al snel een berichtje van hem dat er extra bussen ingelegd werden tussen Leuven en Aarschot. Dus maakte ik van de gelegenheid gebruik om wat tussen de sms’ende en bellende studentjes rond te lopen en de vooruitgang van de eeuwigdurende werken aan de overkapping van Leuven station te inspecteren. Niemand van de gestrande reizigers scheen écht zwaar te tillen aan het ongemak, want ook hier kwam snel het bericht dat er bussen ingelegd werden naar Aarschot.
Mijn vriend was al bij al maar een half uurtje later thuis dan gewoonlijk, waardoor we een klein beetje meer honger hadden en het eten nog dubbel zo hard smaakte. (Wonton soep en Himalaya Thali, mmm.)
Een pluim voor de snelle reactie van de NMBS.