Cultuurprijzen

Gisteren zijn mijn vriend en ik naar de uitreiking van de cultuurprijzen in de Singel geweest. Ik moet ootmoedig bekennen dat ik het merendeel van de genomineerden van haar noch pluim kende. Er zitten duidelijk nog grote gaten in mijn cultuur, maar ik vrees dat ze niet snel opgevuld zullen raken. Toch mochten enkele van mijn favorieten met een prijs naar huis: Sylvia Van Peteghem van de Gentse universiteitsbibliotheek, Open Kamp en Kunstencentrum Vooruit dat met de prijs voor algemene culturele verdienste de hoofdvogel afschoot.

Beste moment van de avond: mijn vriendje die minister Anciaux een handje geeft en dat terwijl hij op voorhand zo hard gezworen had dat hij dat zeker niet zou doen. 😉 En oja, kriekjes in brandewijn, dat is straf spul…

Onzichtbaar

Onzichtbaar van Karin Slaughter is een boek dat ik cadeau gekregen heb voor mijn verjaardag. De gulle schenker bekende eerlijk dat hij het boek toegestuurd gekregen had toen hij nog lid was van een boekenclub, maar het ding zelfs nooit uit de plastic folie gehaald had. (Je kent dat wel, zo’n boekenclub waar je maandelijks iets moet bestellen en als je dat niet doet, zenden zij je automatisch wat boeken op. Als je op straat mensen tegenkomt die u zo’n lidmaatschap proberen aan te smeren, loop je best in een brede boog om hen heen.)

“Literaire thriller” staat er op de cover, maar dat literaire vond ik toch enigszins overdreven. “Onzichtbaar” is het soort boek dat ik dolgraag gelezen zou hebben rond mijn veertiende toen ik de ene na de andere thriller en detective verslond. Ondertussen is mijn smaak geëvolueerd en kon het boek mij minder bekoren. “Onzichtbaar” is een aaneenschakeling van onwaarschijnlijke plotwendingen. Pas op, het leest supervlotjes en is dan ook een ideaal boek om in de examenperiode te lezen. Je hebt wel de nodige suspesion of disbelieve nodig, want d’r zitten nogal wat gaten in het plot. De gehanteerd beeldspraak deed mij ook meermaals de wenkbrauwen fronsen, maar dit kan ook aan de gebrekkige vertaling gelegen hebben.

Het boek was alleszins uit in een zucht. D’r werden heel wat mensen in uitgemoord, maar natuurlijk winnen de goeien het pleit en kregen we een happy end. En ik, ik voelde me even weer puber. 😉

Zondag = familiedag

Zondag was vroeger traditiegetrouw familiedag. Door onze drukke agenda’s lukt het helaas niet meer om elke week naar de familie en de schoonfamilie te gaan, dus werden de agenda’s bij elkaar gelegd en een aantal dagen ingepland voor de eerste helft van 2008. Niet zo spontaan, maar wel zo efficiënt. Mijn vriend en ik gingen eerst bij zijn oma en opa langs (luid en niet te snel spreken, want opa hoort niet meer zo goed) en daarna was het de beurt aan zijn ouders. Zijn broer en zus met hun respectievelijke wederhelften waren ook van de partij. De ouders van mijn vriend hadden het onderste uit de kan gehaald om onze smaakpupillen te verwennen. Nu ben ik meestal niet zo echt enthousiast over de kookkunsten van de schoonfamilie (als je te veel smaken bij mekaar gooit, krijg je een non-smaak), maar dit keer hadden ze zichzelf overtroffen. Twee lekkere voorgerechtjes (waaronder vol-au-vent, waar mijn vriend zo dol op is) en een zeer lekker hoofdgerecht (dat nét een tikkeltje warmer mocht zijn, maar nu ben ik aan het vitten) met als toetje chocomousse. Heel leuk en heel gezellig. Ik ben zelfs even mijn eeuwige todolijstjes uit het oog verloren. Een fijne, ontspannende zondag.

Bedrog

Gisteren op de receptie vertelde een collega mij een verhaal dat me geraakt heeft. Ze vertelde over haar huwelijk en haar echtscheiding. Hoe haar man haar al twee jaar vóór hun huwelijk bedroog met een collega van zijn werk. Hoe ze er toevallig, net nadat ze de éénjarige verjaardag van hun huwelijk gevierd hadden, achter kwam. Ze waren op dat moment bezig met de adoptie van hun eerste kindje. Zijn reactie toen ze hem confronteerde met het feit dat hij een affaire had: “Ja, en dan?”

Nu kan ik het fenomeen slippertjes nog wel begrijpen. ‘k Heb er mij zelf in een vorige relatie aan bezondigd en geloof me, de kortstondige opwinding is al de miserie achteraf heus niet waard. Maar een affaire van dríe jaar? En trouwen terwijl je er achter de rug van je vrouw een maitresse op nahoudt? Zelfs een adoptieproces opstarten? Waarom? Wat drijft iemand om zoiets te doen? Waarom dan niet gewoon een einde maken aan de relatie? Het kan gebeuren dat de liefde op is, dat er een nieuwe liefde in je leven komt. Maar waarom dan niet eerlijk zijn met elkaar? Gewoon uit respect voor de andere persoon. Mijn collega vertelde me dat ze er volledig kapot van was, weken niet meer kon eten en dat tot op de dag van vandaag haar vertrouwen in de mannen nog steeds niet terug is.

En daar stond ik met mijn mond vol tanden, want wat zeg je op zo’n moment, als je zelf in een goeie relatie zit en nog nooit dat soort hartzeer hebt meegemaakt?

Receptie

De beste recepties zijn degene waarvoor je niet uitnodigd bent. Dit motto indachtig, had ik niet veel overreding nodig toen mijn collega’s van de IT-dienst me vroegen om na het einde van de Documentum-cursus met hen mee te gaan naar de receptie van onze IT-outsourcer. Vorig jaar kreeg ik nog een uitnodiging, dit jaar werd ik echter jammerlijk over het hoofd gezien. Vermoedelijk omdat ik wegens tijdsgebrek niet meer de maandelijkse oersaaie overlegmomenten bijwoon. Na drie dagen cursus zou een beetje vroeger stoppen mij beslist deugd doen.

De receptie ging door in een chic blauw gebouw vlakbij het Noordstation. Het had wat voeten in de aarde voordat we binnen geraakten. De visitorsbadge hadden we redelijk snel, maar de hostessen die ons naar de juiste plek moesten begeleiden, bleken in rook te zijn opgegaan. Dat zal ons leren te laat te komen op een receptie. 😉 Na wat heen en weer gebel door de mevrouwen aan het onthaal en net toen we aan het overwegen waren om met hangende pootjes huiswaarts te keren, kwam een reddende engel de deuren voor ons openen. Zij voerde ons door het doolholf van gangen naar de juiste verdieping.

Dat we inderdaad wat aan de late kant waren, bleek uit het feit dat de schuimwijn al bijna helemaal op was. Gelukkig waren er nog zeer veel verse oesters om van te proeven. Mét een keur aan verschillende sausjes en dressings, die ik natuurlijk allemaal uitgeprobeerd heb. 😉 Mijn favoriete oester-garnituren: de dressing met koriander en rode peper en het tequilasausje. Very jummie. Volgens mij zijn oesters echt etenswaren die je moet leren appreciëren. Ik herinner me nog mijn allereerste oester: gekocht in de delhaize, na veel wrikken met een gewoon keukenmes eindelijk open gekregen en verorberd in de keuken van onze studentenresidentie. Geen succes. Tegenwoordig bevalt de zilte smaak van oester mij veel beter.

Omdat de schuimwijn op was, heb ik mij even gewaagd aan de bierproeverij (letterlijk te nemen, je kon een keur aan Belgische bieren degusteren). Om nóg maar eens tot de conclusie te komen dat bier mijn ding niet is. Alleen de Oude Kriek kon mij enigszins bekoren. Gelukkig waren er leuke en toffe gesprekken om van de receptie een succes te maken. En oja, onze outsourcer is natuurlijk geweldig en helemaal niet zo duur als het lijkt. 😉

Tijdens de terugrit naar Leuven, bleek trouwens dat we in dezelfde wagon zaten als Kathleen. Na het uitstappen nog even een praatje gemaakt met deze goedlachse jongedame. En oja, Kathleen, ik vind je haar prima zo! Helemaal geen nood aan een kappersbezoek, wat mij betreft. 😉

Fotootjes van het ongeval

Mijn vriendje is vandaag de bezittingen gaan ophalen die nog in de verongelukte wagen lagen. Hij heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om een paar fotootjes te maken, die ik graag met jullie deel. Ondertussen hebben we alweer een andere wagen. De vorige huurwagen werd ingeruild voor een minder stinkend exemplaar. Roken is sowieso een walgelijke gewoonte, maar roken in wagens is dat helemaal. Als een niet-roker mag je daarna genieten van de stank die nog steeds in de wagen hangt en die er ondanks rijden-met-open-ramen-in-de-winter niet uit te krijgen valt.

ongeval1

ongeval2

ongeval3

En als laatste foto, eentje van de airbags:

airbags

Gemiste afspraak

Nu we het toch hebben over dingen waar ik een hekel aan heb: mensen die zich niet aan afspraken houden, staan op mijn lijstje nog boven banken en geldzaken.

Wij stonden vandaag om half zes met de raad van beheer en de syndicus te wachten op de bouwheer. Bedoeling was met de bouwheer het ganse gebouw door te lopen en te bespreken welke gebreken nog dienen opgelost te worden voordat er overgegaan kan worden tot de voorlopige oplevering. Drie kwartier hebben we gewacht. Geen spoor te bekennen van de bouwheer. Zijn gsm stond naar goeie gewoonte af en zijn voicemail kon geen bijkomende berichten meer verwerken. We zijn dan maar zonder hem het gebouw rondgegaan. De lijst met gebreken zal hij via een administratieve tussenpersoon van ons ontvangen. Ik ben ondertussen de tel kwijt geraakt hoe vaak we hem deze lijst al bezorgd hebben.

En heb ergste is dat ik mij nog zo gehaast heb om op tijd terug te zijn uit de cursus. En dat terwijl ik diep van binnen wést dat de bouwheer niet zou komen opdagen. Mensen die zich niet aan afspraken houden zijn in de bouwsector enorm goed vertegenwoordigd.