In de ULDK!
Opening Film Fest Gent
Gisteren spoorde ik samen met mijn netjes in het pak gestoken collega van Brussel naar Gent voor de officiële opening van Film Fest Gent. De blue-bike bracht ons zonder problemen naar de Kinepolis van Gent, alwaar we een blik konden werpen op Fien Troch en Cathalina Geeraerts, die de hoofdrol vertolkt in Holly van regisseuse Fien Troch. De witte jurk van Cathalina was prachtig, maar je zag dat ze zich niet helemaal op haar gemak voelde in haar jurk, die weinig aan de verbeelding overliet. Ze was de ganse tijd aan het trekken aan het ding, wellicht was onzeker of alles wel op zijn plaats zou blijven zitten.
Ik was persoonlijk erg benieuwd naar Holly. Altijd fijn om een vrouwelijke regisseuse aan het werk te zien. Jammer genoeg moet ik zeggen dat Holly teleurstelde. Het tempo van de film lag voor mij te traag en tijdens sommige stukken zat ik me zelfs gewoonweg te vervelen. Wat geen afbreuk doet aan de prestatie van de hoofdrolspeelster, die duidelijk veel talent heeft. De dreigende ondertoon van de film leidde uiteindelijk niet tot een ontknoping en het open einde was nog de grootste teleurstelling van alles. Niet voor mij, deze film. Mijn collega’s die samen met mij op de achterste rij van de zaal zaten, deelden mijn mening alvast.
Toen ik na de film mijn iphone opnieuw opzette om de uren van de treinen te controleren, bleek dat er een ongeval was gebeurd tussen Gent en Brussel en dat het treinverkeer daardoor stil lag. Meteen begon mijn hoofd te malen over hoe mijn collega en ik in godsnaam naar huis konden geraken die avond, waardoor ik jammer genoeg niet echt heb kunnen genieten van de receptie. Het was zeker mogelijk om met een collega mee naar Brussel te rijden, maar dan moest ik twee blue-bikes achter laten aan de kinepolis in Gent. Wat mij ongetwijfeld op een fikse boete zou komen te staan. Ik kon ook niet meteen iemand bedenken aan wie ik de twee sleutels kon overmaken om de fietsen naar het station terug te brengen. Dus kon ik alleen maar hopen dat het treinverkeer tijdig hersteld zou geraken zodat mijn collega en ik gewoon de laatste trein naar huis konden nemen.
Uiteindelijk raakten de problemen tussen Gent en Brussel net op tijd opgelost, zodat mijn collega en ik toch de laatste trein naar Brussel konden nemen. Doodjammer alweer dat we zo weinig tijd op de receptie konden doorbrengen (echt, waarom kan de openingsfilm niet gewoon starten om 19u ipv om 20u (in realiteit pas 20.30u). Dat geeft de aanwezigen die niet van Gent zelf zijn de mogelijkheid om toch een beetje te socializen op de receptie, want nu heb ik tegen veel bekenden alleen maar ‘hoi’ en ‘dag’ kunnen zeggen. Enfin ja, misschien toch eens overwegen om de volgende keer opnieuw een overnachting te boeken in Gent.
En oja, natuurlijk had de laatste trein naar Leuven een kwartier vertraging en zijn mijn collega en ik dus voor niets in zeven haast vertrokken op de receptie. Maar goed, ik was al blij dat er nog een trein reed!
Afscheidsdrink bij Château Moderne
Deze maandag begonnen met afgeschafte treinen en treinvertragingen. Gelukkig ben ik ondertussen slimmer geworden en neem ik tegenwoordig altijd voldoende marge wanneer ik een belangrijke vergadering heb. Zeker op maandagvoormiddag. En zo was ik, ondanks de vertraging, toch mooi op tijd op mijn afspraak.
Gelukkig herhaalde datzelfde scenario zich niet op het einde van de werkdag. Vanaf vier uur kwamen we immers samen om afscheid te nemen van een collega die een job dichter bij huis gevonden heeft. We dronken iets op het terras van Château Moderne (nog steeds geen fan van dat self service systeem) en haalden gezamenlijke herinneringen op. Helaas kon ik niet lang blijven, want om 20u moest ik in de Bosstraat zijn voor de salsales, toch een half uurtje fietsen vanaf mijn appartement. En ik eet ook graag iets voordat ik aan het dansen zet.
De collega gaat trouwens aan de slag in Leuven, dus wellicht loop ik haar hier nog wel eens tegen het lijf!
L’Uovo
Na mijn heldhaftige strijd tegen het coronavirus, trakteerde ik mezelf op een lunch bij L’Uovo (aka het Ei in het Nederlands, maar toegegeven, dat bekt zo goed niet). Ik ging voor de risotto met truffel en amai, dat was waar voor mijn geld. De portie was zo stevig dat ik mijn bord met de beste wil van de wereld niet leeg kreeg. Dus toen de eigenaar mij nog een gratis dessert aanbood omdat ze pas geopend waren, was ik blij dat ik dit take-away kon meenemen. Want een lekkere tiramisu, dat slaat een mens niet af, he!
Alberobello, Martina Franca en chillen in onze masseria – 8 augustus 2022
Het ontbijt vandaag is even triest als het ontbijt van gisteren, maar de extra druiven maken veel goed. Vandaag pakken we onze koffers om een paar nachten te gaan logeren in een authentieke trullo! Het is opvallend dat onze koffers steeds lichter worden naarmate de reis vordert. Dat in tegenstelling tot de hoeveelheid rommel (zwemgerief, wandelschoenen) in de wagen, die enkel toeneemt.
We nemen afscheid van Taranto (aka Tarente in het Nederlands), een onverwachte meevaller op onze trip doorheen Puglia. Onderweg naar Masseria Sciaiani Piccola blijven we ons verbazen over de zotte rijstijl van de Italianen. Het wordt ons hoe langer hoe meer duidelijk dat verkeersregels hier echt als suggesties beschouwd worden en de chauffeurs deze naar eigen goeddunken interpreteren.
De masseria (agriturismo) waar we logeren ligt echt in het kleinste dorpje ooit. De eigenaar/landbouwer ontvangt ons in zijn kantoor waar zwaluwen gezellig nestjes gebouwd hebben. It does not get better than this. Of toch wel, want hoewel we vroeg zijn, mogen we al meteen in onze trullo! De eigenaar geeft ons een kleine rondleiding op het domein en spreekt vol trots over zijn natuurlijk gefilterd zwembad, dat er bijzonder aantrekkelijk uitziet.
We droppen onze spullen af in de trullo, waar makkelijk vijf mensen in kunnen slapen en vertrekken dan naar Alberobello, trulli hoofdstad van Puglia en UNESCO werelderfgoed. We vinden vrij makkelijk een parkeerplaats vlak bij een plein dat vol met eetkraampjes staat. Komt dat goed uit van het is ondertussen middag! We eten croquetas en worstjes en genieten van een heerlijke sangría!
Vervolgens trekken we naar het toeristische hart van Alberobello waar meer dan duizend traditionele ronde witte trulli staan, allemaal prachtig gerestaureerd en voor het merendeel omgetoverd tot restaurants en souvenirshops. En ja, de huisjes zijn prachtig, maar eerlijk, het is er echt té toeristisch voor ons. De massale hoeveelheid toeristen maakt dat we de schoonheid van Alberobello niet volledig kunnen appreciëren Ik amuseer me dan maar met foto’s te nemen van selfie makende toeristen. Ook tof!
Yet another sunset
Een van corona herstellende mens moet zich ergens mee bezig houden, he?
MARTA museum en relaxen op Spiaggia di San Vito – 7 augustus 2022
Het ontbijt vandaag was gewoonweg nog schaarser als dat van onze B&B in Lecce. Echt, we kregen een witte boterham geserveerd met prosciutto en mayo, een warme croissant met confituur en thee. Ik krijg zowaar heimwee naar onze vorige B&B waar er tenminste én kaas én prosciutto én pasticciotto werd aangeboden in zeer uitgepuurde buffetvorm.
Vandaag brengen we een bezoek aan het MArTA museum (Museo Archeologico Nazionale di Taranto). We staan aan de kassa rond 10.15 en zijn verbaasd te merken dat het er al aardig druk is. Dat hadden we niet verwacht… Blijkt dat het museum gratis te bezoeken is de eerste zondag van de maand, vandaag dus. We moeten zelfs even wachten voordat we onze eerste zaal kunnen betreden.
Al snel wordt ons duidelijk waarom het zo druk is in dit museum. Wat een werkelijk fantastische collectie! Het eerste gedeelte van het museum is gewijd aan de historische vondsten van de oude Griekse stad die zich hier vroeger bevond. Taranto werd immers gesticht door Spartaanse immigrante.
Ik ben enorm onder de indruk van de herontdekte graven en de schitterende voorwerpen die in de graven gevonden werden. Echt, ik weet gewoon niet waar eerst kijken. We brengen zoveel tijd door in het Griekse gedeelte van het museum, dat er amper nog tijd overblijft om naar de vondsten uit de tijd van de Romeinen te gaan kijken.
We blijven tot de siesta (13u) in het museum en beëindigen ons bezoek met het gevoel dat we hier makkelijk een ganse dag hadden kunnen rondlopen.
Taranto en Massafra – 6 augustus 2022
Vandaag nemen we afscheid van B&B Giardini di Marzo. We zullen ons deze b&b herinneren als de b&b met het zeer karige ontbijt en het altijd gesloten zwembad. Ik zou er alleszins niet meer opnieuw logeren.
Na het uitchecken vertrekken we naar B&B I Citri in Taranto. Ditmaal hebben we een b&b geserveerd in het hart van het stadje Taranto. Na een probleemloze rit, vinden we tot onze opluchting vrij makkelijk parkeerplaats in de straat van de b&b. ‘t Is dat onze parkeerervaringen in Puglia tot nu toe niet zo geweldig positief zijn.
Onze kamer bevindt zich op de zesde verdieping in een zeer statig appartementsgebouw. De piepkleine lift bezorgt me echter flashbacks naar de lift in het gebouw waar mijn vriend woont in Genève. Ik sta dus met graagte mijn plaats af aan mijn vriend en de valiezen, terwijl ik zelf de trap neem en al puffend en blazend de zesde verdieping bereik.
We kunnen nog niet op onze kamer, maar het is gelukkig wel mogelijk de valiezen achter te laten. We besluiten de verkenning van Taranto nog even uit te stellen en met de wagen naar Massafra te trekken. Het dorp Massafra is vooral bekend om wille van de kloof die midden door het dorp loopt en de brug die beide delen met elkaar verbindt.
Eerlijk, de kloof is helemaal niet zo indrukwekkend en op deze bijzonder warme zaterdag lijkt ongeveer alles gesloten in Massafra. Voor de lunch belanden we op een rustige pleintje bij Alla Tazza d’Oro, een lokale zaak waar we meteen een grote fles water bestellen om de dorst te lessen. De bediening komt aanzetten met een fles van twee liter water en een grote kan vol met ijs. Amai, en óf dat deugd deed! Vandaag klimt de temperatuur op naar een gezellige 35 graden, dus elke afkoeling is meer dan welkom.
We genieten op het terrasje van simpele orecchiette en besluiten een kleine pauze met een glaasje wijn in te lassen op het pleintje. Veel valt er toch niet te doen in Massafra want hier houden ze duidelijk siesta!
Na de twee liter water soldaat gemaakt te hebben, dwalen we wat rond in de verlaten straten van het dorp. We belanden zelfs in het Castello, waar we zomaar kunnen binnen wandelen, al is het ons niet echt duidelijk of dat de bedoeling is. We zijn er alleszins moederziel alleen en komen geen levende ziel tegen. Bijzonder.
Helaas zijn de grotwoningen, hét toeristisch hoogtepunt van Massafra, die we willen bezoeken ook gesloten en niet alleen voor de siesta. En ook de kathedraal die volgens googlemaps zou moeten open gaan om 16u blijft potdicht wanneer we stipt om 16u aan de ingang staan. Een vriendelijke lokale dame vertelt ons dat de kathedraal pas om 18u open gaat. Tja, daar gaan we nu ook niet op wachten.
Crap
Toch een hardnekkig beestje, dat coronavirus. En dus mag ik de komende week braaf van thuis uit werken. Wel jammer van het geplande uitstapje in Brussel met een vriendin. Dat zullen we moeten uitstellen naar een alter moment. Blah.
Geocaching in het Park van Tervuren
Yep, vandaag alweer genoten van een prachtige nazomerdag. Voor de gelegenheid hadden we afgesproken met onze vrienden en hun zoontje om samen te gaan geocachen in Duisburg. Helaas, door de combinatie van wegenwerken en de Belgische en Europese kampioenschappen gravel slaagden we er gewoonweg niet in om de kerk van Tervuren te bereiken.
Na heel wat tevergeefse rondjes gereden te hebben, besloten we te gaan voor plan B: een wandeling in het mooie Park van Tervuren. Altijd leuk en gelukkig zitten daar ook heel wat geocaches verstopt.
We genoten van het mooie weer en het enthousiasme op het gezicht van het zoontje van onze vrienden wanneer hij alweer een geocache mocht openen. Ongelooflijk dat ik in oktober nog steeds in mijn zomerkleren kan rondlopen!
Van al dat wandelen, krijgt een mens honger. En dus sloten we de avond af op het terras van ‘t Park, een kwaliteitsvolle brasserie die zich letterlijk op een steenworp van het park van Tervuren bevindt.
Het voorgerecht met Sint-Jacobsvruchten was werkelijk om duimen en vingers af te likken en de eendenborst was ook zeer lekker, al had de hoeveelheid wat mij betreft net iets meer mogen zijn.
Sint-Jacobsschelpen met groene asperge, kerstomaten, chips van chorizo, rucola en basilicum:
Eendenborst met truffelhoning, seizoensgroenten en aardappelen:
Een smakelijk afsluiter van een fijne namiddag!