Een weekendje Zeeland

Het eerste verlengde weekend van mei brachten mijn vriend en ik door in het spiksplinternieuwe Hotel De Zeeuwse Kust in het fijne gezelschap van een bevriend koppel en hun twee zoontjes. Om ons ook een beetje lid te voelen van de club, hadden we voor de gelegenheid het petekindje van mijn vriend uitgeleend bij haar ouders. Een beetje spannend toch wel, want het was de allereerste keer dat wij uit logeren gingen met een vijfjarige.

Blijkt dat uit logeren gaan met een kleuter best wel een uitdaging is. Wat voor kleren doe je aan op een wisselvallige dag? Toiletbezoekjes dienen nog onder begeleiding te gebeuren (hoera voor vochtige doekjes!). Je moet voldoende speeltuinpauzes inlassen en het alleenrecht op gezeur en moeilijkdoenerij moet je laten varen. 😉

Het weer had beter gekund (het was wat aan de frisse kant), maar de locatie bleek echt een schot in de roos. Dat Schouwen-Duiveland prachtig is, dat wist ik al van een eerder bezoek aan Renesse in 2000, maar het hotel (op slechts een paar meter van het strand) kon amper beter zijn. Schitterende kamers, met een apart slaapkamertje voor de kinderen, lekker eten in het restaurant (alleen de bediening kon beter) en een zeer mooie en grote speeltuin. Alleen het zwembad kon mij minder bekoren (ik blijf het moeilijk hebben met gemeenschappelijke kleedkamers, te kleine lockers die werken met euromunten en vuile vloeren, geef mij maar het zwembad van Marina Bay Sands waar je je op je gemak in omkleden in je eigen hotelkamer en met de badjas de lift naar boven kan nemen). Maar de kinderen vonden het zwembad geweldig, dat is het belangrijkste.

We maakten op zaterdag zelfs een fietstochtje met z’n allen. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat het petekindje van mijn vriend zou meefietsen, maar de huurfiets bleek toch een tikkeltje te groot en te zwaar en toen er na het allereerste heuveltje al tranen te voorschijn kwamen, besloten we wijselijk te stoppen en de heren terug te sturen om het kinderfietsje om te ruilen voor een kinderstoeltje achter op de fiets bij mijn vriend. Een fietstocht waarbij we 18 km een fietsje moesten voortduwen, daar had geen van ons allen zin in… We genoten van de mooie landschappen, maar ergens halfweg realiseerde ik mij dat ik het petekindje te licht had gekleed om stil te zitten achterop een fiets (als ze effectief had gefietst, was er natuurlijk geen probleem geweest). Om mijn schuldgevoel de kop in te drukken, kozen we voor een onelegante, maar goed werkende oplossing: het petekindje werd ingeduffeld in de winterjas van mijn vriend, die het toch veel te warm had op zijn fiets met dat extra gewicht erbij.

Verder maakten we de beginnersfout om het petekindje op vrijdagavond al meteen veel te laat in bed te stoppen (dat aperitieven was ook zo leuk!) waardoor ze de rest van het weekend nogal prikkelbaar en oververmoeid was. Dat zal ons geen tweede keer meer overkomen! De volgende keer met de kippen op stok!

Zondag was de slechtste dag: regen, regen, regen. En een vinger die bijna geplet werd tussen de schuifdeuren van onze slaapkamerkast. Het was wellicht te veel gevraagd dat het petekindje het weekend volledig ongeschonden zou door komen… Na een erg natte wandeling met heel veel gezeur, besloten we de handdoek in de ring te gooien en met een pannenkoek en een reuzenijsje te gaan bekomen in de Pannekoekenmolen, waarna we richting huis terugkeerden. We zetten onderweg het petekindje weer af bij haar ouders die duidelijk genoten hadden van hun weekend met één kindje minder.

Als ik heel eerlijk ben, moet ik zeggen dat de leukste momenten van het weekend die waren waarop we met zijn vieren wijn zaten te drinken in onze hotelkamer, fluisterend terwijl de drie kinderen in hun stapelbed lagen te slapen.

Minst leuke moment van het weekend: een fijn kinderstemmetje dat om 7 uur ‘s ochtends aan ons bed stond terwijl ik nog aan het bekomen was van al de wijn van de avond voordien. Mijn respect voor mensen met kinderen is er na dit weekend met reuzenschreden op vooruit gegaan! Lang geleden dat ik nog zo moe geweest ben na een verlengd weekend.

Citizenfour

Vanavond stond de DOCVILLE documentaire Citizenfour op het programma. Erg indrukwekkend in zijn eenvoud: het verhaal wordt chronologisch verteld en de beeldvoering is zeer klassiek, met focus op de hoofdpersonage in dit drama. Toch boeit de documentaire van begin tot einde. Het verhaal van Edward Snowden is ondertussen genoegzaam bekend, maar deze documentaire toont een glimp van de mens Snowden. De rust en kalmte waarmee hij de storm doorstaat na zijn onthullingen, zijn ongelooflijk. Zijn bedachtzame en rustige manier van handelen overtuigde mij echt dat hij de praktijken van de NSA uit puur idealisme blootlegde. Wellicht had hij alles wat er zou kunnen gebeuren al honderd keer in zijn hoofd beleefd en was hij perfect voorbereid op wat hem te wachten stond. 29 jaar was Snowden op het moment dat de onthullingen over de NSA in de media kwamen. Zwaar onder de indruk van zijn maturiteit.

PS: Voordat de film begon mij wel geërgerd omdat ik voor niks naar het STUK was gefietst om de tickets op te halen (wat nochtans zo in mijn e-mailbevestiging stond). De tickets lagen gewoon klaar in het Wagehuys, waar natuurlijk een ellenlange rij stond aan te schuiven, waardoor de film een kwartier te laat begon. Hoog tijd om met e-tickets te werken, mijn gedacht!

Het laatste weekend van april 2015

Na twee weekjes uitslapen tijdens de paasvakantie, moest ik op zaterdagochtend weer vroeg uit de veren voor de Spaanse les. Het zijn de laatste loodjes, want de examens komen nu wel heel kortbij. Hoog tijd om in gang te schieten!

Na de Spaanse les propte ik snel een paar boterhammen naar binnen, want om 14u werden we ergens in Eindhout verwacht voor een huwelijksreceptie van een nicht van mijn vriend. Een nicht die ik nog nooit gezien had. Fijn dat we uitgenodigd werden, maar eerlijk gezegd hoefde dit niet echt voor mij. Eén uur en twintig minuten rijden heen en terug om twee uur in iemands tuin te staan, hopend dat het niet regent… Enfin ja, ik begrijp niet dat mensen op wat zogezegd de mooiste dag van hun leven moet zijn, familieleden uitnodigen die ze al jaren niet meer gezien hebben. En het ergste van alles: er waren niet eens hapjes, enkel een frietkraam waar je frieten en allerlei nepvlees kon krijgen. Blah.

(Toch nog een opmerkelijk feit: buiten de broer en zus van mijn vriend kende ik echt niemand op het feest, maar blijkbaar kenden veel neven en nichten van mijn vriend mij wel via onze facebookfoto’s. Dat leverde ongeveer zulke conversaties op: “Hallo, ik ben Carolien.” “Ja, dat weet ik. Hoe was het in Singapore?” Akward.)

Stipt om vier uur verlieten we de receptie, want om half zes verwachtten wij een collega en zijn vrouw. Ja, wij schieten zo goed met elkaar op dat we ook buiten het werk met elkaar afspreken. We aperitiefden op ons appartement om vervolgens op ons gemak naar de Krua Thai te wandelen. Voor een avondje heerlijk Aziatisch eten en fijne babbels. We kaartten nog even na op ons appartement en namen dan afscheid met de belofte om hen een keer in Dendermonde te gaan bezoeken.

‘s Zondags sliepen we uit. Hoera! Het duurde even voor ik op kruissnelheid was, maar tegen de middag had ik genoeg energie verzameld om naar het stadhuis te fietsen om daar de Leuvense kroonjuwelen te bewonderen op Erfgoeddag. Ik bleef er langer hangen dan verwacht, want het berichtje dat het middagdutje van mijn petekindje achter de rug was, kwam maar niet.

Uiteindelijk waren mijn petekindje en zijn ouders pas rond vier uur bij ons op het appartement. De plannen om naar het provinciedomein werden herzien wegens slecht weer en het lang uitgelopen middagdutje. Het eerste kwartier met mijn petekindje verliep erg moeizaam. Hij wilde niet naar me kijken en was extreem verlegen. Ik hield eerlijk gezegd mijn hart vast. Maar dan opeens, alsof er een knop werd omgedraaid, begon hij te lachen en te spelen (ok, we hebben hem wat omgekocht met de knuffels die overal in ons appartement liggen). Ik was erg opgelucht en de ouders ook, geloof ik.

Ik had om half zes een tafel gereserveerd in Brasserie 500, omdat ik uit ervaring weet dat dit een erg kindvriendelijke zaak is. Het is altijd een beetje afwachten hoe een kind van twee zich gedraagt in een restaurant, maar mijn petekindje was een echt engeltje. Braaf kleuren met de potloden van het restaurant, met smaak zijn curryworst met frietjes opeten en grapjes maken met de ober. Echt een heel geslaagde avond. En ik ben heel blij dat het goed begint te klikken tussen mijn petekindje en mezelf.

I AM ARMENIAN

Mooie, persoonlijke documentaire over de Armeense genocide, een vergeten misdaad tegen de mensheid. In 2015 is het honderd jaar geleden dat deze volkerenmoord aan naar schatting tussen de 800.000 en 1,5 miljoen Armeniërs het leven kostte. Deze genocide heeft ook de trieste eer één van de eerste ‘moderne’ genocides te zijn om wille van de systematische manier waarop de volkerenmoord werd uitgevoerd.

Salsaparty!

Deze toch al erg goed gevulde week werd afgesloten met een heuse salsaparty. Na de verhuis op het werk, die ongeveer een dik half uur duurde omdat ik er een erezaak van maak alles digitaal te doen en zo weinig mogelijk papier te verzamelen, had ik wel zin om het fusiefeest van de dag voordien nog eens dunnetjes over te doen. Helaas waren mijn voeten nog niet bekomen van zoveel uren rechtstaan (ik ben zelfs met mijn wandelschoenen aan gaan werken, mijn collega’s wisten niet wat ze zagen, misschien moet ik mij toch eens deftige platte schoenen aanschaffen). De sexy hakken bleven dus in de kast staan en ik deed een paar witte sketchers aan die ik nog ergens achteraan de kast terugvond, ooit gekocht voor onze eerste Japanreis en daarna nooit meer aangedaan.

De party werd voorafgegaan door een etentje dat net zoals vorig jaar veel te lang duurde. Van acht tot elf aan tafel zitten met mensen met wie je weinig tot niks gemeen hebt, is niet bepaald een pretje. Ik kreeg ook al bijna ruzie met een Roemeen aan onze tafel die het nodig vond de schuld voor de zelfmoord van Steve Stevaert in de schoenen te schuiven van de dame die de klacht wegens verkrachting tegen hem indiende. Victim Blaming, daarvan gaan de haren op mijn armen recht overeind staan. Ik telde dus de minuten af tot we effectief de dansvloer op konden.

Het dansen zelf was heel erg leuk, maar veel te kort. We herinnerden ons niet meer alle salsabewegingen, maar degene die we ons nog wel voor de geest konden halen, gingen vlotjes. Nog een paar jaar oefenen en we gaan het effectief kunnen! Omdat ik de dag nadien alweer om negen uur in de Spaanse les verwacht werd, vertrokken we zo rond middernacht. Kwestie van niet in slaap te vallen tijdens de les.

Lesson learned: volgend jaar enkele naar het dansgedeelte gaan en het diner wijselijk overslaan.

Party of the year!

En dat is niet eens overdreven.

Wat een feest! Daar zal in ons bedrijf ongetwijfeld nog jaren over gesproken worden.

Op voorhand was er (traditioneel) wat gemor. Zo’n fusie brengt heel wat weerstand met zich mee en toegegeven, zelf was ik ook niet zo blij dat ik een deel van mijn team moest laten vertrekken. Ik mis hen nog elke dag. Het was dus niet zo duidelijk hoe de sfeer zou zijn, maar van bij het begin om 13u, bleek duidelijk dat alle aanwezigen in de AB zich hadden voorgenomen hun ongenoegens over bepaalde aspecten van de fusie opzij te zetten en zich voluit in het feestgewoel te storten.

Enfin ja, het eerste gedeelte was nog vrij officieel met wat speeches en (gelukkig ludieke) interviews, ingeleid door een dame die enkele rake inside jokes maakte (o.a. de perikelen met het koffieapparaat en de vuilniseilanden kwamen aan bod). Hilarisch. De speeches werden afgewisseld met korte circusacts van Bert en Fred en muzikale nummers.

Het fijne aan deze dag was dat al het talent in onze organisatie aanwezig de kans kreeg om te schitteren. Zo waren er optredens van medewerkers die in een band speelden, anderen hadden dan weer voor de decoratie gezorgd en kunstwerken (zelfs eetbare) om de boel te versieren en nog anderen toonden hun dj-kwaliteiten. Het personeel van de AB kwam regelmatig rond met hapjes en zorgde ervoor dat niemand dorst hoefde te lijden. De alcoholische dranken vloeiden rijkelijk.

Zelf droeg ik mijn steentje bij door foto’s te maken van dit evenement. Mijn hoofdopdracht was collega’s samen te brengen die elkaar nog niet zo goed kenden en vervolgens op zoek te gaan naar iets wat ze gemeenschappelijk hadden. Dit gemeenschappelijke iets (reizen naar een bepaald land, lievelingseten, geboorteplek, kleur ogen),… werd dan op een klein krijtbordje geschreven, waarna ik hen mét het krijtbordje vereeuwigde. De foto’s werden ter plekke op een groot scherm getoond. Heel toffe opdracht. Iedereen stond erg open voor dit idee, al moesten sommigen hard zoeken om iets gemeenschappelijks te vinden. Uiteraard maakte ik daarnaast ook wat sfeerfoto’s.

Na het officiële gedeelte vertrokken al wat collega’s naar huis en bleven enkel de feestbeesten hangen. We smulden van de desserts die de collega’s zelf gemaakt hadden en gooiden onze benen los op de dansvloer. Het echte dansfeest werd op gang getrokken door een heuse flashmob op het nummer Happy van Pharrel Williams. Ik had de voorbije dagen hard gestudeerd om de danspasjes onder de knie te krijgen en ben er trots op dat ik een vlekkeloze uitvoering op mijn conto mag schrijven.

Naarmate de avond vorderde, raakten er steeds meer collega’s boven hun theewater. Zo leer je je collega’s ook eens van een andere kant kennen, gelukkig waren het allemaal plezante dronkaards. 😉 En paar collega’s (die een vrij fysieke job hebben en een beetje een reputatie hebben van stoere mannen te zijn) stonden zelfs in bloot bovenlijf te dansen. Al hoefde die striptease van één van de mannen op het podium nu ook weer niet. Diezelfde kerel slaagde er vervolgens in om met zijn blote voeten in een glas te trappen dat hij zelf had laten vallen. En zo eindigt een fijn feest dus op de spoedafdeling van een ziekenhuis.

Ik amuseerde mij te pletter en genoot ervan eens goed uit de bol te gaan op de muziek. Samen met de die hards sloot ik het feest af om 22.06, toen de dj zijn laatste nummer speelde. Pas toen voelde ik hoe erg mijn voeten zeer deden van negen uur onafgebroken op hakken rond te lopen. Het leek wel alsof iemand met duizend naalden in de bal van mijn voeten stak. We spraken dan ook af met de crew die met de trein naar Leuven terugkeerde om zeker genoeg tijd uit te trekken om de trein te halen. Een half uur bleek te volstaan om te hobbelen van de AB naar Brussel-Centraal. De pijn in mijn voeten was niet te harden, maar dat had ik graag over voor dit legendarische feest! Alleen jammer dat mijn lotje niet getrokken werd bij de tombola. Ik had graag nog wat nagepraat met een select groepje collega’s tijdens een gratis etentje.

Een memorabele dag!

Alumni-etentje

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik in eerste instantie niet zoveel zin had in dit alumni-etentje. De huidige ploeg aan het stuur van mijn oud-studentenvereniging ligt me niet zo goed. Maar enfin, als oude zak moet je je niet moeien met de nieuwe generatie. Het is hun recht om de vereniging een nieuwe richting te geven en nieuwe modellen van dienstverlening te ontwikkelen.

Een goeie vriend en mede-oude zak liet echter een dag op voorhand weten dat hij wat vroeger in Leuven zou zijn voor een vergadering en vroeg of er iemand zin had om samen met hem te aperitieven. Aangezien ik die dag thuis werkte om wille van de staking, zag ik dat zeker zitten. We sprake om kwart na zes af aan de Kotmadam (for old times sake) en gingen van daar uit op zoek naar een terras in de zon. Helaas valt er rond dat tijdstip niet meer veel zon te bespeuren in het Leuvense en de paar terrassen waar wel nog een streepje zon op viel, die waren natuurlijk allemaal bezet.

Uiteindelijk belandden we op het in de schaduw liggende terras van de Savoye. Beetje frisjes, maar gelukkig was het gezelschap hartverwarmend en waren er fleece dekentjes om mij warm te houden. Een glaasje roze prosecco deed de rest. Het was fijn om wat meer te vernemen over de nieuwe job van mijn vriend en onze plannen voor de toekomst. Ik ben er zeker van dat hij het schitterend zal doen.

Om acht uur hadden we afgesproken in de Wiering (ik weet niet hoe dat met jullie zit, maar ik ben echt geen fan van de Wiering: middelmatig eten en slechte bediening). In totaal waren we met vijftien oudgedienden en een stuk of tien huidige medewerkers. En zoals dat meestal gaat als je ergens geen zin in hebt, blijkt het achteraf toch erg meegevallen te zijn. Ik had een heel fijne avond en genoot ervan al die oude bekenden nog een keer terug te zien.

Oja, mijn pangasiusfilet was effectief zeer middelmatig en de bediening vond het niet nodig om regelmatig nog eens te komen informeren of we nog iets wilden drinken. Typisch de Wiering.

Het land aan de overkant, wit zand en kaas en wijn

Het voorbije weekend samengevat in één zin.

Vrijdagavond gingen we voor de verandering nog eens fancy dineren. Dit keer konden we genieten van het uitmuntende gezelschap van de zus van mijn vriend en haar echtgenoot. We zien elkaar regelmatig, maar meestal op familiebijeenkomsten en dan is er gewoon geen tijd om deftig bij te praten. Het was alleszins een fantastische avond, daar in het Land aan de Overkant, met grapjes over smelly pee (er stonden asperges op het menu) en, zoals we dat ondertussen gewoon zijn, uitstekend eten vergezeld van een glaasje voortreffelijke wijn.

Dit lag er op ons bord:

Makreel, romanesco, pijpajuin, hiikki
Asperge, erwten, tuinbonen en salie
Pieterman, jus van bouillabaisse en venkel
Petits gris, saucisse de Toulouse en daslook
Lam, artisjok, kardemon en zeeaster
Wortel, ijs van karnemelk, tandoori

Aandachtige lezers van mijn blog zullen opmerken dat een paar gerechten hetzelfde zijn als twee weken geleden (en dat ik de petits gris ben vergeten te fotograferen), maar dat stoorde helemaal niet. Integendeel, het was fijn deze gerechten nog eens opnieuw te kunnen proeven.

Zaterdagvoormiddag reden we naar een grote sportwinkel ergens aan de andere kant van de taalgrens om loopschoenen voor mijn vriend te kopen een inline skates voor mezelf. De midlife crisis komt in zicht. 😉 We moesten een beetje omrijden wegens wegenwerken waardoor het allemaal wat langer duurde dan verwacht en omdat we ook nog onze bestelling bij Kazen Elsen moesten ophalen, moesten we ons haasten om tijdig onze afspraak om vier uur in Mortsel te halen. Kwam daarbij dat we vergeten waren in de voormiddag pralines te gaan halen om als cadeautje af te geven. Helaas waren zowel Demeestere als Delvaux (beide goede chocolatiers die met de wagen bereikbaar zijn) gesloten. Gelukkig kwamen we onderweg in Mortsel een Leonidas zaak tegen. Niet van hetzelfde niveau, maar beter dan niks.

Onze vrienden zaten al op ons te wachten op het zonnige terras van de Vlegel. Wat een aangename verrassing om midden in de stad een oase met wit zand en palmbomen aan te treffen. Het was een beetje aan de frisse kant, maar dat hield mij niet tegen om een heerlijke sangría te bestellen en van de zon te genieten, terwijl de twee dochters van onze vrienden samen in het zand speelden. Het eten was eerder middelmatig en aan de koude kant, maar goed, de keuken was nog niet zo lang geleden volledig uitgebrand en vervolgens in een recordtempo hersteld, dan ziet een mens al iets door de vingers. Na het avondmaal vertrok onze vriend naar huis om de dochters in bed te stoppen terwijl wij met zijn echtgenote nog even langs hun huis in wording reden. Over twee maanden trekken onze vrienden in hun gloednieuwe huis en wij waren natuurlijk erg nieuwsgierig om als één van de eersten een blik op hun nieuwe stulpje te werpen. Je kon nu al zien dat het een fijne thuis zou worden, gelegen in een mooie en rustige buurt. We keuvelden nog wat na in hun oude huis en namen op een deftig tijdstip afscheid.

Zondag brachten we de voormiddag al kuisend door, want we verwachtten’s avonds bezoek. Maar vooraleer het zover was, besloot ik mijn nieuwe inline skates eens uit te testen. Ik moet hierbij vermelden dat ik nog maar één keer in mijn leven op inline skates gestaan heb en dat ik toen zo zwaar gevallen ben dat ik er een zwart-blauwe plek groter dan een hand aan overgehouden heb. Het ging in het begin wat moeizaam, maar mijn vriend was zo sympathiek om mij te begeleiden, zodat ik deze maiden trip overleefd heb zonder op mijn gezicht te gaan. Feit is dat ik alleszins nog veel zal moeten oefenen.

Beetje energie verbrand om ruimte te maken voor de fantastische kaasschotel ‘s avond. Zo’n kaasschotel is een ideale manier om zonder stress een gezellige avond met vrienden door te brengen. De kazen kwamen van Elsen, de wijn uit onze eigen wijnvoorraad. Met z’n zessen slaagden we er vrij goed in bijna alle kazen soldaat te maken. Het was een geweldig avond, zeker voor herhaling vatbaar!

De kazen op onze plank:

Délice de Bourgogne
Verse Maurice bio
Brie de Meaux
Banon Sarriette
A Filetta Corse
Cantal Entre-deux
Brebis Basque
Comte de Jura Arnaud mei 2013
Shropshire Clawson

Coming soon: de drukste week van het jaar

Een kleine preview van onze agenda voor de komende week:

maandag 20 april: twee uurtjes salsa om ons voor te bereiden op de salsaparty van komende vrijdag;
dinsdag 21 april: prijsuitreiking van de S.P.Q.R. Romulusprijs op de dag dat Rome gesticht werd; ik kijk er al naar uit, want dit is altijd één van de beste recepties van het jaar met een overdaad aan lekkere hapjes en heerlijke wijnen;
woensdag 22 april: alumni-etentje met de mensen van mijn oud-studentenvereniging;
donderdag 23 april: fusiefeest op het werk, benieuwd tot wanneer het feestje zal duren;
vrijdag 24 april: Grote Verhuis op het werk en ‘s avonds salsa party!

Poe, poe, als dat maar goed komt!

Laatste dag van een korte werkweek

Deze donderdag een beetje een rustige dag gehad op het werk. Op mijn gemak al wat spullen beginnen inpakken voor de Grote Verhuis die volgende week op het programma staat en tussendoor de conclusies van onze raadsheer nagelezen i.v.m. een rechtszaak waarin ons bedrijf gedagvaard is.

Hierdoor was er ‘s middags tijd om met een paar collega’s af te zakken naar deBuren waar we het lunchconcert van Senyawa bijwoonden. Senyawa is een duo uit Jogjakarta (Indonesië) dat traditionele Javaanse muziek combineert met muzikaal experiment. Het resultaat is verrassend modern en deed me soms zelfs denken aan death metal. Ik was vooral erg onder de indruk van de stembeheersing van zanger Rully Shabara. Ongelooflijk wat een bereik zijn stem had: van de laagste bas tot ijzig hoog. Het volume dat hij tegelijkertijdproduceerde was voldoende om de mensen op de voorste rijen weg te blazen. Erg bijzonder!

‘s Avonds waren we bij vrienden te gast om de voorbereidingen te treffen voor ons weekendje Zeeland. We bespraken welke activiteiten we zoal konden doen met vier volwassenen en drie kinderen (het petekindje van mijn vriend gaat ook mee) en genoten van een gezellige avond met een hapje en een drankje. Meer moet dat niet zijn!

IMG_6809[1]

Yet Another Blog

Life on my side