Alumni-etentje

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik in eerste instantie niet zoveel zin had in dit alumni-etentje. De huidige ploeg aan het stuur van mijn oud-studentenvereniging ligt me niet zo goed. Maar enfin, als oude zak moet je je niet moeien met de nieuwe generatie. Het is hun recht om de vereniging een nieuwe richting te geven en nieuwe modellen van dienstverlening te ontwikkelen.

Een goeie vriend en mede-oude zak liet echter een dag op voorhand weten dat hij wat vroeger in Leuven zou zijn voor een vergadering en vroeg of er iemand zin had om samen met hem te aperitieven. Aangezien ik die dag thuis werkte om wille van de staking, zag ik dat zeker zitten. We sprake om kwart na zes af aan de Kotmadam (for old times sake) en gingen van daar uit op zoek naar een terras in de zon. Helaas valt er rond dat tijdstip niet meer veel zon te bespeuren in het Leuvense en de paar terrassen waar wel nog een streepje zon op viel, die waren natuurlijk allemaal bezet.

Uiteindelijk belandden we op het in de schaduw liggende terras van de Savoye. Beetje frisjes, maar gelukkig was het gezelschap hartverwarmend en waren er fleece dekentjes om mij warm te houden. Een glaasje roze prosecco deed de rest. Het was fijn om wat meer te vernemen over de nieuwe job van mijn vriend en onze plannen voor de toekomst. Ik ben er zeker van dat hij het schitterend zal doen.

Om acht uur hadden we afgesproken in de Wiering (ik weet niet hoe dat met jullie zit, maar ik ben echt geen fan van de Wiering: middelmatig eten en slechte bediening). In totaal waren we met vijftien oudgedienden en een stuk of tien huidige medewerkers. En zoals dat meestal gaat als je ergens geen zin in hebt, blijkt het achteraf toch erg meegevallen te zijn. Ik had een heel fijne avond en genoot ervan al die oude bekenden nog een keer terug te zien.

Oja, mijn pangasiusfilet was effectief zeer middelmatig en de bediening vond het niet nodig om regelmatig nog eens te komen informeren of we nog iets wilden drinken. Typisch de Wiering.

IMG_6847

Bezoek uit Italië

Vriendin F (die van het trouwfeest in Italië) was deze week voor een paar dagen in het land. Een goeie reden af te spreken om wat bij te kletsen. En dat er heel wat bij te kletsen zou zijn, dat wisten we al op voorhand, want een iets te radde tong had al verklapt dat F in blijde verwachting was van een klein Italiaantje. Geïnformeerd wat F graag wilde eten. Ribbetjes zei ze, waarop ik een reservatie voor acht personen maakte in de Wiering.

Ons groepje kreeg in de Wiering een gezellig plekje tussen de Belgische koningen toegewezen. Alleen jammer dat dit ook het donkerste plekje van het ganse restaurant was. De verlichting was zo schaars dat we amper konden onderscheiden wat er op ons bord lag. Of misschien was dit bewust gedaan zodat je maaltijd niet verstoord kon worden door het uitzicht op je op ribbetjes kauwende overbuur. Zelf ben ik niet zo’n ribbetjesfan en hield ik het op een wok met scampi. Veel makkelijker om te eten. En oja, de bediening in de Wiering is nog altijd even pover. Ik vermoed dat de uitbaters gewoon met te weinig personeel werken. Ofwel zagen ze ons donker hoekje al te gemakkelijk over het hoofd. Van het eten zelf geen klagen overigens. Lekker, goedkoop en de sabayon met kriekenbier was zo lekker als ik me herinnerde.

Maar het allerfijnste was natuurlijk F terug te zien en haar beginnende buikje te kunnen bewonderen. Jaja, la dolce vita in Italia.