Om te vieren dat ik een futuristische jurk voor het aankomend personeelsfeest gevonden had bij RieRie Fashion for Rent in de Mechelsestraat, trakteerde ik mezelf deze namiddag op een lekkere brownie van Lauza’s! Gewoon, omdat ik daar zin in had.
Twee culinaire hotspots in één klap
Gisteren stopte ik wat vroeger met werken en trok ik samen met mijn vriend naar Ongefilterd, één van de nieuwe, hippe culinaire hotspots in Leuven. Omdat je niet kan reserveren bij Ongefilterd, besloten mijn vriend en ik vroeg genoeg te vertrekken zodat we zeker een tafeltje konden bemachtigen.
We hadden net ons aperitief achter de kiezen toen onze vrienden van de Vismarkt binnen stapten. Een geheel onverwachte ontmoeting. Zij hadden afgesproken met haar broer en schoonzus en nodigden ons uit om ons bij hun gezelschap te voegen. Want, hoe meer zielen, hoe meer vreugd! Plus dat gaf ons de gelegenheid te proeven van meer van de heerlijke gerechtjes en wijntjes van Ongefilterd. Al was de meerderheid van ons gezelschap niet echt fan van de orange wine.
Op zich hadden we een fijne avond, maar de schoonzus bleek nogal een speciale dame. Ze volgde mij al een tijdje op social media en verwachtte blijkbaar dat ik haar zou kennen. Maar ik ken heus niet al mijn honderden volgers, sterker nog, ik heb helemaal geen tijd om te onderzoeken wie al die mensen zijn. Het leek wel alsof ze zich heel de avond moest bewijzen ten opzichte van mij. Ik had eigenlijk helemaal geen zin in dat soort onnozele rivaliteit. Persoonlijk vind ik dat vrouwen elkaar moeten steunen en vooruit helpen in het leven, niet in competitie met elkaar gaan. Ik vond het echt heel bizar gedrag en voelde mij helemaal niet zo comfortabel in haar gezelschap.
We sloten de avond af op het terras van een andere nieuwe Leuvense hotspot: Sips in de Muntstraat (jawel, met een jas aan is het nog steeds terrasjesweer!). En kijk eens aan wie we daar aantroffen: onze kameraad-wijnkenner! Op zijn aanraden bestelden we een flesje Terres de Cépages, van een Belgische wijnmaakster, zowaar! Deze wijn was iets toegankelijker dan de orange wine en vormde een fijne afsluiter van een onverwacht sociale avond.
Cocktails at Allison
Welke plek kies je uit om op stap te gaan met een super hippe vriendin? Leuvens nieuwste cocktailbar Allison, of course! Al moet ik eerlijk toegeven dat ik de cocktails van Sinatra nog net iets beter vind, maar Allison heeft wel het voordeel dat ze eten serveren én dat er veel meer plaats is dan bij Sinatra, waar er tegenwoordig altijd volk staat aan te schuiven als ik er passeer.
Ik probeerde alvast de Spicy Night (met jalapeño, basilicum, vodka, gember en vers citroensap), de Pisco Sour en een Pornstar Martini om de avond af te sluiten. Mijn favoriete cocktail van de avond was de Spicy Night. Ik hou wel van cocktails met een kick. De gyoza, bao buns en tuna tataki waren eveneens uitstekend.
Het was warm genoeg om de avond te starten op het terras. Helaas werden we na onze eerste cocktail en bites naar binnen gejaagd door een mild regenbuitje. Geen erg, want we kregen een leuke plek vlakbij de toog toegewezen. Fijn om de barman in actie te zien. De topics van de avond waren de nieuwe job van mijn vriendin (superblij voor haar), LAT-relaties en stalkers.
Alweer een trendy Leuvense zaak die ik kan afvinken van mijn lijstje!
Business lunch in de Klimop
Yep, mijn collega en ik houden de traditie in stand! Al was het wel een beetje gênant dat De Klimop mijn naam had afgeprint en op de tafel had gezet. Dat was nu echt niet nodig. Wat als ik stiekem had afgesproken met mijn minnaar? 😉 Gelukkig smaakte de lunch uitstekend! Altijd blij als er inktvis op het menu staat!
A new taiyaki place in town!
Helaas blijkt de taiyaki van Uncle Puffy niet zo lekker als het ter ziele gegane Whisk Eight. Maar dat zal me alleszins niet verhinderen om de volgende keer de cheese cake uit te proberen op één van mijn avondlijke wandelingen! Kwestie van die verbrande calorieën terug aan te vullen. 😉
De bijzondere wijngaarden van Pico – 2 augustus 2023
Alhoewel ik graag in onze yurt geslapen heb, moet ik toegeven dat het toch handiger is om ‘s nachts gewoon in je eigen bungalow naar het toilet te kunnen gaan. Het ontbijt wordt geserveerd in het restaurant van ons hotel Alma do Pico. Een vriendelijk meisje serveert het ontbijt aan onze tafel. Stiekem hebben we een beetje heimwee naar het geweldige buffet op São Jorge, maar hey, Alma do Pico serveert scrambled eggs, wat een absoluut pluspunt is.
Voordat we aan onze eerste dag op Pico beginnen doen we een zak met vuile was binnen bij de receptie. Handig, zo’n betaalbare wasdienst in je hotel.
Vandaag hebben we een trail uitgekozen die ons langs de Unesco werelderfgoed wijngaarden van Pico zal brengen. Onderweg naar het begin van de trail realiseren we ons echter dat we onze drinkbussen in onze bungalow vergeten zijn. Dus zit er niets anders op dan snel even te stoppen bij onze favoriete supermarkt Continente om wat flesjes water te kopen. De dag dient zich immers weer behoorlijk heet aan. Te warm ook voor de vulkaan Pico, die vandaag besloten heeft zich achter de wolken te verschuilen.
De wijngaarden van Pico bestaan uit een dambordpatroon van muren opgetrokken uit vulkanisch gesteente. De muren werden gebouwd om de duizenden kleine, aaneengesloten, rechthoekige percelen (currais) te beschermen tegen wind en zeewater. Dit bijzondere door mensen gemaakte landschap dateert uit de 15de eeuw. De wandeling tussen deze zwarte muurtjes is grotendeels vlak en daardoor redelijk gemakkelijk, ware het dat de temperaturen weer vlotjes over de dertig graden gaan en er hier geen greintje schaduw te bespeuren valt. We zweten wat af. Het verbaast ons hoe anders de wijngaarden er hier uitzien dan wij gewoon zijn. Geen mooie ordentelijke rijen gesnoeide druivenstokken, maar chaotische groeiende wijnranken die enkel begrensd worden door de muurtjes.
Tijdens de wandeling komen we een mooie, ouderwetse rode windmolen tegen. Spijtig genoeg zijn een aantal werklieden bezig met het opknappen van de windmolen, waardoor het niet makkelijk is een mooie foto te maken. We kunnen de windmolen wel beklimmen. Tot onze verbazing treffen we in de windmolen een mevrouw die druiven en prullaria verkoopt. Mijn vriend koopt een zakje druiven, maar ik vind ze eerlijk gezegd niet zo lekker. Ik denk dat ze beter geschikt zijn om wijn van te maken dan op te eten.
Dinner by Laura Massa
Convento Food is niet meer, lang leve Laura Massa! Sterke, ondernemende vrouwen, daar kan ik alleen maar fan van zijn! (Alleen de url moet nog volgen…)
Gisterenavond hadden mijn vriend en ik hoog bezoek over de vloer: mijn vader, mijn nonkel en tante uit Antwerpen en mijn broertje en zijn vriendin. Zo’n belangrijke gasten verdienden het om in de watten gelegd te worden. En dankzij de pop-up plant sale in Hal 5 was ons bescheiden appartementje mooi opgefleurd met gloednieuwe planten én een (fake) blauwe orchidee.
We starten naar goede gewoonte met een glaasje champagne als aperitief, vergezeld van wat hapjes om de eerste kleine honger te stillen.
Voor het hoofdgerecht hadden we gekozen voor coq au vin en koninginnenhapje. Twee klassiekers die het altijd goed doen. Naar goede gewoonte hadden we weer veel te veel besteld, maar geen erg, dan kunnen we de komende dagen nog smullen van de kookkunsten van Laura.
We sloten de avond af met een glaasje whisky.
PS: Fun fact van de avond: de truffelpasta die mijn vriend en ik gekocht hadden deze zomervakantie in San Sebastian bleek geïmporteerd te zijn uit Italië. De volgende keer toch iets alerter zijn als we een souvenir kopen.
Van São Jorge naar Pico – 1 augustus 2023
Laatste ontbijt met heerlijke producten van de boerderij. Na het ontbijt pakken we onze valiezen en nemen we afscheid van onze yurt. Mijn eerste glamping ervaring is alvast honderd procent meegevallen. We gaan São Jorge missen!
We vertrekken op tijd naar de haven van Velas. Toen we gisteren in Velas waren, was het ons immers niet zo heel duidelijk waar we de huurwagen moesten inleveren. En ja, we slagen er niet in de Autatlantis parking te vinden, noch het Autatlantis verhuurkantoor. Een beetje ten einde raad stappen we een ander autoverhuurkantoor binnen in de hoop dat zij ons de weg naar hun concurrent kunnen wijzen. De onduidelijke instructies die we krijgen, helpen ons echter niet veel verder. Uiteindelijk besluiten we gewoon de huurwaren ergens te parkeren vlak bij een politiekantoor en te voet naar de ferry terminal te gaan.
In de ferry terminal vinden we gelukkig wel een standje van Autatlantis en daar zeggen ze ons dat we de huurwagen gewoon op de parking bij de terminal moeten achterlaten. We maken hen erop attent dat die parking volledig vol staat, maar zij verzekeren ons dat het geen probleem is om onze wagen dubbel geparkeerd achter te laten. Dat doen we dus maar. We nemen afscheid van onze aftandse Citroën C3 en hopen op een betere huurwagen op onze volgende bestemming.
Opnieuw ondervind ik problemen bij het opladen van mijn iphone aan de externe batterij. Best wel stresserend, omdat het niet geheel duidelijk is of het probleem nu de kabels zijn of de iphone zelf. Ik hoop vurig dat het aan de kabels ligt.
Maar goed, tijd om te genieten van de mooie ferrytocht naar Pico. Pico is het eiland met de kegelvulkaan dat we de voorbije dagen goed zagen liggen vanuit onze ontbijtplek en telt zo’n 16.000 inwoners. Tijdens de ferrytocht komt er een school dolfijnen spelen in de kielzog van onze boot. Ik zie de dolfijnen in de verte meters hoog uit het water springen. Geweldig!
Tot mijn grote opluchting herpakt mijn iphone zich tijdens de ferrytocht en lukt het opladen weer. Bij aankomst in de ferry terminal van Pico halen we onze valiezen op. Grappig: we staan naast dezelfde mensen die we gisteren op onze mistige wandeling zijn tegen gekomen. Tot onze verbazing blijken het ook Vlamingen te zijn.
Wij gaan onze huurwagen ophalen op de parking van AutAtlantis en zien daar de twee Vlamingen praten van de autoverhuurder. Ze lijken een beetje van hun melk en we informeren wat er aan de hand is. Blijkt dat ze hun huurwagen op de verkeerde plek gereserveerd hebben: in de haven van Madalena in plaats van in de haven van São Roque. We bieden hen een lift aan naar Madalena. Ons hotel, Alma do Pico, ligt toch in die richting. Mits wat gepuzzel slagen we erin alle gemeenschappelijke bagage in de huurwagen te krijgen. Het koppel blijkt An en Maarten te heten en zijn al verschillende keren op de Azoren geweest. We zetten hen af aan hun autoverhuurbedrijf in de haven van Madalena en wensen hen nog een fijne trip toe.
Rond 14 arriveren we bij natuurresidentie Alma do Pico. Aan de receptie treffen we een vriendelijke dame en we kunnen meteen al inchecken. We krijgen een charmante houten bungalow toegewezen, gelegen in het groen. Het hotel zelf heeft een mooi zwembad waar we zeker op een later moment gebruik van zullen maken. Nu gaan we eerst op zoek naar iets om te eten.
Omdat ons hotel nogal ver van eet-, en drinkgelegenheden gelegen is, rijden we opnieuw naar Madalena. Daar belanden we rond een uur of 15u op het gezellige terras van O Cinco (Café 5). Gelukkige is een late lunch hier niet ongewoon. Boven onze hoofden wapperen feestelijke blauwe linten in de wind en ik geniet van een slaatje met groenten en falafel. De salade met tonijn die mijn vriend bestelde, blijkt echter in de keuken opeens een tonijnsteak geworden te zijn. Geen erg, het smaakt! We genieten samen van een grote kan sangría met passievruchten. Tijdens onze maaltijd krijgen we er gratis entertainment bij: een paar tafeltjes verder krijgt één van de klanten het aan de stok met een dienster. Ik kan niet helemaal verstaan wat ze zeggen, maar de kerel spreekt luid gesticulerend over ‘un robo’. Waarschijnlijk vind hij de prijs van de glazen wijn die hij bestelde te duur? Enfin, we trekken er ons niet al te veel van aan.
Na de lunch rijden we naar de dichtstbijzijnde Continente, waar ik twee nieuwe (dure) Apple lightning kabeltjes koop in de hoop dat deze beter bestand zullen zijn tegen de vochtige temperaturen dan de knock-off kabels die ik gewoonlijk koop. Op het eerste gezicht lijken de nieuwe kabeltjes perfect te werken. Hoera! Alweer een zorg minder. De airco in de Continente doet ons deugd, want buiten is het een gezellige 31 graden, wat in combinatie met de hoge luchtvochtigheid best wel pittig is.
Tijd voor een eerste verkenning van Pico! We rijden met onze huurwagen naar Lagoa do Capitão, waar we mooie foto’s van de weerspiegeling van Pico in het meer zouden kunnen maken. Naarmate de hoogtemeters toenemen, zien we de temperatuur dalen tot maar liefst 21 graden. En jawel, op de kaarsrechte weg naar het meer komen we alweer een troep koeien tegen. Eén van de locals stopt uit om de koeien aan te manen uit de weg te gaan. Dat werkje laten we graag aan hem over.
Spijtig genoeg hangt er veel mist bij Lagoã do Capitão waardoor het niet lukt om een glimp van Pico op te vangen. We geven het al snel op en rijden terug naar beneden naar de kust, waar de zon schijnt en de temperaturen hoger zijn. We stoppen onderweg bij de Miradouro Do Corre Água, maar veel uitzicht valt daar niet te bespeuren. Gelukkig stelt onze tweede stop, Miradouro Prainha, niet teleur. Aan onze voeten zien we een lavaveld liggen doorkruist met paden en het zicht op de omgeving is er werkelijk prachtig.
Onderweg naar de Cella bar stoppen we nog kort bij de Miradouro São Miguel Arcanjo. De Cella bar is een fantastische plek om iets te eten en te drinken: de bar heeft een heel bijzonder houten terras met een magnifiek uitzicht op het eiland Faial (dat we later deze trip nog zullen bezoeken). En de houten binnenkant geeft je het gevoel dat je in de buik van een walvis zit.
Door onze late lunch hebben we hebben niet veel honger, we bestellen wat lokale kaas, een paar tapas, een slaatje en een soepje en eten uiteindelijk toch nog meer dan oorspronkelijk de bedoeling was. We kunnen uiteraard de verleiding niet weerstaan om de prova de vinhos (wijn proeverij) te bestellen. Terwijl we proeven van de wijntjes genieten we van een werkelijke spectaculaire zonsondergang. De prachtige kleuren boven São Jorge zijn een streling voor het oog. We bestellen nog een laatste glas rosé om te klinken op de schoonheid van de natuur en keren vervolgens terug naar onze bungalow. Na het zweet van de dag van ons lijf gespoeld te hebben, kruipen we in bed. Onze eerste kennismaking met Pico smaakte alvast naar meer!
AI: hype, hoop of gevaar?
Ja, met zo’n titel moest ik wel naar dat netwerkevent voor het top- en middenkader van onze organisatie gaan! Dus spoorde ik ‘s middags naar de Koninklijke Bibliotheek waar de aanwezigen verwend werden met een werkelijk uitstekend lunch. Het was zo lekker dat ik stiekem nog een derde bordje ben gaan halen. Met dank aan traiteur Les Frères Debekker.
Vervolgens mochten we ons naar de statige, zij het ietwat versleten auditorium van de KBR begeven voor lezingen van Mieke De Ketelaere en Jo Caudron. Beide sprekers wezen ons op de geweldige opportuniteiten die AI biedt voor het verhogen van de efficiëntie en de kwaliteit van ons werk, zonder de keerzijde van de medaille uit de weg te gaan. Want al die AI-berekeningen zijn natuurlijk gigantische energievreters. En het gebruik van AI stelt ons ook voor ethische kwesties die we niet uit de weg mogen gaan.
Na de twee keynotes volgde een interactieve workshop die ons de gelegenheid bood om in kleine groepjes een aantal te discussiëren over een aantal stellingen over het gebruik van AI. Een ideale gelegenheid om te netwerken en van gedachten te wisselen met collega’s, alleen jammer dat de akoestiek het bijzonder moeilijk maakte om elkaar te verstaan.
Maar niet getreurd, we sloten de namiddag af met hapjes en een drankje, want laten we eerlijk zijn, het zijn de netwerkmomenten waar de aanwezigen écht naar uitkijken.
Omdat ik al een vermoeiende week achter de rug had, hield ik het na een uur netwerken voor bekeken. Helaas, net als gisteren waren er opnieuw problemen met de treinen. Ditmaal was er een sprake van een aanrijding tussen Brussel-Centraal en Brussel-Zuid. Al dacht ik even dat het ongeval in Brussel-Centraal zelf gebeurd was, omdat de politie de hoofdtoegang tot de middelste sporen had afgezet. Enfin, om de tijd tot mijn trein aankwam te doden, maakte ik een klein wandelingetje in de buurt om uiteindelijk een klein uur later dan gepland in Leuven aan te komen. Tijd voor het weekend!
Sushi at Goofball’s!
Want tradities zijn er om in ere te houden. Helaas zat het treinverkeer niet mee (personen op de sporen in Kortenberg waardoor de trein een omweg moest nemen) en had ik niet meer genoeg tijd om langs ons appartement te gaan om een flesje champagne op te halen. Niet getreurd, bij Goofball zijn ze op dat vlak ook goed voorzien en dankzij de blue bike was ik zelfs nog op tijd op onze afspraak. En zo proefde ik voor de eerste keer in mijn leven een Belgische schuimwijn van over de taalgrens (spijtig genoeg vergeten een foto te maken van de fles). En ik moet het onze landgenoten nageven: die schuimwijn viel best te pruimen!
Na de maaltijd speelden we een spelletje exploding kittens. En we sloten de avond af in de gezellige sofa met een glaasje witte wijn. Meer moet dat niet zijn!
