Afscheid van Lyon – 17 maart 2019

De weersvoorspellingen voor vandaag zien er eerder twijfelachtig uit. Toch schijnt de zon als we ‘s ochtends opstaan. Na het ontbijt besluiten we een vervolg te breien aan onze culinaire ontdekkingsreis door Lyon, capitale de la gastronomie. We wandelen op ons gemak naar Les Halles de Lyon – Paul Bocuse, genoemd naar de fameuze chefkok.

We kijken onze ogen uit. Wat een overvloed aan heerlijkheden liggen hier tentoongespreid! We wandelen van het ene kraampje naar het andere. Vis, vlees, zeevruchten, zoetigheden, kazen, charcuterie (waaronder de befaamde Jezus worst van Lyon), bereide gerechten, olijven, confituren, wijn, sterke drank,… Alle kraampjes zijn een lust voor het oog en het is behoorlijk druk, deze zondagochtend. Veel kraampjes hebben tafeltjes waar mensen zitten te eten. Vooral de zeevruchten zijn populair. Ik heb al bijna spijt dat wij een tafeltje gereserveerd hebben bij AOC Les Halles.

Rond het middaguur begeven we ons naar AOC Les Halles, een restaurant dat zich midden in de Halles de Lyon bevindt. Al een geluk dat we een tafel gereserveerd hebben, want het zit er werkelijk stampvol. Ik bestel de vis van de dag en uiteraard drinken we als aperitief een glaasje champagne. When in France… De vis is simpel bereid, een beetje botersaus en wat gestoomde groentjes. Niets spectaculair, maar gewoon heel lekker.

Als dessert kopen we nog een paar macarons in de meest uiteenlopende smaakjes. Het weer is jammer genoeg omgeslagen: daar is de voorspelde regen. We halen onze regenjassen boven, want het is meteen een pak frisser nu de zon nergens meer te bekennen is. Wat doet een mens als het regent: een museum bezoeken, natuurlijk! Tripadvisor raadt me het Musée Cinéma et Miniature aan. Laten we dat dan maar doen.

Tijdens de wandeling naar het museum merk ik dat mijn blaas spoedig geledigd moet worden. We lassen een tussenpauze in en stappen het Grand Café des Négociants binnen, een prachtige zaak die uit een ander tijdperk afkomstig lijkt te zijn. Het is er heel erg druk, deze zondagnamiddag, maar we slagen erin een plaatsje aan de bar te bemachtigen. Ik haast mij naar het toilet dat zowaar over een heuse vestiaire inclusief bewaakster beschikt. We drinken nog een glaasje lekkere Franse wijn aan de toog en wandelen vervolgens verder naar het Musée Cinéma et Miniature gelegen in Vieux Lyon.

Heel eerlijk: ik wist niet zeker of dit museum iets voor mij zou zijn, maar de recensies op tripadvisor waren unaniem lovend, dus waagden we het erop. Het eerste gedeelte van het museum is gewijd aan de special effects die in films gebruikt worden. Van de vroegere ingenieuze handgemaakte truukjes tot de huidige geraffineerde computertechnologie. Best wel boeiend, al zijn het natuurlijk de vele kostuums (Spiderman, Mystique,…) en rekwisieten uit o.a. Gremlins, Back to the Future en Alien die met de aandacht gaan lopen. Ook de filmsets van ‘Parfum’ (naar het boek van Süskind) spreken tot de verbeelding.

Het naar mijn mening meest boeiende gedeelte van dit museum vinden we op de hoogste verdieping: de fabuleuze collectie miniaturen van Dan Ohlmann. Schitterend gewoon. Het oog voor detail van de kunstenaar die dit alles gemaakt heeft, is fenomenaal. Jammer dat we de tijd in het oog moeten houden, want ik had graag nog wat langer van deze miniatuurkunst genoten. Ik wil echter niet het risico lopen mijn Thalys naar Brussel-Zuid te missen. Het is dus een beetje op een drafje dat we dit laatste stuk bekijken.

In marstempo keren we terug naar ons hotel om mijn valies op te halen, om in het treinstation Lyon Part Dieu vast te stellen dat mijn Thalys aangekondigd is met een uur vertraging. Ik vloek binnensmonds. Als ik dat eerder had geweten, hadden we nog wat langer in het Musée Cinéma et Miniature kunnen doorbrengen. Niets aan te doen uiteraard. Dus drinken we nog iets in het hotel terwijl we ondertussen op onze respectieve laptops werken.

Mijn vriend vergezelt me naar het station om me uit te wuiven (zijn trein naar Genève vertrekt iets later). Bij het instappen meldt de conducteur echter dat alle reizigers naar Brussel-Zuid moeten overstappen in Charles de Gaulle Airport. Geen fijne boodschap om te horen, maar niet veel aan te doen, uiteraard. Wel spijtig dat ik niet onbezorgd kan wegzakken in mijn zetel in eerste klasse.

Vlak voordat we in Charles de Gaulle stoppen, komt de melding opnieuw door de intercom: alle reizigers naar Brussel uitstappen, een andere trein zal ons opwachten op het tegenoverliggende spoor aan hetzelfde perron. Er stappen verrassend veel mensen uit (duidelijk veel groepen die naar Disneyland in Parijs geweest zijn, te oordelen aan de muisachtige hoofddeksels) en jawel er staat een trein klaar op het andere spoor. Jarenlange ervaring met de NMBS heeft mij echter geleerd altijd op mijn hoed te zijn. De lichtkrant op de zijkant van de trein vermeldt nergens Brussel als bestemming en het lijkt ook niet het juiste type trein te zijn. Uiteraard valt er niemand te bekennen om bevestiging te vragen, alleen andere gestrande passagiers die even hard in de war zijn als ikzelf.

Enfin ja, uiteindelijk vinden we een SNCF medewerker die ons bevestigt dat we nog even geduld moeten uitoefenen tot de juiste trein op het perron zal aankomen. Het is ijskoud op het perron en ik sta ei zo na te klappertanden. Gelukkig komt onze vervangtrein na een kwartier wachten opdagen en meldt de conducteur ons dat deze trein rechtstreeks naar Brussel zal rijden. Iedereen stapt zomaar een willekeurig rijtuig in, wat duidelijk niet naar de zin is van de conducteur die via de intercom meedeelt dat iedereen op de plaats die op zijn of haar ticket staat moet gaan zitten. Ik kan mijn medereizigers alleen maar gelijk geven dat ze met hun ticket tweede klas gewoon in eerste klas blijven zitten. Ik zit zelf ook niet op mijn plaats.

Het is in de wagon bijna even koud als op het perron en ik zie zwaar af. De conducteur komt langs en jaagt alle tweedeklassepassagiers naar een andere wagon. Tegen mij is hij wel heel vriendelijk en hij zegt me dat in de andere wagon de verwarming wel werkt. Allez, dan toch maar verhuisd naar de zetel met het nummer dat op mijn ticket staat. Als ik het koud heb, smelt mijn opstandigheid als sneeuw voor de zon.

Uiteindelijk kom ik pas om middernacht in Brussel-Zuid aan. Alwaar ik nog een twintigtal minuten moet wachten op de laatste trein naar Leuven. En jawel, het is ook ijskoud in Brussel-Zuid, het meest rottige treinstation van gans België.

Ik ben alleszins dolblij mijn Leuvens bedje weer te zien na een lange en vermoeiende dag. Benieuwd hoe fris ik morgen op het werk zal zitten!

Lyon – 16 maart 2019

De dag begonnen met een lekker ontbijtje met lokale kazen, roerei en pannenkoekjes in ons hotel. Goed begonnen is half gewonnen! Het is een prachtige dag in Lyon. De zon schittert aan een stralend blauwe hemel. Wat een contrast met het grauwe België.

Mijn vriend en ik wandelen van ons hotel naar het oude stadscentrum van Lyon. Een wandeling van zo’n veertigtal minuten, maar wie maalt daarom als je verwarmd wordt door een zalig lentezonnetje? We moeten twee rivieren (de Rhône en de Saône) en evenveel bruggen oversteken om onze bestemming te bereiken. Vanuit Vieux Lyon klimmen we naar de top van de Fourvière heuvel. Boven aangekomen genieten we eerst en vooral van het prachtige uitzicht op Lyon aan onze voeten, alvorens de Basiliek Notre-Dame de Fourvière te bezoeken.

De Basiliek Notre-Dame de Fourvière is werkelijk een pareltje. Zowel van binnen als van buiten. Het bouwwerk combineert romaneske en byzantijnse stijlen in een bijzonder eclectisch geheel. En wat nog meer indruk maakt: deze kerk gewijd aan de Maagd Maria is volledig met privégeld gefinancierd. Het interieur is zo mogelijk nog indrukwekkender dan de gevel. De prachtige glasramen en mozaïeken zijn betoverend mooi onder de steeds veranderende lichtinval. Er is gewoon zoveel te zien in deze basiliek dat we er veel meer tijd in doorbrengen dan gepland. Ik wist trouwens niet dat de Notre-Dame de Fourvière een stop was op de route naar Santiago de Compostela.

Na het uitgebreide bezoek aan de basiliek (al een eerste letterlijk en figuurlijk hoogtepunt van onze trip) drinken we iets op een terrasje in de zon bij een ijsjeszaak in de straten van Vieux Lyon. Mijn vriend bestelt een milkshake met rhum raisin en ik ga voor een drankje met citroensorbet en citroenlimonade. Lekker verfrissend.

Na deze korte tussenstop haasten we ons naar het vertrekpunt van de Lyon Food tour. Al een geluk dat deze pas om 3 uur in de namiddag van start gaat. Plaats van afspraak: bij de afbeelding van Paul Bocuse op de Fresque des Lyonnais, een muurschildering van 800 vierkante meter waarop 30 bekende inwoners van Lyon figureren. Heel toepasselijk, want Paul Bocuse is de enige chef ooit die gedurende 53 opeenvolgende jaren drie sterren toegekend kreeg door de Michelin Gids. En dat de inwoners trots op hun beroemde chef-kok zijn, moge duidelijk zijn. Lyon noemt zich immers niet voor niet Capitale de la Gastronomie.

We maken kennis met onze sympathieke gids en de rest van de deelnemers aan de Food Tour. De andere deelnemers blijken drie Amerikaanse koppels met hun kinderen te zijn die de tour liever in het Engels zouden volgen. Volkomen begrijpelijk, maar het plaatst onze gids wel voor een moeilijk dilemma: wij hebben immers de tour in het Frans gereserveerd (ik wilde graag mijn Frans wat oefenen). Onze gids Mégane put zich uit in duizend verontschuldigingen, terwijl wij blijven herhalen dat het voor ons niet uitmaakt en dat wij in feite veel makkelijker Engels begrijpen dan Frans. In het begin doet ze zelfs moeite om elke uitleg zowel in het Frans als in het Engels te geven, maar na nog een paar keer benadrukt te hebben dat ze gerust Engels mag spreken, geeft ze dat gelukkig op.

Onze culinaire ontdekkingsreis start bij Boulangerie Saint Vincent, een biologische bakkerij alwaar we het meest bekende gebak van Lyon proeven: brioches aux pralines roses. Een zoet brood met geplette roze pralines dat me qua smaak niet geheel weet te overtuigen. Ik ben ook bijzonder verward door de term praline, waarbij ik spontaan aan onze heerlijk Belgische chocoladekunstwerkjes denk. In Frankrijk blijkt een praline echter een amandel te zijn met een suikerlaagje errond. De pralines van Lyon onderscheiden zich van alle andere gelijkaardige zoetigheden door hun roze kleur.

De gids slaagt er meteen in de Amerikaanse kinderen te laten griezelen door hen te vragen of ze weten hoe de praline aan hun roze kleur komen. Dat weten ze uiteraard niet, waarop de gids hen een afbeelding van een aantal kevers toont, die geplet worden om dit mooie roze kleurtje te verkrijgen. Afschuw alom. 😉 De kinderen in het gezelschap zijn trouwens niet op hun mondje gevallen en delen de gids mee dat ze het gebak toch niet zo lekker vinden.

Als volgende halte bezoeken de Halles de la Martinière, een food hall waar je duurzame voedingswaren kan kopen. De gids legt uit dat deze plek die focust op biologische producten vrij uniek is voor Lyon, waar het veganisme en aanverwanten nog als een rare afwijking worden gezien. Op gebied van voedsel zijn de Lyonnais nogal behoudsgezind. Hun maaltijden zijn meestal nogal stevig en rijk aan vlees. Charcuterie en kazen hebben een ereplaats in de keuken van Lyon. Daarnaast zijn de Lyonnais enorm trots op hun streekproducten. Doorheen gans de stad kan je de plaatselijke specialiteiten proeven.

We wandelen verder doorheen de wijk Terreaux terwijl de gids ons vertelt over de geschiedenis van Lyon. Ze toont ons een paar van de steegjes en doorgangen, traboules, waar Lyon zo om bekend is. De traboules lopen dwars door huizenblokken zodat je via binnenkoeren en steegjes naar de andere kant kan. Ze toont ons ook een miraboule: een binnenplaats die doodloopt, maar wel vrij te bezoeken is.

Mijn vriend en ik maken nader kennis met de Amerikaanse koppels, die supervriendelijk zijn en zich ondertussen al ettelijke keren verontschuldigd hebben omdat wij, ocharme, door hun schuld de rondleiding in het Engels moeten volgen. Eén van de drie koppels blijkt in Frankrijk te wonen en aardig goed Frans te spreken. De drie koppels zijn oorspronkelijk afkomstig van Libanon, terwijl de kinderen duidelijk geboren zijn in de Verenigde Staten, want die spreken enkel Engels. Onder mekaar spreken de volwassenen een taal die ik niet kan thuisbrengen, maar aan hun uiterlijk te oordelen vermoed ik dat het Armeniërs zijn. Het zijn duidelijk geen moslims, want ze eten worst met varkensvlees en drinken wijn. Ik durf niet goed doorvragen naar de reden van hun verhuis naar de Verenigde Staten, uit schrik misschien een gevoelige snaar te geraken.

Onze gids leidt ons langs een plek waar vroeger Kapucijner monniken verbleven en legt zo de link naar onze volgende culinaire stop: Tom & Co: Brasseurs de Lyon, een micobrouwerij! Wie dacht dat ze in Frankrijk alleen wijn dronken heeft het jammerlijk mis. Er zijn zo’n 400 microbrouwerijen in Lyon. Bier is de laatste jaren duidelijk aan populariteit aan het winnen. Tom & Co wordt uitgebaat door een sympathiek koppel dat bestaat uit een Lyonnaise en een rasechte Schot met vuurrood haar. Ik laat de bierproevertjes aan mij voorbij gaan, maar smikkel graag van de bijpassende chocolade.

We wandelen verder en onze gids vertelt dat Lyon niet alleen de capitale de la gastronomie is, maar ook de capitale de la résistance. Tijdens de Tweede Oorlog vormde Lyon namelijk het bolwerk van het verzet. De vele steegjes (traboules) maakten het voor de verzetstrijders makkelijk om aan de Duitse vijand en de collaborerende Fransen van het Vichy regime te ontsnappen. Een stukje Franse geschiedenis die mij niet bekend was.

Volgende stop: Les Fromagivores, een supergezellig én mooie kaaswinkel. We krijgen een prachtige kaasplank met proevertjes geserveerd. We proeven geitenkaas, Tomme en een blauwe kaas. Heerlijk! De kinderen zijn enthousiast. Eén van de jongens roept zelfs uit: “This is the best cheese I have ever eaten!” En ja, het is écht heerlijk.

De gids brengt ons vervolgens naar een plek waar zijde geverfd wordt. We lopen het atelier binnen en bewonderen de techniek van de ambachtslieden. Lyon is erg gekend om zijn zijde. En er is zelfs snoepgoed in de vorm van de cocon van een zijderups. Vroeger stonden de zijdewevers op bij het krieken van de dag en nuttigden ze in de ochtend een zware maaltijd (mâchon) in een typische bouchon, een volks restaurant dat stevig eten serveert voor een lage prijs.

Wij werpen een blik op de etalage van de befaamde chocolatier Voisin aan de Place des Terreaux, bekend om de coussins de Lyon, chocolade ganache omhuld met een laagje groene gesuikerde amandelpasta. Onze gids vertelt ons over die keer dat de voetbalclub Olympique Lyon het Franse kampioenschap won en en de voetballers op het balkon van het stadhuis verscheen. De uitzinnige massa op de Place des Terreaux sprong zo hard op en neer dat ze de fonteinen (ontworpen door van Christian Drevet en Daniel Buren) op het plein kapot sprongen. Het plein ligt momenteel open om deze fonteinen te herstellen.

Onze rondleiding eindigt in een authentieke bouchon met roodwit geblokte tafelkleedjes op de tafel. Café des Fédérations ademt een gemoedelijke en volkse sfeer uit. Wij nemen met ons gezelschap plaats aan de tafel die voor ons is gedekt en maken kennis met allerlei specialiteiten uit Lyon: cervelle de canut (romige geitenkaas met kruiden en heel veel look), grattons (gefrituurd varkensvet), charcuterie en linzensalade (om toch een beetje gezond te doen). We wensen mekaar ‘bon appetit et large soif’ en klinken met een glaasje wijn met siroop van blauwe bessen. Deze maaltijd is niet helemaal mijn ding, moet ik ootmoedig toegeven. Maar wel fijn om hetzelfde eten te kunnen proeven als de zijdewerkers een paar eeuwen geleden.

Daarmee zit onze tour erop. Mijn vriend en ik nemen afscheid van de Amerikanen (die zich nogmaals excuseren voor het feit dat de tour in het Engels was) en we lopen terug naar chocolatier Voisin om wat typische zoetigheden te kopen om onze collega’s te trakteren.

We keren terug naar Vieux Lyon op zoek naar een leuke bar om iets te drinken. L’Illustre is een gezellige, niet al te grote bar alwaar we een glaasje champagne (of twee) drinken om te toasten op een geslaagde kennismaking met de culinaire bijzonderheden van Lyon. Veel honger hebben we niet meer, maar voor de goesting bestellen we bij een volgende glaasje wijn een bordje huisgerookte zalm en een bordje eendenborst. Toch iets meer mijn smaak dan het eten dat we in Café des Fédérations voorgeschoteld kregen. 😉

Rond een uur of negen ronden we af en wandelen we door de nachtelijke straten op ons gemak terug naar het hotel.

Ochtendwandeling in Gaasbeek

Mijn collega en ik hadden, vooruitziend als we zijn, een hotelletje geboekt om na het openingsfeest van Feast of Fools in de buurt overnachten. Dit bleek bij nader inzien niet nodig te zijn, want aangezien we geen van beiden bier lusten, kwamen we bloednuchter en totaal verkild terug van de receptie. Gelukkig was de taverne bij ons hotel nog open en konden we daar opwarmen met een glas gluhwein. Man, en óf dat deugd deed. We praatten nog een beetje na, dronken een glaasje prosecco en sloten de avond af met een warme thee om goed te kunnen slapen.

Helaas bleek mijn zwaar verkouden collega nogal hard te snurken en schoot ik gedurende de nacht regelmatig wakker. Gelukkig brachten mijn wireless earbuds in combinatie met mijn favoriete podcasts soelaas.

We startten de ochtend met een naar mijn normen (ik weet het, dik verwend) vrij basic ontbijt. Gelukkig was er vers fruit en actimel! Na het ontbijt maakten we een mooie knooppuntenwandeling doorheen het glooiende pajottenland. Jammer dat de zon zich schuil hield achter de wolken, maar de mistige ochtend had zo ook haar charmes.

Als afsluiter van de voormiddag aten we een heerlijk ijsje van de Krijmerie. Al goed dat ik niet in Gaasbeek woon of werk, want anders zou ik zeker vaste klant zijn. 😉

Feast of Fools. Bruegel herontdekt

Na een iet of wat avontuurlijke rit dwars door Brussel (met dank aan de GPS die de Wetstraat de meest ecologische route vond), woonde ik gisteren in het fabuleuze Kasteel van Gaasbeek de opening van de tentoonstelling Feast of Fools bij. Feast of Fools is een tentoonstelling die helemaal rond Bruegel draait zonder ook maar één schilderij van Bruegel te tonen. In de vele vertrekken van het kasteel konden we werk ontdekken van Belgische en internationale kunstenaars tijdens het interbellum en later (o.a. James Ensor, Gustave van de Woestyne, Jean Brusselmans, Constant Permeke,…) die zich door Bruegel lieten inspireren. Deze werken werden op hun beurt geconfronteerd met werk van hedendaagse kunstenaars. Dit leverde soms geslaagde combinaties op, maar vaak ook niet.

Als ik eerlijk moet zijn: de nieuwe hedendaagse kunstenaars die ik in Gaasbeek ontdekte, werden moeiteloos in de schaduw gezet door klassebakken als Ensor, van de Woestyne en Permeke. Bij momenten was het contrast tussen de werken zelfs pijnlijk. En ook het nieuwe werk van Rimini Protokoll, ‘Global Village. After Bruegel’, kon me slechts matig bekoren. Maar misschien kwam dat ook doordat er zoveel volk was dat er amper tijd was om dit werk grondig te laten doordringen. Het hedendaagse werk dat mij het meest aansprak waren de goudstaven van Leo Copers met de stempel van de duivel.

Gelukkig maakte het lekkere op Bruegel geïnspireerde eten op de receptie veel goed. Al had ik wel liever een glaasje wijn gehad in plaats van bier om dit alles door te spoelen. Ik probeerde een slokje kriek en gevolgd door drie slokken framboise, maar neen, bier, het is en blijft niet mijn ding. Om mezelf te troosten at ik dan maar een extra rijstpapje.

PS: Het was voor mij de eerste keer dat ik de museumtuin van het Kasteel bezocht. Prachtig!

Cocktails drinken met de collega’s

Na een dagje samen ontwikkelen, sloten mijn collega’s en ik vrijdag de werkweek af met een drankje op het terras van de Kosmopol. Alleen bleek al snel dat de temperatuur in de schaduw toch net niet terrasvriendelijk genoeg was en verkasten we noodgedwongen naar binnen. Ik moet zeggen dat ik van mijn kant wel een cocktail kon gebruiken na de voorbije tumultueuze weken van VTE’s tellen en crisismanagers rekruteren. Maar hey, ‘t is niet dat het gras groener is elders, want ik weet dat mijn collega’s ook met de nodige problemen te kampen hebben en ik ben al blij dat ik mijn team (voorlopig) ongeschonden door de besparingen heb kunnen loodsen.

Buiten gesloten

Deze morgen maakte ik mij klaar voor (alweer) een dagje opleiding. Ik was goed gezind, want de opleiding vond plaats in Leuven, dus kon ik ‘s ochtends wat langer in bed blijven liggen. Terwijl ik op mijn appartement in de vroege ochtend al wat werkmails aan het beantwoorden was, liepen de eerste berichtjes binnen van collega-teamverantwoordelijken dat ze in Leuven aangekomen waren. Dus pakte ik mijn spullen bijeen, grabbelde de sleutel van de voordeur van mijn bureau en trok ik vervolgens de deur achter mij dicht. Om een seconde later te beseffen dat de sleutel die ik in mijn hand hield niet die van onze gepantserde voordeur was, maar wel die van de studio van mijn vriend in Zwitserland. Ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan, want normaal gezien kijk ik altijd heel goed na of ik wel de juiste sleutels bij heb. Het is namelijk niet de eerste keer dat ik mezelf buiten gesloten heb. En nu mijn vriend nog altijd in Zwitserland woont, is het net iets onhandiger om zijn hulp in te roepen.

Maar goed, één moment van onoplettendheid en het was gebeurd.

Gelukkig heb ik een abonnement bij The Kotfather en beschikt deze over een reservesleutel. Ik dus meteen gebeld en gelukkig kon ik deze middag al om de sleutel gaan. Het zieke zoontje van The Kotfather was thuis en overhandigde mij in pyjama mijn reservesleutel. Ik kon hem wel omhelzen, maar uit schrik voor besmettingsgevaar heb ik dat toch maar niet gedaan. 😉

Eind goed, al goed. Nu morgen niet vergeten de sleutel terug te brengen, want anders zou een gelijkaardig incident de volgende keer wel eens minder gelukkig kunnen aflopen.

Girls night out bij Barba

Op het verjaardagsfeestje van mijn petekindje spraken zijn mama en ik af om eens een keertje onder ons twee af te spreken. Want op zo’n feestjes is het meestal te druk om een goed gesprek te hebben en als we op stap zijn mijn mijn petekindje en zijn broer, dan zijn we vooral bezig met de jongens te entertainen. Dus boekte in een tafeltje bij één van mijn favoriete restaurantjes in Leuven, Barba.

Tussen al dat lekkere eten door hadden we een paar serieuze gesprekken over onze respectieve carrières. De mama van mijn petekindje heeft haar eigen zaak en dat brengt uiteraard de nodige uitdagingen met zich mee. Het was echt fijn om eens één op één met haar te kunnen praten, want in gezelschap is ze meestal wat stiller en als haar man erbij is, gaan de gesprekken een beetje te vaak over zijn werk. Zal ik zeker op letten in de toekomst!

Dit aten wij:

Appetizer:

Gekonfijte zalm – biet – dille – walnoot:

Gambero – chorizo – passievrucht – wortel – mango:

Skrei – brandade – kappertjes – spitskool – koolrabi:

Bavarois van sinaasappel – chocolade – papaya – kokos – abrikoos:

Zoetigheden bij de thee:

One Child Nation

Jawadde, lang geleden dat een Docville film mij nog zo van mijn melk gebracht heeft. One Child Nation is een mokerslag van een film over een land waarover wij in het Westen gewoon veel te weinig weten. De documentaire brengt haarfijn in beeld hoe een dictatuur werkt en welke vernietigende impact de van hoger hand opgelegde beleidsbeslissingen en bijhorende staatspropaganda heeft op mensenlevens. De geïnterviewden in de film vertellen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, dat ze hun pasgeboren kind achterlieten op een markt, waar het twee dagen laten stierf van ontbering, omdat niemand zich het lot van de baby aantrok.

En zo zit de film vol met hallucinante interviews. Met een abortusdokter die verteld hoe ze bijna volgroeide foetussen laat geboren worden en vervolgens de nog levende baby’s vermoord. Met de dokters die vrouwen gedwongen steriliseerden. Of de beelden die een kunstenaar maakte van geaborteerde foetussen achtergelaten op vuilnishopen. Je haren gaan er rechtovereind van staan. Alvast een unicum: dit moet beslist de enige film zijn waar de human traffickers er sympathiek uit komen.

En allemaal herhalen de geïnterviewden hetzelfde motto: we hadden geen keuze.

The stuff of nightmares. Beangstigender dan eender welke horrorfilm.

Van Lugano naar Milano – 2 april 2019

Weet je wat niet leuk is? Eén dag na het ingaan van het zomeruur moeten opstaan om 3 uur om de shuttle bus van Lugano naar Milano Malpensa te halen. En ja, ik had een taxi kunnen nemen, maar de meerkost van 155 CHF voor anderhalf uur meer slaap vond ik niet te verantwoorden. Dus sleepte ik mij groggy van het hotel naar het treinstation van Lugano alwaar op het eerste gezicht nergens een bus te bespeuren viel. Gelukkig dwaalde er bij het station een vriendelijke nachtraaf rond die mij de juiste weg wees. Blijkbaar stopte de shuttle aan de achterkant van het station en ik stond aan de voorkant. Dankuwel onbekende weldoener om mij in het Duits uit te leggen waar ik de shuttle kon vinden!

Op de bus ontspon zich nog een ganse discussie met de chauffeur of ik al dan niet een ticket moest kopen. Ik had in het hotel geregeld dat de prijs voor het ticket bij het uitchecken betaald zou worden, maar had daar helemaal geen bewijs van. De dame aan de receptie had gezegd dat ik gewoon moest zeggen dat via Hotel Federale een ticket voor mij gereserveerd was. Dus dat legde ik uit in mijn beste Italiaans (waar, daar moet ik eerlijk in zijn, best wel wat haar op staat). Ik had ook helemaal geen Zwitsers geld op zak, dus ik kon zo’n ticket niet betalen als de chauffeur geen credit cards aanvaardde. Uiteindelijk denk ik de chauffeur het van pure miserie heeft opgegeven en mij gewoon gratis liet meerijden.

Tijdens de busrit probeerde ik wat te slapen, maar verder dan doezelen geraakte ik niet. Om 4.50u kwamen we aan bij de luchthaven. Drie uur en veertig minuten voordat mijn vlucht zou vertrekken. De check-in was zelfs nog niet open. Dus restte er mij geen andere optie dan een stoeltje op te zoeken en te wachten. Om 6.20u kon ik dan eindelijk mijn valies inchecken en mij naar de security begeven. Alwaar ik uiteraard eruit gepikt werd voor een springstoffencontrole. Welja. Waarom niet?

Ik dwaalde wat rond op de luchthaven, kocht me een verse fruitsla als ontbijt en wachtte geduldig op mijn vliegtuig, dat (mirakel) ongeveer op tijd vertrok. Een uur en een kwartier later stond ik terug op Belgische bodem en spoedde ik mij NMBS-gewijs richting Brussel om een twintigtal minuten (11.20u) te laat aan te komen voor mijn eerste vergadering van de dag. Al een geluk dat er die dag nog maar één andere vergadering gepland stond om 16.30u, want ik weet niet of ik anders het einde van de dag gehaald zou hebben…

PS: De chocolaatjes en amaretti vielen dik in de smaak bij mijn collega’s.

Olle wandeling nr 9 op Jeju Island – 12 september 2018

Opnieuw geprofiteerd van het uitstekende ontbijt! Heerlijke pumpkin porridge (nog nooit gegeten, maar een onverwachte meevaller) en de mogelijkheid om zelf je bibimbap samen te stellen. Over een goed begin van de dag gesproken! Het is bewolkt, maar het regent niet. Dus wagen we het erop een wandeling te maken. De weersvoorspellingen voor ons verblijf op Jeju zijn helaas niet zo denderend. Dus wanneer de gelegenheid zich voordoet, moeten we daar gebruik van maken.

Jeju heeft een uitgebreid systeem van wandelpaden (Olle) over het ganse eiland, die voornamelijk langs de kust lopen. Je kan, als je dat wil, het ganse eiland rondstappen. Wij kiezen voor Olle wandeling nummer 9. Het enige vervelende aan zo’n Olle wandeling is dat bijna geen enkele van die wandelingen eindigt op het startpunt. Dat wil zeggen dat we straks de taxi naar het beginpunt moeten terugnemen.

We rijden met onze wagen van het hotel naar het startpunt van Olle nummer 9, gelegen aan een klein haventje. We parkeren en beginnen meteen met een korte maar pittige klim. De wandeling is echt heel mooi en afwisselend. Het pad leidt ons door het groen met hier een daar een mooi uitzicht op de kust van Jeju island. Het is bewolkt, maar gelukkig regent het niet. De wandeling is stevig, maar in vergelijking met de wandelingen die we al achter de rug hebben deze vakantie, a piece of cake. Onderweg komen we langs een mooie, kronkelende rivier die zich diep in het landschap ingesneden heeft. We genieten van de rust (we komen onderweg maar één keer andere wandelaars tegen) en de mooie natuur rondom ons.

De wandeling valt wel iets langer uit dan verwacht: we doen er in totaal meer dan vier uur over. Wellicht te veel gestopt onderweg om foto’s te nemen van het uitzicht. 😉 Alweer een late lunch dus… Op het eindpunt van de wandeling gaan we op zoek naar een plek om iets te eten. We komen terecht in een gigantisch restaurant dat we helemaal voor ons alleen hebben. Ondertussen is het al kwart voor vier, dus we hebben stevig honger.

Ik bestel redelijk random iets van de kaart: resultaat: er wordt een ongelooflijke hoeveelheid eten op onze tafel gezet. En als we denken: dat zal nu wel het laatste potje zijn, dan volgt er nog iets. We drinken uiteraard makgeolli bij dit alles. We moeten ons tot het uiterste inspannen om alles op te krijgen. Echt, die Koreanen, ik begrijp niet waar ze het steken.

We nemen een taxi die ons zonder problemen terug bij onze huurwagen afzet. Onderweg naar het hotel stoppen we nog even langs de kust om de zonsondergang mee te pikken. We vinden een geschikte plek tussen een hoop duikers die allemaal op de terugweg zijn van wat ik vermoed een fijne namiddag visjes kijken. Heel mooie plek!

Rond 19u zijn we terug in het hotel. Honger hebben we niet, dus trekken we met het statief erop uit om foto’s te nemen van de Saeyeongyo Bridge, een voetgangersbrug die de haven van Seogwipo verbindt met Saeseom Island. De brug heeft een toren die lijkt op het zeil van een boot en is ‘s avonds prachtig verlicht met LED lichten die van kleur veranderen. Bijzonder fotogeniek. We vinden een geschikte plek om foto’s te maken op een kade waar vissersboten aangemeerd liggen. De geur van vis is redelijk penetrant. 😉

Na deze fotoshoot keren we terug naar een straat in de buurt van ons hotel alwaar we nog een glaasje, best wel lekkere, wijn drinken.

Geslaagde dag én we hebben het droog gehouden!

Yet Another Blog

Life on my side