Zomeropera in Alden Biesen

Deze avond reed ik samen met een collega naar het mooie Alden Biesen. We waren immers uitgenodigd op een voorstellen van de zomeropera La Traviata. Ik had voor de zekerheid toch maar een regenjas aangedaan, want alhoewel de binnenplaats waar de opvoering plaatsvindt overdekt is, is de overkapping niet volledig gesloten. We startten de avond met een glaasje schuimwijn en klonken samen met onze collega’s op het feit dat het niet regende. 😉

De voorstelling zelf was goed, maar persoonlijk vond ik dat er geen chemie was tussen beide hoofdrolspelers. Wat natuurlijk jammer is als je een hartstochtelijk verliefd, tragisch koppel moet uitbeelden. Dé ster van de avond was voor mij de hoofdrolspeelster Morgane Heyse. Wat een stem! Wat een présence! Buiten het bekende drinklied herkende ik geen enkele aria uit La Traviata, maar dat deerde niet.

Spijtig genoeg werd in de helft van de voorstelling een man in het publiek onwel en moest de opera even stilgelegd worden, zodat hij de nodige zorgen kon krijgen. Achteraf hoorde ik dat hij vastgeraakt was tussen de stoelen waardoor het niet evident was om hem te verplaatsen. Kwam het door het verschieten of eerder door de twee glazen schuimwijn voordat de voorstelling begon: toen de opera hervatte, moest ik opeens verschrikkelijk dringend naar het toilet. Ik probeerde op mijn tanden te bijten, maar op een gegeven moment besefte ik dat ik echt de zaal moest verlaten om geen accidenten te riskeren. Ik maakte me uit de voeten en kwam gelukkig iemand tegen die mij de weg naar het toilet kon wijzen. Amai, wat een opluchting! Maar wel jammer dat ik daardoor een stukje van de voorstelling miste.

Na de voorstelling dronken we buiten nog iets, niet beseffend dat in de grote schuur vlakbij allerlei hapjes werden rondgedragen. Het personeel deed echter niet de moeite om deze naar buiten te brengen. Dus moest ik ‘s avonds thuis nog iets eten om mijn hongerige maag het zwijgen op te leggen. Ik was immers rechtstreeks na het werk naar Bilzen vertrokken en had dus gans de avond niets gegeten. Dat zal me volgend jaar niet meer overkomen! Twee lessen geleerd: niets drinken vóór de voorstelling en binnen gaan staan om eten vast te krijgen!

Een uitgeregende dubbele inhuldiging

Deze namiddag namen mijn collega en ik samen de metro naar metrohalte Erasmus, alwaar een andere collega zo vriendelijk was om ons te komen ophalen. Want Destelheide mag dan in vogelvlucht wel niet zo ver van het centrum van Brussel liggen, met het openbaar vervoer is deze plek zeer moeilijk bereikbaar. Maar dankzij onze lieve collega geraakten we het vlotjes.

Helaas de weergoden hadden duidelijk geen zin in een feestje. De regen viel letterlijk met bakken uit de hemel. Gelukkig had het team in Destelheide paraplu’s voorzien voor alle aanwezigen. Jammer, want dit domein, alhoewel nu ook indrukwekkend, komt nog veel meer tot zijn recht als de zon schijnt. We bezochten eerst een paar nieuwe zitbanken gemaakt door kunstenaar Cisco Schepens, die zich liet inspireren door de poten en het lichaam van de beschermde groene zandbij, die zich goed thuis voelt in Destelheide. En voor wie zich afvraagt waarom zitbanken geïnspireerd op een groene zandbij in godsnaam oranje zijn: er is blijkbaar één kleur die zowel mensen als bijen ongeveer op dezelfde manier ‘zien’ en dat is fel oranje.

Standbeeld van Jan Van Oost:

Vervolgens bezochten we het gloednieuwe paviljoen dat schitterend omringd werd door het pas ingezaaide gras. Wat een geweldige plek om te brainstormen met zicht op de groene omgeving.

Keramische tegel geïntegreerd in het wandelpad:

Na het bezoek aan het nieuwe paviljoen kregen we een drankje en wat hapjes aangeboden, alvorens de pendelbus naar het nabijgelegen Hanenbos te nemen. Daar werd de nieuwe buitenaanleg feestelijk geopend door een bende enthousiaste kinderen die mochten touwtrekken om de gedenkplaat te onthullen. Heel leuk gevonden.

Terwijl de belangrijke mensen speechten, aten wij een frietje. Nu ben ik niet zo’n grote frietjesliefhebber, maar deze frietjes smaakten me wel.

En het was er misschien het weer niet voor, maar tegen een lekker ijsje zeg ik nooit neen. En daarmee nam ik afscheid van deze bijzondere plek en keerden we terug naar Brussel.

Vriendschap in Aubonne

Na de uitspattingen van gisteren niet al te vroeg opgestaan, ontbeten, onze valiezen gepakt en vervolgens de trein naar Aubonne genomen voor een bezoek aan onze vrienden daar.

Naar goede gewoonte verwende onze kameraad ons met allerlei lekkernijen en hoewel we duidelijk gezegd hadden dat we gisteren al stevig gedronken hadden en dat één flesje champagne wel volstond, kon onze kameraad het toch niet laten en haalde hij allerlei lekker wijntjes boven. Tja, dan kan een mens moeilijk neen zeggen, he.

Ik vrees dat dit officieel het laatste jaar is dat ik nog kleiner ben dan mijn petekindje, de jongste dochter van onze vrienden. Amai, waar is de tijd dat ze nog een klein schattig baby’tje was? Tof om te zien hoe de drie kinderen nu elk hun hobby’s hebben en zich een weg in de wereld zoeken. Ze doen aan volleyball, triatlon en cheerleading en in de winter gaan ze met z’n alle skiën in de buurt van hun buitenverblijf. En onze vrienden zijn aan het trainen voor hun volgende trail run. Hoe ze hun drukke job combineren met drie kinderen en hun sportieve hobby’s, geen idee. Ik heb geen kinderen en heb ondertussen bijna al mijn hobby’s geschrapt, wegens geen tijd meer voor. Beter in time management, zeker?

Typisch dessert uit de regio met merengue, rode vruchten en een saus op basis van kaas:

Omdat onze vrienden in de namiddag hun zoon moesten helpen met zijn huiswerk, keerden we na de bijzonder uitgebreide lunch terug naar Genève voor een wandeling langs het meer. Spijtig genoeg liet de zon ons vandaag in de steek, maar gelukkig hielden we het, ondanks de dreigende regenwolken en een paar verdwaalde druppels hier en daar, droog. Opvallend: overal troffen we in de parken langs het meer van Genève gebreide kunstwerken aan. Heel mooi!

Na de wandeling begeleidde mijn vriend mij met de trein naar de luchthaven alwaar we voor een paar dagen afscheid van elkaar namen.

En jawel, de vluchtgoden lieten mij alweer in de steek: vertraging. Gelukkig verliep de vlucht eens we vertrokken waren vlotjes. Omdat het de laatste vlucht van de dag was, kon ik een wrap van the Foodbag aan halve prijs kopen, om de honger te stillen die na de copieuze lunch nu toch de kop op stak.

Door de opgelopen vertraging mistte ik uiteraard de laatste rechtstreekse trein van 22.57u naar Leuven. Ik kon nog wel de trein van 23.53u nemen, maar die reed over Brussel-Noord waardoor ik pas om 00.48u in Leuven zou zijn. Dat leek me geen goed begin van de werkweek, dus bestelde ik een taxi via Taxi Verts. De rit naar Leuven kostte me 55,50 euro, een pak goedkoper dan de tarieven van de gewone taxi’s in de luchthaven. En zo lag ik toch nog op een aanvaardbaar uur in bed.

Caves Ouvertes in Genève

Genoten van een simpel, maar lekker ontbijt in ons hotel. Mijn vriend en ik zorgen dat we zeker genoeg gegeten hebben, want vandaag staat er een bezoek aan de Caves Ouvertes op het programma. Na twee keer genoten te hebben van de Caves Ouvertes Vaudoises, kijk ik er naar uit de streek rond Genève zelf te verkennen.

Samen met de collega van mijn vriend nemen we de trein naar Satigny om aan onze verkenning van de Geneefse wijndomeinen te beginnen. Tot mijn grote vreugde is het prachtig weer. De zon schijnt volop en de blauwe lucht is getooid met wollige schapenwolken. We genieten van het prachtige uitzicht op de wijnvelden en zetten er de pas in naar onze eerste proeverij.

Onze eerste stop bij Domaine des Charmes valt me echter tegen. Ik vind al de wijnen die ik er proef te zuur. Geen enkele van deze wijnen zou ik aan mijn gasten durven voorschotelen.

Verder naar Domaine des Trois Étoiles, waar de wijn gelukkig veel meer mijn ding is. Ik proef er een werkelijk uitstekende Viognier, die meteen mijn hart steelt. Heerlijk. En niet alleen de wijn is er lekker, ook de prachtige tuin nodigt uit tot hier blijven rondhangen. Her en der zijn schilders aan het werk om het landschap vast te leggen, wat het dromerige gehalte van deze plek nog vergroot. We kopen ons een flesje Viognier en genieten van de omgeving.

We weerstaan de neiging om hier gewoon te blijven, rukken ons los van onze tuinstoel en lopen naar Domaine Les Perrières, waar een gigantisch lange wachtrij ons meteen ontmoedigt. Geen zin om zo lang in de rij te gaan staan om een paar druppeltjes te proeven. Dus wandelen we verder naar Cave Les Crêtets. Deze plek ligt een beetje verstopt en heeft niet zo’n mooi uitzicht, vandaar wellicht dat het hier een pak minder druk is. We raken aan de praat met andere wijnliefhebbers die ons wat tips geven waar de beste wijn te drinken. Ik neem een foto van drie verdwaalde Aziaten. En na nog een paar proevertjes lunchen we hier met een kaasplankje en wat brood. Simpel, maar lekker.

Ik kan de heerlijke Viognier echter niet uit mijn hoofd zetten, dus keren we terug naar Domaine des Trois Étoiles. Ondertussen zijn daar nog een paar andere collega’s van mijn vriend aangekomen, die ik ken van hun bezoek aan FOSDEM. Ondertussen is er massaal veel volk toegestroomd en kost het ons serieus wat moeite om een tafel en wat stoelen te vinden voor onze best wel grote groep (de Spaanse collega heeft een hoop Spaanse vrienden meegenomen en er duikt nog een vriendin op van de collega met wie we samen naar hier gekomen zijn). Uiteindelijk lukt het ons om rond een vrijgekomen tafel wat stoelen te verzamelen. Gebruik makend van een dikke boomstam kan iedereen min of meer zitten. De wijn vloeit rijkelijk, want iedereen trakteert om de beurt op een flesje. Ik geraak eerlijk gezegd na verloop van tijd de tel kwijt van het aantal flessen dat onze groep verzet heeft.

Naarmate de namiddag vordert, wordt het steeds drukker op Domaine des Trois Étoiles en worden de wachtrijen voor de twee enige toiletten steeds langer. Op een gegeven moment heb ik letterlijk meer dan twintig minuten moeten aanschuiven om naar het toilet te kunnen gaan. Al een geluk dat ik op de lange wachtrij geanticipeerd heb, want als het echt dringend was geweest, had ik mij ergens tussen de wijnranken moeten terug trekken.

Tegen zes uur lopen de proeverijen op hun einde. We nemen afscheid van de groep en keren met de trein terug naar Cornavin. Op aanraden van de vriendin van mijn collega trekken we naar het beste Chinese restaurant van Genève, Zhong Tong. Grappig dat mijn vriend en ik hier al twee keer eerder iets gegeten hebben. Ik moet zeggen dat de gerechten mij ditmaal bijzonder goed smaken. De heerlijke scampi zijn om (letterlijk) duimen en vingers van af te likken. We laten ons door de collega overtuigen om nog een flesje wijn bij de maaltijd te bestellen, al betwijfel ik of dat echt verstandig was. Afsluiten doen we met mochi en een decadente colonel, want citroensorbet is goed voor de spijsvertering. 😉

Ik voel dat het zo stilletjes aan tijd wordt om af te sluiten, maar de collega van mijn vriend is in topvorm. En zo belanden we alsnog bij Lord Jim, de favoriete Irish pub van mijn vriend en zijn collega’s om daarna de avond al dansend af te sluiten op de live muziek van coverband de No Names in de Mr Pickwick Pub. Best wel surreëel. Mijn laatste drankje van de dag is een shotje rum. Waarna mijn vriend en ik niets anders kunnen dan vaststellen dat zijn collega zo ver heen is dat hij onmogelijk nog alleen kan thuis geraken.

We wandelen samen met de collega naar Cornavin en nemen daar met ons drieën een taxi om de collega naar zijn appartement te brengen dat een heel stuk buiten het centrum van Genève gelegen is. Na deze goede daad keren we met dezelfde taxi terug naar Cornavin en kruipen we in bed. Wat een dag!

Back in Geneva!

Na mijn spurt door de regen naar Brussel-centraal, kwam ik vol adrenaline aan in Leuven. Ik had nog welgeteld 14 minuten om mijn valies te maken en mij dan vervolgens te haasten om de trein van 15.24 naar de luchthaven te halen (gelukkig reisde ik enkel met handbagage). Fijn om nog eens richting Genève te kunnen trekken, wat toch alweer van juli vorig jaar geleden was. Op de luchthaven kocht ik Neuhaus pralines als geschenkje voor onze vrienden in Aubonne. Jammer genoeg was ik er niet meer in geslaagd om bij Bittersweet langs te gaan. De tijd die mij nog restte voor mijn vlucht van 17u zou vertrekken, vulde ik zo productief mogelijk in, tokkelend op mijn werklaptop. Lang leve wifi!

De vlucht verliep vlotjes en mijn vriend stond op zijn vertrouwde plekje op mij te wachten. We namen de trein naar Cornavin en dropten onze spullen af in Hotel Les Arcades, gelegen op de tweede verdieping van een groot gebouw vlakbij het station. De kamer was redelijk basic, maar het bed was goed en er waren voldoende kussens. Meer heeft een mens niet nodig!

Voor het avondmaal trokken we naar Spaans restaurant El Faro, waar we een eeuwigheid geleden al eens aten en dat mij toen echt goed bevallen was. Helaas was het restaurant volgeboekt. De vriendelijke dame aan het onthaal zag mijn teleurstelling en bood ons een hoge tafel met barkrukken aan, zodat we toch een plekje hadden. Heel blij mee! En ja, de paella was even lekker als ik mij herinnerde, helaas kon hetzelfde niet gezegd worden over de prijzen, die flink gestegen waren sinds ons laatste bezoek. We lieten het niet aan ons hart komen en bestelden een lekker glaasje Albariño verdejo en Chardonnay bij onze maaltijd.

Terwijl wij aan het eten waren, kwam er een meisje binnen waaien, type influencer, die graag een crème El Faro, een variant op de crema catalana met verse ananas, wilde. Dezelfde dame die ons een tafeltje had bezorgd probeerde in het Frans uit te leggen dat ze een twintigtal minuten moest wachten op dat dessert, maar het meisje verstond heel duidelijk geen woord Frans. Dus boden wij onze diensten aan als tolken. Het meisje zei dat ze zo lang niet kon wachten, want dat ze haar trein moest halen. Waarop de dame repliceerde dat ze geen crema catalana als take-away kon meegeven. Dat het dessert zich daartoe niet leende. Een heel gedoe, want het meisje wou per sé dat dessert proberen zonder haar trein te missen. Uiteindelijk deed de keuken een inspanning en op vijf minuten stond het dessert voor haar neus.

Nu was ik zelf nieuwsgierig geworden natuurlijk naar die fameuze crème El Far. Dus bestelde ik mij een portie, gewoon om te weten of dat dessert al dat gedoe waard was. En ja, het smaakte mij zeker, maar ik denk dat ik toch de voorkeur geef aan een klassieke crema catalana. Voor mij gaf de verse ananas weinig meerwaarde.

Na de maaltijd maakten we nog een wandeling tot aan het meer en kropen dan op tijd in bed. Kwestie van de volgende dag goed uitgeslapen te zijn voor de Caves Ouvertes van Genève!

In de reeks: waar was yab vandaag?

Op de werf van P.A.R.T.S. en Rosas in het mooie Vorst!

En na dit werfbezoek mocht ik mijn baas vergezellen naar een fancy business diner, bereid door een voormalige sterrenchef. Not bad, not bad at all! Alleen jammer dat de lunch wat langer duurde dan ik verwacht had, waardoor ik mij kapot moest haasten, snelwandelend door de regen om de trein van 14.30u naar Leuven te halen, want ik had geen zin om mijn vlucht naar Genève te missen.

Olivia Rodrigo in het Sportpaleis

Gisterenavond trok ik met de dochter van onze vrienden uit Zichem richting het Sportpaleis in Antwerpen. Een beetje een heruitgave van onze succesvolle uitstap naar het concert van Lizzo, vorig jaar. Even dreigde een last minute ingeplande managementvergadering in de namiddag roet in het eten te strooien. Maar ik heb op mijn strepen gestaan en heb bekomen dat de vergadering met een uur vervroegd werd, zodat ik, zoals gepland, om 16u kon afsluiten (dat tijdsblok stond trouwens al maanden geblokkeerd in mijn agenda) en de dochter van onze vrienden kon gaan ophalen in het station van Leuven.

Net als de vorige keer namen we de trein naar Antwerpen-Centraal. Deze keer wel allebei uitgerust met onze allerkleinste handtas. 😉 We smulden opnieuw van ramen bij Takumi, kwestie van genoeg energie te hebben om een hele avond lang liedjes mee te brullen.

En amai, gebruld werd er. Best wel indrukwekkend om te zien (en vooral te horen) hoe al die tienermeisjes elk nummer woord voor woord konden meezingen. Ik vond de show zelf minder goed dan die van Lizzo, maar amai, hoedje af dat een eenentwintigjarige een hele avond kan vullen met zelfgeschreven nummers en zich laat omringen door een all female band. En ja, zo nu en dan liet ze vocaal een steekje vallen, maar dat zie ik graag door de vingers. Heel benieuwd waar deze dame over een paar jaar zal staan. Haar groeipotentieel is alvast enorm.

Het letterlijke hoogtepunt van de show was voor mij Olivia die op een grote maan boven ons zweefde terwijl het Sportpaleis in een paarse sterrenhemel werd omgetoverd. Magisch!

Na het concert moesten we nog een stevig stuk stappen om bij de plek te komen waar onze chauffeur op ons wachtte. De vader van mijn jonge vriendin was zo vriendelijk geweest om zich op te offeren om ons te komen halen. Heel de rit nog zitten nagenieten in de auto!

Yet another afscheidsfeestje

En zo zullen er de komende weken en maanden helaas nog een aantal volgen. Het grote project waaraan onze organisatie bijna anderhalf jaar heeft gewerkt loopt op zijn einde en de mensen met tijdelijke contracten beginnen één voor één te vertrekken. Deze namiddag namen we afscheid van een sympathieke en intelligente collega, met wie ik heel fijn heb samengewerkt en die ik heel erg zal missen. Gelukkig trekt ze voor haar nieuwe job naar de KU Leuven, dus de kans dat wij elkaar in Leuven tegen het lijf lopen is groot. En dat maakt het afscheid meteen wat minder zwaar. (En stiekem hoop ik dat ze in de toekomst terugkeert naar onze organisatie als er zich een mooie opportuniteit voordoet.)

Università di Bologna, Museo di Palazzo Poggi en Teatro Anatomico – 10 mei 2024

Niet echt geweldig geslapen, het bed is te hard en het kussen te plat. Enfin, we zullen het wel overleven. Stipt op 8.30u zitten we aan het ontbijt met de ouders van mijn vriend. De gastvrouw is een paar dagen op vakantie, dus het buffet wordt aangevuld door een meisje dat voor de B&B werkt.

Naar Italiaanse normen valt het ontbijt goed mee. Er is zelfs een mooi aanbod aan hartige opties: mortadella, kazen, polenta, yoghurt en zelfs een gekookt eitje. Helaas wel in combinatie met wit toastbrood, maar hey, een mens kan niet alles willen. En natuurlijk zijn er ook cake en koekjes voor de zoetebekken. We startten de dag alvast met een goed gevulde maag.

We trekken richting het universiteitskwartier in Via Zamboni, op zoek naar één van de geheimen van Bologna: de inscripties ‘Panum Resis’ die zich ergens op een bureaublad in een aula zou bevinden. Panum Resis betekent dat kennis de basis is van elke keuze. Helaas, we hebben geen flauw idee waar we zouden moeten beginnen met zoeken naar deze inscriptie en dwalen een beetje doelloos rond in de gangen van de eeuwenoude gebouwen. Tot we een bord zien waarop staat dat het mogelijk is een geleid bezoek aan de universiteitsbibliotheek te brengen. We reserveren meteen een plaatsje om 11.30 voor een rondleiding in het Italiaans. Ik zal mijn beste vertaalkunsten wel boven halen.

Totdat het zover is, gaan we verder op verkenning in Bologna. We komen langs het plein met de twee beroemende torens Garisenda en Asinelli. De Garisenda toren helt echter vervaarlijk over en is instabiel geworden, waardoor gans het plein nu omringd is door containers die als doel hebben de brokstukken op te vangen mocht de toren instorten. Niet echt een plezant vooruitzicht als je je zaak hebt op dat plein.

Uiteraard kunnen we het niet laten nog een paar kerken binnen te lopen. En op de terugweg naar Via Zamboni komen we een plein tegen dat ingenomen is door tentjes van studenten als protest tegen de genocide in Gaza.

Continue reading →

Lentefeest!

En voor de gelegenheid was de zon zelfs van de partij! Wie had dat durven hopen? Mijn vriend en ik spoorden naar Herentals waar zijn ouders ons kwamen ophalen aan het station om vervolgens samen naar het huis van zijn zus en schoonbroer te rijden waar het feestje plaatsvond. Feestvarken van dienst: het jongste nichtje van mijn vriend. Meteen ook zijn enige nichtje dat nog in de lagere school zit. Man, man, wat vliegt de tijd.

Ik had voor deze bijzondere gelegenheid nog eens mijn digitale full frame camera van onder het stof gehaald. Kwestie van mooie herinneringen te hebben aan deze bijzondere dag. Heel fijn dat ik één van de aanwezige koppels een plezier kon doen met een mooie gezinsfoto waarop ook de twee pleegkindjes stonden. Ik merkte dat de oudste van de twee pleegkindjes het wat lastig had. Uiteraard is zo’n groot familiefeest heel confronterend als je zelf uit een moeilijke gezinssituatie komt. Dus deed ik mijn best om haar wat op te fleuren. Ik hoop dat het gewerkt heeft.

De ouders van het feestvarken hadden, naar goede gewoonte, kosten nog moeite gespaard om er een fantastisch feest van te maken, met talloze hapjes, een heerlijke barbecue, een grote ijstaart en een heuse poolparty voor de kinderen. Ikzelf besloot me wijselijk uit al dat zwembadgewoel te houden, al moet ik deemoedig toegeven dat mijn belofte om al de wijn op te drinken, wellicht iets te hoog gegrepen was. Laat mij het erop houden dat ik mij ‘the day after’ niet zo fris voelde. Het was alleszins een heel verstandige beslissing om die nacht bij de ouders van mijn vriend te overnachten, kwestie ons een lange treinrit terug naar Leuven te besparen.