Van Manta Rota naar Faro – 8 augustus 2021

Opnieuw niet al te best geslapen. Het bijzonder coronaveilige ontbijtsysteem is en blijft onpraktisch, maar we laten het niet aan ons hart komen en brengen onze laatste minuten in Manta Rota door aan de ontbijttafel in de mooie tuin van Manta Guest.

Na het ontbijt pakken we onze spullen en vertrekken naar Faro. Mocht ik deze reis kunnen overdoen, weet ik niet zeker of ik Manta Rota opnieuw als bestemming zou opnemen. Ik had deze locatie vooral gekozen omdat ik dacht dat we hier veel watersport zou kunnen doen, maar dat bleek bij nader inzien niet het geval te zijn. Oh well, we hebben hier wel voor het eerst een kameleon in het wild gezien!

Vlak voordat we Faro binnen rijden, stoppen we eerst bij een Decathlon om wandelsokken te kopen, want ik ben helaas al mijn sokken thuis vergeten. Na de vergeten nylon kousen, de vergeten wandelsokken. Ach ja, zo steunen we de lokale economie, nietwaar? De Decathlon blijkt reusachtig te zijn en met een ongelooflijk groot aanbod aan sportspullen. We overwegen even om -opblaasbare paddleboards te kopen, maar bedenken ons dat het niet zo handig is om zo’n spul mee op het vliegtuig terug te nemen. Het blijft dus bij sokken en wat flesjes water.

Hotel Eva Senses is gelegen in het centrum van Faro, wat uiteraard super is als je een stad wil verkennen. Helaas blijkt het quasi onmogelijk om een parkeerplek in de buurt te vinden. Elke parkeerplek is ingenomen. Na een paar keer een blokje om gedaan te hebben, zet mijn vriend mij en de koffers voor de deur van het hotel af, zodat hij verder kan zoeken terwijl ik incheck.

De vriendelijke meneer die mij incheckt, kijkt een beetje verbaasd naar mij en mijn twee grote koffers. Ik leg uit dat mijn vriend op zoek is naar parkeerplek. De meneer wijst naar een vrije plek vlak voor de deur van het hotel en zegt dat we daar kunnen parkeren. Het hotel is gelegen op een plek waar twee straten in een scherpe hoek samen komen. Vlak voor de grote glazen automatische deuren is er een privéweggetje dat die scherpe hoek gevormd door de twee straten afsnijdt en dat duidelijk bij het hotel zelf hoort. Wij identificeerden dat straatje als een plek om snel gasten af te zetten, maar niet als een plek waar je een paar dagen kan parkeren. De vriendelijke onthaalbediende verzekert me echter dat we onze wagen daar mogen parkeren. Ik bel mijn vriend meteen op en leg hem uit waar hij kan parkeren. Beetje vreemd, maar een gegeven paard…

Ook hier mogen we al voor het officiële check-in uur op de kamer. Altijd leuk! Onze kamer ziet er iets moderner uit dan onze kamer bij Manta Guest. We hebben twin bedden, wat onze slaapkwaliteit zeer zeker ten goede zal komen én we hebben een balkon met prachtig uitzicht op de jachthaven en het oude stadsgedeelte. We droppen onze valiezen af en nemen meteen de lift naar het rooftop café mét zwembad. We bestellen allebei een poké bowl als lunch: lekker en gezond. Die frozen margarita dient om al dat gezonde te compenseren. 😉

Na deze simpele lunch wandelen we naar het gezellige, piepkleine oude centrum van Faro. De zon schijnt, er is amper wind, dat lijkt ons ideaal voor een boottochtje. We bekijken een paar opties en laten ons door een enthousiaste meneer overhalen om een boottocht te doen met een boot op zonne-energie. Even lijkt het erop dat we de twee enige klanten zullen zijn voor de tocht, maar op de valreep verschijnen er toch nog andere klanten die ook aan boord plaatsnemen. Wat deze tocht bijzonder maakt, is het feit dat de elektrische motor amper geluid produceert en je hebt ook geen last van de vervelende uitlaatgassen van een verbrandingsmotor. Een zalige manier om een natuurgebied te verkennen. Tijdens onze boottocht van drie kwartier zien we ooievaars, wulpen, kleine zilverreigers, blauwe reigers en heel veel stalen vogels (aka vliegtuigen). De landingsroute van de luchthaven passeert vlak boven Faro en het natuurgebied en bijna om de vijf minuten zien we een vliegtuig landen. Continue reading →

Een dag aan het strand van Manta Rota – 7 augustus 2021

De kwaliteit van de matras in Manta Guest valt wat tegen en bijgevolg was ook de kwaliteit van onze slaap deze nacht niet optimaal. Het ontbijtsysteem daarentegen is super-coronaproof. Elke gast krijgt een apart dienblad en moet vervolgens aanschuiven aan een toog waarachter twee vriendelijke dames staan om ons te bedienen. Je wijst aan welk beleg je wenst en zij leggen alles op een bordje. Een zeer omslachtig systeem dat vooral zorgt voor een lange wachtrij. Het ontbijtaanbod is vrij beperkt, maar gelukkig zijn er scrambled eggs, meer is er niet nodig om mij blij te maken.

Vandaag plannen we een stranddagje. We pakken ons rugzakje met handdoeken en zonnecrème en trekken richting het strand van Manta Rota. Helaas de zon die tijdens het ontbijt nog volop scheen, heeft zich verscholen achter de wolken en het is zowaar een beetje frisjes. We laten het niet aan ons hart komen en wandelen over een mooi houten vlonderplad doorheen de duinen richting zee. Ergens in de helft van het pad merken we een groepje wijzende mensen op. Wijzende mensen zijn de beste indicatie dat er zich bijzonder wild life in de buurt bevindt en jawel, daar zit een kameleon op zijn dooie gemak op een tak vlakbij het pad. We proberen wat foto’s te nemen met onze smartphones, maar moeten al snel toegeven dat de kwaliteit van de foto’s ondermaats is.

Aangezien ik nog nooit in mijn leven een kameleon in het wild ben tegen gekomen, besluiten we op onze stappen terug te keren en mijn canon toestel te gaan halen om het beestje zo goed mogelijk vast te leggen. In de hoop dat de kameleon er nog zou zitten tegen dat we terug zijn. Nu, het dier zag er niet uit alsof het onder de indruk was van al die mensen die naar hem of haar staarden, dus we hadden er een goed oog in.

Wanneer we een dikke twintig minuten later terug zijn, zit het dier idd nog op dezelfde plek. De kameleon heeft zich alleen honderdtachtig graden gedraaid. Ideaal! Na een uitgebreide fotosessie, besluiten mijn vriend en ik onze plannen aan te passen aan het mindere weer. De frisse temperaturen zijn ideaal om een mooie strandwandeling te maken. En als de zon er dan toch doorkomt, kunnen we nog altijd zetels huren om aan het strand te gaan liggen.

We wandelen het prachtige witte strand van Manta Rota af tot aan Cacela Velha, waar het strand onderbroken wordt door een inham van de zee. In de inham die tot een stuk achter het strand loopt, spotten we kleine visjes, krabbetjes en heremietkreeftjes. Bij laag tij is het zeker mogelijk om doorheen het zeewater naar het strand aan de overkant te waden, maar aangezien het nu geen laag tij is, maken we rechtsomkeer. Tijd om een lunchplek te vinden. We belanden op het dakterras van O Finalmente, waar ik smul van een portie palourdes (tapijtschelpen) en mijn vriend van een gigantisch stuk tonijn, vergezeld van een lekker glaasje wijn. Simpel, maar lekker, dat kenmerkt zowat de Portugese keuken. We sluiten de maaltijd af met een glaasje medronho. Continue reading →

Goodbye 2021!

Goodbye and good riddance! The only way is up! Of zoiets, want ons begin van 2022 zag er toch iets minder rooskleurig uit dan gehoopt.

De avond begon nochtans goed genoeg met verse oesters en een flesje champagne meegebracht door onze kameraad. Gevolgd door een uitstekende zeevruchtenschotel van De Walvis.

Om middernacht kraakten we een flesje champagne om te toasten op het nieuwe jaar en konden we vanaf ons balkon genieten van het illegaal afgestoken vuurwerk overal rondom ons. Net nadat mijn vriend de flessen whisky had klaargezet, ging het echter bergaf met de avond. Onze kameraad werd van het ene op het andere moment erg ziek (ik vermoed combinatie van te veel alcohol en te weinig stevig voedsel in zijn maag) en trok zich noodgedwongen terug op ons toilet. Het duurde bijna twee uur voordat we erin slaagden hem van het toilet af te krijgen. Ik maakte me stevig zorgen, want hij heeft suikerziekte en ik wilde zeker zijn dat hij geen hypo had. Dus regelmatig ging ik aan de deur informeren of hij nog bij bewustzijn was. Wat gelukkig het geval bleek te zijn.

Enfin ja, terwijl onze vriend op het toilet zat, bliezen mijn vriend en ik de luchtmatras op en brachten alles in gereedheid voor een onverwachte sleep-over. We gingen ervan uit dat het niet zou lukken om hem in zijn huidige toestand nog naar huis te krijgen. Dat zou ook niet echt verantwoord geweest zijn. Uiteindelijk kregen we hem van het toilet af en ik bespaar jullie de beschrijving van het slagveld dat ik daar aantrof. Ik ben alleszins heel blij met de beslissing die wij ooit namen om de muren van het toilet volledig te betegelen…

Mijn vriend stak onze vriend in bad en zijn kleren in de wasmachine en ikzelf hield me bezig met het opnieuw toonbaar maken van het toilet. Gelukkig had ik nog plastic schoonmaakhandschoenen liggen en had ik pas de dag voordien nieuw kuismiddel en sponsjes gekocht. Hoe vooruitziend van mezelf. 😉 Enfin ja, mijn vriend stond wat van zijn kleren af aan onze kameraad, we legden hem op de luchtmatras te slapen en maakten alles zo goed en zo kwaad mogelijk schoon. En zo kwam het dat ik de eerste uren van het nieuwe jaar al schoonmakend doorbracht. Voorwaar een nieuwjaarsfeest dat ik niet snel zal vergeten. 😉

Na een ongetwijfeld bijzonder woelige nacht zag onze kameraad ‘s ochtends nog erg pips en zijn maag lag duidelijk nog helemaal overhoop, maar hij was gelukkig wel in staat om terug naar huis te gaan. Alwaar hij, naar ik vermoed, meteen terug in bed zal gekropen zijn.

Enfin ja, laat ons hopen dat die eerste uren geen indicatie zijn voor de rest van 2022. Al goed dat mijn vriend en ik geen plannen hadden voor 1 januari. 😉

De laatste wandeling van 2021

Het valt niet te ontkennen de tweede helft van 2021 werd hier beduidend minder gewandeld. Ik denk echt dat mijn vriend en ik iet of wat uitgewandeld waren na ons bij het begin van de pandemie in 2020 voluit gegeven te hebben. Maar kijk, uit pure nostalgie spraken we de voorlaatste dag van het jaar af met onze vrienden die nét uit quarantaine waren voor de ondertussen vertrouwd aanvoelende vijf eikenwandeling.

Het was een grauwe, maar bijzonder warme dag. Echt serieus, we zweetten ons te pletter in onze winterjassen, die we al gauw uittrokken. Twaalf graden in december, dat is toch niet meer normaal? Aangezien mijn vriend en ik deze wandeling ondertussen al een paar keer gedaan hadden, konden we ons volop concentreren op onze vrienden, die duidelijk blij waren dat het coronavirus enkel de jongste van het gezien getroffen had en de rest gespaard had. De jongste was gelukkig niet erg ziek geweest en doordat de rest van het gezin alle drie een negatieve PCR test konden voorleggen, mochten ze allemaal uit quarantaine. Net op tijd, want onze vrienden hebben een short ski gepland de eerste week van het jaar. Heel blij voor hen dat hun plannen alsnog kunnen doorgaan.

Na de wandeling fietsten mijn vriend en ik terug naar het centrum waar ik een tafeltje voor zes gereserveerd had bij het Moorinneken. Met onze modderige schoenen namen we plaats aan tafel en bestelden alvast wat water tot we wachtten op onze vrienden, die met de wagen vanuit Heverlee kwamen. Serieus, in een stad is de fiets altijd sneller dan de wagen, al is het maar omdat je geen parkeerplaats moet zoeken.

Na een kwartiertje vervoegden onze vrienden ons en bestelden we bubbels om te klinken op hun gezondheid. We startten de maaltijd met crackers met hummus en Watou kaas. Voor het hoofdgerecht vroeg het personeel ons om het aantal gerechten voor onze tafel tot drie te beperken. Ze gaven ook mee dat ‘door al die Hollanders’ (sic) er al een deel van de gerechten uitverkocht waren. Ik moet zeggen dat het personeel er inderdaad licht overwerkt uitzag. Maar aan de andere kant: goed dat onze Nederlandse vrienden voor wat extra omzet zorgen. Denk dat de Belgische horeca het kan gebruiken.

Ondanks onze beperkte keuzemogelijkheden kan ik bevestigen dat de zalmfilet met babypaksoi, spinazie en notenrijst uitstekend was. Fijn dat we onze gemiste date bij Dumon alsnog konden inhalen!

Alcoutim, Castro Marim, Vila Real de Santo António, Manta Rota – 6 augustus 2021

Op een voor een vakantiedag ongoddelijk uur opgestaan zodat we om 7.30u (8.30u Spaanse tijd) stipt aan de ontbijttafel kunnen zitten om toch zeker op tijd te zijn voor ons zipline avontuur. Maar: het full English Breakfast, inclusief bonen in tomatensaus, dat de vriendelijke dame ons serveert, zorgt voor een instant energy boost.

Na het ontbijt wandelen mijn vriend en ik te voet naar de ferry die ons van Portugal naar Spanje moet brengen. Uiteraard valt er niets of niemand te bespeuren wanneer we bij de Guadiana aankomen en we beginnen al te vrezen dat we ons zipline-avontuur op onze buik kunnen schrijven. Gelukkig krijgen we even later gezelschap van een vriendelijke Nederlandse dame die ons geruststelt dat de eerste ferry van de dag om 9u (10u Spaanse tijd) zou vertrekken. We raken aan de praat met de dame in kwestie en ze vertelt ons dat ze samen met haar man op een boot leeft. Zowel zij als haar man zijn ondertussen gepensioneerd en hebben het hectische leven in Nederland ingeruild voor het gezapige Portugese tempo. Daar valt iets voor te zeggen.

En kijk, de Nederlandse dame heeft gelijk, daar duikt zowaar een ferrybestuurder op die ons in een klein bootje naar de overkant van de rivier brengt. Door de rivier over te steken, maken we een sprong van één uur in de tijd. Het is nu 10.20u Spaanse tijd. Mijn vriend en ik melden ons na de oversteek meteen aan bij het kantoor van LimiteZero. Helaas, blijkbaar is er iets mis gegaan met mijn reservatie voor de zipline overtocht van 11u. De dame heeft wel onze gegevens doorgekregen, maar geen online betaling ontvangen, waardoor onze reservatie niet als bevestigd in het systeem staat. Ik check de verrichtingen op mijn mastercard en merk dat er inderdaad geen bedrag gereserveerd staat voor LimiteZero. We kijken superzielig en de dame verzekert ons dat ze om 11.20u voor ons een plaatsje heeft. We moeten dan wel meteen het bedrag voor de zipline contant betalen. We betalen (mijn vriend was gelukkig zo slim om genoeg cash geld mee te nemen) en brengen onze wachttijd al wandelend door in de straten van het pittoreske Sanlúcar de Guadiana, met uitzicht op Alcoutim aan de overkant van de rivier.

Stiekem hopen we toch iets vroeger de overtocht naar Portugal te kunnen maken, dus zorgen we ervoor dat we vóór 11u terug zijn bij het kantoor van LimiteZero. En ja, we hebben geluk, we mogen mee met een groepje dat om 11u gereserveerd heeft. We trekken ons harnas aan en krijgen elk een karabijnhaak mee. Het 4×4 busje dat ons naar de top van de heuvel brengt, zit goed vol, maar iedereen draagt braaf zijn of haar mondmasker, dus wat kan er misgaan, nietwaar? 😉 Continue reading →

Verontrustende verdwijning in Mechelen blijft onopgelost

Gisteren hadden mijn vriend en ik afgesproken met onze vrienden uit Herent en hun twee dochters voor een lunch in Mechelen, gevolgd door een escape wandeling, het outdoor alternatief voor de alomtegenwoordige escape rooms.

We vonden elkaar ‘s middag in de Vleeshalle, een ideale plek om af te spreken met moeilijke eters, want iedereen vindt er wel iets naar zijn of haar zin. Eten bestellen verloopt volledig elektronisch. Via een QR-code kom je terecht op de site van de Vleeshalle waar je je bestelling plaatst bij een eetstandje naar keuze en vervolgens afrekent via Payconiq of een ander betaalsysteem naar keuze. Van zodra je bestelling klaar is, krijg je een sms’je dat je je eten kan ophalen. Bijzonder handig, ware het niet dat je bij elke nieuwe bestelling opnieuw een sms-code moest ingeven om je gsm-nummer te bevestigen. Geef mensen dan ten minste de mogelijkheid om een account aan te maken, zodat ze dit proces slechts één keer moeten doorlopen. Enfin ja, ik besef maar al te goed dat de horeca zijn best doet en ik ben alvast blij om vast te stellen dat dit soort innovatieve concepten langzaamaan ingang beginnen te vinden.

Iedereen van ons gezelschap bestelde bij een ander standje, wat nogmaals de sterkte van een concept zoals de Vleeshalle in de verf zet. Uiteraard gingen de jongedames voor pizza! Zelf bestelde ik moambe bij Kizuri, want dat is een gerecht dat in Leuven niet zo courant op de menukaart staat en dat mij de vorige keer dat ik dit at in het Leuvense smaakdorp, enorm was bevallen. En ja, het was lekker, maar de versie van Onder den Toren was toch beter. Stiekem een beetje jaloers op de heerlijke pasta met everzwijnragout van mijn vriend.

Na de lunch was het plan om te beginnen aan de escape wandeling ‘De Verontrustende Verdwijning‘. Helaas waren de weergoden ons niet al te goed gezind: het regende stevig. Onze kameraad is echter niet van het type dat zich snel laat ontmoedigen en verzekerde ons dat het buitje over een kwartier zeker over zou zijn. Toegegeven, ik had liever nog iets gedronken tot het echt droog was, maar goed, we hoopten dat hij gelijk had, trokken de kappen van onze jassen over onze hoofden en klapten onze paraplu’s open. Tot aan de eerste stop van de route, een paar minuten wandelen van de Vleeshalle viel het redelijk mee, maar terwijl we onderweg waren naar de volgende stop, werden we ei zo na omver geblazen door een hevige windstoot die helaas twee slachtoffers maakte: onze paraplu’s, waaronder mijn splinternieuwe paraplu die ik in het Red Star Line museum kocht. De windvlaag had ook onze kleren doornat gemaakt en zelfs onze kameraad moest toegeven dat dit niet het ideale weer was om in de buitenlucht puzzels op te lossen.

Gelukkig bood de Sint-Romboutskathedraal ons beschutting tegen het barslechte weer en konden we daar een beetje opdrogen. Ik was best onder de indruk van deze prachtige kathedraal, die ik nog nooit eerder bezocht. Absoluut de moeite om wat meer tijd voor uit te trekken. De jongedames vonden de kathedraal jammer genoeg minder boeiend dan raadsels oplossen, maar poseerden wel graag bij de gigantische wereldbol die aan het planfond bevestigd was. Gaia, een kunstwerk van Luke Jerram, is een schaalmodel van de aarde met een diameter van maar liefst zeven meter, op basis van uiterst gedetailleerde satellietfoto’s gemaakt door NASA. Indrukwekkend!

Continue reading →

Relaxen bij Aquaheaven

Want wat is er beter om te ontspannen na een waanzinnig druk jaar dan met z’n tweetje genieten van sauna, stoombad, jacuzzi en een flesje bubbels?

Met dank aan Aquaheaven.

Kerstfeest in Herentals

Nadat vorig jaar om wille van de alom gekende reden het gezamenlijke kerstfeest helaas geannuleerd moest worden, waren mijn vriend en ik blij dat we dit jaar kerstmis weer bij zijn ouders konden vieren. Voor de zekerheid deden we een zelftest, al was ik er na mijn boosterprik vrij gerust in. Maar hoera, dus: wij zijn er nog altijd in geslaagd aan het virus te ontsnappen!

We hadden om 13u afgesproken met de rest van zijn familie (ouders, broer, zus en aanhangsels) bij Pakawi Park in Balen (beter bekend als de Olmense Zoo die in 2017 haar vergunning verloor). Pakawi Park is in de verste verte niet de mooiste dierentuin die ik al ooit bezocht (die eer gaat naar Singapore Zoo), maar we slaagden er toch in een paar dieren van dichtbij te bekijken.

Veel van de dierenverblijven waren erg drassig en vol met modder, hopelijk is dat in de lente en zomer beter. Dierentuinen geven mij altijd een dubbel gevoel, want natuurlijk zou ik veel liever deze dieren in hun natuurlijk habitat willen bewonderen. Wie zijn wij om deze wilde dieren van hun vrijheid te beroven en hun levensruimte te beperken tot een paar vierkante meter? Op het eerste gezicht lijkt het dat Pakawi Park inspanningen doet om het levenscomfort van hun dieren te verhogen, maar toch, die grote roofvogels in kooien, het blijft een zielig gezicht.

De hondjes van de zus en broer van mijn vriend waren ook mee, al leken ze niet echt onder de indruk van al die grote dieren.

Na ons bezoek aan de dierentuin reden we met onze Cambio naar de ouders van mijn vriend, alwaar we meteen een flesje champagne kraakten voor het aperitief. Om de kinderen niet té lang in spanning te laten zitten, wisselden we tijdens het aperitief de cadeautjes uit. Dit jaar kreeg ik een Good Gift van het petekindje van mijn vriend. Ik ruilde mijn Good Gift met veel plezier in voor #SheDIDIT, een platform voor onderneemsters met een migratieachtergrond, dat meisjes en vrouwen met diverse roots de kans wil geven om hun dromen werkelijkheid te maken.

De rest van de avond genoten we van een heerlijk ouderwetse koude schotel, lekkere wijn en speelden we samen een quiz die de ouders van mijn vriend in mekaar gestoken hadden. Mijn favoriete onderdeel van de quiz: het uitbeelden van spreekwoorden. Fun verzekerd!

We sloten de maaltijd af met lekkere pralines van Bittersweet en proefden een glaasje Möwenschiet uit Greetsiel, waar de ouders van mijn vriend hun zomervakantie doorbrachten. We kregen zelfs onze eigen flesjes van deze toch wel bijzonder originele likeurtjes mee naar huis.

Benieuwd hoe Strandliebe en Scheiẞ Likör zullen smaken!

Kerstdiner bij Brasserie Van De Weyer

Mijn vriend en ik sloten een rustige kerstdag af met een diner bij Brasserie Van De Weyer. Na een uitgebreide online zoektocht kan ik alvast bevestigen dat veruit de meeste restaurants in Leuven op kerstdag gesloten zijn, uitgezonderd restaurants die door Aziaten uitgebaat worden. Logisch, want het merendeel van de Aziatische bevolking viert niet echt kerstmis, al heeft het fenomeen van de kerstmuzak en de overdadige kerstversiering ondertussen ook de meeste Aziatische landen bereikt.

Wij dus blij dat we bij Brasserie Van De Weyer terecht konden voor een klassiek kerstmenu. Niet dat we iets tegen sushi, Thais of Chinees op kerstdag hebben, maar een traditioneel kerstmenu heeft iets nostalgisch en vertrouwd in deze wereld waarin de waanzin het steeds vaker schijnt te halen van het gezond verstand en een onzichtbaar virus de onmacht van onze politieke leiders op een bijzonder pijnlijke manier bloot legt.

En amai, het was genieten, aan ons tafeltje voor twee in het gezellige, mooie versierde interieur van Brasserie Van De Weyer. Geniet met ons mee.

Bisque van kreeft:

Kreeft belle-vue, garnaal, gerookte zalm en cocktailsaus:

Duo van hertensteak en everzwijnfilet met wildjus, boschampignons, wintergroenten en groentenstoemp:

Gebakken zeeduivel met garnaal, warme groenten, witte wijnsaus en puree:

Sabayon met mango-ijs:

Een heerlijke kerstavond

Net als vorig jaar vierden mijn vriend en ik kerstavond gezellig onder ons tweetjes. Culinair lieten we ons verwennen door restaurant Zappaz die voor deze gelegenheid een heerlijke Jingle box bij mekaar gekookt hadden en voor bijpassende wijntjes gezorgd hadden. Mijn vriend en ik hebben dit jaar bewust niet veel grootse plannen gemaakt voor de kerstvakantie. Doordat we de laatste maanden allebei zo hard gewerkt hebben, kunnen we wel wat tijd gebruiken om op adem te komen en natuurlijk lenen de huidige omstandigheden zich nog altijd niet voor wild feestgedruis.

Maar dat we genoten hebben, moge duidelijk zijn op basis van onderstaande foto’s. Zo fijn al die kleine gerechtjes om te delen!

Foie Cuba Libre: