We startten onze laatste volledige dag met, hoe kon het ook anders, een heerlijk ontbijt bij El Arból, onze favoriete ontbijtzaak in Barcelona. Even twijfelde ik om iets anders te bestellen, maar hey, hoe kon ik de lokroep van heerlijke eggs benedict weerstaan? Het is niet dat dit gerecht vaak op de kaart staat in België!

Spijtig genoeg was de tafel waaraan ons gezelschap al twee keer had plaatsgenomen in gebruik en moesten we achteraan in een iets minder gezellige hoek plaatsnemen. Gelukkig was het eten nog altijd even lekker. Echt grote fan van dit soort ontbijt- en lunchzaken!

Na het ontbijt bestelden we een taxi om ons naar Montjuïc te brengen, wegens te veraf om te voet te doen. Voor zes personen is een taxi in Barcelona trouwens een erg voordelige optie. De taxichauffeur was duidelijk niet zo bekend met Montjuïc, want hij zette ons af op een parking vanwaar het nog een stuk stappen was naar Castell de Montjuïc.

Vanaf Montjuïc (letterlijk: heuvel van de Joden, vroeger lag hier een Joods kerkhof) genoten we van het uitzicht op de haven van Barcelona. Veel bedrijvigheid viel er niet te bespeuren in de haven, we zagen slechts één containerschip dat gelost werd. Misschien nog de naweeën van de pandemie?

Aan de kassa van Castell de Montjuïc kochten we een combiticket voor de versterkte vesting en de botanische tuin. Ik herinnerde mij van mijn allereerste bezoek aan Barcelona dat ik de cactussen in die botanische tuin zo geweldig had gevonden, dus leek me wel leuk om dat samen met onze vrienden te doen.

Het bezoek aan Castell de Montjuïc zelf is vooral de moeite om wille van de prachtige uitzichten en de boeiende geschiedenis van de plek. Mij sprak vooral de tentoonstelling aan over de bewogen geschiedenis, geïllustreerd aan de hand van schilderijen en afbeeldingen. Het fort had oorspronkelijk als belangrijkste doel de stad Barcelona te beschermen, maar werd ook gebruikt als gevangenis en executieplek. In 1842 beschoten de hier gelegerde soldaten, trouw aan het regime in Madrid, vanaf dit fort de stad om een opstand van de inwoners naar te slaan. De tentoonstelling gewijd aan het ondertussen verdwenen attractiepark op de heuvel liet mij daarentegen ijskoud. Deze is wellicht vooral interessant voor mensen die zich dat park nog kunnen herinneren en hier met zekere nostalgie aan terug denken.

Na onze bezoek aan het Castell wilden we naar de botanische tuin gaan. Dat bleek minder voor de hand liggend dan eerst gedacht, want googlemaps gaf geen duidelijk ingang aan. We vroegen de weg aan één van de bewakers in het Castell en die kon ons op basis van googlemaps min of meer de juiste richting opsturen. Heel vreemd trouwens dat er bijna nergens richtingaanwijzers waren die ons naar de botanische tuin konden leiden. En dat is nog vreemder als je bedenkt dat we een combiticket voor beide attracties op zak hadden. Op basis van de aanwijzingen van de bewaker vonden we uiteindelijk de ingang. Op zich bijna twintig minuten wandelen van het Castell!

Over de botanische tuin kan ik kort zijn: een grote teleurstelling. De helft is nog onder constructie en de andere helft was gewoon niet de moeite. Bovendien had men er om de één of andere reden voor gekozen om grote brede betonnen wandelpaden aan te leggen tussen het groen. Handig om rond te rijden met de karretjes voor de onderhoudsploeg, maar dit paste helemaal niet bij het beeld dat ik heb van een botanische tuin met mooie kleine kronkelpaadjes doorheen het groen. Spijtig genoeg bleek de tuin met de cactussen die ik mij herinnerde op een andere locatie te liggen dan de tuin waarin wij ons bevonden, dus ik voelde me een beetje schuldig dat ik onze vrienden naar deze plek had geleid. Ik heb in mijn leven al veel botanische tuinen bezocht en deze tuin bungelt echt helemaal onderaan in het lijstje. Te vermijden!

Na deze teleurstellende ervaring zetten we de pas erin en wandelden we naar het vertrekpunt van de Teleférico del Puerto. Alweer een flink stukje wandelen, gelukkig was het weer zeer aangenaam. Alvorens de Teleférico te nemen, aten we nog snel een ijsje terwijl we genoten van het mooie uitzicht vanaf de Mirador de Miramar. Een primeur trouwens: de allereerste keer in mijn leven dat ik een ijsje half opgegeten heb weggegooid. Op de één of andere manier was mijn citroensorbet vermengd geraakt met kokosijs en als ik nu één ding niet lekker vind, dan is het wel kokosijs. Het was nochtans zelfs geen vers gemaakt ijs, maar voorgemaakt ijs van Carte d’Or. Jammer.

Tijdens de korte rit naar de haven met de Teleférico wisten we een uitstekend plaatsje te bemachtigen aan het raam en de klassieke rode cabine. Zo konden we optimaal genieten van het mooie uitzicht. Al denk ik dat onze kameraad met hoogtevrees erg blij was toen we weer met beide voeten op de begane grond stonden. 😉

Het was ondertussen al drie uur gepasseerd en het ontbijt van ‘s ochtends was nu echt wel verteerd. We vonden een plek op een (redelijk vuil) terras bij een klein self-service zaakje waar ze koffie, broodjes en patisserie verkochten. Ik bestelde mij een decadente chocolate caliente (zo eentje waarin je lepeltje bijna blijft rechtstaan) en een gebakje met granen en gedroogd fruit. Het was best aangenaam zitten op het terras, al waren we omsingeld door vele vogels die maar al te graag uit ons bord zouden mee-eten.

Na deze lunch die eerder een vieruurtje was, maakten we een wandeling over het strand langs de zee. We zagen wat kinderen aan een golfbreker die een zee-egel uit het water gevist hadden. De kinderen legden de nog levende zee-egel in mijn hand en ik kon het diertje zien bewegen. Heel bijzonder. (Don’t worry, het diertje werd wat later mooi terug in het water gelegd en zal aan zijn avontuur niets overhouden.)

Opvallend: overal op het strand liepen venters rond die mojitos en sangría verkochten. Op hun dienbladen stonden plastieken bekertjes met daarin verschillende drankjes, die ze aanvulden met de flessen drank die ze bij zich droegen aan een riem rond hun middel. Handig voor als je een dagje op het strand wil doorbrengen!

We wandelden tot aan de prachtige vissculptuur van Frank Gehry (Peix) en besloten vervolgens het strand en de zee achter ons te laten. De kille zeebries herinnerde ons eraan dat het per slot van rekening nog geen strandweer was. We besloten beschutting te zoeken in de straten van Barceloneta, een voormalige arme visserswijk vlakbij het strand met smalle huizen gebouwd in een dambordpatroon. We hadden allemaal dorst gekregen van de wandeling en het piepkleine, gezellige barretje Myra bleek de ideale plek om even te verpozen en op te warmen. Natuurlijk met een bordje tapas daarbij. Ik proefde van de kombucha die volgens de Franse eigenares in de omgeving van Barcelona gemaakt werd. De eigenares vertelde ons dat deze zaak nog niet lang open was en het volledige interieur uit tweedehandsspullen bestond. Een aanrader om iets te drinken!

Mijn vriend en ik wilden daarna graag iets gaan drinken in de beste cocktailbar van Barcelona (ons aangeraden door Lusi), onze vrienden dachten eerder nog wat te gaan shoppen. Mijn vriend en ik liepen even mee een prullariawinkel binnen, maar aangezien beide verlangens moeilijk te verzoenen waren, scheidden onze wegen (tijdelijk).

Of Paradiso effectief de beste cocktailbar van Barcelona is, dat kan ik niet bevestigen, maar het moet alleszins één van de meest populaire cocktailbars te zijn. Mijn vriend en ik waren er rond 18.30u en er stond al een lange rij aan de ingang te wachten. Zoals jullie ongetwijfeld weten, zijn mijn vriend en ik niet de meest geduldige mensen en lang aanschuiven is niet echt aan ons besteed. Gelukkig was er ook de mogelijkheid om een cocktail op het terras buiten te drinken. Het mooie interieur zouden we op die manier niet kunnen bewonderen, maar uiteindelijk waren we vooral geïnteresseerd in de cocktails, nietwaar?

Gelukkig was er buiten een tent voorzien, zodat we toch wat uit de wind zaten en al snel kwam de vriendelijke dienster de terrasverwarmers aansteken. Niet ecologisch, wel geapprecieerd op een kille avond in maart. Mijn vriend en ik bestelden eerst allebei een Paradiso classic. Ik ging voor de Asia en flores (Petroni Bianco, vlierbloesemlikeur, matcha thee, calamansi and rozenlimonade) en mijn vriend voor de Vermouth Mule (Petroni Rosso, porto, cassis likeur, limoen en gemberbier). Beide cocktails waren uitstekend, maar als we heel eerlijk zijn, de twee whisky sours die we daarna bestelden gingen met de hoofdprijs lopen. Fenomenaal lekker!

Na afgerekend te hebben was het tijd om te vertrekken voor de reünie met onze vrienden om 20.30u bij El Mercat. Het laatste avondmaal alweer. Time flies when you are having fun. We genoten met z’n zessen van de heerlijke tapas en een lekker flesje cava. Het goeie leven, zoals ze dat zeggen.