werk

Adoptiebezoek

Na een lang en zenuwslopend proces zijn mijn lieve collega en haar man eindelijk terug in België met hun adoptiekindje uit Oeganda. Ondertussen is het kindje in kwestie al bijna twee jaar oud. Dinsdagavond zakten we met een groepje collega’s af naar hun tijdelijke woonst (mijn collega en haar man hebben er niet alleen een uitputtende adoptieprocedure opzitten, ze zijn ook nog eens aan het verbouwen).

Voor de rit naar Herne hadden we twee cambio’s ter onzer beschikking. Ik belandde in de cambio die mijn baas bestuurde. Een heel avontuur, zowaar, want mijn baas blijkt niet zo’n best chauffeur te zijn. Het aantal keren dat ik in de gordel gehangen heb door een bruusk stopmanoeuvre, was gewoon niet bij te houden. En starten op een helling was ook niet zijn sterkste punt. Bij het inrijden van de tunnels in Brussel ging hij daarom heel langzaam rijden op het stuk dat naar beneden ging, om er zeker van te zijn dat hij niet moest stoppen op de helling naar boven.

Enfin ja, we zijn heelhuids ter plekke geraakt, dat is het voornaamste. In Herne wachtte ons een feestelijk onthaal. Ik had een hoop cadeautjes van de verlanglijst gekocht en onze peuter deed ze één voor één open en speelde even met elk speelgoedje. Heel tof om te merken dat onze cadeautjes in de smaak vielen.

Op voorhand was ik een beetje bang dat het niet zou lukken om contact te maken met het adoptiekindje. Uiteindelijk was hij heel ziek toen mijn collega en haar man hem gingen ophalen in Oeganda en had hij in het begin wat hechtingsproblemen (heel normaal lijkt me dat). Ik wist ook niet zo goed hoe hij zou reageren op een bende luidruchtige collega’s. Maar kijk, wat een fijne verrassing: zo’n sociaal baasje. Hij heeft echt met iedereen gespeeld en toverde zo nu en dan een prachtige glimlach op zijn gezichtje. We waren allemaal enorm gecharmeerd.

Oja, we kregen ook nog eens zalig lekkere quiche te eten. Dat mijn plan om op de terugweg de trein te nemen in Edingen op dertig seconden na faalde (eigenlijk zag ik de terugrit met mijn baas aan het stuur niet echt zitten), vond ik niet eens zo erg. En de terugrit viel een pak beter mee dan de heenrit (die paar glazen schuimwijn maakten wellicht dat ik meer op mijn gemak was). Mijn baas dropte mij en een andere collega af in Brussel-Zuid en ik geraakte verder zonder problemen met de trein in Leuven.

Echt zo blij dat de grootste wens van mijn collega in vervulling is gegaan. Het is nu al duidelijk dat zij en haar man fantastische ouders zijn.

IMG_7973

Goddelijk varken

De eerste Cook & Look bij deBuren bracht met de documentaire Goddelijk Varken meteen een actueel onderwerp naar voren: hoe ethisch is het eten van dieren?

Ster van deze documentaire zijn scharrelslager Gerard Zwetsloot en zijn scharrelvarken Dorus. Dorus is een goddelijk varken dat met het beste eten verwend wordt en zo aan zijn baasje gehecht is dat hij hem overal volgt, ook op strandwandelingen. Het ganse dorp is dol op het beest en regelmatig komen er mensen in de slagerij van Gerard langs om te protesteren tegen het nakende slachten van het beest. Gerard zelf lijkt ook te twijfelen, want Dorus is toch zo’n lief beest. Zijn twee vorige varkens werden gered van het slagersmes door een crowdfunding actie en brengen nu hun dagen door in Het Beloofde Varkensland. In principe is het de bedoeling om na twee jaar zo’n scharrelvarken te slachten en het heerlijk malse vlees voor een mooie meerprijs te verkopen, maar Gerard liet zich vermurwen om zijn varkens te sparen.

De documentaire belicht alle verschillende standpunten: moslims en conservatieve christenen die varkens onrein vinden en walgen bij het idee alleen al varkensvlees te eten, vegetariërs en mensen die graag een stukje vlees eten, ze komen allemaal aan bod. Wat mij het meeste opviel, was dat de meeste mensen die kwamen pleiten voor het leven van Dorus geen vegetariër waren. Inconsequent als je het mij vraagt: als je er problemen hebt dat er dieren sterven om op jouw bord te belanden, dan moet je het vlees eten afzweren. Het lijkt me hypocriet te doen alsof de kippenfilet of de steak die je bij de slager koopt, vroeger geen levend wezen was.

Zelf eet ik graag een stukje vlees (ook varkensvlees) en zou ik er geen probleem mee hebben een stukje van Dorus (spoiler alert: hij wordt geslacht) te verorberen. Meer zelfs, ik eet liever een stuk vlees van een beest waarvan ik zeker ben dat het goed geleefd heeft. Wij kweekten vroeger thuis ook konijnen, eenden en haantjes om te slachten. Nooit een probleem mee gehad. Die diertjes werden goed verzorgd en je was er zeker van dat je een gezond stuk vlees op je bord kreeg.

Iets waar ik de laatste tijd wel meer over nadenk, zijn de ecologische gevolgen van de massaproductie van vlees. De veeteelt draagt in niet onaanzienlijke mate bij tot de CO2-uitstoot op onze planeet. Liefst zou ik alleen maar Dorussen eten, maar helaas om aan de voedselwensen van zoveel mensen te voldoen is dat onmogelijk. Een ethisch dilemma, zowaar. Voor de zekerheid at ik dus maar een vegetarische bol van Balls & Glory tijdens de film. Ook lekker.

IMG_8233[1]

Brussel in de regen

Onze jaarlijkse sportieve teambuildingactiviteit is vandaag letterlijk uitgeregend. Tot aan het middaguur ging alles prima. Fijn groepje collega’s, leuke wandeling en bijzonder interessante lunchstop in het gloednieuwe Train Hostel in Schaarbeek, vlakbij het al even gloednieuwe Train World museum. De hostel zou een paar dagen later de eerste gasten ontvangen. Een ideale gelegenheid om ons te laten rondleiden door de apetrotse uitbater, die ettelijke jaren besteed had aan het bijeen sprokkelen van al de treinen en treingerelateerde voorwerpen voor zijn hostel. Wie altijd al eens in een treincoupé heeft willen slapen, maar dat gewiebel van de trein maar niks vindt, dit is de ideale overnachtingsplek. Echt onder de indruk van hoe mooi en modern het ganse gebouw was. Hopelijk behandelen de gasten dit pareltje met het respect dat het verdient.

DCIM101GOPRO

DCIM101GOPRO

DCIM101GOPRO

DCIM101GOPRO

Na de erg aangename middagpauze (mét een slaatje van de Albert Heijn – die Hollanders maken lekkere slaatjes, zeg) lieten de er al de ganse dag dreigend uitziende wolken hun inhoud op onze hoofden vallen. Het laatste stuk van de wandeling valt dan ook samen te vatten in drie woorden: regen, regen, regen. Het was zelfs zo erg dat een gedeelte van onze groep ergens halverwege afhaakte. Met ons uitgedunde team geraakten we uiteindelijk in variërende gradaties van doorweektheid op onze eindbestemming in Haren (noot: Haren is een gat waar niks te beleven valt). Ik was gelukkig voorzien op regenweer en had onder mijn IJslandse regenjas nog een tweede regenjas aangedaan. Dit volstond om mijn bovenlichaam droog te houden, de rest was echter helemaal doorweekt.

Ik moet bekennen dat ik mij het laatste stuk van de wandeling gemotiveerd had door te denken aan de overheerlijke warme chocomelk waarmee ik mijzelf zou belonen aan de eindmeet. Bij voorkeur eentje met rum. Helaas, het mocht niet zijn: het gemeenschapscentrum dat het eindpunt van de tocht was, bood enkel bier, frisdranken en koffie aan. Er was zelfs geen thee. Dikke tegenvaller. De kortstondige pitstop alvorens de trein naar huis te nemen volstond echter niet om al onze jassen op te drogen en dus zat ik redelijk hard kou te lijden in het wachthokje in het station van Haren-Zuid.

Opnieuw helaas: de trein stopte aan de gans andere kant van het perron en het manmoedig sprintje dat ikzelf en een lotgenoot inzetten, volstond niet om de trein nog te halen. Voor onze neus vertrok hij. Erg zuur als je weet dat ik daar al tien minuten zat te verkleumen in dat wachthokje. Dan maar de eerstvolgende trein naar Brussel Noord genomen, mij daar een welverdiende warme chocomelk gekocht bij Einstein Coffee en vervolgens de eerste trein naar Leuven genomen, onderweg nog eens zwaaiend naar het station van Haren-Zuid.

Bij thuiskomst direct alles wat koud en nat was van mijn lichaam afgestroopt. Nog nooit zo hard genoten van een hete douche. Een happy end aan deze al bij al toch plezierige dag.

Business trip naar Antwerpen

Ik kom eigenlijk helemaal niet zo vaak in Antwerpen, zeker niet nu de enige vrienden die nog in het centrum van Antwerpen woonden, verhuisd zijn. het doet me dan ook altijd plezier om een blik te kunnen werpen op het mooiste station ter wereld en de mooie gebouwen van de Zoo te kunnen bewonderen.

IMG_8175[1]

Helaas zaten we verder de ganse dag binnen om te vergaderen. Gelukkig met erg interessante mensen, dus dat verzachtte de pil wat. Al kon ik het niet laten om op de terugweg nog snel even de Sun Wah binnen te lopen om mochi en gedroogde visjes te kopen.

IMG_8176[1]

Margarita’s met de dames

De datum van 7 september lag al vast voordat mijn eurocent viel dat het diezelfde dag ook Jaarmarkt was in Leuven. Een reden te meer om samen met de vrouwelijke collega’s een vroegere trein naar Leuven te nemen. Het culinaire succes van Dumon evenaren, zou quasi onmogelijk zijn, wisten we, maar een streepje schlagermuziek van Lindsay op het Martelarenplein zorgde ervoor dat we meteen in de juiste stemming waren. Alhoewel we het niet aandurfden ons nuchter tussen de dansende menigte aan de Marengo te wagen.

Het was een hele opgave om een restaurant te vinden dat 1. open was op maandag 2. open was tijdens de jaarmarkt en 3. iedereens voorkeur kon wegdragen. Na een hoop heen en weer ge-mail, was de keuze uiteindelijk op El Sombrero gevallen. Een lekkere Mexicaanse schotel gaat er bij mij altijd wel in. En een karafje margarita hoort daar ook bij, natuurlijk (de zwangere dame in ons gezelschap hield het uiteraard bij alcoholvrije drankjes). De Fajitas El Sombrero smaakten mij enorm en de avond vloog voorbij.

En dan besef ik eens te meer hoezeer ik het getroffen heb met mijn collega’s op het werk.

IMG_8126

Moerkerke-Damme

Soms herhaalt de geschiedenis zich. Iets minder dan een jaar geleden zakten we met een delegatie collega’s af naar Moerkerke-Damme voor de begrafenis van de moeder van mijn baas. Vandaag woonden wij in exact dezelfde kerk de begrafenis bij van de vader van mijn baas. Beide ouders waren op een respectabele leeftijd bij hun overlijden, wat het afscheid natuurlijk niet onverwacht maakte.

Ik was (een uur vroeger dan gewoonlijk) opgestaan met een geweldig kater veroorzaakt door het afscheidsfeestje van een collega de dag voordien. Gelukkig werd er niet van mij verwacht dat ik reed en kon in onderweg nog een uiltje knappen. Ditmaal kwamen we zonder ongelukken ter plekke aan, een half uur voordat de dienst zou beginnen. Tijd genoeg om nog snel wat koffiekoeken te kopen bij de plaatselijke bakker. Ik voelde me nog altijd suboptimaal, maar de extra suikers deden alleszins deugd.

De dienst was bijna een exacte kopie van die van een jaar geleden. Met een mooie uiteenzetting van mijn baas over het leven van zijn vader, de facteur van ‘t dorp. Soms lijkt het mij dat het leven vroeger toch veel simpeler was.

Na de viering had iedereen honger en trokken we op aanraden van één van de collega’s naar de Siphon in Damme. Dat bleek toch wat verder rijden dan verwacht vanaf de kerk van Moerkerke-Damme. Mijn collega naamgenote en ikzelf zaten al wat ongemakkelijk te schuifelen op de achterbank, want we kwamen pas om 12.50u aan bij het restaurant en we hadden om 15u een belangrijke afspraak op het werk in Brussel. Gelukkig was er de mogelijkheid om op het terras van de Siphon boterhammen te bestellen. Onze groep viel uiteen in snelle boterham-eters en mensen die na een zwaarmoedige begrafenis nood aan iets warms hadden. De warme gerechten konden echter niet aan tafel geserveerd worden, dus namen we afscheid van de bourgondiërs. (Heel eerlijk, als ik zelf geen vergadering had om 15u, had ik me ook bij hen aangesloten).

Dus at ik een boterham met américain préparé in het prachtige Damme en reden we vervolgens in zeven haasten terug naar Brussel. We waren vijf minuten te laat voor onze vergadering. Oef! :-)

IMG_8112[1]

Eerste (halve) werkweek zit erop!

Een werkweek die zich nog een beetje in vakantiemodus afspeelde. Overal gaan vertellen hoe tof het wel niet was in Canada en Chicago, zelf luisteren naar de vakantieverhalen van de collega’s die naar Frankrijk, Montenegro, Kroatië, Slovenië, Albanië, Italië,… waren geweest, elke middag een terrasje doen (woensdag aan een staantafeltje bij de Noordzee, donderdag op het dakterras van de Koninklijke Bibliotheek en vrijdag ramen bij de Samourai) en tussendoor druk achterstallige mails verwerken. Kwestie van de overgang naar het werkleven niet te bruusk te maken. 😉

Enne, superblij dat de maple syrup cookies uit Canada bij mijn collega’s in de smaak vielen. Een groter succes dan mijn mochi uit Japan en gedroogd varkensvlees uit Singapore. 😉

Brussel Bad

Deze middag zakten we samen met de collega’s af naar Brussel Bad. Van mijn vorige bezoekjes herinnerde ik mij Brussel Bad als een relaxte plek met een leuke vibe en cocktails, heel veel cocktails. We waren in totaal met zeven personen en dus was het even zoeken naar een geschikt plekje voor een lunch. Niet iedereen heeft dezelfde smaak en de goede eetkraampjes zitten natuurlijk snel vol.

We lieten een leuk tafeltje bij een Cambodjaans eetstandje van onder onze neus wegpikken en nestelden ons dan maar op het terras van een Marokkaans/Balkan kraampje. I know, ik fronste ook even de wenkbrauwen bij het lezen van deze combinatie. Mijn keuze was snel gemaakt: couscous! Ondertussen zochten de collega’s op google de namen op van de balkangerechten op de menukaart. Weer wat bijgeleerd over de Oost-Europese keuken. Ik slaagde er zelfs in de collega’s te overtuigen een flesje rosé te bestellen om samen te delen. Altijd lekker op een warme zomerdag.

Helaas na een dik kwartier geduld uitoefenen terwijl de minuten van onze middagpauze wegtikten, was er zelfs nog niemand onze drankkeuze komen opnemen. Er was blijkbaar maar één persoon om het ganse, volle terras te bedienen en die had de situatie duidelijk niet onder controle. We zagen dat er nog veel tafeltjes die voor ons waren, zaten te wachten op ons eten en besloten wijselijk andere oorden op te zoeken.

Terug naar het Cambodjaanse eetstalletje. We zouden wel een bakje noedels kopen en dat ergens opeten. Pech voor ons, de noedels waren net op en ze waren druk bezig met er nieuwe te bakken. Behoorlijk amateuristisch allemaal. Het stalletje werkte met van die grote metalen bakken om voedsel warm te houden. Als je ziet dat de bak voor driekwart leeg is, dan begin je toch al noedels bij te bakken, zodat je de klanten kan blijven bedienen?

Enfin, ik was net met twee collega’s op zoek naar een derde optie toen de rij korter werd, omdat een paar mensen voor ons het hadden opgegeven. En opeens kwam er ook een tafeltje vrij. Cambodjaans it was! Het eten zelf stelde niet al te veel voor, maar dat had ik ook niet verwacht voor zes euro. Het ergste was dat er geen tijd meer overbleef om nog een cocktail te drinken!

Lichtelijk teleurgesteld keerden we terug naar het werk. Gelukkig was het gezelschap uitmuntend, want van de gezellige vibe van de voorgaande jaren viel er dit jaar niet zoveel te merken.

Na deze teleurstelling had ik geen andere keuze: na het werk gingen mijn vriend en ik ramen eten, my favorite comfort food (foto van de ramen van mijn vriend, want ik was al bijna halverwege toen ik aan de foto dacht).

IMG_7466[1]

Netwerken bij Artemis

Naar ‘t schijnt moet een mens netwerken om vooruit te geraken in het leven. Aangezien ik nog altijd niet weet welke richting vooruit is, leek het mij een goed idee om eens de sfeer te gaan opsnuiven op de Artemis After Work Drink. Het voordeel van zo’n drink is dat je tot niets verplicht bent, als het je niet aanstaat, kan je  je snel met een excuus uit de voeten maken.

Bij aankomst was het even zoeken, want ik kende echt niemand, gelukkig kweet de gastvrouw zich voortreffelijk van haar taak en kon ik snel aansluiting vinden bij een aantal vriendelijke dames. En kijk, het werd een zeer gezellige avond. Ik had toffe gesprekken met interessante dames over zeer uiteenlopende onderwerpen: van architectuur, over het lot van de freelancer tot het uitbaten van een kledingwinkel. Ik bleef tot mijn eigen verbazing zelfs plakken tot een uur of half tien.

Misschien is er toch nog hoop voor mij?