werk

Wat mij allemaal tegen steekt

  • De huidige stress-situatie op het werk.
  • Mijn eigen prikkelbaarheid.
  • Mijn slaapgebrek.
  • Het feit dat ik elke dag tot middernacht zit te werken, zonder daar veel waardering voor te krijgen.
  • De dagelijkse brandjes op het werk die tot nu toe (gelukkig) steeds geblust konden worden.
  • Het gevoel van impending disaster dat elke dag groter wordt.
  • Het gevoel dat ik continu achter de feiten aanhol.
  • Het feit dat mijn planning voor 2012 een dikke puinhoop is.
  • Het feit dat er nog altijd geen sneeuw is gevallen.
  • Dat ik met versleten kleren rondloop omdat ik geen tijd heb om er nieuwe te kopen.

Stoomwolkjes

Vandaag een absolute rotdag op het werk: ergens 5000 euro verdwenen (laat ons hopen dat die even automagically terug opduikt als dat die verdwenen is), achterstallig werk dat opstapelt, misverstanden, bergen onbeantwoorde mails en dan een absolute rotmail van mijn directe leidinggevende waardoor de stoomwolken bijna uit mijn oren kwamen. ‘t Was een fait divers, dat wel, maar door de toon waarop de mail gesteld was, echt wel de druppel. Enfin, ik ben het hem gaan zeggen, want ik blijf niet graag met zulke dingen op mijn lever zitten. Maar ik weet niet of de boodschap is aangekomen.

Enfin, morgen belooft alweer een bijzonder hectische dag te worden, vanaf 10 uur staan er aaneensluitend vier vergaderingen in mijn agenda gepland. What fun that will be!

Limburg

Altijd leuk, een uitstapje met collega’s, zeker als er ook nog eens interessante projecten te bekijken vallen. En zo belandden mijn teamgenoten en ikzelf dankzij de goede zorgen van onze bedrijfschauffeur op de e-culture fair in het verre Hasselt. Een beetje back to the roots voor mij. Al heb ik nooit ook maar één moment heimwee gehad naar mijn Limburgse heimat. ‘t Is vreemd, zelfs als kind voelde ik me niet thuis in het slaperige plattelandsdorpje waar ik ben opgegroeid. Zo lang als ik me kan herinneren heb ik een hekel gehad aan die dorpsmentaliteit: het gefluister achter de mensen hun rug, de gemaakte vriendelijkheid, het stiekeme leedvermaak als het iemand eens wat minder voor de wind ging, het gewijs wanneer iemand een nieuwe auto voor zijn deur had staan (ho! ho! waar heeft die dat geld vandaan!), de naijver, het geroddel,… Niet dat dat in een stad niet zal gebeuren, maar op de één of andere manier wordt ik daar nu minder mee geconfronteerd.

Niet dat Limburg geen mooie streek is. Al dat groen om in te wandelen, de geschiedenis van de mijnstreek, mooie steden als Hasselt, Sint-Truiden en Tongeren, dat alles is zeker de moeite. Alleen er wonen, neen dat hoeft voor mij niet meer zo nodig. Want, hoeveel moeite het mij ook kost om mijn accent te verbergen, ik voel mij al heel lang Leuvense, veel meer dan ik mij ooit Limburgse gevoeld heb.

Overwerk

Vandaag werkte ik, inwendig mopperend, keihard door tot acht uur ‘s avonds, waardoor ik alweer een Russische les miste. Het gaat dit jaar helemaal de foute kant op met mijn Russische lessen: al een paar keer te vaak gemist en te weinig tijd om me voor te bereiden waardoor ik tijdens de lessen vaak niet kan volgen. Hoog tijd om me te herpakken! Aan de andere kant ben ik stiekem ook wel blij dat we door een collectieve inspanning erin geslaagd zijn, twee belangrijke documenten nog voor het verlengde weekend buiten te krijgen. Er gaat immers niets boven een beetje gemoedsrust om onbekommerd van drie vrije dagen te genieten.

Cocktails!

Na een zware vrijdag (een dossier waaraan collectief hard gewerkt was en waarvan we dachten dat het afgerond was, keerde onverwacht en ongewenst op ons bord terug) was het vooruitzicht van cocktails des te aanlokkelijker. Met een groepje van een stuk of twaalf collega’s legden we eerst een bodem in de Klimop om vervolgens naar ons appartement af te zakken, alwaar de collega’s een moedige poging deden om onze drankvoorraad te doen slinken. En ere wie ere toekomt, ze hebben hun best gedaan!

Bovendien werd ik verwend met maar liefst drie boeken: een Capitool gids van Spanje (hierin vermoed ik de hand van mijn vriend), het allerbeste uit ‘Het Gat van de Wereld’ van Humo en een werkelijk fabuleus fotoboek van Robert Polidori met griezelig knappe foto’s van New Orleans na de doortocht van Katrina. Ik kan het niet genoeg zeggen: ik heb geweldige collega’s!

The Invader

De tweede film die ik dit jaar in het kader van het Filmfestival van Gent zag, verschilde hemelsbreed van de eerste. Waarmee ik niet gezegd heb dat ik niet van de debuutlangspeelfilm van Nicolas Provost genoten heb. De openingscène alleen al maakt deze film de moeite waard. En voor wie niet gans de film op haar wil zitten wachten: Hannelore Knuts zie je na de intro die verwijst naar ‘L’origin du monde’ niet meer terug.

The Invader valt moeilijk in hokjes te duwen. Deze cinematografische parel die Brussel op een fantastische manier in beeld brengt, meandert tussen thema’s als mensenhandel, zwartwerk, wraak, sex, ontrouw, passie, afwijzing, uitbuiting, obsessie, stalking, maar schijnt nooit zeker te weten welke weg te kiezen. Een beetje zoals het hoofdpersonage Amadou/Obama. Eén ding staat vast: hoofdrolspeler Issaka Sawadogo heeft een prachtige vertolking neergezet die hem terecht een prijs opleverde in Gent. In ‘t echt bleek Issaka trouwens een beminnelijk man te zijn, want hij wilde graag met mezelf en mijn vriend op de foto. (Zelfs mijn vriend was onder de indruk van deze gespierde brok van een vent.)

De receptie na de film was trouwens veel beter dan die na de opening. Enfin ja, kan moeilijk anders als je sushi serveert. 😉