Een goed gevulde week

Maandag 24 november
Salsa! Het begint nu echt wel redelijk goed te gaan. Maar goed ook, want ik moet binnenkort een mini-spreekbeurt over salsa geven in de Spaanse les en ik wil daarbij aansluitend een kleine demonstratie geven. Nu alleen nog mijn vriend overtuigen om mijn demonstratiepartner te zijn. 😉

Dinsdag 25 november
Met vijf collega’s in één auto richting Opwijk om een collega te bezoeken die wegens een operatie een tijdje met ziekteverlof is. Verschrikkelijk veel file in Brussel. Onbegrijpelijk dat er mensen zijn die elke dag bumper aan bumper willen staan aanschuiven. Dan toch liever op een trein met vertraging zitten! Het bezoek was superleuk. Onze collega herstelde goed en de wonden van de operatie waren mooi aan het genezen. We kregen een rondleiding in haar splinternieuwe huis en werden volgestopt met champagne, witte wijn en heerlijke hapjes door de man van de collega bereid. Jaja, daar kan mijn vriend nog wat van leren. 😉 Ik was een beetje tipsy op de treinrit naar Leuven die verder vlekkeloos verliep. (De collega die zo vriendelijk was ons een lift naar Opwijk te geven, had ons naar het dichtstbijzijnde station gebracht, omdat iedereen natuurlijk een andere richting uit moest om thuis te geraken.

Woensdag 26 november
‘s Middags met de collega’s gaan lunchen in Au bon bol, het restaurant met de heerlijke, huisgemaakte noedels en de meest onvriendelijk serveerster op de planeet. Je gaat er voor het lekkere eten, niet voor de gezellige sfeer. 😉

‘s Avonds bezoek van een oud-studiegenootje. Reden om de whikyflessen nog eens boven te halen, want hij is een liefhebber. Al mocht hij na zijn ongeval eigenlijk geen alcohol drinken.

Donderdag 27 november
Naar het openingsfeest van een nieuw hotel in Leuven, inclusief rode loper. Naar ‘t schijnt zijn er die avond veel BV’s komen opdagen en trad er zelfs een heel bekende boyband op (waarvan ik nog nooit gehoord had). Dit alles is echter volledig aan mij voorbij gegaan, want ik moest mij concentreren op het verrukkelijke eten en de cocktailshowtjes van de geïmporteerde Britse barmannen aan de smeltende ijsbar. Een mens moet zijn prioriteiten stellen in het leven. Er is trouwens niks mis met eerst een ijsje van Häagen Dazs eten en vervolgens nog een stukje ongelooflijk mals rundsvlees een perfecte rosé tonijn verorberen. Wie heeft er ooit beslist dat het dessert de maaltijd afsluit?

Vrijdag 28 november
Deze niet onaardige week werd in stijl afgesloten op de openingsavond van het Kortfilmfestival. Mijn vriend zag het niet zitten om mij te vergezellen (stiekem denk ik dat hij niet zo’n kortfilmfan is), gelukkig kon ik beroep doen op de vriendin die mij eerder op de Vermist-screening vergezeld had. Facebook, het ideale instrument om een date te vinden! Het werd een fijne avond met een zeer gevarieerd aanbod aan kortfilms en een leuke afsluitende babbel op de receptie. <3

Gavrilo Princip

Gisteren was ik voor de verandering nog eens op stap met de collega’s. Via het werk kregen we een tijd geleden het aanbod om enkele gratis tickets voor culturele evenementen te reserveren. Doordat ik met vakantie was toen de deadline voor het doorgeven van onze voorkeur verstreek, had echter ik naast de tickets gegrepen. Gelukkig (of ongelukkig voor haar, het is maar hoe je het bekijkt) haakte de partner van één van mijn collega’s af en mocht in stand-in spelen.

Omdat met een lege maag naar een toneelstuk over het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog gaan ons geen goed idee leek, reserveerde ik een tafeltje voor vier in het nieuwe Leuvense restaurant Savoye. Het eten viel me eerlijk gezegd wat tegen en ook de gimmick met de iPad leverde mijns inziens weinig meerwaarde. Niet wat ik ervan verwacht had, jammer.

Ook het toneelstuk was een tegenvaller. En dat terwijl ik de laatste tijd het theater helemaal herontdekt had met maar liefst drie uitstekende voorstellingen van Braakland/Zhebilding achter de kiezen. De openingssequentie was ongelooflijk langdradig met een eindeloze opsomming van alle stukken en boeken over Gavrilo Princip (de negentienjarige Bosnische Serviër die aartshertog Frans Ferdinand van Oostenrijk met een Belgisch wapen FN Model 1910 naar de andere wereld hielp) die dit toneelstuk vooraf gingen. Ik haalde uit verveling zelfs mijn iphone boven. Toen na die eindeloze opsomming ook nog eens van 2014 naar 1914 afgeteld werd, overwoog ik even om de zaal te verlaten.

Gelukkig trad er daarna verbetering in. Het slimme gebruik van de decorstukken en de live-projectie van de actie op het grote scherm zorgden voor erg leuke effecten (de mensen die met een keu als ballen op een biljarttafel rondgespeeld werden, vond ik een fijne vondst). Daarna volgden nog meer fijne en slimme vondsten. Alleen vond persoonlijk ik dat al die gecompliceerde kunstgrepen het stuk verzwaarden in plaats van een meerwaarde op te leveren. Ik was wel degelijk onder de indruk van de choreografie en de complexiteit van alles wat zich voor mijn ogen afspeelde, maar ik werd niet geraakt door het stuk. De luchtige (ja, zelfs komische) manier waarop alles gepresenteerd werd, vloekte voor mij ook met de zwaarheid van het thema.

Save the best for last indachtig, sloot het stuk toch nog goed af door parallellen te trekken tussen de vrijheidsstrijder Princip en de jonge kerels die nu Europa verlaten om in Syrië te gaan vechten. Of deze parallel volledig klopt, laat ik aan jullie eigen interpretatie over.

Cocktailparty of the year!

Het begint zo langzamerhand een traditie te worden, elk jaar op de avond van Halloween nodig ik mijn collega’s uit voor een cocktailparty. Dit jaar had ik zelfs een poging gedaan om verkleed voor de dag te komen. Enfin ja, zwarte glittervleugels (waarvan we nog steeds overal glittertjes tegenkomen) en rode hoorntjes in combinatie met een zwarte jurk, dat moest volstaan. Ook mijn vriend had zich een verkleedoutfit aangeschaft, maar omdat niemand anders verkleed was, wilde hij dit niet aantrekken. De wussie!

Na het werk namen we gezamenlijk de trein naar Leuven om eerst een bodempje te leggen in L’Etoile d’Or. De wildsuggesties waren populair en op een klein incidentje met een glutenvrije schotel na waar toch per ongeluk kroketjes op waren beland (geheel correct rechtgezet, overigens), verliep het diner in opperbeste stemming. Om op te warmen dronken we een glaasje cava als aperitief en een glaasje rode wijn bij het wild. Kwestie van al een beetje te wennen aan de alcohol.

Eens op ons appartement voegden zich nog een paar andere collega’s bij ons gezelschap, wat de total head count op 20 bracht. Een mooi getal. De rest van de avond mengde ik cocktails dat het een lieve lust was. En verdween de ene na de andere zak chips in de hongerige magen van mijn collega’s. Door al de drukte was ik echter helemaal vergeten de wasmotlarven (perfecte Halloween snack) die ik speciaal voor de gelegenheid gekocht had, aan mijn gasten voor te schotelen. Zonde!

Naar al even goede gewoonte was er weer iemand die de impact van de cocktails lichtelijk verkeerd had ingeschat en die dus genoodzaakt was enkele keren zijn maag te ledigen op ons toilet. Ach, er moet elk jaar iemand groen naar huis terugkeren. 😉 En zo zat ik ’s nachts rond een uur of drie nog ons toilet schoon te maken, gelukkig zelf een beetje aangeschoten, wat het karwei net iets draaglijker maakte.

Alweer een zeer geslaagd feestje, al zeg ik het zelf!

Een rustige eerste november om te recupereren na al die cocktailoverdaad was dan ook erg welkom. We sliepen uit, ontbeten op het gemak en begonnen rustig aan het opruimen van de chaos (20 personen + cocktails = veel heel erg plakkerige oppervlakten). De prachtig zonnige dag nodigde uit tot een herfstwandeling en we kuierden in de namiddag op ons gemak door de Leuvense straten. Genietend van deze voor november toch wel uitzonderlijke temperaturen en even pauzerend bij de Quetzal chocoladebar voor een milkshake en een chocolademelk.

De dag afgesloten met afhaalsushi en een filmpje en op tijd in bed. Fijn!

Sensatie en Sensualiteit

Een tijdje geleden had ik het geluk om via mijn werk de tentoonstelling Sensatie en Sensualiteit. Rubens en zijn erfenis te kunnen bezoeken. Iets minder dan twee uur lang werden we door een gids in Bozar rondgeleid. Het was even wennen aan de veelvuldige langgerekte “euh’s” waarmee de uitleg van de gids doorspekt was, maar haar enthousiasme maakte dit meer dan goed. Bij elk meesterwerk van Rubens wist ze wel een interessante anekdote te vertellen (zo blijkt dat Rubens wel een beetje een oude snoeper was die op de rijpe leeftijd van 53 jaar hertrouwde met een jonge deerne van amper 16 jaar). Maar Rubens was natuurlijk eerst en vooral een geniaal schilder. Wat een fantastische erfgoed heeft het atelier van Peter Paul Rubens ons nagelaten. Ik was echt onder de indruk van de werken die na zovele jaren nog niets aan zeggenschap ingeboet hebben.

De tentoonstelling Sensatie en Sensualiteit. Rubens en zijn erfenis is opgedeeld in zes thema’s: geweld, macht, lust, compassie, elegantie en poëzie en bevat niet enkel de absolute topstukken van Rubens, maar ook werken van kunstenaars die zich door zijn werk lieten inspireren. Zo worden werken van Van Dyck, Manet,Rembrandt en zelfs Picasso geconfronteerd met de voorbeelden van het genie Rubens. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de werken van Rubens in de meeste gevallen echt wel superieur zijn. Het was alleszins interessant om te zien hoe ver (in tijd en ruimte) de invloed van Rubens reikt.

Ik heb enorm genoten van deze tentoonstelling en ik besef maar al te goed dat ik met mijn gat in de boter ben gevallen dat ik een werkgever heb die zulke uitstappen mogelijk maakt.

Als uitsmijter: er is zelfs een soundtrack bij deze geweldige tentoonstelling!

Hoe oud wil jij worden?

Vandaag kreeg ik op het werk een gloednieuwe hoesje voor mijn iphone. Een volledig wit, erg artificieel stinkend hoesje. Erg ironisch als je weet dat ik al twee maanden of zo op een nieuw hoesje zat te wachten, omdat mijn oude tot op de draad versleten was. Maar goed, een klein beetje stank, daar kan ik nog wel tegen.Een collega die een gelijkaardig hoesje als ikzelf had gekregen, wilde echter niets te maken hebben met het ding. Ervan overtuigd dat de giftige dampen die het spul uitwasemde haar zeker twee jaar van haar leven zouden kosten.

Waarop ik zei: “Ach, zo oud wil ik toch niet worden. Liever een beetje meer plezier in dit leven en wat jonger sterven dan heel mijn leven supervoorzichtig te moeten zijn.” Waarop een andere collega meteen de vraag stelde: “En hoe oud wil jij dan wel worden?” Een goeie vraag waarop ik geheel spontaan, zonder erover na te denken “negentig jaar” antwoordde, “maar dan wel op voorwaarde dat mijn geest mij niet in de steek laat, lichamelijk ongemakken wil ik nog wel trotseren, maar liefst niet te veel.” Ik was er zelf een beetje verbaasd over dat het antwoord zo snel van mijn tong rolde, maar nu ik er wat meer over nagedacht heb, lijkt negentig jaar me echt een mooie leeftijd om de boeken dicht te doen. Geeft me nog genoeg kans om de wereld te verkennen en veel nieuwe dingen te leren. Hopelijk staat de geneeskunde dan alweer een beetje verder en kan ik negentig jaar worden in optimale conditie. En dan overlijden in mijn slaap. Bij wie kan ik daarvoor tekenen?

Waste Land

Gisterenavond woonde ik op het filmfestival van Gent de première van Waste Land van Pieter Van Hees bij. Na noodgedwongen een jaar te moeten overslaan hebben, was ik erg blij opnieuw van de partij te kunnen zijn. De film was echter niet echt minj ding. Niet dat hij slecht was, maar dit soort drama’s waarbij het hoofdpersonages zichzelf door eigen toedoen steeds dieper de put in helpt, zonder dat hier een aanwijsbare reden voor is, kunnen mij steeds minder bekoren. Er is al zoveel ongewilde miserie in de wereld, wat maakt dat het voor mij moeilijk is ervan getuige te zijn hoe iemand nodeloos zijn eigen leven om zeep helpt. Respect wel voor hoofdrolspeler Jérémie Renier die de ganse film draagt met zijn prestatie. Klassebak die er het beste van maakt met een script dat naar mijn gevoel wat met haken en ogen aan mekaar hing. Op sommige momenten werden de scènes ook te lang uitgerokken en moest ik de neiging onderdrukken om op mijn horloge te kijken. De film voelde alleszins langer aan dan hij in werkelijkheid was.

Geen spek voor mijn bek, dus. Gelukkig maakte de fijne receptie waarop ik veel collega’s en bekenden tegenkwam veel goed. Hopelijk volgend jaar opnieuw (maar dan met een betere film).

Lady’s night out + after work

Ik moet zeggen dat ik het op het werk erg getroffen heb met mijn collega’s. Allemaal toffe en open mensen met wie het erg plezierig samenwerken is. Nu wil het toeval dat er onder mijn collega’s nog vier andere dames uit het Leuvense zijn, allemaal (voorlopig nog) kinderloos. Een fijn kliekje om zo nu en dan na de werkuren mee af te spreken. Een avond in hun gezelschap vliegt meestal voorbij. Dus ja, donderdagavond was dat niet anders. Ik reserveerde een tafeltje in De Hoorn. We genoten van het eten, de omgeving, dronken een glas witte wijn en praatten over life, the universe and everything. En zwembroeken, niet te vergeten. Als afsluiter van de avond dronken we nog iets in het stampvolle OPEK café en gaven de opdracht aan de volgende dame in de rij om een nieuwe bijeenkomst te organiseren. Een hele uitdaging met al die drukke agenda’s.

Het toeval wil dat een andere collega de volgende dag (vrijdag) een after work had georganiseerd. Een vrijblijvende drink na de werkuren in Brussel. Iedereen die zin heeft kan aansluiten. Meestal blijft het bij een drankje of twee en ook deze vrijdag zagen we de ene na de andere collega vertrekken tot we met een groepje van vier personen achterbleven (ok, ik ben een plakker, ik geef het toe). Ik was net begonnen met afscheid nemen, toen iemand het idee opperde om Thais te gaan eten. Onder lichte druk liet ik me overhalen om mee te gaan naar de Fanny Thai alwaar we een tafeltje voor vier wisten te veroveren op het terras. Terrasjes doen in oktober, de weergoden zijn duidelijk in de war, maar hey, mij hoor je niet klagen, hoor. Lang geleden dat ik nog in oktober met blote benen heb kunnen rondlopen. En oja, de scampi curry was heerlijk.

<3 my colleagues!

It’s a small world

Gisteren nam ik deel aan een panelgesprek op een conferentie. Altijd spannend, zeker als er een BV (nuja, eerder een vroegere BV) mee in het panel zit.

Ik had de leden van het panel op voorhand niet ontmoet en kende ook de moderator niet. Toen de moderator zich aan mij voorstelde, ging er echter meteen een lichtje branden. In een ver verleden had deze elegante jongedame nog deelgenomen aan sollicitatiegesprekken voor een job in mijn team. Ze kwam als beste van alle sollicitanten uit de bus, maar besloot voor een andere job te gaan. Ze leek een beetje gegeneerd hierdoor, maar ik stelde haar meteen gerust. Een job blijft een aanbod dat je kan afslaan. Al deed het me toch een beetje deugd om te horen dat de job die ze uiteindelijk gekozen had, niet bleek te zijn wat ze ervan verwacht had. “Een vergissing”, zo zei ze zelf. Door met haar te spreken, begreep ik meteen waarom ik toendertijd voor haar gekozen had: een verstandige en rustige jongedame die wist waarover ze het had. Als er nog eens een vacature in mijn team is, mag ze altijd opnieuw komen solliciteren. 😉

Fun fact: tijdens de koffiepauze liep ik zelf iemand tegen het lijf die mij na een succesvolle sollicitatie een jobaanbod gedaan had, dat ik eveneens had afgeslagen. Gelukkig heb ik daar zelf nog geen moment spijt van gehad. Tot op de dag van vandaag ben ik er honderd procent zeker van dat ik toen de juiste keuze gemaakt heb.

En zo was de cirkel rond.

Een dagje Ieper

Opgestaan op een onchristelijk vroeg uur om de trein van 7.04 naar Ieper te halen voor een teambuilding uitstapje met het werk. Nu ja, wat heet ‘de trein naar Ieper’. Overstappen in Brussel Zuid en vervolgens overstappen in Kortrijk. Ieper is niet meteen makkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer. Het was de bedoeling dat ik de lange rit samen met een collega die in Wijgmaal woont zou doen, maar een kleine miscommunicatie leidde ertoe dat we op verschillende treinen terechtkwamen (in haar voordeel: zij moest alleen in Kortrijk overstappen, in mijn voordeel: ik kon langer in mijn bed blijven liggen).

De overstap in Kortrijk was nog spannend. In Brussel Zuid stond mijn trein al aangekondigd met vijf minuten vertraging en ik had maar een dikke vijf minuten om over te stappen in Kortrijk. Geen probleem, dacht ik, die trein haalt de vertraging onderweg wel in. Niet dus… Sms-gewijs bracht ik mijn collega’s op de hoogte van het feit dat ik wellicht de aansluiting in Kortrijk niet zou halen, in de hoop dat hun collectieve overredingskracht het vertrek van de trein naar Ieper enkele minuten zou kunnen uitstellen. Me druk gemaakt om niets, want de bestuurder van de trein van Kortrijk naar Ieper bleek op dezelfde trein als ik te zitten. Lang leve de NMBS!

We startten onze dag in Ieper met koffie (thee in mijn geval) en koffiekoeken in bakkerij De Tempelpoort. Een vrij nieuwe zaak die wellicht profiteert van het feit dat de Westhoek volop in de picture staat met de herdenking van 100 jaar WOI.

Na dit opkikkertje trokken we twee uur met een gids door Ieper. Focus van de rondleiding lag, hoe kan het ook anders, op de eerste Wereldoorlog. Ondertussen ben ik al een paar keer in Ieper geweest en ken ik de stad en haar bewogen geschiedenis vrij goed, maar het blijft altijd boeiend om uitleg van een plaatselijke gids te krijgen.

We namen afscheid van de gids bij de Menenpoort en trokken richting de Fonderie voor ons middagmaal. Heel mooie zaak gelegen in een historisch gebouw met een schitterend terras. Het was prachtig weer, dus stiekem had ik gehoopt dat we op het terras ons middagmaal zouden nuttigen, maar we kregen en apart zaaltje toegewezen onder het dak. Ook gezellig natuurlijk. Het eten was uitstekend: eerlijke (en verse) brasseriekeuken. Lang geleden dat een koninginnenhapje mij nog zo gesmaakt heeft.

In de namiddag stond, hoe kan het ook anders, een bezoek aan het In Flanders Fields museum op het programma. Ik schreef al eerder over dit museum op deze blog en zelfs al was mijn laatste bezoek minder dan twee jaar geleden, opnieuw wist het museum mij diep te raken. Hoe oud ik ook word, de waanzin van de oorlog kan ik gewoonweg niet begrijpen. Ik kan alleen maar hopen dat de periode van vrede die we nu meemaken in Europa nog lang blijft duren.

Mijn collega’s waren duidelijk ook onder de indruk van hun bezoek. Met de achterblijvers dronken we nog iets op het terras van In het Klein Stadhuis. Een prosecco om te klinken op de wonderbaarlijke wederopstanding van Ieper. Het begon echter wat af te koelen en we hadden allemaal nog een lange rit naar huis voor de boeg, dus we hielden het bij één drankje.

Ditmaal spoorde ik wel samen met mijn collega naar Leuven, waar we iets voor 20u arriveerden.

Een mooie dag in een stad die een bijzondere plek in mijn hart heeft.

It started with a bang

Een uur vroeger op te staan dan normaal op een doordeweekse werkdag moet ik wel een bijzonder goeie reden hebben. Die was er ook: deze vrijdag werd de moeder van mijn baas begaven. De dame in kwestie had de gezegende leeftijd van 88 bereikt en sukkelde al een ganse tijd met haar gezondheid. Een grote schok was haar overlijden dan ook niet, maar dat neemt niet weg dat een begrafenis altijd een emotioneel moment is en ik het belangrijk vind om daar aanwezig te zijn om mijn steun te betuigen.

Vanuit Brussel zouden we met een delegatie collega’s naar de Sint-Dionysiuskerk van Moerkerke rijden met een wagen van het werk. Om tijdig in Moerkerke te geraken, rekening houdend met mogelijke files onderweg, besloten we al om kwart voor negen te vertrekken. Mooi op tijd stonden we in de parkeergarage waar de wagen geparkeerd stond. We waren met vijf personen in totaal, dus het was nogal gezellig op de achterbank. Mijn lieve collega had aangeboden te rijden. Zelf rijd ik niet graag met een wagen die ik niet ken en al helemaal niet in het verraderlijke Brussel, dus ik was blij met haar aanbod.

Mijn collega schakelde in achteruit en drukte de gaspedaal in om de parkeerplaats uit te rijden. Ik zag het voor mijn ogen gebeuren, als in slow motion. Voordat ik echter ‘stop’ kon roepen, knalde de rechterzijspiegel met een klap tegen één van de steunpilaren in de parkeergarage. Ik zag de spiegel helemaal dubbel plooien en de verschillende onderdelen van mekaar loskomen. We waren nog geen zestig seconden onderweg…

Terug uitgestapt om de schade te bekijken: de spiegel zelf bleek nog min of meer heel te zijn, maar losgekomen van het omhulsel. Oplossingsgericht denken: een andere wagen was er niet en we hadden niet veel tijd op overschot. De spiegel lag in stukken vaneen, maar niets wat niet te verhelpen viel met wat stevige tape. Zo gezegd, zo gedaan en na wat knutselwerk konden we toch naar Moerkerke vertrekken. Een straf verhaal rijker. Onze collega zal het nog lang mogen horen. 😉

Gelukkig verliep de rest van de rit probleemloos en dankzij de marge die we hadden ingecalculeerd, waren we toch nog op tijd. De kerk zat stampvol (een grote familie en in West-Vlaanderen zijn de mensen nog een beetje katholieker dan in de rest van het land) en de viering duurde eindeloos lang. Pas op, het was een hele mooie viering, maar een beetje korter was nog mooier geweest. Er kwam maar geen einde aan de stroom mensen die een bidprentje kwamen ophalen. Vreemd genoeg vertrok het merendeel van het volk na de offerande. Daarna bleek het aantal aanwezigen ongeveer gehalveerd. Is iets typisch West-Vlaams, wisten sommige van mijn collega’s te vertellen. Als je tot het einde van de viering blijft, zou je jezelf uitnodigen op de koffietafel of zoiets. Vreemd.

Nu, het allerbelangrijkste was dat ik aan mijn baas zag dat hij onze aanwezigheid erg op prijs stelde. Toen ik hem mijn deelneming betuigde wilde hij mijn hand maar niet loslaten en een andere collega kreeg zelfs kussen. Denk dat de emoties hem wat te veel werden.

Het was ondertussen al middag, dus besloten we eerst iets te eten in de omgeving. Ons oog was tijdens de heenrit al op de Stroopijp gevallen, een frituur van het chiquer soort waar je ook wat snacks kon krijgen. Huisgemaakte garnaalkroketten, die gaat er bij mij altijd wel in. En de frieten waren helemaal niet van die platte, vettige gevallen, maar lekker knapperig. Best wel een fijne zaak.

De terugrit verliep verder zonder problemen, al moest er zo nu en dan wel een spiegelgrapje gemaakt worden. In de namiddag wachtte er nog een berg werk op mij, dus ik maakte gebruik van het feit dat ik op vrijdagavond geen afspraken had om wat langer te blijven werken.

Al bij al een interessante dag.

Yet Another Blog

Life on my side

werk