Lady’s night out + after work

Ik moet zeggen dat ik het op het werk erg getroffen heb met mijn collega’s. Allemaal toffe en open mensen met wie het erg plezierig samenwerken is. Nu wil het toeval dat er onder mijn collega’s nog vier andere dames uit het Leuvense zijn, allemaal (voorlopig nog) kinderloos. Een fijn kliekje om zo nu en dan na de werkuren mee af te spreken. Een avond in hun gezelschap vliegt meestal voorbij. Dus ja, donderdagavond was dat niet anders. Ik reserveerde een tafeltje in De Hoorn. We genoten van het eten, de omgeving, dronken een glas witte wijn en praatten over life, the universe and everything. En zwembroeken, niet te vergeten. Als afsluiter van de avond dronken we nog iets in het stampvolle OPEK café en gaven de opdracht aan de volgende dame in de rij om een nieuwe bijeenkomst te organiseren. Een hele uitdaging met al die drukke agenda’s.

Het toeval wil dat een andere collega de volgende dag (vrijdag) een after work had georganiseerd. Een vrijblijvende drink na de werkuren in Brussel. Iedereen die zin heeft kan aansluiten. Meestal blijft het bij een drankje of twee en ook deze vrijdag zagen we de ene na de andere collega vertrekken tot we met een groepje van vier personen achterbleven (ok, ik ben een plakker, ik geef het toe). Ik was net begonnen met afscheid nemen, toen iemand het idee opperde om Thais te gaan eten. Onder lichte druk liet ik me overhalen om mee te gaan naar de Fanny Thai alwaar we een tafeltje voor vier wisten te veroveren op het terras. Terrasjes doen in oktober, de weergoden zijn duidelijk in de war, maar hey, mij hoor je niet klagen, hoor. Lang geleden dat ik nog in oktober met blote benen heb kunnen rondlopen. En oja, de scampi curry was heerlijk.

<3 my colleagues!

It’s a small world

Gisteren nam ik deel aan een panelgesprek op een conferentie. Altijd spannend, zeker als er een BV (nuja, eerder een vroegere BV) mee in het panel zit.

Ik had de leden van het panel op voorhand niet ontmoet en kende ook de moderator niet. Toen de moderator zich aan mij voorstelde, ging er echter meteen een lichtje branden. In een ver verleden had deze elegante jongedame nog deelgenomen aan sollicitatiegesprekken voor een job in mijn team. Ze kwam als beste van alle sollicitanten uit de bus, maar besloot voor een andere job te gaan. Ze leek een beetje gegeneerd hierdoor, maar ik stelde haar meteen gerust. Een job blijft een aanbod dat je kan afslaan. Al deed het me toch een beetje deugd om te horen dat de job die ze uiteindelijk gekozen had, niet bleek te zijn wat ze ervan verwacht had. “Een vergissing”, zo zei ze zelf. Door met haar te spreken, begreep ik meteen waarom ik toendertijd voor haar gekozen had: een verstandige en rustige jongedame die wist waarover ze het had. Als er nog eens een vacature in mijn team is, mag ze altijd opnieuw komen solliciteren. 😉

Fun fact: tijdens de koffiepauze liep ik zelf iemand tegen het lijf die mij na een succesvolle sollicitatie een jobaanbod gedaan had, dat ik eveneens had afgeslagen. Gelukkig heb ik daar zelf nog geen moment spijt van gehad. Tot op de dag van vandaag ben ik er honderd procent zeker van dat ik toen de juiste keuze gemaakt heb.

En zo was de cirkel rond.

Een dagje Ieper

Opgestaan op een onchristelijk vroeg uur om de trein van 7.04 naar Ieper te halen voor een teambuilding uitstapje met het werk. Nu ja, wat heet ‘de trein naar Ieper’. Overstappen in Brussel Zuid en vervolgens overstappen in Kortrijk. Ieper is niet meteen makkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer. Het was de bedoeling dat ik de lange rit samen met een collega die in Wijgmaal woont zou doen, maar een kleine miscommunicatie leidde ertoe dat we op verschillende treinen terechtkwamen (in haar voordeel: zij moest alleen in Kortrijk overstappen, in mijn voordeel: ik kon langer in mijn bed blijven liggen).

De overstap in Kortrijk was nog spannend. In Brussel Zuid stond mijn trein al aangekondigd met vijf minuten vertraging en ik had maar een dikke vijf minuten om over te stappen in Kortrijk. Geen probleem, dacht ik, die trein haalt de vertraging onderweg wel in. Niet dus… Sms-gewijs bracht ik mijn collega’s op de hoogte van het feit dat ik wellicht de aansluiting in Kortrijk niet zou halen, in de hoop dat hun collectieve overredingskracht het vertrek van de trein naar Ieper enkele minuten zou kunnen uitstellen. Me druk gemaakt om niets, want de bestuurder van de trein van Kortrijk naar Ieper bleek op dezelfde trein als ik te zitten. Lang leve de NMBS!

We startten onze dag in Ieper met koffie (thee in mijn geval) en koffiekoeken in bakkerij De Tempelpoort. Een vrij nieuwe zaak die wellicht profiteert van het feit dat de Westhoek volop in de picture staat met de herdenking van 100 jaar WOI.

Na dit opkikkertje trokken we twee uur met een gids door Ieper. Focus van de rondleiding lag, hoe kan het ook anders, op de eerste Wereldoorlog. Ondertussen ben ik al een paar keer in Ieper geweest en ken ik de stad en haar bewogen geschiedenis vrij goed, maar het blijft altijd boeiend om uitleg van een plaatselijke gids te krijgen.

We namen afscheid van de gids bij de Menenpoort en trokken richting de Fonderie voor ons middagmaal. Heel mooie zaak gelegen in een historisch gebouw met een schitterend terras. Het was prachtig weer, dus stiekem had ik gehoopt dat we op het terras ons middagmaal zouden nuttigen, maar we kregen en apart zaaltje toegewezen onder het dak. Ook gezellig natuurlijk. Het eten was uitstekend: eerlijke (en verse) brasseriekeuken. Lang geleden dat een koninginnenhapje mij nog zo gesmaakt heeft.

In de namiddag stond, hoe kan het ook anders, een bezoek aan het In Flanders Fields museum op het programma. Ik schreef al eerder over dit museum op deze blog en zelfs al was mijn laatste bezoek minder dan twee jaar geleden, opnieuw wist het museum mij diep te raken. Hoe oud ik ook word, de waanzin van de oorlog kan ik gewoonweg niet begrijpen. Ik kan alleen maar hopen dat de periode van vrede die we nu meemaken in Europa nog lang blijft duren.

Mijn collega’s waren duidelijk ook onder de indruk van hun bezoek. Met de achterblijvers dronken we nog iets op het terras van In het Klein Stadhuis. Een prosecco om te klinken op de wonderbaarlijke wederopstanding van Ieper. Het begon echter wat af te koelen en we hadden allemaal nog een lange rit naar huis voor de boeg, dus we hielden het bij één drankje.

Ditmaal spoorde ik wel samen met mijn collega naar Leuven, waar we iets voor 20u arriveerden.

Een mooie dag in een stad die een bijzondere plek in mijn hart heeft.

It started with a bang

Een uur vroeger op te staan dan normaal op een doordeweekse werkdag moet ik wel een bijzonder goeie reden hebben. Die was er ook: deze vrijdag werd de moeder van mijn baas begaven. De dame in kwestie had de gezegende leeftijd van 88 bereikt en sukkelde al een ganse tijd met haar gezondheid. Een grote schok was haar overlijden dan ook niet, maar dat neemt niet weg dat een begrafenis altijd een emotioneel moment is en ik het belangrijk vind om daar aanwezig te zijn om mijn steun te betuigen.

Vanuit Brussel zouden we met een delegatie collega’s naar de Sint-Dionysiuskerk van Moerkerke rijden met een wagen van het werk. Om tijdig in Moerkerke te geraken, rekening houdend met mogelijke files onderweg, besloten we al om kwart voor negen te vertrekken. Mooi op tijd stonden we in de parkeergarage waar de wagen geparkeerd stond. We waren met vijf personen in totaal, dus het was nogal gezellig op de achterbank. Mijn lieve collega had aangeboden te rijden. Zelf rijd ik niet graag met een wagen die ik niet ken en al helemaal niet in het verraderlijke Brussel, dus ik was blij met haar aanbod.

Mijn collega schakelde in achteruit en drukte de gaspedaal in om de parkeerplaats uit te rijden. Ik zag het voor mijn ogen gebeuren, als in slow motion. Voordat ik echter ‘stop’ kon roepen, knalde de rechterzijspiegel met een klap tegen één van de steunpilaren in de parkeergarage. Ik zag de spiegel helemaal dubbel plooien en de verschillende onderdelen van mekaar loskomen. We waren nog geen zestig seconden onderweg…

Terug uitgestapt om de schade te bekijken: de spiegel zelf bleek nog min of meer heel te zijn, maar losgekomen van het omhulsel. Oplossingsgericht denken: een andere wagen was er niet en we hadden niet veel tijd op overschot. De spiegel lag in stukken vaneen, maar niets wat niet te verhelpen viel met wat stevige tape. Zo gezegd, zo gedaan en na wat knutselwerk konden we toch naar Moerkerke vertrekken. Een straf verhaal rijker. Onze collega zal het nog lang mogen horen. 😉

Gelukkig verliep de rest van de rit probleemloos en dankzij de marge die we hadden ingecalculeerd, waren we toch nog op tijd. De kerk zat stampvol (een grote familie en in West-Vlaanderen zijn de mensen nog een beetje katholieker dan in de rest van het land) en de viering duurde eindeloos lang. Pas op, het was een hele mooie viering, maar een beetje korter was nog mooier geweest. Er kwam maar geen einde aan de stroom mensen die een bidprentje kwamen ophalen. Vreemd genoeg vertrok het merendeel van het volk na de offerande. Daarna bleek het aantal aanwezigen ongeveer gehalveerd. Is iets typisch West-Vlaams, wisten sommige van mijn collega’s te vertellen. Als je tot het einde van de viering blijft, zou je jezelf uitnodigen op de koffietafel of zoiets. Vreemd.

Nu, het allerbelangrijkste was dat ik aan mijn baas zag dat hij onze aanwezigheid erg op prijs stelde. Toen ik hem mijn deelneming betuigde wilde hij mijn hand maar niet loslaten en een andere collega kreeg zelfs kussen. Denk dat de emoties hem wat te veel werden.

Het was ondertussen al middag, dus besloten we eerst iets te eten in de omgeving. Ons oog was tijdens de heenrit al op de Stroopijp gevallen, een frituur van het chiquer soort waar je ook wat snacks kon krijgen. Huisgemaakte garnaalkroketten, die gaat er bij mij altijd wel in. En de frieten waren helemaal niet van die platte, vettige gevallen, maar lekker knapperig. Best wel een fijne zaak.

De terugrit verliep verder zonder problemen, al moest er zo nu en dan wel een spiegelgrapje gemaakt worden. In de namiddag wachtte er nog een berg werk op mij, dus ik maakte gebruik van het feit dat ik op vrijdagavond geen afspraken had om wat langer te blijven werken.

Al bij al een interessante dag.

Blij nieuws!

Onze eerste teambaby is een feit! Een stipte kerel, want hij heeft zich perfect gehouden aan de uitgerekende datum. Helemaal zijn mama, want dat is ook iemand die erg stipt en correct is! Ben superblij dat alles zo vlot is gegaan. En binnenkort op babybezoek! Teentjes en vingertjes tellen.

Spontane ingevingen

Zijn vaak de beste.

Deze voormiddag hadden een collega en ik een afspraak buitenshuis. De afspraak duurde tot na het middaguur en toen we terug richting kantoor fietsten, stelde hij voor ergens te gaan lunchen op een terrasje. Mijn eerste reflex was neen zeggen, want ik had nog werk dat op me lag te wachten. Maar toen dacht ik, hey, waarom niet, een mens leeft maar één keer, de zon schijnt en er is al zo weinig ruimte voor spontaneïteit in mijn leven.

En zo zat ik deze middag op een terrasje in de zon te genieten van een pasta vongole met een glaasje witte wijn. Omdat af en toe uit de band springen geen kwaad kan.

Vakantie!

Gisteren mijn laatste werkdag voor mijn verlof in stijl afgesloten op café in het goeie gezelschap van mijn geweldige collega’s. En ja, daar mocht wel een cocktail (of twee of drie) op gedronken worden. Nu wacht er mij een weekendje Leuven in Scène (al schijnen de weergoden deze editie niet bepaald goed gezind te zijn) en dan het vliegtuig op naar IJsland, waar het momenteel ook absoluut rotweer is. Duimen dat er beterschap in zicht is!

Op een fantastische vakantie!

Een geluk bij een ongeluk

De NMBS staakt, dus noodgedwongen werk ik vandaag een dagje thuis, iets was ik normaal gezien eerder uitzonderlijk doe, want ik kan het persoonlijke contact met mijn collega’s moeilijk missen. Al moet ik eerlijk gezegd bekennen dat de stakingsactie van het ACOD mij deze keer bijzonder gelegen komt. Er ligt hier immers nog een berg vuile was van het voorbije weekend in Libin en deze avond komt er alweer iemand bij ons logeren. Dus terwijl ik werk, draai ik vrolijk een paar wasmachines. Lang leve het multitasken!

Een dag met ups en downs

Deze 26ste juni begon alvast niet veelbelovend: de dubbeldekkertrein die tegenwoordig om 8.37 naar Brussel vertrekt, was voor de gelegenheid weer maar eens vervangen door een gewone trein. Gevolg=rechtstaan. Nu moet ik eerlijk zeggen dat mijn tolerantiegraad voor rechtstaan in de trein tegenwoordig toegenomen is. Hoogstens haal ik even mijn schouders op en speel ik al rechtstaand verder Duolingo.

Omdat we nog cash geld nodig hadden om de waarborg voor ons weekendje in Libin te betalen, lastte ik in Brussel een korte tussenstop in bij een bankautomaat om enkele briefjes van 50 euro bij te tanken. Helaas, de automaat in kwestie besloot zo vriendelijk te zijn om mijn bankkaart in te slikken en het bijhorende bankkantoor (typisch) was op donderdag pas open om 10.30u. Ok, geen probleem, ik zou er tijdens mijn middagpauze wel even snel langs gaan om mijn kaart te recupereren.

Mijn humeur was ondertussen al een beetje de dieperik ingegaan, niet in het minst omdat de verkoudheid die ik al een week meesleurde, begon te verergeren in plaats van te verbeteren. En dat net vóór een weekendje weg, uiteraard. Dus klaagde en zaagde ik wat tegen de collega’s, onder het motto, gedeelde smart is halve smart.

Jammer genoeg bleek het Volstrekt Onmogelijk te zijn voor het bankkantoor om mijn bankkaart te recupereren. De automaat werd namelijk beheerd door Group 4 en die verzamelden slechts één keer per maand alle achtergebleven bankkaarten. Alweer een veiligheidsmaatregel die het leven van de gewone mens moeilijker maakt. Er zat niets anders op dan naar Card Stop te bellen en een nieuwe bankkaart aan te vragen, zodat ik geld kan afhalen als ik in IJsland een duur glas wijn wil drinken.

Toen na de middag mijn telefoon overging en ik vervolgens een Bijzonder Verontwaardigde Mevrouw aan de lijn kreeg, was mijn eerste gedacht: ook dat nog. Maar kijk, het kan verkeren. Na een bijzondere verwarde uitleg over chakra’s en geboycot worden van iemand die duidelijk last had van conspiracy theories, aangevuld met mijn pogingen om orde in de chaos te scheppen, legde ik de telefoon neer en kon ik opeens de absurditeit van dit alles inzien. Vanaf dat moment ging de dag in stijgende lijn.

Van mijn vriend kreeg ik het bericht dat de installatie van onze gloednieuwe Telenetverbinding vlekkeloos was verlopen (weg met het steeds slechter werkende Dommel) en ik stopte wat vroeger met werken om samen met enkele collega’s de bloemetjes buiten te zetten in Leuven. Een lang geplande date die bijna het onderspit had moeten delven omdat de Rode Duivels speelden. Gelukkig vonden we een voor iedereen aanvaardbaar compromis.

We belandden met z’n vieren op het gezellige terras van de Meat City en hadden zoveel bij te praten dat het in een zucht negen uur was. Tijd om afscheid te nemen van de twee dames die met hun wederhelften naar de voetbal gingen kijk. Met mijn naamgenote en ex-collega zakte ik af naar Les Parisiennes alwaar nog een andere collega ons vervoegde voor een afsluitend glaasje wijn.

Slecht begonnen, fantastisch geëindigd! All’s well that ends well.

Spending a lovely day in Ghent with collegues

Zalig dagje achter de rug met de collega’s van mijn bedrijf. Na een flinke ochtendlijke wandeling van het station van Gent bereikten we iets later dan verwacht zaal Cocteau. In de zaal stonden allerlei volksspelen en puzzels opgesteld. Mijn competitieve ik kon haar hartje ophalen, want we werden in groepjes onderverdeeld die tegen mekaar moesten strijden om de eer. Mijn favoriete onderdeel was uiteraard Pictionary, al bleek de scheidsrechter nogal een voorkeur voor het andere team te hebben. Door ons juist geraden woorden werden meer dan eens genegeerd totdat de tegenpartij ze herhaalde. Dat rook naar omkoperij, ik zeg het jullie! En zo kwam het natuurlijk dat we slechts op de derde plaats eindigden. 😉

Na deze erg leuke voormiddag wachtte ons een waar feestmaal onder de befaamde stadshal van Gent. De eerste keer dat ik dit toch wel controversiële bouwwerk met mijn eigen ogen kon bewonderen. Persoonlijk vond ik de hal best wel geslaagd. Een vooruitstrevende stad moet ook moderne architectuur in haar weefsel integreren. En oja, het eten was werkelijk fabuleus. Het voorgerecht (rauwe zalm, tartaar van tonijn, gegrilde groentjes, carpaccio, tomaat mozarella) was een soort best of van al mijn favoriete voedsel en het hoofdgerecht was al even fantastisch. Ze serveerden trouwens mijn favoriete Australische wijn (als bubbels, in ‘t wit en in ‘t rood) Jacob’s Creek, geweldig! Eigenlijk had ik geen plaats meer voor het dessert, maar wie kan weerstaan aan tiramisu, chocomousse, crème brûlée, fruitsla en ander lekkers?

Na de maaltijd gingen de collega’s druppelsgewijze naar huis, terwijl de die hards nog wat bleven plakken in het zonnetje, genietend van deze bijzondere plek in het hart van Gent. Echt een fantastisch mooie dag én tegelijkertijd een paar collega’s beter leren kennen.

En nu hoop ik over een uurtje voldoende ontnuchterd te zijn om met mijn racket op het squashballetje te kloppen en niet op mijn squashpartner.

Yet Another Blog

Life on my side

werk