De jeugd van tegenwoordig

Sinds 1 september stelt mijn team een jobstudente te werk. Een piepjong meisje dat net haar middelbare school heeft afgerond en in afwachting van haar start in het hoger onderwijs nog wat centjes komt bijverdienen door documenten over te zetten van Documentum naar Sharepoint. Wij zijn superblij met haar inzet en werklust, maar de boog kan niet altijd gespannen staan, dus nodigde ik haar uit om deel te namen aan de jaarlijkse teamactiviteit nu donderdag. We zouden met een groepje van een tiental collega’s een wandeling van zo’n 14 km door Brussel maken.

Ik gaf duidelijk aan dat het haar vrij stond om deel te nemen. Ze kon die gewoon gaan werken ofwel aansluiten bij ons wandelgroepje. Dat ze misschien niet meteen dolenthousiast zou zijn om samen met in haar ogen ongetwijfeld een bende oudjes te gaan wandelen, kon ik ergens wel begrijpen, maar hey, als ik op die leeftijd de keuze gehad zou hebben om een dagje betaald te gaan wandelen met wat oude zakken dan wel een dagje saai repetitief werk te doen, zou ik daar beslist niet lang over hoeven nadenken hebben. Groot was dus mijn verbazing toen ze mij zei dat ze liever op het werk wou blijven, ‘omdat ze niet zo graag wandelde’. Ik wist heel even niet wat zeggen en had voor het eerst in mijn leven het gevoel dat ik door een diepe generatiekloof verzwolgen werd.

Tweede voorval dat mij evenzeer met de mond vol tanden liet staan: op mijn uitnodiging om een teamoverleg bij te wonen, in de veronderstelling dat dit wel interessant zou zijn voor haar, bedankte ze vriendelijk met de woorden: “Mijn mama zegt dat dat saai is.” Wat zegt een mens op zoveel ontroerende oprechtheid? (En dan had ik nochtans speciaal koekjes voorzien!)

Is dit exemplarisch voor de jeugd van tegenwoordig of ben ik gewoon op een uitzonderlijk specimen gestoten?

Babyborrel!

Deze namiddag naar een super-origineel evenement geweest. Ideaal om inspiratie op te doen voor het evenement dat we zelf organiseren begin oktober. De namiddag stond in het teken van de geboorte van een nieuwe organisatie, een fusie van twee bestaande organisaties. Heel het gebeuren was opgevat als een babyborrel. Met de medewerkers die, net zoals familieleden, allemaal een andere taak toegewezen kregen, lekkere broodjes, een ijs- en een wafelkraampje, doopsuiker, kleurrijke vlaggetjes, een open bar,… Al zal het op een doorsnee babyborrel niet vaak gebeuren dat een tiental mensen met een oculus rift op hun hoofd een virtuele achtbaan afroetsjen. 😉

Een ideale start van het weekend!

Picknick op het dak van de Beursschouwburg

Onze ex-collega was op het werk voor een vergadering en da’s altijd een goeie reden om gezellig samen te gaan lunchen en herinneringen op te halen. Een collega met West-Vlaamse roots die nu in Brussel woont, kwam met het voorstel om te gaan picknicken op het dak van de Beursschouwburg. Zeg tegen mij het woord ‘dakterras’ en je hebt mijn volle aandacht. Allen ben ik niet het type om ‘s ochtends wat vroeger op te staan om boterhammetjes te smeren. Gelukkig kon je ter plekke ook een lunchbox krijgen.

En jawel, de suggestie was een schot in de roos. Deze lunchbox van AUB-SVP was niet alleen ecologisch verantwoord, het smaakte nog geweldig ook! Heel fijn om samen met de collega’s in het zonnetje te kunnen genieten van een hapje en een drankje. Alleen jammer dat het rabarbersap op was. Gelukkig kon ik nog net het laatste bodempje uit de fles te pakken krijgen, alvorens noodgedwongen op appelsap over te moeten schakelen.

Aanrader voor wie in Brussel werkt en tijdens de lunch wil genieten van de mooie laatste zomerdagen.

Koreaanse diner bij Maru

Ter ere van mijn collega die in juli op vakantie geweest was in Zuid-Korea (ik stikjaloers natuurljk!), had ik een etentje georganiseerd in het Brusselse restaurant Maru. We waren in totaal met zes collega’s en mijn vriend (die kon aansluiten omdat zijn meerdaagse zeiltocht naar Ramsgate afgelast was). Ik had gereserveerd om 19u en het was de bedoeling om daarvoor nog iets te gaan drinken met de collega’s.

We vertrokken rond een uur op vijf op het werk (hey, op een vrijdag mag dat al eens, he!) en namen na een fikse wandeling, onder de deskundige begeleiding van onze Brusselse collega met gidsaspiraties, de tram naar het JAM hotel. Op het dak van dit hotel is onlangs een hippe bar geopend. Het uitzicht vanaf het dakterras is zeer mooi, alleen jammer dat er te weinig tafeltjes zijn op het hoogste niveau om van het uitzicht te kunnen genieten. We daalden dus langs een buitentrap een verdieping naar beneden om ons daar in de lounge chairs te nestelen. Jammer genoeg zonder uitzicht op de Brusselse skyline, maar wel mét uitzicht op het smalle zwembad. We dronken prosecco en gin-tonic om de start van het weekend te vieren.

Daarna liepen we nog even langs het gemeenschapshuis van onze jongste collega. Een prachtig gerenoveerd herenhuis waar zij met haar partner en enkele huisgenoten woont. Onze jongste collega is duidelijk niet zo goed in het inschatten van de tijd, want no way dat we om 19u in het restaurant zouden zijn, waar mijn vriend (die wel stipt is) op ons zat te wachten. Zo’n twintig minuten te laat arriveerden we in restaurant Maru.

Echt een fijn restauant trouwens voor wie zich wil verdiepen in de Koreaanse keuken. Al de klassiekers staan er op de menukaart en ze hebben ook een mooi aanbod aan Koreaanse dranken. Ik ging voor de 불고기 (bulgogi) en de Koreaanse pruimenwijn. De meeste van mijn collega’s bestelden een 비빔밥 (bibimbap). Bij het bestellen van de bulgogi vroegen ze of we dit aan tafel bereid wilden hebben. Dat leek ons te veel gedoe, maar achteraf bezien, zagen we bij andere tafels dat dit er wel tof uit zag.

Ik had als dessert Koreaanse pannenkoekjes besteld, maar besefte al gauw dat ik genoodzaakt was mijn dessert te delen met mijn tafelgenoten. Het groenetheeijs met rode bonen viel niet in de smaak bij mijn collega’s aan de overkant van de tafel, dus offerde ik mijn pannenkoeken op en at ik de overschot van het groenetheeijs op. Dat trouwens bijzonder lekker was.

Na de maaltijd keerden we terug richting Brussel-Centraal om nog iets te drinken bij de BrewDog, een bar die een bijzonder indrukwekkend bieraanbod op tap heeft. Ik ben geen bierdrinker, maar hun cava is ook niet slecht. 😉 Mijn collega vond het bier wat te duur, maar ik moet zeggen dat deze hippe plek vlak tegenover Brussel-Centraal wel bij mij in de smaak viel.

Uiteraard namen we de laatste trein richting Leuven. Plakkers, he. 😉

After Work met de collega’s

Tijdens de zomervakantie ligt het werktempo op mijn werk altijd wat lager dan gewoonlijk. Veel collega’s zijn met verlof en we krijgen minder opdrachten binnen dan doorheen het jaar. Een ideaal moment om een after work drink te organiseren. Plan A was een bezoekje brengen aan Brussel Bad, helaas gooiden de weergoden roet (of beter gezegd: regen) in het eten. Het werd dus Plan B: iets drinken in Scott’s Bar.

Ondanks de vakantiemaanden was de opkomst hoog. In totaal zo’n twaalf personen. De meesten moesten echter vroeg naar huis, dus doorzakken in Brussel was ditmaal geen optie. Van al die glaasjes cava had ik echter een serieus hongertje gekregen. Ik sms’te mijn vriend dat ik om 20.08u terug in Leuven zou zijn en of hij zin had om iets te gaan eten. Al een geluk voor mijn lege maag dat hij dat wel zag zitten. Een portie mosselen van bij L’Etoile d’Or waren de perfecte afsluiter van de dag. Overheerlijk! <3

Heineken Experience

Tijdens zo’n conferentie worden er gewoonlijk ook avondactiviteiten georganiseerd. Meestal een leuke manier om iets bij te leren over de stad of het land waar de conferentie georganiseerd wordt. Al moet ik toegeven dat ik bij het bestuderen van het programma wel even de wenkbrauwen gefronst heb, want ik wist niet zo goed wat ik mij moest voorstellen bij de Heineken Experience. Ben niet bepaald een liefhebber van bier en tja, Heineken, als Belg kan je daar toch niet bepaald enthousiast over zijn, nietwaar?

De Heineken Experience bleek spijtig genoeg een beetje een tegenvaller. Veel te commercieel voor een conferentie waarbij alles rond cultuur draaide. We vermoedden zelfs een dikke sponsorcheque van Heineken, maar de organisatie ontkende dit met klem.

DCIM103GOPRO

Nu, ik kan me voorstellen dat de Heineken Experience een fijne ervaring is voor een niet zo goed op de hoogte zijnde buitenlander die voor het eerst in Amsterdam komt. En jawel, op zich zit de rondleiding best wel goed in mekaar, maar uitpakken met de titel ‘best beer in the world’, tja dat strijkt mij toch ietwat tegen de haren in. Het hoogtepunt van de rondleiding was de klassieke brouwzaal met de mooie koperen brouwketels, gevolgd door de paardenstallen. Ik maakte op goed geluk wat goprofoto’s, maar geen enkele echt geslaagde. De proeverij op het eind liet ik feestelijk aan mij voorbij gaan, maar ik maakte wel een filmpje zodat jullie kunnen meegenieten van de hopsmaak van Heineken. 😉

De receptie naderhand was wel dik in orde. Tot mijn grote opluchting schonken ze ook wijn en de hapjes waren uitstekend van kwaliteit. Extra punten voor de surf and turf!

Na misschien nét iets te veel glazen rode wijn, was ik blij dat er buiten een bus op ons stond te wachten die mij veilig naar mijn hotel terug bracht.

Conferentie in Amsterdam

De timing van deze conferentie viel om heel eerlijk te zijn nogal slecht, midden in mijn laatste werkweek voor het verlof. Een werkweek waarin van uitbollen helaas allerminst sprake was. Maar goed, ik was voorzien: ik had zowel mijn eigen laptop als die van het werk bij (van mijn werklaptop was ik helaas vergeten de voeding mee te nemen, voor niets met dat zware ding gesleurd, want zonder voeding gaat die laptop nog maar twee uur mee).

In nog geen twee uur bracht de Thalys mij van Brussel Zuid naar Amsterdam, alwaar het weer al even hard kwakkelde als in België. Ik voelde mij bij aankomst in hotel Ibis Amsterdam Centre te moe om nog een stapje in de wereld te zetten. Ik beantwoordde nog wat mails en las voor het slapen gaan enkele bladzijden in Paper Towns van John Green. Eigenlijk is de doelgroep van dit boek pubers, maar dat wil niet zeggen dat ik er zelf niet mee van kan genieten.

Hotel Ibis Amsterdam Centre was een verschrikking. De ligging was nochtans ideaal, vlak naast het station, enfin ja, in feite boven het station. Want de twee delen van het hotel lagen aan verschillende zijden van het spoor. Helaas was men bij de bouw blijkbaar vergeten dat treinen nogal veel lawaai maken. De muren van Ibis Amsterdam Centre leken wel van karton. Verschrikkelijk slecht geslapen.

Gelukkig was de conferentie zelf wel een succes. Dit moet zowat de best georganiseerde conferentie zijn die ik ooit heb meegemaakt. Alle sessies begonnen stipt op tijd en geen enkele sessie liep uit. De dagvoorzitter deed uitstekend werk, de sprekers waren zeer goed en het eten was heel erg lekker. Vooral de eerste dag was de lunch om duimen er vingers af te likken. Er was zelfs wijn voorzien. De tweede dag was het iets minder: gewoon broodjes en een soepje, maar de gelegenheid om een echte Hollandse kroket te eten, kon ik natuurlijk niet aan mij voorbij laten gaan.

Ook inhoudelijk was de conferentie een hoogvlieger. Interessante mensen ontmoet en inspiratie opgedaan voor een conferentie die wij zelf gaan organiseren in het najaar. En oja, de aanwezigen konden een Rembrandt bewonderen door een computer geschilderd! Het computerprogramma maakte dit portret op basis van een analyse van al de portretten die Rembrandt in zijn leven geschilderd heeft. Fascinerend, nietwaar? En zo goed als echt!

En, en, en, het vervoer van en naar de conferentie gebeurde per boot. Per boot! Veel meer is er niet nodig om mij blij te maken!

Alleen het bezoek op donderdagnamiddag aan het EYE Filmmuseum viel mij wat tegen. Ik had heel erg uitgekeken naar het bezoek aan dit schitterend staaltje moderne architectuur, maar de presentatie die we er kregen was niet echt wervend en het getoonde filmpje ronduit saai (ok, een tweede nacht slecht geslapen, maakte dat ik sommige momenten amper mijn ogen kon open houden).

Ook het bezoek aan het nieuwe gebouw waarin het EYE archief gevestigd was, bracht niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Ik had gehoopt een blik op de archieven zelf te kunnen werpen, maar daar mochten we niet binnen. We kregen wel de werkruimte te zien waar analoge films met heel veel geduld en liefde werden gerestaureerd en gedigitaliseerd. Boeiend!

Doordat de conferentie zo stipt gedaan was, was ik maar liefst een uur te vroeg om mijn Thalys te halen. Ik deed nog een poging om mijn ticket om te ruilen voor een vroegere trein, maar dat pakte niet. Gelukkig was er een Wagamama waar ik een groen drankje dronk en gyoza’s at. Lekker!

Regelsystemen en de Panamapapers

Na het lezen van deze titel vragen jullie je ongetwijfeld af wat in godsnaam de link is tussen de Panamapapers en de regelsystemen. Een terechte vraag, want vóór de pensioneringsviering van mijn baas zou ik er mij ook niets bij hebben kunnen voorstellen.

Normaal gezien is het bij ons bedrijf de gewoonte dat de collega’s de pensioneringsviering organiseren voor de gepensioneerde. Mijn baas is echter een speciaal geval. Van bij het begin was het duidelijk dat hij de regie van zijn afscheidsviering zelf in handen zou nemen. Hij had een duidelijk beeld voor ogen en wenste daar niet van af te wijken. Wij stonden erbij en keken ernaar.

Maar kijk, de strakke regie leverde een mooi resultaat op. Na een uitgebreide verwelkoming (inclusief een lange lijst verontschuldigingen), gaf journalist Kristof Clerix ons wat meer inzicht in het journalistieke werk dat voorafgegaan was aan de wereldwijde publicatie van de panamapapers. Kristof Clerix was een uistekend spreker, al moet ik zeggen dat zijn discours me niet bepaald hoopvol stemde. Het is idd prachtig dat de vierde macht erin slaagt zulke schandalige misdrijven aan het daglicht te brengen, maar het blijft een feit dat mensen met veel geld er altijd in zullen slagen de regels om te buigen in hun voordeel.

Na de zeer boeiende lezing volgde nog een korte vragenronde en daarna was het de beurt aan mijn baas. Hij had duidelijk veel werk gestoken in zijn afscheidsspeech. Het begin was een beetje dark and gloomy met verwijzingen naar de vervolging van holebi’s door de nazi’s tijdens de tweede wereldoorlog, maar gelukkig volgden daarna wat foto’s van zijn kindertijd, zijn ouderlijke huis en de allereerste auto die zijn ouders in hun bezit hadden.

We reisden mee door zijn kindertijd, over zijn adolescentie naar zijn universiteitsjaren en tot slotte konden we een blik werpen op zijn doctoraatsthesis volledig geschreven in LaTeX en met als onderwerp regelsystemen. De laatste keer dat ik te maken had met regelsystemen dateert uit de tijd dat ik nog voor burgie studeerde. Maar de parallel die mijn baas trok tussen een technisch regelsysteem en een goed functionerende democratie waarbij een belangrijke rol voor de pers is weggelegd, kon ik zeker volgen. De conclusie dat we moeten vechten voor het behoud van onze vrijheden en streven naar een democratie waar iedereen gelijk behandeld wordt, kan ik enkel onderschrijven.

Verder onthoud ik nog deze schitterende quote: ‘je moet niet verwerken wat het leven je voorschotelt, je moet het bewerken’. Een zin waaruit ik zeker inspiratie kan putten.

Na de speech doorbraken we even de strakke regie en gaf ik samen met twee andere collega’s onze cadeaus af. Een vette bon van 550 euro van de INNO, een fles chique champagne en een prachtig boeket bloemen.

Na een kort muzikaal intermezzo op de piano was het dan tijd voor de receptie. Een fijne gelegenheid om bij te praten met heel wat oud-collega’s die allemaal een uitnodiging hadden ontvangen. We dronken een glaasje schuimwijn en genoten van het volledig vegetarisch buffet. Lekker en ecologisch verantwoord.

We klonken op het einde van een tijdperk en wensten onze baas een deugddoend pensioen toe. Hopelijk slaagt hij erin de komende jaren op een passende manier in te vullen, want ik kan me voorstellen dat het niet eenvoudig is om een nieuwe zinvolle tijdsbesteding te vinden voor iemand die zich zodanig identificeerde met zijn job als mijn baas.

Lustige Dames

Het was (naar goede gewoonte) een heuse uitdaging om een datum te vinden die paste voor ons groepje van acht Leuvense (en Brusselse, de annexatie van Brussel door Leuven is bij deze een feit) dames. Sinds de uitbreiding van ons groepje naar acht was deze dinsdag de allereerste keer dat het ons lukte de voltallige nieuwe samenstelling op één plek samen te brengen. Een klein mirakel, al zeg ik het zelf

Helaas, de regen strooide alweer roet in het eten. Ons gezellige diner op het terras van Bistro Lust op de langste dag van het jaar, moest wegens de gietende regen noodgedwongen binnenshuis plaatsvinden. Nuja, er zijn ergere dingen, want het interieur bleek erg huiselijk en gezellig te zijn. Het eten was lekker, maar niet uitzonderlijk. De gesprekken daarentegen waren van bijzonder hoog niveau (kuch). De avond vloog alleszins voorbij. Alleen jammer dat onze groep een beetje te groot was om al de gesprekken te volgen. Ik ving hier en daar flarden op van onderwerpen waar ik ook graag over had willen doorbomen, maar een mens kan niet alles hebben, he?

Wat ik at:

Vitello Bonito – beukenzwam – rucola – ansjovis-dip
Goudbrasem – bottarga – jonge prei – waterkers
bosvruchten en bessen – hangop – aloë vera – vlierbloesem

Omdat we na het afrekenen nog lang niet uitgepraat waren, verkasten we naar Bar Nine op de Oude Markt. We waren blijkbaar niet de enigen die dat idee hadden, want voor ons groepje van acht was er helaas geen plek meer binnen. Dan maar een min of meer droog plekje op het terras uitgezocht (jay! toch nog een terrasje!). Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen en was iedereen voorzien van jassen om de lichaamstemperatuur op peil te houden.

Alweer een memorabele avond. Wordt vervolgt!

Een gevarieerde vrijdag

Je hebt zo van die dagen dat je het gevoel hebt dat het universum samenspant om zoveel mogelijk activiteiten op dezelfde dag te plannen. Deze vrijdag was er zo eentje. Vrijdagnamiddag organiseerde mijn team een evenement bij Vanhaerents Art Collection in Brussel. Dus at ik na een drukke voormiddag vol met vergaderingen snel een slaatje om in marcheertempo te voet naar Vanhaerents Art Collection te stappen.

Stipt om 14u kwam ik daar aan. Net op tijd voor de openingsspeech. Tijdens de speech druppelden nog heel wat mensen binnen waardoor ik mijn plaats aan de hoofdtafel noodgedwongen moest afstaan. Geen erg, zo had ik meer flexibiliteit om de bijzondere locatie in me op te nemen. Het was immers mijn eerste bezoek aan de Vanhaerents Art Collection en ik was danig onder de indruk van de combinatie van de tentoongestelde werken en het prachtig opgeknapte voormalige pakhuis. De werken waren stuk voor stuk enorm groot en kwamen prachtig tot hun recht in deze omgeving.

Na de openingsspeech wandelde ik terug naar ons kantoor, want ik had nog enkele dossiers af te werken en ik wilde nog even gedag zeggen op het pensioneringsfeest van een collega die sinds zijn zeventiende bij ons gewerkt had. Helaas, vooraleer dat ik klaar was met mijn werk, was het feest al gedaan en het feestvarken reeds naar huis vertrokken. Dus sloot ik me aan bij de after party, at ik een stukje taart en dronk ik een glaasje schuimwijn. Dit alles op de gezondheid van onze vijfenzestigjarige, natuurlijk!

Daarna wandelde ik opnieuw naar de Vanhaerents Art Collection (zo’n twintig minuten stappen van mijn werkplek) om de afsluitende samenvatting van de brainstorms mee te pikken en op de receptie te klinken op alweer een succesvol evenement. De hapjes op de receptie waren trouwens ook kunstwerken. Prachtig en zo lekker dat ik helemaal vergeten ben er een foto van te maken. 😉 Uiteraard bleef ik te lang plakken op de receptie en moest ik me reppen om nog op tijd een trein naar Leuven te pakken. Om 20u werden mijn vriend en ik namelijk bij vrienden verwacht voor een diner en een rondleiding in hun nieuwe woonst.

Toevallig moest één van de aanwezigen op de receptie ook richting Leuven, dus stapten we gezamenlijk in hoog tempo naar het trenstation. Onderweg monitorde ik de treinen, want door de brandstichting in de seininrichting tussen Gent en Brussel zat het treinverkeer helemaal in de knoop. De vertraging van de trein die mij normaal op tijd in Leuven zou moeten brengen, tikte onderweg verder aan, waardoor ik bijna mathematisch zeker was dat ik te laat zou zijn op het etentje van onze vrienden.

Eindelijk in Leuven aangekomen nam ik afscheid van mijn treingezelschap en spoedde ik me naar ons appartementje om mijn fiets op te pikken en in zeven haasten naar Heverlee te fietsen. De combinatie van enkele stevige hellingen en mijn crappy fiets maakte dat ik flink in het zweet stond bij onze aankomst. Maar goed, in totaal deden we er maar 19 minuten over. Met de auto zouden we misschien vijf minuten sneller geweest zijn. Lang leve de fiets!

Na een uitgebreide rondleiding in hun mooi gerenoveerde huis, serveerden onze vrienden ons een diner dat volledig in het teken stond van Griekenland, met heerlijke Griekse tapas, moussaka en een dessert met witte chocolade en passievruchtencoulis. Heerlijk!

Yet Another Blog

Life on my side

werk