Donderdag was ik uitgenodigd op een uitwisselingsproject tussen Nederlandse en Duitse collega’s die met dezelfde materie als ik bezig zijn. Heel inspirerende gesprekken gehad en interessante connecties kunnen leggen.
De dag werd in stijl afgesloten op de opening van het BOZAR Electronic Arts Festival. Alhoewel het al de vijfde keer is dat BOZAR dit festival organiseert, was het de eerste keer dat ik deelnam. De speeches hadden ze wat mij betreft gerust mogen skippen. Ongelooflijk saai en dat voor een festival dat zich als doel stelt boeiende kruisbestuivingen tussen kunst en technologie in de kijker te zetten. Ik had al bijna rechtsomkeer gemaakt. 😉
Gelukkig was de tentoontelling andere koek. Zeer knappe werken, al stelde ik me bij sommige werken wel de vraag of het hier nog wel over kunst ging, aangezien de nadruk zo sterk op het technologische aspect lag. Ik denk hierbij aan de kunstmatige ledematen en de andere toepassingen die zich in de medische sector situeerden.
Oja, fan van deze ongelooflijke schoenen!
De lekkere boterham met mozarella in het gloednieuwe Victor Bozar café in gezelschap van de mensen die ik tijdens de uitwisseling had leren kennen, was de perfecte afsluiter van de dag.
Vandaag was de laatste dag van onze jobstudente. Ongelooflijk hoe snel die drie weken voorbij gevlogen zijn. Om haar te bedanken voor het harde werk (niet overdreven: wat een ijverig meisje, dat wordt zeker een topstudente!), had ik in de namiddag voor taart gezorgd (enfin ja, mijn medewerkster om taart gestuurd omdat ik zelf ‘s middags moest doorwerken). Omdat het vandaag zo’n hectische dag was, kon ik pas met een half uur vertraging bij aan tafel schuiven. Onze studente had zelf voor chocolaatjes gezorgd, iets wat natuurlijk altijd geapprecieerd wordt. Ze keek duidelijk uit naar die nieuwe fase in haar leven: de start van haar bachelor in de toegepaste taalkunde. We wensten haar (uiteraard) allemaal veel succes.
Tijdens dit gezellig samenzijn, kwam het nieuws binnen dat mijn nieuwste medewerker die in februari startte en op een tijdelijk contract tewerkgesteld is, een contract van onbepaalde duur zou krijgen. De timing had amper beter kunnen zijn! Ze was duidelijk heel erg blij. Voor de eerste keer in haar leven een vast contract. Super nieuws! Voor haar, maar ook voor ons team, want ze is een geweldige aanwinst.
Na al dat lekkers moest ik nog een beetje heel veel werken, maar voor één keer deerde me niet dat ik wat langer moest blijven op een vrijdagavond. Zoveel jeugdig enthousiasme deed mijn hart deugd.
Op stap gaan met ons vriendinnengroepje van acht collega’s is altijd een hele onderneming. De eerste horde die genomen moet worden, is een datum vinden die in ieders agenda past. Als deze onderneming tot een goed einde gebracht is, volgt de volgende uitdaging: beslissen waar we iets gaan eten. Na zware en moeizame onderhandelingen wordt dan eindelijk de knoop door gehakt en kan het plezier beginnen!
Ditmaal zakten we niet naar Leuven af voor ons avondje uit. We werden immers op het aperitief verwacht bij onze recent van Leuven naar Brussel verhuisde vriendin. We bewonderden haar spiksplinternieuwe appartement in de Marollenwijk en dronken een flesje cava (of twee) om te klinken op deze nieuwe fase in haar leven. En we hadden nog meer redenen om te klinken. Een andere vriendin maakte het nieuws bekend dat ze zwanger was. Heel blij voor haar, want haar eerste zwangerschap is niet zo goed afgelopen. Je zag dat ze nog niet voluit durfde genieten van dit nieuwe leven in haar buik, maar dat komt ongetwijfeld nog.
Ons avondmaal aten we in restaurant Easy Tempo niet zo ver van het appartement van onze vriendin. Een no nonsense Italiaans restaurant dat mij toch ietwat teleurstelde. Ik bestelde één van mijn lievelingspasta’s: spaghetti alle vongole, maar vond slechts elf schelpjes in mijn gerecht. Dat mocht gerust wat meer zijn. De limoncello als afsluiter werd daarentegen zeker geapprecieerd!
Zoals dat meestal gaat als je in gezelschap van vriendinnen bent, vloog de tijd. Een groep van acht personen is spijtig genoeg net iets te groot om alle gesprekken goed te kunnen volgen. Dus ik heb naderhand altijd het gevoel dat ik een hoop gesprekken half gevoerd heb. Misschien moeten we onze frequentie van samen op stap gaan verhogen zodat we minder te vertellen hebben als we elkaar weerzien. 😉
Sinds 1 september stelt mijn team een jobstudente te werk. Een piepjong meisje dat net haar middelbare school heeft afgerond en in afwachting van haar start in het hoger onderwijs nog wat centjes komt bijverdienen door documenten over te zetten van Documentum naar Sharepoint. Wij zijn superblij met haar inzet en werklust, maar de boog kan niet altijd gespannen staan, dus nodigde ik haar uit om deel te namen aan de jaarlijkse teamactiviteit nu donderdag. We zouden met een groepje van een tiental collega’s een wandeling van zo’n 14 km door Brussel maken.
Ik gaf duidelijk aan dat het haar vrij stond om deel te nemen. Ze kon die gewoon gaan werken ofwel aansluiten bij ons wandelgroepje. Dat ze misschien niet meteen dolenthousiast zou zijn om samen met in haar ogen ongetwijfeld een bende oudjes te gaan wandelen, kon ik ergens wel begrijpen, maar hey, als ik op die leeftijd de keuze gehad zou hebben om een dagje betaald te gaan wandelen met wat oude zakken dan wel een dagje saai repetitief werk te doen, zou ik daar beslist niet lang over hoeven nadenken hebben. Groot was dus mijn verbazing toen ze mij zei dat ze liever op het werk wou blijven, ‘omdat ze niet zo graag wandelde’. Ik wist heel even niet wat zeggen en had voor het eerst in mijn leven het gevoel dat ik door een diepe generatiekloof verzwolgen werd.
Tweede voorval dat mij evenzeer met de mond vol tanden liet staan: op mijn uitnodiging om een teamoverleg bij te wonen, in de veronderstelling dat dit wel interessant zou zijn voor haar, bedankte ze vriendelijk met de woorden: “Mijn mama zegt dat dat saai is.” Wat zegt een mens op zoveel ontroerende oprechtheid? (En dan had ik nochtans speciaal koekjes voorzien!)
Is dit exemplarisch voor de jeugd van tegenwoordig of ben ik gewoon op een uitzonderlijk specimen gestoten?
Deze namiddag naar een super-origineel evenement geweest. Ideaal om inspiratie op te doen voor het evenement dat we zelf organiseren begin oktober. De namiddag stond in het teken van de geboorte van een nieuwe organisatie, een fusie van twee bestaande organisaties. Heel het gebeuren was opgevat als een babyborrel. Met de medewerkers die, net zoals familieleden, allemaal een andere taak toegewezen kregen, lekkere broodjes, een ijs- en een wafelkraampje, doopsuiker, kleurrijke vlaggetjes, een open bar,… Al zal het op een doorsnee babyborrel niet vaak gebeuren dat een tiental mensen met een oculus rift op hun hoofd een virtuele achtbaan afroetsjen. 😉
Onze ex-collega was op het werk voor een vergadering en da’s altijd een goeie reden om gezellig samen te gaan lunchen en herinneringen op te halen. Een collega met West-Vlaamse roots die nu in Brussel woont, kwam met het voorstel om te gaan picknicken op het dak van de Beursschouwburg. Zeg tegen mij het woord ‘dakterras’ en je hebt mijn volle aandacht. Allen ben ik niet het type om ‘s ochtends wat vroeger op te staan om boterhammetjes te smeren. Gelukkig kon je ter plekke ook een lunchbox krijgen.
En jawel, de suggestie was een schot in de roos. Deze lunchbox van AUB-SVP was niet alleen ecologisch verantwoord, het smaakte nog geweldig ook! Heel fijn om samen met de collega’s in het zonnetje te kunnen genieten van een hapje en een drankje. Alleen jammer dat het rabarbersap op was. Gelukkig kon ik nog net het laatste bodempje uit de fles te pakken krijgen, alvorens noodgedwongen op appelsap over te moeten schakelen.
Aanrader voor wie in Brussel werkt en tijdens de lunch wil genieten van de mooie laatste zomerdagen.
Ter ere van mijn collega die in juli op vakantie geweest was in Zuid-Korea (ik stikjaloers natuurljk!), had ik een etentje georganiseerd in het Brusselse restaurant Maru. We waren in totaal met zes collega’s en mijn vriend (die kon aansluiten omdat zijn meerdaagse zeiltocht naar Ramsgate afgelast was). Ik had gereserveerd om 19u en het was de bedoeling om daarvoor nog iets te gaan drinken met de collega’s.
We vertrokken rond een uur op vijf op het werk (hey, op een vrijdag mag dat al eens, he!) en namen na een fikse wandeling, onder de deskundige begeleiding van onze Brusselse collega met gidsaspiraties, de tram naar het JAM hotel. Op het dak van dit hotel is onlangs een hippe bar geopend. Het uitzicht vanaf het dakterras is zeer mooi, alleen jammer dat er te weinig tafeltjes zijn op het hoogste niveau om van het uitzicht te kunnen genieten. We daalden dus langs een buitentrap een verdieping naar beneden om ons daar in de lounge chairs te nestelen. Jammer genoeg zonder uitzicht op de Brusselse skyline, maar wel mét uitzicht op het smalle zwembad. We dronken prosecco en gin-tonic om de start van het weekend te vieren.
Daarna liepen we nog even langs het gemeenschapshuis van onze jongste collega. Een prachtig gerenoveerd herenhuis waar zij met haar partner en enkele huisgenoten woont. Onze jongste collega is duidelijk niet zo goed in het inschatten van de tijd, want no way dat we om 19u in het restaurant zouden zijn, waar mijn vriend (die wel stipt is) op ons zat te wachten. Zo’n twintig minuten te laat arriveerden we in restaurant Maru.
Echt een fijn restauant trouwens voor wie zich wil verdiepen in de Koreaanse keuken. Al de klassiekers staan er op de menukaart en ze hebben ook een mooi aanbod aan Koreaanse dranken. Ik ging voor de 불고기 (bulgogi) en de Koreaanse pruimenwijn. De meeste van mijn collega’s bestelden een 비빔밥 (bibimbap). Bij het bestellen van de bulgogi vroegen ze of we dit aan tafel bereid wilden hebben. Dat leek ons te veel gedoe, maar achteraf bezien, zagen we bij andere tafels dat dit er wel tof uit zag.
Ik had als dessert Koreaanse pannenkoekjes besteld, maar besefte al gauw dat ik genoodzaakt was mijn dessert te delen met mijn tafelgenoten. Het groenetheeijs met rode bonen viel niet in de smaak bij mijn collega’s aan de overkant van de tafel, dus offerde ik mijn pannenkoeken op en at ik de overschot van het groenetheeijs op. Dat trouwens bijzonder lekker was.
Na de maaltijd keerden we terug richting Brussel-Centraal om nog iets te drinken bij de BrewDog, een bar die een bijzonder indrukwekkend bieraanbod op tap heeft. Ik ben geen bierdrinker, maar hun cava is ook niet slecht. 😉 Mijn collega vond het bier wat te duur, maar ik moet zeggen dat deze hippe plek vlak tegenover Brussel-Centraal wel bij mij in de smaak viel.
Uiteraard namen we de laatste trein richting Leuven. Plakkers, he. 😉
Tijdens de zomervakantie ligt het werktempo op mijn werk altijd wat lager dan gewoonlijk. Veel collega’s zijn met verlof en we krijgen minder opdrachten binnen dan doorheen het jaar. Een ideaal moment om een after work drink te organiseren. Plan A was een bezoekje brengen aan Brussel Bad, helaas gooiden de weergoden roet (of beter gezegd: regen) in het eten. Het werd dus Plan B: iets drinken in Scott’s Bar.
Ondanks de vakantiemaanden was de opkomst hoog. In totaal zo’n twaalf personen. De meesten moesten echter vroeg naar huis, dus doorzakken in Brussel was ditmaal geen optie. Van al die glaasjes cava had ik echter een serieus hongertje gekregen. Ik sms’te mijn vriend dat ik om 20.08u terug in Leuven zou zijn en of hij zin had om iets te gaan eten. Al een geluk voor mijn lege maag dat hij dat wel zag zitten. Een portie mosselen van bij L’Etoile d’Or waren de perfecte afsluiter van de dag. Overheerlijk! <3
Tijdens zo’n conferentie worden er gewoonlijk ook avondactiviteiten georganiseerd. Meestal een leuke manier om iets bij te leren over de stad of het land waar de conferentie georganiseerd wordt. Al moet ik toegeven dat ik bij het bestuderen van het programma wel even de wenkbrauwen gefronst heb, want ik wist niet zo goed wat ik mij moest voorstellen bij de Heineken Experience. Ben niet bepaald een liefhebber van bier en tja, Heineken, als Belg kan je daar toch niet bepaald enthousiast over zijn, nietwaar?
De Heineken Experience bleek spijtig genoeg een beetje een tegenvaller. Veel te commercieel voor een conferentie waarbij alles rond cultuur draaide. We vermoedden zelfs een dikke sponsorcheque van Heineken, maar de organisatie ontkende dit met klem.
Nu, ik kan me voorstellen dat de Heineken Experience een fijne ervaring is voor een niet zo goed op de hoogte zijnde buitenlander die voor het eerst in Amsterdam komt. En jawel, op zich zit de rondleiding best wel goed in mekaar, maar uitpakken met de titel ‘best beer in the world’, tja dat strijkt mij toch ietwat tegen de haren in. Het hoogtepunt van de rondleiding was de klassieke brouwzaal met de mooie koperen brouwketels, gevolgd door de paardenstallen. Ik maakte op goed geluk wat goprofoto’s, maar geen enkele echt geslaagde. De proeverij op het eind liet ik feestelijk aan mij voorbij gaan, maar ik maakte wel een filmpje zodat jullie kunnen meegenieten van de hopsmaak van Heineken. 😉
De receptie naderhand was wel dik in orde. Tot mijn grote opluchting schonken ze ook wijn en de hapjes waren uitstekend van kwaliteit. Extra punten voor de surf and turf!
Na misschien nét iets te veel glazen rode wijn, was ik blij dat er buiten een bus op ons stond te wachten die mij veilig naar mijn hotel terug bracht.
De timing van deze conferentie viel om heel eerlijk te zijn nogal slecht, midden in mijn laatste werkweek voor het verlof. Een werkweek waarin van uitbollen helaas allerminst sprake was. Maar goed, ik was voorzien: ik had zowel mijn eigen laptop als die van het werk bij (van mijn werklaptop was ik helaas vergeten de voeding mee te nemen, voor niets met dat zware ding gesleurd, want zonder voeding gaat die laptop nog maar twee uur mee).
In nog geen twee uur bracht de Thalys mij van Brussel Zuid naar Amsterdam, alwaar het weer al even hard kwakkelde als in België. Ik voelde mij bij aankomst in hotel Ibis Amsterdam Centre te moe om nog een stapje in de wereld te zetten. Ik beantwoordde nog wat mails en las voor het slapen gaan enkele bladzijden in Paper Towns van John Green. Eigenlijk is de doelgroep van dit boek pubers, maar dat wil niet zeggen dat ik er zelf niet mee van kan genieten.
Hotel Ibis Amsterdam Centre was een verschrikking. De ligging was nochtans ideaal, vlak naast het station, enfin ja, in feite boven het station. Want de twee delen van het hotel lagen aan verschillende zijden van het spoor. Helaas was men bij de bouw blijkbaar vergeten dat treinen nogal veel lawaai maken. De muren van Ibis Amsterdam Centre leken wel van karton. Verschrikkelijk slecht geslapen.
Gelukkig was de conferentie zelf wel een succes. Dit moet zowat de best georganiseerde conferentie zijn die ik ooit heb meegemaakt. Alle sessies begonnen stipt op tijd en geen enkele sessie liep uit. De dagvoorzitter deed uitstekend werk, de sprekers waren zeer goed en het eten was heel erg lekker. Vooral de eerste dag was de lunch om duimen er vingers af te likken. Er was zelfs wijn voorzien. De tweede dag was het iets minder: gewoon broodjes en een soepje, maar de gelegenheid om een echte Hollandse kroket te eten, kon ik natuurlijk niet aan mij voorbij laten gaan.
Ook inhoudelijk was de conferentie een hoogvlieger. Interessante mensen ontmoet en inspiratie opgedaan voor een conferentie die wij zelf gaan organiseren in het najaar. En oja, de aanwezigen konden een Rembrandt bewonderen door een computer geschilderd! Het computerprogramma maakte dit portret op basis van een analyse van al de portretten die Rembrandt in zijn leven geschilderd heeft. Fascinerend, nietwaar? En zo goed als echt!
En, en, en, het vervoer van en naar de conferentie gebeurde per boot. Per boot! Veel meer is er niet nodig om mij blij te maken!
Alleen het bezoek op donderdagnamiddag aan het EYE Filmmuseum viel mij wat tegen. Ik had heel erg uitgekeken naar het bezoek aan dit schitterend staaltje moderne architectuur, maar de presentatie die we er kregen was niet echt wervend en het getoonde filmpje ronduit saai (ok, een tweede nacht slecht geslapen, maakte dat ik sommige momenten amper mijn ogen kon open houden).
Ook het bezoek aan het nieuwe gebouw waarin het EYE archief gevestigd was, bracht niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Ik had gehoopt een blik op de archieven zelf te kunnen werpen, maar daar mochten we niet binnen. We kregen wel de werkruimte te zien waar analoge films met heel veel geduld en liefde werden gerestaureerd en gedigitaliseerd. Boeiend!
Doordat de conferentie zo stipt gedaan was, was ik maar liefst een uur te vroeg om mijn Thalys te halen. Ik deed nog een poging om mijn ticket om te ruilen voor een vroegere trein, maar dat pakte niet. Gelukkig was er een Wagamama waar ik een groen drankje dronk en gyoza’s at. Lekker!
![IMG_1453[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/10/IMG_14531.jpg)
![IMG_1457[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/10/IMG_14571-e1475429188802.jpg)
![IMG_1437[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/10/IMG_14371-e1475428086473.jpg)
![IMG_1181[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/08/IMG_11811-e1472676444814.jpg)
![IMG_0946[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/08/IMG_09461-e1470561853801.jpg)
