After Work met traantjes

Het was geleden van de maand augustus (kan iemand zich nog die lange hete zomer herinneren?) dat we nog eens een After Work gedaan hadden met de collega’s. Het najaar is zo ongelooflijk druk geweest dat de werken voorbij vlogen en het er gewoon niet van kwam. Gelukkig nam het organiserend comité op de valreep van 2018 de koe bij de horens en werd deze donderdag geblokkeerd voor de laatste After Work van het jaar. We startten de avond in À la Mort Subite met een groep die zo groot was dat het onmogelijk was met iedereen een babbeltje te doen. Fijn om te zien dat er veel nieuwe collega’s deelnamen. Een ideale gelegenheid om al dat nieuw jong volk wat beter te leren kennen.

Met een ietwat uitgedunde groep van elf personen zakten we na een paar drankjes (slechts één in mijn geval, want ik had mij later bij de groep gevoegd) af naar Italiaans restaurant Rugantino, een monument, zo verzekerde één van mijn collega’s mij. Dat viel dan toch dik tegen. De spaghetti vongole was echt de slechtste iteratie van dit beroemde recept die ik in mijn leven gegeten heb: de saus op de pasta bestond volgens mij enkel uit water en peper en de schelpen vielen op twee handen te tellen. Een misser die alleen maar goedgemaakt kon worden door een lekker Italiaans dessert.

En jawel, de zabaglione was heerlijk, maar tegen dat het dessert aan tafel arriveerde, was de collega die tegenover mij zat in tranen uitgebarsten, waardoor we, tussen de happen dessert door, al de moeite van de wereld moesten doen om haar te troosten. Door een stom ongeval is de ex-vriend van mijn collega (die ze in haar hart duidelijk nog niet als een ex beschouwde) zo’n vier maanden geleden gestorven en het rauwe verdriet kwam door een combinatie van drank en de gespreksonderwerpen aan tafel in alle hevigheid naar boven. De tranen bleven maar stromen. Ik had er echt mee te doen, maar denk dat ze in een situatie zit waarbij professionele hulp nodig is. Helaas kon ik niet tot het einde blijven om haar bij te staan, want ik moest de trein naar Leuven halen.

Op zich is het jammer dat de avond in tranen geëindigd is, maar aan de andere kant doet het ook deugd om te weten dat wij er als collega’s voor elkaar zijn. Ook op momenten dat het minder goed gaat.