Lunch bij Pain Quotidien

Eigenlijk was ik deze vrijdagmiddag van plan snel snel te lunchen in de cafetaria en dan opnieuw achter mijn pc te kruipen om de week af te sluiten met iets wat vaagweg lijkt op ‘inbox zero’, maar een lieve collega wist mij te overhalen om me buiten het gebouw te wagen voor een lunch bij Le Pain Quotidien. En hoewel ik eerst wat tegenstribbelde, liet ik me overhalen.

En boy, het deed deugd er eventjes tussenuit te zijn, al die lunchvergaderingen even achter me te kunnen laten en gewoon gezellig te babbelen met collega’s. Ik besloot de boel de boel te laten en bestelde zelfs een dessert! Per slot van rekening zal de wereld zal niet vergaan van een paar onbeantwoorde mails. ‘t Is niet dat ik de relativiteit van dit alles ‘inbox zero’ niet besef, maar het kan geen kwaad om daar zo nu en dan nog eens aan herinnerd te worden door een paar geweldige collega’s.

IMG_7141

Yet another sollicitatiegesprek

Sinds ik begin januari gestart ben ik mijn job, ben ik van de ene sollicitatieprocedure in de andere gerold (als werkgever wel te verstaan). Niet dat ik in mijn vorige job geen sollicitatiegesprekken afnam, maar vijf procedures in nog geen drie maanden (waarvan ik er eentje wijselijk gedelegeerd heb, mijn agenda zit al vol genoeg) is toch wel van het goede te veel.

En bij elk CV dat ik onder ogen krijg, stel ik me de vraag: “Waarom was mijn CV niet goed genoeg voor Zwitserland?” Ik zie het eerlijk gezegd echt niet.

Enfin, morgen op het programma: zeven sollicitatiegesprekken. Ik ben benieuwd naar de kandidaten, want ze solliciteren voor een high level functie met veel zichtbaarheid. En er zijn een aantal kandidaten serieus aan elkaar gewaagd.

Onbekend terrein

Dat mijn nieuwe job mij op interessante plekken brengt, is een understatement. Zo bezocht ik vorige donderdag voor de eerste keer in mijn leven de Uitleendienst Kampeermateriaal voor de Jeugd (ULDK) in Nossegem, waar jeugdverenigingen terecht kunnen voor de huur van tenten voor hun kampen.

Aangezien ik zelf nooit lid van een jeugdbeweging geweest ben, wist ik zelfs niet dat dit soort dienstverlening bestond. Maar kijk, een ijskoude wandeling van het station van Nossegem later, kreeg ik een persoonlijke rondleiding op de plek waar de tenten hersteld, bewaard en uitgeleend worden. Ik was behoorlijk onder de indruk van de goed georganiseerde netheid van de loods. En ik had zelfs de gelegenheid om een praatje te doen met de mannen die bezig waren met de controle en herstelling van de tenten.

Zeer bijzondere plek.

IMG_7245

IMG_7246

IMG_7247

IMG_7249

Openbaar vervoer versus auto

Toen een tijd geleden de ACOD haar stakingsaanzegging deed voor deze zevenentwintigste februari, had ik het voornemen om die dag gezellig thuis te werken. Een volledige dag in alle rust doorwerken zou eindelijk komaf maken met de chaos die na twee maanden bijna non-stop vergaderen over mijn mailbox is neder gedaald en mij de mogelijkheid geven mij eindelijk een beetje in te lezen in bepaalde dossiers. En dan kon ik ‘s avonds op mijn gemak naar de Ultimas gaan, die dit jaar in Antwerpen uitgereikt werden.

Helaas, ondanks mijn aandringen, bleef er één vergadering hardnekkig in mijn agenda staan. Onmogelijk om te verplaatsen. Al de deelnemers kregen het vriendelijke doch dringende verzoek om hun uiterste best te doen om toch in Brussel te geraken. Zuchtend legde ik me neer bij mijn lot. Al zag ik er bepaald niet naar uit om in de ijzige kou op het perron van Berchem te wachten tot er een trein kwam opdagen.

Onder het motto van gedeelde smart, sprak ik ‘s ochtends af met een collega. Tot ons beider verbazing kwam de trein die we wilde nemen stipt op tijd aangereden. Aangezien de staking talloze mensen had afgeschrikt om het openbaar vervoer te nemen, hadden we bovendien riant veel zitplaats. En: we werden zelfs gecontroleerd! Dat is me in het gewoel van de ochtendspits nog geen enkele keer overkomen sinds ik opnieuw aan het werk ben. En, en, en: onze trein kwam zelfs stipt op tijd aan in Brussel-centraal. De meest aangename en stipte pendeltocht sinds het begin van 2018!

Op het werk bleek dat de meeste collega’s die verwacht werden op de vergadering ook in Brussel geraakt waren. Om de goeie afloop te vieren dronken we dan ook een glaasje schuimwijn na afloop van de (veel te lange) vergadering.

Daarna ging het echter mis. Mijn collega en ik besloten met een derde collega mee naar Antwerpen te rijden voor de uitreiking van de Ultimas. We vertrokken rond 17.15u en kwamen na amper een paar meter in een monsterfile terecht. Alles in Brussel zat werkelijk potdicht. Zelfs Waze kon ons geen weg uit de chaos suggereren. Dikke, dikke ellende. En in plaats van rechtsomkeert te maken en de wagen terug in de garage achter te laten en het toch met de trein te proberen, hielden we koppig vol. Terwijl we langzaam kruipend probeerden uit Brussel te geraken, begonnen we in te zien dat we een foute keuze gemaakt hadden. We deden er ongeveer een uur over alleen al om te ontsnappen uit de Brusselse verkeershel.

In totaal duurde het twee uur om tot aan de Arenbergschouwburg te geraken. Alle plannen die ik had om nog snel een douche te nemen en mij in een iets feestelijker tenue te hijsen, vielen in het water. Mijn collega en ik slaagden er nog snel in een croque binnen te werken in Brasserie Den Antigoon om vervolgens nét op tijd in de Arenberg te zijn.

En na de voorstelling vond ik zelfs zonder problemen een tram die mij naar Borgerhout terug bracht. Nog nooit zoveel geluk gehad met het openbaar vervoer op één dag.

Openbaar vervoer versus auto: 2-0. Ik kan er niet bij dat er mensen zijn die er vrijwillig voor kiezen om elke dag in de file te gaan staan. Dan zit ik duizend keer liever in een trein met vertraging!

Werkverslaafd?

Met februari bijna in de achteruitkijkspiegel is dit het ideale moment om even terug te blikken op mijn eerste twee maanden in de nieuwe job.

Mijn eerste indruk geldt nog steeds. Het werktempo vertoont momenteel nog geen spoor van vertraging. Met een gemiddelde van vier vergaderingen per dag, begint mijn effectieve werkdag meestal pas rond 17u, na de laatste vergadering. Ik heb niemand waarvoor ik op tijd moet thuis zijn, dus ik blijf laat op het werk. Zodat ik ten minste de twee uurtjes die ik voor het slapen gaan doorbreng in mijn studio in Borgerhout, kan doen wat ik wil. Ik heb al meermaals in het weekend gewerkt of toch stiekem ‘s avonds, omdat ik per sé iets wou afwerken die dag.

En het is vreemd, maar het lijkt wel alsof ik overloop van de energie. Alsof ik nu meer gedaan krijg op een paar uur dan op al die ledige dagen in Genève samen. Al moet ik toegeven dat de lange werkdagen niet bevorderlijk zijn voor het uitoefenen van hobby’s. Maar om de één of andere reden vind ik het niet zo erg dat al mijn hobby’s momenteel op pauze staan, want ik heb met mezelf afgesproken dat ik minstens tot juni alles op alles ga zetten in mijn nieuwe job. Kwestie van me achteraf geen verwijten te moeten maken dat ik er niet voor de volle honderd procent voor gegaan ben.

Vanaf juli zou ik voldoende ingewerkt moeten zijn en mag mijn leven wel weer een beetje normaliseren. Misschien kan ik dan zelfs eens op vakantie gaan of zo. 😉

Korean barbecue and hot pot lunch!

Na ondertussen ontelbare lunchvergaderingen met broodjes, had ik donderdag eindelijk tijd om met drie geweldige collega’s de stad Brussel in te trekken voor een lunch. We hadden alle vier zin in iets nieuws en aangezien ik al een aantal keren langs een nieuw Koreaans restaurant was gepasseerd, stelde ik voor om dat een keertje te proberen.

Mijn collega’s zijn niet vies van een experimentje, wat ik geweldig apprecieer, zeker omdat niemand van hen vertrouwd is met de Koreaanse keuken. Voor een lunchplek was Pin Grill & Hotpot misschien iets minder geschikt: de korean barbecue en hot pot in combinatie met de all you can eat formule, maakt dat je voor een bezoek aan dit restaurant eigenlijk meer dan een uurtje moet uittrekken.

Omdat we bij onze eerste bestelling (via tablet, hoera!) wat te bescheiden waren geweest, waren we genoodzaakt om nog een tweede rondje te bestellen en tegen dat ik al die bulgogi op de barbecue gebakken had, was de middagpauze al verstreken. Maar, het was het meer dan waard om eens een keertje buiten de lijntjes te kleuren!

IMG_7117

IMG_7118

Energiezuinigheid en ecologisch verantwoord voedsel

Woensdagochtend werd ik aan de ontbijttafel zowaar opgewacht door een leeuw en een ninja! Ik moet zeggen: dat overkomt mij niet elke dag! Gelukkig zagen ze er niet al te gevaarlijk uit. 😉

IMG_7031

Het was oorspronkelijk de bedoeling om ‘s avonds gezellig afhaalfood te eten met Jan en Goofball, maar ik had mijn agenda niet goed geconsulteerd (mijn huidige smartphone synchroniseert nog niet met de outlook van het werk) en over het hoofd gezien dat ik om vier uur een netwerkevent had. Uiteindelijk geraakte ik door vergaderingen allerhande pas om vijf uur op het event in kwestie, waardoor ik jammer genoeg de interactieve rondleiding door het gloednieuwe passieve gebouw miste.

Ik had een beetje moeite mijn aandacht bij de speeches te houden, maar desalniettemin een welgemeende proficiat aan de Vlaamse Milieumaatschappij met het winnen van de allereerste VEB-prijs voor energiebesparing.

IMG_7032

Hoofddoel van mijn aanwezigheid op dit event was netwerken. Aangezien het takenpakket van mijn team er radicaal anders uitziet dan voordien, moet ik opnieuw bouwen aan mijn netwerk. Ik slaagde erin met een aantal interessant mensen aan de praat te geraken (helaas was ik vergeten visitekaartjes mee te nemen, tss). Gespreksopener van de avond was uiteraard de heerlijke veganistische maaltijd verzorgd door Roof Food uit Gent, een cateraar die gerechten serveert met groenten gekweekt op hun eigen dakmoestuin. Korter kan de keten alvast niet worden. Het smaakte mij, dit ecologisch verantwoorde eten. Al voelde ik toch even een steek van jaloezie toen Goofball mij een foto van hun sushimaaltijd doorstuurde.

IMG_7035

In Leuven dronk ik ter afronding van de dag nog een glaasje wijn met Goofball en Jan en vervolgens kropen we allemaal vroeg in bed, want op donderdag moest iedereen vroeg uit de veren.

Op verkenning in Anzegem en Zulte

Eén van de voordelen (of nadelen, het hangt er maar vanaf hoe je het bekijkt) van mijn nieuwe job is dat ik de gelegenheid krijg om bijzondere plekken te ontdekken in ons landje. Plekken waarvan ik, daar moet ik eerlijk in zijn, voordien niet eens wist dat ze bestonden.

Zo bracht mijn job me vorige maandag in het Lijsternest in Anzegem, op het gemeentehuis van Zulte alwaar ik de burgemeester de hand mocht schudden, in het atelier van kunstenaar Roger Raveel en ten slotte in het Roger Raveelmuseum. Ik vond het zelfs niet erg dat ik voor deze ronde van West- en Oost-Vlaanderen op een ontiegelijk vroeg uur moet opstaan.

Het Lijsternest is de voormalige woonst van schrijver Stijn Streuvels, een wonderlijk wit, organisch gegroeid huis omringd door een mooie tuin, dat uitpuilt van de boeken, kunstwerken en souvenirs van deze bekende Vlaamse schrijver (tot mijn scha en schande moet ik wel bekennen dat ik nog nooit een boek van hem gelezen heb). Ik had niet verwacht dat deze plek me zo zou aanspreken en ik kan perfect begrijpen dat het bureau van de meester met uitzicht op het West-Vlaamse platteland, een ideale plek is voor beginnende schrijvers om zich te laten inspireren. De moeite van een bezoek waard als je in de buurt bent

IMG_6856

IMG_6861

IMG_6865

Mijn bezoek aan het gemeentehuis van Zulte was kort, maar gaf me wel de gelegenheid de mooie architectuur van dit recente kantoorgebouw te bewonderen. Ik voelde zowaar even een steek van jaloezie ten opzichte van de werknemers van de gemeente Zulte. Ons afgeleefde en veel te koude kantoorgebouw in Brussel kan bijlange na niet tippen aan dit staaltje van functionele moderniteit. Alleen zie ik een verhuis naar de gemeente Zulte niet echt zitten. ‘k Zal het voorlopig dus maar bij Brussel houden.

Het bezoek aan het atelier van Rogeer Raveel was een tweede hoogtepunt van de dag. De weduwe onthaalde ons op thee en chocolaatjes en toonde ons de vertrekken waar de kunstenaar vroeger werkte. Het huis en de atelierruimtes kregen een zeer geslaagde make-over. Het woonhuis was een toonbeeld van goeie smaak en een perfect huwelijk tussen de werken van de meester en een aantal prachtige (en ongetwijfeld peperdure) designmeubels. Ik zou het alleszins niet erg vinden om in zo’n huis te moeten wonen. Helaas ik denk niet dat mijn financiële situatie ooit zal toelaten me zoiets te permitteren.

Laatste stop van de dag: het Roger Raveelmuseum. Een beetje verstopt in een straatje in Zulte blijkt zowaar een prachtig bouwwerk van Stéphane Beel (dezelfde architect die ook de plannen voor M tekende) te liggen. Vanaf de straat merk je amper wat een indrukkend museum er achter de sobere gevel schuil gaat.

Hoewel de tentoongestelde werken leken op degene die we in het voormalige woonhuis en atelier van Raveel te zien kregen, maakten ze in museale context minder indruk op mij. Misschien was het net de presentatie van de werken in een intiemere, huiselijke context die indruk op mij gemaakt had. Enfin, ik zou alleszins niet kwaad zijn, mocht iemand mij één van de werken van Raveel cadeau doen. 😉

IMG_6867

Na een bijzonder lange en vermoeiende dag (ik was pas rond kwart voor negen terug in het station van Berchem), trakteerde ik mezelf op iets lekkers bij Bistro Stiel. Ik ben normaal geen grote fan van fastfood, maar om de één of andere reden had ik zin in de zalmburger met frietjes. En jawel, het smaakte!

Een memorabele dag!