werk

Heftig

Zo zou ik mijn eerste weken op het werk willen omschrijven. Dagen van non-stop vergaderen (middagpauzes zijn voor watjes, we bestellen wel een broodje om met de mond vol te kunnen praten) en dan om vijf uur ‘s avonds beginnen aan het doorploegen van een overvolle mailbox. Veel onduidelijkheden, veel discussies en het gevoel dat de teamspirit die in Alden Biesen zo aanwezig was, stilletjes aan begint af te brokkelen. Stellingen worden ingenomen, er worden parallelle afspraken gemaakt, knopen geraken niet ontward. Het zijn ongetwijfeld groeipijnen waar elke organisatie na een reorganisatie doorheen moet, maar toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat het management steken heeft laten vallen in dit ganse reorganisatieverhaal. Steken die de nieuwe teamverantwoordelijken nu moeten oprapen terwijl ze nog eigenlijk aan het leren zijn hoe ze breinaalden moeten vasthouden.

Maar de positieve feedback van mijn eigen nieuw-samengesteld team doet deugd en ondanks de lange dagen, haal ik veel energie uit de één-op-één gesprekken die ik met mijn medewerkers heb.

Zo gauw krijgen ze mij niet klein, doe mij maar een broodje met zalm.

Happy Art’s Birthday

Woensdag 17 januari organiseerde het M HKA voor de tiende keer een verjaardagsfeestje voor de kunst. Aangezien ik wel van een feestje houd, ging ik graag in op de uitnodiging om de officiële geboortedag van de ‘kunst’ op gepaste wijze te vieren.

Het bleek echter niet zo evident om het M HKA met het openbaar vervoer te bereiken. Normaal moest ik overstappen van de ene bus op de andere, maar aangezien mij dat quasi geen tijdswinst zou opleveren, besloot ik het bij één bus te houden en de rest van het stuk te voet te gaan. Helaas stapte ik een halte te ver af, waardoor ik aan de verkeerde kant van de Schelde terecht kwam. Wat ik op zich niet zo erg vond, want zo had ik de gelegenheid om door de befaamde Sint-Annatunnel onder de Schelde te wandelen. Een bijzonder fotogenieke plek waar ik zeker nog eens zal terugkeren met mijn digitale reflex.

Door deze kleine omweg was ik te laat voor de inhuldiging van het gevelpaneel van Kerry James Marshall, maar gelukkig was ik wel mooi op tijd voor de State of the Arts van Jeroen Olyslaegers. Na genoten te hebben van deze prachtige woorden, maakte ik van de gelegenheid gebruik om de Joseph Beuys tentoonstelling te bezoeken. In het begin had ik wat moeite om in deze tentoonstelling te komen. De werken waren niet van die aard dat ze mij onmiddellijk aanspraken. Hoe meer ik echter las over de artiest zelf, hoe meer ik gefascineerd raakte door de man en dan vooral door zijn politiek en maatschappelijk engagement. Zeer boeiend figuur!

IMG_6773

IMG_6776

IMG_6788

Ik kwam wat collega’s en oud-collega’s tegen op de feestelijkheden en slaagde erin om een stukje van de verjaardagstaart (met echte marsepein!) gemaakt door kunstenaar Kasper Bosmans te bemachtigen.

IMG_6787

Dankzij de tips van een Antwerpse kameraad, nam ik op de terugweg naar Borgerhout de tram en lag ik op een deftig uur in bed. Kwestie van al niet uitgeput te zijn in de helft van de werkweek.

Mijn favoriete Brusselse lunchplek

Ik heb lang geen favoriete lunchplek gehad in Brussel. Niet dat ik in het verleden niet regelmatig de Brusselse horeca opzocht, maar er was niet echt een zaak die er voor mij bovenuit stak. De laatste tijd heb ik echter gemerkt dat ik steeds vaker in BOZAR Café Victor terecht kom, wanneer ik met een collega wil gaan lunchen. Het kader is er aangenaam en stijlvol, de bediening snel en efficiënt en het eten is lekker. What’s not to like?

IMG_6791

Zeker nu ik nog wat zoekende ben in mijn nieuwe functie als teamverantwoordelijke, vind ik het belangrijk om zo nu en dan op een informele manier met mijn collega-teamverantwoordelijken van gedachten te kunnen wisselen. Deze vrijdagse lunchdate met huisgemaakte gravad lax kan ik alvast geslaagd noemen.

Wafels met slagroom

Als er één lekkernij waar België om bekend staat, mij helemaal niet kan bekoren, dan zijn het wel de befaamde Brusselse wafels. Ik snap echt niet wat mensen daaraan vinden. In het toeristische centrum van Brussel slaan ze je letterlijk om de oren met wafels, gedecoreerd met al dan niet gezonde toppings. Voor mij smaakt zo’n wafel naar niks en is het vooral de versiering die moet verhullen dat de hoofdattractie eigenlijk een beetje saai is. Ik ga er bijgevolg altijd vanuit dat enkel toeristen die dingen kopen, verleid door toeristische gidsen die je wijsmaken dat België het land van de wafels is. Lijkt me tussen haakjes ook een lastige onderneming om zo’n wafel op straat op te eten zonder te morsen.

Dinsdagmiddag was ik uitgenodigd op een nieuwjaarslunch om kennis te maken met de betrokkenen bij het grootste project dat mijn team opvolgt. Na een bijzonder lekkere koude schotel met vis, kregen we als dessert een dampende wafel met slagroom opgediend. Niet bepaald een combinatie waar ik normaal gezien wild van wordt. Maar het leek me nogal onbeleefd om de wafel te laten liggen terwijl ik met zoveel belangrijke mensen aan tafel zat. En dus zette ik, ietwat twijfelend, mijn tanden erin. En kijk, dat bleek beter mee te vallen dan verwacht. Ik heb de wafel zelfs niet tegen mijn goesting op gegeten. Al zal ik wel nooit een échte fan worden. 😉

IMG_6744[1]

Jour de Fête

Dat het behoorlijk druk is op mijn nieuwe job, is een understatement. Ik hol van de ene vergadering naar de andere en als ik rond vijf uur ‘s avonds de deur van de laatste vergaderzaal achter me dicht trek, wacht mij nog een berg ongelezen mails. Ik klop bijgevolg bijzonder lange dagen, maar heb het er graag voor over. Hoewel steeds verder in de achteruitkijkspiegel, ben ik het spook der werkloosheid nog niet vergeten.

Maar kijk, de boog kan niet altijd gespannen staan, dus ging ik graag in op de uitnodiging van enkele toffe collega’s om na het werk een hapje te gaan eten in Brussel. Het aperitief namen we in Le Fontainas, een gezellig café waar ze zowaar een lekkere cider verkochten! Zoals de trouwe lezer (hallo goofball!) van deze blog ongetwijfeld weet, heb ik een haat-liefde verhouding met cider. In principe ben ik een grote fan van cider, alleen is het moeilijk om geen overdreven gesuikerde chemische brol te vinden. Dus: proficiat, Le Fontainas!

Daarna liepen we een paar straten verder naar restaurant Jour de Fête, een bijzonder fijne eerste kennismaking. De tapasbordjes die we als voorgerecht deelden, vielen zo in de smaak, dat één van mijn tafelgenoten een tweede portie bestelde als hoofdgerecht. Ik liet me verleiden door de tempura van vis met sushirijst. Heel bijzonder dat het tempuradeeg zwart gekleurd was met inktvisinkt. Toegegeven, op de foto ziet het er niet zo sexy uit, maar geloof me, dit gerecht was werkelijk om duimen en vingers af te likken. Dat een glas wijn slechts 3,5 euro kostte, maakte dat de avond alvast niet meer stuk kon.

IMG_6718

IMG_6722

IMG_6725

Alweer een nieuwe culinaire ontdekking in het Brusselse die ik aan mijn lieve collega’s te danken heb. Benieuwd waar we de volgende keer zullen terecht komen.

De eerste begrafenis van 2018

Toegegeven, veel zin had ik niet om me op de eerste zaterdag van het nieuwe jaar helemaal naar Geraardsbergen te begeven voor de begrafenis van de moeder van een collega. Zeker niet, omdat ik daarvoor alweer supervroeg uit de veren moest. Maar mijn vriend had honderd procent gelijk, als teamverantwoordelijke is het belangrijk om er te zijn voor je collega’s in moeilijke tijden. En dus spoorde ik met de trein van 7.43u naar Leuven, alwaar een andere collega mij kwam oppikken om 7.45u

Al een geluk dat ik mijn laptop in mijn rugzak had, want onderweg naar Leuven belde mijn collega me, met de vraag of ik de locatie van de begrafenis had opgeschreven. Dat had ik niet gedaan en aangezien ik nog steeds in blijde verwachting ben van een nieuw smartphone van het werk, kon ik ook niet via mijn iphone mijn werkmails consulteren. Gelukkig lukte dat wel via webmail en kon ik het juist adres uit mijn mails vissen. Oef!

We waren in totaal met vier collega’s. Toen we in Geraardsbergen aankwamen, bleek de zaal in het rouwcentrum waar de afscheidsviering plaatsvond, al helemaal volzet te zijn. Ook in de gang naast de zaal stonden al tientallen mensen te wachten tot de dienst zou beginnen. We zochten ons een plekje op het einde van de gang, vlakbij een kast met een grote kandelaar op.

De viering was heel emotioneel. De pastoor las teksten voor geschreven door de familie van de overledene en blikte eveneens terug op de laatste maanden van haar leven, toen ze op haar ziekbed vocht tegen een agressieve tumor. Ik kende de dame in kwestie niet, maar het beeld dat in mijn gedachten vorm kreeg, was dat van een moeder en grootmoeder die zichzelf wegcijferde ten dienste van anderen. En hoe lovenswaardig zo’n levenshouding ook moge zijn, toch ben ik blij dat de huidige generatie vrouwen een andere invulling aan hun leven geeft.

Wat ik niet verwacht had, was dat de afscheidsviering mij persoonlijk zo hard bij de keel zou grijpen. Het is niet dat ik de collega in kwestie erg goed kende, maar ik was oprecht geraakt door haar verdriet en voelde de tranen opwellen toen ik haar mijn deelneming betuigde. De ceremonie deed me ook terugdenken aan het afscheid van mijn eigen bomma.

Na afloop was ik blij dat ik mijn initiële tegenzin overwonnen had en toch naar de afscheidsviering gegaan was. Het was duidelijk dat mijn collega onze aanwezigheid oprecht apprecieerde.

Kennismaking en nieuwjaarsreceptie

De allereerste nacht in de nieuwe studio kon beter: de zenuwen om kennis te maken met mijn nieuwe team zorgden ervoor dat ik veel lag te woelen. Ik voelde me dan ook allesbehalve fris toen de wekker om iets voor zes (!) ging. Mijn vriend bracht me met de wagen naar Berchem station, alwaar ik de trein van 7.01u naar Brussel nam. Ongetwijfeld vragen jullie je af waarom ik op zo’n onchristelijk vroeg uur het openbaar vervoer nam. Wel, ik verwachtte dat de eerste collega’s al rond 8u op het werk zouden zijn en om te vermijden dat ze daar wat verloren stonden te draaien (de werkplaatsen waren immers nog niet toegewezen), wilde ik de allereerste werkdag op tijd zijn, zodat ik vroege vogels kon opvangen. We hadden koffiekoeken voorzien voor alle collega’s en mijn baas zou een kort welkomstwoordje uitspreken.

Tijdens de treinrit speelde ik scenario’s af in mijn hoofd. Kwestie van op alles voorbereid te zijn. Ik was vooral zenuwachtig over de verdeling van de werkplekken. Ik had me daar al de dag voordien het hoofd over zitten breken en had, om discussies te vermijden, zelf een voorstel uitgewerkt. Mijn nieuwe collega had me tips gegeven waarmee ik moest rekening houden, maar het bleef een moeilijke puzzel om te leggen. Ik besloot mensen per vier functioneel samen te zetten aan de eilanden (rekening houdend met bepaalde gevoeligheden) en ze zelf laten kiezen op welke plek aan het eiland ze wilden zitten.

De koffiekoeken werden geapprecieerd door de collega’s: alvast een goede start van het nieuwe werkjaar in onze volledig overhoop gehaalde organisatie. Mijn baas hield haar welkomstwoord kort, want het was duidelijk dat de collega’s stonden te popelen om hun nieuwe werkplek in gebruik te nemen. Ik trok met mijn team naar de ons toegewezen zone en stelde me kort voor. Daarna deden we een kort rondje om elkaar te leren kennen. Mijn team bestaat voor ongeveer de helft uit nieuwe mensen en ik spande me in om de namen zo snel mogelijk te memoriseren. Mijn eerste indruk was positief: ik had het gevoel dat iedereen in het team er het beste van wilde maken. Ook de verdeling van de werkplekken verliep vlotjes. Op een kleine aanpassing na, kon iedereen zich vinden in mijn voorstel. Een pak van mijn hart.

De rest van de dag werd besteed aan het uitpakken van de verhuisdozen en het regelen van allerlei praktische zaken. Tot 15u, want dan was het tijd voor onze jaarlijkse nieuwjaarsreceptie. De grote baas blikte tevreden terug op een goed verlopen verhuis en toastte op de vernieuwde organisatie terwijl hij tegelijkertijd niet naliet te benadrukken dat er ons nog veel uitdagingen wachtten. Met een opgelucht gevoel dronk ik mijn eerste glas schuimwijn bijna in één teug leeg.

Het startschot is gegeven. The only way is forward!

Nieuwjaarslunch@work

De allereerste werkdag van het jaar werd ik, samen met mijn collega-teamverantwoordelijken en het management om 10u op de werkvloer in Brussel verwacht. Bedoeling was om in beperkte kring na te gaan of de verhuizers tijdens de kerstvakantie hun werk goed gedaan hadden en de nieuw ingerichte werkplekken er min of meer acceptabel uitzagen. De rest van de collega’s mochten nog een dagje langer vakantie houden.

Na de nacht in mijn ouderlijk huis doorgebracht te hebben, nam ik in een piepklein Limburgs stationnetje de trein naar Brussel. Flashback naar de tijd dat ik wekelijks in dit station door mijn ouders werd afgehaald toen ik nog studeerde in Leuven. Het aantal jaren dat tussen mij en mijn studententijd ligt, tikt gestaag aan en toch heb ik het gevoel dat ik nog maar gisteren mijn diploma’s in ontvangst heb mogen nemen. Het lijkt alsof de herinneringen uit die tijd op de één of andere manier kleurrijker zijn en meer indruk gemaakt hebben dan alles wat daarna kwam.

Bij de overstap in het station van Diest kwam ik zowaar een oud studiegenootje tegen, die ik al jaren niet mee gezien had. Net op het moment dat ik aan het mijmeren was over mijn eigen studententijd. Het ging haar niet zo goed: in 2017 was de relatie met haar man, met wie ze meer dan twintig jaar was samen geweest, op de klippen gelopen. Haar ex-man kon de scheiding moeilijk verkroppen en ze vertelde hoe ijzig de overdracht van de kinderen meestal verliep. Ik wenste haar bij het uitstappen in Brussel van ganser harte een beter 2018 toe.

Het weerzien met mijn collega’s verliep hartelijk. We deden gezamenlijk een rondgang door het ganse gebouw, sleurden wat met kasten, bureaustoelen en bureaus en voor dat we er erg in hadden was het tijd voor de lunch. Ik genoot oprecht van de simpele koude schotel, maar voelde ook de nervositeit opborrelen voor de dag nadien. Woensdag 3 januari zou ik immers voor het eerst kennis maken mijn mijn nieuwe team. En iedereen weet dat een goeie eerste indruk essentieel is…

IMG_6686[1]