werk

Pensioneringsfeestje!

Goed, ik denk dat ik 2018 nu wel definitief mag uitroepen tot het jaar met de meeste afscheidsfeestjes ooit. Al mag het zo stilletjes aan wel eens beginnen stoppen. Al die personeelswissels zijn niet goed voor een organisatie die nog steeds in transitie is.

Maar goed, donderdag vond dus het laatste pensioneringsfeestje van 2018 plaats. We namen afscheid van een collega die er een carrière van maar liefst 42 jaar heeft opzitten. De opkomst voor het feest was groot en hoewel onze collega eerst gezegd had geen afscheidsfeestje te willen, zag ik haar stil genieten van het feit dat zoveel volk de moeite had genomen om te komen. En dat tijdens de drukste periode van het jaar. Ook voor mij kwam de timing van het feest alles behalve goed uit, maar hey, sommige zaken zijn nu eenmaal belangrijker dan werk. En iemand bedanken voor haar jarenlange inzet en collegialiteit is daar één van. Dat werk haal ik wel op een ander moment in.

De speeches waren dan ook vol lovende woorden voor de verdiensten van deze collega, die ik zelf enorm apprecieerde voor haar eerlijkheid en directheid. Er zouden meer mensen moeten zijn op de werkvloer die het gewoon zeggen zoals het is. Zonder al te veel blabla, recht door zee. Helemaal mijn stijl.

En oja, er waren zoetigheden!

IMG_1013[1]

Lunch bij l’Intermezzo

De laatste keer dat ik bij l’Intermezzo lunchte was anderhalf jaar geleden, toen ik bezig was aan mijn Grote Afscheidstournee. Toen had ik er nog geen flauw idee van dat ik een half jaar later alweer naar België zou terugkeren en lag de toekomst nog sprankelend en onbekend voor mij. De ironie van dit etentje ter afsluiting van mijn eerste werkjaar in de nieuwe job, ontgaat me dus niet. Aan de andere kant was het wel een mooie manier om de cirkel rond te maken. Anderhalf jaar geleden zat ik met mijn collega te puffen op het snikhete terras en nu zat ik met mijn afdelingshoofd en mijn twee collega-teamverantwoordelijken lekker warm binnen. Een tegenstelling die ik op de één of andere manier wel wist te appreciëren. Net zoals de spaghetti ai frutti di mare die miljard keer beter was dan de spaghetti vongole die ik vorige week at bij Rugantino.

IMG_0993

Eindejaarsdrink

Het is eens iets anders dan een nieuwjaarsdrink! En daarnaast was ik ook wel nieuwsgierig naar de winnaars van de fotowedstrijd Wiki Loves Heritage. Ik was een uur te laat op het feestje, maar ik had me niet gerealiseerd dat er nog een hele reeks speeches op het programma stonden, meestal is zo’n drink een nogal informele gelegenheid. Verkeerde inschatting van mijn kant. Gelukkig was het donker in de zaal van Cinema Nova en kon ik vrij onopgemerkt binnen sluipen. Ik kon nog twee interessante sprekers meepikken en daarna was er gelukkig een korte pauze om wat Libanese mezze binnen te steken, want tegen die tijd (20u) was ik al flink uitgehongerd.

Na dit kort intermezzo ging Wikimedia Belgium over tot de prijsuitreiking van de fotowedstrijd Wiki Loves Heritage. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet bepaald onder de indruk was van de winnaars. Ik vond de gekozen beelden nogal cliché, maar goed, het belangrijkste is dat deze foto’s onder een creative commons licentie vrij gedeeld kunnen worden.

IMG_0991

En daarna was het tijd voor gezellige babbels en heerlijke hummus!

Met de collega’s naar de Kerstmarkt

Ok, de timing was niet optimaal. Mijn ganse team was tegen de sterren op aan het werken om alle dossiers tijdig af te ronden vóór het eind van het jaar, maar hey, een klein verzetje zou ons ongetwijfeld deugd doen. Oorspronkelijk waren we van plan om rond 16u te vertrekken, maar dat bleek al snel niet haalbaar, dus werd het 17u. Een beetje jammer wel, ook omdat we dit uitstapje gepland hadden als afscheidsmoment voor onze collega.

We startten met een glaasje prosecco op het Sint-Katelijneplein en overhandigden daar onze afscheidscadeautjes: een paar mooie oorbellen en een boek (enfin, ja, de print van de cover, want het boek zat nog in de post). Ze was er heel blij mee. Wel jammer dat  ze niet zo lang kon blijven, wegens nog een andere afspraak diezelfde avond. Een beetje een afscheid in mineur vond ik, maar ze scheen het zelf niet zo erg te vinden.

Verder naar de Vismarkt, waar ik kennismaakte met een Portugees eenpansgerecht dat ik nog niet kende: Arroz de Bacalhau. Verrassend lekker en ongetwijfeld gezonder dan de normale brol die je op een kerstmarkt vindt. Uiteraard dronken we ook een glaasje gluhwein, dat kerstmarkt cliché kan ik moeilijk aan mij laten voorbij gaan. Er is iets aan warme wijn met kanaal en een scheutje rum dat mij warm maakt vanbinnen. 😉

Alvorens de trein naar onze respectieve woonplaatsen te nemen, sloten we ons bezoekje af met een jenevertje. Morgen wachtte ons immers een nieuwe pittige werkdag. Schol!

 

After Work met traantjes

Het was geleden van de maand augustus (kan iemand zich nog die lange hete zomer herinneren?) dat we nog eens een After Work gedaan hadden met de collega’s. Het najaar is zo ongelooflijk druk geweest dat de werken voorbij vlogen en het er gewoon niet van kwam. Gelukkig nam het organiserend comité op de valreep van 2018 de koe bij de horens en werd deze donderdag geblokkeerd voor de laatste After Work van het jaar. We startten de avond in À la Mort Subite met een groep die zo groot was dat het onmogelijk was met iedereen een babbeltje te doen. Fijn om te zien dat er veel nieuwe collega’s deelnamen. Een ideale gelegenheid om al dat nieuw jong volk wat beter te leren kennen.

Met een ietwat uitgedunde groep van elf personen zakten we na een paar drankjes (slechts één in mijn geval, want ik had mij later bij de groep gevoegd) af naar Italiaans restaurant Rugantino, een monument, zo verzekerde één van mijn collega’s mij. Dat viel dan toch dik tegen. De spaghetti vongole was echt de slechtste iteratie van dit beroemde recept die ik in mijn leven gegeten heb: de saus op de pasta bestond volgens mij enkel uit water en peper en de schelpen vielen op twee handen te tellen. Een misser die alleen maar goedgemaakt kon worden door een lekker Italiaans dessert.

En jawel, de zabaglione was heerlijk, maar tegen dat het dessert aan tafel arriveerde, was de collega die tegenover mij zat in tranen uitgebarsten, waardoor we, tussen de happen dessert door, al de moeite van de wereld moesten doen om haar te troosten. Door een stom ongeval is de ex-vriend van mijn collega (die ze in haar hart duidelijk nog niet als een ex beschouwde) zo’n vier maanden geleden gestorven en het rauwe verdriet kwam door een combinatie van drank en de gespreksonderwerpen aan tafel in alle hevigheid naar boven. De tranen bleven maar stromen. Ik had er echt mee te doen, maar denk dat ze in een situatie zit waarbij professionele hulp nodig is. Helaas kon ik niet tot het einde blijven om haar bij te staan, want ik moest de trein naar Leuven halen.

Op zich is het jammer dat de avond in tranen geëindigd is, maar aan de andere kant doet het ook deugd om te weten dat wij er als collega’s voor elkaar zijn. Ook op momenten dat het minder goed gaat.

Een Frans afscheidsontbijt

Het zijn de laatste dagen op het werk voor de collega die mij zo nauw aan het hart ligt. Met plezier kijk ik terug op onze vele fijne babbels. Eén van mijn fijnste herinneringen aan hem is die keer dat we samen het Gentse nachtleven indoken en ik vervolgens het genoegen had te mogen logeren in zijn prachtige appartement in Gent. Op 2 januari verhuist mijn collega naar Parijs en dan zal het gedaan zijn met de gezamenlijke lunches. Ik kan zelf amper bevatten hoe snel het jaareinde in zicht komt en het afscheid dichterbij snelt.

Uiteraard ben ik niet de enige collega die zijn collegialiteit en intelligentie zal missen. Het was dus drummen op het bijzonder toepasselijk Frans getinte afscheidsontbijt. Er waren croissants, chocoladebroodjes, stokbrood en zoet beleg. Helemaal in Franse stijl. De speeches gaven goed weer hoe geliefd de collega is die ons binnenkort zal verlaten. Niemand kon een slecht woord over hem bedenken. Hij werd letterlijk overladen met complimenten. En hoewel ik weet dat niemand perfect is, kan ik niet anders dan zeggen dat hij akelig dicht in de buurt komt.

Hij was alleszins erg opgetogen met het cadeau dat we voor hem in elkaar geknutseld hadden: een gepersonaliseerd kookboek vol met fijne herinneringen en lekkere recepten. Uiteraard kon ik het niet laten om een cocktailrecept voor hem neer te pennen. Met een chocoladetoets voor de zoetekauw die hij is!

Recept voor spicy hot chocolate!

Ingredienten:
500 ml water
2 eetlepel honing
1 klontje boter
1 eetlepel geraspte bittere chocolade
1 koffielepel cacaopoeder
1 snuifje kaneelpoeder
1 snuifje kardemom
1 kruidnagel
1 snuifje nootmuskaat
25 ml Zacapa 23

Bereiding:
Breng het water aan de kook en zet het van het vuur. Voeg er de overige ingrediënten aan toe en giet door een zeefje. Serveer warm.
Ideaal voor koude winterdagen in Parijs!

Recept voor Chocolate Mojito!

Ingrediënten:
30 ml witte rum
1-2 eetlepels rietsuiker of suikersiroop
30 ml doorzichtige chocoladelikeur
30 ml bruiswater
2 takjes verse munt
4 limoenpartjes

Bereiding:
De basis van deze cocktail is een mojito. Plet de limoen samen met de rietsuiker. Voeg hierna de rum en de chocoladelikeur toe samen met enkele blaadjes verse munt. Voeg crushed ice toe. Goed roeren met een barlepel en de rest van het glas aanvullen met bruiswater. Voeg nog een extra schepje chrushed ice toe. Als versiering zet je een munttakje in het glas. Opdienen met een After dinner chocolaatje.

Teamlunch bij Hémisphères

Voor de vierde en laatste teamlunch van het jaar hadden we voor achttien personen gereserveerd bij Hémisphères, een restaurant dat ik jaren geleden al eens bezocht, maar waarvan ik niet meteen erg onder de indruk was. We moesten toen erg lang wachten op eten dat niet echt bijzonder was. Maar goed, het was een voorstel van één van de collega’s, dus wilde ik het restaurant graag nog eens een nieuwe kans geven. Misschien waren er nieuwe uitbaters die het niveau opgetild hadden.

Helaas, ook dit tweede bezoek viel dik tegen. Nochtans zag ik het al van ver aankomen: bij het bestellen zei de ober dat iedereen (achttien personen) vrij kon kiezen van de kaart. Dat kon uiteraard nooit goed komen… Na wel drie keer met aandrang vragen of we ons niet beter tot een vijftal gerechten zouden beperken, gaf ik het op. En jawel, mijn vrees werd bewaarheid: sommige mensen kregen hun eten maar liefst een half uur (!) later dan hun tafelgenoten. En het was niet eens zo lekker. Mijn lamsstoofpotje was aan de taaie kant en niet warm genoeg. Nochtans waren die mooie metalen potjes waarin de curry’s geserveerd werden bedoeld om er een uurtje onder te zetten…

Jammer dat we ons teamlunchjaar niet in schoonheid konden afsluiten. Volgende keer maar weer naar Jour de Fête?

Virtual Reality Sports!

De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst en dat geldt in overtreffende trap voor de laatste weken van het werkjaar 2018. Het is zo druk dat ik amper nog weet waar mijn hoofd staat, laat staan dat ik aan sporten toe kom. Gelukkig zijn er dan onverwachte initiatieven op het werk, zoals de mogelijkheid om kennis te maken met Virtual Reality sport. Toen ik de aankondiging op ons intranet zag verschijnen, reserveerde ik zo snel als ik kon een time slot. Ik ben immers altijd te vinden voor een uitstapje naar een ander universum.

Rond 18u was het aan mij. Ik kreeg een helm met een ingebouwde VR-bril opgezet en het avontuur kon beginnen. Eerst speelde ik een spelletje squash, dat, hoewel minder intensief dan een echt spel (je moet immers niet lopen) er toch in slaagde mijn hartslag een beetje te verhogen. Maar het leukste was toch het spel waarbij ik een échte tegenstander kreeg en we mekaar met virtuele ballen moesten proberen te raken. Een eerste kennismaking die alvast naar meer smaakt!

Alweer feest!

December is niet alleen een maand waarin er hard gewerkt wordt, het is ook een maand waarin er veel reden is tot feesten! Amper een paar dagen na onze zeer succesvolle boeklancering, hielden we opnieuw een feestje om een nieuwe publicatie voor te stellen. Toegegeven, iets bescheidener deze keer, met catering die we zelf gekocht hadden en een beperkt aantal deelnemers. Maar dat maakte het er niet minder gezellig op! Een mooie afsluiter van een zeer boeiend project dat in totaal ongeveer vier jaar duurde.

IMG_0743[1]