Beste Sint,
U hoort uw lekkernijen op 6 december in onze huizen af te leveren, niet op All Hallows’ Eve (dit feest van de commercie wordt trouwens nog steeds door mij geboycot). Maar u hoeft er niet aan te twijfelen dat uw zoete gaven mij zeer zullen smaken.
Bedankt,
yab
Randvoorwaarden:
Iemand?
Chocolaatjes! En ik voelde me me meteen heropleven na een lange en vermoeiende werkdag. Zulke kleine attenties kunnen mijn dag helemaal goedmaken. Het geeft een goed gevoel te weten dat er aan je gedacht wordt.
Gisteren een gezellige avondje gehad met lekker eten en goeie cocktails in het voortreffelijke gezelschap van Lime en vriend. Iets te goeie cocktails, want ik voelde me deze ochtend niet zo fris. Terwijl in de fotografieles de landschapsfoto’s van de leerlingen besproken werden, probeerde ik mijn aandacht bij de les te houden. Niet gemakkelijk, als je in een volledig verduisterd lokaal zit en je af en toe je oogleden zwaar voelt worden. Ik slaakte stiekem een zucht van opluchting toen het eindelijk half één was.
Met liefde klaargemaakt door de mama van de gastheer. Meer heb je niet nodig om een veertigtal hongerigen te voeden en een fijn feestje te bouwen. Een streepje goeie muziek van de schoonbroer-dj helpt natuurlijk ook. Het viel zelfs niet op dat de kriekjes vermomde kersen waren. 😉 En er was veel om te vieren, gisterenavond: een samenwoningscontract, een fantastische reis, een nieuwe woonst en jaja, een nieuwe baby op komst.
Proficiat, J en L, jullie worden ongetwijfeld fantastische ouders.
Pendelaars die werken in Brussel hebben vaak de neiging om onze hoofdstad na het werk zo snel mogelijk te willen verlaten. En ja, ook ik haast me meestal snel naar huis. Vandaag bleven we echter in Brussel plakken. We hadden afgesproken met het Poolse koppel dat zo vriendelijk was ons uit te nodigen voor hun feest in Kraków, ondertussen alweer bijna drie weken geleden. Het werd een gezellige avond met lekker Thais eten voor een redelijke prijs en een cocktail als afsluiter.
Brussel heeft zoveel leuke plekjes, jammer dat ik nooit echt de tijd neem om onze hoofdstad beter te leren kennen. Onbekend is onbemind.
Ik had nooit gedacht dat het mogelijk was, maar een mens kan dus wel degelijk te veel sushi eten. Toen de Titanic van Inari op onze tafel gezet werd, beseften we meteen dat we al die sushi nooit met z’n drieën op konden krijgen. Al kan er niet gezegd worden dat we niet geprobeerd hebben.
Onze reisgenoot vriend H was voor een weekje in het land en we besloten sushi-gewijs herinneringen op te halen. Zoals altijd hadden we boeiende discussies met H, ditmaal over de Amerikaanse gezondheidszorg. Een onderwerp waar je wel een paar dagen op kan blijven kauwen.
Toen onze magen voller dan vol waren, moesten we echter bekennen dat de Titanic ons overwonnen had. We konden geen sushi meer zeggen en er was nog eten over voor zeker twee personen. Een beetje beschaamd vroegen we om een doggy bag, die ons met de glimlach werd gebracht.
Na de copieuze maaltijd dronken we nog enkele cocktails bij Mattiz. Tegen die tijd begon het niveau van het gesprek wat af te nemen, maar niemand die daar om maalde.
Het was een fantastische avond, al heb ik het me deze ochtend wel een beetje beklaagd. De sushi-overschotjes zijn bij de kat van H beland, die ongetwijfeld nog zit na te genieten.
Man, man, man, de superlatieven ontbreken mij. Het was een weekend waarop werkelijk alles meezat. We waren ruimschoots op tijd voor onze vlucht (mijn vriend wil om de één of andere reden altijd drie uur op voorhand op de luchthaven zijn of hij wordt doodnerveus, hij denkt ook altijd dat de treinen gaan staken als we naar de luchthaven moeten). Genoeg tijd om ons op ons gemak neer te vlijen in een zetel in een wijnbar en van een zalig glas rode wijn te genieten. Heel relax.
De vlucht zelf verliep vlot. We landden perfect op tijd. Bij de bagageband troffen we een ander met de bruid bevriend koppel, die dezelfde vlucht als wij genomen hadden. De taxi die de toekomstige bruid voor ons geregeld had, stond ons na de douane volgens afspraak op te wachten. Piece of cake. Na een donkere rit van een half uurtje, werden we afgezet in ons hotel. Omdat het zo donker was, konden we het meer waaraan het hotel lag niet zien of zelfs maar vermoeden. De kamer was groot en luxueus en we kropen snel in bed. Een goede nachtrust is belangrijk als je een dag feesten voor de boeg hebt.
‘s Ochtends stonden we op en werden we meteen overdonderd door het prachtige uitzicht op het meer vanaf ons balkon. Magnifiek. Aan het ontbijt troffen we de familie van de bruid die met een stuk of twintig vanuit België waren overgekomen. Het was een bont gezelschap. De jongste van de bende was zeven maanden, de oudste (de bomma) was 97. Zévenennegentig, jullie lezen het goed. Een krasse dame. We werden vriendelijk onthaald en meteen opgenomen in het gezelschap. Ik voelde me zowaar een beetje familie.
Na het ontbijt verscheen de bruid om zich te laten kleden en schminken in het hotel. Het haar van vriendin F was veel langer dan ik mij herinnerde, maar voor de rest was ze niks veranderd. De zon scheen, ondanks de door BBC weather voorspelde rainshowers (BBC weather, geloof er niks van), en iedereen keek uit naar de Italiaanse trouwmis en het feest achteraf. Een grote witte bus kwam heel het gezelschap ophalen aan het hotel en we trokken naar het kerkje van de parochie San Carlo di Cazzago Brabbia.
Het kerkje was een schattig roze geval, met een charmante toren en fotogenieke trappen ervoor. De trappen waren bezaaid met Italiaanse familie van de bruidegom en vrienden van het koppel. Er werd gekakeld dat het een lieve lust was. En natuurlijk deed er zich menige Babylonische spraakverwarring voor tussen de familie van de bruid en die van de bruidegom die geen van beide elkaars taal beheersten.
De mis duurde een beetje te lang naar mijn goesting. Maar het viel wel op hoe gelovig Italianen nog zijn. De liturgische gebeden worden vol overgave meegebeden en iedereen zingt mee. Aan de kant van de bruid werd er hier en daar een beetje gemurmeld, maar dat kan ook aan het feit gelegen hebben dat de ganse viering in het Italiaans was. Nuja, niet de ganse viering, sommige lezers lazen een stuk in het Nederlands en de bruidegom sprak zijn trouwgeloften zowel in het Italiaans als in het Nederlands uit. Hij moet daar weken op het geoefend hebben, want zijn Nederlands is voor de rest onbestaande. Ontroerendste moment: de bruid de half wenend haar trouwgeloften voorlas. Ik vermoed dat ze het ook nog in het Nederlands wilde doen, maar de emotie werd haar te veel. En de kerk snikte mee, natuurlijk,
Na de viering werden er tonnen rijst naar het koppel gegooid, ondanks het uitdrukkelijke verbod van de priester. Het duurde even voordat we bruid en bruidegom te zien kregen, want ze dienden nog samen met de getuigen het trouwregister te tekenen. In Italië zijn de burgerlijke en de kerkelijke trouw geïntegreerd in één en dezelfde viering. Een beetje vreemd, want midden in de mis wordt er opeens een stuk uit het burgerlijk wetboek voorgelezen. Terwijl we op de bruid en bruidegom wachtten, werden er duchtig bellen geblazen door jong en oud.
F en H straalden toen ze eindelijk na het afhandelen van alle formaliteiten op de trappen verschenen. La mamma deelde suikerbonen uit (da’s een traditie in Italië) en er werd duchtig gekust en “Auguri!” geroepen. Ondertussen was de zon op volle sterkte en was het kwik tot zeker 28 graden opgelopen. Ik zweette ervan. Gelukkig had ik een reservekleedje aangetrokken en zou ik na onze terugkomst in het hotel van outfit wisselen. Mijn feestoutfit bleek immers niet geschikt om in de mis te dragen. Blote schouders zijn namelijk niet toegelaten in Italiaanse kerken en tja, ik had een strapless kleedje.
Terug in het hotel ging het feest van start met een feestelijke receptie aan het zwembad. Het had een scène uit het film kunnen zijn, zoals we daar stonden met een glaasje prosecco in de hand aan de rand van het zwembad met uitzicht op het prachtige Lago Maggiore. En toen begon de eetmarathon. We zaten maar liefst vijf uur aan tafel om acht gangen te verorberen (de aperitief niet meegerekend). Ik heb meestal een gezonde eetlust, maar dit was toch een beetje van het goeie te veel. Maar de Italiaanse traditie vraagt dat er veel gegeten wordt op een feest en dat deden we dus. Al liet ik wijselijk het één en ander liggen.
We hadden erg veel geluk met het gezelschap aan onze tafel. Totale onbekenden voor ons, maar het klikte meteen. De helft van het gezelschap bleek trouwens uit mijn geboortestreek afkomstig. En één van onze disgenoten had zelfs in dezelfde middelbare school gezeten. Hij herinnerde zich mij nog, helaas moest ik bekennen dat dit omgekeerd niet het geval was. Echt niet. Onze disgenoten waren een vriendenkliek die mekaar al van de unief kenden en ze wisten de nodige straffe verhalen te vertellen.
We aten, we dronken en de avond viel. Als digestief dronken we amaretto en limoncello en nog iets waarvan ik de naam vergeten ben. Daarna werd het tijd om de dansvloer onveilig te maken. Dit was het niet-traditionele stuk van het trouwfeest, want Italianen gaan normaalgezien na de koffie en de digestief naar huis. Wij hadden echter geen haast en dansten verder tot middernacht. De dj was een prutser, maar al de alcohol zorgde ervoor dat iedereen in goeie stemming bleef. Al was het erg vervelend dat er op een gegeven moment nergens meer een glaasje water te verkrijgen viel. Dorst! Gelukkig was er nog de minibar op de slaapkamer.
Om middernacht werd de muziek stilgezet. We kregen allemaal een cadeautje mee (Italiaanse koekjes) en nog wat suikerbonen en het feest was ten einde.
Wat wij aten:
Ons weekendje aan het Lago Maggiore in één woord samengevat. Morgen volgt een uitgebreider verslag, als ik een beetje bekomen ben.
Vandaag stonden we veel te vroeg op, bezochten we élke provincie in het land, luisterden we bewonderend (of we deden toch alsof) hoe twee baby’s hun stembanden smeerden en werden we volgepropt met pastaschotels (‘s middags én ‘s avonds) en veel te veel hapjes.
Ik kan even geen pap meer zeggen. Uitgerust aan de nieuwe werkweek beginnen, zeggen ze dan.