Verjaardagsweekend – zaterdag in La Menuiserie

Het voorbije weekend had ik het genoegen om mijn verjaardag te vieren in het schattige dorpje Waimes in het uitmuntende gezelschap van Goofball en haar gezin.

Voordat we echter konden vertrekken naar Waimes, moesten mijn vriend en ik nog een paar boodschappen doen. Belangrijkste item op onze todo-lijst was het aankopen van een Halloween-outfit voor de Halloween-party die ik komende vrijdag organiseer voor mijn collega’s. Met dit doel trokken we helemaal naar Scherpenheuvel om daar aangekomen vast te stellen dat de meeste verkleedkledij dikke brol is. Lelijk en slecht gemaakt, nuja, kan ook moeilijk anders voor de spotprijzen waaraan die dingen verkocht worden. Maar toch, het kostte ons de nodige moeite om twee min of meer aanvaardbare outfits samen te stellen, waardoor we wat later dan gepland richting Waimes vertrokken.

We kwamen in de vooravond bij het weekendhuisje van onze gastheer en gastvrouw aan (de zon was al onder) en konden meteen de stapkunsten van Kabouter bewonderen. So very cute. Terwijl Kabouter de avond doorbracht met de hippe babysit met dreadlocks, genoten wij samen met zijn ouders van een voortreffelijk feestmaal in restaurant La Menuiserie, op enkele stappen van het weekendhuisje.

Dit passeerde er allemaal op ons bord (en ja, het was even lekker als het eruit ziet):

We startten de avond uiteraard met een aperitief van het huis, een lichte rosé schuimwijn, perfect om mee te klinken op de gezondheid van onze gastheer en gastvrouw.

Daarna volgden de amuse-gueules.

Kip curry tapioca chips (i kid you not):
IMG_5724

Escargots met look:
IMG_5725

Iets lekkers met vis in een groen erwtensoepje:
IMG_5726

Eitjes zonder eiwit waarvan het eigeel een aantal uur gegaard heeft afgewerkt met aardpeer. Fenomenaal lekker:
IMG_5727

Het bezoekje aan La Menuiserie was trouwens een goeie oefening voor mijn culinair Frans.

La Truite d’Ondenval de Nicolas Marichal: Chicons rouges acidulés, chicons braisés, chicorée:
IMG_5728

Saint-Jacques: Marinées, jambon de Montenau, aneth,beurre de lacto-fermentation: zo lekker dat ik helemaal vergeten ben er een foto van te maken.

Queue de boeuf: Confite, bouillon condimenté, panais de notre ami Yves, tartine de moelle:
IMG_5730

IMG_5732

Chevreuil “Birkenhof à Bütgenbach”: Mousseline de potimarrons fumés, coings rôtis, jus corsé:
IMG_5733

Pommes et poires: Soupe de poires, pommes en pickles de cerfeuil musqué, vanille de Tahiti:
IMG_5736

Chocolat souple: Kalamansi, poudre de yaourt, crème glacée à la bergamote:
IMG_5738

Dit alles uiteraard vergezeld van aangepaste wijnen. Fijn dat er bij het dessert een perencider geserveerd werd. Is eens iets anders dan de klassieke dessertwijn.

Wat versnaperingen voor bij de koffie/thee:
IMG_5740

Ongelooflijk goeie rum (die van mij was een Demerara uit Guyana van 14 jaar oud, maar Jan had met zijn Diplomatico Reserve uit Venezuela de hoofdvogel afgeschoten, goed spul):
IMG_5741

A splendid evening, indeed, afgesloten met een spannende wandeling in het pikkedonker naar het weekendhuisje. Al een geluk dat elke smartphone tegenwoordig ook als zaklamp kan gebruikt worden.

Vooruit plannen

Bij deze ligt ons eerste weekendje weg voor 2015 ook alweer vast, zie. Vanavond iets gaan drinken bij de vrienden met wie we tijdens het paasweekend naar de Westhoek getrokken zijn. Geheel spontaan ontstond tijdens het drinken van het glaasje wijn het idee om samen op weekend te gaan naar Zeeland. De agenda’s werden boven gehaald en het verlengde weekend van 1 mei leek bijzonder geschikt voor dit uitstapje. Et voilà, een paar minuten later lag de afspraak vast.

Ik kijk er al naar uit!

Een weekendje in Libin

16 volwassenen, 13 kinderen, 2 huizen, 1 zwembad, 1 jacuzzi en 1 trol = recept voor een geslaagd weekend in Libin. Zelfs al waren de weergoden ons dit jaar alweer niet goed gezind (moet zelfs één van de slechtste edities ooit geweest zijn), toch hebben we ons fantastisch goed geamuseerd in het zwembad. Fijn om te zien dat al die kinderen zo goed met elkaar opschieten. Ze zijn nu ook allemaal een beetje ouder en kunnen al veel meer hun plan trekken. Sommigen waren zelfs zo verknocht aan het zwembad dat ze de ganse dag in hun badpak bleven rondlopen.

En oja, natuurlijk werd naar aloude gewoonte het spel weerwolven boven gehaald en overleefde ik het naar even aloude gewoonte de nacht weer niet. Ik was nochtans een brave burger (of misschien ook niet). En ons quizteam werd in de laatste ronde jammerlijk van de eerste plaats gestoten. :-(

Met dank aan de mensen die de quiz in mekaar gestoken hebben en aan de dappere heren die de regen trotseerden om ons van heerlijk barbecuevlees te voorzien (noot aan mezelf: volgend jaar niet vergeten het vlees op voorhand te ontdooien).

IMG_6050

Een dagje op stap met een Japanse – vrijdag 20 juni

We hadden deze vrijdag helemaal niet goed voorbereid en het resultaat was dan ook een dag die met haken en ogen aan mekaar hing. Eerste foute beslissing: met M naar Espace Chimay rijden. Een rit van 1 uur en 45 minuten om niet eens de abdij zelf te zien. En het ergste is dat ik dit op voorhand wist, want ik bezocht dit bezoekerscentrum reeds eerder. Enfin ja, ik voelde mij in het algemeen niet zo fabuleus (hoofdpijn, keelpijn), dus dat zal er ook wel wat mee te maken gehad hebben. En het weer zag er ook maar belabberd uit, waardoor we aarzelden om een grote wandeling te maken.

Omdat we pas tegen de middag in Espace Chimay waren, besloten we eerst iets te eten in de Auberge de Poteaupré. Uiteraard ging onze vriendin voor de proevertjes van Chimay (4 glaasjes van 15 cl met de drie verschillende kleuren en de Dorée) vergezeld van de Chimay kazen. Ik maakte echter een foute keuze: ik bestelde tapas, maar kreeg enkel charcuterie (worst en gerookte ham) op mijn bord, terwijl ik quiche en ander lekkers verwacht had. Nu kan ik dat wel eten, maar een hele schotel is me echt van het goede te veel, gelukkig kon ik wat uitwisselen met mijn tafelgenoten en kreeg ik een stukje croque en wat kazen in ruil voor mijn worst.

De tentoonstelling in Espace Chimay vond ik wel goed, maar nog nooit in mijn leven heeft er mij iemand zo tegen haar goesting toegangstickets verkocht. Ok, toegegeven de dame in kwestie stond bij de souvenirwinkel, maar hoeveel moeite kan het zijn om drie tickets te verkopen aan mensen die daar al een tijd staan te draaien? Triestig.

Na de tentoonstelling volgde er uiteraard nog een proevertje. Ik stond met graagte mijn glas Chimay Dorée af aan mijn gezelschap, waardoor ik mij wel genoodzaakt zag zelf achter te stuur te kruipen om naar Chimay te rijden. Ditt maakt dat ik dit jaar al oneindig veel keer meer gereden heb dan vorig jaar. 😉

Bedoeling was om het Château de Chimay te bezoeken, maar blijkbaar kon je slechts op twee tijdstippen per dag een geleid bezoek aan het kasteel brengen. Iets wat wij niet zo hadden begrepen toen we de website bezochten, daar was immers sprake van twee voorstellingen per dag, iets wat mij eerder deed denken aan een filmvoorstelling of zoiets. Heel erg spijtig, want van een vorige bezoek herinnerde ik me dat dit kasteel echt de moeite was. Slecht geplande dag, ik zei het al.

Dus trokken we naar de toeristische dienst om een wandelkaart. De gratis kaarten trokken op niet veel, gelukkig konden we voor vijftig cent een blaadje kopen met een specifieke wandeling op. We hadden beter een andere wandeling gekozen, want het eerste deel van de wandeling liep gewoon door een woonwijk. Gelukkig was het tweede deel landelijker. Echt een gemiste kans om M te laten kennismaken met al het moois dat het zuiden van ons land te bieden had. Zonde, want ik wilde oorspronkelijk de Fondry des Chiens in de Fagne-Famennestreek bezoeken. Ook niet bij de deur, maar wellicht een pak interessanter dan Chimay.

Enfin ja, we sloten de dag af met een avondmaal op het terras van het Grand Café op de Grand’Place van Chimay. Het koelde echter snel af, dus besloten we maar weer huiswaarts te keren, want M moest haar was nog doen om met proper gewassen kleren de volgende dag naar Wenen te vertrekken.

IMG_5599

IMG_5602

IMG_5603

IMG_5607

IMG_5609

IMG_5610

IMG_5612

IMG_5615

IMG_5617

Een dagje op stap met een Japanse – donderdag 19 juni

Omdat wij het ’s avonds meestal nogal druk hebben, hadden we nog niet veel tijd gehad om met onze Japanse vriendin M op te trekken. Al moet ik eerlijk zeggen dat we niet echt de indruk hadden dat ze het erg vond overdag alleen in ons appartement te moeten achterblijven. In tegendeel, ik denk dat ze zelfs genoot van de rust en de ruimte (en al het bier in onze frigo, laten we vooral het bier niet vergeten). En ze maakte zelfs een daguitstapje naar Gent. Al was ze naar mijn mening wel heel erg vroeg terug. (Ben al vaak in Gent geweest en kan me niet voorstellen dat je na een uur of zeven denkt: wel, nu heb ik het hier wel gezien. Maar goed, niet iedereen is zo’n fanatieke reiziger als ik, natuurlijk.)

Ik had niet zo heel veel tijd gehad om een programma uit te werken om haar te entertainen tijdens haar bezoek. Gelukkig hadden we een tijd geleden van vrienden een bon gekregen om te gaan ontbijten in het T-huisje. Dat leek ons wel een fijn begin van deze vrije dag. Het T-huisje bleek wat verder van de toeristische plekken gelegen, wat ons de gelegenheid gaf om ook een ander gedeelte van Leuven aan M te laten zien. Het ontbijt was alvast een schot in de roos. Heel verzorgd, superveel keuze en een dag die begint met een zachtgekookt eitje kan voor mij al niet meer stuk!

Na het ontbijt reden we nog even terug naar Leuven, waar we een eerste steenlegging bijwoonden waarvoor mijn vriend en ik uitgenodigd waren. Meteen goed voor een glas schuimwijn in de voormiddag. Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat M er van vond, maar zo vaak zal ze toch nog niet de gelegenheid gehad hebben een authentieke Belgische bouwwerf te bezoeken en aan authentieke Belgische eerste steenlegging mee te maken. 😉

Nadat de eerste steen gelegd was, vertrokken we richting Wezemaal om haar de plek te laten zien waar de Hagelandse wijndruiven groeien. Ooit, lang geleden, toen mijn vriend en ik nog dachten dat we superveel tijd zouden hebben om in de weekends lange wandelingen te maken, kochten we een hoop wandelgidsen die vervolgens onaangeroerd in de kast bleven staan. Nu kwamen deze eindelijk van pas en stippelden we een route uit die twee knooppuntenwandelingen in de gids combineerden.

De zon liet het wat afweten, maar verder geen klagen. De streek was nog even mooi als ik me herinnerde, alleen jammer dat het bezoekerscentrum van de Hagelandse wijn nog niet open was toen wij er langskwamen. Rode draad van de dag: het gebrul van de vele opstijgende en dalende vliegtuigen dat zich mengde met het geluid van de zingende vogels. We spotten ook wildlife: een muis, een konijn en twee parende eekhoorns. Plus we toonden M de beroemde oude wijnmuur die precies toch iets minder oud was dan ik mij herinnerde.

Ons middagmaal (nuja, wat heet middag, ondertussen was het al twee uur gepasseerd) nuttigden we in de Moedermeule, een heel mooi gelegen brasserie vlakbij (surprise) een mooi opgeknapte windmolen. Onverwachte ontmoeting van de dag: mijn zopas gepensioneerde collega die met zijn vriendin en zijn zus ook even kwam verpozen op het mooie terras van de Moedermeule. Hij zag er gebruind en ontspannen uit. Duidelijk aan het genieten van zijn pensioen! M en mijn vriend waagden zich aan de Breugelschotel, een overvloedige vleesspecialiteit van het huis. Ik hield het bij een bescheiden boekweitpannenkoek, want het ontbijt was al erg uitgebreid geweest en we hadden een reservatie om ’s avonds samen te dineren.

De wandeling was heel erg leuk, maar de gesprekken met M verliepen moeizaam. Het was echt zoeken naar raakvlakken om een gesprek over te voeren (buiten het culinaire dan). Ik probeerde haar wat achtergrond te geven bij de geologische ontstaansgeschiedenis van de plek waar we aan het wandelen waren. De glooiende heuvels waar nu de wijnranken op groeiden, waren miljoenen jaren geleden immers zandbanken in de zee, maar al te vaak had ik het gevoel dat dit soort weetjes haar niet echt interesseerden. Of was het toch de taalbarrière?

Toen de wandeling erop zat, was het nog geen etenstijd, dus besloten we M nog even één van de Leuvense kroonjuwelen te tonen: de Parkabdij. Ik probeerde uit te leggen dat deze abdij uniek was voor gans Europa omdat de originele configuratie van de abdij met haar bijgebouwen bewaard gebleven was, maar alweer had ik het gevoel dat mijn uitleg over haar hoofd heen ging. Best wel frustrerend eigenlijk.

Gelukkig was daar de prachtig gerestaureerde abdijmolen alwaar we een plekje aan de toog konden bemachtigen om een biertje (en in mijn geval een cava) te drinken. Het was voor mij de eerste keer dat ik er kwam nadat de restauratie voltooid was en ik was enorm onder de indruk van het resultaat. Echt een magnifieke plek om iets te eten of te drinken mét een opnieuw functionerende watermolen. Geweldig!

We keerden terug naar ons appartement om onze wandelschoenen om te ruilen voor iets deftigere schonen, want we werden om 20u in de Zarza verwacht. Ik had speciaal in dit restaurant gereserveerd omdat ik wist dat hun menu ook met aangepaste bieren geserveerd werd. Het werd een lekkere avond, waarbij M zonder moeite mijn vriend onder tafel dronk. De bieroverschotjes maakte ze met graagte soldaat. Respect!

IMG_5462

IMG_5533

IMG_5536

IMG_5539

IMG_5543

IMG_5549

IMG_5554

IMG_5563

IMG_5564

IMG_5572

IMG_5574

IMG_5578

IMG_5585

IMG_5593

IMG_5597

Bratislava – 31 mei 2014

Deze zaterdagochtend een beetje uitgeslapen, gezellig samen ontbeten en met de kinderen gespeeld.

In de voormiddag trokken we met onze vriend W en zijn schattige dochter O naar het Slavín monument. Dit monument werd door de Sovjets opgericht op de begraafplaats van duizenden soldaten van het Sovjetleger (6.845 om precies te zijn) die sneuvelden tijdens de Tweede Wereldoorlog bij de bevrijding van Bratislava van de Duitse bezetter in april 1945. Het monument moet zich zowat op de hoogste plek van Bratislava bevinden. Het 11 meter hoge standbeeld van A. Trizuljak boven op een 39 meter hoge piloon is bijgevolg zichtbaar van zowat overal in de stad. Je moet het de Sovjets nageven, ze hadden verstand van het bouwen van bombastische monumenten. Toch is deze plek net zoals de talrijke oorlogskerkhoven in de Westhoek het bezoeken meer dan waard. Want laten we niet vergeten dat zonder de dood van al deze jonge soldaten de oorlog wel eens een heel andere wending had kunnen nemen. Terecht dat deze plek in Bratislava tot Nationaal Cultureel Monument uitgeroepen werd. Het prachtige uitzicht op de stad namen we er graag bij.

IMG_4554

IMG_4562

IMG_4567

IMG_4568

IMG_4570

IMG_4571

IMG_4597

IMG_4600

IMG_4606

Aangezien we ‘s ochtend niet al te vroeg gegeten hadden, waren we nog niet hongerig rond lunchtijd. Onze vrienden stelden voor om iets te gaan eten buiten het stadscentrum, in Modra, vlakbij de wijngaarden. En zo kwamen we terecht in restaurant Elesko, een verrassend moderne constructie op het platteland van Bratislava, omgeven door wijngaarden. Binnen in het restaurant kon je echt ten volle genieten van de moderne architectuur die je het gevoel gaf midden in de velden te zitten. Zeer knap gedaan. In het gebouw was ook een museum met tijdelijke tentoonstellingen, maar dit bezochten we niet.

Het was twee uur gepasseerd toen we ons een plek zochten op het terras. Op aanraden van onze vriendin L proefden we van de lekkerste druivensap ooit. Geperst van de druiven die op dat eigenste moment aan de wijnranken hingen te rijpen. Heerlijk! Zoals het échte Slovaken past, begonnen we de maaltijd met een voorgerecht terwijl boven onze hoofden ouderwetse vliegtuigen kunstjes uithalen (wat verderop was een luchtshow aan de gang). Als voorgerecht nam ik een soep van rundsbouillon met leverdumplings en groenten. Erg lekker. Ook het hoofdgerecht: gegrilde snoekbaard met saffraan wijnsaus, tomaten, venkel, geroosterde knofloof en gegrilde aardappelen was heerlijk. De hoeveelheden waren, naar eveneens Slovaakse gewoonten, zeer genereus. Voor het hoofdgerecht verkasten we naar binnen, het werd ons immers wat te frisjes op het terras. Er stak een kil windje op en de zon liet het jammer genoeg afweten.

‘t Is een beetje beschamend om toe te geven, maar we tafelden tot een uur of zes. (Ja, ik nam nog een dessert, maar sorbet helpt de vertering, of dat hebben ze me toch altijd wijsgemaakt.) Of neen, eigenlijk schaam ik me helemaal niet. Het was gewoon supergezellig. Kleine O op de trampoline en wij fijn babbelend met onze vrienden. Over Bratislava, het leven, de start-up van onze vriend, hun toekomstplannen. Echt ten volle genoten van deze ontspannende momenten samen. Onze vrienden waren dan ook nog eens zo lief ons verschillende flessen wijn cadeau te doen afkomstig van het domein zelf. <3

IMG_4611

IMG_4615

IMG_4618

IMG_4625

IMG_4626

IMG_4627

IMG_4636

IMG_4640

IMG_4673

Rond half acht waren we terug op het appartement van onze vrienden, maar het avondmaal besloten we wijselijk aan ons voorbij te laten gaan. 😉

Nadat de kleinsten in bed lagen gingen we met onze vriend de stad in. We pikten nog net het laatste kwartier mee van een Urban Market in een oude gerestaureerde markthal. De hal stond heel lang leeg, totdat een ondernemende dame besloot zich de toestand van dit verkommerde gebouw aan te trekken, een huurovereenkomst met de stad af te sluiten en er opnieuw een markt in onder te brengen met allerlei kraampjes met zelfgemaakte spullen en natuurlijk eten en drank! Ik dronk er een glaasje schuimwijn, terwijl de heren zich aan een wat zwaardere rode wijn waagden. Onze vriend stelde voor de avond te eindigen in één van de meest populaire cocktailbars van de stad: de Sky Bar beloofde ons een fenomenaal uitzicht over Bratislava te bieden. En jullie weten allemaal dat ik een fan ben van de combinatie cocktails en fenomenale uitzichten. 😉

De bar zat stampvol, maar de geluksgoden waren aan onze kant: er was een plekje vrij voor drie personen aan de bar. We zaten met onze rug naar het fenomenale uitzicht, maar konden wel genieten van de bedrijvigheid van de barmannen achter de toog. De eerste cocktail die ik voorgeschoteld kreeg, was echt fenomenaal lekker. De Pineapple Basil Tini was een heerlijke combinatie van verse ananas, citroen, vodka en basilicum. Staat op mijn lijstje om thuis ook eens uit te proberen. Mijn tweede cocktail, de Shulimango, was ook lekker, maar niet zo overdonderend lekker als de Pineapple Basil Tini.

Terwijl de heren aan de bar bleven zitten om whiskey te drinken, nam ik de trap om een verdieping hoger op het buitenterras wat foto’ s te nemen van het uitzicht. Voor mij was het echt wel te koud om buiten op het terras op de zevende verdieping te gaan zitten, maar een groep dappere heren had duidelijk geen last van kippenvel. Toen ik op het terras verscheen met mijn fototoestel werd ik uitbundig gegroet in het Engels door de heren die zich duidelijk goed vermaakten. Ik groette vrolijk terug en concentreerde me verder op de foto’s. Na de begroeting schakelden de heren over op hun moedertaal (Vlaams!) en begonnen ze onderling te overleggen of ze hun kans moesten wagen om mij te versieren. Inwendig moest ik keihard lachen, maar ik besloot nog even niets te verraden. In het Engels vroegen ze me waar ik vandaan kwam en of ik nog plannen had voor de avond. Dat kon ik natuurlijk niet laten liggen en ik zei fijntjes: “Uit hetzelfde land als jullie.” Rode kaken en gelach alom. Gelukkig waren ze beleefd gebleven. 😉 We praatten nog even over wat ze allemaal al bezocht hadden, maar het aanbod om samen met hen de nachtclubs te verkennen liet ik toch maar liggen. 😉

Glimlachend en een sterk verhaal rijker keerde ik terug naar mijn gezelschap. Na twee cocktails (voor mij) en wat whisky’s (voor de mannen) sloten we de avond af en keerden we terug naar het appartement na deze toch wel erg decadente dag.

IMG_4687

IMG_4691

IMG_4697

IMG_4698

IMG_4700

Spending a lovely day in Ghent with collegues

Zalig dagje achter de rug met de collega’s van mijn bedrijf. Na een flinke ochtendlijke wandeling van het station van Gent bereikten we iets later dan verwacht zaal Cocteau. In de zaal stonden allerlei volksspelen en puzzels opgesteld. Mijn competitieve ik kon haar hartje ophalen, want we werden in groepjes onderverdeeld die tegen mekaar moesten strijden om de eer. Mijn favoriete onderdeel was uiteraard Pictionary, al bleek de scheidsrechter nogal een voorkeur voor het andere team te hebben. Door ons juist geraden woorden werden meer dan eens genegeerd totdat de tegenpartij ze herhaalde. Dat rook naar omkoperij, ik zeg het jullie! En zo kwam het natuurlijk dat we slechts op de derde plaats eindigden. 😉

Na deze erg leuke voormiddag wachtte ons een waar feestmaal onder de befaamde stadshal van Gent. De eerste keer dat ik dit toch wel controversiële bouwwerk met mijn eigen ogen kon bewonderen. Persoonlijk vond ik de hal best wel geslaagd. Een vooruitstrevende stad moet ook moderne architectuur in haar weefsel integreren. En oja, het eten was werkelijk fabuleus. Het voorgerecht (rauwe zalm, tartaar van tonijn, gegrilde groentjes, carpaccio, tomaat mozarella) was een soort best of van al mijn favoriete voedsel en het hoofdgerecht was al even fantastisch. Ze serveerden trouwens mijn favoriete Australische wijn (als bubbels, in ‘t wit en in ‘t rood) Jacob’s Creek, geweldig! Eigenlijk had ik geen plaats meer voor het dessert, maar wie kan weerstaan aan tiramisu, chocomousse, crème brûlée, fruitsla en ander lekkers?

Na de maaltijd gingen de collega’s druppelsgewijze naar huis, terwijl de die hards nog wat bleven plakken in het zonnetje, genietend van deze bijzondere plek in het hart van Gent. Echt een fantastisch mooie dag én tegelijkertijd een paar collega’s beter leren kennen.

IMG_4994

IMG_4995

IMG_4996

IMG_4997

En nu hoop ik over een uurtje voldoende ontnuchterd te zijn om met mijn racket op het squashballetje te kloppen en niet op mijn squashpartner.

Een weekendje Westhoek – Pasen

Terwijl Stille Zaterdag een fantastisch zonnige dag was, hadden we op Paasdag zelf minder geluk. Grijs en grauw weer met de belofte van regen in de lucht. Ideaal weertje om in een museum door te brengen. Dus begaven we ons naar de onlangs heropende IJzertoren. We startten ons bezoekje met een ritje in de lift naar het dakterras. Spijtig dat de slechte weersomstandigheden het zicht erg beperkten. Op een zonnige dag moet het uitzicht bepaald indrukwekkend zijn.

Vervolgens daalden we met de trap verdieping per verdieping langs de verschillende opstellingen. Het idee om een tijdslijn in de trapschacht te maken vond ik erg goed gevonden en gaven ook een gevoel van continuïteit aan de tentoonstelling. Maakten op mij het meeste indruk: de reconstructie van de ondergrondse gangenstelsels die de geallieerden uitgroeven en de vele confronterende foto’s. De geschiedenis van de Vlaamse beweging interesseert me persoonlijk minder, maar het is wel belangrijk dat ook dit aan bod komt in een monument dat toch in zekere zin controversieel was/is.

We waren veel langer in de IJzertoren gebleven dan oorspronkelijk gepland, waardoor het al een uur of twee was toen we op zoek gingen naar een snelle hap. Die vonden we in De Burgerij in Diksmuide. Veel valt er niet te zeggen over mijn slaatje met tomaat en garnalen, misschien had ik toch beter het voorbeeld van mijn vriend gevolgd en een burger genomen.

In de namiddag trok de hemel langzaam open en toen we bij de Dodengang aankwamen, scheen zowaar de zon. De Dodengang is een netwerk van ruim een kilometer Belgische loopgraven en bunkers aan het IJzerfront. Tijdens WOI was dit een van de gevaarlijkste stellingen van het Belgische leger, amper 50 meter verwijderd van een Duitse bunker. Kogels van Duitse sluipschutters zaaiden dood en verderf. Ik vind het belangrijk zulke plaatsen met een bewogen geschiedenis te bezoeken, maar echt bevatten hoe het leven van zo’n frontsoldaat geweest is, neen, dat is volgens mij onmogelijk.

Laatste stop van de dag: Deutscher Soldatenfriedhof Vladslo, waar 25.644 gesneuvelde Duitse soldaten rusten. Het kerkhof is vooral gekend voor de stenen beelden van het treurende ouderpaar, gemaakt door de Berlijnse kunstenares Käthe Kollwitz in herinnering aan haar 17-jarige zoon Peter Kollwitz, die op 23 oktober 1914 in het naburige Esen sneuvelde. Een hartverscheurend mooie plek: groen en vredig. Erg indrukwekkend.

We sloten de dag af met een driegangenmenu in Beau’M op de Grote Markt van Kortrijk. Heerlijke carpaccio, paling in ‘t groen en als kers op de taart: een zalige crème brûlée. Een dag vol contrasten.

IMG_2162

IMG_2163

IMG_2164

IMG_2166

IMG_2192

IMG_2195

IMG_2197

IMG_2210

IMG_2211

IMG_2213

IMG_2215

IMG_2216

Een weekendje Westhoek – Stille Zaterdag

Buiten een kleine onderbreking doordat een Kortrijkse feestvierder in het kot van de nacht heel luid iets riep op straat, goed geslapen. Het ontbijt in Dharma B&B vormde alvast een goeie start van de dag. Ongelooflijk veel keuze aan beleg en verschillende broodjes, noten, een zachtgekookt eitje, vers fruit. We werden nogal in de watten gelegd!

We hadden met onze vrienden en hun zoontje afgesproken om de dag te starten met een bezoek aan Tyne Cot Cemetery. Mooi het adres dat we via Google Maps gevonden hadden (Vijfwegenstraat, Ieper) ingegeven op de gps, maar tot onze grote verbazing leidde de gps ons rechtstreeks het bos in, terwijl ik van een vorig bezoek mij wel enkele bomen kon herinneren, maar beslist geen heel bos. Bizar. Ook bij het ingeven van Tyne Cot Cemetery op mijn iphone leidde de routeplanner ons naar dezelfde locatie. Gelukkig bleek de android gsm van mijn vriend ons uiteindelijk naar de juiste locatie te voeren. Onze vrienden hadden net hetzelfde voorgehad met hun gps. Beetje een valse start van de dag, maar gelukkig konden we er allemaal mee lachen.

Tyne Cot Cemetery is natuurlijk een plaats die uitnodigt tot reflectie over de onzinnigheid van het opofferen van duizenden en duizenden soldaten voor een paar meters land. De geboorte- en sterfdata op de witte grafstenen slagen er altijd weer in mij te beroeren. Zoveel jonge mensen wiens leven te vroeg en in verschrikkelijke omstandigheden eindigde. Onze vijfjarige was ook onder de indruk. We probeerden hem wat duiding op kindermaat te geven, maar dat was niet altijd makkelijk. Want hoe geef je uitleg bij iets wat niet te begrijpen valt? Hij vond het alleszins een akelige plek. En daar kan ik het alleen maar mee eens zijn.

Wij lieten onze auto achter bij Tyne Cot Cemetery en reden de rest van de tocht met z’n vijven samen in één auto. In de auto maakte ik kennis met het Ketnet-programma Rox en de cyborg. Ik denk dat ik de aflevering ondertussen al wel van buiten ken. 😉

Volgende stop: Hill 62. Een beetje een bizar museum dat ik vooral had uitgekozen omwille van de kijkdozen en de (reconstructie van?) de loopgraven. Onze vijfjarige vond het geweldig. Al vermoed ik dat de ontmoeten met de poes uiteindelijk nog het meeste indruk zal nagelaten hebben.

Tijd om te lunchen. Dat deden we met een croque monsieur in brasserie In de Vrede. Uiteraard moest daar een Westvleteren bij gedronken worden. Niet door mij, uiteraard, want ik ben niet zo’n bierliefhebber. Na de lunch maakten we een korte wandeling in de buurt van Abdij Sint-Sixtus om de maaltijd  en de Westvleteren te laten zakken. Onze vijfjarige fietste dapper vooruit. Tot hij het beu werd en hij besloot met ons mee te wandelen (de papa kon de fiets voor de rest van de wandeling dragen). De bermen stonden volop in bloei, dus begon hij aan de samenstelling van een boeketje bloemen voor zijn mama. Zo schattig!

Op het einde van de wandeling foetelden we een beetje door een shortcut te nemen recht door een wei. Mijn vriend stond even doodsangsten uit, maar we eindigden gelukkig niet in de cel. 😉

Volgens mijn strak getimede planning moesten we na de maaltijd meteen vertrekken. Maar de heren hadden zin in nog een Westvleteren. Dus keerden we terug naar In de Vrede en at ik nog een ijsje uit een Westvleterenglas.

Volgende halte: koekjesfabriek Jules Destrooper in het charmante Lo-Reninge. Echt een aangename verrassing. Ik had er niet al te veel van verwacht, maar de opstelling was erg leuk gedaan met interactieve schermen, een leuke film en allerlei koekjesapparatuur uit vroeger tijden. En natuurlijk kregen we op het einde van de tour een gigantische hoeveelheid koekjes om te proeven. Zoveel dat we ze zelfs niet allemaal op kregen. Onze vijfjarige was in zijn nopjes. 😉

Voor het avondmaal had ik gereserveerd in ‘t Heuvelhof in Torhout, verkozen tot meest kindvriendelijke brasserie en hun site pakte uit met een mooi vernieuwd terras en grote speeltuin. Voor een brasserie lagen de prijzen nogal aan de hoge kant, maar onze vijfjarige kon zich geweldig goed uitleven op de speeltuin. Dus iedereen tevreden.

Na het eten namen we afscheid van onze vrienden die hun jongste zoon nog moesten gaan ophalen bij familie en dan helemaal terugrijden naar Leuven. Wij reden door naar Moorsele om een bezoekje te brengen aan onze vrienden die momenteel voor de twee keer al een erg moeilijke periode doormaken in hun leven. Het is niet zo makkelijk om hen een hart onder de riem te steken in zulke omstandigheden, maar als we in de buurt zijn proberen we altijd even binnen te springen.

Het werd al bij al best een gezellige avond. We hielpen zelfs de paasverrassing voor de twee oudste kinderen in mekaar steken: een gigantisch buitenspeelhuis. Die paashaas heeft daar zeker een hernia aan over gehouden. 😉 Ik zag de dag nadien op facebook dat het cadeau in de smaak viel. :-)

IMG_2013

IMG_2022

IMG_2052

IMG_2055

IMG_2067

IMG_2089

IMG_2092

IMG_2097

IMG_2115

IMG_2124

IMG_2126

IMG_2137

IMG_2150

IMG_2156

Een weekendje Westhoek – aankomst op vrijdag

Een tijdje geleden vatten we het plan op om samen met vrienden een weekendje naar de Westhoek te gaan. We kwamen een avond samen in Leuven om de plannen te bespreken en stelden een kindvriendelijk programma op. Ik boekte een B&B in Kortrijk voor ons twee en stelde een planning op voor de zaterdag die we met onze vrienden en hun vijfjarig zoon zouden doorbrengen. Heel even zag het ernaar uit dat mijn broertje en zijn vriendin ons op zondag zouden vervoegen, maar dit ging uiteindelijk niet door.

Om de files zoveel mogelijk voor te zijn, nam ik op Goede Vrijdag een halve dag verlof. Al bleek al snel dat we niet de enige waren die zo geredeneerd hadden, want onderweg naar West-Vlaanderen stonden we aardig wat in de file. Zo kwamen we ongeveer een uur later dan gepland aan bij Dharma B&B, alwaar we supervriendelijk onthaald werden door onze gastvrouw. De kamer bleek gigantisch te zijn en tegen een flesje schuimwijn als welkomstgeschenk zeggen wij natuurlijk ook geen neen. Een veelbelovend begin van het weekend.

Het was onze tweede keer in Kortrijk. De allereerste keer was vele jaren geleden toen mijn vriend en ik uitgenodigd waren op het huwelijksfeest van de zoon van onze toenmalige baas. We waren toen een beetje vroeger ter plaatse en liepen een uur of twee in Kortrijk rond. Ik herinnerde me nog de mooie Grote Markt en keek er al naar uit om de gebouwen te fotograferen. Helaas, bleek er een heel lelijke foor op de Grote Markt te staan. Wat wel veel volk op de been bracht, maar niet echt bevorderlijk was voor het fotograferen van monumenten.

Net voor sluitingstijd namen we ook nog even een kijkje in shoppingcentrum K, om te zien what the fuzz was all about. Maar het leek mij een shoppingcentrum zoals er twaalf in een dozijn zijn. Al hoop ik natuurlijk dat het centrum kan bijdragen aan de opleving van al de winkels en horeca in Kortrijk.

We sloten onze wandeling af met een maaltijd in Vietnamees restaurant Sansai. Lekker eten, slechte bediening. Ik kan door kort over zijn. Na het flesje schuimwijn leeggedronken te hebben, kropen we vroeg in bed, kwestie van goed uitgeslapen te zijn voor zaterdag.

IMG_1992

IMG_1993

IMG_1996

IMG_2002

IMG_2006