Heftig dagje vandaag op het werk (ik had best wel wat stress voor een heel belangrijke vergadering die ik moest voorzitten en de vijfde en laatste vergadering duurde maar liefst tot 19u), maar blij om nog eens in Brussel te zijn.
uitstap
Hoog bezoek voor het Paleis op de Meir
Zondag spoorde ik opnieuw richting Antwerpen, dat sinds mijn korte verblijf in Borgerhout nog altijd een beetje voelt als mijn tweede thuis. Ik had een date met de zus van mijn vriend en haar drie dochters, die zo snel groeien dat de oudste binnenkort groter zal zijn dan ikzelf.
We troffen elkaar op het Astridplein voor het Centraal Station en kuierden met ons vijven richting het Paleis op de Meir. De zon straalde en de drie zusjes (acht, tien en bijna twaalf) vonden gewoonweg alles fantastisch: de winkels op de Meir, de vele statige herenhuizen, de straatmuzikanten. We liepen even binnen in de Stadsfeestzaal om de pracht en praal van dit prachtig gerestaureerde gebouw in ons op te nemen. Meteen goed voor een eerste rondje poseren!
Al goed dat we ruim op tijd hadden afgesproken, want aan het tempo dat ons groepje vorderde, waren we net vijf minuten vóór ons gereserveerde tijdslot bij het Paleis. We mochten meteen binnen en kregen uitleg over de audiotour die we op onze eigen smartphones konden volgen. Aangezien de jongste van de drie nog geen smartphone had, probeerden we samen naar de uitleg te luisteren, maar dat gaven we al snel op. De hoeveelheid aan informatie was gewoon te veel. Zou fijn zijn, mocht er ook een kindvriendelijke versie van deze tour gemaakt worden. We hielden het dan maar op genieten met onze ogen. Want het resultaat van de restauratie van dit bijzondere paleis (ooit nog gekocht door Napoleon Bonaparte) met zijn prachtige empire meubilair mag gezien worden.
Na een dik half uur hadden we alle kamers op het parcours bekeken en zat ons bezoek er sneller dan verwacht op. Gelukkig was er nog een gedeelte van het paleis dat we nog niet verkend hadden: The Chocolate Line shop! We bewonderden de fantastische sculpturen volledig in chocolade gemaakt en konden natuurlijk de winkel niet buiten stappen zonder zelf iets te kopen. Ik kocht een doosje ‘My Way’ pralines, een selectie van de favoriete pralines van Dominique Persoone. De dames vonden na veel keuzestress elk ook iets. Al bleek de chocolade lippenstift toch ietwat tegen te vallen…
Op een bankje buiten op de Meir smulden we van onze chocolade lekkernijen om vervolgens richting restaurant te trekken, maar niet zonder eerst nog langs de Stadsfeestzaal te gaan, alwaar de dames dolgraag wilden rond snuisteren in The Flying Tiger. Terwijl zij zich vergaapten aan al de uitgestalde prullaria, checkte ik nog even het correcte adres van restaurant Bellavista in mijn mailbox. Tot mijn ontsteltenis moest ik vaststellen dat ik geen tafel gereserveerd had in restaurant Bellavista op De Keyserlei, maar wel in Temse. Niet zo erg als die keer dat ik per ongeluk een hotel boekte in Ierland in plaats van in Schotland of die keer dat ik op de verkeerde dag de ferry van Newcastle naar Rotterdam boekte, maar hey, whey does this keep happening to me?
Enfin ja, snel de reservatie afgebeld en dan maar op goed geluk richting De Keyserlei getrokken om daar een tafeltje op een terras te bemachtigen. We belandden op het terras van Hulstkamp en het zou daar heel gezellig geweest zijn, ware het niet dat er vlakbij ons vier kettingrokers aan een tafel zaten. Echt waar, ik hoop dat de dag snel komt dat roken op de terrassen verboden wordt. We maakten er het beste van en genoten ondanks alles toch van het eten en elkaars gezelschap.
Na de lunch wandelden we in de richting van de Antwerpse kathedraal en de Grote Markt. Om aldaar een heuse poseersessie met Brabo en de hand van de reus Druon Antigoon op te zetten.
Van al dat poseren krijgt een mens opnieuw honger en kijk, was er daar toch wel geen gelato zaak, vlakbij zeker? Zoals ik altijd zeg: there is always room for gelato!
Na onze gelato-stop trokken we richting het reuzenrad op de kaaien. Ondanks al onze overredingskracht konden we de jongste van de drie zussen niet overtuigen om in het reuzenrad te gaan. Dus ging ik met de twee oudsten, terwijl de zus van mijn vriend samen met haar jongste dochter beneden bleef staan om naar ons te wuiven. Tot ons groot plezier maakten we maar liefst drie rondjes. Supertof!
De namiddag was ondertussen al stevig gevorderd en we besloten de dag af te sluiten met een bezoek aan het dakterras van het MAS. Helaas waren we een klein detail uit het oog verloren: het dakterras was gesloten om wille van de coronamaatregelen. Helemaal voor niets naar daar gestapt! De dames poseerden dan maar snel bij de A van Antwerpen alvorens onze terugtocht naar het station aan te vangen.
Echt een super namiddag. Geweldige dames, die nichtjes van mijn vriend.
Damiaanwandeling in Tremelo en Werchter
Vandaag had ik afgesproken met onze vrienden uit Heverlee om samen te gaan wandeling in de omgeving van Tremelo en Werchter. De Damiaanwandeling stond al een tijdje op mijn todo-lijstje, maar de afstand naar het beginpunt was net iets te ver om met de fiets te doen. Gelukkig waren onze vrienden zo vriendelijk om voor te stellen mij met de wagen te komen ophalen.
Stipt om 14u parkeerden we bij de Onze-Lieve-Vrouw van Bijstand en konden we aan de wandeling beginnen. De ganse wandeling hingen er donkere wolken boven ons hoofd, maar we hielden het wonderwel droog. Wat me erg aansprak in deze wandeling was het feit dat lange stukken van de wandeling ons langs water brachten. Eerst wandelden we langs de Laak (waar we sporen van beveractiviteit spotten!) en het laatste stuk van de wandeling liepen we op de Schipstrekkersdijk langs de Dijle. Een zeer fijne en afwisselende wandeling die ons van Tremelo naar Werchter en terug bracht. Al duurde het ongeveer tot de helft van de wandeling eer ik door had dat de pijltjes op het kaartje met de routebeschrijving, niet overeenstemden met de wandelrichting die op de bordjes was aangegeven. Vandaar dat ik er maar niet in slaagde om uit te vissen waar we ons exact bevonden!
Dit standbeeld vat heel de lockdownsituatie perfect samen:
PS: We spotten zelfs een heuse bever!
Na de wandeling keerden we terug naar Heverlee om iets te eten in Brasserie 500. De schattige zoon van onze vrienden vervoegde ons op het terras. Helemaal uitgerust na zijn middagdutje. Al lag zijn focus voornamelijk op de glijbaan in de speeltuin. 😉
Mijn slaatje van de chef:
Spijtig genoeg begon ik het al heel snel koud te krijgen op het terras. Tijdens de wandeling was het zeer aangenaam, maar nu we stil zaten op ijzeren stoelen, kroop de kilte in mijn botten. We rondden dus snel af na het eten, met de belofte elkaar binnenkort weer te zien.
Heropening Mu.ZEE!
Gisterenavond spoorde ik samen met drie collega’s naar Oostende om het resultaat te bewonderen van het harde werk dat het Mu.ZEE team verzette de voorbije maanden. Tijdens de sluiting herstelden ze het hoofdgebouw van het museum, dat vroeger een grootwarenhuis was, zoveel mogelijk in haar oorspronkelijke brute schoonheid. En ja, het resultaat mocht er zijn. De soms benauwende kleine ruimtes werden afgebroken, waardoor de structuur van het gebouw opnieuw zichtbaar is en je een gevoel van ruimte krijgt dat voordien niet aanwezig was.
Trouwens ook zeer onder de indruk van de collectie met enkele zeer knappe topstukken van eigen bodem. Gaat dat vooral zelf zien, zou ik zeggen.
Heerlijk weertje trouwens voor een bezoekje aan onze Belgische kust:
Een kleine bloemlezing van de werken die mij het meest aanspraken:
De plannen van het oorspronkelijke grootwarenhuis:
Reclame uit een andere tijd:
De nieuwe indeling van het museum:
Zelfportret met bloemenhoed – James Ensor – 1883:
Zelfportret voor de spiegel – Léon Spilliaert – 1908:
De redding van Kapitein Cantillon : François Musin:
Grote marine – zonsondergang – James Ensor – 1885:
Baadsters – Théo Van Rysselberghe – 1920:
Kop – Oscar Jespers – 1925
Vissersvrouw – Léon Spilliaert – 1912:
De gendarmes – James Ensor – 1892:
Weerspiegeling – Hubert Malfait – 1929:
Werk van Jean Brusselmans
De Duizeling – Léon Spilliaert – 1908:
Roger Raveel:
Zomer – Jef Verheyen – 1979 (mijn favoriet):
Meer knap werk van Jef Verheyen:
Roger Raveel:
La Conférence sur Freud – Rachel Baes – 1970:
L’Afrique inconnue – La mythologie comparée – Jane Graverol – 1958:
En een Delvauxtje
Na de kunst en het gebouw uitgebreid bewonderd te hebben, gingen we nog even langs bij een collega die in Oostende woont voor een drankje in haar prachtige appartement mét uitzicht op de jachthaven. Stof genoeg om over te babbelen tijdens de treinrit naar huis!
Topdag!
Wandeling in Thorpark
Veel te vroeg opgestaan voor een zondagochtend om tijdig op de trein richting Limburg te zitten. Mijn broer pikte me op aan het station en vervolgens brachten we samen een bezoek aan mijn moeder in het rusthuis. Enfin ja, ik mocht het rusthuis niet binnen omdat ik geen vaste bezoeker ben, maar ondertussen is het wel al toegestaan om samen met de bewoner buiten een wandeling te maken. Gelukkig zat het weer mee vandaag en konden we samen het terras van het rusthuis zitten. Na de lijdensweg van de voorbije maanden had ik me werkelijk aan het allerergste verwacht, maar al bij al viel de toestand van mijn moeder beter mee dan ik me in mijn hoofd had voorgesteld. Al is ook dat heel erg relatief, natuurlijk.
Na ons bezoek at ik samen met mijn broer en zijn vriendin een worstenbroodje in hun chique nieuwbouw villa, eindelijk voorzien van een badkamer! Wat een luxe! Met een worstenbroodje achter de kiezen, hadden we voldoende energie voor een mooie wandeling in Thorpark, een onderdeel van het ondertussen beruchte Nationaal Park Hoge Kempen. Laat ons hopen dat de uitdrukking “there’s no such thing as bad publicity” veel extra bezoekers naar die mooie park zal lokken!
We kozen een wandeling van een twaalftal kilometer en beklommen met enthousiasme één van de befaamde mijnterrils om van het uitzicht op de omgeving te genieten. Het laatste gedeelte van de wandeling leidde ons langs de straten van de cité van Waterschei-Noord, een interessant stukje onroerend erfgoed.
Mijn broer, zijn vriendin en ik sloten onze wandeling af met een drankje op het outdoor zomerterras van Thor Terrazza. Heel gezellig! Bonuspunten voor de werkelijk uitstekende sangria! En de gyoza waren perfect om dat eerst hongertje te stillen.
Na dit geslaagde aperitief gingen we verder op hetzelfde élan bij mijn broer en zijn vriendin. Dankzij Atelier Eik genoten we van een werkelijk uitstekend avondmaal. Serieus, vis, sint-jacobsvruchten, asperges, garnalen en broccoli, dit gerecht was gewoon gemaakt voor mij!
En ja, daar hoort uiteraard een lekker flesje wijn bij. Super om kennis te maken met deze uitstekende Bulgaarse wijn!
Mijn broer bracht me net op tijd naar het station om mijn afspraak met mijn kameraad in De Hoorn om 21u na te komen. Ik had net genoeg tijd om mijn rugzak met mijn laptop af te zetten op mijn appartement in Leuven om me daarna in sneltempo naar De Hoorn te begeven. Ik had nog net twee minuten speling. Just in time! Zo fijn om na meer dan een jaar tijd onze kameraad opnieuw te zien. Amai, hoeveel deugd kan een mens hebben van samen iets te drinken op een terrasje. Leve de vriendschap! Dankjewel corona om ons opnieuw duidelijk te maken wat echt belangrijk is in het leven.
Boem Paukeslag: Lunchen bij The Jane
Een tijd geleden viel er een uitnodiging voor de tentoonstelling Boem Paukeslag. Bezette Stad 100! in het Letterenhuis in mijn mailbox. Exact 100 jaar nadat de befaamde dichtbundel van Paul Van Ostaijen verscheen, was nu het originele handschrift ervan voor het eerst te bewonderen. Dat wilde ik graag met eigen ogen aanschouwen en aangezien de uitnodiging voor twee personen was, nodigde ik meteen ook mijn Antwerpse collega mee uit. We besloten er meteen een dagje Antwerpen van te maken, te beginnen met een lunch op het terras van The Jane waar we het corona-veilig concept Terrazza J’Enoteca uitprobeerden.
En kijk, na al die koude en druilerige meidagen, brak speciaal voor ons uitstapje op zaterdag de zon door. Wat een heerlijk gevoel, die zonnestralen op mijn (van zonnecrème voorziene) gezicht! Een vriendelijke jongedame bracht ons naar een gezellig tafeltje op het mooie terras van The Jane met uitzicht op ‘t Groen Kwartier. Mijn collega en ik startten de maaltijd met een cocktail als aperitief en daar ging het helaas een beetje mis voor onze serveerster. Ze bracht de twee cocktails op een plateau, maar stootte bij het neerzetten van de drankjes één van de waterflessen op onze tafel om. Ik zag het gebeuren in slow motion, maar bevond me helaas niet op de juiste plek om in te grijpen. De fles ging aan diggelen en het water en de glasscherven spatten alle kanten uit.
Nu, scherven brengen geluk en het was maar water, dus wij vonden dit klein ongelukje helemaal geen probleem. De serveerster was echter stevig van haar melk, ocharme. Een charmante jongeman schoot haar en ons meteen ter hulp en veegde zelfs onze handtassen (die amper een paar spatjes zullen opgevangen hebben) af. Hij zag er de humor wel van in en de rest van de maaltijd kwam hij nu en dan vragen of hij nog iets moest opkuisen voor ons. 😉
Uiteraard waren de gerechten om duimen en vingers af te likken zo lekker. De grootste uitdaging was het kiezen uit al die heerlijkheden op de menukaart: Geniet even mee.
Gin tonic en Sakura Mule:
Sashimi moriawase:
Blend croquete, oyster emulsion, crunch of potato and pork skin:
Irish Mór Oysters with ume, cucumber, seaweed, yuzu kosho en ponzu codium:
Het uitzicht vanaf ons tafeltje:
Deviche of sea bass, red onion, green banana, avocado, aji amarillo:
Young turbot on the josper, white asparagus, capers & green herb beurre blanc:
Crème brûlée and sorbet:
Na ons bezoekje trokken we de stad in voor een glaasje wijn op een terrasje. Aja, mijn collega en ik nemen onze verantwoordelijkheid om de horeca te steunen zeer serieus. We belandden op het terras van Wijnbar BOHM en Berkel op het Hendrik Conscienceplein. Genieten met een glaasje prosecco op een zonnig terras met uitzicht op de mooiste kerk van Antwerpen, meer moet dat niet zijn.
Een kwartiertje voor vier uur verlieten we ons plekje en begaven we ons naar het Letterenhuis voor de tentoonstelling. De tentoonstelling schetste een boeiend beeld van de tijd waarin de bundel werd geschreven, maar wat mij het meest aansprak was het inzicht dat de tentoonstelling bood in het tot stand komen van de bundel zelf en de belangrijke rol die vormgever Oscar Jespers daarbij speelde. Zonder hem was het boek er bijna niet gekomen. En ja, fantastisch om dat beroemde manuscript met eigen ogen te kunnen aanschouwen, uitgedost met mijn persoonlijke Boem Paukeslag mondmasker. Noblesse oblige!
Na het bezoek aan het Letterenhuis sloten we de namiddag af op (jullie raden het nooit) het terras van Bar Bette, een gezellige wijnbar.
Een zaterdag om in te kaderen!
TAMAT en de kathedraal van Doornik – 15 mei 2021
De weersvoorspellingen voor deze zaterdag zijn werkelijk desastreus. Een lange wandeling in de natuur zal er vandaag helaas niet in zitten. Maar niet getreurd, uiteindelijk hebben we al meer kunnen wandelen dan gehoopt en dit regenachtige weer geeft ons de gelegenheid om wat cultuur op te snuiven in het hart van Doornik.
We doen ons best om het gigantische ontbijt weg te werken samen met de olijfjes en kaasjes van gisteren, maar falen. Energie zullen we de eerstkomende uren alvast niet tekort komen.
Na een korte rit parkeren we onze cambio op een parking net buiten de ring van Doornik. Voorlopig is het nog droog, maar het ziet eruit alsof er elk moment een gigantische stortbui kan losbarsten. We wandelen langs het Musée des Beaux-Arts naar het Musée d’Histoire naturelle & Vivarium, het museum dat mijn vriend uitkoos. Helaas, we zijn een klein detail uit het oog verloren: zonder reservatie kan je tegenwoordig geen museum meer bezoeken en helaas, het Musée d’Histoire naturelle & Vivarium is voor de ganse dag volgeboekt. We kunnen onszelf wel voor het hoofd slaan. De vriendelijke dame aan het onthaal geeft nog mee dat we op een later moment op goed geluk kunnen terug komen, in de hoop dat sommige mensen met een reservatie niet komen opdagen, maar dat risico willen we liever niet nemen.
We zoeken snel online op welk museum er wel nog tickets beschikbaar heeft. TAMAT, Musée de la Tapisserie et des Arts Textiles heeft nog plekken vrij om 11u. Het is ondertussen 10.55u, dus we haasten ons naar TAMAT, dat gelukkig vlak om de hoek ligt. Jaja, Doornik heeft zelfs iets wat lijkt op een museumkwartier.
Het is meteen duidelijk dat TAMAT niet het meest bezochte museum is. De onthaalbediende heeft ongeveer tien minuten nodig om ons aan een toegangsticket te helpen. We zien hem allebei sukkelen met het computersysteem en tevergeefs de stappen volgen die op een briefje aan het raam van het onthaal hangen. Uiteindelijk kunnen we toch binnen. Onze hoofdreden om TAMAT te bezoeken is de collectie wandtapijten uit de vijftiende en de zestiende eeuw, vervaardigd door textielkunstenaars uit Doornik. In die periode was Doornik, de zetel van een rijk bisdom en een Franse enclave in Bougondië, immers een belangrijk productie- en handelscentrum van wandtapijten in Europa.
Ik moet zeggen dat het museum zelf niet echt uitblinkt in vernieuwende scenografie, maar de wandtapijten op zich zijn uiteraard prachtig en het is mooi om te zien dat deze eeuwenoude traditie ook vandaag de dag verder gezet wordt.
De oude wandtapijten:
En de hedendaagse wandtapijten:
Het museum stelt ook nog andere textielkunst tentoon:
Na ons bezoek aan TAMAT wandelen we naar de befaamde kathedraal met de vijf torens van Doornik, die sinds 2000 de titel van UNESCO werelderfgoed mag dragen. Jammer genoeg raakte de kathedraal zwaar beschadigd in WOII, waardoor één van de zijkapellen volledig vernietigd werd. Een tornado in augustus 1999 richtte bijkomende zware schade aan en bracht de stabiliteitsproblemen van het gebouw aan het licht. De Tour Brunin hing gevaarlijk scheef (een afwijking van 80 cm tussen de basis van de toren en de top) en grondige stabiliteits- en restauratiewerken drongen zich op. De restauratiewerken zijn op dit moment helaas nog steeds niet afgerond, al zijn de grootste stabiliteitsproblemen ondertussen opgelost. Ik vermoed eerlijk gezegd dat de middelen ontbreken om de restauratie volledig af te werken, want de uitleg in de kerk over de stabiliteitsproblemen dateert van 2003 en ook het wikipedia-artikel stopt abrupt in 2011. Zelfs in zijn onafgewerkte toestand is de kathedraal een indrukwekkend bouwwerk, de moeite van een bezoek meer dan waard.
We willen graag de schatkamer van de kathedraal bezoeken, maar aan de ingang staat aangegeven dat je enkel cash kan betalen. En natuurlijk hebben we net ons laatste cash geld in een offerblok ter ondersteuning van de restauratie van de kathedraal gestopt… Op naar de ons ondertussen bekende geldautomaat op de Grote Markt! De man aan het onthaal van de schatkamer heeft uiteraard geen wisselgeld, dus moeten we ons inkomgeld naar boven afronden. Zo geraakt die kathedraal hopelijk ooit nog eens gerestaureerd! Foto’s nemen is niet toegestaan in de schatkamer, maar ik nam er stiekem toch een paar. Dikke aanrader!
Na het bezoek aan de schatkamer lijkt het weer wat beter, dus wagen we ons aan de stadswandeling van 5 km doorheen het historische hart van Doornik. Als er alsnog een regenbui losbarst, zullen we hopelijk wel ergens kunnen schuilen. De wandeling vertrekt op de Grote Markt met het Belfort en brengt ons langs het mooiste onroerend erfgoed van Doornik.
Philippe-Christine de Lalaing, een edelvrouw die een uitzonderlijke rol speelde in het Beleg van Doornik (1581):
Martine, in Vlaanderen beter bekend als Tiny:
Jardin de la Reine:
Grote reconstructiewerken aan de Pont des Trous:
Wandelen langs de oevers van de Schelde:
Église des Rédemptoristes de Tournai met op de achtergrond de vijf torens van de kathedraal:
Net op het moment dat we de Schelde over steken via de Pont de Fer breekt er een stevige regenbui los boven onze hoofden. Geheel verwacht, want we hadden de dreigende wolken al een tijdje in de mot. Helaas bleek het ijdele hoop dat deze wolken wel zouden overwaaien. We halen dus onze regenjassen boven en spoeden ons verder in de richting van het station in de hoop daar te kunnen schuilen tot de bui over is. Van dat gedeelte van de wandeling zijn er uiteraard geen foto’s. Gelukkig duurt de bui niet al te lang en kunnen we onze tocht verder zetten, terwijl de laatste druppels op ons neder dalen.
Grafheuvel waarin de restanten rusten van de Franse helden die in 1914 hun leven gaven om Doornik te verdedigen tegen de Duitse troepen:
Gelukkig komt na regen altijd zonneschijn! En ja, dan krijgt een mens zin om een terrasje te doen. Helaas zijn we niet de enigen die van de zonnestralen willen profiteren. Het is bepaald druk op de Quai du Marché au Poisson. Gelukkig slagen we erin een plekje te bemachtigen op het terras van La Vie est Belge. De mojito royal smaakt heerlijk en mijn vriend geniet van zijn plaatselijk biertje. Minder leuk is dat één van de leveranciers, die bakken bier het café binnen draagt, erin slaagt om vlak aan mijn voeten een flesje bier kapot te laten vallen door heel nonchalant met die bak rond te zwaaien. Mijn schoenen en benen hangen onder het schuim. Oh well, straks duiken we toch de douche in… Ik verwijder de grootste spatten met een papieren zakdoekje en geniet verder van mijn mojito royal.
Bizar baksel:
We ronden onze wandeling af, zodat we op tijd onze Take-away.com bestelling bij Belga Poke kunnen ophalen. Een poké bowl gaat er altijd wel in, en van gisteren hebben we onthouden dat we de avondmaaltijd best licht houden. We willen immers optimaal genieten van de hapjes in de wellness! Gelukkig moeten we ditmaal op de terugweg van Doornik naar Aquavert geen zondvloed trotseren.
Net zoals gisteren halen we een flesje wijn uit de frigo en dineren we met z’n tweetjes in de gezellige eetruimte van Aquavert.
De rest van de avond brengen we heerlijk ontspannen door in de wellness. We hebben er allebei deugd van.
Na uitgebreid van sauna, zwembad en jacuzzi genoten te hebben, werpen we een blik op de weersvoorspellingen van zondag. Die zijn zo desastreus dat we beslissen zondag na het ontbijt gewoon naar huis terug te keren. Kwestie van het weekend in schoonheid te eindigen.
Wandelen in Callenelle – 14 mei 2021
Opgestaan rond negen uur en meteen de weersvoorspellingen gecheckt. Enkele kleine buitjes later in de namiddag, maar het lijkt droog genoeg om een stevige wandeling in te plannen. Maar eerst: ontbijten! We moeten vast geslapen hebben, want we hebben helemaal niet gemerkt dat onze gastvrouw het ontbijt is komen klaar zetten. Dat ontbijt is trouwens copieus. We doen ons best, maar met de beste wil van de wereld krijgen we al dat lekkers niet op. Geen erg, we pakken twee chocoladebroodjes in als proviand voor onze wandeling, want we verwachten onderweg niet veel eet- en drinkgelegenheden tegen te komen.
Na wat twijfelen, kiezen we voor een wandeling van bijna 20 km rond Callenelle, vlak bij de Franse grens, zo’n twintig minuten rijden van onze B&B. We passeren nog even langs de Intermarché in Templeuve om extra proviand in te slaan, maar het aanbod valt tegen: geen slaatjes of voorgesneden fruit of zo. Uiteindelijk kopen we enkel wat voorverpakte brownies en cashewnoten. Na een vlotte rit parkeren we onze wagen in het centrum van Callenelle en beginnen aan de wandeling. Eerst halte: het kerkhof van Callenelle, dat er onder de hoge stapelwolken bijzonder fotogeniek bij ligt.
Deze wandeling heeft naar ons aanvoelen drie rode draden:
- Kapelletjes
- Keltische kruisen
- Kanalen (we steken zowel het Ancien Canal als het Canal Nimy-Blaton-Péronnes over)
Waar we tijdens onze wandeling gisteren zo nu en dan nog wandelaars tegen kwamen, zien we tijdens deze wandeling amper een levende ziel. We genieten volop van de rust en de kalmte van deze agrarische streek.
Het Ancien Canal:
Het Canal Nimy-Blaton-Péronnes:
De samenvloeiing van het Ancien Canal en het Canal Nimy-Blaton-Péronnes:
De kerk van Wiers:
Twee keer wijken we van onze route af om de Franse grens over te steken. Ons eerste bezoek aan het buitenland dit jaar! Woohoo! Als we al gehoopt hadden om een bordje met Frankrijk erop te ontwaren, dan komen we van een kale reis terug. Wel gespot: de Franse COVID-19 maatregelen.
Na iets van driekwart van de route afgelegd te hebben, lassen mijn vriend en ik een kleine drankpauze in. In het enige dorp dat we onderweg tegen kwamen waar een café is: Wiers. We lopen een café binnen waarvoor buiten op de stoep wat statafels staan. Op het eerste gezicht is het café echter verlaten. Na wat geroep daagt de uitbater op en nodigt hij ons uit om op de overdekte patio achter het café plaats te nemen. Ideaal! Van zodra we neerzitten, merken we dat het eigenlijk helemaal zo warm niet is. Door er een stevig wandeltempo op na te houden, zijn we goed opgewarmd. Maar stilzittend aan een tafeltje krijgen we het al snel koud. We houden het daarom bij één glaasje wijn en één Paix Dieu. Terwijl we op het terras zitten, vallen er een paar druppels regen. Gelukkig waaien de dreigende wolken snel over en kunnen we onze tocht droog verder zetten.
Wie spot de kievit?
Canal Nimy-Blaton-Péronnes:
Helemaal op het einde van de wandeling (we moeten nog een klein stukje wandelen langs het Ancien Canal) is ons goedweergeluk opgebruikt en valt er uiteindelijk dan toch regen uit die dreigende regenwolken die ons al de ganse wandeling vergezellen. We besluiten het laatste stukje af te snijden en rechtstreeks naar de wagen terug te keren. Uiteindelijk hebben we door onze uitstapjes naar Frankrijk al meer dan twintig kilometer in de benen.
Net wanneer we rond half zes onze wagen bereiken, barst de regenbui in volle hevigheid los. Amai, wat een timing!
Terwijl mijn vriend terugrijdt richting Doornik bel ik naar restaurant Sakura om afhaalsushi te bestellen. Onze bestelling zal klaar zijn om 18.45u. Da’s later dan we gehoopt hadden, maar niets aan te doen. We zullen ons nog een tijdje moeten bezig houden in Doornik. Al nodigt het weer niet echt uit voor een avondwandeling…
We parkeren onze wagen vlakbij de Église Saint-Jacques, daterend uit 1167, waar we meteen al kunnen gaan schuilen voor de regen. Gelukkig blijkt de kerk, een tussenstop op de weg naar Compostella, de moeite van een bezoek waard te zijn. We bewonderen de mooie glasramen, het orgel en de typische trommelzuilen uit Doorniks gesteente met de kenmerkende kapitelen met opgerolde, generfde bladeren, die men “haken” noemt.
Het druppelt nog een beetje, maar wij wagen het erop en wandelen richting de Grand Place, waar we op zoek gaan naar een geldautomaat, want restaurant Sakura liet tijdens het telefoongesprek weten dat hun betaalautomaat niet werkte en mijn vriend en ik hebben tegenwoordig amper nog cash geld op zak. Googlemaps biedt geen soelaas, dus spreken we een lokale caféuitbaatster aan, die ons vriendelijk verder helpt. Het is trouwens, ondanks het miserabele weer, gezellig druk op de terrassen van de Grand Place. Het is duidelijk dat ook de inwoners van Doornik snakken naar een gezellig terrasje en zich niet laten afschrikken door iet of wat minder weer.
Ik moet toegeven dat ik het een beetje te fris heb om een terrasje te doen. Dus blijven we in beweging tot de volgende regenbui zich aandient. Het is nog geen 18.45u, maar we besluiten toch al richting restaurant te gaan, kwestie van daar niet helemaal doorweekt aan te komen. Hopelijk kunnen we binnen ergens wachten tot ons eten klaar is. Dat blijkt gelukkig het geval te zijn. Uiteindelijk moeten we nog een kwartiertje wachten op de sushi. Net genoeg tijd om een paar spelletjes Duolingo te spelen. Al een geluk dat we onze wagen maar een straat verder van het restaurant geparkeerd hebben, want wanneer we buiten stappen met onze sushischotel giet het pijpenstelen. We trekken onze regenjassen aan, spoeden ons met de sushischotels naar de wagen en keren terug naar Aquavert. Tijdens de rit spoelen we bijna weg, zo hard regent het! Gelukkig is de ergste regen achter de rug op het moment dat wij bij Aquavert aankomen.
In onze B&B halen we een flesje schuimwijn boven om samen met de sushi soldaat te maken. Onze gastvrouw heeft de tafel al gedekt voor het avondmaal. Heel gezellig! We hebben ons een beetje mispakt aan de Doornikse sushi. De sushi rolls zijn groter dan we gewoon zijn. Die extra bestelling sashimi was dus eigenlijk niet nodig. Wel de allereerste keer in mijn leven dat ik sushi met foie gras en mango eet. Niet eens slecht!
Om 20.30u komt onze gastheer ons wat uitleg geven over de spafaciliteiten. En, verrassing: we krijgen nog een hele schotel met aperitiefhapjes, vers fruit én een half flesje cava aangeboden. Zeer sympathiek, ware het niet dat onze magen momenteel nog vol met sushi zitten. We besluiten de kaasblokjes en de olijven in de frigo te zetten om op te eten bij het ontbijt en beperken ons tot het vers fruit en de alcohol. Mijn vriend en ik genieten de volgende twee uur met volle teugen van de sauna, het zwembad en de jacuzzi. Amai, dat deed deugd na een lange, vermoeiende dag!
Doornik – 13 mei 2021
De weersvoorspellingen voor dit Onze-Lieve-Heer-Hemelvaartweekend waren op zijn zachtst gezegd redelijk twijfelachtig. Als in regen, regen, regen en nog wat meer regen. Wat een contrast met vorig jaar toen het wel leek alsof de zon niet kon stoppen met schijnen! Enfin ja, ik ben uiteraard blij voor de plantjes, die duidelijk snakken naar wat extra water. En hopelijk helpt dit om onze watervoorraden weer wat aan te vullen.
Maar goed, wij hielden bij ons vertrek donderdag de KMI-app angstvallig in de gaten en kozen ons aankomstmoment zo dat de regenbuien van de middag net achter de rug zouden moeten zijn. En ja, voor één keer klopten de voorspellingen min of meer. Net op het moment dat we onze Cambio parkeerden voor Aquavert in Templeuve vielen de laatste regendruppels uit de hemel.
We werden erg vriendelijk onthaald door de uitbater van de spa et chambres d’hôtes, die aan de overkant van de straat woonde. Mijn vriend had echt wel een pareltje ontdekt. Mooi ingerichte kamers (met zoveel decoratie-objecten dat ik er niet graag zou kuisen), inclusief een zeer ruime en comfortabele badkamer en bovendien konden we gebruik maken van de leefruimte en de keuken (met grote frigo om onze van thuis meegebrachte flessen wijn af te koelen). Alleen jammer dat er geen microgolf was om eten op te warmen. Geen erg, we zouden ons wel redden!
Na onze spullen in de kamer en de wijn in de koelkast gezet te hebben, vertrokken mijn vriend en ik naar het startpunt van de wandeling die ik had uitgekozen, vlakbij de kerk van het charmante Mont-Saint-Aubert (de heuvel en het dorp hebben dezelfde naam). Met een poëtische naam als ‘wandeling van de dichters van de zonsondergang‘ waren onze verwachtingen hoog gespannen. We vertrokken langs de Weg van de Dichters waaraan de wandeling duidelijk haar naam ontleende. De traptreden bestonden uit stenen met gedichten in gegraveerd. We wandelden doorheen uitgestrekte velden met hier en daar een boerderij erin. De prachtige wolkenluchten verhoogden het gevoel van ruimte alleen maar. Wat een weidse landschappen. Zalig!
Maar hét mooiste gedeelte van de wandeling bracht ons op een smal bospaadje dat kronkelde door een bos bezaaid met daslook. Wandelen omringd door ontelbare witte bloemen waaruit een geur van look opsteeg, het was een bijzondere ervaring.
Aangezien het een vrij korte wandeling was, hadden we nog zeeën van tijd over voor het avondmaal. Ik had via The Fork om 19u gereserveerd bij Les jardins du Patio’nément en het was pas 17u. Dus zochten we een terrasje om iets te drinken. Lang moesten we niet zoeken. Op de top van de 147 meter hoge Mont Saint-Aubert waren meerdere eet- en drinkgelegenheden met een groot terras en prachtig uitzicht op de Scheldevallei en Doornik. Op de helling was een betonnen bobsleebaan gebouwd. Toegegeven, niet meteen verwacht om hier zoiets aan te treffen.
We belandden op het terras van L’Ancienne Poste et Les Pélerins en bestelden een aperitiefplank om de eerste honger te stillen. Jawadde, we hadden de hoeveelheid aan kaas, charcuterie en aperitiefhapjes iet of wat onderschat. Na deze plank en een grote sangria met vers fruit had ik niet meer veel ruimte over voor het avondmaal…
We kregen het een beetje koud, daar stil zittend op onze heuvel en beslisten dan maar een beetje vroeger naar Doornik terug te rijden. Als Les jardins du Patio’nément nog niet open was, zouden we wel een wandeling in de buurt maken. Het was een beetje een zoektocht om het restaurant te vinden. We dachten allebei dat we in iemands tuin stapten, maar kijk, daar dook het restaurant op. Zeer toepasselijk gelegen in een prachtige tuin. Gelukkig kregen we een tafeltje toegewezen dat redelijk beschut lag achter een haag en stond er vlakbij ons een terrasverwarmer, want het weer was toch net iets kouder uitgevallen dan verwacht. Al dik spijt dat ik geen nylon kousen had meegenomen…
Het terras was een grappig geheel van doe-het-zelf inspanningen. Typisch Belgisch bricoleerwerk. 😉
De cocktail van het huis (die ik jammer genoeg niet zo lekker vond, dus mijn vriend mocht er twee drinken). Ik denk dat er campari of iets gelijkaardigs in zat.
De prachtige tuin, waarvoor het nu helaas nét iets te fris was:
Omdat mijn aperitiefhapjes nog niet helemaal verteerd waren, hield ik het bij een slaatje met falafel, bulgur, selder en artisjok. Mijn vriend zag het zitten nog twee stevige lamsbouten te verorberen.
En kijk eens wat er kwam overvliegen tijdens onze maaltijd. De honden in de buurt werden helemaal lek. Super lang geleden dat nog eens een luchtballon zag!
Na de maaltijd keerden we terug naar onze B&B voor een rustige avond met Netflixfilmpjes op het grote scherm. Fijn om met zijn tweetjes wat te kunnen ontspannen na al die drukke weken en maanden.
Als de Bliksem. 900 jaar Norbertijnen in Abdij van Park
Deze zaterdag brachten mijn vriend en ik een bezoek aan de tentoonstelling ‘Als de bliksem. 900 jaar norbertijnen’ in de onovertroffen Abdij van Park. Zonder overdrijven, de mooiste erfgoedsite van gans Leuven. De tentoonstelling draait rond het leven van Norbertus, de stichter van de orde der premonstratenzers (beter gekend als norbertijnen of witheren) en de geschiedenis van de orde en de abdij, beide onlosmakelijk met elkaar verbonden.
De tentoonstelling biedt de mogelijkheid om de pas gerestaureerde refter, bibliotheek en de zuidvleugel met de salons en vertrekken van de abt te bewonderen. Bewonderen is trouwens een understatement. Ik herinner mij nog levendig hoezeer ik onder de indruk was, de eerste keer dat ik de unieke stuccoplafonds van de hand van Jan Christian Hansche zag. Wat een genoegen om deze ongelooflijke kunstwerken uit de 17e eeuw opnieuw in hun oorspronkelijke glorie te kunnen bewonderen.
En de plafonds zijn niet de enige schatten die de abdij te bieden heeft: de 20 virtuoze glas-in-loodpanelen in de pandgang uit de 17e eeuw uitgevoerd door de Leuvense glaskunstenaar Jan de Caumont, zijn op hun eentje al de moeite van een bezoek waard. Door de naweeën van de Franse Revolutie verkochten de norbertijnen de waardevolle glasramen in 1828 aan de rijke Brusselse industrieel Dansaert. Doorheen de jaren raakten de glasramen verspreid over verschillende locaties, over de hele wereld. Na grondig speurwerk konden 20 van de 41 glasramen terugkeren naar de abdij en zijn ze vandaag erkend en beschermd als Vlaamse Topstukken.
Een kleine impressie:
De Heilige Norbertus:
Voogdijprivilegie voor de Abdij van Park door keizer Frederik I Barbarossa (Dortmund 17 juni 1154):
Stamboon van de Norbertijnenabdijen:
De glasramen vertellen het verhaal van de Heilige Norbertus:
De stuccoplafonds van Jan Christian Hansche:
Onze-Lieve-Vrouw met Jezuskind en Johannes de Doper (Antoon van Dyck atelier):
Besloten Hofje:
Sint-Anna-ten-Drieën:
Martyrologium (Walter van Calmont):
Kazuifel met taferelen uit het leven van Maria uit de Abdij van Averbode:
De kruisdraging (Michiel Coxcie):
Bewegend Jezuskind in de kribbe:
