Eén uur salsa + één uur squash op één avond! En nadat ik mijn squashpartner op overtuigende wijze had ingemaakt, had ik het gevoel nog energie over te hebben voor een bijkomend uurtje salsa.
Ik zou echt wat meer tijd moeten vrijmaken om te sporten, heb er achteraf altijd zo’n deugd van. Misschien binnenkort nog eens gaan rollerbladen als het weer wat beter wordt.
Blijkt een afscheidsreceptie van een collega te zijn.
Jawel, alweer een collega die ons verlaat, ditmaal voor een jaar loopbaanonderbreking om te herbronnen. Onze collega kwam als tiener in België terecht omdat haar vader op de vlucht moest voor het toenmalige Albanese regime. In al die jaren dat ze hier woonde, bleef de heimwee naar haar moederland knagen. Dit jaar hakte ze de knoop door en besloot ze terug te keren naar Albanië om ofwel daar een nieuw bestaan uit te bouwen ofwel eens en voorgoed met haar heimwee komaf te maken. Uiteraard wensen wij onze collega het beste toe en dat is in haar geval een nieuw leven starten in Albanië. Want hoe goed ze ook het Nederlands beheerst, het lijkt wel alsof onze collega al die jaren in België met de handrem op geleefd heeft, zichzelf voortdurend voorhoudend dat ze ooit naar haar geboorteland zou terugkeren. Dat zoiets nefast is voor het uitbouwen van diepgaande vriendschapsbanden en relaties moge duidelijk zijn.
Jammer genoeg was er door de paasvakantie niet zo heel veel volk op de afscheidsreceptie (die oorspronkelijk een week eerder gepland was, maar wegens de aanslagen verzet werd). Jammer, want onze collega was door velen graag gezien. Een bijzondere verschijning ook, met haar piepkleine, tengere gestalte op torenhoge naaldhakken. Vrouwen die met zoveel zelfvertrouwen op stiletto’s kunnen balanceren, respect! Je moest wel even door haar ietwat stuurse uitdrukking (resting bitch face, it’s a bitch) heen kijken om een boeiende persoonlijkheid met een groot hart voor dieren te ontdekken.
Weinig volk = receptie vroeg gedaan. Al rond zes uur zat ik op de trein naar Leuven. Perfect getimed, want om 21u stond er een squashpartijtje op het programma. Dat ik met enkele glazen schuimwijn achter de kiezen, glansrijk won. (Of misschien had mijn squashpartner een totale off day, dat kan natuurlijk ook).
Tijdens een welverdiende squashpauze (squashen na een Indische maaltijd met een glaasje wijn erbij blijkt toch niet zo optimaal te zijn) kwam het gesprek onvermijdelijk op de gevolgen van de brutale aanval op mijn squashpartner, ondertussen al meer dan een jaar geleden. Nog altijd heeft hij last van hoofdpijn, concentratieproblemen en lichtgevoeligheid. Zijn medicatie is alweer veranderd en helpt een beetje om de concentratieproblemen te onderdrukken. Toen ik hem vroeg naar zijn prognose zag ik de onzekerheid in zijn ogen. Zijn artsen willen nog even afwachten, maar wat als het nooit meer beter wordt dan dit? Ik mag er niet aan denken.
Heel erg tof dat squashen, maar boy, wat kan het stinken, daar bij Squash De Vaart. Een goed ventilatiesysteem behoort duidelijk niet tot de prioriteiten. ‘t Is nochtans nodig. Soms val ik ver achterover van de geur van verschaald mannenzweet dat in de squashboxen hangt. Letterlijk adembenemend. De schok is het grootste bij het binnengaan, maar zelfs na een uur spelen hangt die geur nog mijn neusholtes.
En ook in de bar hangt een bepaald onfris geurtje. Waarom al die mannen na het squashen niet eerst een goeie douche nemen om daarna in de pinten te vliegen, het is mij een raadsel. Toen ik daarstraks een watertje bestelde aan de toog, moest ik spontaan ergens anders gaan staan. Zo’n walm wasemde er uit de poriën van één van de klanten. Horrible.
Al een geluk dat een stevige verkoudheid ervoor zorgt dat mijn reukorgaan slechts op halve kracht werkt. Maar dan nog…
Vandaag maakte ik een bijzonder goeie squashbeurt. Alles lukte. De balletjes die meestal nét buiten zijn, landden nu allemaal nét binnen en het ene lucky shot volgde op het andere. Mijn squashpartner kreeg er grijze haren van (ok, misschien had hij er al een paar op voorhand). Ik wijt mijn uitzonderlijke prestaties geheel en al aan de salsa-opwarming. Een uurtje salsa-les blijkt de perfecte voorbereiding voor een uurtje hard op een balletje meppen. Dat ga ik meer doen!
Na ongeveer vier salsacursussen heb ik eindelijk door dat wanneer onze salsalerares “Swep” brult, ze eigenlijk “Zweep” bedoelt. 
Gelukkig had ik de move zelf sneller onder de knie.
Gisterenavond voor het eerst sinds maanden nog eens gaan squashen. Na de verhuis van mijn squashpartner naar Mechelen, was het een tijdje zoeken naar een vervanger. Het deed me alleszins veel deugd om gisteren opnieuw mijn racket ter hand te kunnen nemen. Al moet ik er wel bij zeggen dat ik vandaag met spierpijn opgestaan ben. 😉
De kop is eraf! De eerste salsales ging supervlotjes (ok, toegegeven, we hebben zondagavond wel eventjes de figuren herhaald, maar verder werd er deze zomervakantie bedroevend weinig salsa gedanst). Echt leuk, nu beginnen de bewegingen vlot te gaan zonder nadenken en ik voel ook steeds beter aan welke figuur de mannen aangeven. Heel erg plezant! En dan te bedenken dat ik zoveel jaar heb moeten zeuren alvorens mijn vriendje overstag ging!
Onze jaarlijkse sportieve teambuildingactiviteit is vandaag letterlijk uitgeregend. Tot aan het middaguur ging alles prima. Fijn groepje collega’s, leuke wandeling en bijzonder interessante lunchstop in het gloednieuwe Train Hostel in Schaarbeek, vlakbij het al even gloednieuwe Train World museum. De hostel zou een paar dagen later de eerste gasten ontvangen. Een ideale gelegenheid om ons te laten rondleiden door de apetrotse uitbater, die ettelijke jaren besteed had aan het bijeen sprokkelen van al de treinen en treingerelateerde voorwerpen voor zijn hostel. Wie altijd al eens in een treincoupé heeft willen slapen, maar dat gewiebel van de trein maar niks vindt, dit is de ideale overnachtingsplek. Echt onder de indruk van hoe mooi en modern het ganse gebouw was. Hopelijk behandelen de gasten dit pareltje met het respect dat het verdient.
Na de erg aangename middagpauze (mét een slaatje van de Albert Heijn – die Hollanders maken lekkere slaatjes, zeg) lieten de er al de ganse dag dreigend uitziende wolken hun inhoud op onze hoofden vallen. Het laatste stuk van de wandeling valt dan ook samen te vatten in drie woorden: regen, regen, regen. Het was zelfs zo erg dat een gedeelte van onze groep ergens halverwege afhaakte. Met ons uitgedunde team geraakten we uiteindelijk in variërende gradaties van doorweektheid op onze eindbestemming in Haren (noot: Haren is een gat waar niks te beleven valt). Ik was gelukkig voorzien op regenweer en had onder mijn IJslandse regenjas nog een tweede regenjas aangedaan. Dit volstond om mijn bovenlichaam droog te houden, de rest was echter helemaal doorweekt.
Ik moet bekennen dat ik mij het laatste stuk van de wandeling gemotiveerd had door te denken aan de overheerlijke warme chocomelk waarmee ik mijzelf zou belonen aan de eindmeet. Bij voorkeur eentje met rum. Helaas, het mocht niet zijn: het gemeenschapscentrum dat het eindpunt van de tocht was, bood enkel bier, frisdranken en koffie aan. Er was zelfs geen thee. Dikke tegenvaller. De kortstondige pitstop alvorens de trein naar huis te nemen volstond echter niet om al onze jassen op te drogen en dus zat ik redelijk hard kou te lijden in het wachthokje in het station van Haren-Zuid.
Opnieuw helaas: de trein stopte aan de gans andere kant van het perron en het manmoedig sprintje dat ikzelf en een lotgenoot inzetten, volstond niet om de trein nog te halen. Voor onze neus vertrok hij. Erg zuur als je weet dat ik daar al tien minuten zat te verkleumen in dat wachthokje. Dan maar de eerstvolgende trein naar Brussel Noord genomen, mij daar een welverdiende warme chocomelk gekocht bij Einstein Coffee en vervolgens de eerste trein naar Leuven genomen, onderweg nog eens zwaaiend naar het station van Haren-Zuid.
Bij thuiskomst direct alles wat koud en nat was van mijn lichaam afgestroopt. Nog nooit zo hard genoten van een hete douche. Een happy end aan deze al bij al toch plezierige dag.
Van de relatieve rust dit weekend geprofiteerd om mijn inline skating skills wat te verfijnen. Nuja, verfijnen is een groot woord, want ik ben echt nog maar pas met het leerproces gestart en het gaat allemaal wat trager dan ik zou willen. Maar hey, ik kan toch maar mooi zeggen dat ik deze zondag samen met Bart Swings getraind heb in het provinciedomein! Al raakte ik al snel de tel kwijt van het aantal keren dat hij mij voorbij heeft gestoken, het was een extra motivatie om steeds sneller te gaan.
Alleen jammer dat ik vrij snel last heb van pijn aan mijn voetzolen wanneer ik aan het oefenen ben. Ik kan niet goed inschatten of dit ligt aan het feit dat ik platvoeten heb, dan wel dat er zich nog ergens spieren dienen te verstevigen die momenteel weinig gebruikt worden. Iemand tips?