sport

De laatste nieuwjaarsfeestelijkheden

Ja, na de receptie, de nieuwjaarslunch, je kan niet zeggen dat wij niet in de watten gelegd worden op het werk (dubbele ontkenning!). Heerlijk buffet op een toplocatie vlakbij het Koninklijk Paleis. Een enorme verbetering in vergelijking met vorig jaar toen we ergens in een zaal zonder daglicht in een stoffig hotel belandden, alwaar ze ons witte wijn schonken die een jaar of tien te oud was. Niets van dat alles dit jaar. Heel geslaagd feestje in het gezelschap van de beste collega’s ter wereld!

Na al die culinaire uitspattingen werd het tijd om nog eens iets sportiefs te doen. Dus zetten mijn vriend en ik het nieuwe jaar al dansend in met een cursus salsa én bachata! Het is de tweede keer dat we een bachata cursus volgen en deze eerste les was gewoon herhaling van de figuren die we al eerder gezien hadden, dus dat ging vlotjes. De eerste salsales was echter een ander paar mouwen. Ik zag mijn vriend enkele grimassen trekken tijdens het aanleren van de basispassen, dus dat wordt nog spannend de komende lessen. Ik vind het alleszins geweldig dat ik hem na al die jaren eindelijk heb kunnen overtuigen om samen een danscursus te volgen. En kijk, het valt zelfs beter mee dan hij verwacht had!

Watch out, world, binnenkort maken wij samen de dansvloer onveilig op salsafeestjes allerhande!

Een dagje sporten met de collega’s

Op voorhand had ik een beetje schrik van de heuvels rond de Brusselse rand, maar hey dat bleek ontzettend goed mee te vallen. Die 35 kilometer waren een fluitje van een cent. Ik kon zonder problemen de berg op in het wiel van de collega die elke dag 12 kilometer fietst, waar de andere collega’s toch even moesten afstappen. Ik vermoed dat het louter muscle memory is van vorig jaar, want na onze Japanreis heb ik niet meer al te veel gefietst. Oja, The Yearling bleek bijzonder lekkere mosselen te serveren (en een glaasje wijn erbij zorgt voor extra poeier in de benen). Echt van genoten! En het is altijd plezierig om je collega’s op een andere manier te leren kennen.

Een geslaagde week

Hoeveel mooier ziet het leven er niet uit als de zon schijnt! Voeg daar dan nog eens lange zomeravonden aan toe en je krijgt een recept voor een geslaagde week.

  • Maandagavond gaan squashen met mijn vaste squashpartner in een veel te warm squashlokaal (squash is eigenlijk meer een wintersport)
  • Dinsdagmiddag gaan lunchen op het terras van Café Novo met de collega’s van mijn team. Iedereen tekende present! Het duurde wat langer dan gemiddeld om ons eten te krijgen, maar de ober had ons hier al voor gewaarschuwd en we waren voorzien van drank. Geen erg dus. Wel jammer dat het etentje een beetje chaotisch eindigde door een dringend telefoontje van ons afdelingshoofd. Maar verder was het een middag om in te kaderen.
  • Dinsdagavond waren we uitgenodigd bij Leuvense vrienden om iets te eten in hun straat. De straat was een weekje omgetoverd tot speelstraat, dus alle tuinmeubilair werd boven gehaald om op straat te genieten van de prachtige zomeravond. We aten couscous, maakten kennis met de buurtbewoners en babbelden bij met de Australische vrienden van onze vrienden die voor een paar weken in België waren.
  • Woensdagavond hadden we afgesproken met een vriendin. We vonden een gezellig plekje op het terras van At the Bebop en hadden Heel Serieuze Gesprekken. Het leven is spijtig genoeg niet altijd rozengeur en maneschijn en sommige problemen lijken écht onoplosbaar.
  • Donderdag had ik een dagje verlof omdat onze verwarmingsketel nagekeken moest worden door de fabrikant. Bij een eerdere controle bleek de CO-uitstoot veel te hoog te zijn. Niet dat er gevaar voor ons is, want alle gassen worden langs een afgesloten schacht afgevoerd. Helaas bleek die expert voor niks naar ons appartement gekomen te zijn, want bij zijn meting bleek dat er niets aan de ketel scheelde. Dit bezoekje van een kwartier kostte ons bijna 90 euro. Om het met de woorden van de expert zelf te zeggen: “Daar waart ge beter eens goed mee gaan eten.”
  • Verder werkte ik donderdag mooi mijn werklijstje af: naar de dokter gaan, banden laten oppompen (Amerikaans ventiel), een afspraak met de tandarts vastleggen en wat achterstallige administratie wegwerken.
  • Vrijdagavond dineerden we met twee vriendinnen bij Julia en Elias, het restaurant van de broer van Jeroen (wij Leuvenaren mogen elkaar met de voornaam aanspreken, he). Het eten was lekker, we dronken een beetje te veel en er werd uitbundig door mekaar gebabbeld. De avond vloog voorbij.
  • Zaterdag was een afspraak uit onze agenda weggevallen, waardoor we onverwacht een rustige dag hadden. Ik ging langs de opticien om een nieuwe bril te kopen (de vorige dateert nog uit de voorbije eeuw) en we deden op het gemak boodschappen op het marktje in de Brusselsestraat en bij onze favoriete winkels. De rest van de dag werd besteed aan het afwerken van ons beider todolijstjes.
  • Zondag brachten we door op de camping Moulin de Malempré bij de zus en schoonbroer van mijn vriend. Met een gezellige barbecue vierden we de verjaardag van het petekindje van mijn vriend. Vier al, wat vliegt de tijd! Ze was heel blij met haar cadeautjes (waaronder de Monsters University gadgets, een leuk zomers kleedje, onderbroekjes van Tinkerbell en een drakenzoekboek uit Schotland) en we relaxten samen aan de rand van het zwembad. Het was allemaal erg gezellig totdat we de dag wilden afsluiten met een ijsje en een pannenkoek bij een boerderij in de buurt. Het petekindje kreeg een fameuze woedeaanval omdat ze niet meer met mijn iphone mocht spelen. Echt een goede ouderwetse temper tantrum, zo eentje waarin ik mij in een ver verleden specialiseerde. Niet toegeven dus en tonen wie de baas is. Al moet ik zeggen dat ik respect heb voor haar doorzettingsvermogen. Indrukwekkend.

En zo vliegen de zomerse dagen voorbij.

Een goed gevulde werkweek

Maandag:

  • Vroeg opgestaan voor een vergaring die om negen uur begon. Door treinproblemen helaas tien minuten te laat. Gelukkig was ik niet de enige die te laat was. Al moet ik zeggen dat hij mij nog niet vaak overkomen is dat ik meer dan drie kwartier te laat kom op een belangrijke afspraak.
  • ‘s Avonds met de bus naar El Peligroso voor onze achtste Bachata les. Het einde van deze lessenreeks komt in zicht. Omdat de vervolgcursus pas in september start, hebben mijn vriend en ik besloten ons opnieuw voor de beginnerscursus in te schrijven. De danspasjes nog wat verder indrillen, zal ons geen kwaad doen.

Dinsdag:

  • De meest memorabele dag van de week wegens overvloedige sneeuwval. Mijn werkdag begon met twintig minuten vertraging door het feit dat de NMBS en moeilijke weersomstandigheden niet echt compatibel zijn. Maar wie ben ik om te klagen? Sommige van mijn collega’s geraakten pas tegen het middaguur op het werk en anderen zijn er zelfs nooit geraakt.
  • ‘s Namiddags kregen we toestemming om vroeger naar huis te gaan, maar toen de berichten mijn bereikten over overvolle perrons in Brussel centraal en opgepakte mensenmassa’s zonder dat er treinen te bespeuren vielen, besloot ik wijselijk nog wat langer door te werken. Tegen zeven uur pakte ik mijn boeltje. Ik was nog maar net onderweg naar het station toen ik een telefoontje kreeg van mijn vriend: de enige trein die aangekondigd werd was er één richting Leuven, verder vielen er bitter weinig treinen te bespeuren. Ik perste er een sprintje uit en probeerde ondertussen niet uit te glijden. Gelukkig zag de conducteur met van de trappen afsprinten en wachtte hij nog even. Just in time. En geen seconde moeten wachten. Ideaal! Deze rampdag op het vlak van openbaar vervoer heb ik zonder al te veel hinder overleefd.
  • Ons babybezoek ‘s avonds zegden we uit veiligheid toch maar af. We zijn een winter zonder winterbanden doorgekomen en hadden niet bepaald zin om ons geluk verder op de proef te stellen.
Woensdag:
  • Waren er nog vertragingen met de trein, maar niets dramatisch.
  • Woonde ik de vernissage van Hieronymus Cock – De renaissance in prent bij en liet ik me overdonderen door de prachtige details van de etsen en gravures. Een absolute aanrader.
  • Haastte ik me vervolgens naar de squashzaal om mijn squashpartner in stijl in te maken.

Donderdag:

  • Had ik twee vergaderingen op hetzelfde moment en moest ik een verscheurende keuze maken. Gelukkig was ik nog op tijd voor het happy hour en kon ik de werkdag afsluiten met een glaasje wijn.
  • ‘s Avonds woonde ik de voorstelling van De Rouille et D’Os bij tijdens het Disability Filmfestival. De grote zaal in het Provinciehuis zat stampvol. Er moesten zelfs wat fans van Matthias Schoenaerts de deur gewezen worden. Opvallend veel vrouwen in de zaal, trouwens. Ik maakte ook voor het eerst kennis met het concept van fluistertolken. Een toffe, inclusieve avond. Een schitterend initiatief, dat Disability Filmfestival.

Vrijdag:

  • Had ik een relatief rustige werkdag, waardoor er tijd overbleef om te snoeien in het archief dat mijn voorganger me naliet. Hopen en hopen papier weggegooid, maar niet zonder eerst de nietjes eruit verwijderd te hebben. Awoert voor nietjes!
  • Gaan we seffens een bezoekje brengen aan onze vrienden die pas verhuisd zijn. Benieuwd naar hun nieuwe woonst!
En zo is het alweer weekend voordat ik er goed en wel erg in had.

Een uitputtende squashpartij

Mijn squashpartner, ‘t is een geval apart. Sympathieke kerel, daar niet van, maar hij leeft soms wat met zijn hoofd in de wolken. ‘t Is al meermaals voorgevallen dat ik tevergeefs op hem stond te wachten omdat hij onze afspraak vergeten was (de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit zich niet meer heeft voorgedaan sinds hij zich een iphone heeft aangeschaft en ik hem de dag zelf sms dat het squash is). Of hij is te laat, omdat hij de weg is kwijtgeraakt door een omleiding of iets aan de hand heeft met zijn fiets/auto/whatever.

Ik ben ondertussen dus wel het een en ander gewoon. In plaats van mij op te jagen, lees ik in het Guidomagazine dat gratis ter beschikking ligt in het squashcenter en wacht ik geduldig tot hij komt opdagen (ok, sommige dagen al iets minder geduldig dan andere, ik geef het toe). Enfin, om jullie maar mee te geven dat ik niet bepaald verbaasd was toen hij vandaag alweer te laat was. Zijn excuus was echter geweldig: hij was vandaag tijdens zijn middagpauze nieuwe sportschoenen gaan kopen. Flashy blauwe dingen met witte strepen. Erg cool. Alleen jammer dat hij met twee rechterschoenen was thuisgekomen. En dan had hij die schoenen nog aangedaan ook en wilde hij proberen zo te squashen. Dat heb ik hem toch maar uit het hoofd gepraat. In plaats van ons in het zweet te squashen, hebben we dan maar iets gedronken. Maar ik heb wel heel hard gelachen. Zo typisch.

Jammer dat ik mijn iphone niet bij had om het koddige gezicht van mijn squashpartner met twee rechterschoenen aan zijn voeten met jullie te delen.

Olympische spelen

Normaalgezien zou ik de spelen met gezonde onverschilligheid naast me neer gelegd hebben en me beperkt hebben tot zo nu en dan online een artikeltje lezen en een filmpje bekijken. Meer aandacht zou ik er niet aan besteed hebben, maar dat was buiten de collega’s gerekend. Op het werk zitten een paar fervente supporters en we hebben de mogelijkheid om tijdens de lunchpauze op tv naar de spelen te kijken. En dus zit ik ‘s middags voor de gezelligheid mee te supporteren en maakte ik kennis met de mij onbekende sport Omnium, bewonderde ik de springkunsten van de badmintonmannen, vond ik roeien stiekem een beetje saai, supporterde ik mee voor onze 4×4 mannen, onze tienkamper en natuurlijk voor Tia.

En ik moet bekennen, het is knap om te zien hoe al die atleten zich tot het uiterste inspannen om het beste van zichzelf te geven. Jarenlang trainen om soms maar enkele seconden aan de Olympische competitie deel te nemen. De ontgoocheling, het bloed, het zweet, de tranen, de heroïek, een mens laat er zich gemakkelijker door meeslepen dan ik van mezelf verwacht had.

Een zondags fietstochtje

Buiten twee dagen fietsen in het bijzonder platte Kopenhagen, zijn mijn vriend en ik de laatste tijd niet veel meer aan fietsconditieopbouw toegekomen. En dat terwijl onze fietstocht door Japan nu toch echt wel dichtbij begint te komen… Gelukkig was het vandaag stralend weer en hadden we verder niets gepland (mirakel!). Dus werd de fietsrouteplanner van fietsnet.be erbij gehaald en stelden we een route samen van 26,6 kilometer, met een extra 4,4 km erbij omdat we op aanraden van Goya een pannenkoek zijn gaan eten in café Maritime in Tildonk. Charmant café in een beschermd gebouw met een mooie tuin waar de bediening er ondanks de grote drukte (we waren niet de enige fietsers die daar een tussenstop inlasten) in slaagde ons snel en efficiënt te bedienen.

Het was ideaal fietsweer (niet te warm en niet te koud, met een aardig briesje) en deze tocht bleek een pak makkelijker in de benen te liggen dan de vorige (lees: veel minder venijnige heuvels die tot afstappen noopten) én mijn banden waren opgepompt. Het ging allemaal behoorlijk vlotjes en ik had het gevoel dat ik er zonder problemen nog een kilometer of twintig aan kon plakken. Nu nog een paar keer een route van een kilometer of vijftig doen en ik denk dat we er klaar voor zijn.

Ons wekelijkse fietstochtje

Mja, veel kilometers hebben we nog niet achter de kiezen. We zullen het maar op het mindere weer steken, zeker? Gelukkig was er op zaterdag een fietstochtje langs het kanaal Leuven-Mechelen naar Wijgmaal en terug. Toch goed voor bijna 12 kilometers, zij het 12 erg vlakke kilometers. En energie om terug te fietsen hadden we op overschot, na die heerlijke chili con carne en mascarponedessert met net de juiste hoeveelheid mangocoulis!

Fietstraining

Deze namiddag stond in het teken van de voorbereidingen voor onze Japanreis. We hebben namelijk het idee opgevat om van de platgetreden paden af te wijken en deze vakantie over een gans andere boeg te gooien dan we gewoon zijn. Daarom kozen we voor een fietstocht door Hokkaido. Het is eens wat anders dan dagelijks een museumbezoek, nietwaar? Back to nature. Lang leve de fysieke inspanningen! En zeg nu zelf, een fietstocht die zichzelf “The playground of the Gods” noemt, dat moet toch wel de moeite zijn?

Omdat onze fietstochten zich normaalgezien beperken tot boodschappen doen en naar de avondschool fietsen, allemaal binnen de ring van Leuven, laat onze fietsconditie nogal wat te wensen voor. Niet dat we de zwaarste tocht eruit gekozen hebben, maar het leek ons niet slecht ons toch een beetje voor te bereiden.

Gelukkig is het station van Leuven zowat het vertrekpunt van een hele hoop verschillende routes. Mijn vriend stippelde een route uit van zo’n 15 kilometer, maar doordat we een aantal keren de bordjes gemist hebben en flink verkeerd gereden zijn, hebben we er eerder 20 kilometer over gedaan. En boy, het Hageland telt een aantal venijnige heuveltjes, zeg. Het zal ongetwijfeld aan mijn te platte banden en slecht werkende versnellingen gelegen hebben (kuch), maar ik heb toch een aantal keer moeten afstappen. Die Boskouter is een stevig heuveltje.

Gelukkig kwamen we ergens halverwege in Linden een Kasteelhoeve tegen om wat op krachten te komen met een soepje en een croque. Nu is Linden niet onze normale uitgangsplek, maar zie, kwamen we daar toch geen medebewoners van ons appartementsgebouw tegen én iemand met wie we ooit nog in de Italiaanse les gezeten hebben. It’s a small world, ik val in herhaling.

De terugweg leek een pak vlotter te gaan, of misschien reden we toen gewoon minder verkeerd. Al kan ik jullie met stelligheid verzekeren: bergaf is zoveel toffer dan bergop!

Onze route voerde ons langs knooppunten 33, 80, 83 en 84.