sport

Ons wekelijkse fietstochtje

Mja, veel kilometers hebben we nog niet achter de kiezen. We zullen het maar op het mindere weer steken, zeker? Gelukkig was er op zaterdag een fietstochtje langs het kanaal Leuven-Mechelen naar Wijgmaal en terug. Toch goed voor bijna 12 kilometers, zij het 12 erg vlakke kilometers. En energie om terug te fietsen hadden we op overschot, na die heerlijke chili con carne en mascarponedessert met net de juiste hoeveelheid mangocoulis!

Fietstraining

Deze namiddag stond in het teken van de voorbereidingen voor onze Japanreis. We hebben namelijk het idee opgevat om van de platgetreden paden af te wijken en deze vakantie over een gans andere boeg te gooien dan we gewoon zijn. Daarom kozen we voor een fietstocht door Hokkaido. Het is eens wat anders dan dagelijks een museumbezoek, nietwaar? Back to nature. Lang leve de fysieke inspanningen! En zeg nu zelf, een fietstocht die zichzelf “The playground of the Gods” noemt, dat moet toch wel de moeite zijn?

Omdat onze fietstochten zich normaalgezien beperken tot boodschappen doen en naar de avondschool fietsen, allemaal binnen de ring van Leuven, laat onze fietsconditie nogal wat te wensen voor. Niet dat we de zwaarste tocht eruit gekozen hebben, maar het leek ons niet slecht ons toch een beetje voor te bereiden.

Gelukkig is het station van Leuven zowat het vertrekpunt van een hele hoop verschillende routes. Mijn vriend stippelde een route uit van zo’n 15 kilometer, maar doordat we een aantal keren de bordjes gemist hebben en flink verkeerd gereden zijn, hebben we er eerder 20 kilometer over gedaan. En boy, het Hageland telt een aantal venijnige heuveltjes, zeg. Het zal ongetwijfeld aan mijn te platte banden en slecht werkende versnellingen gelegen hebben (kuch), maar ik heb toch een aantal keer moeten afstappen. Die Boskouter is een stevig heuveltje.

Gelukkig kwamen we ergens halverwege in Linden een Kasteelhoeve tegen om wat op krachten te komen met een soepje en een croque. Nu is Linden niet onze normale uitgangsplek, maar zie, kwamen we daar toch geen medebewoners van ons appartementsgebouw tegen én iemand met wie we ooit nog in de Italiaanse les gezeten hebben. It’s a small world, ik val in herhaling.

De terugweg leek een pak vlotter te gaan, of misschien reden we toen gewoon minder verkeerd. Al kan ik jullie met stelligheid verzekeren: bergaf is zoveel toffer dan bergop!

Onze route voerde ons langs knooppunten 33, 80, 83 en 84.

Samenloop van omstandigheden

Ik was vandaag een beetje aan de late kant voor de squash, ditmaal niet door toedoen van de NMBS, maar wel omdat ik simpelweg te lang op het werk was blijven zitten (één dag afwezigheid en mijn mailbox liep alweer over). Dus sprong ik in zeven haasten op mijn fiets om er een mooi sprintje richting squashclub uit te persen, toen ik merkte dat er parkeerwachters in onze straat rondliepen. Normaal hebben we een bewonerskaart, maar die is al een tijdje vervallen en omdat het leasingcontract van de wagen nog moet overgezet worden naar onze nieuwe bvba, besloten we nog even te wachten met de aanvraag van een nieuwe bewonerskaart tot alles in orde was. En natuurlijk, net die ene keer dat we de wagen niet op het Engels plein geparkeerd hadden, komen ze opschrijven. Ik maakte rechtsomkeer en drukte op de bel van ons appartement om snel aan mijn vriend te melden dat er parkeerboetes werden uitgedeeld. Zegt mijn vriend mij via de parlofoon dat hij op dat moment mijn collega aan de lijn had “waarvan het geluid niet werkte”. Ik in de war, hij nog meer.

Nu moeten jullie weten dat ik mijn trouwe iphone één keer in de week achterlaat om te gaan squashen. Ik zie er het nut niet van in dat ding mee te nemen en het risico te lopen dat hij gestolen wordt terwijl ik op een balletje sta te meppen. Omdat de iphone bleef rinkelen had mijn vriend toch maar opgenomen, denkend dat het dringend was. En net op dat moment belde ik aan. Ik kan me zijn verwarring levendig voorstellen. Enfin, de problemen raakten opgelost en de auto werd verzet (helaas te laat, want de parkeerretributie was een feit).

Door dat alles was ik uiteraard hopeloos te laat op de squash. Maar toch nog eerder dan mijn squashpartner. Ik begon al lont te ruiken en na een dik kwartier alleen tegen een balletje gemept te hebben, realiseerde ik me dat hij waarschijnlijk onze afspraak weer vergeten was en dat ik mezelf als tegenstander zou hebben voor de rest van het uur. Ik heb alleszins flink doorgemept, want ik slaagde erin mijn twee balletjes in het plafond te kloppen. Gelukkig kreeg ik er eentje uit de grote voorraad “in het plafond geklopte” balletjes van de squashclub. Nog een kwartier later komt de uitbater mij melden dat mijn squashpartner er niet meer zou geraken. Dat had ik tegen dan ook wel door, maar kom, ik was nu toch goed bezig.

Op de terugweg van de squash hielp ik nog een verdwaalde buitenlandse studente uit de nood die dacht dat het busstation aan de Vaartkom lag. Had ik tenminste het gevoel dat mijn eenzaam squashuurtje toch nog ergens nuttig voor was geweest.

Volgende week beter?

Geurtjes

Over een overweldigend parfum gesproken. Het squashveldje dat we betraden voor ons wekelijks squashpartijtje was gans doordrongen van de zweetgeur van de vorige squashers. Penetrant is een understatement. Mijn service liet het er spontaan van afweten.

Squash

Door een blessure van mijn vaste squashpartner was het al van vorig jaar geleden dat ik nog eens op een squashveldje stond. Ik was bijna vergeten hoe leuk squashen wel niet is. Al je energie focussen op dat kleine balletje en als het écht goed gaat dan wordt, heel even maar, die gedachtenstroom in je hoofd stilgelegd en wordt al je aandacht gebald in dat ene, snel bewegende object. En toch moet ik altijd een drempel over om die squashafspraak te maken. Om het nummer van het squashcentrum op te roepen uit mijn contactenlijst en te bellen om een veldje te reserveren. Het is nu eenmaal gemakkelijker om, op één van mijn weinige vrije avonden, thuis passief achter de pc te blijven zitten. Ik moet gewoon in mijn geheugen prenten hoeveel deugd het me heeft gedaan!

The good girl

Ik had vanavond met mijn collega’s op een modeshow kunnen zitten, maar ik weerstond de verleiding en bedankte vriendelijk voor de uitnodiging. In de plaats daarvan ging ik braaf squashen. Al die receptiecalorieën verbranden zichzelf niet, he.

En woensdagavond heb ik een walking dinner én film aan mij laten voorbijgaan om mooi in de Japanse les te zitten opletten. Jaja, het komt nog goed met mij.

PS: Blijkt dat er bij de squash ergens een vergissing gebeurd is waardoor onze squashbeurten op de kaart van iemand anders aangerekend werden. Geen idee hoelang dit al aan de gang is, maar zeker is dat we sinds augustus al meer dan de  tweeënhalf uur die op onze kaart aangerekend waren, gesquasht hebben. Met dank aan de onbekende Boris met dezelfde achternaam als ik.

Squash met drie

Mijn squashpartner, ikzelf en een stervende vlinder. De vlinder heeft onze squashpartij overleefd, al weigerde hij/zij hardnekkig, ondanks herhaaldelijk aandringen van onze kant, de vrijheid op te zoeken. Afgaande op het uiterlijk van  de oudere dames die na ons het veldje gereserveerd hadden, zijn zijn of haar minuten geteld.