Wandelen in de Mosselgoren

Gisteren hadden we afgesproken voor een coronavriendelijke wandeling met de zus en schoonbroer van mijn vriend en hun drie dochters. Het twijfelachtige weer hield ons niet tegen om samen de benen te strekken. En zo ontdekten mijn vriend en ik het natuurgebied Mosselgoren in Geel. Verrassend dicht bij de woonst van de zus en schoonbroer, maar tot nu toe waren we er nog nooit geraakt.

Om het gebied te bereiken, staken we eerst de Baileybrug over het kanaal Herentals-Bocholt over, een knap staaltje van militaire bouwkunst. Vervolgens begaven we ons op de drassige paden van het natuurgebied. Al snel hingen we tot onze knieën vol met modder en met mijn zomerwandelschoenen, moest ik goed oppassen niet tot aan mijn enkels in het slijk weg te zakken. Gelukkig was eengedeelte van de wandeling uitgerust met een vlonderpad, want anders had ik zeker rechtsomkeer moeten maken.

We hadden elkaar al heel lang niet meer gezien en de drie nichtjes van mijn vriend wilden die verloren tijd duidelijk graag inhalen. Ze stopten gewoon niet met babbelen. Tijdens de wandeling heb ik heel de plotline van Coraline gehoord en minstens drie Harry Potter boeken. 😉

En hoewel niet volledig volgens de coronaregels, betraden mijn vriend en ik toch het huis van zijn zus en schoonbroer. Hun oudste dochter moest immers haar (laatste! volgend jaar gaat ze al naar het middelbaar!) nieuwjaarsbrief voorlezen aan haar peter (mijn vriend). En tja, dat is toch minder gezellig buiten in de tuin, zeker als het regent. Mijn vriend en ik deden even een poging om onze mondmaskers op te houden, maar zetten deze al snel af. Uiteindelijk hebben we de voorbije weken ons zeer goed aan de regels gehouden en buiten ons knuffelcontact met niemand contact gehad. Een laatste rebelste daad om 2020 af te sluiten, om zo te zeggen.

Mijn vriend kreeg trouwens een hoop drank cadeau van zijn petekindje. Ongetwijfeld om ons door de komende lockdownweken te loodsen. Al was die bidon van drie liter Italiaanse landwijn, misschien toch iet of wat overdreven, want het ding past amper in onze koelkast. 😉 (De schoonbroer werkt bij de politie en had in september een opleiding in Italië gevolgd.) Ik was alleszins heel blij met de chocolaatjes van Cote D’or die ik cadeau kreeg! En die Italiaanse olijfolie komt goed van pas om te gebruiken in onze Hello Fresh of Foodbag bereidingen.

En tja, aangezien we nu toch al de regels aan het overtreden waren, besloten we dan ook maar samen avond te eten. Chinees afhaalfood smaakt dubbel zo lekker als je dit kan delen met fijn gezelschap!

PS: Wel jammer dat de maaltijd onderbroken werd door een dringende sms van het werk, waardoor ik me noodgedwongen een tijdje moest afzonderen om wat telefoontjes te doen.

Dikke Beukwandeling

Zondag onze wandelschoenen opnieuw boven gehaald (ongeveer de enige schoenen die ik tegenwoordig nog draag), een Cambio gehuurd en vertrokken richting Meerdaalwoud voor een wandeling van iets meer dan 13 kilometer tussen statige beuken en hoge dennen. We startten niet aan knooppunt 108, het officiële startpunt van de wandeling, maar wel aan knooppunt 111, omdat we dit knooppunt het eerst tegenkwamen op onze weg. We parkeerden de Cambio op een kleine parkeerplaats in het bos en zogen de gezonde herfstlucht in onze longen.

Het letterlijke hoogtepunt van deze wandeling was de Tomberg, gelegen op 102,5 m boven de zeespiegel. Bij opgravingen in deze oude grafheuvel vonden archeologen verschillende gebruiksvoorwerpen in silex (vuursteen). Ik was er mij tot op deze wandeling niet bewust van dat er archeologische opgravingen hadden plaatsgevonden in het Meerdaalwoud. Alweer iets bijgeleerd dankzij de coronacrisis.

We zetten er stevig de pas in, waardoor de wandeling sneller voorbij was dan gedacht. We hebben alleszins allebei erg genoten van deze wandeling in de frisse buitenlucht. Zeker toen in de latere namiddag de zon doorheen de wolken kwam piepen. Dikke aanrader.

Voor het avondmaal trakteerden we ons op lekkere Luikse balletjes van Convento Food. Simpel, maar smakelijk.

Roeselbergwandeling

Deze zaterdag hadden we afgesproken om coronaveilig te gaan wandelen met onze vrienden uit Wijgmaal en hun twee zonen. Niet helemaal hetzelfde als een lang weekend in Lontzen, maar hey, wie het kleine niet eert… We zijn tegenwoordig al blij wanneer we nog eens gesprek kunnen voeren dat niet via het computerscherm verloopt.

We kozen voor één van de herfstwandelingen op de site van Toerisme Vlaams-Brabant: de Roeselbergwandeling. Onvoorstelbaar dat we ondertussen al bijna alle wandelingen op die site gedaan hebben. Dat had je mij een jaar geleden nooit kunnen wijsmaken…

Mijn vriend en ik hadden voor de verplaatsing van Leuven naar de Kapel van Roeselberg een Cambio voorzien, want de fietsafstand was ons net iets té ver. We hadden om 13.30u afgesproken met onze vrienden, maar vertrokken een beetje vroeger, want om 13u trouwde onze kameraad met zijn slimme vriendin uit Trinidad. Gezien de omstandigheden konden we enkel virtueel aanwezig zijn, maar de bruidegom zorgde voor live streaming via Zoom, zodat we toch een beetje konden delen in de vreugde. En zo zaten mijn vriend en ik op de parking bij de Kapel van Roeselberg in een Cambio te supporteren voor onze vrienden die elkaar het jawoord gaven in het stadhuis van Kampenhout. Veel gekker dan dat moet 2020 toch niet worden…

Doordat onze vrienden uit Wijgmaal een tiental minuten te laat waren, konden we gans de ceremonie meemaken. Wij wensen onze kersvers getrouwde vrienden alvast alle geluk van de wereld en dat feest houden we nog wel te goed.

De Roeselberg wandeling deed ons eens te meer beseffen dat je niet ver moet reizen om mooie plekken te ontdekken. En wat is er fijner dan zo’n ervaring delen met andere mensen? We hadden uiteraard heel veel om over bij te praten met onze vrienden terwijl we genoten van de frisse buitenlucht. Bepaalde stukken van de wandeling waren bijzonder modderig, maar we wisten ons behendig te manoeuvreren rond de plassen heen. Op een bepaald moment passeerde we langs de Winge Golf & Country Club. Golf lijkt me de ideale hobby in tijden van corona. Altijd in de buitenlucht en anderhalve meter afstand houden is op zo’n golfterrein een fluitje van een cent. Deed me terugdenken aan die tijd dat ik in diezelfde club een golfinitiatie volgde.

Aangezien we de wandeling iets té kort vonden, breiden we er nog een korte lus aan bij. Op het einde volgden we een pijl die ons bij Het Mooi Alternatief bracht, alwaar we allemaal een warme chocomelk bestelden (ik eentje met vitamine D want dat schijnt te beschermen tegen COVID-19). Natuurlijk verbrandde de jongste onder ons meteen zijn mond aan de gloeiend hete chocomelk. En daarnaast hadden we wel wat tijd verloren met dit kleine zijsprongetje. Geen onverdeeld succes dus.

Terug in Leuven waren mijn vriend en ik net op tijd om ons avondmaal bij EssenCiel te gaan oppikken. Zeer fijne uitstap die zeker voor herhaling vatbaar is, minus de chocomelk dan.

Wandelen in Villers-la-Ville en omgeving

Deze zaterdag was ideaal wandelweer voorspeld en aangezien het onduidelijk is of er ons nog veel zulke dagen gegund zijn, boekten mijn vriend en ik een Cambio om onze actieradius te vergroten. Mijn vriend vond een wandeling die de ideale combinatie leek van natuur en cultuur.

En jawel, we werden niet teleurgesteld. Het begin van de wandeling zakten we met onze wandelschoenen weg op de modderige paden, dus lieten we de zoektocht naar de beverburcht noodgedwongen achterwege. Twaalf kilometer wandelen met natte voeten zagen we niet zitten. Na het drassige gedeelte droogde de wandelpaden op en kwamen we al snel bij de prachtige ruïne van de Abdij van Villers.

De abdij was nog steeds open voor bezoekers en we waren duidelijk niet de enige Vlamingen die dit prachtig stukje cultureel erfgoed wilden bewonderen. Het was er vrij druk, maar gelukkig hield iedereen zich mooi aan de mondmaskerplicht. Aangezien we nog een hele wandeling voor de boeg hadden, konden we niet zo lang blijven als we wilden (de zon gaat vroeg onder), maar ik weet zeker dat we nog zullen terugkeren naar deze prachtige plek.

Aangezien we langer dan verwacht op deze prachtige site doorbrachten, moesten we er noodgedwongen stevig de pas in zetten voor de rest van de wandeling. Geen erg, da’s goed voor de gezondheid!

En kijk, door ons wandeltempo te verhogen, waren we zelfs vroeger dan gepland bij onze wagen. Om 15.50u zaten we alweer in onze Cambio voor de terugrit, met tussenstop bij Cum Laude om ons avondmaal op te halen. Kwestie van deze mooie dag in stijl af te sluiten.

Fietsen langs de Voervalleiroute

Ondanks het ietwat twijfelachtige weer, wilden mijn vriend en ik deze Wapenstilstand liever niet binnenshuis doorbrengen. Ditmaal kozen we voor de fiets als vervoersmiddel (afwisseling moet er zijn) en om onszelf een beetje uit te dagen, pikten we een route uit van zo’n 50 kilometer. Aangezien mijn fietslichten nog altijd niet gerepareerd zijn, gingen we veiligheidshalve met twee blue-bikes op pad. De zon gaat tegenwoordig vroeg onder en we moesten maar eens verloren rijden…

De Voervalleiroute leidde ons naar het prachtige Park van Tervuren, waar zich heel strategisch aan de ingang een foodtruck had gepositioneerd die warme chocomelk met échte chocolade maakte. Ja serieus, dat kon ik toch niet aan mij voorbij laten gaan… We parkeerden onze fietsen en maakten een kleine wandeling in het prachtige park, terwijl we van onze warme drankjes genoten.

Na de statige vijvers van het park en het Africamuseum achter ons gelaten te hebben, fietsten we een stukje door het bos waarbij we volop genoten van de herfstkleuren. Vervolgens ruilden we het bos in voor de landelijke gemeenten Duisburg, Huldenberg en Loonbeek, alwaar we getrakteerd werden op prachtige vergezichten.

We stopten even aan de kerk van Neerijse, die met haar twee prachtige torens het hart van dit charmante dorpje vormt. De kerk blijkt trouwens een zeer boeiende geschiedenis te hebben.

Op het einde van onze fietstocht, toen de Imec-toren in zicht kwam, brak zowaar de zon door de wolken. Zeker om ons te feliciteren met het feit dat we onze langste fietstocht sinds het begin van de eerste lockdown in maart tot een goed einde gebracht hadden. En ja, er waren een paar zeer steile heuvels die ik te voet heb genomen, maar dat steek ik dan maar op het feit dat die zware blue-bikes niet echt gemaakt zijn om hellingen mee te nemen.

Een zondagse wandeling in het Provinciedomein

Het wordt steeds moeilijker om originele verhalen te vertellen op deze blog. Uiteindelijk komt het steeds op hetzelfde neer: de lockdown heeft mijn actieradius enorm verkleind en alle plekken in Leuven die zich lenen tot aangename wandelingen heb ik ondertussen al tientallen keren bezocht. Maar hey, dat neemt niet weg dat ik niet kan genieten van een zonnige zondag in het Provinciedomein en de Abdij van Vlierbeek. En dat geldt dubbel wanneer zich vlak vóór de abdij een prachtig zonnebloemenveld bevindt. Dat deze zonnebloemen niet geplukt mochten worden, was blijkbaar niet algemeen bekend, want we zagen redelijk wat mensen met bloemen terugkeren.

Op de terugweg van onze zondagse wandeling liep ik een oude bekende tegen het lijf: een oud-klasgenootje Spaans die, net als wij, samen met haar Griekse vriend van het zachte herfstweer aan het genieten was. Dat global warming een realiteit is, valt niet meer te ontkennen, maar tegelijkertijd kan ik niet ontkennen dat het fantastische lenteweer en deze zonnige herfst tijdens deze pandemie een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan mijn welbevinden. Maar hey, laat dat geen excuus zijn om dat streven naar klimaatneutraliteit overboord te gooien!

Wandelgebied Donderslag

Opgestaan met miezerweer. Jammer, want mijn vriend en ik hoopten op een even zonnige dag als gisteren. We laten het ietwat tegenvallende weer echter niet aan ons hart komen en trekken goedgezind naar het ontbijt. Want serieus, wie wordt er niet vrolijk van een uitgebreid hotelontbijt? En ja, ditmaal ga ik resoluut voor een glaasje roze bubbels. Kwestie van mijn laatste hotelontbijt van 2020 van de nodige flair te voorzien. En daar hoort natuurlijk een lekker pannenkoekje bij als afsluiter.

Na onze spullen bijeen gepakt te hebben, checken we uit bij de charmante dame aan de receptie. Terwijl wij onze schuld vereffenen, horen we de receptioniste aan de andere balie de ene na de andere klant afbellen. Het hotel sluit de deuren vanaf maandag 2 november. Het is duidelijk dat het voor het hotel niet rendabel is open te blijven zonder de inkomsten uit de bar en de twee restaurants op de site. En weer maar eens besef ik hoeveel geluk we hebben dat ons dit laatste weekendje weg gegund is.

We laten onze bagage achter bij het onthaal, schuiven het personeel nog snel een fooi toe en rijden naar wandelgebied Donderslag dat nét geen deel uitmaakt van het Nationaal Park Hoge Kempen, maar even mooie natuur in de aanbieding heeft. Tijdens de wandeling komen we langs mooie vennen, oude duinen, stukken heide en statige bomenrijen. Het miezert zo nu en dan tijdens de wandeling, maar echt regenen doet het hoop en al een kwartiertje. Onze regenjassen houden ons zonder problemen droog, alleen onze wandelschoenen zien af door de modderige ondergrond.

Op de parking van het hotel wil ik mijn masker opnieuw opzetten, maar helaas: mijn masker en plastiek zakje om het masker in te bewaren zijn nergens meer te bekennen. En dat terwijl ik honderd procent zeker ben dat ik deze in mijn jaszak heb gestopt voordat we aan de wandeling begonnen. Op een gegeven moment heb ik tijdens de wandeling mijn jas uit getrokken en in de rugzak gestopt. Dus ook de rugzak wordt aan een grondig onderzoek onderworpen. Helaas, niets te vinden. Het masker moet onderweg ergens uit mijn zak gevallen zijn. Ik zal mij erbij moeten neerleggen dat mijn favoriete masker met de Madonna van Fouquet erop voorgoed verloren is. Een domper op deze fijne dag, toch wel.

Na onze bagage in het hotel opgehaald te hebben, stoppen we op de terugweg naar Leuven bij mijn broer en zijn vriendin voor een gesprek aan hun grote schuifraam. We zijn blij om hen nog eens te zien, zelfs al kunnen we elkaar niet dichter dan anderhalve meter naderen. Gelukkig maakt deze extreem zachte herfst dit soort ontmoetingen nog redelijk aangenaam. We delen in de vreugde van hun pas geïnstalleerde badkamer en zijn boos omdat de installateurs van de zonnepanelen de installatie totaal verkloot hebben en vervolgens niet komen opdagen op de afgesproken dag om hun geklungel recht te zetten.

Na een uurtje bijgepraat te hebben, nemen we afscheid en rijden mijn vriend en ik terug naar ons appartementje in Leuven. We bestellen ramen via Uber Eats en kijken nog wat Netflix series. Een gezapig einde van een fijn weekend.

Op ontdekkingstocht in Connecterra

Na de uitspattingen van gisteren opgestaan met een lichte kater. Niets van een uitgebreid ontbijt niet kan fiksen! En amai, het ontbijtbuffet van hotel Stiemerheide mag er zijn! Om de verspreiding van het virus tegen te gaan, is zelfbediening niet toegestaan, maar het bijzonder vriendelijke personeel schept met plezier ons eten op ons bord en de vers geperste fruitsap in onze glazen. Chapeau om nog altijd met de glimlach aan het ontbijt te staan, wetende dat maandag de maatregelen alweer verstrengd worden. En of ik het mij laat smaken! Wat gerookte zalm en forel, scrambled eggs, een warm tomaatje en vers gebakken brood. Meer moet dat echt niet zijn. Al laat ik de bubbels wijselijk aan mij voorbij gaan. Morgen misschien!

We nemen de tijd om van het ontbijt te genieten, want we hebben de sauna pas om 11 uur gereserveerd. Terug in onze kamer lezen we nog een beetje en trekken vervolgens onze badjas en slippers aan. Klaar om te zweten! Toch geweldig zo’n privésauna voor ons tweetjes. Al blijft het jammer (maar begrijpelijk) dat het zwembad gesloten is.

Helemaal relax trekken we onze kleren weer aan en vertrekken naar Connecterra, de plek waar meer dan een kwart eeuw geleden de steenkoolmijn van Eisden op volle toeren draaide. De sporen van de mijnactiviteit zijn ook vandaag nog zeer zichtbaar in het landschap: kunstmatige meren en heuvels (de terrils) vormen nu een prachtige omgeving om in te wandelen. En we zijn niet de enige die van deze prachtige herfstdag willen genieten. Het is druk op de terrils en de wandelpaden langs het meer. De herfst toont zich op haar best met kleurrijke bladeren en ontelbare paddenstoelen. Jammer genoeg is het wegens werkzaamheden niet mogelijk om helemaal rond het meer te lopen. Noodgedwongen volgen we dus de alternatieve paarse route van 13 kilometer. Maar dat houdt ons niet tegen om te genieten van al het moois dat de omgevings on te bieden heeft.

Helemaal op het einde van onze wandeling, breekt de avondzon net door de wolken om de twee schachttorens, getuigen van het vorige leven van deze site, in een prachtig avondlicht te omhullen.

Een passend einde van een prachtige wandeling.

Concarneau en La Ville Close – 7 augustus 2020

Dat het Thalasso Concarneau Spa Marin Resort de coronamaatregelen serieus neemt, blijkt uit het feit dat hier helemaal geen sprake is van een ontbijtbuffet. In de plaats daarvan moet je de dag op voorhand een formulier invullen om aan te geven op welk tijdstip je wil gaan ontbijten en welke ontbijtopties je kiest. Vooral dat laatste vind ik zeer moeilijk om in te schatten. Hoe kan ik een dag op voorhand bepalen waarin ik ‘s ochtends zin heb? Enfin ja, we deden ons best om het formulier in te vullen, maar zijn toch lichtelijk teleurgesteld door de zeer afgemeten hoeveelheden die ons ‘s ochtends geserveerd worden. Zo had ik bijvoorbeeld twee keer ‘cavaillon’ op het formulier aangeduid, wat resulteerde in vier petieterige schijfjes meloen en de hoeveelheid brood die we kregen was gewoon echt te weinig. Gelukkig konden we een paar broodjes extra bestellen. Ik blij dat ik de Franse kaas aangekruist had, zodat ik in het geheel voldoende gegeten had. Morgen toch maar wat extra zaken aankruisen en de hoeveelheden verhogen op dat formulier. En oja, dat ingenieuze circulatieplan naar het koffieapparaat: geen gast die zich daaraan hield.

We wandelen vanaf ons hotel langs de prachtige kustlijn naar La Ville Close, dé topattactie in Concarneau. La Ville Close is een versterkte stad gelegen op een eilandje, daterend uit de vijftiende eeuw. In de loop der eeuwen werden de omwallingen die de stad beschermen steeds verder uitgebreid en natuurlijk had Vauban in de zeventiende eeuw ook nog wat verbetersuggesties.

Binnen de muren van La Ville Close is het dragen van een mondmasker verplicht. We starten ons bezoek met een wandeling langs de omwallingen die ons een goed overzicht bieden van de architectuur van La Ville Close. Het stadje zelf is prachtig, maar het is er erg druk en bijzonder toeristisch. Bovendien is het heel warm, wat het dragen van een mondmasker niet bepaald comfortabel maakt.

Wanneer we tegen het middaguur iets willen eten, zitten alle terrassen bomvol. Aangetrokken door de mooi uitgestalde zoetigheden lopen we Maison Georges Larnicol binnen, een koekjes- en chocoladewinkel waar we niet weten waar eerst kijken. In de winkel staan achter glas sculpturen gemaakt van pure suiker (ja, dat lezen jullie goed). Fenomenaal. Ik koop me een chocolade-lolly, die ik na wat mondmaskergedoe met smaak weet te verorberen.

Voor de lunch verlaten we La Ville Close. Opeens is mijn hongergevoel helemaal weg en voel ik gerommel opsteken in maag en darmen. We vonden nochtans een gezellig tafeltje op het terras van La Verrière en de menukaart ziet er ook prima uit. Aangezien ik totaal geen honger heb, bestel ik het goedkoopste op de kaart: een pizza margarita. Met spijt kijk ik naar de poké bowl met garnalen van mijn vriend. Normaal ben ik dol op dat soort gerechten, maar al die rauwe groenten durf ik even niet aan. Ik eet een kwart van mijn pizza op en help mijn vriend met het pellen van zijn garnalen. De pizza blijft binnen, dus dat is op zich al een succes.

We wandelen terug langs de kust naar ons hotel. Tegenover ons hotel kan je kajaks en surfplanken huren. We grijpen meteen de koe bij de horens en reserveren een kajak voor twee personen. In het hotel kleden we ons snel om en negeren de rare blikken wanneer we in badpak de receptie passeren.

Het kajakken is een groot succes. Twee uur lang dobberen we op de zee en verkennen we de rotsachtige kustlijn met de mooie stranden. Echt genoten!

We sluiten de namiddag af in de wellness van het hotel. We profiteren van het heerlijke zwembad, de hammam en de sauna. Na een deugddoende douche dineren we bij Chez Nat, een gezellig restaurantje vlakbij ons hotel. Mijn maag en darmen zijn weer volledig in orde, dus ik geniet van petoncles (kleine sint-jacobsvruchtjes) als voorgerecht en een pot met kleine Bretoense mosseltjes. En ja, daar mag een glaasje champagne bij, dankjewel!

Ook deze avond trekken we voor de zonsondergang naar het strand. Een mooie afsluiter van een warme dag.

Circuit “Roc’h an Teuz” in La Feuillée – 5 augustus 2020

Genoten van een heerlijk ontbijt met scrambled eggs. Al blijf ik erbij dat er niets boven een echt Schots ontbijt gaat, maar ja, we zijn in Frankrijk, he. Hier zijn we al blij met scrambled eggs, wat worstjes en wat spek.

Vandaag hebben we een wandeling gepland in het Parc Naturel Régional d’Armorique. Aangezien we op onze tocht weinig eetgelegenheden verwachten tegen te komen, kopen we wat chocoladebroodjes voor de lunch in de Carrefour City vlakbij ons hotel. Met de wagen rijden we vervolgens naar het startpunt van de wandeling, op een uur rijden van Brest. We parkeren onze wagen op de Place des Marronniers in het er nogal uitgestorven bijliggende La Feuillée. Qua boerengat kan dit tellen. Al goed dat we onze chocoladebroodjes in Brest gekocht hebben, want hier valt geen winkel die open is te bespeuren.

We verlaten het dorp en komen niet veel later in een prachtig natuurgebied terecht. Het eerste gedeelte van de wandeling brengt ons door een bos waar we in de bomen allerlei draken verstopt zien zitten, in mekaar geknutseld door de kinderen van het dorp. In het bos zijn nog restanten te zien van een voormalige spoorweg.

Na het bos komen we op een hoogvlakte waar de heide paars in bloei staat. We wandelen langs prachtige holle wegen en klimmen zeer geleidelijk naar het hoogste punt van de wandeling alwaar we getrakteerd worden op schitterende vergezichten. We genieten van de rust en stilte om ons heen. Dit is bij uitstek de rustigste wandeling tot nu toe. Het aantal wandelaars dat we tegenkomen is letterlijk op twee handen te tellen. Op een gezellig bankje in de zon verorberen we onze picknick en zetten vervolgens de wandeling verder.

Het laatste stuk van de wandeling contrasteert enorm met het heideland dat we zonet doorkruisten: prachtige kromgegroeide bemoste bomen en zeer fotogenieke rotsblokken die zomaar willekeurig over het pad gestrooid lijken.

Wanneer we de wandeling beëindigen, hebben we bijna 15 km in de benen. We maken nog een paar foto’s van het centrum van La Feuillée en stappen dan opnieuw onze wagen in. Bij de beschrijving van de wandeling werd de Menhir van Kerelcun vernoemd. Aangezien die niet op de wandelroute zelf lag, rijden we daar naartoe met Googlemaps. Het is een beetje zoeken, want Googlemaps wil ons een weggetje insturen dat enkel geschikt is voor mountainbikes, maar uiteindelijk vinden we dit prachtexemplaar van een menhir. Maar liefst 3,5 meter hoog!

Op de terugrit naar Brest besluiten we even te stoppen bij de Plage du Moulin Blanc, één van de mooiste stranden van Brest volgens tripadvisor. Dat vinden we toch enigszins overdreven. Het strand is zeker ruim, maar het zand is minder wit dan we gewoon zijn en het water ziet er vuil uit. We wandelen een stukje langs de kustlijn en houden het dan voor bekeken. Dit water nodigt niet bepaalt uit om erin te zwemmen. We zijn mooiere stranden gewoon ondertussen.

We parkeren onze wagen in de ons ondertussen vertrouwde straat in Brest en keren terug naar ons hotel om het zweet van de wandeling van ons af te spoelen.

Naar goede gewoonte heb ik op de terugweg weer een restaurantje gereserveerd voor het diner. Ditmaal komen we terecht bij restaurant Paul Germain, waarin de gelijknamige kok in de potten staat te roeren, daarbij geholpen door een jong kereltje die duidelijk nog in opleiding is. Paul Germain is een bijzonder flamboyante gay, die met veel enthousiasme het menu komt voorstellen. Helaas vindt hij het nodig telkens zijn masker af te nemen als hij wat extra uitleg geeft. Ik denk dat hij niet goed door heeft waarvoor zijn mondmasker eigenlijk dient.

Het concept van Paul Germain is helemaal mijn ding: een beperkte kaart met verse gerechten, een uniek interieur met niet te veel zitplaatsen en lekkere wijntjes. Helaas wordt ik de ganse maaltijd afgeleid door het droge hoestje van de chefkok, die het al niet zo nauw neemt met de mondmaskerplicht. Op een gegeven moment vraag ik me af of ik er niets van moet zeggen dat hij zelfs in de (open) keuken zijn mondmasker niet goed ophoudt. Ik besluit het maar te laten en leg me er nogal fatalistisch bij neer dat dit weleens de plek zou kunnen zijn waar ik het coronavirus oploop. Zeer verbazingwekkend: op een gegeven moment komt een groep artsen binnen (dat leiden mijn vriend en ik af uit het feit dat ze aangesproken worden als ‘docteur’) en zelfs zij zeggen niets van het mondmaskerdébacle.

Velouté carottes au Cumin:

Noix de St-Jacques:

Oja, de keukenhulp mag zowaar het dessert komen voorstellen, al is hij zo zenuwachtig dat hij over zijn woorden struikelt. En opnieuw: wanneer mijn vriend de maaltijd wil afsluiten met een calvados wordt hij niet begrepen. Zelfs na vier keer herhalen, begrijpt het ventje niet wat hij bedoelt. Nochtans woont en werkt mijn vriend in een Franstalig land. De charmante jongedame aan de tafel langs ons, moet haar best doen om haar lach in te houden. Die heeft het duidelijk wel verstaan!

Sorbet Poire Colonel:

We sluiten de avond af met een drankje in de wijnbar Vins du Large vlakbij ons hotel. We klinken op een geslaagde dag met een glaasje Crémant de Bourgogne. Het moet niet altijd champagne zijn!

Yet Another Blog

Life on my side

sport