Kano varen op de Dijle

Mijn vriend en ik startten deze zondag met een heerlijke, aan huis geleverde brunch van Le Pain Quotidien (met dank aan Deliveroo). Kwestie van voldoende energie te hebben voor een namiddagje kano varen en zo’n toast met avocado, roerei en zalm gaat er altijd wel in.

Mijn vriend en ik hadden om 12.30u afgesproken met onze vrienden en hun twee flexibele dochters aan de parking van het Departement Werktuigkunde. Het fietstochtje van ons appartement naar Heverlee voelt voor mijn vriend en mezelf ondertussen bijna als routine aan, zo vaak hebben we die route gefietst tijdens de lockdown. Omdat ons jaarlijkse weekend in Libin niet kon doorgaan, had ik als alternatief drie kano’s geboekt bij Leuven Leisure voor een tochtje op de Dijle. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk was van de instructies die ik na mijn boeking ontving. Het is echt niet de eerste keer dat ik met één of andere voertuig een rivier afdobber, maar zeker wel de eerste keer dat ik er instructievideo’s bij krijg. Ook de coronamaatregelen waren ronduit indrukwekkend te noemen. Better safe, than sorry, uiteraard! Onze mondmaskers kregen alvast een plekje in onze rugzak.

We wandelden met ons zessen langs het mooie Dijlepad, ondertussen ook een oude bekende, naar het startpunt van de kanotocht in Korbeek-Dijle. De zon twijfelde eerst een beetje, maar naarmate onze wandeling vorderde, overwon ze haar verlegenheid en kwam ze steeds meer vanachter de wolken piepen. De wandeling gaf ons de gelegenheid om bij te praten en ik genoot van het enthousiaste gekwetter van de beide jonge dames, al werd er ook een beetje gezeurd over de lengte van de wandeling. We deden in totaal een uur en een kwartier over de wandeling naar Korbeek-Dijle, een beetje langer dan de 50 minuten die Googlemaps aangaf. Gelukkig had ik wat marge ingecalculeerd en waren we mooi op tijd voor onze afspraak om 14u. Ik ging stiekem nog snel naar het toilet bij concurrent Dijle floats, deed, na mijn handen grondig gewassen te hebben, mijn mondmasker aan en was helemaal klaar voor de boottocht.

Gelukkig moesten we het mondmasker enkel dragen bij het in- en uitstappen van de kano, want echt comfortabel zijn die dingen niet. In het begin moesten de meisjes een beetje zoeken naar de juiste techniek en belandden ze met hun vader/moeder regelmatig in de groen begroeide oevers van de Dijle. Mijn vriend en ik zijn ondertussen het bootje varen al wel gewoon en we moesten ons tempo een beetje aanpassen aan ons gezelschap. Geen erg, zo had ik tijd zat om fotootjes te nemen (eerlijk, ik heb niet echt veel geroeid, vooral genoten van de mooie omgeving).

De tocht was verrassend snel voorbij. Ik had gerust nog een uurtje langer in mijn kano kunnen blijven zitten. Om te klinken op een geslaagde tocht, begaven we ons naar de Abdijmolen, waar we na een paar minuten wachten een tafeltje op het terras buiten konden bemachtigen. Van al dat roeien krijgt een mens honger, dus bestelden we wat wafels en pannenkoeken als vieruurtje. Een zoet einde van een fijne namiddag.

PS: De croque-monsieur is van mijn vriend, geen liefhebber van zoete dingen.

PS2: De oudste jongedame slaagde erin naast haar wafel, nog een pannenkoek en een halve croque soldaat te maken. Ongelooflijk voor zo’n klein, fijn dingetje.

Fietsen in de Kempen

Zondag spoorden mijn vriend en ik, inclusief mondmaskers, naar Herentals voor het eerste bezoek aan zijn ouders sinds het begin van de lockdown. Het voelde vreemd aan om elkaar geen goeiendag te kunnen kussen, maar nadat de eerste onwennigheid overwonnen was, deed het deugd om elkaar weer in het echt te kunnen zien. De ouders van mijn vriend hadden voor de gelegenheid een fietstocht uitgestippeld. Zij op hun elektrische fiets en mijn vriend en ik op onze bluebike. Mijn vriend en ik moesten alleszins stevig trappen om die twee oudjes bij te houden. 😉

Het was de hele fietstocht zwaarbewolkt, maar op een paar verdwaalde regendruppels na, hielden we het droog. Onderweg stopten we aan het mooie kasteel van Vorselaar en aan de ruïne van de voormalige priorij Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Troon om een beetje erfgoed op te snuiven.

Op het einde maakten we nog een kleine omweg om naar de nieuwe voetgangersbrug over de Nete te kijken en vertelden de ouders van mijn vriend over de plannen om de Nete weer als vanouds te laten meanderen. Het herstel van de natuurlijke bedding van waterlopen, daar kan ik alleen maar voorstander van zijn!

In totaal legden we zo’n 35 kilometers af. Dit is de fietsknooppuntenroute die we volgden: 14 – 56 – 37 -35 -28 – 16 -1 – 18 -19 – 8 – 19 – 11 – 12 – 90 – 14

Een fijn tochtje, maar bijlange na niet voldoende energie opgebruikt om die ganse berg take-away chinees op te krijgen!

PS: Begonnen aan wat wellicht onze laatste puzzel van het coronatijdperk zal worden.

Virtuele salsales!

Omdat het er niet naar uitziet dat activiteiten zoals salsadansen snel weer op een normale manier zullen kunnen verlopen, zetten onze lesgevers salsa een facebookgroep op om de laatste lessen van het jaar live te streamen. Toegegeven. Ik was eerst een beetje sceptisch over het concept, maar de eerste virtuele les viel enorm mee. Het was makkelijk om via het scherm de danspassen te volgen en de uitleg van de leerkrachten was goed te verstaan. Daarnaast heb ik het geluk dat mijn vriend in Genève bijna drie keer per week salsalessen volgt/de en nu dus een aardig potje kan dansen. En dan te bedenken dat ik jaren heb moeten zeuren om hem te overtuigen om samen dansles te volgen. Het kan verkeren…

Dus zetten we de komende maandagavonden de meubels opzij om ruimte te maken voor onze privédansvloer. En óf het deugd doet om nog eens samen te dansen!

Warandewandeling op Onze Lieve Heer Hemelvaart

Mijn vriend en ik profiteerden van deze prachtige zonnige dag om onze actieradius rondom Leuven alweer een beetje te vergroten. Ditmaal fietsten we naar Everberg om daar de Warandewandeling te doen. Om de fietstocht interessant te houden, had ik een fietsknooppuntenlus uitgetekend, zodat we op de terugweg een andere route konden volgen dan op de heenweg.

Tijdens de heenweg volgden we voornamelijk het parcours van de fietssnelweg F3 van Leuven naar Brussel. Een route die duidelijk zeer populair was bij wielertoeristen, want mijn vriend en ik moesten regelmatig uitwijken voor kromgebogen coureurs op dure fietsen. Tja, onze krakkemikkige, krakende fietsen zijn natuurlijk geen partij voor die blinkend opgepoetste stalen rossen.

Het volgen van de knooppunten verliep supervlotjes, tot we ons ergens aan knooppunt 36 vergist hebben, in plaats van daar de brug over het spoor te nemen, bleven we de spoorweg volgen. Maar hey, het moest zo zijn, want net toen mijn vriend en ik door hadden we eigenlijk al aan de andere kant van het spoor hadden moeten zijn, kwam geheel onverwachts kameraad L op zijn mountainbike uit het tunneltje onder het spoor dat wij als alternatief wilden nemen. Ik hoef jullie niet te vertellen we we alle drie erg verbaasd waren mekaar tegen het lijf te fietsen in Everberg, of all places! Natuurlijk maakten we van de gelegenheid gebruik om uitgebreid bij te praten.

We bleven iets té lang kletsen, want mijn vriend en ik hadden ons uitstapje nogal strak getimed. We moesten immers nog beginnen aan onze wandeling van 9 kilometer en vervolgens nog een heel stuk terug fietsen om op tijd in Leuven te zijn om onze tapas van Zappaz af te halen. We namen afscheid en drukten onze kameraad op het hart veel groeten te doen aan vrouw en dochters.

Gelukkig bracht googlemaps ons zonder problemen naar het startpunt van de wandeling, de Sint-Martinus en Lodewijkkerk van Everberg. Het was daar even zoeken naar het startpunt van de wandeling, maar gelukkig viel mijn vriend zijn oog op een klein vierkant bordje met daarop een pijl en het woord ‘wandeling’. Aangezien we geen andere bordjes zagen, gingen we ervan uit dat dit bord ons de weg wees naar de Warandewandeling. En dat klopte, de volgende bordjes vermeldden wel heel mooi ‘Warandewandeling’. Aangezien we wat tijd verloren hadden, hielden mijn vriend en ik er een stevig marstempo op na. Al stopten we onderweg wel om een vriendelijk paard te groeten.

De wandeling was mooi en afwisselend: een stukje door het bos en een ander stuk doorheen de velden van Kortenberg tot aan de E40. Om de één of andere reden voerde de wandeling ons niet langs het Kasteel de Merode. Misschien omdat het kasteel nog steeds in handen is van de familie de Merode en zij nieuwsgierige wandelaars liever weghouden?

Bijzonder grappig: tijdens onze wandeling kwamen we onze kameraad maar liefst twee keer op zijn mountainbike tegen. Jaja, het is een enorm kleine wereld. Aangezien drie keer scheepsrecht is, heeft onze kameraad nog een traktatie te goed van ons, wanneer de horeca weer open is.

Ook opvallend: nog nooit zoveel kapelletjes tegen gekomen op één wandeling. Volgens mij heeft Everberg de grootste concentratie kapelletjes van Vlaanderen.

Na de wandeling fietsen we terug langs Leefdaal, Bertem, Egenhoven en Heverlee. Om stipt om 17.30u ons eten op te halen bij de Zarza.

PS: De fietsknooppuntenroute die we volgden: 12 – 93 – 38 – 95 – 94 – 37 – 36 – 16 – 17 – 18 – 14 – 13 – 75 – 74 – 10 (31,7 kilometer).

Noordoever en Vlierbeekwandeling

Deze ochtend legden we de laatste hand aan onze puzzel.

Heel bizar: we hadden een stukje te veel. Vermoedelijk is er dus ergens iemand op de wereld die een stukje te weinig heeft. If that’s you, please let us know!

‘s Middags trakteerden we onszelf op een gezonde take-away lunch van Noordoever. Ik geniet nog steeds volop van het aspergeseizoen, dus mijn keuze was snel gemaakt: een aspergesalade voor mij, alstublieft! Aangezien mijn vriend een aversie heeft van de typische geur die je urine krijgt na het eten van asperges, hield hij het bij een pastasalade. (Pech dat hij met mij samen is, dus.)

In de namiddag deden we de volledige Vlierbeekwandeling, waarvan ik vorige week een stukje verkende. Echt fijn dat we in Leuven en omgeving zoveel mooie, groene plekje om te wandelen hebben.

Enkele grappige straatnamen die we tijdens onze wandeling op de Kesselberg tegen kwamen:

We waren nét op tijd terug om onze afhaalmaaltijd bij EED op te halen. Waarover meer in een volgende blogpost!

Demer- en Dijle wandeling

Om optimaal te profiteren van deze zalig zonnige zaterdag fietsten we naar de Plas van Rotselaar om van daaruit de twaalf kilometer lange Demer- en Dijlewandeling te doen. Al goed dat we een flinke laag zonnecrème opgedaan hadden, want de zon had er duidelijk zin in vandaag. Om te vermijden dat we langs saaie betonwegen zouden fietsen, had ik deze keer een kleine lus gemaakt van fietsknooppunten, in de hoop zo nieuwe, leuke plekjes te ontdekken. En dat bleek een goed idee, want onderweg fietsten we langs prachtige fietspaden (bijzondere vermelding voor het prachtige Vuntpad) langs het water en doorheen de velden. Mét speciale vermelding voor de buurtbank over de Vunt, die helaas momenteel afgesloten is. Vlak voor onze bestemming konden we de prachtige Donjon Ter Heyden bewonderen. Tot mijn spijt lukte het nét niet om de ganse weerspiegeling van de toren in het water op mijn foto te krijgen.

We lieten onze fietsen achter aan de Plas en trokken te voet verder. Met een stevige wandeling in het vooruitzicht leek het ons een goed idee nog wat extra suikers in te slaan. Gelukkig vonden we ‘t IJshoorntje op onze weg. De krachten die we opgebruikt hadden tijdens het fietsen, konden meteen weer aangevuld worden met heerlijk malaga-ijs.

Het begin van de wandeling, viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Het vlakke landbouwlandschap werd al snel een beetje eentonig. Het was warmer dan verwacht en we snakten ernaar de vlakke zon en de stoffige velden in te ruilen voor een beetje schaduw. Helaas, daarvoor moesten met nog meer dan een uur verder wandelen. De wandeling bracht ons langs pittoreske kerkjes in Rotselaar en Wakkerzeel en langs de weide van Rock Werchter, die deze zomer jammer genoeg leeg zal blijven.

De eerste rivier die we op ons pad tegen kwamen was de Dijle, maar het was de Demer die voor het meest pittoreske deel van de wandeling zorgde, met een prachtig wandel/fietspad op de dijken langs haar oevers. De wilde bloemen bloeiden uitbundig en het was alsof iedereen uit de buurt hier aan het wandelen en fietsen was. Bijzondere vermelding voor de Demertrefplaats in Werchter, een zwevend wandelpad tussen de bomen, opgetrokken uit cortenstaal, aan de vroegere pleisterplaats voor scheepstrekkers. Zeer mooi.

We staken de soldatenbrug over en maakten de kring van onze wandeling rond. We haalden onze fietsen op aan de Plas en fietsten terug langs hetzelfde pad langs de Demer waar we even voordien nog gewandeld hadden. Het was ondertussen al vijf uur in de namiddag en merkelijk minder druk. Vermoedelijk waren al de fietsers en voetgangers die we eerder op de dag tegen gekomen waren nu aan het aperitieven bij de barbecue. Aan fietsknooppunt 30 kochten mijn vriend en ik, op aanraden van een collega, verse aardbeitjes bij de boer. Altijd lekker! We fietsten langs het kanaal terug naar Leuven en langs de Balk van Beel verder het centrum in. Ik had immers tapas besteld bij Sud Sud Bistro. Af te halen rond 18u. En jawel, stipt om 18u stonden we aan het afhaalraam en kregen we een grote papieren zak met allerlei lekkers mee.

Dit zat er in onze zak:

Hummus en tzatziki met pita
Garnaalkroketjes
Patatjes uit de oven met vinaigrette
Gehaktballetjes in provençaalse saus
Risotto met bospaddestoelen en parmesan
Moussaka met gruyère
En Cantillon gueuze 100% Lambic bio (5,5°) voor mijn vriend

Uiteraard was dit wat veel om met twee personen op te krijgen, dus de moussaka en de risotto gingen rechtstreeks de koelkast in. De garnaalkroketjes bleken een bron van stress te zijn. De garnaalkroketjes van Zappaz had ik de vorige keer zonder problemen opgewarmd in de oven, maar daardoor waren ze wat bleekjes uitgevallen en helemaal niet zo krokant. Ditmaal probeerden we, bij gebrek aan friteuse, de garnaalkroketjes in een schaal met een laagje olie in de oven op te warmen. Uiteindelijk duurde het vrij lang tot de garnaalkroketjes goudbruin waren en doordat ik ze een paar keer had moeten omdraaien in de schotel met olie waren zo ook een beetje uiteen gevallen, maar de smaak had niet geleden onder dit ietwat moeizame proces. Misschien de volgende keer toch proberen de kroketjes te bakken in olie verhit in een wok. De patatjes en gehaktballetjes waren zeer smaakvol en ja, hummus en tzatziki, da’s natuurlijk altijd lekker.

De dag sloot ik af met een historische gebeurtenis: ik woonde voor de eerste keer in mijn leven een virtueel verjaardagsfeestje bij. Een collega en haar tweelingzus vierden hun verjaardag via Google hangouts. Helaas, geen wilde party met stripper deze keer, alhoewel ze aan de andere kant van het scherm wel verse kokosnoten met rum aan het drinken waren. Jaloers! Er was een gedeelde Spotify playlist om samen te dansen en het was leuk om zo toch een beetje mee te kunnen vieren. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik het na een dik half uur voor bekeken heb gehouden. Nothing beats the real thing!

PS: De fietsknooppuntenroute die we volgden: 33 – 80 – 4 – 81 -40 -41 – 66 – 67 – 71 – 72 – 30 – 35 – 31 – 93 – 12

Dutselhoekwandeling in Holsbeek

Een beetje een twijfelachtig weertje, deze zondag, maar dat hield ons niet tegen om er toch op uit te trekken. Ditmaal fietsten we richting Holsbeek. We vertrokken aan de pittoreske Sint-Mauruskerk voor de Dutselhoekwandeling. Wat startte als een gemakkelijke wandeling doorheen de velden, ontpopte zich tot een heus hindernissenparcours in het Dunbergbroek, dat zelfs na de voorbije droge weken nog erg nat en zompig was.

Na uit het broek ontsnapt te zijn, beklommen we de Chartreuzenberg. Zeer mooi loofboombos met charmante holle wegen. De gedichten die Natuur en Bos her en der verspreid in het landschap had aangebracht, gaven de wandeling een extra meerwaarde.

Vlak voor het einde van onze wandeling liepen we nog een kapelletje binnen, waar een gebed hing opgedragen aan “de mensen die wereldwijd slachtoffer zijn van het virus en voor allen die patiënten met hun zorg en deskundigheid begeleiden”. De rare mengeling van beelden en voorwerpen in dit kapelletje had iets ontroerend. Ik ben zelf niet gelovig, maar heb altijd al een zwak gehad voor kapelletjes. Zo’n kapelletje doet me terugdenken aan mijn jeugd, toen we met het kinderkoor tijdens Mariamaand mei de tocht langs de verschillende kapelletjes in onze omgeving muzikaal opluisterden. Kapelletjes associeer ik ook altijd met mijn oma, wiens huis vol stond met religieuze voorwerpen uit Lourdes, Banneux en Scherpenheuvel. Een passend einde van onze wandeling.

En, oja, ik kon het niet laten om snel een foto te maken van Bistro Bo-Bonne. Heimwee naar betere tijden!

Van al dat fietsen en wandelen krijgt een mens honger. Wat beter dan de dag afsluiten met een heerlijke sushi boat van de Wabi-Sabi?

Puzzelvooruitgang:

Another day, another adventure

Mooi op tijd opgestaan om nog in de voormiddag te vertrekken voor een stevige fietstocht naar Bierbeek, mét wat droge koekjes als proviand in de rugzak. De route die googlemaps ons voorstelde was een pak minder mooi dan die van zaterdag. We fietsten voornamelijk langs grote wegen, die gelukkig wel allemaal van een goed fietspad voorzien waren.

We parkeerden onze fiets aan het Cultureel Centrum De Borre en vertrokken voor een stevige wandeling van 13,4 kilometer door het Mollendaalbos. De Dikke Eikwandeling bracht ons langs schitterende met beuken omzoomde dreven. Het was warmer dan voorspeld en we genoten van de majestueuze pracht van deze schitterende bomen. Hét grootste voordeel tot nu toe van de coronacrisis, is het feit dat we (noodgedwongen) mooie plekken vlakbij ontdekken. En terwijl in mijn hoofd Vlaanderen één groot verstedelijkt gebied is, doet het deugd vast te stellen dat her en der toch mooie stukjes groen bewaard zijn gebleven. Met dank aan Natuurpunt en het Agentschap Natuur en Bos!

En jawel, ergens onderweg kwamen we een gigantische eik tegen, waarvan jullie geen foto’s hieronder zullen terugvinden, zodat jullie een goede reden hebben om er zelf eens af te zakken naar het Mollendaalbos.

Omdat we de heenrit nogal saai en eentonig vonden, zocht ik voor de terugweg een alternatief via fietsknooppunten. Dat bleek een uitstekend idee. De rit bracht ons langs mooie paden, enkel bestemd voor fietsers en voetgangers. Een kleine omleiding bracht ons zelf op een klein zandweggetje midden in een veld. We fietsten langs de prachtige Parkabdij terug naar het centrum van Leuven. En natuurlijk kon ik het niet laten om even een omweg te maken langs het Ladeuzeplein om een ijsje te kopen bij Decadenza.

Slechts één bekende tegen gekomen onderweg. Dat kan beter!

En oja: onze puzzel is af! (Dat wordt afkicken, want de bestelde Dreamland puzzels zijn nooit tot bij ons geraakt en de nieuwe Bol.com bestelling laat nog even op zich wachten…)

Wandelen in de Doode Bemde

Het fenomenale lenteweer blijft aanhouden, tijd om daarvan te profiteren en onze actieradius wat te vergroten. Dankzij de tips van onze vrienden fietsten we naar de Doode Beemden, een natuurgebied vlakbij Leuven dat mij volledig onbekend was. De fietstocht naar de Doode Beemden alleen al maakte dit uitstapje de moeite waard. We ontdekten alweer een andere fietstunnel onder de E40 en fietsten via het Dijlepad langs de prachtige meanderende Dijle. We spotten zowaar zelfs twee bunkers van de KW-linie. Echt genoten van deze prachtige route, met dank aan Googlemaps die deze scenic route voorstelde.

De Kapel van Onze-Lieve-Vrouw ten Pui:

Vlak voordat we aankwamen bij het Kasteel van Neerijse, het startpunt van onze wandeltocht, besloot ik nog een kleine omweg aan onze fietstocht toe te voegen. Die omweg bracht ons langs een prachtige holle weg die echter zo steil was dat we noodgedwongen in de helft moesten afstappen, maar het uitzicht eens we boven aankwamen, maakte het de klim meer dan waard. Spijtig genoeg was het domein van het kasteel zelf afgesloten, maar niet getreurd, ook zonder een blik van dichtbij op het kasteel was de wandeling doorheen de Doode Bemde een fijne belevenis. De Doode Bemde is een prachtig en afwisselend natuurgebied, dat (aan de vlonderpaden te oordelen) in normale omstandigheden een vrij nat en drassig gebied moet zijn. Nu was het er echter kurkdroog. En hoe blij ik ook ben met dit zalig zonnige weer, het ontgaat me niet dat de natuur rondom ons snakt naar water.

De terugrit was, in tegenstelling tot de heenrit, grotendeels bergaf. Echt genieten! In totaal kwamen we tijdens deze uitstap drie bekenden tegen. Een persoonlijk record.

Fietsen door Heverleebos en Meerdaalwoud

Prachtig weertje, deze Paaszaterdag. Het lijkt wel alsof de coronacrisis het beste in moeder natuur naar boven haalt: een stralend zonnetje, schitterende blauwe hemel, frisgroene bladeren aan de bomen en welig tierende wilde bloemen overal. De lente lijkt zoveel mooier dan andere jaren. Alsof de aarde zegt: jullie mensen hebben lang genoeg hoog van de toren geblazen, dit virusje zal jullie wel klein krijgen en om mijn overwinning te vieren, trek ik mijn mooiste kleed aan. (Jaja, ik weet dat deze langdurige droogte alweer desastreus is voor onze watervoorraden.)

Om onze actieradius wat te vergroten, kiezen we ditmaal voor een fietstochtje. Afwisseling moet er zijn, nietwaar? We pompen de banden van onze oude fietsen op (bluebikes mogen enkel gebruikt worden voor essentiële verplaatsingen) en beginnen aan de Meerdaalroute. De fietsroute brengt ons eerst door hartje Leuven, vervolgens fietsen we over de campus in Heverlee, door Egenhovenbos (déjà vu) en steken we de E40 over (zo weinig auto’s, surreëel). We fietsen over de verrassend smalle Brede Weg doorheen een prachtig glooiend landbouwlandschap. Heerlijk om in alle rust door de velden te fietsen zonder amper één auto tegen te komen.

We passeren een mooie holle weg (die heel toepasselijk Kleine Hollestraat heet) en fietsen vervolgens naar de Zoete Waters in Oud-Heverlee. We zien een ellenlange rij mensen staan aanschuiven voor een ijsje. En alhoewel het ideaal ijsjesweer is, passen we toch maar. De route leidt ons via de Onze-Lieve-Vrouw van Steenbergenkapel recht Meerdaalwoud binnen. Echt heerlijk om te fietsen tussen de bomen. Best wel een uitdagende route ook, want vrij heuvelachtig en dat op onze oude, versleten fietsen met half werkende versnellingen.

Terugkeren doen we ditmaal via een tunnel onder de E40, langs het Rekencentrum, het Arenbergkasteel, de kerk van Heverlee en de onvermijdelijke Parkabdij, die uiteraard niet mag ontbreken op een toeristische route van de mooiste plekjes in en rondom Leuven.

Na zo’n prachtige fietstocht smaakt het heerlijke eten van Convento Food dubbel zo goed. Op ons bord: gevulde aubergine met vijg, kerstomaat, mozzarella, pesto, met geroosterde vergeten groenten en krielaardappeltjes.

Yet Another Blog

Life on my side

sport