Wandelgebied Donderslag

Opgestaan met miezerweer. Jammer, want mijn vriend en ik hoopten op een even zonnige dag als gisteren. We laten het ietwat tegenvallende weer echter niet aan ons hart komen en trekken goedgezind naar het ontbijt. Want serieus, wie wordt er niet vrolijk van een uitgebreid hotelontbijt? En ja, ditmaal ga ik resoluut voor een glaasje roze bubbels. Kwestie van mijn laatste hotelontbijt van 2020 van de nodige flair te voorzien. En daar hoort natuurlijk een lekker pannenkoekje bij als afsluiter.

IMG_4411

IMG_4412

Na onze spullen bijeen gepakt te hebben, checken we uit bij de charmante dame aan de receptie. Terwijl wij onze schuld vereffenen, horen we de receptioniste aan de andere balie de ene na de andere klant afbellen. Het hotel sluit de deuren vanaf maandag 2 november. Het is duidelijk dat het voor het hotel niet rendabel is open te blijven zonder de inkomsten uit de bar en de twee restaurants op de site. En weer maar eens besef ik hoeveel geluk we hebben dat ons dit laatste weekendje weg gegund is.

We laten onze bagage achter bij het onthaal, schuiven het personeel nog snel een fooi toe en rijden naar wandelgebied Donderslag dat nét geen deel uitmaakt van het Nationaal Park Hoge Kempen, maar even mooie natuur in de aanbieding heeft. Tijdens de wandeling komen we langs mooie vennen, oude duinen, stukken heide en statige bomenrijen. Het miezert zo nu en dan tijdens de wandeling, maar echt regenen doet het hoop en al een kwartiertje. Onze regenjassen houden ons zonder problemen droog, alleen onze wandelschoenen zien af door de modderige ondergrond.

IMG_4416

IMG_4417

IMG_4418

IMG_4419

IMG_4420

IMG_4421

IMG_4424

IMG_4425

IMG_4428

IMG_4429

IMG_4430

IMG_4434

IMG_4435

IMG_4436

IMG_4438

IMG_4439

IMG_4440

IMG_4441

IMG_4442

IMG_4445

IMG_4448

IMG_4453

IMG_4455

Op de parking van het hotel wil ik mijn masker opnieuw opzetten, maar helaas: mijn masker en plastiek zakje om het masker in te bewaren zijn nergens meer te bekennen. En dat terwijl ik honderd procent zeker ben dat ik deze in mijn jaszak heb gestopt voordat we aan de wandeling begonnen. Op een gegeven moment heb ik tijdens de wandeling mijn jas uit getrokken en in de rugzak gestopt. Dus ook de rugzak wordt aan een grondig onderzoek onderworpen. Helaas, niets te vinden. Het masker moet onderweg ergens uit mijn zak gevallen zijn. Ik zal mij erbij moeten neerleggen dat mijn favoriete masker met de Madonna van Fouquet erop voorgoed verloren is. Een domper op deze fijne dag, toch wel.

Na onze bagage in het hotel opgehaald te hebben, stoppen we op de terugweg naar Leuven bij mijn broer en zijn vriendin voor een gesprek aan hun grote schuifraam. We zijn blij om hen nog eens te zien, zelfs al kunnen we elkaar niet dichter dan anderhalve meter naderen. Gelukkig maakt deze extreem zachte herfst dit soort ontmoetingen nog redelijk aangenaam. We delen in de vreugde van hun pas geïnstalleerde badkamer en zijn boos omdat de installateurs van de zonnepanelen de installatie totaal verkloot hebben en vervolgens niet komen opdagen op de afgesproken dag om hun geklungel recht te zetten.

Na een uurtje bijgepraat te hebben, nemen we afscheid en rijden mijn vriend en ik terug naar ons appartementje in Leuven. We bestellen ramen via Uber Eats en kijken nog wat Netflix series. Een gezapig einde van een fijn weekend.