Als tegengewicht voor de culinaire uitspattingenvan dit weekend, maakten mijn vriend en ik zondagnamiddag een wandeling om nog een laatste keer te genieten van de smeltende sneeuw. De zon had er duidelijk zin in en ondanks dat het koud was, voelde je de lente letterlijk in de lucht hangen. Al weet ik rationeel gezien wel dat er de komende maanden zich nog menig winterprik kan voordoen.
Onze wandeling bracht ons via wat omwegen op het Stadskerkhof van Leuven waar we genoten van een streepje muziek in de kunstinstallatie ‘Sjel’. En kijk, liepen we daar op het kerkhof toch niet een oude bekende met zijn partner tegen het lijf! Niet te geloven hoeveel deugd een mens tegenwoordig heeft van een simpele babbel op anderhalve meter afstand. Het deed me alleszins plezier dat hij mijn culinaire tips naar waarde wist te schatten.
De regen die zaterdag viel, transformeerde tijdens de nacht van zaterdag op zondag in sneeuw. Fantastisch om bij het opstaan een mooie witte wereld te ontdekken.
Natuurlijk trokken mijn vriend erop uit om van dit winters schoon te genieten, wetende dat de winters waarin er nog sneeuw valt in de toekomst steeds schaarser zullen worden. We hadden geen vaste wandeling voor ogen en liepen zowat onze neus achterna.
De fantastische Kruidtuin is in elk jaargetijde de moeite van een bezoekje waard, maar zeker als er sneeuw ligt.
En het Mariapark is ook eender wanneer de moeite van een bezoekje waard. Alleen jammer dat de helft van de tuin in een werfzone is omgetoverd.
Eendjes die niet zo stiekem hoopten op een stukje brood:
Heimwee naar onze studententijd:
En alweer een nieuwe Leuvens plekje ontdekt:
Aangezien onze vrienden niet ver van het Heilig Hartinstituut in Heverlee wonen, gingen we even langs voor een deurbabbel. Volledig coronaproof en zo wisten we meteen hoe de nieuwe job van onze vriendin meeviel.
Resultaat van deze wandeling: een mooie 23.000 stappen. Ter compensatie van al die dagen van ‘s ochtends tot ‘s avonds werken, zittend achter een computerscherm.
Zondag hadden we afgesproken met goofball, haar man en jongste zoon (de oudste was op stap) om samen een coronaveilige wandeling te maken richting Arenbergkasteel en omgeving. Dat er nog her en der een klein beetje sneeuw lag op de campus van Heverlee en in de bossen was een fijne extra. Hebben mijn vriend en ik toch nog wat sneeuw te zien gekregen deze winter!
Beertje vergezelde ons met zijn fietsje, waardoor we uiteindelijk best een stevige wandeling (bijna 20.000 stappen!) maakten langs talrijke bezienswaardigheden in Heverlee. Het deed deugd om een normaal gesprek te kunnen voeren dat niet via een scherm verliep. En de gezonde buitenlucht is altijd een boost voor mijn welbevinden.
Om mijn veel te lange werkdagen een beetje te breken, heb ik mij voorgenomen om ‘s middag wat meer buiten te komen. Doordat onverlaten ook ‘s middags afspraken in mijn agenda begonnen te plannen, kwam dat er steeds minder van en heb ik de eerste dagen van 2021 aan één stuk zittend achter een scherm doorgebracht. Niet bepaald een gezonde gewoonte. Dus probeer ik nu elke middag een blok van één uur in mijn agenda te reserveren om de wandelschoenen aan te trekken. Om de eentonigheid van steeds dezelfde locatie wat te doorbreken, luister ik tijdens de wandeling naar mijn favoriete podcasts. Dus tips op dat vlak zijn altijd welkom!
En zo nu en dan maak ik onderweg een fotootje van ons mooie Leuven:
Uitstel is geen afstel! Een gouden regel waaraan ik mij graag houd.
De moeder van mijn vriend was ondertussen bijna helemaal hersteld en dus prikten we een nieuwe datum voor een kerst/nieuwjaarsfeestje. Mijn vriend deed een grondige vergelijkende studie van alle beschikbare afhaalmaaltijden bij de betere Leuvense restaurants en Dumon kwam als overwinnaar uit de bus. Aangezien we nu een bestelling voor vier personen hadden op te halen, besloten we wijselijk toch maar een Cambio te huren. Kwestie van niet op de fiets door een plotse regen- of sneeuwvlaag overvallen te worden met een hoop eten aan ons stuur.
En jawel, we stapten weer buiten met een leuk extraatje: een flesje espumante van het pas door de eigenares van Dumon aangekochte Portugese wijndomein. Serieus, wat een topdame! Zo’n vat vol energie, altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen, daar kan ik alleen maar het diepste respect voor hebben. Als we ooit weer mogen reizen, zet ik haar Portugese wijndomein zeker op mijn lijstje met te bezoeken bestemmingen.
Zaterdag spoorden mijn vriend en ik dus naar Herentals met onze zakken vol eten. En ja, we zijn ons ervan bewust dat het niet geheel volgens de regels is om met vier personen samen aan tafel te zitten, als die vier personen niet tot dezelfde bubbel behoren. Maar we namen alle mogelijk voorzorgsmaatregelen en gebruikten zelfs aparte toiletten!
De vader van mijn vriend kwam ons ‘s middags aan het station afhalen. We aten snel een boterham en vertrokken dan voor een wandeling van een kilometer of zeven langs de Kleine Nete. Tot mijn grote vreugde begon het onderweg te sneeuwen! Mijn eerste en ongetwijfeld enige sneeuw van 2021! Ik had gerust de wandeling nog wat willen verlengen, want niets is fijner dan door verse sneeuw wandelen, maar de ouders van mijn vriend waren duidelijk minder fan en snakten naar hun warme huisje.
Hoera! Sneeuw!
Terug binnen kraakten we een flesje champagne om te klinken op het nieuwe jaar, smeerden de toastjes met krabsla en vervolgens werd ik meteen aan het werk gezet. Er lag immers een onafgewerkte puzzel op mij te wachten, waarvan enkel de zwarte stukjes aan de rechterkant nog een plek moesten krijgen. En laat het in elkaar passen van moeilijke puzzelstukken nu net mijn specialiteit zijn!
Et voilà. Mission accomplished!
Nu de puzzel afgewerkt was, stond de rest van de avond in het teken van gezellig babbelen en genieten van het lekkere eten van Dumon.
Ravioli van kreeft met fijne groentjes en chablissausje:
Sint-Jacobsvruchten met kruidenboter, salsa van tomaat en couscous:
Boerderijeend met saus van appelsien en gebraiseerde witlof, aardappel met amandel en worteltjes:
De heerlijke rode Portugese wijn van Dumon die perfect paste bij de eend:
Chocoladedessert:
Na nog een afzakkertje gedronken te hebben, bracht de vader van mijn vriend ons mooi op tijd terug naar het station van Herentals. Normaal is de overstap in Lier niet noemenswaardig (lelijk en kil station), maar ditmaal maakten we van de nood en deugd en bouwden we een minisneeuwman. Voilà, bij deze zit onze winterpret erop. Laat de lente nu maar komen!
Jaja, ook in 2021 zetten we de traditie van de coronawandelingen verder! Deze zaterdag hadden we afgesproken met onze vrienden uit Wijgmaal en hun twee zonen om samen de Bergbroekwandeling in Holsbeek te doen. We vertrokken opnieuw aan de Sint-Mauruskerk voor een wandeling van zo’n elf kilometer. Kwestie van het nieuwe jaar meteen sportief in te zetten (en na de wandeling samen iets te kunnen drinken in de tuin van onze vrienden), haalden mijn vriend en ik onze Blue-bikes van stal om naar Holsbeek te fietsen.
Een fietstocht van ongeveer twintig minuten laten, parkeerden we onze fiets op het ondertussen vertrouwde pleintje bij de kerk. Een paar minuten later arriveerden onze vrienden met de wagen. We lieten de champagne die we meegenomen achter in de wagen van onze vrienden en vertrokken.
Wijzer geworden na de vorige wandeling in de Mosselgoren, trok ik mijn dikke sneeuwlaarzen aan. Als het helpt tegen de sneeuw, dan ongetwijfeld ook tegen de modder! En dat bleek een verstandige beslissing te zijn. Amai, zoveel modder! Aan de moddersporen te zien, was het duidelijk dat er veel volk ons was voorgegaan. Ongetwijfeld te danken aan de nominatie voor Wandelknooppunt Route van het jaar 2020. Op sommige stukken van de wandeling, zakten mijn laarzen tot aan mijn enkels weg in de modder. Laat ons hopen dat we die plakkerige modder er nog af zullen krijgen…
Na in het begin van de wandeling wat tegengesputterd te hebben, steeg het enthousiasmeniveau van de jongens toen we op onze eerste modderige hindernis stootten. Voor mij mocht het eerlijk gezegd een tikkeltje droger geweest zijn. Al denk ik dat ik nog eens ga terugkomen om deze wandeling in de zomer te doen, de route moet dan echt prachtig zijn.
Na slechts één slippertje in de modder van de kleinste van ons gezelschap, keerden we na de wandeling terug naar onze fietsen. Volgende halte: het huis van onze vrienden in Wijgmaal. Geheel coronaproof liepen we via de aan hun tuin grenzende weide van de boer naar hun lounge achteraan in de tuin. Onze vriend stak een gezellig vuurtje aan en wij kraakten samen een paar flesje champagnes om te toasten op een gezond en voorspoedig 2021. Oorspronkelijk was het de bedoeling om enkel samen te aperitieven, maar het was lekker warm bij het vuur en we bleven plakken. Onze vrienden toverden wat bitterballen en frietjes op tafel en daarmee hadden we een avondmaal. Smaakt ideaal bij een glaasje champagne! Dat ik door al die champagne een plasje moest gaan doen in de weide van de boer, zal deze me ongetwijfeld vergeven. 😉
Uiteindelijk waren we pas rond 23u terug in Leuven. Spontane feestjes, zijn de beste feestjes!
PS: Wel jammer van de dikke blaar op mijn hiel die ik overhield aan deze wandeling met sneeuwlaarzen.
Gisteren hadden we afgesproken voor een coronavriendelijke wandeling met de zus en schoonbroer van mijn vriend en hun drie dochters. Het twijfelachtige weer hield ons niet tegen om samen de benen te strekken. En zo ontdekten mijn vriend en ik het natuurgebied Mosselgoren in Geel. Verrassend dicht bij de woonst van de zus en schoonbroer, maar tot nu toe waren we er nog nooit geraakt.
Om het gebied te bereiken, staken we eerst de Baileybrug over het kanaal Herentals-Bocholt over, een knap staaltje van militaire bouwkunst. Vervolgens begaven we ons op de drassige paden van het natuurgebied. Al snel hingen we tot onze knieën vol met modder en met mijn zomerwandelschoenen, moest ik goed oppassen niet tot aan mijn enkels in het slijk weg te zakken. Gelukkig was eengedeelte van de wandeling uitgerust met een vlonderpad, want anders had ik zeker rechtsomkeer moeten maken.
We hadden elkaar al heel lang niet meer gezien en de drie nichtjes van mijn vriend wilden die verloren tijd duidelijk graag inhalen. Ze stopten gewoon niet met babbelen. Tijdens de wandeling heb ik heel de plotline van Coraline gehoord en minstens drie Harry Potter boeken. 😉
En hoewel niet volledig volgens de coronaregels, betraden mijn vriend en ik toch het huis van zijn zus en schoonbroer. Hun oudste dochter moest immers haar (laatste! volgend jaar gaat ze al naar het middelbaar!) nieuwjaarsbrief voorlezen aan haar peter (mijn vriend). En tja, dat is toch minder gezellig buiten in de tuin, zeker als het regent. Mijn vriend en ik deden even een poging om onze mondmaskers op te houden, maar zetten deze al snel af. Uiteindelijk hebben we de voorbije weken ons zeer goed aan de regels gehouden en buiten ons knuffelcontact met niemand contact gehad. Een laatste rebelste daad om 2020 af te sluiten, om zo te zeggen.
Mijn vriend kreeg trouwens een hoop drank cadeau van zijn petekindje. Ongetwijfeld om ons door de komende lockdownweken te loodsen. Al was die bidon van drie liter Italiaanse landwijn, misschien toch iet of wat overdreven, want het ding past amper in onze koelkast. 😉 (De schoonbroer werkt bij de politie en had in september een opleiding in Italië gevolgd.) Ik was alleszins heel blij met de chocolaatjes van Cote D’or die ik cadeau kreeg! En die Italiaanse olijfolie komt goed van pas om te gebruiken in onze Hello Fresh of Foodbag bereidingen.
En tja, aangezien we nu toch al de regels aan het overtreden waren, besloten we dan ook maar samen avond te eten. Chinees afhaalfood smaakt dubbel zo lekker als je dit kan delen met fijn gezelschap!
PS: Wel jammer dat de maaltijd onderbroken werd door een dringende sms van het werk, waardoor ik me noodgedwongen een tijdje moest afzonderen om wat telefoontjes te doen.
Zondag onze wandelschoenen opnieuw boven gehaald (ongeveer de enige schoenen die ik tegenwoordig nog draag), een Cambio gehuurd en vertrokken richting Meerdaalwoud voor een wandeling van iets meer dan 13 kilometer tussen statige beuken en hoge dennen. We startten niet aan knooppunt 108, het officiële startpunt van de wandeling, maar wel aan knooppunt 111, omdat we dit knooppunt het eerst tegenkwamen op onze weg. We parkeerden de Cambio op een kleine parkeerplaats in het bos en zogen de gezonde herfstlucht in onze longen.
Het letterlijke hoogtepunt van deze wandeling was de Tomberg, gelegen op 102,5 m boven de zeespiegel. Bij opgravingen in deze oude grafheuvel vonden archeologen verschillende gebruiksvoorwerpen in silex (vuursteen). Ik was er mij tot op deze wandeling niet bewust van dat er archeologische opgravingen hadden plaatsgevonden in het Meerdaalwoud. Alweer iets bijgeleerd dankzij de coronacrisis.
We zetten er stevig de pas in, waardoor de wandeling sneller voorbij was dan gedacht. We hebben alleszins allebei erg genoten van deze wandeling in de frisse buitenlucht. Zeker toen in de latere namiddag de zon doorheen de wolken kwam piepen. Dikke aanrader.
Voor het avondmaal trakteerden we ons op lekkere Luikse balletjes van Convento Food. Simpel, maar smakelijk.
Deze zaterdag hadden we afgesproken om coronaveilig te gaan wandelen met onze vrienden uit Wijgmaal en hun twee zonen. Niet helemaal hetzelfde als een lang weekend in Lontzen, maar hey, wie het kleine niet eert… We zijn tegenwoordig al blij wanneer we nog eens gesprek kunnen voeren dat niet via het computerscherm verloopt.
Mijn vriend en ik hadden voor de verplaatsing van Leuven naar de Kapel van Roeselberg een Cambio voorzien, want de fietsafstand was ons net iets té ver. We hadden om 13.30u afgesproken met onze vrienden, maar vertrokken een beetje vroeger, want om 13u trouwde onze kameraad met zijn slimme vriendin uit Trinidad. Gezien de omstandigheden konden we enkel virtueel aanwezig zijn, maar de bruidegom zorgde voor live streaming via Zoom, zodat we toch een beetje konden delen in de vreugde. En zo zaten mijn vriend en ik op de parking bij de Kapel van Roeselberg in een Cambio te supporteren voor onze vrienden die elkaar het jawoord gaven in het stadhuis van Kampenhout. Veel gekker dan dat moet 2020 toch niet worden…
Doordat onze vrienden uit Wijgmaal een tiental minuten te laat waren, konden we gans de ceremonie meemaken. Wij wensen onze kersvers getrouwde vrienden alvast alle geluk van de wereld en dat feest houden we nog wel te goed.
De Roeselberg wandeling deed ons eens te meer beseffen dat je niet ver moet reizen om mooie plekken te ontdekken. En wat is er fijner dan zo’n ervaring delen met andere mensen? We hadden uiteraard heel veel om over bij te praten met onze vrienden terwijl we genoten van de frisse buitenlucht. Bepaalde stukken van de wandeling waren bijzonder modderig, maar we wisten ons behendig te manoeuvreren rond de plassen heen. Op een bepaald moment passeerde we langs de Winge Golf & Country Club. Golf lijkt me de ideale hobby in tijden van corona. Altijd in de buitenlucht en anderhalve meter afstand houden is op zo’n golfterrein een fluitje van een cent. Deed me terugdenken aan die tijd dat ik in diezelfde club een golfinitiatie volgde.
Aangezien we de wandeling iets té kort vonden, breiden we er nog een korte lus aan bij. Op het einde volgden we een pijl die ons bij Het Mooi Alternatief bracht, alwaar we allemaal een warme chocomelk bestelden (ik eentje met vitamine D want dat schijnt te beschermen tegen COVID-19). Natuurlijk verbrandde de jongste onder ons meteen zijn mond aan de gloeiend hete chocomelk. En daarnaast hadden we wel wat tijd verloren met dit kleine zijsprongetje. Geen onverdeeld succes dus.
Terug in Leuven waren mijn vriend en ik net op tijd om ons avondmaal bij EssenCiel te gaan oppikken. Zeer fijne uitstap die zeker voor herhaling vatbaar is, minus de chocomelk dan.
Deze zaterdag was ideaal wandelweer voorspeld en aangezien het onduidelijk is of er ons nog veel zulke dagen gegund zijn, boekten mijn vriend en ik een Cambio om onze actieradius te vergroten. Mijn vriend vond een wandeling die de ideale combinatie leek van natuur en cultuur.
En jawel, we werden niet teleurgesteld. Het begin van de wandeling zakten we met onze wandelschoenen weg op de modderige paden, dus lieten we de zoektocht naar de beverburcht noodgedwongen achterwege. Twaalf kilometer wandelen met natte voeten zagen we niet zitten. Na het drassige gedeelte droogde de wandelpaden op en kwamen we al snel bij de prachtige ruïne van de Abdij van Villers.
De abdij was nog steeds open voor bezoekers en we waren duidelijk niet de enige Vlamingen die dit prachtig stukje cultureel erfgoed wilden bewonderen. Het was er vrij druk, maar gelukkig hield iedereen zich mooi aan de mondmaskerplicht. Aangezien we nog een hele wandeling voor de boeg hadden, konden we niet zo lang blijven als we wilden (de zon gaat vroeg onder), maar ik weet zeker dat we nog zullen terugkeren naar deze prachtige plek.
Aangezien we langer dan verwacht op deze prachtige site doorbrachten, moesten we er noodgedwongen stevig de pas in zetten voor de rest van de wandeling. Geen erg, da’s goed voor de gezondheid!
En kijk, door ons wandeltempo te verhogen, waren we zelfs vroeger dan gepland bij onze wagen. Om 15.50u zaten we alweer in onze Cambio voor de terugrit, met tussenstop bij Cum Laude om ons avondmaal op te halen. Kwestie van deze mooie dag in stijl af te sluiten.
