persoonlijk

De auto van de toekomst?

Naar aanleiding van dit artikel bij Jan Seurinck vroeg ik me af of er zich onder mijn (beperkt) lezerspubliek mensen bevinden die met milieuvriendelijke wagens rijden. Het toeval wil dat het leasingcontract van de wagen van mijn vriend volgend jaar afloopt en nu we een gloednieuwe bvba hebben, leek dit ons de ideale gelegenheid om eens het goede voorbeeld te geven en ons een milieuvriendelijk exemplaar aan te schaffen. Al heel snel kwamen we uit bij de hybride wagens van Toyota, omdat we toch wel een wagen willen waarmee we een roadtrip kunnen doen. Naar Spanje of zo, ik zeg maar wat.

Maar misschien zijn er alternatieven? Suggesties zijn zeer welkom! Belangrijke randvoorwaarde: er moeten minimaal twee stevige valiezen in de koffer kunnen.

Dit weekend

Hadden mijn vriend en ik speciaal vrijgehouden om nog wat schilderwerken in ons appartement uit te voeren, maar hoe dichter de datum van de schilderwerken naderde, hoe minder zin we erin hadden. En toen bleek dat ik een ganse zondag zou moeten werken om een stapel dossiers te beoordelen, zakte de moed me compleet in de schoenen. Change of plans dan maar. Zo zwart ziet dat plafond nu ook weer niet en het meeste bezoek krijgen we toch ‘s avonds over de vloer…

Dus lunchten we zaterdagmiddag (en een flink stuk van de namiddag) voor de allereerste keer in ons leven bij Couvert Couvert. Zo vierden we mijn verjaardag alvast een beetje op voorhand, want er doemt alweer een helse werkweek aan de horizon op. Dit aten wij:

  • sint-jakobsnoten met lijnzaad, schorseneren en verse curry
  • vis volgens dagaanvoer : zwarte bessen, bieten gegaard in de grond
  • grijze garnalen, pompoen “butternut” en spek gerookt met hooi
  • jong everzwijn uit de Ardennen, kumquat en koffie
  • appel en kweepeer, citroen met zout en ras el hanout
  • chocolade, melk en hazelnoten

Enfin, ik hoef jullie niet te vertellen dat onze smaakpapillen weer enorm verwend werden.

Zaterdagnamiddag/-avond werd er wat adminstratie weggewerkt en sloten we de avond af met een filmpje, want dat komt er anders nooit meer van.

En vandaag worstel ik mij door een berg dossier die wemelen van de typfouten. Mensen, die spellingcorrectie in Word, is echt geen overbodige luxe. Gebruik het ding a.u.b. Ik dank u.

Interpretatiefout

Ik bevond me nog in bed. Ergens in die heerlijke schemerzone tussen slapen en waken in, toen mijn vriend de slaapkamer binnenkwam met de mededeling dat het ernaar uitzag dat onbekenden de deur van de buurvrouw hadden proberen te forceren. Op de vloer lagen stukken hout afkomstig van de deur en het slot was ontdaan van het afdekplaatje. Enfin, de inbrekers waren duidelijk nogal driest te werk gegaan.

Dus belde mijn vriend onze buurvrouw, die niet opnam; de huiseigenaar, die op vakantie in Sardinië was; onze onderbuurman, die gisterenavond politie en brandweer had gehoord; de buurman van het hoogste verdiep die niks had gehoord en ten slotte de politie met de vraag iemand langs te sturen. Verwarring alom. Tot er een sms’je kwam van onze buurvrouw in het ziekenhuis dat ze een ongeval gehad had en dat politie en brandweer haar deur hadden opengebroken om haar uit het appartement te krijgen.

En het zal aan mij liggen, maar ik stelde me meteen vragen bij dat “ongeval”. Een vrouw alleen, op zoek naar zichzelf, twijfelend, waarvan de deur geforceerd moet worden om haar te redden? Allerlei filmscenario’s rolden zich af in mijn hoofd. Als je iemand maar oppervlakkig kent, zie je vaak niet wat er echt in hen omgaat. En een vrolijk uiterlijk kan soms een masker zijn dat donkere gedachten verbergt.

Nu, we weten natuurlijk niet wat er echt gebeurd is. Maar ik hoop alvast alles goed komt en ze snel weer naar huis mag.

Tagliatelle met champignonragout

Dit was één van onze favoriete gerechten, back in the day toen we nog op kot zaten en onze etentjes nog niet zo gesofisticeerd waren. Het recept is poepsimpel: gooi wat champignons of andere paddenstoelen in een pan met knoflook en ui, laat inkoken met witte wijn en room en klaar is kees. Je hoeft er alleen nog maar wat gekookte pasta aan toe te voegen. Het leek me het perfecte gerecht voor een zaterdagavond met zes volwassenen en twee kleuters. Toch viel het gerecht me tegen. De pasta had meer al dente mogen zijn (verse pasta goed klaarmaken, ik krijg het maar niet onder de knie) en ik vond de saus pit misschien, ofwel is mijn smaakzin wat verfijnder geworden nu de dagelijkse Almamaaltijden al enkele jaren achter ons liggen.

Gelukkig maakten de voorgerechtjes en het dessert (you can’t go wrong with chocoladefondue) veel goed. Niemand is met honger van tafel gegaan en de kinderen hebben zelfs gezegd dat ze het lekker vonden.

Een goed gesprek

Vrijdagavond kreeg ik een rit aangeboden van Gent naar Leuven. Ik twijfelde: ik was sowieso te laat voor de cursus fotografie, maar met het drukke verkeer konden daar nog ettelijke minuten bijkomen en met de trein reizen bood me de mogelijkheid om mijn laptop open te klappen en nog wat te werken. Maar goed, ik zwichtte en beklaagde mij dit niet. Het werd een aangename rit waarin gesproken werd over film en cinemazalen, over Leuven en wat er leeft en over gedeelde interesses. Ik vond het zelfs niet erg dat ik meer dan een half uur later thuis arriveerde dan wanneer ik met de trein gereisd zou hebben. Een goed gesprek kan deugd doen.

Tinker Tailor Soldier Spy

Dinsdagavond zijn mijn vriend en ik naar de traditionele opening van het filmfestival van Gent geweest. Om te vermijden dat we net als vorig jaar de receptie moesten laten schieten om de laatste trein naar Leuven te halen, reserveerden we een B&B. En wat voor eentje! De suite van Engelen aan de Waterkant was geknipt om lekker uit te slapen en van een heerlijk uitgebreid ontbijt te genieten (na al dat harde werken, vond ik dat ik me wel een dagje vrijaf mocht permitteren). De receptie zelf viel wat tegen. Om één uur weigerde de bediening nog drank te schenken en dat terwijl op de uitnodiging stond dat de receptie tot twee uur zou duren! En de hapjes waren ook niet zo lekker en overvloedig als andere jaren. Er zal ongetwijfeld bespaard zijn op het catering budget. Ook voor filmfestivals is het crisis…

En de film, vraagt u. Wel, die was geweldig. Echt een goede, ouderwetse spionagethriller, maar dan één van een zelden gezien niveau. De vertolking van Gary Oldman is subliem. Wat een briljant acteur! Met weinig woorden zoveel zeggen. Deze vertolking levert hem gegarandeerd enkele filmprijzen op. Het complexe verhaal dat zich afspeelt tijdens de koude oorlog (die decors! geweldig!) wordt gedragen door een uitmuntende cast. Met extra bonuspunten omdat mijn favoriete Mister Darcy erin meespeelt. Je kan de film zelfs bekijken zonder geluid, zo mooi zijn de beelden. Ook tof: door de situering tijdens de koude oorlog wordt er meer dan één woordje Russisch in de film gesproken. Én ze zingen het volkslied van de toenmalige Sovjet-Unie tijdens een kerstfeestje. Geweldig. :-)

Eén jaar iPhone

Vandaag is het exact een jaar geleden dat ik de trotse bezitter van een iPhone4 werd. Drie dagen geleden stierf de man die dit schitterende stukje mechaniek hielp realiseren. En alhoewel ik de personencultus rond Jobs overdreven en zelfs wat griezelig vind (Wozniak is degene die de eerste Apple computer ontwikkelde, al kwam het idee wel van Jobs; de iPod, iPhone en iPad werden ongetwijfeld door een gans team uitgedacht en de mens heeft ook zijn fouten), kan ik niet ontkennen dat mijn iPhone mijn leven echt wel een pak makkelijker gemaakt heeft. Daarom, als saluut voor een briljant man die te vroeg gestorven is, een lijstje van mijn favoriete apps:

  • De mailclient, zodat ik altijd en overal mijn werkmail kan lezen. Man, man, mijn verplaatsingen zijn zoveel productiever geworden.
  • Safari, tja… Nooit meer je hersenen hoeven te pijnigen om op een vergeten naam, plaats of tijdstip te komen.
  • Evernote. Synchronisatie, I love it!
  • Twitter, om te klagen wanneer de NMBS er weer eens voor zorgt dat alles in het honderd loopt en om de tijd te doden als ik ergens moet wachten.
  • Google translate. Handig in taalcursussen en daarbuiten.
  • Facebook!
  • Tripadvisor. Love it! Al moet ik dringend wat teruggeven aan de Tripadvisor community. Een bron van goede en bruikbare tips over restaurants en hotels overal ter wereld.
  • Foodspotting. Wordt helaas heel weinig gebruikt in België, maar is een beetje mijn guilty pleasure.
  • GPS4Cam: om automatisch gps-coördinaten aan mijn foto’s te koppelen. Werkt geweldig goed.
  • Een hoop kinderspelletjes om het kleine grut te  amuseren: Bus, Animatch, Little People, Itsy Bitsy Spider, Fairies Fly,…
  • Wunderlist: om lijstjes te maken, uiteraard.

Waar ik mijn iphone niet voor gebruik: muziek beluisteren. Ik heb wel even geprobeerd om naar Japanse dialoogjes te luisteren, maar die witte oortjes zitten gewoon niet comfortabel. Ik vermoed dat ik extreem kleine oren heb of zo, want ik krijg altijd pijn van die dingen en ik zie het niet zitten om met zo’n grote headphone op de trein te zitten. En muziek leidt me af van mijn werk. Sinds kort gebruik ik een koptelefoon op het werk, maar enkel omdat het ding aan noise cancelling doet (een open werkomgeving is soms niet bevorderlijk voor de concentratie); muziek zet ik niet op.

Lees vooral ook dit artikel op Gawker dat het over Jobs minder fraaie kantjes heeft.

Deze week

  • werkte ik op mijn vrije dag.
  • werkte ik op de laatste zonnige zaterdag van het jaar.
  • Moest ik het onderspit delven tegen een Ledebergse muggenovermacht met als resultaat acht jeukende bulten.
  • Werd ik eens niet door mijn squashpartner in de steek gelaten (al nam ik het zekere voor het onzekere door hem sms-gewijs aan onze afspraak te herinneren).
  • Werkte ik tot half twee ‘s nachts.
  • Moest ik machteloos toezien hoe het aantal ongelezen mails in mijn inbox aangroeide.
  • Vergaderde ik de pannen van het dak .
  • Ging ik naar een schitterend concert van Thomas Zehetmair, maar kon ik niet beletten dat mijn gedachten afdwaalden naar het werk dat nog verzet moest worden.
  • Reeg ik de werkgerelateerde dromen aan mekaar.
  • Coördineerde ik als een professional.
  • Leek ik ondanks alle onrealistische deadlines en slaapgebrek energie op overschot te hebben.

En de week is nog niet om! (Maar voel ik daar een kriebel in mijn keel?)

Studentenwelkom

Toen ik begon met studeren (lang, lang geleden), bestond het studentenwelkom nog gewoon uit een film die geprojecteerd werd op een groot scherm op de Oude Markt. Ik herinner me vaag een vertoning van Trainspotting en de beruchte toiletscène (the horror). Vandaag de dag worden de studenten gebombardeerd met allerlei informatieve standjes en foldertjes. Informatie waar we vroeger, in tijden dat KotNet nog in de kinderschoenen stond en internet op kot alles behalve een evidentie was, helemaal zelf achteraan moesten. Gsm’s kenden we niet. Neen, wij gingen bij elkaar op kot langs en als de persoon in kwestie niet thuis was, lieten we briefjes achter op de deur om hem of haar te laten weten waar we gingen feesten. Computers zag je enkel en alleen in de computerlokalen. En als je een taak moest maken op de pc, was het aanschuiven geblazen om een plekje te bemachtigen.

Mijmerend liep ik donderdagnamiddag rond op het Ladeuzeplein. Ik kuierde tussen studenten die op de warme tegels in de herfstzon naar de optredens zaten te luisteren en studenten die hun gegevens achterlieten bij een infostandje in de hoop iets te winnen. Het plein lag bezaaid met folders en afval. Het begin van een nieuw academiejaar, jonge mensen vol goede voornemens en gespannen verwachtingen. Jong en trappelend van ongeduld in de overtuiging dat de wereld aan hun voeten ligt.

Na al die jaren die mij ondertussen scheiden van het studentenbestaan zou ik nog steeds zonder verpinken met hen willen ruilen. Al denk ik dat ik niemand meer ga kunnen wijsmaken dat ik een generatiegenoot ben.