Tja, wat valt er nog toe te voegen aan de stroom berichten op Twitter en Facebook? Het is een drama voor alle betrokkenen: de slachtoffers, hun familie, de festivalgangers, de organisatie,… De beelden die ik zag, waren hallucinant. De mens die machteloos staat tegenover het natuurgeweld. Gelukkig kreeg ik snel bericht dat al mijn vrienden en kennissen die op Pukkelpop waren, veilig zijn. Een hele geruststelling.
Maar goed geslapen heb ik toch niet, vannacht.
Misschien toch maar Groupon links laten liggen.
Naar wat ik hoor in mijn kennissen- en vriendenkring, zijn er best wel wat mensen die van Groupon gebruik maken. Zelf ben ik ook al een tijdje ingeschreven op hun aanbiedingen, maar schijnbaar zit er nooit iets tussen wat interessant is voor mij. Ofwel staat het aanbod zelf me niet aan, ofwel past de periode waarin de korting gegeven wordt niet. Enfin. De berichten worden gefilterd uit mijn inbox en op regelmatige tijdstippen in één keer verwijderd. Net als papieren kortingsbonnen is ook de elektronische variant niet aan mij besteed.
De keuken is een puinhoop, de vloer plakt van de gemorste drank en ik denk dat we wat betreft het aantal alcoholische dranken geëindigd zijn met meer dan we begonnen zijn (dat geldt niet voor frisdranken, want cola was by far het populairste drankje van de avond). Het was met andere woorden een geweldig feestje. Ik denk dat er in totaal bijna vijftig man is langsgekomen, wat zorgde voor enkele piekmomenten aan de cocktailbar. 😉 Ik heb geshaket alsof mijn leven ervan afhing. Het nadeel van zoveel volk is dat je er niet toe komt diepgaande gesprekken te voeren en dat de mensen die wat langer blijven plakken, meer aandacht krijgen dan mensen die vroeger doorgaan, omdat de babysit nu eenmaal niet zo lang kan blijven. Spijtig, maar weinig aan te doen.
Nieuwtjes van de avond: één koppel trekt voor 9 maanden naar Kopenhagen (we hebben al beloofd om op bezoek te gaan), iemand gaat trouwen in Japan (jay, een Japans trouwfeest!) en er komen wat baby’s aan, maar dé verrassing van de avond was toch wel het onverwachte bezoek van kameraad K uit Baton Rouge. Hij was een paar dagen in België om hier te solliciteren voor een nieuwe job. Een echte verrassing, want ik dacht dat ze ginder helemaal hun draai gevonden hadden.Binnenkort zullen we dus niet meer door de Atlantische oceaan van elkaar gescheiden zijn.
Deze voormiddag waren we te gast op een verjaardagsontbijt. Een heel tof concept. Met z’n allen in de tuin (gelukkig bleef het droog) genieten van het ongelooflijk uitgebreide ontbijtbuffet dat de jarige gastvrouw samen met wat helpende handen in mekaar had gebokst: fruitsla, smoothies, zachtgekookte eitjes, koffiekoeken, kaas, confituur, chocopasta, broodjes, zelfgebakken taart, kersen in chocolade gedoopt (zalig, ga ik zeker zelf ook eens maken) en nog veel meer. Een fijn alternatief voor een avondlijk feestje en dus perfect combineerbaar met het feestje dat mijn vriend en ik vandaag zelf geven. Nog een paar uurtjes voorbereiden en het is zover. Ik kijk er al naar uit!
Een jaar of wat geleden kregen we een cadeautje van vrienden. Een minimoestuintje bestaande uit vier vierkante potten met bijhorende aarde en zaadjes om in die aarde te planten. De potten passen mooi op een onderlegger, waardoor er geen lekkage kan ontstaan. Ideaal om kruiden te kweken op balkons of in appartementen.
Enfin ja, het cadeau werd dankbaar aanvaard en het goeie voornemen om snel de zaadjes te planten werd gemaakt. Maar hoe gaat dat? De daad van het zaadjes planten bleef maar uitgesteld worden. Totdat we beseften dat de vrienden waarvan we het cadeau kregen aanwezig zullen zijn op ons feestje komende zaterdag.
In aller ijl werden de zaadjes geplant. Al is de kans dat er komende zaterdag iets groen de kop zal opsteken uit de zwarte aarde bijzonder klein, we kunnen maar hopen op een plotse groeispurt.
Dan komt een mens thuis van een gezellige driedaagse in Trier om bikkelhard geconfronteerd te worden met de rauwe werkelijkheid: een extremistische zonderling vermoordt 93, voornamelijk jonge, mensen in Noorwegen en Amy Winehouse stierf op veel te jonge leeftijd, waarschijnlijk aan het gevecht met haar eigen demonen. Bam, welcome back.
Gelukkig was er ook een straaltje goed nieuws: sinds vrijdagnacht zijn mijn vriend en ik de trotse peetouders van een schattig meisje. De bevalling is supervlotjes gegaan en heel binnenkort zullen we haar met eigen ogen gaan bewonderen.
Vorig jaar slaagden we er niet in om iets van Beleuvenissen mee te pikken omdat we toen de ganse maand juli in het buitenland vertoefden. Dat hebben we dit jaar ruimschoots goedgemaakt. Al was Beleuvenissen eerder een excuus om met vrienden en collega’s af te spreken dan om naar optredens te gaan kijken.
Omdat je bij Guust Bistro blijkbaar ook al een maand op voorhand moet reserveren, belandden we met ons groepje van vijf in de Kansel. Het eten was matig, maar veel werd goedgemaakt door de overheerlijke roze schuimwijn en het geweldige gezelschap. Voordat we er erg in hadden was het al tien uur en konden we nog net de laatste noten van het optreden van Daan meepikken. Hadden we ons voor niets helemaal helemaal tot vooraan de Oude Markt geworsteld.
Op de terugweg kwamen we bekenden van boskabout tegen en vervolgens belandden we op de Grote Markt waar Polle Pap Daan liet zien hoe een publiek te enthousiasmeren. Dat het publiek voor de helft uit bejaarde dames bestond, doet niets af aan het feit dat Paul Michiels nog steeds een performer pur sang is. Knap.
Na het optreden van Paul Michiels moest het alcoholniveau in ons bloed hoognodig weer opgekrikt worden. We vonden na wat zoeken een plekje in de Com.media waar we een waterige mojito dronken en naar de enthousiaste duikverhalen van één van de vrienden van boskabout luisterden. Een tweede slechte mojito zag ik niet zitten en de vermoeidheid van de week begon te wegen. Dus trokken we huiswaarts om op zaterdag met een fris hoofd aan het vervolg van de grote schilderactie te beginnen.
Donderdagavond spoedde ik me een uur of half tien ‘s avonds richting Kessel-Lo om foto’s van zingende bejaarden te trekken (don’t ask). Ik bevond me net net in het midden van de tunnel onder het spoor toen ik een koppel tegen het lijf liep dat lang geleden samen met ons het eerste jaar Japans gevolgd had. Zij haakten af na één jaar, mijn vriend en ik hielden dapper vol.
Ze waren erg nieuwsgierig naar de verhalen van onze Japanreis. Ik was net halverwege mijn beschrijving van het contrast tussen de goed geoliede machine die het Japanse openbaar vervoer is en de NMBS, toen ik opeens kameraad E door de gang zag schrijden. Hij kwam met zijn businesskoffertje rechtstreeks uit Bonn. Dus nam ik afscheid van het koppel en knoopte een gesprek aan met E, want het was alweer een tijd geleden dat ik hem gesproken had. Het enthousiasme waarmee hij over zijn belevenissen in Duitsland vertelde, werkte aanstekelijk. Het deed deugd te horen dat hij zo’n plezier gevonden had in zijn werk, want dat was ooit wel anders.
En zo kwam ik met een grote glimlach aan in het Kesselse café en hief ik ei zo na zelf een vrolijke schlager aan. “Comment ça va. Comme ci, comme ci , comme ci, comme ça.”
Iemand een idee hoe het komt dat haar dat een heel leven lang superstijl is geweest, opeens golven begin te vertonen? Allez, ‘t is niet dat ik plots krullen heb, dat zou bijzonder vreemd zijn, maar er zijn duidelijk waarneembare golven gesignaleerd waarvan ik zeker ben dat ik die vroeger niet had. De laatste keer dat ik naar de kapper geweest ben, is ondertussen alweer een jaar geleden, dus het heeft niets met de snit te maken. En ik gebruik al jaren doodgewone Nivea shampoo. Is mijn haar aan het rebelleren? Is dit een opstand? Of zijn dit de eerste symptomen van de ouderdom?
In een daad van overmoed besloten we ons appartement een kleine make-over te geven. De muren vertoonden her en der zwarte strepen en vage plekken die duidelijk van kinderhandjes afkomstig waren. Om maar te zwijgen van de nagellakstrepen die ik soms per ongeluk achterlaat en de kleine deukjes in de muur veroorzaakt door rugzakken, meubelstukken en paraplu’s.
We zagen het helemaal zitten, kochten de witste verf die we konden vinden en begonnen eraan. Eén laag zou wel voldoende zijn, dachten we. De oude verf was niet wit-wit, maar wit met een tikkeltje grijs in, bijna niet te onderscheiden van wit. Maar na een paar penseelstreken werd al heel snel duidelijk dat één laag wit niet echt zou volstaan, want die witte verf met een tikkeltje grijs bleef er maar doorkomen. Zelfs een tweede laag, bleek op sommige plaatsen op het randje.
Veel meer werk dan oorspronkelijk voorzien, dus. En dat terwijl zowel mijn vriend als ikzelf niet echt liefhebbers van schilderen zijn. Vooral de discipline randjes van plinten onder chauffages verven is mijn persoonlijke favoriet. Gelukkig hebben we komend weekend nog een extra dag in onze agenda’s geblokkeerd. Dat extra laagje komt er wel!