Maar toch naar de Russische les geweest en er achteraf helemaal geen spijt van gehad. De juf was net begonnen met een nieuw thema, dus ik kon gemakkelijk inpikken en de woordenschat lag me wel. Wie praat er niet graag over het weer? En we kregen nog een extra bonus: vuurwerk tijdens het laatste half uur. Ok, ok, dat was wel voor de opening van de kerstmarkt, maar toch.
persoonlijk
Nekpijn
Al een paar dagen last van nekpijn, maar hopelijk komt daar nu verandering in, want ik heb een gloednieuw kussen! De latex van het vorige kussen bleek bij nadere inspectie aan het desintegreren geslagen. Enfin, het oude kussen belandde in de vuilnisbak en nu maar hopen op een goede nachtrust.
A first
Het was het eerste huwelijk dat ik bijwoonde in mijn leven en ik vond het allemaal even geweldig. Het overheerlijke eten, de fabuleuze wijnen, het poepchique kasteel waar het feest plaatsvond, de toneeltjes van de familie, het dansen tot in de vroege uurtjes,… Ik had me voor de gelegenheid zelfs laten maquilleren en mensen die mij een beetje kennen, weten hoe zeldzaam dat is. De herinneringen aan die dag staan me nog levendig voor de geest. Het lijkt alsof het gisteren was.
Spijtig genoeg is het sprookje nu uit. Niet dat er in onze omgeving nog geen koppels uit mekaar gegaan zijn, maar dit is het eerste koppel met kinderen dat gaat scheiden en dat maakt het dubbel zo pijnlijk. A clean break is niet mogelijk als je samen een gezin hebt. Gelukkig gaan ze op een beschaafde manier uit mekaar en waken ze erover dat de kinderen de nodige aandacht krijgen om dit te verwerken. Ik kan alleen maar hopen dat ze allebei erin slagen los van mekaar een nieuw leven uit te bouwen. Wat niet makkelijk kan zijn als je meer dan de helft van je leven samen geweest bent.
Zo, zo spijtig.
IKL
Zondag stond het IKL op het programma. We waren te laat vertrokken en misten bijgevolg het begin van de ‘Comedy Shorts’. Aangezien ik een bloedhekel heb aan te laat komen in de film, kende mijn humeur een kleine terugval. Maar niets wat een paar grappige kortfilmpjes niet konden verhelpen, dacht ik. Helaas, veel viel er niet te lachen. Nu weten jullie ondertussen waarschijnlijk al dat ik een moeilijk gevoel voor humor heb, maar hey, mijn vriend en toetssteen, vond er ook niet veel grappigs aan.
‘Der Deutschen Morgen’ vertrok van een leuk idee, maar duurde gewoon veel te lang. Als de helft van het materiaal op de montagetafel was blijven liggen, had het nog een kans gehad. ‘Se vende perro que habla, 10 euros’ was volgens mij een verfilmde mop (maar dan wel in het Spaans, ideaal als voorbereiding op de Spaanse les). ‘Believe the dance’ vond ik creepy beyond words. ‘I’m your man’ was gewoon ridicuul slecht, maar er kwam wel veel bloot in voor en ‘Happy Birthday Jim’ was erg voorspelbaar. In de categorie ‘vielen wel mee': ‘Suicide tuesday‘ over hoe ambtenaren alle aspecten van je leven beheren en ‘La familia de mi novia‘ dat een origineel uitgangspunt had. Over ‘IBEEEE!’ zeg ik niets wegens plaatsvervangende schaamte (één van de redenen waarom ik ook nooit een fan van ‘Het eiland’ geweest ben).
Enfin, de moed zakte me wat in de schoenen, want we hadden ook nog tickets voor ‘Animation Nations’. We dronken iets in het festivalcafé en beklommen de trappen van het STUK voor ons tweede rondje kortfilms. Ik trok mijn winterjas dicht om me heen, want die roedel elektrische vuurtjes waren lang niet voldoende om de ruimte op temperatuur te krijgen. Gelukkig slaagde het ‘Animation Nations’ programma er wel in de kou draaglijker te maken. ‘Reverso’ maakte me gelukkig met een happy end. ‘Belly‘ had ik jammer genoeg al eens online gezien. ‘Friendsheep‘ herinnerde de kijker eraan dat je je eigen natuur niet kan verloochenen. ‘Fear of flying‘ was überschattig en wie houdt er nu niet van stop motion? ‘The wonder hospital‘ toonde dat streven naar perfectie tot vreemde resultaten kan leiden. ‘The fantastisch flying books of Mr. Morris Lessmore‘ was één lange poëtische ode aan het genot dat een boek kan verschaffen. ‘Luminaris‘ was een kort pareltje over ontsnappen aan de dagelijkse afstompende realiteit. ‘Nullarbor‘ dat zich afspeelde in het geweldige Australië toonde dat de omstandigheden ons soms tot mekaar veroordelen (of dat op lompigheid geen leeftijd staat) en ‘Pythagasaurus’ was een leuke uitsmijter voor de wiskundeliefhebbers.
Een hele eer!
Gisteren werd niet alleen onze badkamer opgemeten, ik werd ook gevraagd om meter te worden van het eerste kindje van onze vrienden! Daar hoefde ik natuurlijk niet lang over na te denken. Uiteraard wilde ik graag meter worden! Ik kijk er al naar uit om kennis te maken met mijn tweede petekindje. Benieuwd of het een jongetje of een meisje zal worden, want het geslacht houden de ouders voorlopig nog angstvallig geheim.
Enfin, ik hoef jullie niet te vertellen dat ik de ganse avond met een gigantische glimlach op mijn gezicht heb rondgelopen.
Een drukke werkweek
De week is alweer voorbij gevlogen en hetzelfde geldt voor de maand november. Het lijkt alsof ik twee keer met mijn ogen geknipperd heb en het opeens van september december geworden is. Het was een heel vermoeiende week, waarbij ik maar liefst twee keer op een (voor mij) ontieglijk vroeg uur opstond, vergaderde alsof mijn leven ervan afhing, een belangrijk project een vijftal keer van richting veranderde, er goed nieuws was over een ander belangrijk project, er slecht nieuws kwam voor enkele van mijn medewerkers dat een diepgaande impact zal hebben op hun werk, ik op vrijdagnamiddag een beetje als een kip zonder kop rond rende en er niet in slaagde mijn todolijst af te werken, waardoor ik zondag nog even achter mijn pc zal moeten kruipen.
Maar ik ging deze week ook twee keer lunchen met de collega’s, wat een fijne pauze vormde en me energie gaf om er daarna weer in te vliegen.
Spaanse verrassing
Tijdens het laatste uur Spaanse les maandag, had de leerkracht voor een verrassing gezorgd: twee Spaanse deernen om een uurtje mee te converseren. Eentje was afkomstig van het Iberian Peninsula en het andere meisje kwam van de Canarische eilanden. Het is altijd goed voor je taalontwikkeling om met native speakers te spreken. Alleen jammer dat mijn pijp ongeveer uit was, omdat ik ‘s ochtends op een onchristelijk vroeg uur was opgestaan om nog een paar dringende zaken af te werken voor de middag. Ik beperkte me dus vooral tot luisteren en heel veel medeleven hebben met al die Spaanse jonge mensen die werkloos zijn en elders hun geluk moeten beproeven. Het moet hard zijn om in een land te leven dat door de crisis in de greep gehouden wordt. En het ziet er niet naar uit dat er snel beterschap in zicht is.
Genève – 4 november 2012
Onze laatste dag in Genève liet de zon ons in de steek. Gelukkig hadden we daar weinig last van toen we de ondergrondse archeologisch site van de Sint-Pieterskathedraal bezochten. Wat een magnifieke site. Mijn vriend en ik hebben op onze reizen al veel gelijkaardige sites bezocht, maar die vielen in het niets bij de rijkdom en uitgestrektheid van de archeologische overblijfselen onder de kathedraal van Genève. De overblijfselen gaan terug tot de derde eeuw voor Christus. Zo blijkt dat de kathedraal gebouwd is op overblijfselen van een graf van een heidens stamhoofd wat aanleiding gaf tot een dodencultus die het overleden stamhoofd vereerde. Onder de vloer van de huidige kathedraal zijn sporen terug te vinden van een hele reeks vroegere kerkgebouwen die een mooi inzicht bieden in de vroege Christelijke geschiedenis. In de voormalige ontvangstruimte van de bisschop bleef een prachtig stuk mozaïek uit de 5de eeuw bewaard. De archeologisch overblijfselen zijn van de nodige uitleg voorzien en via filmpjes wordt het werk van de archeologen toegelicht. Ik was bijzonder onder de indruk van deze site, een absolute aanrader.
Na het bezoek aan de archeologische site liepen we de kathedraal in om de mooie glasramen en overdadige decoratie van de Chapelle des Maccabées in het daglicht te kunnen bewonderen. Daarna beklommen we de toren van de kathedraal om te genieten van het uitzicht op Genève. Helaas zagen we in de verte bij de bergen donkere wolken samenpakken. Op onze laatste dag in Genève lieten de weergoden het afweten. Gelukkig bleef het droog tot we weer op de begane grond stonden.
We zochten een plekje om te eten en belandden in Au Carnivore waar mijn vriend een heerlijke eend at en ik een stoofpotje van wild in een interieur dat me aan vroeger tijden deed terugdenken.
Na de maaltijd wandelden we naar de aanlegsteiger van de sight seeing boten. We konden toch niet naar een stad aan het water gaan zonder een boottochtje te doen, zeker! We hadden in het begin van onze trip gepland het boottochtje te doen op de laatste dag van ons bezoek, wat achteraf bezien niet zo’n goede keuze was. Tegen dat wij goed en wel op de boot zaten, goot het pijpenstelen en viel er van het zo geroemde uitzicht op de Mont Blanc niets meer te bespeuren. Alle bergen rondom het meer gingen schuilen achter een dicht wolkendek. Echt zonde. Ik kan me voorstellen dat bij heldere hemel dit tochtje erg leuk is, maar nu was er niet veel aan. We gebruikten het tochtje dan maar om te bekijken waar we onze laatste uren in Genève zouden doorbrengen. Een warm en droog museum leek ons wel wat, liefst niet te ver van ons hotel waar we onze valiezen nog moesten ophalen.
Een bijzonder natte wandeling bracht ons naar het Musée d’art et d’histoire. We waren allebei goed nat en ons humeur was een beetje gezakt. De vaste collectie in het museum kon me maar matig bekoren, gelukkig was er toevallig een tijdelijke expositie over Picasso gezien door de lens van de fotograaf David Douglas Duncan. Deze expositie was meer mijn ding. In een boeiende documentaire vertelde de fotograaf hoe de foto’s van Picasso tot stand gebracht waren en in de expositie vielen al deze foto’s van dichtbij te bekijken. Een selectie van de vele kunstwerken op de foto’s waren naar het museum gehaald, waardoor foto’s en kunstwerken mekaar aanvulden. Heel knappe expositie!
Onze laatste herinnering aan Genève was een uitgeregende busrit naar de luchthaven en een veel te duur wokgerecht op de luchthaven. Door het slechte weer eindigde ons bezoek een beetje in mineur, maar buiten dat was Genève echt de moeite van een bezoek waard. Een aangename kennismaking met een stad die veel te bieden heeft.
Genève – 3 november 2012
Hoe het eerste deel van onze dag verliep lees je hier.
‘s Middags hadden we afgesproken met onze vrienden in de Manor, zowat de Geneefse Inno. Uiteraard konden we het niet laten om op de afdeling met de kerstartikelen een kerstbal te kopen voor onze Belgische vriendin die kersballen uit de ganse wereld verzamelt. Plaats van afspraak was het restaurant van de Manor, een self-service restaurant met een bijzonder uitgebreid aanbod van voorgerechten, hoofdschotels tot desserts. Je kon er zelfs huisgemaakte smoothies krijgen. Maar druk, niet te doen. En als je niet goed weet aan welke toog wat te krijgen valt, dan loop je een beetje verloren in de massa. Gevolg: onze vrienden hadden hun lunch al ongeveer achter de kiezen toen wij aan hun tafeltje bijschoven met ons middagmaal. Het eten was lekker en naar Geneefse normen goedkoop, alleen was de omgeving te druk en te ongezellig voor mij. Maar wie snel wil lunchen om verder te shoppen, komt hier beslist aan zijn trekken.
We kochten in de Manor nog wat chocolade als souvenir, want Zwitsers zijn al even trots op hun chocolade als wij Belgen. Om ons een idee te geven van de rijkdom van de Geneefse inwoners namen onze vrienden ons mee naar één van de chicste shoppingcentra van de stad: de Globus. Wie op zoek is naar luxe, komt hier zeker aan zijn trekken. Ons schrikten de hoge prijskaartjes genoeg af om het bij kijken alleen te houden.
Vervolgens wandelden we naar het stadhuis in de Oude Stad, daterend uit de 15de eeuw. Het stadhuis zelf valt niet te bezoeken, maar de architectuur is wel de moeite. We wandelden de trappenhal langs de binnenplaats naar boven voor een paar fotootjes en bezochten daarna aan de overkant van de straat het staatsarchief dat toevallig net die dag een opendeurdag hield. Je kon er een tentoonstelling over de scouts bekijken (niet echt iets voor mij, jeugdbewegingen zijn mijn ding niet), gelukkig was er ook een kleine tentoonstelling met stukken uit privé-archieven die aan het staatsarchief werden overgedragen. Die laatste tentoonstelling sprak me heel wat meer aan: oude foto-albums, brieven en postkaarten boden een interessante blik op het leven enkele decennia geleden. We mochten alle tentoongestelde stukken doorbladeren op voorwaarde dat we van die witte rubberen handschoentjes aandeden. Gevolg: we hingen helemaal vol met talk toen we buiten kwamen.
Daarna brachten onze vrienden ons naar Maison Tavel, een historisch gebouw dat na een brand in de 14de eeuw heropgebouwd werd en in de loop der eeuwen drastische veranderingen onderging. Nu is er een museum in ondergebracht gewijd aan de geschiedenis van Genève. Genève begon als een Romeinse nederzetting gelegen aan de rand van het Romeinse rijk op een strategisch belangrijke plek. Hét topstuk van het museum is ongetwijfeld de maquette van Auguste Magnin, die maar liefst 18 jaar werkte aan zijn nostalgische maquette van het Genève uit de jaren 1850. De maquette dateert uit 1896 en meet 7,20 op 5,65m. Ze toont een Genève dat in 1850 nog volledig omringd werd door versterkte omwallingen. De omwallingen moesten plaats maken voor de uitbreiding en modernisering van de stad. Om het half uur of zo wordt een film vertoond over de maquette en de geschiedenis van Genève, de moeite om even op te wachten.
De rest van het museum bevat een allegaartje aan voorwerpen uit het dagelijkse leven en architecturale elementen. Zo is een deel van de oorspronkelijke decoratie van het huis er te bezichtigen en is er een kamer met alleen maar deuren. Op het gelijkvloers was een splinternieuwe animatie te bekijken waarbij via projectie op het reliëf van Genève de groei van de stad uit de doeken gedaan werd. Knap gedaan en qua techniek vergelijkbaar met de animatie die we in het In Flanders Field museum zagen.
We waren langer in Maison Tavel gebleven dan verwacht, want toen we buiten stapten was de avond al gevallen. We dronken een warme chocomelk en wandelden daarna nog wat rond in de smalle en sfeervol verlichte straatjes van de Oude Stad. Voor ons avondmaal belandden we in het gezellige Demi Lune Café. We hadden geluk dat er nog net plek voor vier mensen én een kinderwagen was. Ik had een heerlijke champignonragout. Na het avondmaal namen we afscheid van onze vrienden, want de baby had er duidelijk genoeg van.
Mijn vriend en ik eindigden de avond romantisch met z’n tweetjes in La Tour du Molard, een ronduit geweldige wijnbar in een prachtig historisch kader, waar ik een glas zoete rode dessertwijn dronk waar ik helemaal vrolijk van werd.
Genève – Mur des Réformateurs en Patek Philippe Museum – 3 november 2012
Onze derde zonnige ochtend in Genève begonnen we met een wandeling naar het Patek Philippe Museum, ons aangeraden door onze vrienden. Onderweg liepen we langs de Mur des Réformateurs in het Parc des Bastions. Dit indrukwekkende monument is gewijd aan de helden van de reformatie, met grote beelden van Johannes Calvijn, Guillaume Farel, Théodore de Bèze en John Knox. Door mijn katholieke opvoeding is ongeveer het enige wat ik van de reformatie weet dat Martin Luther zijn stellingen tegen aflaten aan een kerkdeur nagelde. En oja, vervolging, contrareformatie, beeldenstorm, vlucht van de intelligentsia uit de Zuidelijke Nederlanden naar de Noordelijke, zoiets. Genève was op een bepaald moment in de geschiedenis zowat het Rome van de protestanten en je kan er nu nog het Internationale Museum van de Reformatie bezoeken (wat wij niet deden).
Ik weet niet of ik het Patek Philippe Museum bezocht zou hebben als onze vrienden ons niet verzekerd hadden dat het de moeite was. Een museum enkel gewijd aan horloges klinkt een beetje saai. But boy, was I wrong. Wat een absoluut fantastisch museum! De pracht en praal van de horloges in de collectie van het Patek Philippe Museum was overdonderend. Grappig dat uiteindelijk geen van beide partners die de firma Patek Philippe in het leven riepen zelf Zwitsers waren. Antoni Patek was een Pool en Adrien Philippe een Fransman, maar dat doet geenszins afbreuk aan hun fabelachtige collectie. Het ambacht der horlogemakers zorgde dat Zwitserse precisie een begrip werd en de Zwitserse horlogemerken zijn nog steeds gegeerd goed. Het straffe is dat er een simpele verklaring is voor het belang dat Zwitsers aan hun horloges hechten: protestanten mochten geen juwelen dragen, enkel een horloge was toegestaan. En zoals dat meestal gaat, werd er een creatieve manier bedacht om toch te pronken en groeiden de horloges uit tot juwelen met een wijzerplaat.
Het museum bevatte ook een ingenieuze collectie automatons. Kleine miniatuurkunstwerkjes met bewegende onderdelen. Zo was er een tafereeltje waarbij Mozes met zijn staf tegen de rots sloeg en er water uit vloeide. Of een koorddanser balancerend op een touw. Of een pistool waarbij, wanneer je de trekker overhaalde, een vogeltje uit de loop te voorschijn kwam waarvan bekje, kopje en vleugeltjes bewogen op de tonen van een melodietje. Of een bewegend oud vrouwtje met twee wandelstokken, of een slang of een muis of een … Via 3D-animaties werd aangetoond hoe de mechaniekjes werkten. Heel knap en indrukwekkend allemaal. Alleen jammer dat je geen foto’s mocht nemen (wat ik uiteraard stiekem toch deed met mijn iphone).
Enkele filmpjes om jullie een idee te geven, want het valt moeilijk in woorden te beschrijven:
Maar hét topstuk was toch wel de Patek Philippe Calibre 89, het meest gecompliceerde horloge ter wereld. Het kostte vijf jaar onderzoek en ontwikkeling en vier jaar handwerk om het horloge te fabriceren. Fenomenaal. Ik kan het niet anders beschrijven. De collectie was gewoon te groot en de details van de kunstwerkjes te verfijnd om volledig te kunnen absorberen. De herinnering aan al die pracht begint nu jammer genoeg al te vervagen.
Ik had er nog wel uren kunnen rondlopen, maar we moesten ‘s middags op tijd zijn voor onze afspraak met onze vrienden.