persoonlijk

#IRC weekend

Lang, lang geleden, toen niemand kon dromen dat de wereld ooit zou overspoeld worden door tweets en facebookberichtjes, communiceerden mijn vrienden en ikzelf via IRC met elkaar. We waren een fijn clubje dat gebruik maakte van online communicatie om offline vriendschappen te onderhouden. Bijna even lang geleden ontstond een fijne traditie, toen een vriendin graag een keer wou gaan railbiken. De beslissing om er een weekendje van te maken nam slechts een paar seconden in beslag. In 2003 huurden we een huisje in Durnal en de rest is geschiedenis.

In de loop der jaren groeide de groep en veranderde de samenstelling. Onze vrienden kregen kindjes en die kindjes gingen ook mee op weekend. Er ontstonden tradities (weerwolven!) en de hoeveelheid activiteiten nam elk jaar een beetje bij beetje af. Wat rondhangen in het zwembad en de jacuzzi kan erg relaxerend zijn als een mens een druk leven heeft.

Vorig jaar had ik even een dipje. Ik zag de organisatie niet meer zitten, maar een zeer positief resultaat van onze mini-enquête maakte dat ik er met vernieuwde moed tegenaan ging. Tradities zijn er om in ere te houden! En kijk, zonder dat ik er erg in had, hebben we vorig weekend de elfde editie meegemaakt. De eerste editie waarbij mijn petekindje mee ging. En ik moet zeggen, hij heeft zich als een ware gentleman gedragen!

En ja, veel meer dan in het zwembad en in de jacuzzi liggen, weerwolven en kubb spelen (was de allereerste keer dat ik dit immens populaire spel speelde en wellicht had ik er teveel van verwacht, want ik vond er niet zo veel aan, ofwel heb ik gewoon nog niet goed genoeg door) hebben we effectief niet gedaan.

Door het grote verdriet van onze vrienden moesten we onverwacht voor vervanging zorgen. Die vonden we in een koppel goeie vrienden van ons met twee kinderen van acht en tien jaar. De kinderen waren eerst een beetje weifelachtig of ze het wel leuk zouden vinden tussen al die kleine kindjes en baby’s en volwassenen, maar toen het meisje zich vol overgave op haar rol als weerwolf stortte en de jongen als een pro zat te pokeren met de heren, wist ik dat het wel los zou lopen. De vrouwelijke helft van het koppel ontpopte zich trouwens tot een ware chefkok in de keuken. Het was duidelijk wie daar de plak zwaaide. Haar plekje is volgend jaar zeker opnieuw gereserveerd. 😉

Het weer viel zaterdag tegen, maar de zon op zondag en het voortreffelijke gezelschap maakten veel goed. Ons vertrouwde huisje is alweer geboekt voor volgend jaar!

 

#tijdvoor80 !

Wow, over een flashback gesproken! Toch boeiend om te ervaren hoe het menselijk geheugen werkt: door naar enkele foto’s te kijken, trek je laden met lang vergeten herinneringen open. Bij het doorbladeren van dit prachtwerk van het Huis van Alijn volgen de aha-erlebnissen elkaar op. Lang vergeten voorwerpen triggeren herinneringen aan een tijd toen ik nog de onschuld zelve was en geloofde dat ik de wereld naar mijn hand kon zetten. Het was een mooie, onbezorgde tijd, ondanks de dreiging van een conflict tussen grootmachten die voortdurend boven onze hoofden zweefde.

Wat de jaren 80 voor mij betekenden:

  • Mijn broertje werd geboren, de schattigste baby die ik ooit gezien heb!
  • Ik leerde lezen en schrijven en vond dat formidabel.
  • Sandra Kim won het song festival en ik mocht niet opblijven tot na de puntentelling. :-(
  • New Beat: ‘The Sound of C’ van de Confetti’s!
  • Raider!
  • Mijn vrienden en ik keken massaal naar de Nederlandse tv: Wedden dat… De Honeymoonshow… Vijf tegen Vijf…
  • Swatch: nu zou ik nooit meer zo’n horloge dragen, maar toen was ik een fan van de felle kleurtjes en patronen.
  • Onze eerste telefoon met toetsen! Zo’n lelijk beige model. Nu hebben we zelfs geen vaste telefoon meer in huis.
  • Monchhichi (mij nooit gerealiseerd dat dit zo geschreven werd).
  • De walk-man.
  • K-way’kes die overal meegenomen werden wanneer we op uitstap gingen.
  • Bobbejaanland en Walibi!
  • Anne van Clouseau (Anne, als ik jou zie, moet ik kotsen bij de buren…) 😉
  • De view-master (zelf helaas nooit bezeten, gelukkig had ik vriendinnetjes die me door deze wondere verrekijker lieten turen).
  • De  Koude Oorlog en de angst voor de atoombom (ik denk dat toen mijn fascinatie met Rusland begonnen is).
  • De lolobal! Uren mee gesprongen!
  • ‘He, lekker beest’ van Isabelle A!
  • ‘Pump up the jam’, nog altijd one hell of a party song!
  • My Little Pony
  • De Troetelbeertjes!
  • Stickerboeken en ruilen met de klasgenootjes. Al waren er altijd die paar laatste stickers die ontbraken. Gelukkig kon je die via de post bij bestellen.
  • Pacman! Mijn favoriete lunapark spelletje!
  • The A-team (loved you BA!)
  • Strips, strips, strips, strips, strips. Heelder kasten heb ik verslonden. Met dank aan mijn neefjes die over een gigantische collectie beschikten.
  • Beenverwarmers!
  • Mijn eerste bril :-(
  • Merkkledij (die lelijke Millet jassen, brr, en Chipie jeans!)
  • Madonna, de enige echte Queen of Pop!
  • All Stars (vind ik nog altijd lelijk, al heb ik zelf één keer gezondigd door er rode te kopen voor onder mijn rood-wit gestreepte salopet, I know…)
  • De Berlijnse Muur die viel met de jaren negentig in zicht en ik die geloofde dat de wereld nu écht een betere plek zou worden.

Generatiegenootjes die samen met mij jong waren in de jaren 80, dit boek mag niet ontbreken in je boekenkast. Oja, heb je nog foto’s, filmpjes of andere souvenirs uit dit onvolprezen tijdperk der vierkante epauletten, neonkleuren en new beat smiley’s, deel ze met het Huis van Alijn op www.tijdvoor80.be .

Gotta love the eighties!

Plechtig voornemen

Ik neem me dit al elk jaar voor, maar wegens omstandigheden (te veel werk, op reis, weekendje weg) is het er nog nooit van gekomen, maar ik zweer het: volgend jaar neem ik vrijaf op de eerste maandag van Leuven kermis. Om naar de beesten te gaan kijken op het Sint-Jacobsplein, te kuieren op de jaarmarkt, iets te gaan drinken in alle Leuvense volkscafés, langzaam beschonken te worden en te dansen in de straten.

Dit jaar zijn mijn vriend na het werk -even de sfeer gaan opsnuiven bij de Jeeskesboom en de Marengo. De zon scheen en er werd gedanst dat het een lieve lust was op echte feestklassiekers, maar om echt op te gaan in het feestgedruis was een zekere mate van beschonkenheid nodig.

Dus het staat in mijn agenda: 8 september 2014 (en dus niet 1 september!). De Leuvense cafés zullen niet weten wat hen overkomt!

Wisselweekend

En opeens liep augustus ten einde en klopte september aan de deur… Al viel daar op weerkundig vlak gelukkig weinig van te merken. Door NMBS-vertragingen (what’s new) miste ik vrijdagavond de opening van de septemberkermis, gelukkig lukte het wel om een tafeltje te bemachtigen in de nieuwste hippe eetplek in Leuven. Na het avondmaal bleven we nog even plakken aan de bar waar we enkele oud-collega’s van mijn vriend ontmoetten en herinneringen ophaalden aan de tijden dat er nog gefeest werd tot de zon op kwam.

Zaterdag stond volledig in het teken van het trouwfeest van een collega. We reden naar Zuid-Limburg (Montenaken om precies te zijn) voor een ceremonie die het koppel volledig zelf in mekaar had gestoken. De locatie was een voormalige kapel die nu dienst deed als cultuurcentrum. Een vriend van het koppel nam de honneurs waar als cerenomiemeester en een andere collega zorgde voor muziek. Het was echt prachtig. En er vloeiden heel wat traantjes (van geluk). :-)

Om de tijd tussen de ceremonie en het avondfeest te overbruggen, gingen we op zoek naar een café of brasserie waar we ons met onze laptops konden neervlijen. Helaas, Montenaken blijkt niet zoveel hippe drinkgelegenheden te hebben als Antwerpen. Uiteindelijk belandden we in Café Marignan in Landen, waar ik een glaasje cava dronk om alvast in de stemming te geraken.

Om half zeven stipt stonden we aan de ingang van de Beekhoeve (nadat we eerst door een speelstraat moesten, de enige manier om de feestzaal te bereiken, don’t worry, we hebben extra traag gereden). We werden onthaald op heerlijke schuimwijn en hapjes en babbelden met de bijzonder sympathieke nicht van de bruid die we eerder ontmoet hadden op de housewarming van het gelukkige koppel. Eén voor één sijpelden de andere collega’s binnen en niet veel later werden we aan de tafel uitgenodigd voor een avond met lekker eten, goed gezelschap en dansvloerfun. Alleen jammer dat de muziek wat tegen viel. Een grote dubstepfan zal ik wel nooit worden en toen de dj’s (die écht niet konden mixen) dan eindelijk rock begonnen te spelen, waren al de andere collega’s al naar huis en was onze pijp zo ongeveer uit. We namen zo rond kwart na drie afscheid van de bruid en bruidegom die eruit zagen alsof ze nog wel een paar uurtjes konden doorgaan. Ach, to be young again!

Mijn vriend had net de motor gestart toen ik in een @reply op twitter las dat mijn collega, die ondertussen al thuis was, haar handtas (met daarin gsm, portemonnée en zo) was vergeten en natuurlijk kon ze zonder de contactgegevens in haar gsm niemand bereiken (nope, geen sync of backup). De @reply dateerde al van een dikke twintig minuten geleden, maar ik belde toch maar het nummer van haar vriend. Al een geluk dat mijn iphone nog niet plat was. Veel heeft het alleszins niet gescheeld. Terug naar binnen en de handtas ergens van achter een gordijn gevist en beloofd de tas maandag mee naar het werk te nemen. Mijn goeie daad weer gedaan!

Zondag was een luie dag. Het enige wat op het programma stond, was een bezoek aan Zuki Sushi om een groupon bon te verzilveren die we cadeau hadden gekregen op ons feestje. Ik moet eerlijk toegeven, ik ben niet echt een groupon fan, maar zoals ze zeggen, een gegeven paard moet je nooit in de bek krijgen. Enfin ja, veel woorden moet ik er niet aan vuil maken: de sushi trok op niet veel. Spijtig dat we daarvoor helemaal naar Antwerpen moesten rijden. En nog spijtiger voor mensen die zo’n groupon bon gebruiken om een eerste keer sushi te gaan proeven. Wat een teleurstellende ervaring. Een boot van zogezegd 73 euro waarop niet eens 1 stukje sashimi viel te bespeuren. Een schande, toch wel.

Een avond onder vrienden

Terwijl de crème de la crème van de social media “influencers” zich te goed deden aan gratis eten en drinken op het feestje van die gast die rijk geworden is met Oost-Europese vrouwen naakt voor zijn webcams te zetten en meent dat het verkeersreglement voor losers is, gingen mijn vriend en ik gisterenavond op bezoek bij vrienden.

Het werd een gezellige avond onder het genot van een goed glas wijn en gezonde knabbels. We haalden herinneringen op aan onze Schotlandreis en lachten veel. Maar er waren ook moeilijke momenten in het gesprek. We hadden het (uiteraard) over het recente plotse overlijden van de moeder van onze gastvrouw. Een overlijden dat niemand had zien aankomen en waardoor een vrolijke vrouw, een rots in de branding, veel te vroeg weggerukt werd. Haar twee schattige kleinkinderen zullen het zonder hun oma moeten stellen. Onze gastvrouw zonder haar steun en toeverlaat. Triestig.

Veel tegenslagen, momenteel in onze vriendenkring, hopelijk brengt het najaar beterschap.

Party weekend!

Het laatste weekend van augustus stond volledig in het teken van ons jaarlijkse zomerfeestje. Een gelegenheid om onze vrienden vol bier en cocktails te kappen. :-) Ter voorbereiding werd er vrijdagavond en zaterdag druk gekuist. Waarna de 56 mensen en twee baby’s die we over de vloer kregen er opnieuw een flink boeltje van maakten en we zondag het kuisen nog eens dubbel en dik konden overdoen (en ‘t waren niet de baby’s die de grootste smossers waren).

De schoonbroer van mijn vriend speelde zijn rol als barman van dienst voortreffelijk. Iemand met wat ervaring in het horecamilieu achter de cocktailshaker, dat maakt een wereld van verschil. En waren wij daar getuige van het ontkiemen van een nieuwe romance? Spannend!

Zondag bevochten we de al dan niet grote kater (niet slim schatje om al die cocktails van je schoonbroer zonder nadenken binnen te kappen) met een stevig ontbijt op ons terras in gezelschap van het koppel dat was blijven overnachten en genoot ik na het kuisen van een wandeling door het autovrij Leuven terwijl mijn vriend zijn kater probeerde te temmen.

Hilarische afsluiter van het weekend: toen we allebei zondagavond een beetje zaten te suffen achter onze pc, ging opeens de bel. Ik was helemaal niet ingesteld op bezoek, want ik had mijn lenzen al uitgedaan. Bleek dat iemand de uitnodiging niet grondig genoeg had gelezen en een dag te laat op ons feestje was. Al een geluk dat we de boel al min of meer opgeruimd hadden. Onze kameraad vond het erg gênant, wij vonden het vooral heel erg grappig. 😉

Volgend jaar weer!

Het weekend van Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart

Op Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart zelf hadden we niets gepland, want de daarop volgende dagen beloofden druk genoeg te worden. ‘s Avonds kregen we echter een mailtje met heel slecht nieuws over het nog ongeboren baby’tje van vrienden en besloten we de planning voor het weekend lichtelijk aan te passen zodat we zondagavond op terugweg van de kust bij hen konden binnenspringen. Om een luisterend oor te bieden of gewoon samen een potje te janken.

Vrijdag hadden mijn vriend en ik een brugdag genomen, want ik was uitgenodigd op de trouw van een collega. Een beetje een a-typische trouw, want het feest startte ‘s middags om één uur. Maar de locatie en het concept waren perfect voor de bruid en de bruidegom en hun twee schattige deugnieten van kinderen. Het weer was schitterend, zelfs een beetje té warm en we waren dan ook blij dat de tafels opgesteld stonden in de schaduw. Terwijl de talrijk aanwezige kinderen speelden op de speeltuigen, sprongen op het springkasteel, speelden met de doldwaze ballonbeestjes en zich lieten omtoveren tot stoere draken en prinsessen, genoten de volwassenen van een glaasje wijn en een heerlijke barbecue. Echt een fijne en ontspannen namiddag.

Zo rond zeven uur ‘s avonds namen we (na een werkelijk uitmuntend dessertbuffet, de tiramisu was to die for) afscheid om verder te rijden naar De Panne waar we een weekendje zouden doorbrengen met een onlangs gescheiden vriendin. We praatten wat bij, maar maakten het niet al te laat. Het was een vermoeiende dag geweest (sociaal zijn, een mens wordt daar zo moe van), dus kropen we na nog een nachtmutsje onder de wol (of beter gezegd het donsdeken).

Zaterdag werd ik veel te vroeg wakker door het getimmer en gehamer van de Marcel Vanthilt crew die bezig was met het opzetten van een gigantische tent voor één of andere zomershow waar ik nog nooit van gehoord had (geen tv hebben, het is een zegen). Ik weigerde echter de slaap los te laten en slaagde er na veel gedraai in opnieuw in slaap te vallen. En pas wakker te worden rond half elf. Missie uitslapen: succes!

We brunchten op ons honderdduizendste gemak en besloten onze spullen bijeen te pakken voor een wandeling in het natuurreservaat De Westhoek op de grens met Frankrijk. De zilte zeelucht deed ons deugd. Terwijl onze tenen wegzakten in het duinzand hadden we heel serieuze gesprekken, over waarom relaties stuk gaan, het effect op de kinderen en hoe de draad weer op te pakken. Mijn vriendin is een sterke vrouw, zij redt zich wel. Op meer dan één manier lijkt het alsof ze van haar figuurlijke ketenen verlost is en nu pas haar volle potentieel bereikt. Het is voor haar ex dat ik mijn hart vasthoud…

Bijna aan de grens met Frankrijk keerden we op onze stappen terug en wandelden langs de zee terug. Ondanks het feit dat het een lang weekend was, vond ik het vrij rustig. We zagen paardjes, vliegers, kitesurfers, zeilwagens en zelfs een landende helikopter. De zon was ondertussen op volle sterkte en de zonnecrème kwam van pas.

Rond een uur of vier waren we terug aan het Leopold I monument waar een wit baldakijn en witte stoeltjes stonden opgesteld die rechtstreeks uit een Amerikaanse film leken geplukt te zijn. We zagen dat de eerste gasten al zaten te wachten, dus installeerden we ons op de trappen van het monument om naar de aankomst van de bruid en bruidegom te kijken. Wat een bijzondere plek om je huwelijk te vieren. De in zalmkleurige kleedjes gestoken bruidsmeisjes kwamen trouwens uit dezelfde Amerikaanse romantisch film als de rest van het decor.

Als tussendoortje aten we een pannenkoekje bij één van de vele brasseries op de dijk. En ik dronk daarbij een heerlijke sangria. Ondertussen zocht ik op tripadvisor naar een leuke plek om te dineren. Ik vond er verschillende die niet te ver uit de buurt waren. Helaas was het eerste restaurant op mijn lijstje ingepalmd door het huwelijksfeest en de volgende twee waren helemaal volzet. Lesson learned: wil je iets chiquer eten op een zaterdagavond in De Panne, dan reserveer je best. Onze vriendin stelde voor om in een grote brasserie vlakbij Plopsaland te gaan eten waar ze als specialiteit grill hadden. Na een ritje met de kusttram bleek Moeder Lambik wel nog een plekje voor ons te hebben. Het eten was iets minder verfijnd dan we oorspronkelijk voor ogen hadden, maar de gegrilde gamba’s smaakten heerlijk en het looksausje was geweldig. Simpele kost, meer moet dat soms echt niet zijn. We sloten af met een ijsje voor onze vriendin en een calvados voor onszelf.

Terug op ons appartement aan de zeedijk overliep onze vriendin onze kerntalenten. Onze vriendin zit namelijk in de HR business en maakt gebruik van een vrij ingenieuze methode om tot een kerntalentenanalyse van haar kandidaten te komen. Wij hadden een keer meegedaan aan een wetenschappelijke test van deze methode en waren benieuwd om haar conclusies te horen. Al bij al bleken deze vrij goed aan te sluiten bij het beeld dat we van onszelf hebben. Mijn vriend en ik zijn allebei gezegend met veel kerntalenten, een gezonde dosis creativiteit en veel zin voor initiatief. Het probleem is, is dat je met zo’n profiel nooit honderd procent je ding zal vinden, omdat je te veel uiteenlopende interesses hebt. Je bent dus gedoemd om steeds op zoek te gaan naar nieuwe uitdagingen in je werk of daarbuiten. Dat komt perfect overeen met het gevoel dat ik al heel mijn leven heb: zoekende zijn naar wat mijn ding is en het maar niet vinden. Nu blijkt dus dat ik “mijn ding” nooit zal vinden. Zucht…

Het goede nieuws is dat de profielen van mijn vriend en mezelf wonderwel bij mekaar pasten. Alleen blijk ik competitief te zijn en hij niet (mijn vriend heeft ooit gezworen  nooit meer Risk met mij te spelen) en sta ik graag in het middelpunt van de aandacht en hij niet. Dat komt dat goed uit, want er is maar voor één persoon plaats in mijn spotlight. 😉

Na dit serieuze intermezzo speelden we een collaboratief spel Het Verboden Eiland. Samen met je mede-spelers moet je proberen de verschillende schatten bijeen te brengen en het eiland te verlaten vooraleer het eiland zinkt. Best wel leuk, maar ik miste toch het competitieve element. 😉

Zondag deden we het uitslapen van zaterdag nog eens dunnetjes over, met die uitzondering dat mijn vriend en ik (enfin ja, ik) het zotte idee opgevat hadden om vóór het ontbijt te gaan zwemmen in de zee. Het waaide redelijk hard en aan de outfits van de mensen op de dijk te zien was het redelijk frisjes, maar ik slaagde er toch in mijn vriend over te halen om mee te komen. Bibberend liepen we in onze badkledij en handdoeken naar het strand. Het water was behoorlijk koud en de golven vrij onstuimig. Erg lang bleven we niet in het water, maar we kunnen toch zeggen dat we in de Noordzee gezwommen hebben.

We brunchten op het appartement, hielpen wat schoonmaken en namen rond het middaguur afscheid van onze vriendin, die terug huiswaarts trok om op tijd terug te zijn om de kinderen op te vangen.

De zon was alweer van de partij, terwijl we via allerlei sociale mediakanalen vernamen dat het in het binnenland rotweer was. Daar moesten we dus van profiteren. We maakten een extra lange strandwandeling en mijn vriend maakte van de gelegenheid gebruik om zijn witte bast van een (rood) kleurtje te voorzien. Rond een uur of vier hadden we het wel gezien aan onze Belgische kust en besloten we alvast in de richting van onze West-Vlaamse vrienden te rijden. We werden pas na 19u verwacht, maar we zouden onderweg toch nog ergens stoppen om te eten.

Heel toevallig leidde onze route ons langs West-Vleteren. Daar moesten we natuurlijk stoppen! De abdij was uiteraard niet te bezoeken en de bierverkoop lag ook stil omdat het zondag was, maar brasserie In de Vrede was wel open en het terras zag er erg aanlokkelijk uit. Het kostte ons even wat moeite om de ingang te vinden, maar al gauw zat mijn vriend met een glas West-Vleteren voor zijn neus. Ik dronk een appelsapje en we aten allebei een hommelpaptaart (niet zo bijzonder als de naam doet vermoeden).

Verder richting Ieper om daar iets te eten op de Grote Markt. We liepen linea recta naar Markt 22 omdat we daar de vorige keer dat we er waren zo lekker gegeten hadden. Ook nu werd ik niet teleurgesteld, de zalm met risotto van artisjok was zalig! We probeerden ons tijdens het avondmaal wat mentaal voor te bereiden om het komende bezoek, want we wisten niet goed in welke toestand we onze vrienden zouden aantreffen en welke beslissing ze zouden genomen hebben.

Het werd een emotioneel bezoek, maar ik heb er toch een goed gevoel aan over gehouden. Soms is een luisterend oor bieden het enige wat je kan doen. En soms is dat ook gewoon genoeg. Ik wens hen veel sterkte voor de komende zware weken en maanden.

 

Het Marktrockweekend

Een iets rustiger weekend dan het vorige en dat mocht ook wel, want er lagen nog bergen onverwerkte foto’s op mij te wachten. Vrijdag op tijd gestopt met werken om nog een gedeelte van de Meyboomviering mee te pikken. Daarna deed ik samen met mijn vriend een terrasje en probeerden we alweer een nieuw sushi-restaurant uit (You Sushi). Aan het tempo waarop er in Leuven nieuwe sushirestaurants bijkomen, gaat 50% van de Leuvense restaurants binnenkort sushi serveren. Niet dat je mij hoort klagen! 😉

Na onze sashimiboot met smaak naar binnen gewerkt te hebben, ging ik een ijsje halen bij Decadenza en liepen we wat rond tussen de Marktrockkraampjes. Niet veel volk op de Leuvense pleinen en de acts waren ons grotendeels onbekend. Ondanks de beperkte publieksopkomst kwamen we veel bekend volk tegen (waaronder de jongste zoon van vrienden die heerlijk lag te slapen in zijn buggy, zijn oren beschermd met een gigantische koptelefoon). Ik voelde me niet echt geïnspireerd om foto’s te nemen en we keerden dan ook ruimschoots op tijd naar huis.

Zaterdag werden we verwacht bij de ouders van mijn vriend. Wegens de slechte gezondheidstoestand van zijn oma en opa vond de traditionele familiebijeenkomst nu bij zijn ouders plaats. Het was een drukte van belang, want de drie nichtjes en de broer en zus van mijn vriend hebben zich de laatste jaren vol overtuiging op gezinsuitbreiding gestort. De aanwezige kinderen (tien) waren tussen de nul en vijf jaar oud en eisten uiteraard alle aandacht op. Van rustig bijpraten was er geen sprake. Ik had beloofd wat foto’s te maken van het jonge volkje, wat best wel een uitdaging was: zoveel jeugdige energie geconcentreerd op één plek. Maar de resultaten mogen er zijn.

De oma van mijn vriend kwam ook even langs, maar al het lawaai van de achterkleinkinderen werd haar al snel te veel. Bij het afscheid had ze tranen in haar ogen. Alsof ze dacht dat dit de laatste keer was dat ze ons allemaal samen zou zien. En het deed zeer, te zien hoe fragiel en breekbaar haar lichaam geworden was. De tand des tijds toont geen genade.

Zondag had ik het appartement voor mij alleen. Mijn vriend was naar de vrijgezellen van een vriend en ik deed het rustig aan. In de namiddag wat gaan wandelen in de Kruidtuin en vervolgens nog een stukje K3 meegepikt. Het historische moment dat deze drie dames de Leuvens Oude Markt volledig inpakten, mocht ik toch niet missen. Nog nooit zo’n concentratie aan buggy’s bij mekaar gezien op onze Oude Markt. Maar het mag gezegd: het jeugdige volkje was een erg enthousiast en dankbaar publiek, de sfeer zat er goed in en ik betrapte mijn voet erop zelfs een beetje in de maat mee te tikken.

Al bij al niet veel van Marktrock gezien. En spijtig genoeg moet ik deze columnist bijtreden: trek de stekker eruit. De gloriedagen van Marktrock liggen immers spijtig genoeg al lang achter ons.

 

En juli werd augustus…

En de zon bleef tot mijn grote vreugde het beste van zichzelf geven. Een terugblik op de voorbije anderhalve week:

  • maandag 29 juli: Een bezoekje aan de zoMerbar met vrienden die de dag voordien teruggekeerd waren uit Indonesië. Van een jetlag viel er alleszins niets te merken, want ze waren in topvorm! Met veel plezier naar hun reisverhalen geluisterd onder het genot van een drankje op het mooiste terras van heel Leuven. Alleen jammer dat de wespen zich ook tot deze locatie aangetrokken voelden.
  • dinsdag 30 juli: ‘s Avonds een vergadering van de Raad van Mede-eigendom over een erg vervelend en delicaat onderwerp, gelukkig kon ik daarna de frustratie van me af squashen.
  • woensdag 31 juli: Een uitnodiging om te gaan plonsen in een zwembad bij een vriend, dat slaan wij niet af! Alleen spijtig dat het net deze woensdag wat killer was. Het werd al snel te koud in het zwembad, maar niet getreurd: een lekkere wok, een glaasje wijn en goed gezelschap zijn de perfecte ingrediënten voor een gezellige avond. Niets leukers dan bij valavond in een tuin zitten en de vleermuizen in het schemerdonker zien rondfladderen. Ik word altijd een beetje nostalgisch van die beestjes.
  • donderdag 1 augustus: De M-idzomer kick-of. Veel schoon volk in M, veel bekenden tegen het lijf gelopen. Fijne sfeer op het mooiste en gezelligste festival van Leuven. Bij het concert van Trixie Whitley had ik gemengde gevoelens: mooie stem, goede muzikante, maar vloeken op het podium vind ik niet zo professioneel overkomen. Het M-café was een ideale plek om de drukte en de lange wachtrijen aan de drankstandjes te ontvluchten.
    Geëindigd op het terras van M waar we toevallig onze vrienden uit de Spaanse les tegen het lijf liepen. En ja, als er iemand trakteert voor haar verjaardag, dan kunnen wij geen neen zeggen, he!
  • vrijdag 2 augustus: De tweede M-idzomerdag viel op de heetste dag van het jaar, gelukkig was er de airco van M om te ontsnappen aan de hitte. Schitterende zomeravond waarbij we alweer veel bekende tegen het lijf liepen en genoten van het diverse culturele aanbod in M.
  • zaterdag 3 augustus: Mijn nieuwe bril gaan ophalen bij Optiek Vandenbalck. Erg verschoten van de dikte van de glazen en de onflatterende verkleining van mijn ogen bij het opzetten van mijn modieuze bril. Laat het ons erop houden dat deze bril voor strikt privé-gebruik bedoeld is en slechts in ultieme noodgevallen met de buitenwereld gedeeld zal worden.
    Voorbereidingen getroffen voor Picknick in het Park: inkopen gedaan op de markt in de Brusselsestraat, bij de Walvis en bij Saha in de Pensstraat. Heel veel fruitsla gemaakt.
    Derde M-idzomerdag. Merkelijk minder volk vandaag, wat het aangenaam toeven maakte in de tuin van M. Bekenden tegengekomen, ons goed geamuseerd, iets gedronken in het M-café.
  • zondag 4 augustus: Picknick in het Park met Goya, Lies, hun bevallige dochters, nog een bevriend koppel en hun stoere zonen. Mijn vriend en ik waren speciaal vroeger opgestaan om goeie plaatsen te reserveren voor onze picknick-dekentjes (waardoor we te lang naar mijn goesting moesten wachten op ons gezelschap, gelukkig hadden we de flessen cava even in de diepvriezer gezet). Zalig zonnetje, gezellig ontspannen sfeertje, cava en veel te veel eten (vishapjes, taboulé, humus, quiche, chocoladetaart, brownies, fruitsla,…). Fantastische ochtend. Alleen jammer dat ik wegens Hapje Tapje verplichtingen al om kwart voor twaalf weg moest.
    Op Hapje Tapje veel hapjes en drankjes geproefd (té veel om hier op te sommen, al onthoud ik de overheerlijke zarzuela van Tr3s), gegeten en gedronken met de vrienden uit de Spaanse les. Veel bekenden tegen het lijf gelopen (duhuh). Genoten van het kuieren tussen de kraampjes en de drukte die op geen enkel moment té erg werd.
    Laatste M-idzomeravond. Gelachen met de MEOW tentoonstelling, beseft dat ik geen Wovenhand-fan ben (sorry, Goya!), geëindigd op het terras van M waar we jaja, alweer onze vrienden uit de Spaanse les aantroffen.
  • maandag 5 augustus: Normaal moest dit een rustig avondje worden om te bekomen van het drukke weekend, maar een uitnodiging voor een last minute verjaardagsfeestje doorkruiste deze plannen. Wie kan er neen zeggen tegen een glaasje schuimwijn in een prachtige tuin als de geuren van de net gepasseerde regenbui nog in de zomerlucht hangen? Alleen die vervelende muggen, die waren niet uitgenodigd!
  • dinsdag 6 augustus: Bleven we thuis!
  • woensdag 7 augustus: Hadden we een afspraak met onze vriend uit Hasselt. We aten Indisch in restaurant Mountain Top, brainstormden over mogelijke toepassingen van 3D-printing in het kader van een business-idee dat hij moet uitwerken voor zijn MBA-opleiding en braken ons het hoofd over de problemen in onze Westerse maatschappij. Good times!

En dan moet ik helaas vaststellen dat de zomer al halfweg is. De tijd gaat veel te snel…

Het wekelijkse weekendverslag!

Om jullie niet langer in spanning te houden, exclusief op yab.be: het wekelijkse weekendverslag!

Zaterdag stond ik vroeger dan gewoonlijk op, want ik moest om half tien bij de opticien zijn om mijn ogen te laten opmeten. Na jaren de verplaatsing tussen badkamer en slaapkamer gemaakt te hebben met mijn oude bril uit de vorige eeuw, leek het mij stilletjes aan tijd voor vervanging. Mijn ogen zijn er sinds die vorige eeuw sterk op achteruit gegaan en die oude bril kon in geen enkel geval nog dienst doen als vervanging voor mijn lenzen. Op reis ben ik dan ook altijd supervoorzichtig om geen lens te verliezen (harde lenzen durven al eens je oogbol te verlaten door een onverwachte aanraking), maar ooit geraakt mijn geluk op en zit ik in een tropisch land met een bril die totaal niet meer op sterkte is. Na de meting bleek dat mijn ogen er weer op achteruit gegaan zijn. Ik klok nu af op -13 en -13.75. Oh well, een paar kwartjes meer of minder zal nu niet meer het verschil maken.

Na het bezoek bij de opticien ging ik naar de bank, omdat ik ergens mijn bankkaart kwijtgespeeld ben (waarschijnlijk door onoplettendheid in een automaat laten steken). De hemel was grauw geworden en ik moest tussen de druppels door laveren. Bij de bank aangekomen bleek dat deze tijdens de maanden juli en augustus gesloten was op zaterdagvoormiddag (iets wat uiteraard niet vermeld stond op de website). Terwijl ik vloekte op de onmogelijke openingsuren van banken (serieus, een laatavondopening tot 18u, dan noem ik geen laatavondopening, dan zit ik meestal nog op mijn werk!) brak de hel los boven Leuven. Wat een spectaculair onweer. Het water viel met bakken uit de lucht en ik besloot dan maar even te schuilen in de selfbanking ruimte van de rotbank met de onmogelijke openingsuren.

Toen de regen ietwat milderde spurtte ik naar de INNO om een cadeautje te halen voor de ouders van mijn petekindje. Andere boodschappen liet ik voor wat ze waren en ik geraakte in halfdroge toestand thuis.

In de namiddag trok de hemel net op tijd open voor onze afspraak met onze Antwerpse vrienden en hun vierkoppige kroost in het Provinciedomein. De keuze om daar af te spreken, bleek een schot in de roos. Het jonge volkje amuseerde zich rot op de speeltuigen, genoot van een ijsje bij het zwembad (de volgende keer nemen we ons zwempak mee!) en leerde ons innovatieve manieren aan om een waterfiets te besturen. Dobberen in het zonnetje op de vijvers van het Provinciedomein er zijn ergere manieren om een zaterdagnamiddag door te brengen.

Voor het avondmaal had ik gereserveerd in Brasserie 500, een geweldig grote brasserie aan de Naamsesteenweg mét speeltuin. Ideaal om vier uitgelaten wildebrassen op los te laten. Ik at voor de eerste keer mosseltjes, en óf ze smaakten! (De crème brûlée als dessert deed dat eveneens.) Doordat de kinderen op tijd in bed moesten liggen, waren we mooi op tijd thuis vooraleer het grote onweer boven Leuven losbarstte. Een indrukwekkend klank- en lichtspel voor ons, maar spijtig genoeg heel wat overlast en nachtelijke uurtjes werk voor anderen.

Zondag besloten we eens een keertje sportief te doen. Van al die mooie voornemens om onze fietsconditie na Japan in ere te houden, is spijtig genoeg niet veel in huis gekomen. We werden zo rond vier uur verwacht bij mijn petekindje (en zijn ouders) in Tielt-Winge. Geen onoverkomelijke afstand vanuit Leuven. Volgens Googlemaps zouden we er één uur en vijf minuten over doen, uiteindelijk werd dat toch iets meer dan anderhalf uur. Ter verdediging van onze nu ook weer niet zo slechte conditie: we hebben echt wel op ons gemak gefietst, kwestie van niet helemaal bezweet aan te komen.

De eindmeet was in zicht toen we beseften dat we twee cadeautjes thuis waren vergeten. Omkeren zagen we niet echt zitten, dus het zal voor een volgende gelegenheid zijn. Gelukkig zijn het cadeautjes die niet slecht worden!

In de mooie tuin van onze vrienden werden we onthaald op heerlijke Italiaanse kazen en charcuterie (veel te veel!), gevolgd door zelfgemaakte pasta met een stukje biefstuk op de barbecue. Als dessert kregen we een variatie op panna cotta geserveerd. Mijn petekindje was alweer flink gegroeid en stond al behoorlijk stevig op zijn beentjes. Met die mooie blauwe ogen zal hij alvast verzekerd zijn van heel veel vrouwelijke (of mannelijke, wie weet) aandacht!

Na het zeer rijkelijke avondmaal fietsten we opnieuw anderhalf uur naar huis. Niet voldoende om al de extra calorieën te verbranden vrees ik, maar we apprecieerden het wel dat Googlemaps voor de terugweg een iets makkelijker route had uitgekozen en dat we die ene venijnige bergkam niet meer over moesten.