Lunch met een oud-collega

Denk dat het ondertussen al een jaar op twee geleden was dat we elkaar nog eens gezien hadden. Om de één of andere reden kwam er altijd iets tussen onze geplande afspraken (de laatste keer zelfs een gebroken hand, stel je voor).

Ditmaal zat echter alles mee. Hij had geen gebroken botten en ik geen dringende vergaderingen die roet in het eten konden strooien. We hadden allebei weinig tijd om wille van de drukke eindejaarsperiode verkozen we een snelle hap. En wat smaakt dat beter dan een noedelsoepje?

Tot mijn grote verbazing had mijn oud-collega nog nooit met stokjes gegeten. En dat voor iemand die de vijftig al gepasseerd is! Verder was hij nog geen haar veranderd (of toch: die haren waren ondertussen verrassend grijs geworden). Nog altijd even intelligent en welbespraakt.

We namen afscheid met de wederzijdse belofte geen twee jaar te wachten met een nieuwe afspraak.

Baracca!

Blijft toch één van de betere concepten in de Leuvense horeca. Niet dat het sharing concept ondertussen nog zo origineel is, maar Baracca voert het wel geweldig goed uit. Gezellige vibe, vriendelijke en efficiënte bediening, lekker eten en uitstekende wijnen. Meer moet dat niet zijn om van een restaurant een succes te maken. Tel daar nog eens het uitstekende gezelschap van onze vrienden bij en je hebt het recept voor een geslaagde avond.

Secreto N° 7

Uovo Affogato

oesters

 Ceviche

Fragole

Tiramishare

Het kwam trouwens goed uit dat we per toeval twee dagen na mekaar dit établissement aandeden, want vrijdag was ik onze battery pack op het terras vergeten. Gelukkig had de ober die onze tafel afruimde hem terug gevonden en kregen we bij navraag hem meteen in de handen gestopt. Sympathiek!

Onverwachte ontmoetingen

Zijn vaak de beste!

Gisterenavond hadden mijn vriend en ik niets gepland (ik probeer vrijdagavonden tegenwoordig vrij te houden om me te kunnen voorbereiden op de Koreaanse les zaterdagochtend). Omdat ik echter gelezen had dat er in het kader van Leuven by Night allerlei foodtrucks en eetstandjes in de Bondgenotenlaan zouden staan, had ik mijn Koreaans huiswerk (wij moeten tegenwoordig al heelder opstellen schrijven) al op donderdagavond gemaakt, zodat de vrijdagavond lekker leeg was.

We namen voor de zekerheid ook het fototoestel mee, want wie weet, stootten we op een fotogenieke scène voor ons kerstkaartje. Natuurlijk was de eerste foodtruck waaraan we halt hielden de Koreaanse voor een lekkere portie tteokbokki (떡볶이). Alleen jammer dat dit een vrij zwaar gerecht is, waardoor er van bij het begin al niet meer veel ruimte overbleef voor bijkomende gerechtjes. Al kon ik het niet laten om wat mee te pikken van de heerlijke everzwijnstoverij met chocolade die mijn vriend besteld had bij het kraampje Convento Food.

Tteokbokki

Ik maakte van het latere sluitingsuur van de winkels gebruik om nog een jurk te passen in één van de chiquere kledingwinkels aan de Bondgenotenlaan. Het model was prachtig, maar de kleur was niet helemaal mijn ding en in de andere kleur hadden ze mijn maat helaas niet meer. Jammer. We stapten met lege handen naar buiten, al had het gratis glaasje champagne wel gesmaakt.

Net toen we aan het overwegen waren om een tweede glaasje champagne te gaan drinken aan de bar van het ongespecificeerde goede doel, liepen we een bevriend koppel tegen het lijf. Ze hadden de kinderen thuis gelaten onder toezicht van de babysit en kwamen net als wij van de kerstsfeer in Leuven proeven. We bestelden meteen vier glaasjes champagne om deze toevallige ontmoeting te vieren en beslisten de rest van de avond met elkaar door te brengen.

We genoten met ons viertjes van de ietwat kitscherige verlichting van het stadhuis, gingen even kijken naar de start-ups in de zijvleugel van het stadhuis en belandden bij Jeroen Meus om (eindelijk) eens zo’n ‘haute dog’ te proberen. Ik moet eerlijk bekennen dat het broodje met worst mij beter beviel dan verwacht, al zal ik nooit een echte fan van het concept worden. Daarvoor eet ik gewoon niet graag genoeg worst.

Würst

We sloten onze avond af op het verwarmde terras van de Baracca (niet ecologisch, wel gezellig) met een lekkere cocktail. Mijn moscow mule was de perfecte afsluiter van een zeer fijne avond.

Moscow Mule

Een weekendje Antwerpen

De hoofdreden voor ons bezoekje aan Antwerpen, was uiteraard ons diner bij The Jane. Omdat het ons weinig waarschijnlijk leek dat we na de maaltijd nog een trein zouden vinden om ons naar Leuven terug te brengen, boekten we een overnachting in het Radisson Blu Astrid hotel vlakbij Antwerpen Centraal. Zoals ik ondertussen al gewoon ben, nam ik na de Koreaanse les de trein naar Antwerpen. Ditmaal was ik wel zo slim om een slaatje voor onderweg te kopen, kwestie van niet volledig uitgehongerd in Antwerpen aan te komen.

Mijn vriend en ik hadden afgesproken om elkaar te ontmoeten op de trein. Hij spoorden vanuit Leuven naar Mechelen en zou daar overstappen op de trein waarop ik zat. Ik liet hem bijtijds weten dat ik in de allerlaatste wagon had plaatsgenomen en was in mijn nopjes omdat mijn trein voor één keer eens geen vertraging had. Stipt op tijd stopte de trein in Mechelen. Alleen zag ik mijn vriend niet opstappen. Ik belde, hij belde, we belden gelijktijdig en misten mekaar. Uiteindelijk lukte het ons elkaar te bereiken, maar hij zei dat hij mij niet vond, in de laatste wagon en ik zei dat ik hem niet zag, in de laatste wagon. Mijn vriend vroeg me om naar de deuropening te komen in een poging elkaar te vinden. We stonden al even stil in Mechelen, dus ik durfde niet op het perron stappen uit vrees de trein te zien vertrekken, maar ik ging wel zo ver mogelijk uit de deuropening hangen. En jawel, gans in de verte zag ik hem: helemaal vooraan bij de allereerste wagon. Ik deed nog een poging om zijn aandacht te trekken, maar hij zag me niet. Gelukkig was hij slim genoeg om op de trein te stappen…

Spijtig genoeg reisden we met een Desiro trein en was het onmogelijk om gans de trein door te lopen. Ik liep dus in zijn richting tot ik niet meer verder kon en hij deed hetzelfde. In het volgende station stapte ik uit en wisselde ik van rijtuig, maar nog lukte het me niet om tot bij hem te geraken. Pas ergens in Mortsel slaagden we erin elkaar te vinden. Een bijzonder komische situatie. 😉

Na een bijzonder korte gezamenlijke treinrit kwamen we aan in Antwerpen. We meldden ons stipt om 14u (het check-in uur vermeld op onze reservatie) aan bij de balie van het Radisson Blu Astrid hotel, maar kregen te horen dat onze kamer al wel klaar was, maar nog geïnspecteerd moest worden. Origineel excuus alvast. De dame aan het onthaal zei dat we gerust iets konden gaan drinken in de bar en dat ze ons een seintje zou geven als onze kamer klaar was. Aangezien ik dorst had gekregen van het  heen-en-weer-geloop in de trein, zag ik dat wel zitten. Ik bestelde een peperduur glas vers sinaasappelsap (7 euro!!) en mijn vriend een biertje. Na zo’n drie kwartier in de bar gezeten te hebben, vond ik het welletjes en besloot ik te gaan informeren of de inspectie al rond was. De dame die mij had geholpen, keek me aan alsof ze mij voor het eerst zag, maar bevestigde gelukkig dat de kamer klaar was. Ze was duidelijk helemaal vergeten dat ze beloofd had ons een seintje te geven. Niet zo’n goed begin van ons verblijf.

IMG_2193

 

Gelukkig was de kamer in orde. We gooiden de koffer open, graaiden onze badkledij eruit en kleedden ons als de weerlicht om. We waren immers zo vroeg naar Antwerpen gespoord om optimaal gebruik te kuknnen maken van de wellnessfaciliteiten van het hotel. En door de onhandigheid van de receptioniste hadden we al drie kwartier minder om te  relaxen.  Het zwembad was niet al te groot, maar het water was ideaal van temperatuur en het stoombad was werkelijk geweldig. Ik voelde me helemaal ontspannen. We waren niet de enige klanten in de wellness, maar dat stoorde niet. We hadden aan de zus en de schoonbroer van mijn vriend laten weten dat we in de jacuzzi zaten en na een klein uurtje vervoegden ze ons. De ideale aanloop naar een bijzondere avond!

Zondag sliepen we uit en verdreven we de lichte kater met een uitgebreid ontbijt. Mijn vriend en ik stonden volgens afspraak stipt om 10u aan het ontbijt. Het was spitsuur en we moesten even wachten om onze naam op te geven. Ik had veel geluk dat ik een prachtig tafeltje voor vier kon te pakken krijgen met uitzicht op Antwerpen Centraal, het mooiste station ter wereld. Wat later sloten de zus en schoonbroer van mijn vriend aan. We lieten ons het uitgebreide ontbijtbuffet goed smaken! Doordat we te lang ontbeten, was er spijtig genoeg geen mogelijkheid meer om nog van het zwembad te genieten, maar ik was toch niet echt in topvorm na zo’n avond uitgebreid dineren.

IMG_2246

Rond de middag checkten we uit en namen we afscheid van onze tafelgenoten. Onze eerste poging om tot in Leuven te geraken, strandde helaas in Antwerpen Berchem wegens een defect aan onze trein. We werden bijna van het perron geblazen door de stormwind en moesten noodgedwongen gaan schuilen in het bijzonder hippe station van Antwerpen Berchem. De beste optie om ons zo snel mogelijk in Leuven te brengen was een overstap in Mechelen. Uiteindelijk waren we bijna drie kwartier later terug in Leuven dan voorzien. Gelukkig was ik na dit fantastische weekend vergevingsgezind en zag ik voor de zoveelste keer door de vingers dat de NMBS er niet in slaagde mij op een vlotte manier van punt A naar B te brengen.

 

‘De kerk in het midden’ van Marie Geukens

Vrijdagmiddag woonde ik tijdens mijn middagpauze een gratis voorstelling van de documentaire ‘De kerk in het midden’ bij. Een zeer eenvoudig gefilmde documentaire over het leven in grootstad Brussel die me in al haar eenvoud bij momenten echt bij de keel wist te grijpen. De diverse bevolkingsgroepen in onze vaak verguisde hoofdstad leven meestal naast mekaar, maar deze documentaire toont hoe ze samenkomen in en om de Miniemenkerk in volkswijk de Marollen.

Wat deze documentaire zo mooi maakt voor mij is de onbevangen manier waarop de zeer uiteenlopende personages aan het woord gelaten worden. De gesprekken zijn puur en eerlijk en tonen kleurrijke mensen wiens levens elkaar soms vluchtig dan weer dieper raken. De rode draad doorheen de documentaire zijn de prachtige Bach-cantates gebracht door het koor en het orkest verbonden aan de Miniemenkerk. De sterke figuur in deze documentaire is ongetwijfeld de stokoude pastoor die van geen wijken weten wil, maar uiteindelijk toch (verplicht?) met pensioen gaat. Lang heeft de man niet kunnen genieten van zijn pensioen, want de film eindigt met zijn begrafenis. Sommige mensen kunnen nu eenmaal niet leven los van hun engagement.

Schitterend portret van een boeiende buurt.

Dineren bij Ogst in Hasselt

Na ons gezamenlijk bezoekje aan Tafelrond in september, hadden we ditmaal afgesproken met onze vriend bij Ogst in Hasselt. Alweer een nieuw culinaire ontdekking. Het interieur zag er alvast veelbelovend uit: een oud herenhuis, dat nadien tot een winkelpand was omgevormd en nu minimalistisch aangekleed als restaurant dienst deed. We spraken kort met de eigenaar die duidelijk erg trots was op het pand en zijn rijke geschiedenis. Ik hield vooral van de mooie houten vloeren, de originele peertjes die het pand verlichtten en de tot op de baksteen gestripte witgeverfde muren. Erg mooi en sober.

Een ideaal interieur om te genieten van deze kleine kunstwerkjes:

appetizers:
IMG_2167

IMG_2168

Pastinaaksoepje met garnalen

schelvis • aardpeer • pickles van ui:
schelvis • aardpeer • pickles van ui

heek• pompoen • visei:
heek• pompoen • visei

pijlinktvis • boerenkool • yuzu:
IMG_2176

hinde • kweepeer • crumble van ‘cazette de bourgogne’:
hinde • kweepeer • crumble van ‘cazette de bourgogne’

appel • walnoot • peterselie:
appel • walnoot • peterselie

Zoals gewoonlijk hadden we weer bijzonder diepgaande gesprekken. Het doet alleszins deugd om te merken dat er nog mensen zijn die worstelen met de dingen des levens.

En opeens staat december voor de deur

En dat terwijl ik het gevoel heb dat de zomer pas achter de rug is. Het is een steeds wederkerend thema op deze blog: de steeds sneller vliedende tijd. Het lijkt alsof ik twee keer met mijn ogen geknipperd heb en ik, zonder dat iemand daarvoor mijn toestemming gevraagd heeft, opeens een oude zak ben geworden, het lidmaatschap van het legioen hippe jongeren definitief ontgroeid.

Vreemd toch, want ik voel me nog jong en aan energie ontbreekt het me zeker niet, maar de realiteit heeft me ingehaald, vrees is. En dan begint het besef te dagen dat ik qua verwezenlijkingen nog niet veel op mijn conto kan schrijven. Al die grootste plannen die ik als kind had, liggen onuitgevoerd in de kast. Geen tijd voor gehad, zeker? Grootse projecten die ik opgestart heb, doven langzaam uit. Het gevoel dat ik het allemaal al eens gezien heb, neemt steeds vaker de bovenhand. En ik worstel ermee dat ik (nog) niets substantieels verwezenlijkt heb op deze planeet. Wellicht heb ik mezelf teveel laten meedrijven op de waan van de dag. Het is makkelijker in de tredmolen te stappen dan je de vraag te stellen ‘waarom?’.

London: Monument, Sky Garden, Hampstead Heath – 22 oktober 2016

Nope, het English breakfast nog altijd niet beu. Al hield ik mij een beetje in, want ook vandaag hadden we een culinaire lunch gepland. Maar alvorens onze voetjes onder tafel te schuiven, beklommen we eerst de 311 treden van het Monument to the Great Fire of London. Lang niet zo hoog als The Shard of The Sky Garden, maar wel een leuke klim die nadien beloond werd met een heus certificaat ons uitgereikt door een enthousiaste Londenaar op pensioen. Zeer charmant en kleinschalig allemaal. Alleen jammer dat het door het metalen gaas moeilijk was om foto’s te nemen van de omgeving.

breakfast

IMG_4346

IMG_4349

IMG_4354

IMG_4364

IMG_4368

IMG_4375

Geen nood echter, onze volgende halte was immers restaurant Fenchurch gelegen in de Sky Garden. Jawel, alweer een restaurant dat zich in hogere sferen bevond. Er is duidelijk een trend waarneembaar. 😉 Van al de restaurantbezoeken in Londen tot nu toe was dit het meest hoogstaande, met echt pareltjes van gerechten op ons bord en zeer attente bediening. Alleen was het even slikken toen we zagen hoeveel die twee glaasjes champagne die we als aperitief gedronken hadden, kostten. Toegegeven, we schrokken niet zo hard als die keer in Genève, maar de prijs was toch ook niet alledaags te noemen. Daarnaast vonden we het ook jammer dat de aangepaste wijnen nogal erg zuinig uitgeschonken werden. En bijgevuld werd er al helemaal niet. Nu hoeft dat voor mij niet bij elke gang, maar bij het hoofdgerecht mag dat toch wel.

Chilled Cucumber Soup:
Chilled Cucumber Soup

Chopped Sea Trout:
Chopped Sea Trout

Cornish Turbot:
Cornish Turbot

Goodwood Estate Lamb:
Goodwood Estate Lamb

Chocolate Marquise
Chocolate Marquise

 

Uiteraard gingen we na de maaltijd nog wat genieten van het mooie uitzicht op het openluchtterras van de Sky Garden.

 

IMG_4386

IMG_4390

IMG_4399

Na de maaltijd namen mijn vriend en ik de metro naar Hampstead Heath om mijn gefaald bezoek van de vorige keer goed te maken. Hampstead Heath ligt een heel eind van het centrum van Londen verwijderd en er is geen metrohalte vlakbij, dus we waren wel even onderweg om er te geraken. We hadden speciaal koekjes en graanrepen meegenomen in de hoop wat eekhoorns te kunnen voederen, maar deze bleken zich bij valavond niet graag te laten zien. Gelukkig waren er veel eendjes, meerkoeten en zwanen in het park die ons wel graag van onze koekjes afhielpen. Het park zelf was heel groot een uitgestrekt met een mooi uitzicht op Londen. Ideaal om de hond uit te laten. 😉

IMG_4404

IMG_4407

IMG_4409

IMG_4410

IMG_4414

IMG_4417

IMG_4421

IMG_4424

IMG_4426

Na deze fijne wandeling rustten we even uit met een drankje op het terras (jawel, in oktober!) van The Freemasons Arms. We wandelden op ons gemak terug naar Hampstead station en genoten van de mooie buurt met trendy winkels. Vervolgens namen we de metro naar Covent Garden, omdat een bezoekje aan Londen niet volledig is zonder even langs Covent Garden te passeren.

Op aanraden van een collega aten we een Vietnamees noedelsoepje bij Pho Covent Garden. Het moet niet altijd haute cuisine zijn om lekker te zijn! Vietnamese street food gaat er bij mij vlotjes in! Na een maaltijd in recordtempo (Pho is fastfood, laat daar geen misverstanden over bestaan), slenterden we wat rond in Covent Garden en pikten we wat optredens van straatartiesten mee.

noedelsoep

Het was zo’n mooie avond dat we weinig zin hadden om die in een veel te heet metrostel onder de grond door te brengen. We liepen dus van Covent Garden via de chique winkels van Oxford Street, langs de waterpijpen van Edgware Road naar het mooie Paddington Basin vlakbij ons hotel. Echt een bijzonder aangename wandeling. Alleen jammer dat we onderweg nergens een geschikte gelegenheid vonden om iets te drinken. Ofwel waren de drinkgelegenheden die we op ons pad tegen kwamen al gesloten (op een zaterdagavond!) ofwel zaten ze zo stampvol dat we geen zin hadden ons daar nog bij te wringen. En dat op onze laatste avond! Dus moesten we ons noodgedwongen beperken tot een afsluitend drankje in de bar van het hotel om te klinken op een fantastisch verblijf in Londen.

IMG_4429

Culinaire ontdekkingen in Antwerpen

Gisteren waren we op stap in Antwerpen met Kato en Dieter, die voor de gelegenheid hun twee knappe zonen bij de grootouders gelaten hadden. We hadden afgesproken Bij Lam & Yin, wat mijn vriend en mezelf toeliet om met de trein naar Antwerpen te gaan. Toch een veel aangenamere manier van reizen dan met de wagen. Voorzien van een laptop vliegt dat uurtje reistijd zo voorbij en niemand die zich de glaasjes wijn bij het avondmaal moet ontzeggen. Alleen spijtig dat ‘s avonds de treinen al zo vroeg stoppen met rijden. Gelukkig konden we Bij Lam & Yin terecht voor de vroege shift om 18u.

Wat volgde was een bijzonder gezellige avond van culinair hoogstaand niveau. Ik heb oprecht genoten van het gezelschap èn van de verfijnde Chinese keuken van Lam & Yin. Echt een ontdekking! Met als absolute uitschieter de heerlijke Sint-Jacobsvruchten. Ongelooflijk vers! De geweldige sake die ik daarbij dronk, mocht er zeker ook zijn. Jammer genoeg kunnen de foto’s helaas niet de heerlijke aroma’s van de gerechten weergeven.

Appetizer met eend:
appetizer

Sint-Jacobsvruchten gestoomd met eiwit:
Sint-Jacobsvruchten gestoomd met eiwit

Jonge duif met cashewnoten:
Jonge duif met cashewnoten

Autumn chocolade creation by Gewaegd:
Autumn chocolate creation by Gewaegd

Snow Crysanthemum Tea:
thee

Het voordeel van de vroege shift, was dat we ons diner al rond half negen afgerond was. Tijd genoeg voor een cocktail of twee bij Dogma Cocktails. De tweede ontdekking van de avond, met dank aan Dieter voor de research. Weggedoken in zalige sofa’s genoten we in de met kaarslicht verlichte kelder van heerlijke én originele cocktails. Ik dronk een classic cosmopolitan (soms durf ik al eens conservatief uit de hoek komen) en een Cobra’s fang. Moeilijk om een favoriet te kiezen, want beide cocktails waren een genot voor de smaakpapillen. De cocktails van mijn tafelgenoten mochten er trouwens ook zijn. Alleen voor de portemonnee is een bezoek aan deze cocktail iets minder goed.

IMG_2145

IMG_2148

Spijtig dat mijn vriend en ik niet meer in Antwerpen komen. Deze culinaire ontdekkingen smaken alvast naar meer. Dat belooft voor volgende week!

Eén jaar geleden

Verloren 130 mensen het leven, mensen zoals jij en ik die gewoon een avondje uit waren met vrienden en familie. De impact die de aanslagen van 13 november op zovele mensen gehad hebben, kan ik onmogelijk bevatten. Ik schreef er toen niets over, omdat de woorden mij ontbraken. En dat is nog steeds het geval.

De soldaten die sindsdien in het Brusselse straatbeeld opdoken, zijn ondertussen vertrouwd geworden. En dat terwijl ik me nog levendig kan herinneren hoe shockerend ik het vond om vele jaren geleden op reis in Egypte elke dag weer met gewapende militairen geconfronteerd te worden. Een mens went aan alles.

Ook aan het idee dat een racist en misogyn persoon binnenkort het hoofd van het machtigste land ter wereld zal worden.