Yukinii!

Ik moet het Social Deal wel nageven, dankzij hun aanbod heb ik al menig nieuw Leuvens restaurant ontdekt. Misschien niet altijd van even hoge kwaliteit, maar voor een gunstig prijsje ziet een mens al eens wat foutjes door de vingers. De combinatie van sushi en all you can eat is de laatste tijd heel de rage, zo lijkt het wel. Na Sushi All Day ontdekten we Yukinii, een fonkelnieuw restaurant in de Brusselsestraat. Bijzonder hippe inrichting en dankzij de tablet die we bij het plaatsnemen aan ons tafeltje aangereikt kregen, een fluitje van een cent om te bestellen. En de bediening heeft zich zelfs geen enkele keer vergist bij het brengen van onze gerechten! Mijn vriend en ik waren onder de indruk.

In het geheel is dit een toffere, mooiere en beter georganiseerde plek om te eten dan Sushi All Day op het Alfons Smetsplein, wat me eerlijk gezegd doet vrezen voor het voortbestaan van dit laatste restaurant. Als ik moet kiezen tussen beide, hoef ik niet lang te twijfelen: Yukinii all the way. Alleen al om het gebruiksgemak van het bestellen met de tablet (dat papieren lijste van Sushi All Day zag er na de derde ronde al behoorlijk smoezelig uit). De sushi zelf was ok, alleen waren de nigiri’s en de rolls wat aan de grote kant. Begrijpelijk, want hoe meer rijst je in een sushi stopt, hoe sneller de mensen verzadigd zijn en hoe beter je all you can eat concept rendeert. De gegrilde mosselen vond ik zeer, zeer lekker, en ook de gebakken champignons waren goed.

Enfin, mijn vriend en ik hebben zonder twijfel een gezellige en smakelijke avond beleefd voor een scherpe prijs. Met als kers op de taart: mochi ijs! Als dat geen reden is om nog eens terug te keren! 😉

IMG_3363

IMG_3366

IMG_3368

IMG_3371

IMG_3373

IMG_3377

IMG_3379

IMG_3381

IMG_3383

IMG_3387

Sushi love

Zondagavond hadden we een afspraak met een oud-studiegenoot en goede kameraad. Hij is niet veel in het land wegens zijn LAT-relatie met een Australische van Chinese origine, dus moesten we van de gelegenheid profiteren om wat bij te praten. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat we bij hem langs zouden gaan, maar denk dat hij wegens een lichte kater niet veel zin had om te koken. 😉 Dus gingen we voor de gemakkelijkste optie: sushi in één van onze favoriete Leuvense sushirestaurants, Wabi Sabi in de Muntstraat. En óf het smaakte! Ik denk dat ik gemakkelijk voor de rest van mijn leven enkel op sushi kan overleven!

Na deze bijzonder overvloedige maaltijd, dronken we nog iets in Wijnbar Savoye. Ik nipte wat mee van de glazen wijn die mijn vriend bestelde, maar hield het voor de rest braaf bij een theetje. De dag voordien al genoegd gedronken. 😉

IMG_3360

IMG_3356

Commissaris van de rekeningen

Toegegeven, het was niet met volle enthousiasme dat ik me vorig jaar op de Algemene Vergadering van ons appartementsgebouw kandidaat stelde om onze toenmalige commissaris van de rekeningen op te volgen. Onze buurman heeft deze taak met de nodige sérieux opgenomen sinds de allereerste algemene vergadering. De mens is immers reeds geruime tijd gepensioneerd en wordt er ook niet jonger op. Groot gelijk dat hij een opvolger zocht.

Dus nam ik vandaag een dagje verlof om helemaal naar Bierbeek te fietsen (amai, dat vals plat is niet om mee te lachen als je een fiets hebt waarvan nog maar vijftig procent van de versnellingen werkt) om in het kantoor van onze syndicus de facturen en de afrekening uit te pluizen. Niet echt mijn favoriete bezigheid, maar de boekhouder was erg behulpzaam en gaf mij de nodige toelichting om de cijfers te kunnen interpreteren. Op een paar kleine details na, zag alles er goed uit.

Ik kon dus met een gerust gemoed terug naar Leuven fietsen, wetende dat dit de eerste en tegelijkertijd ook laatste keer was dat ik deze taak op mij zou nemen.

Lang leve de klassiekers!

Gisteren hadden we (was precies lang geleden) nog eens volk over de vloer. Een afvaardiging uit Gent en eentje uit Zottegem. Een gezellige drukte, in ons kleine appartementje, met zes volwassenen en drie kinderen. De eerste verlegenheid van de kinderen was snel voorbij en het duurde niet lang voordat ze alle hoeken van ons appartement onveilig maakten. Tussen de kinderdrukte door, vertelden mijn vriend en ik over onze toekomstplannen. Ik moet zeggen dat we de voorbije weken al veel mensen hun mond hebben zien open vallen. Blijkbaar komen mijn vriend en ikzelf niet over als avontuurlijke types. 😉

Het eten dat we onze gasten serveerden, was een voltreffer van formaat. En ik mag daarmee opscheppen, want ik kookte (uiteraard) niet zelf, maar bestelde dé Vlaamse klassieker aller tijden, koninginnenhapje, bij onze favoriete traiteur Convento Food. Zonder overdrijven het beste koninginnenhapje dat ik in gans mijn leven heb gegeten: heerlijk romige saus, grote stukken malse kip, heerlijke balletjes en goed veel paddenstoelen. Vergezeld van overheerlijke appelmoes met lekker veel kaneel (wat bij de dochter van Joke en Vincent minder in de smaak viel) werd gesmikkeld ende gesmuld.

We moesten een beetje geduld opbrengen, maar toen de twee oudste dames eindelijk tot rust gekomen waren in het stapelbed in onze logeerkamer, konden de volwassenen opgelucht adem halen en nog een extra glaasje wijn/bier/gin tonic drinken en de gesprekken voort zetten zonder voortdurend onderbroken te worden. ‘t Is waar dat kinderen het schattigste zijn als ze slapen. 😉

Het verbaast me trouwens telkens weer wat een smospartijtje jonge kinderen kunnen veroorzaken. Er zat niets anders op dan een deeltje van onze zondag al kuisend door te brengen. Maar dat hebben we er graag voor over!

Huge Spring Haul!

Deze voormiddag brachten we door in de Carmi, zowel mijn vriend als ikzelf hadden nood aan nieuwe schoenen en alhoewel ik de voorkeur geef aan kleine winkels, is het tegelijkertijd vrij tijdsintensief om van de ene naar de andere winkel te lopen. Zo’n gigawinkel als de Carmi, die dan ook nog eens open is op zondag, is een ideale manier om in een beperkt tijdsbestek veel te kopen. Dat bleek alvast toen we de rekening gepresenteerd kregen en zagen dat het bedrag net over de duizend euro ging. Yikes… Nu, de buit was er dan ook naar: een volledig nieuwe kostuum van Hugo Boss voor mijn vriend (zijn vorige dateerde uit 2009), twee bijpassende hemden, een nieuwe jeansbroek én een paar schoenen voor mij. De schoenen die we voor mijn vriend op het oog hadden, bleken helaas niet in zijn maat ter beschikking te zijn. Die zullen we dan achteraf nog online moeten bestellen.

Denk dat we er nu weer voor een jaar of acht tegen kunnen.

Motet voor de kardinaal bij deBuren

Mijn college en ik zakten op vrijdagmiddag samen af naar deBuren voor een cultureel verantwoorde middagpauze verzorgd door ClubMediéval en Vic De Wachter.

Vic De Wachter las stukken voor uit Motet voor de kardinaal, een roman van Theun de Vries. De beeldrijke tekst van deze roman voerde ons mee naar de vijftiende eeuw en bracht ons van de Nederlanden, over Milaan naar Rome en terug. Het hoofdpersonage in Motet voor de kardinaal is weesjongen Wolf die opgroeit als lijfeigene en opvalt door zijn prachtige stem. Hij slaat echter op de vlucht na een ongelukkig voorval met de dame die hij dient en belandt zo in Milaan, waar hij de grote componist Josquin des Prés (1445-1521), grondlegger van de vocale polyfonie, ontmoet. Deze neemt hem aan als leerling, en dat is meteen het begin van een langdurige vriendschap. Door de pest worden ze gedwongen Milaan te verlaten en ze belanden in Rome, waar ze als zangers en componisten verbonden geraken met het pauselijk Domkoor.

Vic De Wachter bracht tijdens onze lunchpauze de wereld van de polyfonisten tot leven, de reizen van de zangers uit de hofkapellen en de ervaringen in de pas opgerichte Sixtijnse Kapel in Rome. ClubMediéval (Thomas Baeté op de gamba en Guillermo Perez op de organetto) wijdden ons in in de wereld van de eenvoudigste polyfonie: die van de tweestemmige “bicinia“.

Alleen jammer dat de portie soep die we kregen echt wel onvoldoende was om de magen te vullen. En doordat het optreden langer duurde dan gepland, was er ook geen tijd meer om naderhand nog een extra portie te vragen. Spijtig.

Pensioneringsfeestjes zijn hip!

Gisteren was ik te gast op een pensioneringsfeestje van een collega die na jaren trouwe dienst afscheid nam van het werkleven. Toegegeven, in het verleden botste het zo nu en dan tussen ons, maar ondertussen zijn de plooien gladgestreken en is er sprake van wederzijdse appreciatie. Ik was dan ook erg vereerd een uitnodiging voor het feestje te krijgen en ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk was van de boeiende loopbaan van het feestvarken. Heel knap hoe ze haar emoties overwon en als allereerste spreker van de namiddag met licht trillende stem de spits afbeet. Behoorlijk a-typisch, dat wel, maar ik begrijp dat zij de enige persoon was om zo’n gevarieerde carrière met de juiste nuances te overlopen. Daarop volgden nog een paar prachtige speeches, waarin ook een beetje de draak gestoken mocht worden met haar taalpurisme. Het allermooiste was toch wel het lied dat alle aanwezigen gezamenlijk aanhieven te harer ere, begeleid door twee muzikale collega’s op de gitaar.

Daarna werd er druk nagebabbeld met een glaasje biologische cava en wat hapjes. Wel jammer dat de cateraar het een beetje liet afweten: de hapjes waren erg lekker, maar helaas waren er veel te weinig hapjes. Ik sprak kort even met één van de organisatoren en die was niet te spreken over het schrale aanbod. Een kleine valse noot op wat verder een schitterend feest was. Benieuwd of ooit in de verre toekomst mijn collega’s ook zo lovend over mij zullen spreken wanneer ik met pensioen ga.

Mijn stedenlijstje

Maak een lijstje met landen en steden die je ooit een keer wil bezoeken.

Omdat de lijst anders ongetwijfeld te lang zou worden, beperk ik me hier tot Europese steden in Europa die ik graag zou willen bezoeken. Omdat je het niet altijd ver hoeft te zoeken om onvergetelijke ervaringen mee te maken.

Bosnië en Herzegovina:

  1. Mostar

Bulgarije:

  1. Plovdiv

Duitsland:

  1. Hamburg
  2. Heidelberg
  3. Freiburg
  4. Leipzig
  5. Meersburg
  6. München
  7. Rothenberg
  8. Wiesbaden

Estland:

  1. Tartu

Frankrijk:

  1. Carcassonne
  2. Collioure
  3. Colmar
  4. Straatsburg

Ierland:

  1. Dublin

Italië:

  1. Firenze
  2. Venetië

Kroatië:

  1. Dubrovnik
  2. Pucisca

Malta:

  1. Valetta

Oostenrijk:

  1. Salzburg

Polen:

  1. Torun

Portugal:

  1. Guimarães
  2. Porto

Rusland:

  1. Barentsburg
  2. Moskou
  3. Sint-Petersburg

Slovenië:

  1. Bled
  2. Ljubjana

Spanje:

  1. Bilbao
  2. Cádiz
  3. Córdoba
  4. Ronda
  5. Segovia
  6. Toledo
  7. Valencia

Tsjechië:

  1. Cesky Krumlov

UK:

  1. Bath
  2. Cambridge
  3. Glasgow
  4. Oxford

Zweden:

  1. Göteborg

Zwitserland:

  1. Lugano
  2. Zürich

Sinds kort van het lijstje gevallen: Istanboel, wegens volstrekt geen sympathie voor het huidige regime van Erdogan.

Hmm, tijd voor een nieuwe Europareis, me dunkt!

Het meest vreemde voedsel dat ik ooit at

Een variante op onderstaande vraag:

Eet iets dat je nooit eerder at en schrijf op je blog wat je er van vond (sushi, quinoa, walvis,…)

Trouwe lezers van dit blog weten ongetwijfeld dat ik op culinair vlak het avontuur niet uit de weg gaat. Ik denk dat er weinig culinaire uitdagingen zijn die ik niet zou durven aangaan. Zo at ik al meermaals insecten (best wel lekker, dus ik snap de weerstand van de meeste mensen hiertegen niet echt). Waagde ik mij aan rijstpap met durian (een vrucht die zo hart stinkt dat het op verschillende plaatsen verboden is met deze vrucht rond te lopen). Proefde ik van de fameuze Japanse nattō (gefermenteerde sojabonen). En ben ik vast van plan ooit in mijn leven Surströmming te eten.

Het meest bijzondere voedsel dat ik tot nu toe at, moet echter toch wel hákarl (gefermenteerde Groenlandse haai) zijn. Verse Groenlandse haai is voor de mens giftig omdat het blubberachtige vlees zeer hoge concentraties van afvalstoffen bevat. Om eetbaar te zijn moet het vlees eerst op een speciale manier behandeld worden, en wel door het onder de grond te laten besterven. Daardoor worden de opgeslagen afvalstoffen afgebroken, en voor een groot gedeelte in ammonia omgezet. Vandaar ook de doordringende ammoniageur die deze delicatesse verspreid. Hákarl wordt traditioneel klaargemaakt door een Groenlandse haai te onthoofden en van de ingewanden te ontdoen. In de grond, dat uit redelijk grof materiaal zoals kiezels en zand moet bestaan, wordt een niet te diep gat gegraven. Het schoongemaakte lichaam wordt op een klein heuveltje in het gat gelegd, en vervolgens wordt de haai weer met het grind en zand bedekt. Vervolgens worden er een aantal zware stenen op gelegd, en de druk zorgt ervoor dat lichaamssappen uit de haai worden geperst. De haai moet zo enige tijd onder de grond liggen, en afhankelijk van de buitentemperatuur wordt de haai na 6 weken tot 3 maanden weer opgegraven. Na deze periode van rijping wordt het vlees in brokken gesneden en vervolgens in droogschuren gedurende enkele maanden in de wind te drogen gehangen. Tijdens deze droogperiode ontstaat er een bruine korst die voor het definitief opsnijden van het spek eerst moet worden verwijderd. De haai is nu geschikt om gegeten te worden. (met dank aan wikipedia voor deze schitterende uitleg)

Wat is het meest bijzondere voedsel dat jullie ooit aten?