Spelletjesnamiddag met mijn petekindje

Na een rustige zaterdag, zat ik zondagnamiddag alweer op de trein richting Aarschot voor een date met mijn petekindje. We hadden op zijn verjaardagsfeestje afgesproken om de spelletjes die hij cadeau gekregen had op gepaste manier in te wijden. Op het feestje zelf was daar immers niet voldoende tijd voor.

De mooie, zonnige zondag leende zich uitstekend voor dit plan. Op de terrastafel van onze vrienden speelden we Jenga en de Betoverde Doolhof. Al moet ik toegeven dat mijn petekindje nog iets te jong is voor de Betoverde Doolhof. Ik ben er echter van overtuigd dat hij zich dat spel sneller zal eigen maken dan verwacht. ‘t Is niet voor niets een toekomstig ingenieur! Nadat de Jenga toren een paar keer tegen de vlakte gegaan was, had mijn petekindje er genoeg van en maakten we samen een puzzel van meer dan honderd stukjes.

Ondertussen had de papa van mijn petekindje de barbecue aangestoken en konden we niet veel later smullen van heerlijk gegrild vlees, en, een nieuwigheid voor mij, op de barbecue gegrilde bloemkool. Heel lekker!

Een mooie afsluiter van het heerlijk zomerse weekend!

NKIY3036[1]

Genieten van zonnig Genève – 28 april 2018

Lang, lang geleden, toen we nog niet wisten dat ik vroeger dan verwacht naar België zou terugkeren, prikten we het verlengde weekend van de eerste mei als het ideale moment voor een bezoek van twee bevriende koppels en hun kroost. De vluchten werden geboekt en de hotels vastgelegd. Zoals jullie ondertussen allemaal weten, slaagde ik er echter niet in werk te vinden in Genève en keerde ik terug voor een bijzonder mooie job in België. Het geplande lange weekend onder vrienden, wilde ik echter niet missen, dus boekte ik zelf ook een vlucht naar Genève op vrijdagavond 27 april, een dag vroeger dan onze vrienden.

Ik landde vrij laat na een bijzonder vermoeiende week, dus veel meer dan mijn tanden poetsen en in bed kruipen deed ik niet meer na mijn aankomst in de wijk Charmilles.

Na een bijzonder goeie nacht (mijn vriend en ik sliepen allebei tot 9u), zagen we aan de Whatsapp-berichtjes dat onze vrienden ondertussen geland waren. Hun vlucht landde rond half acht in Genève (wat betekende dat ze rond half vijf ‘s ochtends moesten opstaan, ocharme de sukkels). Al moet ik zeggen dat ze, tegen mijn verwachtingen in, nog redelijk fris voor de dag kwamen toen we elkaar ontmoetten bij het bekende Horloge Fleurie.

De drie meisjes waren dolenthousiast ons terug te zien, de jongen (ondertussen toch al elf jaar) was iets gereserveerder. We besloten van het zonnige weer te profiteren (in Genève weet je nooit hoe lang dat zal blijven duren) en de Mouette te nemen naar de overkant van het meer. Spijtig genoeg stond de Jet d’Eau af, waardoor onze vrienden één van dé highlights van Genève moesten missen.

Voor de lunch begaven we ons naar la Buvette des Bains des Pâquis. Eén van de beste plekken om goedkoop te lunchen in het zonnetje in Genève. Elke dag serveren ze een andere dagschotel. Ditmaal was het risotto met gerookte ham, mozarella en asperges. Verrassend lekker! Voordat we ons een plekje zochten op het terras staken we (nuja, ik en de drie meisjes) onze tenen in het water van het meer. Over ijskoud gesproken! Respect voor de zwemmers die zich in dat water durfden wagen.

Na de lunch liepen we naar het einde van de pier en speelden de kinderen nog even op de fitnesstoestellen. Kwestie van plek te maken voor een ijsje. In Genève vind je in elke buurt wel een paar gelatozaken en als liefhebber van Italiaans ijs, kon ik het niet laten zelf ook twee bolletjes te bestellen.

Met ons ijsje in de hand wandelden we verder langs het meer naar de Botanische tuin, één van mijn favoriete plekken in Genève. Zeker in de lente. Alles stond in bloei en we genoten van de kleurrijke azalea’s, blauwe regen, paardenkastanjes en andere bloeiende struiken en bomen. Ik merkte dat de fut er zo langzaamaan uit was bij onze vrienden. Het vroege opstaan eiste zijn tol.

We zochten een plekje op het terras van Le Pyramus en genoten op ons gemak van een drankje terwijl de kinderen in de speeltuin speelden. Nadat iedereen weer wat op krachten gekomen was, wandelden we verder naar de fameuze Broken Chair, symbool voor de strijd tegen landmijnen en clusterbommen.

Omdat ons gezelschap zo moe was besloten we het avondmaal een beetje te vervroegen. Het leek me een goed idee om naar de pastaketen Vapiano te gaan: niet al te duur en zo rond 17u zou het er nog niet al te druk zijn. Het self service systeem is ook ideaal om met kinderen te doen en je kan er ter plekke zien hoe de zelfgemaakte pasta bereid wordt.

De pasta en pizza’s vielen alvast in de smaak. Al merkte je aan de kleine drama’s tijdens het eten dat het tijd werd om de kinderen in bed te steken. Mijn vriend en ik liepen nog even mee naar de Jet d’Eau en namen dan afscheid van onze vrienden, zodat ze op hun gemak naar hun hotel konden terugkeren.

Om te klinken op een succesvolle eerste dag, dronken we met z’n tweetjes nog een glaasje wijn bij Le Rouge & le Blanc. Eén glas wijn kostte er bijna evenveel als de lunch bij Bains des Pâquis. 😉 Maar het was er heel gezellig en de wijn smaakte!

Fausto revisited

Toen een collega mij voorstelde om naar een hedendaagse opera geïnspireerd op de sage van Faust te gaan, zei ik meteen ja. Ik had zeer goeie herinneringen over gehouden aan de balletopvoering van Faust in de stadsschouwburg van Antwerpen én een uitstapje naar Leuven is altijd een goeie gelegenheid om nog eens te gaan logeren bij Goofball. Bovendien was ik erg benieuwd naar wat ik me moest voorstellen bij een “opera in de wereld van Artificiële Intelligentie”.

Ik geef toe, misschien waren mijn verwachtingen té hoog gespannen, maar wat een teleurstelling was me dat. Fausto was een gewone, klassieke opera gebaseerd op een hervertelling van Faust die overliep van de clichés over moderne technologie. “Het is koud in de Cloud.” “De kunstmatige intelligentie wil de mensheid overnemen en tot slaaf maken!” What the hell? Van een innovatiefestival verwacht ik een frisse blik, geen blikje herkauwde thema’s van scifi films uit de jaren negentig. En het allerergste: Geen spoor te bekennen van de zingende robots die ik mij had voorgesteld!

Bovendien was de Pieter de Somer aula niet bepaald een geschikte plek voor de opvoering van een opera. Het podium, dat de zangers moesten delen met het orkest was gewoon te klein en de projectie van een paar zielige VR-beelden brachten voor mij niets, maar dan ook niets bij aan het geheel. De graphics die getoond werden waren dan nog eens tenenkrullend slecht. Hadden ze hiervoor Skulmapping niet kunnen inhuren?

Het was opvallend dat steeds meer mensen de zaal verlieten naarmate de voorstelling vorderde. Wat als bijkomend gevolg had dat de opklappende stoeltjes voor een storend randgeluid zorgden.

Zo’n boeiend en interessant thema op zo’n manier de nek omwringen. Doodjammer.

PS: Waarom mensen online tickets via Eventbrite laten kopen om ze vervolgens opnieuw te laten aanschuiven om die tickets in te wisselen voor een nutteloos rfid armbandje?

Afscheid van de Opaalkust – 2 april 2018

Gezien mijn onprettige ervaringen de avond voordien, besloot ik het ontbijt wijselijk aan mij te laten voorbijgaan. Per slot van rekening zouden mijn vriend en ik over een paar uur de terugrit naar Borgerhout aanvangen en ik had geen zin in een paar noodstoppen onderweg.

Om ons verblijf aan de Opaalkust toch in schoonheid te beëindigen, maakten we nog een kleine wandeling in het charmante dorpje Wissant en een aller-, allerlaatste strandwandeling. De wind door mijn haren maakte dat ik me al wat beter voelde, dus nam ik ‘s middags het risico om een pannenkoek met chocoladesaus te bestellen. Geen idee of dat een verstandige keuze is bij maag- en darmproblemen, maar ik had het gevoel dat ik suikers nodig had en jawel, mijn lichaam protesteerde niet. Oef.

De terugrit naar Borgerhout verliep verder zonder problemen. Ik gebruikte het merendeel van de rit om wat slaap in te halen. Al voelde ik me nog redelijk suf toen we aankwamen. Mijn vriend en ik dropten onze bagage af op mijn studio en we reden verder naar zijn ouders om hun wagen terug te brengen.

Zoals we dat van zijn ouders gewoon zijn, hadden ze een copieus avondmaal voorzien, iets waar ik, gezien de omstandigheden, niet zoveel zin in had. Ik at dus heel voorzichtig wat kleine porties, gelukkig zonder nadelige gevolgen.

Jammer dat ons reisje aan de Opaalkust eindigde op een ietwat valse noot, maar als je op zoek bent naar prachtige stranden, mooie natuur en schattige dorpjes, is de Opaalkust zeker een aanrader.

Een onverwachte aanslag op mijn portemonnée

Na twee dagen gelogeerd te hebben bij Goofball and family (altijd een eer en een genoegen), had ik niet gedacht vrijdagavond opnieuw in Leuven te belanden. Vrijdagnamiddag moest ik voor een belangrijke vergadering in putje Limburg zijn, zo’n plek waar ze nog niet eens weten wat openbaar vervoer is. Dus reed ik noodgedwongen mee met een collega. Ik ging ervan uit dat de collega mij in het station van Hasselt zou afzetten, maar ze moest ‘s avonds in Leuven zijn voor het oudercontact van haar dochter, dus reeds ik gezellig mee naar Leuven.

De zon scheen en het was pas 17u, dus besloot ik meteen maar door de zure appel heen te bijten en naar mijn vaste opticien te gaan om een nieuwe bril te kopen. Het feit dat ik ‘s avonds mijn lenzen moet inhouden tot vlak voordat ik ga slapen, is behoorlijk vervelend. En in noodsituaties ligt er geen bril meer naast mij op het nachtkastje en ben ik dus totaal hulpeloos mocht er zich een gasontploffing voordoen en de buurt geëvacueerd moet worden.

Om de één of andere reden raakte ik vlak voor mijn bestemming afgeleid en stapte ik de s.Oliver winkel binnen. Binnenkort doet immers het middelste nichtje van mijn vriend haar communie en het zou toch fijn zijn om niet in afgewassen kleren naar het feest te moeten gaan. De vriendelijke winkeldame bracht mij de één na de andere jurk en een dik half uur later verliet ik de winkel, twee jurken en een bolero rijken en 300 euro armer.

Ondertussen was het tien voor zes, dus twijfelde ik of het nog zou lukken een bril te kopen. Ik vertelde het verhaal van de diefstal en vroeg of het mogelijk was gewoon exact dezelfde montuur te bestellen. Wonder boven wonder kon dat nog (mijn originele bril was al vijf jaar oud), maar enkel in het bruin. Aangezien mijn originele bril blauw was, twijfelde ik. Ik vroeg aan de winkeldame hoe snel ze mij een aantal geschikte monturen kon laten zien. Ze zuchtte even, zo vlak voor sluitingstijd, maar deed toch haar best. Doordat ik zo’n hoge oogafwijking heb, is het aantal monturen waaruit ik kan kiezen sowieso beperkt. En tien minuten later had ik effectief een bril gevonden die me paste. Alweer een blauwe. 😉

Om het (bijzonder stevige) prijskaartje (859 euro) door te spoelen, besloot ik mezelf te trakteren op één van de lekkerste goedkope maaltijden in Leuven: bibimbap bij Beijing Take-away. Ik kan wel een gedeelte van de kostprijs via de mutualiteit recupereren, maar dat betekent dus dat ik eerst langs de oogarts zal moeten gaan. Very inconvenient, allemaal. Gelukkig vormde de bibimbap een ideale troost! En om mijn onverwachte shoppingtrip op gepaste wijze af te sluiten, trakteerde ik mezelf op een ijsje van Decadenza met mojito en zabaglione ijs. Heerlijk!

bibimbap

Muziek verzacht de zeden

Een tijdje geleden viel er een uitnodiging in mijn mailbox voor een feestelijke avond in Bozar ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van een bedrijf. Die uitnodiging had ik te danken aan mijn vorige job en wellicht zou ik er niet op ingegaan zijn, mocht ik die job nog uitgeoefend hebben. Maar hey, nu dacht ik: waarom niet? Een gratis concertje meepikken is pakken beter dan nog maar eens een avond overwerken.

Wat ik niet verwacht had, was dat ik letterlijk op het podium van de Henry Le Boeufzaal terecht zou komen, op nog geen meter van soliste en voor de gelegenheid ook aanvoerder van het orkest, Ning Kam. Fenomenaal. Ik kon bijna de muziekbladen op haar pupiter omdraaien.

Het programma was een fijne mix van klassiekers uit de filmmuziek en een streepje Vivaldi. I know, populair klassieke muziek, maar hey, laat ik nu toevallig goed gezind worden van Vivaldi. Ik genoot met volle teugen. De ideale manier om even mijn zorgen van me af te zetten.

Het concert duurde iets meer dan een uurtje, waarna ons een ongelooflijk rijkelijk buffet wachtte, verzorgd door cateraar Les Frères Debekker waaraan ik uit een vorig leven goeie herinneringen overhoud. Het was misschien te laat op de avond waardoor mijn grootste honger al over was, maar ik hield het bij één bordje koud en één bordje warm. Jammer, want op het eerste gezicht was er rijkelijk te veel eten voorzien. Misschien had ik toch een date moeten meebrengen. 😉

Het walking dinner werd opgeluisterd door Die Verdammte Spielerei. Altijd grappig om die gasten aan het werk te zien. Ik geraakte aan de praat met een regisseur-producer en zijn vrouw. Twee erg sympathieke mensen met wie ik gerust nog wat langer had kunnen praten. Alleen moest ik zorgen dat ik op een treffelijk uur in bed lag, want de volgende dag stonden er alweer een resem vergadering in mijn agenda gepland.

Batterie Todt en Ambleteuse – 1 april 2018

Alweer de dag begonnen met vers brood en daarop een sneetje Sablé de Wissant (plaatselijke kaas). Helaas, op deze paaszondag ziet het ontbijt er akelig hetzelfde uit als de vorige dagen. Geen extra chocolade eitje of paasgebak te bespeuren. Dat was in Schotland toch wel lichtelijk anders…

Het weer is eerder aan de grauwgrijze kant vandaag. Ideaal voor een bezoekje aan Batterie Todt, een privaat museum in Audinghen. Het museum is gehuisvest in de overblijfselen van één van de kustbatterijen die de Duitse Wehrmacht bouwden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Batterie Todt maakte onderdeel uit van de Atlantikwall en was uitgerust met vier kanonnen met een maximum bereik van 55 kilometer. Jawel, de granaten uit deze kanjers van kanonnen, staken moeiteloos het kanaal over om dood en vernieling te zaaien in de UK. Gelukkig is dit tijdens de oorlog niet al te vaak gebeurd…

Het museum in de voormalige kustbatterij is er eentje van de oude stempel: heel veel interessante voorwerpen bijeen gebracht, maar helaas op een ietwat stoffige manier gepresenteerd. Let op, ik vond het bezoek ongemeen boeiend, voornamelijk omdat ik niet veel afwist van het bestaan van dit soort oorlogstuig, maar een make-over zou geen kwaad kunnen.

Na ons bezoek aan Batterie Todt rijden we verder naar Ambleteuse, een ietwat vervallen aandoend, maar charmant stadje dat vooral bekend is om wille van Fort Mahon dat daar met de voetjes in het water staat. Het eerste wat we doen nadat we onze wagen op de dijk (!) geparkeerd hebben, is op zoek gaan naar iets om te eten. We komen terecht in Free Style, een volkse brasserie vlakbij de kerk van Ambleteuse. Het is er behoorlijk rustig op deze paaszondag. En zelfs na de mis druppelen er weinig dorpsbewoners de brasserie binnen. Ik bestel een portie Franse mosselen: piepklein, maar lekker. Het slaatje dat erbij komt, is minder mijn ding.

Na de lunch lopen we in de richting van Fort Mahon. Het is nog steeds ijskoud, maar dat verhindert ons niet om een vervallen bunker te beklimmen voor een mooi uitzicht op het fort en de omgeving. Het is vloed en het water staat zo hoog dat het over de toegangsweg naar het fort slaat. Wat de toeschouwers uitdaagt tot een spelletje golven ontwijken.

De kou is ondertussen zo diep in onze botten doorgedrongen dat we besluiten te bellen naar het hotel om de sauna te reserveren en eens goed op te warmen. En ik kan alleen maar zeggen dat dat uurtje afwisselen tussen de infraroodsauna en de bijzonder goed werkende hammam mij echt deugd deed. Ik zou niet geschikt zijn om in een koud klimaat te leven. Geef mij maar zon en warmte!

Na voldoende warmte opgenomen te hebben om er weer even tegen te kunnen, maakten we een mooie wandeling op het strand van Wissant in de richting van Cap Gris-Nez. De zon stond laag en het strand leek wel van zilver. Bijzonder rustgevend.

Als afsluiter van dit weekend had ik een tafeltje voor twee gereserveerd in sterrestaurant La Liégeoise. Tot mijn grote vreugde kregen we een tafeltje toegewezen vlak aan het raam met uitzicht op strand en zee. De avond had niet beter kunnen starten. Wat echter het hoogtepunt van ons tripje had moeten worden, eindigde in mineur. Ergens tussen het voorgerecht en het hoofdgerecht werd ik getroffen door een acute voedselvergiftiging.

Nu had ik me in de wagen onderweg naar het restaurant al een beetje misselijk gevoeld, maar dat schreef ik toe aan het feit dat ik zo nu en dan last heb van wagenziekte. Meestal gaat die misselijkheid over van zodra ik uit de wagen stap. Helaas, nu was er duidelijk meer aan de hand, zoals een paar hoogdringende bezoekjes aan het toilet mij leerden. Ik kreeg met de beste wil van de wereld geen hap meer door mijn keel. De heerlijke sole op mijn bord smaakte opeens naar zand.

Hoe graag ik ook dit weekend op romantische wijze beëindigd had met een kopje thee met zicht op zee, ik kon echt niet meer. Ik zei tegen mijn vriend dat we de maaltijd moesten afbreken, ik kon me niet voorstellen nog een kaasdegustatie en dessert naar binnen te moeten wurmen. Mijn vriend vroeg de rekening (gelukkig kregen we korting) en we vertrokken.

Vanuit Wimereux was het nog een dikke twintig minuten rijden naar Wissant. Ik concentreerde me uit alle macht op de weg en probeerde mijn hoofd leeg te maken. De minuten gingen tergend traag voorbij en nét toen we de parking van het hotel opreden, besloot mijn maag dat het welletjes geweest was. Gelukkig was ik bijtijds uit de auto…

Doodzonde van het fantastische diner. Maar helaas niets aan te gaan. Geen flauw idee wat deze voedselvergiftiging veroorzaakt heeft. Misschien een slechte mossel tijdens de lunch? Plezant was het alleszins niet.

Afscheid van een collega

Na twaalf jaar in ons bedrijf gewerkt te hebben, vond mijn lieve collega M het tijd om andere oorden op te zoeken. Ik kan niet zeggen dat ik haar ongelijk geef. Ik zag dat ze wat worstelde met haar meest recente functie en had het afscheid al eerder verwacht. Kroniek van een aangekondigd afscheid, of zoiets. Dat neemt niet weg dat ik het bijzonder spijtig vind haar te zien gaan. Altijd jammer wanneer iemand met veel inzet en goeie ideeën vertrekt. Maar ik gun haar die nieuwe uitdaging uiteraard van harte.

Geen afscheid zonder feestje en ik denk dat we haar in stijl (even stijlvol als haar jurken en kleurrijke juwelen) hebben uitgewuifd. Het feestje begon met een drink op het werk en werd in beperkte kring (we waren met z’n achten) verder gezet in restaurant Al Barmaki met heerlijke Libanese mezze.

Of we elkaar zullen weerzien, dat betwijfel ik een beetje, maar het was alleszins een genoegen om met haar samen te werken.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In deSingel! Toegeven, niet de eerste keer dat ik deze Antwerpse kunstsite bezoek en voorzeker minder exotisch dan het Lijsternest. De architectuur van de site is niet helemaal mijn ding, maar het is opvallend hoe het enthousiasme van de heer die mij rondleidde me over de streep trok en ik opeens met geheel andere ogen keek naar wat voorheen voor mij een lelijke betonconstructie was.

Een zondag in de Japanse tuin van Hasselt

Na een minder goede nacht (de diefstal speelde nog door mijn hoofd), ging het schelle geluid van de wekker me door merg en been. Met bijzonder kleine oogjes en frisse tegenzin sleurde ik mezelf uit bed. Vandaag stond immers een fotoshoot met het tweede oudste nichtje van mijn vriend op het programma. Belofte maakt schuld en per slot van rekening was haar vader mij in het holst van de nacht komen redden in het politiekantoor van Mechelen.

Ik kocht me een appeltaartje in de Panos van Berchem om mijn humeur op te krikken en sufte een beetje in de trein richting Hasselt. Het voordeel van treinen op zondag, is dat je de trein deelt met dagjestoeristen die allemaal goed gezind zijn. En de vertragingen vallen meestal ook goed mee.

Tegen dat ik in Hasselt aankwam, voelde ik me al wat beter. En de enthousiaste verwelkoming op de park and ride van het station van Hasselt door de drie nichtjes en de zus van mijn vriend maakte veel goed. We vertrokken meteen naar de Japanse tuin, want ik verwachtte dat het er wel eens goed druk zou kunnen zijn.

We waren stipt om tien uur ter plekke en duidelijk niet de enigen die van plan waren van de tweede golf kersenbloesems te genieten. Origineel kon je onze fotolocatie alvast niet noemen, het krioelde er van de fotografen: de helft druk bezig met elk detail van de tuin zelf in beeld te brengen terwijl de andere helft feestelijk uitgedoste communicanten op sleeptouw nam. Ach, originaliteit is overroepen.

Het was een pak minder zonnig en warm dan zaterdag en de bewolking werkte als een grote softbox. Alleen slaagde ik er niet goed in mijn fotomodel op een ontspannen manier in beeld te brengen. Telkens ze moest poseren nam ze een krampachtige houding aan en verscheen er een harde trek rond haar mond. Ze had ook veel te weinig geduld. Ik wil typisch een aantal foto’s van dezelfde pose nemen om daar dan de beste uit te kiezen. Maar na één foto wilde ze al het resultaat zien. Stil blijven staan, is duidelijk niet haar sterkste punt. 😉

Enfin ja, ik moet de foto’s nog bewerken, dus hopelijk zitten er toch een paar geslaagde exemplaren tussen.

Tegen het middaguur werd het steeds drukker in de tuin, dus al goed dat ik ‘s ochtends had doorgebeten, zodat ik toch minstens een paar foto’s heb zonder al te veel mensen op de achtergrond. Er sijpelden ook steeds meer kleurrijk uitgedoste figuren de tuin binnen. Duidelijk één of andere cosplay bijeenkomst. De drie nichtjes waren bijzonder gefascineerd door deze sprookjesachtige jongens en meisjes en fier als een gieter toen ze samen met hen op de foto mochten.

We rondden ons bezoek aan de tuin af net op het moment dat de zon erdoor kwam. Helaas was de goesting bij het nichtje ondertussen ver te zoeken, dus gooiden we de handdoek in de ring en zocht ik een restaurant op tripadvisor om snel iets te eten, want de drie dames waren aan het sterven van de honger.

Ik belde naar Pizza, Pasta e Basta om een tafel voor vijf te reserveren. Ik loop liever niet het risico de toorn van drie hongerige meisjes over mij af te roepen als blijkt dat het restaurant in kwestie geen plek meer heeft. Achteraf bezien bleek dat reserveren niet echt nodig was. We waren met zijn vijven de enige klanten in de zaak! De pizza’s vielen alvast in de smaak bij de meisjes. Mijn risotto was eerder middelmatig, maar ik was al blij dat we een plek gevonden hadden om te eten en net binnen zaten toen er een korte, maar hevige regenbui over trok. We hoorden het zelfs even donderen in de verte.

Ons middagmaal had niet beter getimed kunnen zijn, want toen we opnieuw buiten stonden was de hemel volledig open getrokken. We besloten te voet het centrum van Hasselt in te trekken om nog wat foto’s in het Begijnhof te maken. Die locatie bleek minder inspirerend dan de Japanse Tuin en we gaven het al snel op. Het was ondertussen ook ontzettend heet geworden. Tijd voor een ijsje!

Dat was minder voor de hand liggend dan het klinkt, want Hasselt ligt er op een zondag behoorlijk uitgestorven bij. Uiteraard waren de winkels gesloten, maar op de mooie, grote terrassen zat amper volk te genieten van het zonnetje en we passeerden de ene na de andere gesloten ijsjeszaak.

Gelukkig was IJs van de Smaak wel open en trakteerden we onszelf op een lekker ijsje, alvorens afscheid te nemen. De vier dames brachten me met hun wagen naar het station en ik spoorde zonder problemen terug naar Berchem.

Toch nog een geslaagde dag ondanks het mindere begin.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk