In het Frans Masereel Centrum! Wat een schitterende dag om een bouwwerf te bezoeken!
Niet bepaald gemakkelijk bereikbaar (understatement), maar gelukkig kon ik meerijden met een collega en was diezelfde collega bereid om mij ‘s middags af te zetten aan het station van Turnhout. Want veel hoop dat ik in Kasterlee een lift zou versieren van een toevallige passant had ik niet bepaald. 😉
Ondertussen is het al een mooie traditie geworden, de uitstapjes met ons groepje dames. Een ideale manier ook om nieuwe restaurants in het Leuvense te ontdekken. Want er verschijnen om de haverklap nieuwe culinaire sterren aan het Leuvense firmament. En jullie hebben ondertussen al door dat culinaire ontdekkingen erg bijdragen aan mijn geluksgevoel. 😉
Maandag troffen we elkaar dus op het terras van Gastrobar Hop. Ik arriveerde wat later, omdat er zich vlak voor het geplande tijdstip van vertrek nog een kleine crisis op het werk had voorgedaan. Maar goed, dankzij mijn blue-bike was ik er niet zo heel veel later dan de andere dames.
Het werd een fantastische avond met zijn zevenen op het terras. We klonken op de zwangerschap van één van onze vriendinnen, maar schuwden ook de zwaardere onderwerpen niet. Al zorgde een uitspraak over abortus van mijn kant bij traantjes van één van de tafelgenoten die nog niet over het trauma van haar eigen zwangerschapsonderbreking is. Ik had erg met haar te doen, maar ik kan niet anders dan abortus verdedigen als een recht voor elke vrouw. Een moeilijk moment…
Gelukkig was er lekker eten en heerlijke wijn. Een absolute aanrader, trouwens. Zeer verfijnde en originele keuken en een erg gemotiveerde staf. En met het verder ontwikkelen van de buurt rond de Vaartkom, kan het cliënteel van dit restaurant alleen maar aangroeien.
Passeerden op mijn bord:
Na de grauwe, grijze zaterdag, volgde en prachtig zonnige zondag. Ideaal voor een fietstochtje van Borgerhout naar Aartselaar met een Blue-bike van de NMBS. Ik begon mijn fietstochtje op een Antwerpse Velo om in Berchem station over te stappen op een Blue-bike. Dat laatste verliep iets minder vlot dan gehoopt want ik slaagde er niet in het zadel van de fiets bij te stellen naar een hoogte geschikt voor mijn korte beentjes. Gelukkig vond ik een sterke man die bereid was mij uit de nood te helpen.
De fietstocht naar Aartselaar was een bijzonder prettige ervaring. Googlemaps bracht mij langs mooie lanen met brede fietspaden, smalle lanen met hoge bomen en gezellige woonwijken. Het enige vervelende was dat mijn gsm-houder voor op de fiets nog in Genève lag en ik dus om de haverklap moest stoppen om na te gaan wat het volgende deel van de route was.
In Aartselaar aangekomen, werd ik bijzonder vriendelijk onthaald door vrienden K en C die onlangs hun familie uitgebreid hadden met een tweede zoon. Al een even groot dotje als hun eerste zoon. We dronken gezellig iets op hun balkon en genoten van de prachtige namiddag. Hun oudste zoon (drie jaar) toonde trots zijn puzzelkunsten. Tot mijn verbazing maakte hij puzzels van veertig stukken zonder hulp! Jawadde, indrukwekkend. En ook toen we samen spelletjes speelden (allemaal bedoeld voor oudere kinderen) bleek dat hij bijzonder intelligent was. Alweer eentje die hoogstwaarschijnlijk een jaartje zal mogen overslaan.
Na een fijne namiddag namen we afscheid, want er wachtte mij nog een flinke fietstocht van zo’n 45 minuten. De route terug die Googlemaps voor mij koos, was iets minder mooi dan de heentocht, maar de fysieke inspanning deed me deugd. Nu ik zoveel werk, schiet sporten er een beetje bij in. Hopelijk brengen de zomermaanden beterschap.
Een hele tijd geleden opperde mijn collega het idee om samen cocktails te gaan drinken in Gent. Om de één of andere reden slaagden we er echter maar niet in om dit idee in de realiteit om te zetten. Tot hij me vertelde dat het uit was met zijn vriend met wie hij 13 jaar was samen geweest. Een relatiebreuk is hét ideale excuus om cocktails te gaan drinken. Dat verdriet moet doorgespoeld en uiteindelijk ben ik nu ‘s avonds ook vaak alleen, met mijn vriend in Zwitserland. Dus spraken we af om vrijdag Gent te verkennen.
We namen nog een andere collega mee op sleeptouw, maar die moest door haar gezegende toestand (wow, was me dat een verrassing! ik wist niet eens dat ze een relatie had) van de alcohol afblijven. We begonnen de avond met z’n drietjes bij Siciliaan Il Cortile. Ik genoot van de heerlijk verse pasta en de babbels met mijn collega’s. Al besef ik erop terugkijkend dat we misschien te veel over de reorganisatie op het werk gesproken hebben. ‘t Is waarschijnlijk mijn fout, doordat ik zoveel uren op het werk doorbreng, heb ik nog weinig andere onderwerpen om over te praten.
Na het eten namen we afscheid van onze zwangere collega die zaterdagochtend in de zwangerschapsyoga verwacht werd en (begrijpelijk) liever in haar eigen bed sliep. One woman down zakten we met zijn tweetjes af naar Jigger’s, de favoriete cocktailbar van mijn collega. En inderdaad, hij werd er onthaald als een oude bekende. We zaten een hele tijd buiten op het binnenkoertje tot het écht te fris werd. Naarmate het aantal cocktails dat we achter de kiezen hadden, werden de onderwerpen serieuzer. Na een cocktail of vier, besloten we de avond af te sluiten. Al een geluk dat mijn collega me aangeboden had te blijven logeren, want de laatste trein naar Antwerpen was al lang vertrokken.
Mijn collega was zo vriendelijk om mij zijn bed aan te bieden en zelf op de bank te gaan slapen. Ik sliep als een roosje tussen de verse lakens in het muisstille appartement. Niet te geloven dat we ons in hartje Gent bevonden.
Toen ik ‘s ochtends wakker werd, was mijn collega al vertrokken. Hij had een afspraak om tien uur, maar had er expliciet op aangedrongen dat ik zeker van de gelegenheid moest gebruik maken om uit te slapen. Dat aanbod nam ik met beide handen aan, want ik had de voorbije nachten slecht geslapen. Een paar keer wakker geworden door de baby en daarna niet meer de slaap kunnen vatten.
Op tafel lag een briefje dat me goeiemorgen wenste en waarin hij schreef dat ik mezelf mocht bedienen van alles wat er in huis was. Ik hield het bescheiden en sneed me een lekker stuk af van het bananenbrood dat mijn collega de dag voordien gebakken had. Ik genoot van de rust en kalmte die zijn appartement uitstraalde. ‘t Is waar dat homo’s een goeie smaak hebben. 😉
Na mijn ontbijt trok de deur achter me dicht en stuurde ik een berichtje om mijn collega te laten weten dat ik vertrokken was.
Voor herhaling vatbaar!
Gisteren schreef ik voor de allereerste keer een nota om toe te voegen aan het evaluatiedossier van een rechtstreekse medewerker. Geen plezante job, maar ik had geen andere keuze. Ik heb uiteraard al eerder conflictsituaties gehad met medewerkers, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt. Willens en wetens de gemaakte afspraken volledig naast zich neer leggen, de collega’s opzadelen met het niet gedane werk en zelf fijn op verlof gaan en dan vervolgens bij terugkomst geen enkel schuldbesef vertonen, maar in tegendeel de schuld doorschuiven naar de collega’s die alles uit de kast hebben moeten halen om achterstand weg te werken.
Nog nooit heb ik zo’n surreëel gesprek gevoerd. Ik had op een gegeven moment echt het gevoel dat de medewerker in kwestie in een parallel universum leefde. Nu waren er al eerder conflicten geweest, maar ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat de situatie zo snel zou escaleren. Mijn mening is dat de persoon in kwestie gewoon niet in staat is om samen te werken en dat heeft helemaal niets te maken met de labels die de persoon zichzelf toekent.
Dus was ik genoodzaakt om na amper vijf maanden als nieuwe teamverantwoordelijke een nota op te maken die ik liever nooit had willen schrijven.
Ja, de weekendjes in Genève volgden elkaar in hoog tempo op, maar met al die verlofdagen in mei was dit hét ideale moment om ervan te genieten. En per slot van rekening hadden mijn vriend en ik iets te vieren: 19 jaar samen! Ongelooflijk hoe snel de tijd gaat.
Zaterdagochtend stappen we te voet naar station Cornavin om van daaruit de trein naar Montreux te nemen. Ik moet zeggen dat ik een beetje met gemengde gevoelens vertrek, want de weersvoorspellingen zijn nogal desastreus: amper meer dan tien graden en een heel hoge kans op regen. Ik heb zelfs op het punt gestaan onze boeking te annuleren en ergens in Frankrijk te boeken, maar omdat er gestaakt zou worden op het Franse spoor, durfden we het risico niet te nemen.
Na een treinrit van iets meer dan een uur komen we aan in Montreux, alwaar we welkom geheten worden door een blauwe hemel en een stralend zonnetje. Geen spoor van de voorspelde regen (niet dat ik klaagde!). Het is zelfs aangenaam warm. Iets waar we niet op voorzien zijn, want ik heb niet eens zomerjurkjes meegenomen.
We begeven ons rechtstreeks naar Hotel Tralala (beetje een domme naam voor een hotel, maar allez) en laten daar onze valiezen achter, omdat de kamers nog niet klaar waren. Helaas slaag ik erin ter plekke mijn hoofd keihard te stoten tegen de gigantisch grote, rode, bijzonder onpraktische designlamp in de vorm van een halve bol. Een dikke bult om het weekend mee te beginnen. Gelukkig verzacht het welkomstdrankje de pijn een beetje.
We drinken snel ons drankje op, want we willen profiteren van de zon zolang die schijnt. We maken een mooie wandeling vanuit het historische hart van Montreux naar de oevers van het meer. Van zodra we beneden zijn beseffen we dat we de zonnecrème in het hotel vergeten zijn. Aangezien de terugtocht steil bergop is, besluiten we dan maar snel een apotheek binnen te lopen om zonnecrème te kopen. ‘t Is niet dat onze velletjes al veel zon gezien hebben dit jaar.
Ondertussen is het tijd voor het middagmaal. Het prachtig zonnige terras van Chez Gaston in combinatie met hun niet al te dure dagschotel trekt ons over de streep. Helaas blijkt dat die dagschotel al om kwart voor één ‘s middags uitverkocht is. We informeren naar een alternatief, maar dat is er niet, dus zijn we genoodzaakt één van de duurdere opties op de gewone kaart te nemen. Mijn vriend en ik voelen ons een beetje bekocht. En dan zijn de risotto en pasta die we bestelden nog niet eens zo bijzonder. Jammer van de toplocatie met zicht op het meer.
Na dit ietwat teleurstellend middagmaal wandelen we naar het beroemde standbeeld van Freddy Mercury, volgens tripadvisor één van de topattracties van Montreux. Het is alleszins een zeer populair beeld, want voortdurend omringd door mensen waardoor het quasi onmogelijk is een mooie foto van het beeld te maken. We wandelen tot aan de pier waar de boottochten op het meer vertrekken, maar we moeten te lang wachten op de volgende boot en besluiten dan maar rechtsomkeer te maken en in de richting van het Chateau de Chillon te lopen. Onderweg hebben we het geluk een stukje van een alpenhoorn concert te kunnen meepikken. De oevers van het meer staan vol met bloeiende planten en struiken en de besneeuwde pieken van de Dents du Midi maken het plaatje af. Het fotogenieke Chateau de Chillon komt langzaam dichterbij en ik maak de ene foto na de andere. Deze plek is echt adembenemend mooi.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet bijzonder goed voorbereid aan dit uitstapje naar Montreux begonnen ben. Het enige dat ik van Montreux weet, is dat er jaarlijks een jazzfestival georganiseerd wordt. Ik heb dan ook geen flauw idee of we Chateau de Chillon zouden kunnen bezoeken, maar hey, bij nader inzien, blijkt dit kasteel zelfs één van de toeristische topattracties van Zwitserland te zijn.
Het vanop afstand klein lijkende kasteel, ontpopt zich tot een heuse burcht met zoveel kamers en kelders dat mijn vriend en ik de tel kwijt geraken. Chateau de Chillon is vooral bekend geraakt door het gedicht dat Lord Byron schreef over de gevangenschap van François de Bonivard in de kerker. Het gedicht is zo pakkend levensecht dat veel lezers dachten dat Byron zelf in deze kerker gevangen gezeten had. Ook bijzonder aan de kerkers is dat je de rots kan zien waarop het kasteel gebouwd is.
Het kasteel heeft zoveel verschillende facetten dat we er dan ook de rest van de namiddag spenderen. Bij de wandeling terug is de combinatie van zon en bergen zo perfect dat ik een paar foto’s maak die niet zouden misstaan op een postkaart. Een mede-toerist voegt trouwens een prachtige foto van ons tweetjes toe aan onze erg schaarse collectie. Het probleem met zo’n zware digitale reflex is dat heel weinig mensen erin slagen om een deftige foto te maken met dat toestel. Dus ik heb het zowat opgegeven om nog aan mensen te vragen om een foto van ons twee te maken, maar deze keer treffen we wel iemand met fotografisch talent.
Van het kasteel wandelen we rechtstreeks naar de Davinda Lounge, alwaar ik een tafeltje voor twee gereserveerd had. Davinda Lounge kreeg erg goeie kritieken op tripadvisor en terecht: ze serveren er met de glimlach simpele, maar lekkere gerechten tegen voor Zwitserland zeer redelijke prijzen. Vooral de hummus die we als voorgerecht eten, is geweldig. En ik moet toegeven dat ik een beetje spijt heb niet gewoon nog twee andere voorgerechten besteld te hebben in plaats van mijn kip korma.
We zijn net op tijd klaar om nog de zonsondergang te kunnen meepikken. Aangezien het onzeker is of we zaterdag nog zo’n mooi weer zullen hebben, haasten we ons naar de oever van het meer om de laatste zonnestralen mee te pikken. We zijn niet alleen, want er heeft zich een flinke groep toeristen verzameld. Net wanneer de zon achter de bergen verdwijnt, begint het te regenen. Gelukkig blijft de regenbui beperkt tot een tiental druppels en houden we het tijdens de wandeling bergop naar ons hotel droog.
Wat een prachtige dag!
Exact een jaar na onze vorige afspraak bevond ik mij opnieuw in De Pinte voor een heerlijke barbecue met onze vrienden. Het weer was even warm als de vorige keer, zij het iets onweerachtiger. Maar hét grootste verschil was uiteraard dat dat buikje van vorig had plaatsgemaakt voor een wolk van een baby met schattige bolle wangen en een glimlach die alle harten veroverde. Het was ook supermooi om te zien hoe trots de grote zus was, geen spoortje jaloezie te bespeuren.
De grote zus en ik puzzelden samen en maakten als herinnering exact dezelfde selfie als een jaar geleden. Twee blonde meisje met een grote zonnebril en een brede glimlach op hun snoet. Bleek dat ik zelfs toevallig dezelfde outfit aan had als het jaar voordien.
Het eten smaakte me geweldig (die lamsbout!) en het zelf gemaakte champagne-ijs had misschien niet helemaal de juiste consistentie, maar was wel heerlijk verfrissend.
Volgend jaar opnieuw? Maar dan hopelijk wel met mijn vriend erbij!
Sinds de reorganisatie op 1 januari 2018 was er nog geen enkele keer een afterwork bijeenkomst geweest. Nochtans bleek donderdagavond dat er veel collega’s waren die er nood hadden om even hun hart te luchten. Ik zal de eerste zijn om een kritische houding aan te nemen ten opzichte van bepaalde keuzes door het management gemaakt, maar ik was toch onaangenaam verrast door de frustratie en negativiteit die uit een aantal gesprekken bleek. Het zit sommige van mijn collega’s echt hoog en het spijtig is dat het net gaat om zeer gemotiveerde en intelligente mensen die zich voor de volle honderd procent inzetten voor hun job.
Alhoewel het waar is dat er de laatste tijd veel jonge, getalenteerde mensen onze organisatie verlaten, herken ik deze gevoelens van negativiteit (nog?) niet bij mezelf. Alles kan beter, maar ik heb het gevoel dat ons team redelijk goed draait en dat de neuzen min of meer in dezelfde richting staan (een enkele uitzondering daar gelaten). O zeker, er zijn al wat crisissen gepasseerd, maar niets waarvan ik tot nu toe het gevoel had dat we het niet konden overwinnen. Misschien komt het omdat ik een tijd werkloos in Genève gezeten heb en ik toen pas beseft heb dat wat ik achtergelaten had zo slecht nog niet was. Uiteindelijk is geen enkel bedrijf perfect.
Voor mij zijn goede collega’s enorm belangrijk en wat dat betreft, ben ik in onze organisatie met mijn gat in de boter gevallen. Wat het dubbel zo erg maakt om vast te stellen dat sommige collega’s hun draai niet meer vinden. En ik realiseer me dat deze collega’s van het moment dat ze een andere job vinden, onherroepelijk de deur achter zich zullen dichttrekken. Ik hoop oprecht dat het zover niet hoeft te komen en het management inziet dat het tijd wordt om een aantal zaken bij te sturen.
Enfin, buiten dat, was het een zeer gezellige avond. Er waren zelfs twee oud-collega’s van de partij! En natuurlijk zakten we met de diehards na een paar drankjes in Scott’s Bar af naar de Ricotta & Parmesan voor een bijzonder smakelijk avondmaal (fettucine met asperges en zeevruchten, can’t go wrong with that).
Ook natuurlijk: vertraging met de trein die ons terug naar Antwerpen bracht.
Yep, alweer een restaurant om toe te voegen aan mijn lijstje culinaire ontdekkingen in Antwerpen.
Dinsdagavond had ik afsproken met een vriendin die ook in het Antwerpse woont, een collega-ingenieur die ik lang, lang geleden leerde kennen op studententrip naar Polen, nog altijd één van de meest memorabele reizen ooit. Al zijn de herinneringen aan die fijne tijd helaas ondertussen vervaagd.
Mijn vriendin had een tafeltje voor twee gereserveerd bij De Troubadour, een restaurant dat me ook al door andere Antwerpenaars aangeraden was. En jawel, wat een pareltje is me dat! De manier alleen al waarop de eigenaar de menukaart kwam voorstellen was genoeg om me het water in de mond te laten krijgen. We konden niet anders dan voor de Grand Tasting gaan. De vier voorgerechtjes om te delen waren stuk voor stuk pareltjes, maar de hoofdprijs wordt ongetwijfeld weggekaapt door de carpaccio van wagyu. Fenomenaal lekker! Het hoofdgerecht (roggenvleugel met rodebietrisotto) ging op hetzelfde élan verder. De bijzondere wijnen die we bij ons gerecht geserveerd kregen, maakten het geheel af. Het dessert was iets minder, maar dat zagen we graag door de vingers.
Gebrande makreel, oosterse tomatencompote:
Kroketje van Zeebrugse grijze garnaal
Gelakte varkensschouder, frisse asperges met sinaas:
Carpaccio van Wagyu met slaatje van gekonfijte Wagyu:
Roggenvleugel, rode-biet-risottoe, cioggia biet, kruidensausje en currycrackers:
tarte tatin van mango, frangipane van ananas, dragon-banaanijs
We hadden trouwens een goed excuus voor deze uitspattingen: mijn vriendin heeft sinds begin april een nieuwe job, met maar liefst 65 mensen onder zich! Ok, daarvan moet ze slechts vier personen rechtstreeks aansturen, maar toch, indrukwekkend. Altijd fijn om vast te stellen hoe goed de vrouwen in mijn omgeving het doen. Yo go, girl!
Omdat het de ganse avond al behoorlijk onweerachtig was, besloot ik op veilig te spelen en de bus naar Borgerhout terug te nemen. Ik had al enorm veel geluk gehad dat ik tussen de regenbuien droog in het restaurant geraakt was (gelukkig was het niet ver wandelen vanaf Berchem station), maar ik wilde het lot geen tweede keer tarten.
Nog een restaurant om eens met mijn vriend te gaan eten. We gaan een culinaire week moeten inlassen tijdens de vakantie. 😉
Na het drukke weekend waren mijn vriend en ik blij dat we niets op het programma hadden, deze Pinkstermaandag. Gewoon gezellig onder ons tweetjes wat bekomen van het drukke weekend en het vele reizen zou ons deugd doen. En ik wilde van de gelegenheid gebruik maken om wat te knabbelen aan mijn mailachterstand, opgelopen door al die brugdagen verlof te nemen op het werk.
Tegen lunchtijd begaven we ons te voet naar de Dageraadplaats voor kimchi pork buns en een noedelsoepje op het terras van Umamido. Vanop ons terras konden we de bedrijvigheid op de Dageraadplaats gade slaan. Over het ganse plein stonden allerlei standjes opgesteld die onze nieuwsgierigheid opwerkten. Na het eten gingen we dus even op verkenning, maar al snel bleek dat alle standjes tweedehandskoersfietsen en gespecialiseerd fietsmateriaal verkochten. Blijkt dat we geen van beiden echt warm lopen voor antieke koersfietsen. 😉
Op de terugweg lasten we een tussenstop in bij een Carrefour express om wat proviand in te slaan voor de komende dagen. De rest van de dag brachten we door op mijn studio in Borgerhout. Kwestie van de batterijen op te laden met alweer een drukke werkweek in zicht.