Zomers buffet op het werk

Deze middag had ik afgesproken met een collega met wie ik in het verleden heel vaak heb samengewerkt. Door mijn nieuwe job is deze samenwerking echter tot een einde gekomen, waardoor we elkaar al een tijdje niet meer gesproken hadden. Meer dan stof genoeg om bij te praten tijdens een gezamenlijke lunch, dus. Ik plande enkele weken geleden iets in ons beider agenda’s, in de veronderstelling dat juli wel wat rustiger zou zijn dan de voorbije maanden (quod non). Ik hield echter koppig vast een de afspraak en duimde dat er geen onverwachte crisis zou tussen komen.

En jawel, wonder boven wonder, onze allereerste poging tot een lunchafspraak hield stand. We waren nog aan het twijfelen waar we zouden gaan lunchen toen we een collega tegen kwamen die ons erop wees dat de cafetaria vandaag een zomers buffet serveerde. Onbeperkt buffet aan vier euro, daar zegt een mens geen neen tegen, natuurlijk. En het toffe was dat we al snel door een bende andere collega’s omringd werden.

IMG_8410[1]

We sloten onze maaltijd af met een potje schepijs (chocolade en banaan). En zo waren mijn batterijen weer helemaal opgeladen voor een namiddagje vergaderen.

Party @Dumon!

Na het bijzonder fantastische feestje vorig jaar sprak ik het voornemen uit om over te vliegen vanuit Genève voor de volgende editie. Toen had ik er uiteraard nog geen vermoeden van dat mijn avontuur in Genève op een mislukking zou uitdraaien. Maar hey, Antwerpen is een pak minder ver dan Genève. 😉

Geleerd uit mijn ervaringen vorig jaar, zorgde ik dat ik een hotelkamer in Leuven gereserveerd had en nam ik de voormiddag vrijaf, kwestie van letterlijk tot ‘s middags in mijn bed te kunnen liggen. En dat bleek een uitstekende beslissing te zijn, want uiteindelijk lag ik pas rond vier uur in bed.

Samen met mijn collega fietste ik van het station van Leuven naar restaurant Dumon in Wakkerzeel. Lang leve mijn blue bike abonnement!

En jawel, het werd zoals verwacht een memorabele avond. Al dreigde de nakende uitschakeling van de Rode Duivels heel even roet in het eten te gooien. Je voelde de gemoedsbarometer van de aanwezigen met de minuut dalen. De gelaatsuitdrukking op het gezicht van de broer van Dries Mertens, die naast mij zat, kan ik niet anders omschrijven dan als gepijnigd. Gelukkig tartten de laatste twintig minuten van de match alle verbeelden en kwamen de Rode Duivels terug vanuit een quasi verloren positie. Goed gespeeld jongens, bedankt om de avond te redden!

En oja, het eten was ook lekker, al ging de meeste aandacht helaas naar dat tv-scherm om de match te volgen. 😉

En naar goede gewoonte sprong ik in het zwembad. De collega waarmee ik vorig jaar in het zwembad sprong, wilde dit jaar haar kapsel sparen, gelukkig vond ik een andere collega bereid met mij het ruime sop te kiezen. 😉

Na mijn verfrissende zwembadduik worden de herinneringen ietwat vager. We hebben gedanst, geapplaudisseerd voor mijn geweldig collega die zo mooi kan zingen en heel veel (te veel) wijn gedronken. Hoe ik erin geslaagd ben die blue bike terug in het station af te leveren, het is mij eerlijk gezegd een raadsel, maar ik zag de dag nadien bij het uitchecken van het hotel nergens een verfrommelde blue bike liggen, dus ik neem aan dat hij veilig naar zijn standplaats is terug gekeerd.

Misschien de volgende keer toch maar een taxi terug nemen. 😉

Babybezoek

Tweede keer, goeie keer, zoals ze dat zeggen. Na het akkefietje met de stenengooiende jongeren dinsdagavond, was er niets dat vrijdag het bezoekje aan mijn oud-collega en zijn kersverse dochter in de weg stond. Ik fietste op mijn Velo naar een deel van Antwerpen waar ik nog nooit geweest was. Gelukkig had mijn vriend mijn gsm-houder meegenomen naar België en wees googlemaps mij zonder problemen de weg.

In het prachtige appartement van mijn oud-collega en zijn vriendin maakte ik kennis met hun schattige dochter, voorzien van bolle wangetjes om in te bijten. Ik was een beetje verbaasd dat de baby donker haar had (mijn collega is blond, net als ik), maar die kleur kan natuurlijk nog veranderen. Mijn collega was alleszins apetrots op zijn dochter. En terecht! Een stevige brok girl power!

We brachten samen een heel fijne avond door. Gewoon gezellig kletsend op de zetel met een glaasje schuimwijn en vertrok pas nadat de zon al een tijd onder was gegaan. Meer moet dat echt niet zijn.

Mijn persoonlijke missie

De tweede dag van de opleiding viel me minder goed mee dan de eerste. Vooral de voormiddag viel tegen met een managementspel waarvan ik het nut niet echt inzag, gevolgd door een veel te lange uitleg over de interpretatie van onze persoonlijke rapporten gebaseerd op de vragenlijsten die we op voorhand hadden moeten invullen. Enfin, jullie kennen mijn mening over persoonlijkheidstesten en het feit dat de testen zichzelf leken tegen te spreken, hielp me niet direct mijn scepticisme te overwinnen.

Gelukkig zat de sfeer in de groep goed, waardoor ik me vooral focuste op het teambuilding aspect van deze opleiding. De namiddag ging me beter af met nuttigere oefeningen. We eindigden de dag met het formuleren van een heuse persoonlijke missie. Die van mij luidt als volgt:

Ik inspireer mijn medewerkers om het beste van zichzelf te geven in hun job door zelf het goede voorbeeld te geven, in moeilijke omstandigheden doortastend op te treden en dit alles overgoten met een sausje van humor.

Honderd procent tevreden ben ik niet over mijn missie, maar op het einde van een vermoeiende week was mijn inspiratie zowat opgedroogd. Ik kan er later nog altijd wat aan sleutelen, nietwaar?

PS: Vandaag at ik een rhum raison en passievruchten ijsje!

PS2: Nog nooit zo vlotjes in Brussel geraakt. En dat op een stakingsdag!

De ondernemer uitgebeeld

Vandaag was het de eerste dag van een tweedaagse opleiding voor de nieuwe teamverantwoordelijken binnen onze organisatie. De timing had amper slechter kunnen zijn, in deze gigantisch drukke junimaand volgepropt met teambuilding activiteiten allerhande. Aan de andere kant ben ik natuurlijk blij dat mijn organisatie wil investeren in zijn kersverse teamverantwoordelijken en ik ben er mij maar al te zeer van bewust dat het ideale moment niet bestaat.

De opleiding vond plaats op de zolderverdieping van het ViaVia Café in Brussel, een charmante plek om in groep aan onze leiderschapskwaliteiten te werken. De lesgeefster gaf ons ook de gelegenheid om voor sommige oefeningen een andere plek op te zoeken en we mochten ons zelfs buiten op een bankje op de Vismarkt zetten om te brainstormen.

Zo kreeg mijn groepje van drie dames de opdracht om de rol van de ondernemer uit te beelden. Het duurde even voordat we tot een goed idee kwamen, maar uiteindelijk denk ik dat we het er niet slecht vanaf brachten. Ziehier het resultaat van mijn allereerste volledig zelf-getekende stopmotion filmpje:

PS: Nog een voordeel van opleiding volgen op deze locatie: ijsjes van Gaston als dessert!

Tien Taarten van Simona Denicolai & Ivo Provoost

Gisterenavond had ik de eer en het genoegen van een zeer bijzonder kunstproject te mogen proeven. En dat proeven mogen jullie in dit geval heel letterlijk nemen.

Samen met nog wat hongerige collega’s was ik te gast bij Iselp in Brussel. Het was een prachtige zomeravond. Bijzonder geschikt voor een kunstig uitje! Kunstenaars Simona Denicolai & Ivo Provoost presenteerden er het eindresultaat van hun driejarig traject in samenwerking met Genk en zijn inwoners.

De aanleiding voor het project waren de aanvragen die de Stad Genk in de voorbije jaren ontving voor de oprichting van monumenten. De kunstenaars gingen aan de slag met tien van deze aanvragers en maakten voor elke memorabele gebeurtenis of persoon een bijzondere taart. Zo was er een taart voor de gedeporteerde Joodse vluchtelingen, een taart die het bombardement van Genk op 2 oktober 1944 herdacht, een Barbarataart om de sluiting van de mijnen te herdenken, een Ford Genk taart, een RAF crash taart, enzovoort.

De speeches duurden naar mijn goesting een beetje te lang, zeker omdat de taarten ondertussen in volle glorie uitgestald waren en we allemaal met het water in de mond stonden te wachten tot we konden proeven. Nadat ons geduld stevig op de proef gesteld werd, mochten we eindelijk proeven. Het was nét geen stampede. 😉

Mijn top drie:

De Vieze Taart
De taart voor de overledenen zonder graf
De Barbarataart (vooral het middelste stuk dat de likeur had geabsorbeerd

Taart voor de deportatie van Joodse vluchtelingen

Daniëlle gebak

Ford Genk taart

RAF crash taart

Taart voor de overledenen zonder graf

Verzetstaart

Barbarataart

Vieze taart

DOVO choco sleutel

Hét bewijs dat kunst ook lekker kan zijn. Alleen spijtig van die stenengooiende jongeren die mijn terugkeer naar Borgerhout serieus vertraagden.

Stenengooiende jongeren – bis

Mijn eerste reactie toen ik in Brussel-Centraal de vrouwelijke computerstem exact dezelfde boodschap hoorde herhalen als gisteren, was er één van ongeloof. Misschien had een verstrooide NMBS-medewerker per ongeluk op het verkeerde knopje geduwd. It happens. Maar al gauw volgde de bevestiging van de twitter-account van de NMBS: jawel, er waren weer stenengooiende jongeren gesignaleerd tussen Brussel-Noord en Schaarbeek.

Serieus, kunnen die gasten geen andere hobby zoeken? Ik wed dat ze het fantastisch vinden dat ze met hun kinderachtig gedrag al twee dagen na mekaar het nieuws haalden. En de vakantie is nog niet eens begonnen…

IMG_8344[1]

In de reeks: waar was yab vandaag?

In Wiels! Voor onze afdelingsdag (allez ja, een halve dag, want het is nog steeds razend druk op het werk). Op die halve dag organiseerden we een speed date, luisterden we naar presentaties over zes belangrijke projecten binnen de afdeling en genoten we van een lekkere lunch en het mooie weer op het dakterras van Wiels. We hadden ook toegangstickets voor de tentoonstelling, maar de tijd vloog zo snel dat ik er gewoon niet aan toe gekomen ben de tentoonstelling te bezoeken. Ofwel was het te fijn in het zonnetje, dat kan ook zijn. 😉

yab en het gefnuikte babybezoek

Het was te denken, voor die ene keer dat ik eens op een deftig uur het werk verliet, omdat ik afgesproken had de pasgeborenbaby van een collega te bewonderen, stak de NMBS stokken in de wielen. Of beter gezegd: gooiden een aantal jongeren stenen vanaf een brug naar een voorbijrijdende trein. Waarom het meer dan een uur duurde om vervolgens de sporen tussen Schaarbeek en Brussel Noord weer vrij te geven, geen idee. De jongeren in kwestie zijn zelfs niet eens opgepakt. Feit is dat mijn afspraak jammerlijk de mist in ging. Je kan moeilijk om kwart na negen nog komen aanzetten bij een koppel dat pas hun gezin heeft uitgebreid.

IMG_8315[1]

IMG_8316[1]

Gelukkig is gedeelde smart, halve smart, want enkele andere collega’s bleken ook her en der vast te zitten. En in Centraal liep ik een kameraad tegen het lijf die in hetzelfde schuitje zat. Konden we wat tegen elkaar zuchten ende klagen.

Tja.

In de reeks: Waar was yab vandaag?

In het verre Bilzen, alwaar ik eerst genoot van wat ongetwijfeld de lekkerste barbecue ooit was en vervolgens een zeer boeiende rondleiding kreeg in het gloednieuwe hotel Martin’s Rentmeesterij, op een steenworp afstand van Alden Biesen.

En de zon scheen, dat was ook mooi meegenomen!