Omdat ons gepland kerstdiner met de ouders van mijn vriend afgelast werd wegens ziekte, werkten mijn vriend en ik deze zaterdagavond met veel plezier de ‘overschotjes’ van ons Taste diner weg. En ja, de tweede dag smaakten deze gerechten zo mogelijk nóg beter!
Gegrilde Sint-Jacobsnoten en peterseliewortel:
Duif met veenbessenkorst, knolselder en spekjes:
Baba met confituur voor stoere jongens en meisjes:
Citroentaartje:
Oja, en ik ben ook weer aan het puzzelen geslagen!
Deze zaterdag hadden mijn vriend en ik afgesproken om samen met zijn ouders een soort van coronaproof kerstfeest te houden. Op anderhalve afstand van mekaar, uiteraard. Mijn vriend en ik zouden dan wel gebruik maken van het toilet in de praktijk van zijn moeder, zodat elk koppel een eigen toilet had. Omdat in Herentals de take-away opties nogal aan de magere kant zijn (en dan blijf ik beleefd) bestelden we een maaltijd voor vier personen bij Taste.
Helaas, begin deze week liet zijn moeder ons weten dat ze zich niet zo geweldig voelde. Het verdict van de dokter: zona. Even hoopte ze nog beter te zijn tegen het einde van de week, maar toen ik de diagnose hoorde, wist ik al dat dat waarschijnlijk niet zou lukken. Zona is pijnlijk en geneest traag. En samen rond de feestdis zitten, terwijl één van de tafelgenoten afziet en amper een sneetje getoast brood binnen krijgt, daar heeft niemand iets aan.
Groot schuldgevoel bij de moeder, want nu had haar zoon betaald voor een maaltijd voor vier personen en wat zouden we daar dan wel niet mee moeten aanvangen? Heel simpel, opeten, uiteraard! Gelukkig hadden mijn vriend en ik voor vrijdag geen Hello Fresh maaltijd voorzien. En in plaats van sushi of Thais of Chinees te laten leveren, genoten we samen van de kookkunsten van de chefkok van Taste!
Gegrilde Sint-Jacobsnoten en peterseliewortel:
Duif met veenbessenkorst, knolselder en spekjes:
Baba met confituur voor stoere jongens en meisjes:
En het mag gezegd: het eten was weer om duimen en vingers af te likken. Die baba met rum was echt het beste dessert ooit, zo ongelooflijk smakelijk! En yep, daar dronken we een glaasje Cubaanse rum bij. Noblesse, oblige!
Aangezien deze vrijdag voor veel van de collega’s van mijn team de laatste werkdag van het jaar was (onze kantoren sluiten tussen kerst en nieuw, maar veel mensen met kinderen nemen de ganse kerstvakantie vrijaf), organiseerde ik om 15u een kleine digitale jaarafsluiter. Niks speciaals, gewoon een gezellig samenzijn met de collega’s van het team, maar ditmaal vergezeld van een glaasje bubbels, voor de liefhebbers, uiteraard.
En jawel, terwijl ik al helemaal in de stemming was om een flesje cava open te trekken, kwam exact vijf minuten voor drie een Bijzonder Belangrijk Document mijn mailbox binnen waaien. Een BBD dat dringend door de grote baas ondertekend moest worden. Dus besteedde ik de eerste twintig minuten van onze gezellige teamdrink met het administratief op orde zetten van dit dossier. Camera en microfoon af en typend tegen een hoog tempo. En ja, het is jammer dat ik het begin van de bijeenkomst van mijn team miste, maar aan de andere kant weet ik dat het afwerken van dit dossier (dat al meer dan twee jaar aansleepte) mij de onontbeerlijke gemoedsrust geeft, nodig om onbezorgd een flesje te ontkurken.
En jawel, de fles cava werd met dubbel zoveel plezier ontkurkt toen ik op ‘verzenden’ drukte. Het team was bijna voltallig en ja, het voelde een beetje als een afscheidsfeestje, terwijl dit niet zo bedoeld was. Want op 1 januari 2021 neem ik afscheid van dit fijne team dat ik drie jaar lang met heel veel plezier heb geleid. Een team waarop ik oprecht fier ben. Fantastisch om te zien hoe mijn medewerkers gegroeid zijn in die drie jaar tijd en wat we allemaal samen gepresteerd hebben.
Uiteraard liep het feestje met mijn team een beetje uit en arriveerde ik een half uur te laat op het volgende feestje. Da’s dan weer het voordeel van Microsoft Teams. Het kost je welgeteld twee seconden om van het ene naar het ander feestje te gaan. 😉 Het tweede feestje was er één met mijn collega-teamverantwoordelijken. Ook een fijne groep mensen van wie ik begin januari afscheid moet nemen. Een mens wordt er zowaar een beetje weemoedig van. Natuurlijk zullen de banden met al deze mensen niet verbroken worden, maar mijn nieuwe functie zal ongetwijfeld een invloed hebben op onze manier van met elkaar omgaan. Alleszins heel blij met het afscheidscadeautje dat ik van mijn collega-teamverantwoordelijken mocht ontvangen. Het zijn schatjes!
Jaja, mijn vriend is nog altijd onze chefkok in huis. En wie ben ik om zo’n talent zijn ontplooiing te ontzeggen? 😉
Spinazie-kokoscurry met gele rijst, tomaat, cashewnoten en een spiegelei – lekker vegetarisch:
Noedels met biefstukreepjes in Aziatische saus met courgette, paprika en cashewtopping – simpel en supersnel klaar:
En hét topgerecht van deze week, zo lekker dat we niet anders konden dan daar een glas rode wijn bij te drinken: gekonfijte eend met paddenstoelenrisotto en een frisse salade van sinaasappel en peultjes:
Het laatste gerecht duurde wel meer dan dubbel zo lang om te maken dan de twee vorige, maar eigenlijk was dit een gerecht dat niet zou misstaan voor een feestelijk diner.
Deze namiddag organiseerden mijn enthousiaste collega’s het Warmste Artistieke Webinar ten voordele van Amana Trust vzw. En amai, ik was echt onder de indruk van het talent van de collega’s die optraden. Live zingen en tegelijkertijd jezelf begeleiden op gitaar terwijl een publiek van een honderdtal (op het piekmoment zelfs honderdvijfentwintig!) collega’s kijkt en luistert, het is niet iedereen gegeven. Maar pluim voor alle deelnemers: genoten van de DJ-set (niet live, maar wel achteraf te beluisteren via MixCloud.com), de slideshow met door corona geïnspireerde foto’s, de gedichten, de schilderijen, het poëtisch talent en de prachtige pianostukken die mijn collega’s met ons deelden.
En ja, best wel trots op mijn eigen bescheiden bijdrage. Zowel Jingle Bell Rock als This little light of mine klonken zeer goed en ook de visuals werkten aanstekelijk. De chat van Teams barstte van de positieve commentaar van de collega’s en meteen was ik al dat gevloek en gezucht op die verloren zondagmiddag vergeten. Fijn om een steentje te kunnen bijdragen om het werkjaar in schoonheid af te sluiten. En: we haalden meer dan duizend euro op voor het goede doel!
Zonet geleverd door Bpost: een bedanking van het management voor mijn collega-leidinggevenden en mezelf. Ik moet zeggen dat ik dit gebaar oprecht apprecieer en ik zal de inhoud van deze fruitmand met veel liefde delen met mijn vriend. Allez, het fruit toch. 😉
Voor mijn archief, de boodschap die erbij zat:
Beste collega,
2020 werd een jaar dat we niet snel zullen vergeten…
Het coronavirus haalde onze routine helemaal onderuit. Onze thuissituatie, onze manier van werken en onze organisatie werden in recordtijd helemaal overhoop gehaald. Jullie, als leidinggevenden van ons bedrijf werden de spil van een organisatie ‘op afstand’. Dat bracht heel wat extra werk met zich mee, naast de zorg voor jullie teamleden en jezelf (en familie). Met het jaareinde in zicht willen wij jullie voor deze inspanningen een speciaal dankwoord sturen en een cadeautje aanbieden. Geniet van enkele dagen rust en van de kerstsfeer in kleine kring, zorg voor voldoende ontspanning en hopelijk kunnen we elkaar in 2021 snel weer écht ontmoeten.
Weet je waar ik helemaal geen zin meer in had na een dag van vergaderingen en een selectiegesprek voor een bevorderingsprocedure, allemaal via Microsoft Teams? Een team coaching intake gesprek om vijf uur ‘s avonds…
Maar al bij al viel het mee. De dame slaagde met haar levendige stijl van vragen stellen erin mijn aandacht vast te houden en me te enthousiasmeren om nog wat min of meer samenhangende antwoorden uit mezelf te persen. En al bij al is dit een unieke kans om in een traject te stappen met de collega’s waarmee ik na één januari nauw zal moeten samenwerken. Hopelijk kunnen we na dit traject zeggen dat we écht een team zijn geworden. Al zegt dat kleine sceptische stemmetje in mijn achterhoofd ‘no way’.
Vandaag vond het Teams afscheidsfeestje plaats van één van mijn favoriete juristen. Doodjammer dat ze ons bedrijf gaat verlaten, want echt een fijne relatie met haar opgebouwd, zowel professioneel als op persoonlijk vlak vonden we elkaar direct. Ik moet zeggen dat ik al redelijk groggy was na een dag non-stop vergaderen van negen uur ‘s ochtends tot half vijf ‘s avonds (zonder middagpauze), maar om afscheid te nemen van mijn lieve collega, breidde ik daar graag nog een half uurtje aan vast. Aangezien het feestje al om half vier was begonnen, bleef er niet meer zo heel veel volk over om half vijf, maar dat maakte het eigenlijk gezelliger. Hoe groter het aantal personen in zo’n Teams vergadering, hoe moeilijker om tot echte gesprekken te komen.
Hopelijk kunnen we al die gemiste afscheidsfeestjes en pensioenvieringen van 2020 ergens inhalen in 2021…
Aan alle mooie liedjes komt een einde, zo ook aan ons (kort) verblijf in Oostende. We genieten voor de tweede en laatste keer van het uitgebreide ontbijt en worden zelfs al iets handiger in het stapelen van zoveel mogelijk etenswaren op één plateau. Al moeten we uiteraard nog een keertje terug de lift naar beneden nemen voor de pannenkoeken. Een hotelontbijt is niet volledig zonder pannenkoeken!
We ontbijten op ons gemak en nemen voor de derde keer foto’s vanaf ons balkon, die er, toegegeven, exact hetzelfde uitzien als de foto’s van de twee vorige dagen.
We pakken onze spullen bijeen en laten onze valies en rugzakken achter bij het onthaal. Het was duidelijk een vergissing om de fototoestelrugzak mee te sleuren. Het weer is te grauw en grijs om echt mooie foto’s te maken. De iphone volstaat ruimschoots om wat snelle impressies vast te leggen.
Om ons weekend in schoonheid te eindigen, maken we nog een laatste strandwandeling. We lopen weer richting Mariakerke en terug. Tja, denk dat we door al dat overwerken even te weinig mentale ruimte hebben om originele wandelingen uit te stippelen. Gelukkig regent het niet!
Ik haalde trouwens mijn beste camouflagetechnieken boven om mij te integreren in het gecontesteerde kunstwerk ‘Rock Strangers’ van Arne Quinze. Wie spot mij?
Ditmaal hebben we meer geluk dan gisteren: we spotten zowaar een ganse groep zeehonden. Aan het uitrusten op het strand en ondertussen al die kijklustigen straal negerend.
We lopen de pier van Oostende op en af, geven wat deskundig advies aan een groep politieagenten die duidelijk één of andere teambuilding activiteit aan het doen zijn en keren vervolgens terug naar het hotel om onze valiezen te halen. Mooi op tijd om de trein van 15.14u te halen. Ik moet immers de komende werkweek nog wat voorbereiden…
En nu duimen dat bij een volgend bezoek aan de Belgische kust de zon van de partij is.
Beetje uitgeslapen deze zaterdagochtend en dan naar de ontbijtzaal op de mezzanine, alwaar ons een bijzonder copieus ontbijtbuffet wachtte, inclusief kleine flesjes schuimwijn. Het ritueel deed ons wat terugdenken aan onze vakantie in Bretagne: handen ontsmetten, plateau en grijpertje nemen en vervolgens al dat lekkers zo goed mogelijk op één plateau geschikt krijgen. Dan met onze plateau vol met eten de lift in naar het hoogste verdiep en vervolgens op onze kamer genieten van een heerlijk uitgebreid ontbijt. Toegegeven de scrambles eggs, witte bonen in tomatensaus, gebakken champignons en tomaat waren al lichtelijk afgekoeld tegen we opnieuw op onze kamer waren, maar dat namen we er graag bij. En dat we dit ritueel nog een keertje moesten overdoen voor de koffiekoekjes en pannenkoekjes, namen we er graag bij. Eigenlijk best wel gezellig, zo met z’n tweetjes ontbijten op hotel.
Na dit bijzonder uitgebreide ontbijt was het tijd om de beentjes te strekken, het weer was nog altijd niet geweldig, maar het was min of meer droog. Ditmaal wandelden we over het strand naar Mariakerke en terug langs de dijk om snel een plaspauze in ons hotel in te lassen.
Vervolgens wandelden we over de dijk verder tot aan de Westelijke Strekdam, die we helemaal afwandelden om op het einde het Monument for a Wullok van Stief Desmet te bewonderen. Helaas van de ons beloofde zeehonden geen spoor. Verder naar de gratis overzetboot, die we vorige zomer voor het eerst namen, toen zonder masker en zonder beperking van het aantal passagiers. COVID-19, you suck. Ondanks het slechte weer moesten we toch een tijdje aanschuiven voordat we aan boord konden gaan. Op anderhalve meter van mekaar, uiteraard, daar werden we regelmatig streng aan herinnerd.
Tijdens de overzet spotten mijn vriend en ik de indrukwekkende Apollo, het installatieschip dat windmolenonderdelen naar een offshore windmolenpark brengt. De overtocht is in een zucht voorbij. Helaas begint het te zachtjes te druppelen vanaf het moment dat we aan de overzijde zijn. We negeren de regen en zetten onze wandeling verder langs het strand in Bredene, dat zoveel rustiger en ongerepter is dan in Oostende. Er is daar zelfs een streepje duinen bewaard gebleven! Het begint steeds steviger te regen en ik voel dat mijn donsjas langzaamaan doorweekt geraakt. We wandelen tot aan het standbeeld van Blote Betsy en nemen vervolgens de kusttram terug naar het station van Oostende.
Vanaf het station wandelen we naar de neogotische Sint-Petrus-en-Pauluskerk, alwaar we even binnen springen om de kerststal te bewonderen. We lopen door de winkelstraten terug naar ons hotel en verbazen ons over de drukte in de straten. We spotten zelfs een heuse mondmasker fashion store!
Terug in het hotel verruilen we onze natte kleren voor een badpak en een badjas en trekken naar het zwembad van het hotel. Even vrezen we dat het er te druk zal zijn (er is een limiet van 20 personen), maar gelukkig vinden we nog twee lege ligstoelen. We proberen wat baantjes te trekken, maar zelfs als is er maar twintig man, het zwembad is vrij klein, waardoor je het gevoel krijgt altijd tussen andere mensen door te moeten slalommen. We blijven niet zo lang, want we zijn niet echt honderd procent overtuigd dat de ganse situatie coronaproof is.
Op de kamer spoelen we het zwembadwater van ons af en genieten van elkaar. Voor het avondmaal bestellen we bij Sensai Oostende sushi met extra veel sashimi, ideaal in combinatie met een glaasje champagne!
