Smaakt die aan huis geleverde sushi eens zo lekker! Het wordt leger en leger op ons appartement, dus ons verblijf hier begint steeds meer op kamperen te lijken. Maar het doet me veel plezier dat dingen die ik als rommel beschouw, enthousiaste nieuwe eigenaars vinden via GIFT|Leuven! Leuk, zo’n beetje Sinterklaas kunnen spelen! Misschien moet ik mij een nep-baard aanschaffen. 😉
![IMG_5446[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2017/08/IMG_54461-e1503517287263.jpg)
Yep, ik profiteer nog even van mijn laatste week in Leuven om van zoveel mogelijk mensen afscheid te nemen. Het oorspronkelijke plan was dat ik samen met een goeie kameraad en oud-studiegenoot zou whisky drinken. Maar de dag voordien werd ik gecontacteerd door een andere kameraad die vroeg of hij kon langskomen om onze projector op te halen die al enkele jaren werkloos in de logeerkamer stond stof te vergaren. Tezelfdertijd stelde hij voor om samen afhaalfood te eten.
Nu weet ik wel dat alle dagen afhaalfood niet zo gezond is, maar voor mijn laatste Leuvense week zie ik dat graag door de vingers. Dus snel mijn oud-studiegenoot gecontacteerd met de vraag of hij wilde mee-eten, onder het motto, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Hij had geen bezwaar en zo zaten we woensdagavond met z’n drieën gezellig samen Indisch van Annapurna te eten. Uiteraard onder het genot van een glaasje wijn (slinken moet en zal hij, onze drankvoorraad!).
Op ‘t onverwacht kwam nog een derde kameraad langs. Hij liet zich zelf overhalen om een beetje Indisch mee te eten (die porties zijn altijd enorm en ik kon het natuurlijk niet laten om ook een voorgerecht te bestellen). De drie mannen kenden elkaar niet zo goed, maar het was volstrekt geen probleem om de gesprekken gaande te houden. Nadat de twee heren die nog een eindje moesten rijden om weer thuis te geraken afscheid genomen hadden, haalde ik alsnog de whisky boven om een paar proevertjes uit te schenken voor mijn oud-studiegenootje. Belofte maakt schuld. 😉
Na zondagavond van een uitstekende sushimaaltijd genoten te hebben, zag ik geen enkel bezwaar om dit maandagavond nog eens over te doen. Een vriendin die in Leuven werkt en die niet aanwezig kon zijn op ons afscheidsfeestje, zakte na haar werk af naar ons Leuvens appartementje om samen sushi te eten onder het genot van een flesje wijn. Omdat de sushi van Saki Sushi me zondag zo goed bevallen was, bestelde ik daar opnieuw, zij het wat andere soorten sushi, kwestie van niet in herhaling te vallen. 😉
Het werd een heel gezellige avond waarbij we vooral praatten over de vakantieplannen van onze vriendin: Kroatië én Lapland in het vooruitzicht, niet slecht voor iemand die pas onlangs aan het reizen geslagen is. Het deed me ook deugd om te horen dat onze vriendin op relationeel vlak in rustigere wateren is terecht gekomen. Ze verdient het echt om na een hoop tegenslagen eindelijk wat te kunnen genieten van het leven.
![IMG_4991[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2017/07/IMG_49911-1024x768.jpg)
Lieve Goofball had al een aantal keer aangeboden om samen afhaalfood te eten, maar omdat ik het zo druk had met mijn Grote Afscheidstournee, was het er nog niet van gekomen. Maar hey, uitstel is geen afstel, zondagavond had ik nog geen plannen en ik wist dat Goofball en haar gezin die dag zouden terugkeren na een weekje Waimes. Hét ideale moment om samen sushi te eten, dacht ik zo. En gelukkig zat Goofball helemaal op dezelfde golflengte.
Ik nam wat flesjes wijn mee (hoe zeer ik ook mijn best doe, onze wijnvoorraad lijkt maar niet te slinken) en fietste naar Goofball. Kabouter was niet helemaal in topvorm, wegens een gemene hoest, maar dat nam niet weg dat hij, zoals gewoonlijk, de vrolijkheid zelve was. De sushi (van Saki Sushi, geleverd door Deliveroo) smaakte heerlijk en zelfs Beertje waagde zich aan een maki sushi met komkommer. Je kan er niet vroeg genoeg bij zijn. 😉
Jaja, zelfs op de Belgische Nationale Feestdag, gaan de zomercursuslessen aan het CLT gewoon door. Niet dat ik dat erg vond, want veel affiniteit met België heb ik toch niet en de cursus Frans bevalt me bijzonder goed. Omdat één van onze medestudenten (een Spaanse die net de middelbare school achter de rug had) voor het eerst in België was en nog nooit Belgische frietjes gegeten had, besloten we tijdens de middagpauze ter gelegenheid van de Belgische Nationale Feestdag frietjes te gaan eten. Niet dat ik zo dol ben op frietjes van ‘t frituur, maar enfin, onze frietcultuur is wel immaterieel erfgoed, he!
Helaas, blijkt dat op de Belgische Feestdag verrassend veel frietkoten gesloten zijn. Ook frituristen hebben recht op een vaderlandslievend dagje vrijaf. En om nu frieten te gaan eten bij een kebabzaak, dat is er toch ook wat over. We stonden wat besluiteloos te draaien op het kruispunt van de Muntstraat en de Naamsestraat toen iemand voorstelde om naar de Domus te gaan. Op zich een goed idee, de Domus serveert typisch Belgische brasseriekeuken én ze serveren zelfgebrouwen bier op hun mooie binnenkoer. Behoorlijk Belgisch als je het mij vraagt.
Het onthaal bij de Domus was echter allesbehalve hartelijk. De ober trok een lelijk gezicht toen we vroegen of we wat tafels bij elkaar mochten schuiven voor onze groep van een tiental personen. Of we gereserveerd hadden? Uiteraard hadden we dat niet. De ober zuchtte eens diep en legde uit dat zulk een verzoek onmogelijk kon ingewilligd worden. Ik had geen zin om een scène te maken, ik kan me voorstellen dat dit lastig voor hen zijn tijdens een drukke lunch, maar ik stoorde me wel aan de allesbehalve vriendelijke manier waarop hij die boodschap overbracht.
We verdeelden ons dus noodgedwongen over een aantal tafels. Terwijl een aantal studenten in ons groepje afhaakten, wellicht wegens het prijskaartje van een brasserielunch. Uiteindelijk bestelden mijn tafelgenoten weinig echt typisch Belgische gerechten (een hamburger met frieten kan je amper Belgisch noemen, nietwaar?) en was ik de enige die de moeite nam om een Belgische klassieker te bestellen: tomaat garnaal.
Ons eten kwam gelukkig vrij snel, want de juffrouw begon al wat zenuwachtig te worden dat onze middagpauze te lang zou uitlopen. Het humeur van de ober verbeterde er echter niet op. Hij kwakte de schotels zowat neer en de glazen die moesten we zelf maar verdelen over tafel. Hij deed wel de moeite om te komen vragen of het smaakte, maar op een toon die insinueerde dat je het vooral niet moest wagen om negatief te antwoorden.
Gelukkig scheen de zon en was ik in het gezelschap van fijne mensen. Maar mij zal je alleszins niet snel meer terugzien bij de Domus, mooie binnenkoer of niet.
Vrijdagavond had ik afgesproken met een goede vriendin die ik helaas al veel te lang niet meer gezien had. Aangezien mijn vriend momenteel in Genève verblijft, liet haar vriend ook verstek gaan. En zo werd het een gezellig diner onder vriendinnen. Mijn vriendin koos Etna Trattoria uit voor onze kleine reünie. Het eten beviel me zeer, maar ik moet zeggen dat het een tikkeltje te warm was in het restaurant. Tja, je kan natuurlijk moeilijk airco voorzien voor die paar dagen mooi weer in België, nietwaar?
Mijn vriendin gaat momenteel door een moeilijke periode, wat maakte dat de meeste gesprekken nogal zwaar op de hand waren. Helaas is het leven niet altijd rozengeur en maneschijn. En sommige waarom-vragen hebben nu eenmaal geen antwoord. Ik hoop echt vanuit de grond van mijn hart dat de grootste wens van mijn vriendin bewaarheid zal worden, maar ik weet tegelijkertijd dat haar een moeilijk en zwaar parcours te wachten zal staan met een onzekere uitkomst. Soms zou je gewoon een toverstokje willen bovenhalen of een magische lamp. Helaas…
Na het dessert hadden we nog tijd om de stad in te trekken. We slenterden wat van het ene naar het andere Beleuvenissen podium, maar voelden ons nooit genoeg aangesproken om te blijven plakken. Uiteindelijk belandden we op het terras van dewerf. Eeuwen geleden voor mij, maar het concept is nog steeds hetzelfde. Alleen hun terras lijkt elk jaar groter te worden. De mooie zomeravond maakte dat we onze gesprekken tot na middernacht konden verder zetten zonder het koud te krijgen. I love summer.
Dit weekend was het dan eindelijk zo ver: de lang verwachte heropening van Leuvense trots, Museum M. Stiekem had ik gehoopt dat ze van de gelegenheid gebruik gemaakt zouden hebben om de klimaatregeling in de inkomhal beter af te stellen, maar neen, het was er nog altijd even warm als voordien. Er was dan ook massaal veel volk komen opdagen voor deze heropening.
Alle muren kregen een nieuw laagje verf en de opstelling was radicaal gewijzigd. De nieuwe opstelling was niet van die aard dat ik werd meteen door weggeblazen werd. Ik vermoed dat ik nog eens terug zal moeten gaan om de opstelling met een audioguide te bekijken, want nu had ik vaak het gevoel dat ik bepaalde associaties niet kon leggen. Het was gewoon ook veel te druk om de tentoonstellingen echt tot me te laten doordringen.
Wel bijzonder fijn: tijdens de openingsavond kwam ik heel veel bekenden tegen. Ik zal maar meteen open kaart spelen: ik heb eigenlijk meer gebabbeld met de andere genodigden dan van de kunst genoten. Mijn favoriete homokoppel was er ook en nadat we besloten hadden dat kunst op een lege maag ook maar niks is, besloten we met z’n drieën samen iets te gaan eten. Dat had nog redelijk wat voeten in de aarde, want om half tien ‘s avonds zijn er blijkbaar niet al te veel restaurants in Leuven meer die je willen bedienen. De keuken van het M-café sluit blijkbaar al om 20u en bij La Divina Commedia hadden ze problemen in de keuken. Uiteindelijk gingen we voor de gemakkelijkste oplossing: we ploften ons neer op het eerste het beste terras in de Tiensestraat waar er een tafeltje voor drie vrij was en bestelden een burger. Jullie weten ongetwijfeld dat ik niet zo’n grote fan van burgers ben, maar de zalmburger vond ik best wel ok. De portie coleslaw daarentegen was echt veel te groot. De helft was al meer dan voldoende geweest om mijn honger te stillen.
We hadden een heel fijne avond en veel fijne babbels, daar op het terras. Zalig, zo’n warme lente-avond die doet vermoeden dat het een hete zomer zal worden.
‘t Was alweer van september vorig jaar geleden dat ons vrouwenclubje nog een keertje op stap was geweest. Toen was één van onze vriendinnen nog zwanger, ondertussen is zij de trotse mama van een prachtige dochter. Die dochter diende natuurlijk in ‘t lang en in ‘t breed bewonderd te worden. In tegenstelling tot de vorige keer dat we op babybezoek gingen, verliep alles mooi zoals gepland.
We genoten van een glaasje cava als aperitief bij onze vriendin om vervolgens de baby in de zorgzame handen van haar echtgenoot en ouders achter te laten en samen naar restaurant Himalaya te trekken om onze babbel verder te zetten onder het genot van lekker Indisch/Nepalees eten. Ook dit etentje kan toegevoegd worden aan de reeks: laatste keren, want de kans dat we er nog eens in slagen met zijn achten samen te komen voor mijn vertrek is gewoonweg onbestaande. Ik ga ze missen, onze vrouwenuitstapjes. Maar wie weet kan ik mijn lieve collega’s overtuigen om een keertje naar Genève af te zakken? 😉
Na het diner zakten de dames nog even af naar mijn appartementje voor een groepsfoto als aandenken. Komt dat statief toch nog eens van pas. We kraakten een flesje champagne om te toasten op de mooie uitslag die mijn collega voor haar examens Spaans behaalde (ze zit een jaar lager dan mij aan het CLT). Al had ik het hart niet om haar te zeggen dat ik meer plusjes bijeen verzameld had dan zij. Alle redenen zijn goed om te vieren! 😉
![IMG_4304[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2017/06/IMG_43041-e1497475857921.jpg)
Het Land aan de Overkant blijft voor mij toch één van de toprestaurants in Leuven. Het eten is altijd tot in de puntjes afgewerkt en de wijnen die de sommelier uitkiest, zijn altijd erg bijzonder. Tel daar nog eens het bijzonder aangename interieur bij, waar plaats genoeg is om discreet onnozele gesprekken met je vrienden te voeren en je hebt het recept voor een geslaagde avond. En ik ben er zeker van dat de vrienden waarmee we deze avond doorbrachten dezelfde mening zijn toegedaan. Al weet ik niet of het personeel onze flauwe mopjes altijd even geslaagd vond. 😉
Een kijkje in onze borden:
Krokantje en huisgemaakte limonade:
Appetizers:
Schelvis, verjus, spinazie en amandel:
Noordzeekrab, peer en citroengras
Lotte, jus van witte kool, lacto gefermenteerd:
Artisjok, lamsspek, gerookte paprika:
Onglet “Aubrac”, asperges, brandnetel en olijf:
Aardbei, vlierbloesem en geitenmelk:
Thee met versnaperingen:
Ben ook erg benieuwd naar de ijsjes die ze over een paar dagen zullen verkopen.
PS: Mijn vriend reed de zaterdag van onze afspraak helemaal met de wagen vanuit Genève naar Leuven. Een verrassend vlotte rit, want hij was al rond half vier in het Leuvense, ruim op tijd voor onze dinner date.
‘t Was een druk Onze-Lieve-Heer-Hemelvaartsweekend voor mij. Na mijn uitstapjes naar West- en Oost-Vlaanderen, hoefde me ik op zondag gelukkig niet ver te verplaatsen. Ik had afgesproken met mijn petekindje, zijn broer en zijn ouders om samen naar de waterspeeltuin het gloednieuwe Sluispark te gaan. Het was er het weer voor!
Omdat spelen op een lege maag nooit een goed idee is, waren we van plan samen in café Entrepot te gaan lunchen. Het broertje van mijn petekindje brak zijn middagdut een beetje vroeger af dan gewoonlijk, waardoor we beslisten onze ganse afspraak met een uur te vervroegen. Omdat de brunch in OPEK tot 13u duurt en het meisje waarmee ik de dag voordien gebeld had me zei dat rond 12u het aanbod aan het lunchbuffet niet meer zo uitgebreid was, besloten we af te zien van de lunch in café Entrepot en ander oorden op te zoeken. Onder den Toren leek een fijn alternatief, niet te ver wandelen van het Sluispark, maar ondanks wat Google Maps en hun eigen website beweerden, was deze brasserie gesloten. We wandelden dus maar verder richting Vismarkt om een fijn plekje te vinden in de schaduw van de bomen in de binnentuin van de Blauwe Schuit. De huispauw en het kleine vijvertje met vissen zorgden meteen voor extra entertainment voor de jongens. Dat het eten erg gewoontjes is in de Blauwe Schuit namen we er met de glimlach bij. Het mooie terras op zich maakte veel goed en de sangria smaakte uitstekend bij dit warme weer. En ik maakte en paar leuke selfies met mijn petekindje.
Na de lunch wandelden we terug naar het Sluispark. Helaas, de gloednieuwe waterspeeltuin stelde ons erg teleur: de wateraanvoer voor het beekje met de waterspeeltuigen liet het afweten en ook de fonteintjes spoten met de beste wil van de wereld maar een twintigtal centimeter water de lucht in. Zo was er niet veel aan. Nochtans waren er behoorlijk veel gezinnen met kinderen naar het Sluispark gekomen om bij dit warme weer in het water te spelen. Hoe lang is deze attractie al open? Toch wel een beetje triestig. Gelukkig was er een (vals) brandalarm in één van de appartementsgebouwen vlakbij om voor wat extra entertainment te zorgen. Mijn petekindje is een grote fan van Sam de brandweerman, dus hij keek vol ontzag naar de grote brandweerwagens en de brandweermannen in volle uitrusting (mét zuurstofflessen en al) die in dit stikhete weer de oorzaak van het alarm moesten zien te achterhalen. Na een grondig onderzoek terwijl ondertussen het brandalarm bleef loeien, bleek er geen sprake van brand te zijn. De brandweerlui vertrokken, het alarm bleef loeien en wij besloten ook ons boeltje te pakken en een ijsje te gaan eten bij Coupe Matadi.
Het ingekorte middagdutje en de wandeling naar de boot van Coupe Matadi bleek een beetje te veel van het goede te zijn voor het broertje van mijn petekindje: de vermoeidheid sloeg toe en hij barstte in huilen uit. Zelfs een ijsje kon hem niet troosten. De warmte en het slaapgebrek eisten hun tol. Na het ijsje namen we dus noodgedwongen afscheid van mekaar. Mijn vrienden boden nog aan om samen het avondmaal te eten bij hen thuis in Tielt-Winge, maar dat sloeg ik af. Het werd hoog tijd om nog wat achter de boeken te kruipen en Koreaans te studeren. Heel fijn zo’n drukke weekends, maar niet bepaald bevorderlijk voor mijn kennis van de Koreaanse grammatica en woordenschat. 😉
