De laatste les Spaans van het jaar

En misschien wel voor altijd. Snik. Mijn ambitie om voor de eerste keer in mijn leven álle jaren van een taalcursus aan het CLT te doorlopen, zal ik wellicht niet kunnen waarmaken. Vind ik dat erg? Ik weet het niet zo direct. Misschien is het wel mooi geweest zo. Ik ben geraakt tot in het voorlaatste jaar en uiteindelijk heb ik niet het gevoel dat ik dit schooljaar nog veel heb bijgeleerd. Om mijn Spaans echt naar een hoger niveau te tillen, zal ik eens een paar maanden in een Spaanssprekend land moeten gaan wonen. Of een maand een intensieve taalcursus in Spanje volgen.

Talrijk kon je de opkomst voor deze laatste les alvast niet noemen. We waren slechts met drie leerlingen. Omdat deze allerlaatste les op zo’n mooie zomeravond viel, stelde de juffrouw voor om het allerlaaste anderhalve uur les op een terrasje door te brengen en onder mekaar wat Spaans te babbelen, mits toestemming van de directrice, uiteraard. En zo belandden we op het terras van de ViaVia in de Parkstraat, vlakbij het flatje waar mijn vriend en ik vroeger gewoond hebben. De nostalgie! Ik denk nu weer vaker aan die periode, omdat het appartementje dat we in Genève hebben niet veel groter is dan ons eerste flatje.

De ober van de ViaVia had duidelijk nood aan een lesje klantvriendelijkheid. Het was hem zelfs bijna te veel moeite om de drankkaart te brengen. Ik was ondertussen al vrij hard uitgehongerd (normaal koop ik tijdens de pauze een wrap met zalm) en wachtte vol ongeduld op mijn kip tandoori. Doordat ik honger had, smaakte het eten me wel, maar echt sappig kon ik de kip toch niet noemen. Maar het rustige terras en de zwoele temperaturen maakten veel goed.

Nu wacht mij enkel nog het mondeling examen en daarna kan ik het schooljaar afsluiten. Hopelijk in schoonheid met een mooi resultaat!

Kennis maken met Merkat

Donderdagavond hadden we afgesproken met vrienden om (nu het nog kan) een nieuw Leuvens restaurant te verkennen: Merkat is gelegen vlak naast de Essenciel en is van dezelfde uitbaters. Mijn verwachtingen waren dus hoog gespannen. En jawel, de verwachtingen werden moeiteloos ingelost. In een interieur dat iets te hip voor mijn smaak was, genoten mijn vriend en ik samen met ons gezelschap van overheerlijke Spaans geïnspireerde tapas. Heel erg blij dat het sharing concept in België nu definitief voet aan aan de grond gekregen heeft, niets is leuker dan samen met vrienden een gerechtje delen en vervolgens bespreken of het al dan niet in de smaak valt. Dit concept biedt ook de mogelijkheid om veel verschillende gerechtjes uit te proberen en als er eentje tegen valt, niet getreurd, een nieuw gerechtje is snel besteld.

Absolute uitschieter van de avond was het krokante buikspek. Ongelooflijk lekker. Zó lekker dat dit het enige gerecht is, waarvan we twee porties besteld hebben. Om duimen en vingers af te likken, om het met een huizenhoog cliché te zeggen.

Een greep uit het aanbod:

Octopus met amandel:

Aardappel met gerookte forel:

Tortilla:

Arroz negre:

Krokant buikspek:

Gelakte bonito:

Iberico kroketjes

Entrecôte

Postres (crème catalan, churros en een éclair met pistache:

En jawel, ook hier verbaasde reacties bij het vernemen van ons grote nieuws. Blijkbaar waren veel mensen overtuigd dat mijn vriend en ik definitief wortel geschoten hadden in Leuven. Het voorbije jaar merkte ik echter bij mezelf dat mijn enthousiasme voor Leuven tanende was. Ik kreeg meer en meer het gevoel dat ik in deze universiteitsstad alles gezien had wat er te zien viel. En steeds vaker werd ik geplaagd door een gevoel van déjà vu als ik de zoveelste keer naar de opening van alweer hetzelfde event ging. Dat het stadsbestuur besliste mijn favoriete event Leuven in Scène te schrappen en te vervangen door zoiets ongedefinieerd als het Groot Verlof, was voor mij de spreekwoordelijke druppel. Onze beslissing om te verhuizen naar het buitenland komt dus echt op het juiste moment.

Officina 500

Via Social Deal een nieuw Leuvens restaurantje ontdekt: Officina 500. Nuja, écht nieuw bleek het restaurantje bij nader inzien toch niet te zijn, want we liepen daar de chefkok van ons favoriete (nu helaas door andere eigenaars overgenomen) Italiaans restaurant Castello Lucano tegen het lijf.

De hernieuwde kennismaking smaakte alvast naar meer. Hopelijk gaat het Gianfranco voor de wind in zijn nieuwe restaurant!

Yukinii!

Ik moet het Social Deal wel nageven, dankzij hun aanbod heb ik al menig nieuw Leuvens restaurant ontdekt. Misschien niet altijd van even hoge kwaliteit, maar voor een gunstig prijsje ziet een mens al eens wat foutjes door de vingers. De combinatie van sushi en all you can eat is de laatste tijd heel de rage, zo lijkt het wel. Na Sushi All Day ontdekten we Yukinii, een fonkelnieuw restaurant in de Brusselsestraat. Bijzonder hippe inrichting en dankzij de tablet die we bij het plaatsnemen aan ons tafeltje aangereikt kregen, een fluitje van een cent om te bestellen. En de bediening heeft zich zelfs geen enkele keer vergist bij het brengen van onze gerechten! Mijn vriend en ik waren onder de indruk.

In het geheel is dit een toffere, mooiere en beter georganiseerde plek om te eten dan Sushi All Day op het Alfons Smetsplein, wat me eerlijk gezegd doet vrezen voor het voortbestaan van dit laatste restaurant. Als ik moet kiezen tussen beide, hoef ik niet lang te twijfelen: Yukinii all the way. Alleen al om het gebruiksgemak van het bestellen met de tablet (dat papieren lijste van Sushi All Day zag er na de derde ronde al behoorlijk smoezelig uit). De sushi zelf was ok, alleen waren de nigiri’s en de rolls wat aan de grote kant. Begrijpelijk, want hoe meer rijst je in een sushi stopt, hoe sneller de mensen verzadigd zijn en hoe beter je all you can eat concept rendeert. De gegrilde mosselen vond ik zeer, zeer lekker, en ook de gebakken champignons waren goed.

Enfin, mijn vriend en ik hebben zonder twijfel een gezellige en smakelijke avond beleefd voor een scherpe prijs. Met als kers op de taart: mochi ijs! Als dat geen reden is om nog eens terug te keren! 😉

Diner bij Trente

Gisteren hadden mijn vriend en ik afgesproken om samen met een oud-collega (en ondertussen goede vriend) te gaan dineren bij Trente, één van de vaste waarden aan het Leuvense culinaire firmament. Het was alweer veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden, dus meer dan genoeg stof om bij te praten. En dat gaan dubbel zo vlot onder het genot van heerlijk eten, vergezeld van een lekker glaasje wijn. (Wel stiekem jaloers dat hij over een paar weken naar Singapore vertrekt.)

Geniet mee van al het lekkers dat op ons bord passeerde.

Enkele appetizers vergezeld van een glaasje schuimwijn van Geil:

Sardine met mayonaise en handgerolde couscous:

Gerookte Paling, Foie Gras, Rode Ui en Kriek, met een glaasje les Griottes, Domaine du Vissoux, Saint-Vérand, Beaujolais:

Rog, Bruine Boter, Postelein en Kappertjes, met een glaasje Verdicchio “Le Vele”, Tenuta Moncaro, Marche, Italië:

Gamba, Boerentenen en Dragon, met een glaasje Marsanne, Domaine Louis Chèze, Côtes du Rhône, Frankrijk

Lam, Worteltjes, Dadel en Kaneel, met een glaasje Mandrarossa Petite Verdot, Tenuta Timperosse, Sicilië:

Comté, Geroosterde Aardpeer en Walnoot, met een glaasje Amontillado, Bodegas Rey Fernando de Castilla, Jerez, Spanje:

Citroen, met een glaasje Sauvignon blanc “Sweetheart”, Oliver Zeter, Pfalz, Duitsland:

Enkele zoetigheden als afsluiter vergezeld van een kopje rozenbottelthee:

Het verbaasde ons wel dat een restaurant als Trente niet volledig volgeboekt was op een vrijdagavond. Voor ons was dit natuurlijk fijn, want zo kregen we zeker genoeg aandacht van de bediening, maar ik stelde me toch de vraag of slechts vier gereserveerde tafels voldoende waren om dit restaurant rendabel te houden. Bij het afscheid nemen gaf de sommelier ons nog wat toelichting over het nieuwe, sobere ingenieur, ontworpen door de chefkok die tevens architect is. De keuze om met eerlijke, pure ingrediënten in de keuken te werken, vertaalt zich door de zuivere lijnen en het eenvoudige materiaal door in het interieur.

Een bijzonder aangename avond.

Kerstbrunch bij Salons Georges

Een tijdje geleden zag ik op facebook een eventaankondiging passeren voor de kerstbrunch bij Salons Georges. Ik keek snel naar wat het kerstbuffet zoal te bieden had en bleef hangen bij de oesters. Oesters à volonté op kerstdag! Count me in!

En dus wandelden mijn vriend en ik op kerstochtend op ons gemak naar Salons Georges voor wat quality time met z’n tweetjes. We hadden een fijn tafeltje voor ons tweetjes en genoten van al het lekkers dat het buffet te bieden had, zonder stress of verplichtingen. Voor herhaling vatbaar!

House Cooling Party

There is a first for everything. Gisteren ging ik voor de allereerste keer in mijn leven naar een afscheidsfeestje voor een huis. Eens iets anders dan een house warming party, nietwaar? Onze vriendin was officieel ingetrokken bij de liefde van haar leven en zegde daarom de huur van haar schattige arbeidershuisje in de Leuvense Jean Buelenswijk op. Met pijn in het hart, zoveel was duidelijk, want hoewel ze al een tijdje op het appartement van haar vriend woonde, had ze het niet eerder over haar hart kunnen krijgen afscheid te nemen van de plek waar ze zoveel jaren gelukkig was geweest. En ik snap waarom: een fijne, rustige buurt met vriendelijke mensen en een leuk voortuintje, dat laat je niet zonder spijt achter je. Al denk ik dat de klik nu wel definitief gemaakt is, want het woord ‘kindjes’ viel meermaals.

Door omstandigheden (druk druk druk) hadden we elkaar al meer dan een jaar niet meer gezien en dus was het voor mijn vriend en ik de eerste kennismaking met de grote liefde van onze vriendin. Bleek dat hij aan d’unief nog enkele vakken samen met mijn vriend gevolgd had. De wereld kan toch klein zijn, he? De nieuwe vriend bleek een zeer sympathieke kerel te zijn, maar we hadden natuurlijk niet anders verwacht van een informaticus. 😉

Buiten onze vriendin kenden mijn vriend en ik niemand op het feestje, maar iedereen was zo vriendelijk en sympathiek dat het weinig moeite kostte om aansluiting te vinden bij een groepje. We hadden heel fijne gesprekken over zeilen en wisselden reistips uit. Ik raakte ook aan de praat met een jonge moeder van twee zoontjes die al een tijdje met een burnout thuis zat. Op mijn eigen werk zijn er recent ook een paar mensen uitgevallen met een burnout. Toch echt wel dé ziekte van deze tijd. Hoewel ik de verhalen en de symptomen wel ken, kan ik me persoonlijk niet voorstellen hoe het moet zijn om ‘s ochtends wakker te worden met het gevoel zelfs niet tot in de badkamer te geraken. Ik heb meestal energie te veel, ik mag er niet aan denken dat mij zoiets zou overkomen.

Naar goede gewoonte sloten mijn vriend en ikzelf het feestje af. We verhuisden nog wat dozen van de eerste verdieping naar beneden en namen afscheid met de belofte elkaar ditmaal sneller terug te zien. Het liefdesnestje van onze vrienden ligt alvast op wandelafstand van ons eigen appartement, dus dat kan geen bezwaar zijn.

Kerstdiner!

Ok, ok, we bevinden ons momenteel dichter bij Sinterklaas dan bij Kerstmis, maar door ons jaarlijkse kerstdiner iets vroeger in december te plaatsen, hoop ik het aantal aanwezigen te maximaliseren. Dit jaar waren we met negentien. In de laatste dagen naar het diner toe deed ik nog verwoede pogingen om er twintig van te maken, maar mijn pogingen leverden niks op en ik moest me bij dit lelijke oneven getal neerleggen.

Wat niet bepaald lelijk was, was de omgeving waarin we dineerde. De Hoorn blijft echt een geweldig inspirerende plek waar geschiedenis en vernieuwing hand in hand gaan. Voor ons gezelschap stond een mooi gedekte tafel klaar en we klonken met een glaasje cava op de vriendschap en de laatste loodjes van het jaar 2016. De gesprekken liepen als vanzelf en voordat we er erg in hadden was de avond voorbij. Met een klein groepje van die hards trokken we nog naar ons appartement voor een afzakkertje. Whisky om een mooie avond af te sluiten.

Het menu van de avond:

Sint-Jacobsnoot, Granny Smith, daikon-algen:

OF
Kwartel, wintercouscous, pastinaak:

OF
Herfstsalade, witloof, peer, blauwe kaas, noten

***
Hert, knolselder, aardappel, Gildenbier:

OF
Zeeduivel, Gandaham, geuze, paksoi, prei:

OF
Natuurpuntvlees steak met sla, frietjes en saus:

***
Vanille ijs, crumble, chocolade, slagroom:

OF
Choc o holic in diverse structuren:

OF
Ananas, limoen, tym, zwarte peper:

Openingsavond kortfilmfestival

Doordat een eerder afspraak geannuleerd werd, konden mijn vriend en ik dit jaar naar de Openingsavond van het Kortfilmfestival. Ik ben persoonlijk een grote fan van het genre en ik was daarom extra benieuwd naar de Belgische premières. Een klein overzichtje van de kortfilms die we te zien kregen.

Neverlanding
Geen goed begin, wat mij betreft. Ik kon kop noch staart aan deze kortfilm krijgen. Een stilistische oefening van een Michael Jackson fan met een surreëel resultaat tot gevolg. In zijn interview gaf regisseur Wim Reygaert aan een film over tragische helden te willen maken hebben. Tragisch vond ik het zeker, de heldhaftigheid was echter ver te zoeken.

Patient zero
Deze kortfilm is eigenlijk de trailer voor een zombiefilm. Drie minuten lang krijg je de ene horror-scène na de andere te verwerken. Ideaal voor de liefhebbers van het genre, geen spek naar mijn bek echter. Wel leuk: de cameo van Adil El Arbi.

Downside up
Prachtig vormgegeven film met in de hoofdrol acteurs van theater Stap. In de wereld waarin deze film zich afspeelt, zijn mensen met het syndroom van Down de norm en ‘gewone’ mensen de afwijking. Tof idee dat tot leven werd gebracht in ronduit schitterende decors, die mij het nogal voorspelbare verhaaltje maar al te graag door de vingers lieten zien. Alleen jammer dat de film het nodig vond om een anti-abortusboodschap uit te dragen. Zonder dat vermanende vingertje op het einde was deze film zeker zo sterk geweest.

Perfect darkness
Een kortfilm van Maaike Neuville die bijna volledig in één take opgenomen werd. De cameravoering vanuit de losse pols maakte dat ik me een beetje onpasselijk begon te voelen. De muziek van Arnold Schönberg was prachtig, maar de film zelf wist me niet te overtuigen. Door de invallende duisterenis was het naar het einde van de film toe moeilijk om nog meer dan schimmen te onderscheiden. Nochtans is het verhaal van overspel en vergiffenis universeel genoeg om de kijker bij de keel te grijpen. Mij liet deze film echter ijskoud. Dat ik op het einde ook nog eens verblind werd door het felle licht van de zon op het strand, hielp er ook niet aan.

Two cars one night
Bijzonder mooie kortfilm uit Nieuw-Zeeland volledig in zwartwit gefilmd. Traag, maar beklijvend. Onder de indruk van deze ongewone love story.

Accidents, blunders and calamities
En een geweldige animatiefilm als uitsmijter. Dit cynisch beestenfilmpje was de ideale manier om de filmavond af te sluiten. Beestig grappig.

Na de voorstellingen zakten we af naar het STUK café voor de receptie. De door de Nieuw-Zeelandse ambassade gesponsorde receptie viel wat tegen (de wijn trok op niet veel en enkel het hapje met lamsvlees was lekker). Gelukkig liepen we wat bekenden tegen het lijf waarmee het gezellig keuvelen was. Altijd leuk om wat bij te praten!

Yet Another Blog

Life on my side

leuven