Een rustige zondag in Leuven

Na het huwelijksfeest van onze vrienden zaterdagavond, deden mijn vriend en ik het rustig aan op zondag. We bleven in bed liggen tot het bijna middag was en trokken dan de stad in om te brunchen bij Leo Pancakes. Het was een beetje een heruitgave van de eerste zondag van september, want na de pannenkoeken belandden we in de Kruidtuin en vervolgens zetten we onze wandeling verder naar het Klein Begijnhof en het ontwikkelingsgebied rond de Vaartkom. Alwaar wij wel een heel bijzonder vaartuig spotten…

M is tien jaar!

Donderdagavond woonde ik samen met een Leuvense collega het verjaardagsfeestje van M bij ter gelegenheid van hun tienjarig bestaan. Dit feestje viel samen met de opening van twee gloednieuwe tentoonstellingen: Borman en Zonen en Béatrice Balcou. Twee tentoonstellingen die amper meer verschillend konden zijn: het contrast tussen de simpele vormentaal van Balcou en de rijkelijke versierde religieuze beelden en retabels van vier generaties houtsnijders uit de Borman familie kon amper groter zijn. Dat de stamvader, Jan Borman, een Leuvenaar was, geeft deze tentoonstelling nog wat extra glans. Leuven mag terecht trots zijn op het meesterschap van de familie Borman. De beelden en retabels verbazen door hun levendigheid en oog voor details. De tentoongestelde houtwerken zijn van absolute topkwaliteit en het is volledig terecht dat M de spots richt op deze relatief onbekende kunstenaars. De Standaard gaf deze tentoonstelling vijf sterren en ik doe daar graag nog eens vijf sterren bovenop. 😉

De kunstwerken van Borman en zonen:

De eenvoud van Balcou:

En oja, dat taartje van Zuut ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van M heb ik met veel plezier opgesmikkeld. Mijn collega en ik eindigden de avond in Chapter Four om met een cocktail te klinken op de verjaardag van M. Dat er nog vele toptentoonstellingen mogen volgen!

Een werk van barmhartigheid

Gisterenavond spoorde ik na een behoorlijk zotte werkdag (non-stop vergaderd van 9.30u tot 17u en een vertraging van twintig minuten opgelopen in de eerste vergadering van de dag die zich in de vier opeenvolgende vergaderingen doorzette) met zes andere collega’s naar Leuven. Om een werk werk barmhartigheid uit te voeren: de zieken bezoeken. Eén van onze collega’s is namelijk al bijna twee maanden afwezig wegens een geknelde zenuw in haar nek. Ondertussen heeft ze een eerste epidurale infiltratie achter de rug (of nek beter gezegd), maar deze ingreep heeft helaas niet het verhoopte resultaat opgeleverd. Op 10 oktober volgt een nieuwe poging. Hopelijk brengt die tweede ingreep wel verlossing van de pijn waar ze nu voortdurend door geplaagd wordt.

Het was niet moeilijk om volk opgetrommeld te krijgen voor een bezoekje. Mijn collega is een harde werker en erg geliefd binnen het team. Ze heeft er bovendien een moeilijk jaar opzitten. Begin dit jaar gingen zij en haar men uit mekaar en verhuisde ze van Brugge naar Leuven. Toch een grote verandering voor iemand die al een dochter heeft die aan de unief studeert. We waren eerlijk gezegd allemaal verbaasd (maar ook opgelucht) dat de transitie naar haar nieuwe leven zo vlot ging, maar ik stel me wel de vraag of de fysieke pijnen die ze nu ondervindt niet ergens gerelateerd zijn a dane stress van begin dit jaar.

Anyway, hoewel ik duidelijk had aangegeven dat ze niet te veel moeite moest doen, stond haar salontafeltje vol met hapjes. We kregen meteen een rondleiding in haar nieuwe appartement, een mooie en lichte woonst met witte muren en heel veel plantjes. Erg fijn ook dat de leefruimte uitkijkt op het Westen, waardoor we de eerste uurtjes van ons bezoek volop konden genieten van een gezellig avondzonnetje. We dronken een glaasje schuimwijn, brachten haar op de hoogte van de laatste gebeurtenissen op het werk en wisselden vakantie-ervaringen uit.

Wat ik alleszins onthoud van dit bezoek is dat Turkije dé place to be is voor haartransplantaties en andere plastische chirurgische ingrepen. Als ik ooit een Botox-behandeling overweeg, weet ik nu dat ik mijn Turkse collega moet inschakelen. 😉

Sushi @Goofball’s

Mijn laatste sushi-date met Goofball dateerde van begin juli, door de vakantie en het afscheid van haar vader lagen de prioriteiten even elders. Maar met de herfst in het vooruitzicht was het hoog tijd om deze fijne traditie weer op te pikken. Ditmaal met sushi van Kintsugi. Want ik heb nog altijd schrik dat dit restaurant failliet zal gaan wegens gebrek aan klanten en dat zou zonde zijn, na al die jaren hopen op een sushizaak vlakbij. Bovendien is de sushi er erg lekker. Gelukkig is het aanbod van Kintsugi nu ook beschikbaar via Deliveroo. Jullie weten wat jullie te doen staat! <eind promopraatje>

En oja, naar goede gewoonte hadden we het heel gezellig. Met een glaasje witte wijn babbelend over de dingen des levens die helaas niet altijd rozengeur en maneschijn zijn. Ik was trouwens erg trots op Kabouter, die opeens al kan lezen als een pro! Wat gaat de tijd toch snel!

Leuvense hoogtes

Uitgerust wakker worden rond half negen op een zondagochtend, daar valt iets voor te zeggen. Mijn logee lag nog gezellig te slapen in het grote bed. Stiekem een beetje jaloers op haar vermogen om zo lang te slapen. Pas rond tien uur werd ze wakker. Modelkind, ik zeg het jullie!

Ik had enkel yoghurt in huis als ontbijt en aangezien dat yoghurt met brokjes was, kon ik mijn jonge vriendin niet overhalen om voor deze gezonde ontbijtoptie te kiezen. Dan maar naar de bakker om een vettige donut (voor haar, niet voor mij, snap niet waarom mensen donuts lekker vinden).

Na het ontbijt wierpen we ons weer op ons RISK spel. Na een hevige langgerekte doodsstrijd haalden mijn zwarte legers uiteindelijk de bovenhand op de groene legers. Maar echt goed gespeeld van H. Binnenkort maakt deze jongedame mij zeker in.

Tijd om opnieuw Leuven in te trekken, ditmaal liepen we langs de Vaartkom en de Geertruikerk, waarbij ik me realiseerde dat vandaag de GP Poeske Scherens plaats vond. In een ander leven zou ik dat weken op voorhand geweten hebben, maar de nauwe band die ik vroeger had met de stad Leuven is doorgeknipt geraakt door mijn verhuis naar Genève en nog steeds niet helemaal hersteld.

De grijze ochtendwolken maakten al snel plaats voor een prachtige blauwe lucht. Ideaal voor een wandeling! En zowaar, we waren net op tijd om het vertrek van de wielrenners op de Grote Markt te aanschouwen. Wat een perfecte timing. Vijf minuten na de start van de wedstrijd arriveerden de ouders en het broertje van mijn kleine vriendin op de Grote Markt. Het was 13u. Tijd om te lunchen!

Ik stelde voor om pannenkoeken te gaan eten bij Leo Pancakes. De ouders keken eerst wat twijfelachtig, maar ze lieten zich overhalen door hun kroost. Ik verzekerde hun dat Leo Pancakes ook nog andere gerechten op het menu had staan. We pikten eerst een tafel voor vijf in op het terras, maar al snel voelden we dat het te koud was om stil te zitten. Gelukkig was er binnen nog een grote tafel vrij.

De kinderen en ik bestelden pannenkoeken, de serieuze volwassenen bestelden een slaatje en een bagel. En natuurlijk kon ik het niet laten om daar een heerlijke smoothie met vijgen bij te drinken. Zo lekker! Tot mijn verrassing vond het broertje van H zijn pannenkoeken niet lekker. Na een grondig onderzoek bleek het vooral de kokos die hij niet lekker vond. Dat kan ik enigzins begrijpen, want ik ben ook niet zo gek op kokosschilfers. Na de kokos zo goed mogelijk van de pannenkoeken verwijderd te hebben, nam hij nog een paar happen, maar de lange tanden bleven. H daarentegen smikkelde haar pannenkoeken tot de laatste kruimel op.

Na de lunch wandelden we samen naar de universiteitsbibliotheek om de toren te beklimmen, maar niet zonder eerst de fantastische leeszaal bewonderd te hebben. Iedereen was oprecht onder de indruk. Tijdens de beklimming van de toren bekeken we de tentoonstelling over de twee bibliotheekbranden, maar het was het uitzicht dat meeste tot de verbeelding sprak. De kinderen genoten en vroegen geen enkele keer om naar de kermis te mogen gaan. Die kermis lag nochtans aan hun voeten op het Ladeuzeplein. Ik denk niet dat ik als kind zoveel discipline had. 😉

Na de beklimming naderde het moment van afscheid. We liepen samen naar het Martelarenplein, wipten nog even het station binnen en gaven mekaar een dikke knuffel.

Zeer geslaagd logeerpartijtje. Dat smaakt naar meer!

Twee meisjes op stap in Leuven

Zaterdagnamiddag verwachtte ik hoog bezoek! Voor de eerste keer zou H, de dochter van mijn West-Vlaamse vriendin (10 jaar oud) bij mij in Leuven komen logeren. De mama zette haar af op mijn appartement, nam afscheid en toen begon ons avontuur. H was nog niet zo vaak in Leuven geweest, dus wandelden we met z’n tweetjes via het Stadhuis en de Sint-Pieterskerk richting de Oude Markt, kwestie van haar al meteen voor te bereiden op haar toekomstige carrière als ongetwijfeld briljant studente. 😉

Het zonnetje scheen en het was gezellig druk op Leuvense terrasjes, maar ik weerstond de verleiding en we liepen verder naar een ander Leuvens pareltje: de Kruidtuin. Fijn om te zien (en horen… amai, wat een babbelkous!) hoe enthousiast mijn jonge vriendin was. Ze vond de Kruidtruin prachtig en genoot van al het moois dat de natuur te bieden had. We zetten onze wandeling voort langs de Bruul en de Hemeltoren van Ief Spincemaille naar een ander Leuvens monument: de Fiere Margriet. Na het standbeeld van de Kotmadam, een tweede vrouwelijke Leuvense figuur met aanzien. Ik vertelde het verhaal van de Fiere Margriet op een zo kindvriendelijk mogelijk wijze, maar ik ben niet zeker of ze het helemaal begreep.

Na wat toch wel een uur of twee wandelen was, begonnen we allebei honger te krijgen. Mijn eerste gedacht was naar het Moorinneken gaan, maar een blik op de kaart leerde ons al snel dat daar niets voor onze ietwat moeilijke eter te rapen viel. Dan maar naar een vertrouwde vaste waarde: L’Etoile d’Or, minder druk en altijd vriendelijke bediening. Ik bestelde mosselen en H haar lievelingsgerecht: spaghetti bolognaise. Op culinair vlak moet ik me duidelijk nog wat inspannen om haar horizonten te verruimen. Ze wou zelfs geen mossel proeven. 😉

Na het avondmaal keerden we terug naar mijn appartement. Ik vroeg H of ze zin had om een spelletje te spelen en dat had ze. En zo brachten we de rest van de avond (tot bijna 22u, oeps) door rond het RISK-spelbord. Het was voor H de eerste keer dat ze RISK speelde en met twee personen is dit spel natuurlijk niet zo spannend, maar ze was verrassend vlot weg met de spelregels en het werd al snel duidelijk dat ze over een goed strategisch inzicht beschikte. Ons spel was nog niet uitgepeeld toen H in bed moest, maar ik beloofde haar dat we de volgende ochtend zouden verder spelen.

Tot mijn grote verbazing ging H zonder morren slapen en sliep ze vrijwel onmiddellijk. Wat een contrast met de drie nichtjes van mijn vriend, waarmee rond bedtijd altijd heroïsche gevechten geleverd moeten worden. Zo had ik zelfs nog een rustige avond voor de boeg.

Kotsende baby in toilet

Normaal gezien stond zaterdag een babyborrel in onze agenda. Helaas, de babyborrel werd van zaterdag verplaatst naar zondag en die dag hadden wij al een familiebijeenkomst in Herentals op het programma staan. Maar! De ouders van de baby toonden zich bereid om, tussen de babyborrelvoorbereidingen door, met ons af te spreken in Leuven. Mijn vriend had immers de baby nog niet live kunnen bewonderen.

We troffen onze vrienden met hun drie zonen rond het middaguur op het Ladeuzeplein. De twee oudste jongens (8 en 4 jaar oud) hadden al stevig honger. Aangezien hun favoriete eten spaghetti is, lag de keuze voor de hand: Bavet in de Tiensestraat. Helaas, mijn niet zo geweldige ervaring van de vorige keer werd bevestigd. Ditmaal was ik wel zo verstandig om gewoon de Bavet special te nemen en niet één of andere combo. Maar eerlijk: zo geweldig lekker vind ik die sauzen van Bavet niet (de special was niet eens pikant…) en er blijft altijd een plasje kookvocht achter nadat je je bord hebt leeggegeten. Om de één of andere reden moesten we ook erg lang wachten op ons eten, terwijl dat bij een restaurant zoals Bavet nochtans heel snel zou moeten gaan: al die sauzen zijn op voorhand klaargemaakt, ze hoeven alleen maar een beetje pasta te koken en daar de saus over te gieten. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik nog vaak bij Bavet zal gaan eten.

Doordat we zo lang hadden moeten wachten op ons eten kwamen onze vrienden in tijdsnood. De twee oudste jongens moesten namelijk in de namiddag naar een verjaardagsfeestje in Rotselaar. Dus vertrok de papa halsoverkop om zijn zonen tijdig naar het feestje te brengen, terwijl zijn spaghetti nog niet eens halverwege was. Gelukkig was het personeel zo vriendelijk om de pasta opzij te houden zodat ze hem later konden opwarmen als onze kameraad terug was.

Terwijl mijn vriend en ik gezellig aan het keuvelen waren met de mama, spuwde de baby opeens gans zijn maaginhoud (broccolipap) over het mooie kleed van zijn mama uit. De rest van zijn maaginhoud kwam op de grond terecht. Wij maakten het personeel hierop attent, maar ze vonden het duidelijk niet nodig om een emmer met wat water te halen om het ongelukje weg te spoelen. Na dit akkefietje leek de baby aan de beterhand en aangezien de mama niet ongerust was, wij ook niet. Tot de baby voor de tweede keer het nog in zijn maag resterende gedeelte van de broccolipap overgaf. Opnieuw op het kleed van zijn mama. De baby begon nu toch iet of wat pips te zien. Slechte timing, de dag voor zijn feestje!

Niet lang na het tweede overgeefincident kwam de papa terug van zijn tochtje heen en weer naar Rotselaar. Hij kreeg meteen de update over de gezondheidstoestand van zijn jongste zoon, maar vond gelukkig nog de tijd om rustig zijn spaghetti op te eten. Mijn vriend zorgde voor de baby, terwijl de mama naar het toilet was om haar jurk een beetje af te wassen. Toen de mama terug kwam van het toilet en de pips kijkende baby zag, besloot ze hem wat borstvoeding te geven. Ik dus samen met de mama naar het toilet, want ze had niet meteen borstvoedingsvriendelijke kledij aan. Gelukkig was het toilet van Bavet meer dan ruim genoeg voor twee personen en een baby.

De baby had net gedaan met drinken, toen alles er weer uit spoot. Dankzij een geweldige sprong kon ik mezelf spatvrij uit de gevarenzone verwijderen, maar de mama had, alweer, minder geluk. Daarop volgde een iet of wat slapstickachtige scène waarbij ik de baby naar buiten droeg om hem over te dragen aan de papa, hem zo ver mogelijk van mij afhoudend, terwijl de mama het toilet min of meer presentabel maakte. Daarop besloten de ouders toch maar langs te gaan bij de dokter van wacht, maar niet zonder eerst nog een koffietje te drinken. 😉

Na het koffietje wandelden met onze vrienden mee naar de wachtpost en namen voor de deur afscheid. Mijn vriend en ik keerden op onze stappen terug, want we moesten nog een cadeautje kopen voor zijn ouders. Onze keuze viel op twee flessen Chardonnay Meerdael bij Magnus. Altijd lekker. Terwijl mijn vriend naar ons appartement terug wandelde om de flessen daar achter te laten, schoof ik aan voor een ijsje van Dedadenza. Een sorbet zou me helpen die Bavet-pasta te verteren.

Na opnieuw herenigd te zijn, begaven we ons naar bar Nine op de Oude Markt om daar een bijzonder lekkere cocktail te drinken (de chilly mango frozen daiquiri die ik de vorige keer zo lekker vond) en een glaasje champagne om het af te leren. We sloten de avond af op het straatbuffet op de Bruul, alwaar ik een heerlijke japchae van Table d’Ho verorberde. Kwestie van de dag te eindigen met lekkere pasta.

Yet another sushi date

Vrijdag belandde ik (alweer) in restaurant Kintsugi. Ditmaal in het gezelschap van mijn oud-klasgenootjes Spaans. Jarenlang heb ik uitgekeken naar een sushirestaurant in de stationsbuurt en nu er eindelijk zo’n restaurant geopend is, op loopafstand van mijn appartement, vrees ik dat het er niet lang zal blijven. Spijtig genoeg is het altijd behoorlijk kalm in deze best wel grote zaak, zelfs op vrijdag- en zaterdagavond zit het er niet vol. En hoewel ik erg mijn best doe, ik kan er moeilijk elke dag sushi afhalen… Dus mensen: er is een nieuwe sushizaak geopend vlakbij het station van Leuven en de sushi is er echt geweldig! Allen daarheen! (Afhalen kan ook, uiteraard, en ze zitten ook op Deliveroo.)

Fotografisch bewijsmateriaal:

Nadat we met z’n drieën genoten hadden van deze heerlijke Friendship Boat (hoe toepasselijk), zakten we af naar mijn appartement voor een slaapmutsje. Ik moet toch een beetje stoefen met mijn eigen persoonlijke whisky, he. 😉 Uiteindelijk werd het nog bijna 1.00 uur. We hadden duidelijk veel om over bij te praten. 😉

Girls’ night out at Barba

Dinsdagavond hadden we afgesproken met ons groepje Leuvense dames om samen iets te drinken op het M dakterras. Spijtig genoeg is het steeds moeilijker om iedereen bijeen te krijgen en uiteindelijk bleven er, alle doodles ten spijt, van ons groepje van acht maar vier personen over. Ach ja, het is niet de kwantiteit die tel, maar de kwaliteit.

Al een geluk dat ik op voorhand de openingsuren van de M Zomerbar nakeek, want die bleek helemaal niet open te zijn op dinsdagavond. Oeps, foutje. Gelukkig zijn er in Leuven meer dan genoeg culinaire alternatieven. En gelukkig was er nog een tafel voor vier personen op het terras van Barba.

Ik was een beetje aan de vroege kant en mijn gezelschap aan de late kant, waardoor ik een half uur de tijd had om in mijn eentje op het terras van een old passioned (geen spellingsfout) te genieten. Al een geluk dat we in een tijd van smartphones leven. 😉

Net toen ik aan de laatste druppels van mijn cocktail begon, arriveerden de twee eerste dames, een tiental minuutjes later gevolgd door de vierde dame die ons gezelschap compleet maakte. De gesprekken stonden de ganse avond afwisselend in het teken van daten en girl power.

Over het onderwerp ‘daten’ kan ik helaas niet echt meer meespreken, de laatste keer dat ik ‘gedatet’ heb, gebruikten we dat woord nog niet eens. 😉 Al vond ik het wel jammer om te horen hoe onzeker de prachtige dames die bij mij aan tafel zaten zich op dat vlak voelden. Verdorie, any guy or girl should be lucky to have you!

Over het tweede onderwerp zet ik anderzijds wel graag een boompje op. Hoog tijd dat we collectief komaf maken met white male privilege en seksisme in al zijn vormen. Ik heb echt het gevoel dat onze maatschappij op verschillende vlakken op een kantelpunt is aanbeland en ofwel grijpen we de kansen die voor ons liggen om diepgaande veranderingen door te voeren ofwel gaan we terug naar af. Het is een dubbeltje op zijn kant, maar als we allemaal wat in de juiste richting blazen, valt dat dubbeltje misschien wel op de progressieve kant.

Oja, het eten was ook lekker! En dat korte regenbuitje tussendoor daar hebben we amper iets van gemerkt. Wij zaten lekker droog onder de luifel van het terras!

Appetizer met ansjovis:

Vitello tonato – tomaat – rucola – kappertjes:

Sepia – meloen – miso – prei:

Zeebrasem – courgette – vadouvan – zwarte look

Cocktails en gelato!

Vandaag had ik een dagje vrijaf. Het oorspronkelijke plan was iets te doen aan mijn gigantische blog/foto/tripadvisor achterstand, maar kijk, soms moet een mens de opportuniteiten grijpen als deze zich aandienen. Lucie, een vriendin van uit de jaren dat bloggen nog hip was, begeleidde een circuskamp in Leuven en vroeg of ik geen zin had om na het kamp een cocktail te gaan drinken op een terrasje. Daar moest ik, vanzelfsprekend, geen twee keer over nadenken. Het was, denk ik, al meer dan twee jaar geleden dat ik haar in ‘t echt gezien had en ik was benieuwd om te horen hoe het met haar ging.

Terwijl de zon aarzelend door de wolken kwam piepen, na een grauwe ochtend en middag startten we onze date met een ijsje van Decadenza.

Vervolgens trokken we naar Bar Nine alwaar ik genoot van een ongelooflijk lekker chilly mango frozen daiquiri. De combinatie van de zoete mango met het pittige van de chili was gewoon geweldig. Mijn tweede cocktail, een pisco sour was ook lekker, maar de hoofdprijs gaat toch naar de chilly mango frozen daiquiri. We hadden erg serieuze gesprekken, daar aan ons tafeltje op de Oude Markt, over carrièrewendingen, projectmanagement, negatieve evaluaties, promotie maken, mensen ontslaan en leiding geven. Lucie is momenteel op zoek naar een nieuwe job en ze wilde zich zo goed mogelijk informeren alvorens zich weer op de jobmarkt te gooien. Ik duim dat ze een toffe nieuwe uitdaging vindt!

Na twee cocktails begonnen we een klein hongertje te ontwikkelen, net klein genoeg om gestild te worden door een taco classico.

We sloten onze date af met een kopje thee, genietend van de laatste zonnestralen op het mooie terras van het Wereldcafé.

Yet Another Blog

Life on my side

leuven