Mosselen (allez, voor mij, mijn vriend is niet zo’n fan)! Om te vieren dat de vlucht van mijn vriend uit Genève vandaag veilig geland is in Zaventem. Nog een dikke week en we kunnen eindelijk aan onze vakantie beginnen. Duimen dat een niet nader genoemd virus geen roet in het eten strooit…
Oorspronkelijk zouden mijn vier Leuvense vriendinnen en ik elkaar op woensdag 8 juli zien voor een avondlijke wandeling in Wijgmaal, waarop ik de aanwezigen zou trakteren met champagne om mijn promotie te vieren. Helaas, het slechte weer (wandelen in de regen is niet tof) noopte ons tot uitstel en we prikten donderdag 16 juli als datum voor een rain check. Door de coronacrisis is het opeens een pak makkelijker geworden om een gemeenschappelijke datum te vinden voor een afspraak. Gewoon uitstellen met een weekje, zou ons met al die drukke agenda’s vóór de crisis nooit gelukt zijn…
Helaas, helaas, waar de voorspellingen voor donderdag eerst nog redelijk goed waren, verslechterden ze naarmate donderdag dichterbij kwam. Het zag ernaar uit dat de regen alweer roet in het eten zou strooien. We besloten tot donderdagmiddag te wachten en dan de knoop door te hakken op basis van het meest recente weerbericht. Helaas, die voorspellingen zagen er grauw, grijs en nat uit. Plan B dan maar, want we wilden onze date niet nog eens uitstellen. Eerst dachten we aan een werffeestje bij één van de verbouwende dames, maar dat leek ons bij nader inzien toch niet zo comfortabel. Dus stelde ik voor gastvrouw te spelen en afhaaleten te bestellen. Iemand gooide het woord ‘sushi’ in de groep en de knoop was snel doorgehakt.
Als voorbereiding op dit bezoek ging ik alle deurklinken en andere contactoppervlakken met alcoholoplossing te lijf om eventueel besmettingsgevaar te minimaliseren. Ook het toilet kreeg een grondige schoonmaakbeurt, een nieuw zeeppompje én keukenrol om het delen van één en dezelfde handdoek te vermijden. Ook de keuken voorzag ik van handzeep en alcoholgel. Alles lag er spic en span bij om mijn bezoek te ontvangen! Restte mij nog de sushi af te halen bij mijn favoriete buren: Kintsugi. Gelukkig hielp één van de dames mij dragen, want sushi voor vier personen (onze vijfde gast had al gegeten) was nogal veel om alleen naar mijn appartement te versleuren.
Zoals beloofd startten we de avond met een flesje champagne, dat vlotjes binnen ging, want we kraakten al snel een tweede fles. Het was duidelijk te lang geleden dat we elkaar nog gezien hadden, want er was zoveel om over bij te praten dat we amper uitgepraat geraakten. Eén van de dames, die pas mama was geworden, had een cadeautje bij voor de geboorte van haar zoon, Rocco. In plaats van doopsuiker deelden zij en haar man zeepjes uit. Een bijzonder vooruitziende blik, want toen ze dit geschenkje kozen, was er nog geen sprake van een coronacrisis. Alleen jammer dat de omstandigheden er niet naar zijn om een pas geboren baby’tje te bezoeken. Seffens kan hij al lopen voordat we hem voor het eerst in ‘t echt te zien krijgen!
Deze zaterdagmiddag had ik afgesproken om samen met een vriendin te gaan lunchen op het terras van Bar Jérôme. Aangezien ze met de trein naar Leuven spoorde, kwam ze mij uithalen op mijn appartement. Toch handig zo dicht bij het station wonen. Mijn vriendin had pralines gemaakt van braambessen bij als cadeautje om me te feliciteren met mijn nieuwe job én een nieuwe puzzel. Komt goed uit, want mijn huidige puzzel (nummer zes) is bijna klaar…
Ik had om 13u gereserveerd en ons tafeltje stond al mooi op ons te wachten bij aankomst. Bar Jérôme biedt een leuke lunchformule waarbij je één hoofdgerecht en twee bijgerechten kunt kiezen voor een zeer schappelijke prijs. Ik ging voor de ceviche met gevulde aubergine en krielaardappeltjes. Misschien een beetje een vreemde combinatie, maar ik at de aubergine als een voorgerechtje. ‘t Is toch niet dat de ceviche koud kon worden. 😉 Mijn vriendin ging voor de garnaalkroketjes, de burrata en de zoete aardappelfrietjes en we bestelden allebei een huisgemaakte limonade. Nu en dan plukte ik (met mijn goed gewassen en ontsmette handen) een zoet aardappelfrietje mee van mijn vriendin. En ze liet me zeer vriendelijk een paar garnaaltjes meepellen. Het smaakte!
Het deed ons echt deugd, bijpraten over de dingen des levens op een terrasje. Goed eten is één ding, maar het is het gezelschap dat de maaltijd naar een hoger niveau tilt. Ik was blij dat we elkaar na zo lange tijd weer in ‘t echt zagen, maar tegelijkertijd speet het me te horen dat haar ouders en schoonouders (die gelukkig tot nu toe gespaard bleven van corona) het fysiek steeds moeilijker krijgen en het ene na het andere gezondheidsprobleem op hun weg vinden. Omdat mijn vriendin enig kind is, komt de zorg voor haar ouders op haar schouders terecht. Niet gemakkelijk allemaal.
Na deze heerlijke lunch rekenden we af en trokken we de stad in om wat te wandelen. We passeerden langs de goed gevulde terrasjes van Leuven en mijn vriendin, die in een landelijk gelegen dorp woont, moest even wennen aan de drukte in de Leuvense straten. En toegegeven, aan de ene kant is het fijn om te zien dat Leuven weer bruist van het leven, maar daardoor worden de regels van social distancing natuurlijk niet altijd even goed nageleefd. Al moet ik wel een dikke pluim geven aan de Leuvense horeca die zich enorm inspannen: overal alcoholgels, de terrassen op de Grote en de Oude Markt hebben meer ruimte gekregen en op sommige terrassen zijn er zelfs aparte hokjes voor verschillend bubbels voorzien. Chapeau!
Natuurlijk konden we het niet laten een bezoekje te brengen aan mijn favoriete ijsjeszaak: Decadenza, want er is altijd plaats voor een ijsje!
Omdat mijn vriendin een abonnement van de Lijn moest kopen voor haar dochter die volgend jaar naar het middelbaar gaat (slik!), wandelden we terug richting station. Ondertussen was mijn vriend geland in Zaventem na zijn eerste weekje Zwitserland sinds maanden… Terwijl we stonden aan te schuiven bij de Lijnwinkel, stuurde ik een berichtje of hij zin had om iets mee te komen drinken. Uiteraard had hij daar zin in! En zo belandden we op het terras van de Kosmopol, alwaar ik mij een cosmopolitan bestelde. Gelukkig hadden ze hier wel veenbessensap op voorraad!
Na dit drankje namen we afscheid van onze vriendin en wandelden we met haar mee naar het perron, onderweg nog even een blik werpend op mijn favoriete bouwwerf voor het stationsgebouw. De namiddag was werkelijk voorbij gevlogen. Voor herhaling vatbaar!
Aangezien mijn vriend en ik zin hadden in een extra aperitiefje, besloten we naar de Oude Markt terug te keren. En kijk, net op dat moment arriveerde de gratis shuttle op het Martelarenplein die ons in een paar tellen naar het stadscentrum bracht. Niet dat we die afstand niet konden lopen, maar het was leuk om eens in zo’n volledig elektrisch busje te zitten én we hadden een fijn gesprek met de chauffeur. De reden dat ik naar de Oude Markt wilde was simpel: ik was erg gecharmeerd door de gezellige ‘city garden’ van Baouzza. We slaagden erin een plekje te bemachtigen, maar helaas sprak het aanbod op de kaart ons niet direct aan. We hadden allebei zin in een goed glas wijn en het aanbod was op dat vlak nogal magertjes te noemen. We lieten de Baouzza links liggen en vertrokken zonder iets te bestellen.
Ik stelde voor om naar een echte wijnbar te trekken om zeker te zijn dat we een goede wijn in ons glas zouden aantreffen. Ik volgde al een tijdje de instagram-account van Terroir, een vrij nieuwe zaak gespecialiseerd in natuurlijke wijnen en thee, en dit leek me de ideale gelegenheid om deze bar met een bezoekje te vereren. En we hadden geen spijt van onze beslissing. We waren op één andere klant na de enige in de zaak en konden dus op het gemak proeven en genieten. Sommelier Marc loodste ons deskundig door het fijne wijnaanbod. Te beginnen met een heerlijk flesje bubbels. Het werd een iets uitgebreidere aperitief dan we gewoon waren, maar we genoten van het ontdekken van de pure smaken van de artisanale wijnen. Ondertussen ben ik al vrij goed geworden in het afleiden op basis van de beschrijving van een wijn of deze al dan niet iets voor mij is. In mijn glas kwamen dus geen missers terecht. Mijn vriend koos iets avontuurlijker, waardoor één wijntje een beetje tegenviel.
Dit zijn de wijnen die we proefden en die we heerlijk vonden:
En omdat we een hongertje voelden opkomen, bestelden we ons een heerlijk kaasplankje met kazen van Elsen:
Het moge duidelijk zijn dat we ‘s avonds op ons appartement geen nood meer hadden aan een uitgebreid avondmaal. 😉 Maar een pralientje gaat er altijd wel in!
Oorspronkelijk had ik ergens begin april afgesproken met mademoiselle Julie om samen iets te gaan eten bij Wolf. Helaas, het Grote Boze Coronavirus stak een stokje tussen onze plannen. Maar hey, uitstel betekende in dit geval geen afstel en met een paar maanden vertraging kon onze date dan toch doorgaan. Niet in Brussel, maar wel in Leuven, op het hippe dakterras van De Hoorn.
Een eerste horde was alvast een reservatie te pakken weten te krijgen, want het systeem leek aan te geven dat bijna alle dagen al uitverkocht waren. Voor de data in de nabije toekomst leek me dit nog wel geloofwaardig, maar dat ook eind augustus alles al uitverkocht zou zijn, kon er bij mij niet in. Dus contacteerde ik het team van Club Royale om hen hierop attent te maken en jawel, al snel kreeg ik bericht dat er zich inderdaad een fout voordeed in hun systeem. Gelukkig was het mij ondertussen gelukt om een plekje voor het aperitief vrijdag te reserveren. Weet trouwens dat je bij reservatie op voorhand een vast bedrag moet betalen dat je bij je bezoek aan het dakterras kan omzetten in drank. Toch wel een beetje gecompliceerd en de kans dat je er een paar euro’s aan inschiet zijn ook niet ondenkbaar.
Om 18u haalde ik Julie af aan het station en wandelden we samen naar De Hoorn. Tegen mijn verwachtingen in was het heel zonnig, wel een beetje frisjes, maar daar kan je je tegen kleden. De ingang van het dakterras was duidelijk aangegeven, maar toen we boven aankwamen, stond er helemaal niemand aan de ontvangstbalie. We aarzelden een beetje, want ik verwachtte een controle op naam. Een foute veronderstelling, want toen er toch iemand kwam opdagen, mochten we gewoon zonder controle verder lopen. We werden naar ons tafeltje gebracht en kregen meteen allebei een gratis aperitief van het huis aangeboden: een Martini Fiero. Dat moet van mijn studententijd (toen was dit drankje razend populair) geleden zijn dat ik nog eens mijn lippen zette aan dit knalrode drankje. Niet slecht, maar ook niet echt memorabel.
Terwijl de dienster ons naar onze tafel bracht, zei ze dat we konden bestellen met de voucher die ik had ontvangen. Vreemd, want ik had wel een bevestiging van mijn reservatie gekregen, maar daar hing helemaal geen voucher aan. Ik dubbel checkte de mail in kwestie, maar neen, geen voucher of een code voor een voucher te vinden. Ik meldde dit meteen aan onze dienster en die beloofde na te gaan wat er mis was.
Terwijl Julie en ik van het mooie zonnige terras en de fijne DJ-set genoten, bleef echter een antwoord op mijn vraag over de ontbrekende voucher uit. Dit betekende dat we ook helemaal geen drankje of hapjes konden bestellen, want dat moest via een toepassing waarin je je tafelnummer en je vouchercode moest ingeven. Ik dus opnieuw naar binnen om onze dienster aan te klampen, die me met een paniekerige blik in haar ogen aankeek. Gelukkig was ze wel zo slim om iemand die duidelijk instond voor de coördinatie erbij te roepen. Gelukkig kon die persoon mij wel verder helpen. Want ja, bleek dat het systeem effectief een steekje had laten vallen door mij geen voucher op te sturen. Gelukkig wist de coördinator dat dit voor een aantal mensen het geval was. Hij had een lijstje van namen in zijn whatsapp zitten met e-mailadressen gekoppeld aan een vouchercode (hem wellicht bezorgd door de IT-medewerker). Ik nam een foto van zijn schermpje en daarmee beschikte ik over een code. Toch een beetje amateuristisch allemaal, moet ik zeggen.
Enfin ja, na deze valse start bestelden Julie en ik twee cosmopolitans en een aperitiefbordje. Dat aperitiefbordje kwam al snel, de cocktails volgden echter niet. We begonnen een beetje achterdochtig te worden toen onze dienster zich al een paar keer kwam verontschuldigen voor de vertraging. Na nog een tijd wachten, kwam de dienster dan schoorvoetend zeggen dat er iets misgegaan was met de levering van het veenbessensap. Euh, ja, dat had ze dan beter wat eerder komen zeggen, niet? Dan hadden we gewoon een andere cocktail besteld. Ik zei haar heel vriendelijk dat ik alle begrip had voor het feit dat niet alle ingrediënten aanwezig waren, maar dat ik dit graag eerder had vernomen. Ik had immers een reservatie om 19.30u in het restaurant van De Hoorn en ondertussen was het al 19u gepasseerd. Niet leuk om een cocktail naar binnen te moeten kappen… Ik heb deze week weinig geluk op cocktailvlak. Gelukkig waren de ingrediënten voor een Moscow Mule wel voorhanden.
Al bij al hadden Julie en ik een gezellige tijd op ‘t Dak. Ik ga ervan uit dat de moeilijkheden die wij vandaag ondervonden eenvoudig te remediëren kinderziektes zijn. Ik wil deze unieke locatie alleszins graag een tweede kans geven, het is er immers bijzonder gezellig zitten in de avondzon, al kon ik mijn jas goed verdragen.
Om 19.45u (toch maar gebruik gemaakt van het academisch kwartiertje) begaven Julie en ik ons naar het restaurant van De Hoorn. Ook hier moesten we bestellen via een app. Wel handig eigenlijk, je kan op je gemak de kaart bestuderen en bestelt wanneer je er zin in hebt. Nooit meer tevergeefs wuiven om de aandacht van een ober te trekken. Omdat onze aperitief al vrij stevig was, hielden we het bij een hoofdgerecht. De roodbaars met prei, citroengras, tuinbonen en risotto was alvast helemaal mijn ding. Jummie!
Dat Julie ook heel tevreden was met haar pasta, blijkt uit deze grote glimlach:
Na het avondmaal besloten we op het gemak terug te wandelen naar het station. De koude wind van eerder op de avond was ondertussen gaan liggen en het was best aangenaam buiten. We wandelden langs Bar Florida, waar veel volk aan het genieten was van een drankje. Echt een gezellig zuiders sfeertje daar. Een bar met potentieel!
Wat mij betreft, een avond die voor herhaling vatbaar is!
Het lijkt wel alsof de zon het niet eens is met de versoepeling van de coronamaatregelen…
Een grijze en winderige zondag, gisteren, dus hadden mijn vriend en ik niet veel goesting om buiten te komen. En toegegeven, we hebben allebei last van een zekere wandelmoeheid. Maar hey, wandelen is gezond, dus gaven we onszelf een schop onder ons gat en trokken we richting de Keizersberg om wat uit te waaien.
Na het beklimmen van de trap zagen we dat één van de muren rondom de tuin was omgewaaid. Een serieuze instorting tot op het wandelpad onder de muur, wellicht het resultaat van de felle windstoten in de namiddag. De resterende stukken van de muur zagen er niet meer al te stabiel uit, een potentieel gevaarlijke situatie op een plek waar toch veel gezinnen met kinderen komen wandelen. Dus deden we onze burgerplicht en belden we de lokale politie om de instorting te melden, zodat ze het pad konden afsluiten en de brandweer de resterende stukken muur eventueel kon stutten. Mijn vriend en ik zijn namelijk ervaringsdeskundigen wat omgewaaide muren betreft.
Na dit kleine obstakel op onze weg zetten we onze wandeling op de Keizersberg verder en staken vervolgens de straat over naar de nieuwe vistrap, één van de bijzondere plekjes in Leuven die niet veel mensen kennen.
Genoeg gewandeld, tijd voor een aperitiefje! De ideale gelegenheid om Bar Florida, een recent geopend eetcafé, uit te proberen. Normaal zou Bar Florida open gaan het weekend van 14 maart, maar we weten allemaal welk virus daar een stokje voor stak… De Vaartkom kan nog wel wat extra horecazaken gebruiken en het zou zonde zijn, mocht deze pas geopende bar door de omstandigheden failliet gaan, want het is echt een zeer stijlvolle eet- en drinkgelegenheid. Gelukkig was het er redelijk druk. De buurtbewoners van de Vaartkom hebben duidelijk de weg al gevonden. Mijn vriend en ik wisten nog een tafeltje te bemachtigen en bestelden ons allebei een cocktail. Helaas! Ze konden mijn cocktail niet maken, want de rum was op. Het voorraadbeheer staat duidelijk nog niet op punt. Aangezien de andere cocktails op de kaart voornamelijk met gin bereid werden, week ik uit naar een alcoholvrij alternatief: vers geperst fruitsap. En daar knabbelden we wat edamame boontjes bij.
Mijn vriend en ik zijn alleszins van plan om nog eens terug te komen rond etenstijd!
Voor het avondeten trokken we naar L’Etoile d’Or voor één van mijn favoriete gerechten: tomaat garnaal! Heerlijk!
Deze zaterdag hadden mijn vriend en ik een Cambio-wagen gereserveerd om na meer dan een jaar eindelijk de lege bierbakken en plooiboxen terug naar de Colruyt te brengen, zodat onze logeerkamer eindelijk weer volwaardig als logeerkamer dienst kan doen. Gelukkig vielen de gevreesde wachtrijen bij de Colruyt goed mee. We moesten al bij al slechts een tiental minuten wachten en werden in de wachtrij geëntertaind door de vriendelijke Colruyt-medewerker die aanstekelijk enthousiast Clipeez stond uit de delen. Voor wie niet weet wat Clipeez zijn (toegegeven, ik wist het zelf ook niet): Clipeez zijn afneembare en herbruikbare handvaten voor winkelkarren. En zo zijn er toch bedrijven die een slaatje weten te slaan uit deze crisis.
Omdat de medewerker aangaf dat deze Clipeez het personeel van de Colruyt ontlastte van het steeds ontsmetten van de winkelkarren, durfden mijn vriend en ik de Clipeez niet weigeren, want normaal gezien doen we nooit boodschappen met een winkelkar. Onze boodschappen passen meestal in een mandje. Dus lieten we na ons blitzbezoek aan de Colruyt (het enige wat we deden was ons leeggoed en de plooiboxen omzetten in geld, ik ben echt geen fan van winkelen in de Colruyt), de Clipeez achter in de Cambio. Misschien kan iemand anders die dingen wel gebruiken!
‘s Avonds offerden mijn vriend en ik onszelf op om de lokale horeca te steunen. Het was lastig om nog ergens een tafel te bemachtigen, maar gelukkig vonden we een plek bij d’Artagnan, een zeer groot restaurant met hoge plafonds waar de tafels echt ver uit mekaar stonden. Ideaal voor mensen die zich wat onzeker voelen om weer op restaurant te gaan.
Geniet mee van de heerlijkheden die op ons bord passeerden:
Appetizers:
Tabouleh, Mechelse bloemkool, Serrano:
Primeurmosselen, Ricard, venkel:
Ierse rundsfilet, coeur de laitue, chimichurrie:
Kersen, limoen, platte kaas:
Het kaasbordje van mijn vriend:
Thee met versnaperingen:
PS: Onze puzzelvooruitgang:
Mijn vriend en ik hadden geen plannen, deze vrijdagavond, maar de zon lokte ons uit ons kot. Zonde om op zo’n mooie dag binnen te blijven, nietwaar? Op goed geluk wandelden we naar Sud Sud Bistro in de hoop om daar een plekje op het terras te veroveren om mijn bon te gelde te maken. De vriendelijke dame van Sud Sud Bistro had me immers gezegd dat alle tafeltjes in het restaurant gereserveerd waren, maar we konden altijd proberen een tafeltje op het terras te bemachtigen, want deze konden niet gereserveerd worden. Enfin, jullie voelen het al aankomen: geen enkel tafeltje was nog vrij toen wij rond een uur of zes ‘s avonds met hongerige maag bij Sud Sud Bistro aangekwamen.
Plan B dus. Ik wilde eigenlijk al heel lang eens naar Bar Bleu, een pop-up café in de binnentuin van een oud klooster, serieus, daar moesten we toch minstens een keertje iets gaan drinken? Dus wandelden we op het gemak naar het einde van de Brusselsestraat, onderweg even een stop inlassend om naar de spectaculaire afbraakwerken van Leuvens meest bekende stadskanker, het Sint-Pietersziekenhuis, te kijken.
De binnentuin van Bar Bleu was echt een gezellige plek, alleen jammer dat alle tafeltjes al snel in de schaduw lagen en zonder zon op onze huid, was het toch een beetje frisjes. Mijn vriend en ik deelden een pizza en ik probeerde voor de eerste keer in mijn leven een arancino, een gefrituurde gevulde rijstbal. Klinkt twijfelachtig, maar is echt heel lekker. Het deed me een beetje denken aan gefrituurde risotto. De margarita die ik bestelde viel me helaas wat tegen. Een margarita gemaakt volgens de regels van de kunst moet geschud worden in een cocktail shaker, zodat het resultaat een gekoeld drankje is zonder een dikke ijsblok. En wat dreef er in mijn margarita? Juist ja. Noem mij gerust een cocktail snob, maar als je niet weet hoe je deze klassieker der klassiekers moet maken, zet hem dan gewoon niet op de kaart.
De plek zelf is natuurlijk erg bijzonder. Leuven heeft wel meer van deze onverwachte, verborgen plekken en ik dacht dat ik ze ondertussen al allemaal bezocht had, maar neen dus… Vooral de oude kapel sprak tot mijn verbeelding: een schitterende mengeling tussen verval en schoonheid.
Konden ook op mijn goedkeuring rekenen: de grappige blauwe vogels van Bisser.
Omdat we het toch wat te koud kregen in de schaduw verkasten we naar de Optimist voor een dessertje. We vonden nog net een plekje in de overdekte ruimte achter de binnenkoer en bestelden een chocoladetaart en een rijstpap om te delen. De rijstpap was heerlijk, maar de chocoladetaart stelde ietwat teleur.
Fijn om opnieuw onbezorgd door de Leuvense straten te kunnen dwalen.
Deze avond hadden mijn vriend afgesproken met twee vrienden uit het Leuvense die we niet meer gezien hadden sinds de voorlaatste dag van van 2019. Damn you, lockdown! Omdat goede gewoontes in ere gehouden moeten worden, dineerden we samen in de Kintsugi. Met naar alcoholgel ruikende vingers goochelden we met twee paar stokjes. Eén paar om de sushi van de boot op ons bord te leggen en een ander paar om de sushi van ons bord naar onze mond te brengen. Safety first, people!
Onze vriendin heeft een nogal wankele gezondheid en had een groot deel van de lockdown in quarantaine doorgebracht, omdat de symptomen van haar astma nogal sterk op corona leken. Gelukkig bleef ze gespaard van het virus, maar eenzaam moet het wel geweest zijn, zo alleen op haar appartementje, hele dagen thuiswerkend. Onze vriend had vlak voor de lockdown zijn biezen gepakt en was opnieuw gaan inwonen bij zijn moeder. Kwestie van samen de storm te trotseren. Wat mij opnieuw deed beseffen hoeveel geluk wij gehad hebben dat mijn vriend net op het juiste moment in België geland is.
Hét onderwerp van de avond was natuurlijk het virus en de gevolgen daarvan voor ons persoonlijk, maar ook ruimer. De economische en andere effecten van dit virus zullen nog lang voelbaar blijven. En we kunnen alleen maar hopen dat deze crisis een aantal zaken ten goede zal veranderen. Al vrees ik er eerlijk gezegd voor.
Na de heerlijke sushi maakten we een kleine wandeling in de stationsomgeving. We stopten bij het mooie, vrij recente werk van Bisser op de hoek van de Maria-Theresiastraat en de Tiensevest. En verwonderden ons tegelijkertijd over de bizarre reclame van Toerisme Limburg die in dezelfde hoek hing. Een surreële combinatie.
Het filmpje dat bij die bizarre affiche hoort, wil ik jullie alvast niet onthouden:
Natuurlijk moesten we een blik werpen op mijn favoriete Leuvense werf! En genoten we van het mooie kleurenspel dat de ondergaande zon voor ons tevoorschijn toverde. Een fijne avond!
Van ‘s ochtends tot middernacht gewerkt vandaag, met als enige lichtpuntje de heerlijke Joyful Taiwan noedelsoep van Loving Hut én een mooie zonsondergang. Soms heb je van die dagen…
